Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lipca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Renata Folkman

Protokolant: sekr. sądowy Agnieszka Duraj

przy udziale Prokuratora: xxx

po rozpoznaniu w dniach 28 lutego 2019 r., 25 kwietnia 2019 r. i 9 lipca 2019 r. sprawy

D. L.

syna A., A. z domu S.

urodzonego (...) P.

oskarżonego o to, że:

w nocy 09/10.04.2018r. ok. godz. 01:30 w P. województwa (...) na ulicy (...), będąc w stanie nietrzeźwości dokonał umyślnego uszkodzenia prawego błotnika, zbicia szyby przedniej, oraz porysowania elementów karoserii pojazdu marki B. nr rej. (...) poprzez kopanie w nie nogami o wartości strat 2000 zł K. A. oraz działając w ten sam sposób uszkodził lusterko od strony pasażera w pojeździe marki F. (...) nr rej. (...) o wartości 300 zł na szkodę A. W.

tj. o czyn z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 12 kk

orzeka

1.  w ramach zarzucanego czynu oskarżonego D. L. uznaje za winnego tego, że działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w nocy 09/10.04.2018r. ok. godz. 01:30 w P. województwa (...) na ulicy (...), będąc w stanie nietrzeźwości, dokonał umyślnego uszkodzenia dwóch pojazdów, to jest pojazdu marki B. nr rej. (...) na szkodę K. A. na kwotę 5.352,86 zł (brutto) oraz pojazdu marki F. (...) nr rej. (...) na szkodę A. W. na kwotę 525,49 zł (brutto), to jest czynu wyczerpującego znamiona art. 288 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk i za to na podstawie art. 288 § 1 kk w zw. z art. 37a kk wymierza mu karę grzywny w liczbie 120 (sto dwadzieścia) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 30 (trzydzieści) złotych,

2.  na podstawie art. 63 § 1 kk zalicza oskarżonemu na poczet wymierzonej kary grzywny okres zatrzymania w sprawie od dnia 10 kwietnia 2018 roku godz. 02:30 do dnia
11 kwietnia 2018 roku godz. 15:35, co jest równoważne 4 (czterem) dziennym stawkom grzywny,

3.  na podstawie art. 46 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego D. L. obowiązek naprawienia w całości szkód wyrządzonych przestępstwem:

a)  poprzez zapłatę na rzecz K. A. 5.352,86 zł (pięć tysięcy trzysta pięćdziesiąt dwa złote osiemdziesiąt sześć groszy),

b)  poprzez zapłatę na rzecz A. W. kwoty 525,49 zł (pięćset dwadzieścia pięć złotych czterdzieści dziewięć groszy),

4.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. U. G. kwotę 723,24 zł (siedemset dwadzieścia trzy złote dwadzieścia cztery grosze) tytułem kosztów obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu,

5.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 2.965,95 zł (dwa tysiące dziewięćset sześćdziesiąt pięć złotych dziewięćdziesiąt pięć groszy) tytułem zwrotu wydatków postępowania oraz wymierza mu 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem opłaty.

UZASADNIENIE

(uzasadnienie w trybie art. 423 § 1a kpk ograniczone co do rozstrzygnięcia o karze na wniosek oskarżyciela publicznego k. 256)

Sąd zważył, że:

W ocenie Sądu wina oskarżonego D. L. nie budzi wątpliwości. Zgromadzone w sprawie dowody jak i samo przyznanie się oskarżonego do winy (k. 200v) wykazały, iż swoich zachowaniem w pełni wyczerpał znamiona czynu z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk, który zagrożony jest karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Sąd nie zaakceptował przedstawionego przez oskarżyciela publicznego opisu zarzucanego czynu oraz przyjętej kwalifikacji prawnej. Powyższe wymagało sprecyzowania oraz uzupełnienia czego Sąd dokonał.

Sąd w punkcie I sentencji wyroku wymierzył oskarżonemu karę 120 stawek dziennych grzywny po 30 złotych każda stawka. Przy wymiarze kary Sąd zastosował względem D. L. art. 37a kk. Przepis ten stanowi wyraz zasady preferencji kar nieizolacyjnych, która w tym przypadku rozciąga się także na występki zagrożone karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat. Sąd w takich sprawach może orzec zamiast kary pozbawienia wolności grzywnę lub karę ograniczenia wolności, o której mowa w art. 34 § 1a pkt 1 lub 4 kk. W doktrynie wskazuje się, że przepis art. 37a kk odczytywany łącznie z odpowiednim przepisem typizującym zabronione zachowanie, w tym przypadku z art. 288 § 1 kk, współwyznacza zakres normowania normy sankcjonującej, bo stanowi dopełnienie granic ustawowego zagrożenia. Przepis art. 37a kk nie formułuje żadnych kryteriów, którymi miałby się kierować sąd, podejmując decyzję o wyborze kary, jednakże wynikają one z art. 53 kk. Mimo, iż za czyn stypizowany w art. 288 § 1 kk przewidziana jest tylko kara pozbawienia wolności, to jednak art. 37a kk rozszerza decyzję Sądu o możliwość wyboru kary grzywny i kary ograniczenia wolności. Mając jednocześnie na uwadze to, że w polskim systemie prawa orzeczenie kary pozbawienia wolności powinno stanowić ostateczność, Sąd uznał, że właściwe będzie w przedmiotowej sprawie wymierzenie wobec D. L. kary grzywny.

Sąd wymierzając karę w przedmiotowej sprawie wziął pod uwagę przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanego czynu, stopień zawinienia oraz społecznej szkodliwości czynu, przejawiający się zwłaszcza w rodzaju i charakterze naruszonego dobra, sposobie i okolicznościach popełnienia przestępstwa. Przy wymiarze kary art. 53 kk nakazuje Sądowi baczenie, by dolegliwość kary nie przekraczała stopnia winy oraz uwzględnienie stopnia społecznej szkodliwości, celów zapobiegawczych i wychowawczych, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Na niekorzyść oskarżonego przemawia jego uprzednio karalność. Sąd podkreśla, że wprawdzie nie można usprawiedliwiać zachowania przestępczego młodym wiekiem, to jednak D. L. ostatecznie przyznał się do winy dodając, że chce w całości naprawić szkodę wyrządzoną obu pokrzywdzonym. Przedstawione wyżej okoliczności zdaniem Sądu przemawiają za tym, aby orzeczona kara 120 stawek dziennych grzywny po 30 złotych każda stawka spełniła w cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec D. L.. Ustalając wysokość kary grzywny Sąd miał na uwadze sytuację materialną oskarżonego. W ocenie Sądu uzasadnione było wymierzenie w tej sprawie kary grzywny, czyli kary nieizolacyjnej, bo najlepiej spełni to cele prewencji szczególnej i ogólnej. Oskarżony był bowiem uprzednio karany na karę pozbawienia wolności, z tym, że za przestępstwa przeciwko zdrowiu i życiu. Uniemożliwia to oczywiście aktualnie orzekanie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Zdaniem Sądu Rejonowego wymierzanie oskarżonemu w tej sprawie kary izolacyjnej nie byłoby adekwatną reakcją karną za przypisany mu czyn. Oskarżony winien bowiem przede wszystkim naprawić szkody wyrządzone pokrzywdzonym swoim działaniem. Pozostając na wolności ma ku temu pełne możliwości, natomiast osadzenie go w izolacji penitencjarnej odsuwałoby na plan dalszy naprawienie szkód, o ile w ogóle nie pozbawiałoby pokrzywdzonych tego. Dlatego zdaniem Sądu Rejonowego, w tej sprawie, której przedmiotem było zniszczenie mienia, adekwatną reakcją karną jest grzywna i obowiązek naprawienia szkód na rzecz pokrzywdzonych, przy czym według stawki najkorzystniejszej dla nich (czyli stawki najwyższej wskazanej przez biegłego).

Sąd zgodnie z art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu D. L. na poczet orzeczonej wobec niego kary grzywny okres zatrzymania w sprawie od dnia 10 kwietnia 2018 r. godz. 02:30 do dnia 11 kwietnia 2018 r. godz. 15:35 przyjmując, iż jest to równoważne 4 dziennym stawkom grzywny.

Na podstawie art. 46 § 1 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego D. L. obowiązek naprawienia szkody przez zapłatę kwoty 5.352,86 zł na rzecz pokrzywdzonej K. A. w związku z uszkodzeniem jej pojazdu marki B. o nr rej. (...). Natomiast odnośnie uszkodzeniem pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...) Sąd zobowiązał D. L. do zapłaty kwoty 525,49 zł na rzecz A. W. tytułem naprawienia wyrządzonej szkody.

O wynagrodzeniu obrońcy z urzędu oskarżonego orzeczono na podstawie § 17 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

Na podstawie art. 627 kpk nałożono na oskarżonego obowiązek zwrotu poniesionych wydatków w kwocie 2.965,95 zł albowiem nie znaleziono podstaw do zwolnienia go od nich. Jednocześnie Sąd wymierzył D. L. opłatę od wymierzonej kary w wysokości 360 zł.