Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 739/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

M. S.

w okresie czasu od nieustalonego dnia stycznia 2019 roku do 29 sierpnia 2019 roku w N. uporczywie nękała J. P. (1) poprzez wielokrotnie wysyłanie do niej wiadomości sms, wykonywanie połączeń telefonicznych, wysyłanie naruszających jej prywatność i dobre imię wiadomości do rodziny pokrzywdzonej i jej współpracowników, nachodzenie w miejscu pracy, znieważanie, które to zachowania wzbudziły w pokrzywdzonej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia oraz istotnie naruszyły jej prywatność

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

T. S. pozostawał w małżeństwie z P. S.. Z tego związku urodziło się dwóch synów małoletniego. Niemniej jednak w grudniu 2018 roku T. S. zdecydował się odejść od żony, co zakomunikował członkom swojej rodziny, w tym matce M. S. 13 grudnia 2018 roku. Jednocześnie T. S. w tym samym czasie związał się z oskarżycielką posiłkową J. K. (wówczas jeszcze P.) i zamieszkał w jej mieszkaniu położonym na terenie K.. Niedługo potem T. S. zatrudnił J. K. w prowadzonej przez siebie kancelarii komorniczej.

Zeznania oskarżycielki posiłkowej J. K. k. 1-2, k. 51-53, k. 63-72, k. 237-238, k. 355-356

(...) screny dołączone przez oskarżycielkę posiłkową k. 3—6, k. 10, k. 15-17, k. 27-44,53,k.107-121,k.127-143

Korespondencja przedłożona przez oskarżycielkę posiłkową k. 58-62,k.144-145

Zeznania świadka T. S. k. 93-94, k. 239-240

Zeznania świadek P. S. k.333-334

Zeznania świadka J. P. (2) k. 335-336

Zachowanie syna polegające na odejściu od żony i pozostawieniu jej samej z dwójką małych dzieci, spotkało się ze zdecydowanym sprzeciwem M. S. oraz innych członków jej rodziny generacyjnej jak np. J. P. (2). M. S. wielokrotnie apelowała do syna, aby ten powrócił do żony i dzieci. Przedmiotowe apele z uwagi na brak chęci dostosowania się do próśb matki zmieniały się w obustronne awantury, które miały miejsce zarówno w domu rodzinnym T. S. jak i w kancelarii komorniczej prowadzonej przez T. S..

Zeznania oskarżycielki posiłkowej J. K. k. 1-2, k. 51-53, k. 63-72, k. 237-238, k. 355-356

(...) screny dołączone przez oskarżycielkę posiłkową k. 3—6, k. 10, k. 15-17, k. 27-44,53,k.107-121,k.127-143

Zeznania świadka T. S. k. 93-94, k. 239-240

(...) screeny przedłożone przez świadka T. S. k. 96-102

Częściowo wyjaśnienia oskarżonej M. S. k. 166-168, k. 236-237

Nagranie dołączone przez oskarżycielkę posiłkową k. 244

Niemniej jednak tego rodzaju zachowań M. S. nie dopuszczała się jedynie do syna, lecz także do jego partnerki. Mianowicie od stycznia 2019 roku M. S. widząc zatrudnioną w kancelarii (...) zarzucała jej odejście T. S. od żony, znieważając przy tym oskarżycielkę posiłkową słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe. Oskarżona w trakcie takich spotkań wskazywała również J. P. (1), iż ją zniszczy i nie pozwoli na kontynuacje tego związku przez jej syna.

Zeznania oskarżycielki posiłkowej J. K. k. 1-2, k. 51-53, k. 63-72, k. 237-238, k. 355-356

Zeznania świadka T. S. k. 93-94, k. 239-240

Nagranie dołączone przez oskarżycielkę posiłkową k. 244

Początkowo J. K. lekceważyła tego rodzaju zachowania M. S. uznając je za wywołane stresem wynikłym z rozpadu małżeństwa T. S.. Niemniej jednak wraz z biegiem czasu zachowanie M. S. dalej eskalowało istotnie naruszając prywatność oskarżycielki posiłkowej oraz wzbudzając w niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia. Mianowicie jeszcze w lutym 2019 roku M. S. wynajęła osobę, która miała za zadanie dostarczyć J. K. osobiście maskotkę w kształcie diabła. W rozmowie z tą osobą M. S. wskazywała temu dostawcy dokładne zdjęcie drzwi pokrzywdzonej, domagając się niezwłocznego zrealizowania zlecenia.

Zeznania oskarżycielki posiłkowej J. K. k. 1-2, k. 51-53, k. 63-72, k. 237-238, k. 355-356

(...) screny dołączone przez oskarżycielkę posiłkową k. 3—6, k. 10, k. 15-17, k. 27-44,53,k.107-121,k.127-143

Równolegle J. K. na swój numer telefonu otrzymywała liczne wiadomości tekstowe od M. S. (która korzystała z telefonu komórkowego – otrzymanego jeszcze przed odejściem od P. S. od jej syna T. S.). W przedmiotowych wiadomościach oskarżona notorycznie zarzucała oskarżycielce posiłkowej, iż to z jej powodu jej syn opuścił swoją żonę i wskazując, że wkrótce poniesie karę. Do tego oskarżona zniesławiała w tych wiadomościach swoją oponentkę. Co istotne M. S. owych zachowań dopuszczała się pomimo jednoznacznych wskazań J. K. o zaprzestanie nękania – wysyłania tego rodzaju wiadomości połączonych z pouczeniem o karalności tego rodzaju działań. Niemniej jednak owe apele w niczym nie zmieniało nastawienia M. S., która w dalszym ciągu w sposób niepożądany kontaktowała się z oskarżycielką.

Zeznania oskarżycielki posiłkowej J. K. k. 1-2, k. 51-53, k. 63-72, k. 237-238, k. 355-356

(...) screny dołączone przez oskarżycielkę posiłkową k. 3—6, k. 10, k. 15-17, k. 27-44,53,k.107-121,k.127-143

Korespondencja przedłożona przez oskarżycielkę posiłkową k. 58-62,k.144-145

Zeznania świadka T. S. k. 93-94, k. 239-240

W pewnym momencie to T. S. postanowił zainterweniować i zmusić matkę do zaniechania nękania jego aktualnej partnerki. Odbył on w tym celu kilka rozmów z oskarżoną, w których apelował o zaprzestanie nękania J. K., podnosząc między innymi, że znajduje się ona w ciąży. Owe prośby nie spotkały się jednak ze zrozumieniem M. S., która oświadczyła nawet, że „to dopiero początek”. Zachowania oskarżycielki posiłkowej nie zmienił nawet fakt pozbawienia jej dostępu do użytkowanego przez nią numeru telefonu, poprzez poczynienie odpowiedniej dyspozycji o operatora telekomunikacyjnego przez T. S., gdyż następnie M. S. w dalszym ciągu w analogiczny sposób kontaktowała się z oskarżycielką posiłkową, tyle że z numeru telefonu przypisanego już do jej danych osobowych.

Zeznania oskarżycielki posiłkowej J. K. k. 1-2, k. 51-53, k. 63-72, k. 237-238, k. 355-356

(...) screny dołączone przez oskarżycielkę posiłkową k. 3—6, k. 10, k. 15-17, k. 27-44,53,k.107-121,k.127-143

Zeznania świadka T. S. k. 93-94, k. 239-240

(...) screeny przedłożone przez świadka T. S. k. 96-102

Notatka urzędowa k. 157, k. 158

Nagranie dołączone przez oskarżycielkę posiłkową k. 244

Przedmiotowe wiadomości tekstowe nie były zarazem jedynymi zachowaniami godzącymi w wolność pokrzywdzonej. Mianowicie M. S. w okresie objętym aktem oskarżenia wielokrotnie dzwoniła na numer pokrzywdzonej w różnych porach dnia i nocy, niejednokrotnie zakłócając jej spoczynek nocnych. Do tego M. S. wysyłała również szereg wiadomości w formie epistolarnej do jej rodziców, współpracowników czy nawet byłego męża, w których do wiadomościach oskarżona M. S. naruszała dobre imię i prywatność J. K., w celu zarówno pogorszenia jej sytuacji zawodowej, rodzinnej jak i skłonienia jej najbliższych do podjęcia interwencji w przedmiocie zakończenia jej związku z T. S..

Zeznania oskarżycielki posiłkowej J. K. k. 1-2, k. 51-53, k. 63-72, k. 237-238, k. 355-356

(...) screny dołączone przez oskarżycielkę posiłkową k. 3—6, k. 10, k. 15-17, k. 27-44,53,k.107-121,k.127-143

Dokumentacja medyczna pokrzywdzonej k. 56-57, k. 125, 346-352

Korespondencja przedłożona przez oskarżycielkę posiłkową k. 58-62,k.144-145

Zeznania świadka T. S. k. 93-94, k. 239-240

(...) screeny przedłożone przez świadka T. S. k. 96-102

Nagranie dołączone przez oskarżycielkę posiłkową k. 244

Opinia w zakresie kryminalistycznych badań dokumentów k. 275-289

Ogół przedmiotowego zachowania wywołał u pokrzywdzonej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia oraz istotnie naruszył jej prywatność. Przedmiotowy skutek był u J. K. tym większy biorąc pod uwagę, iż znajdowała się ona wówczas w zagrożonej ciąży i była przez to szczególnie wrażliwa na sytuacje stresogenne. Co ważne o ciąży oskarżycielki posiłkowej wiedziała M. S.. Do tego owo poczucie zagrożenia świadka było podnoszone poprzez szereg niepochlebnych opinii podnoszonych na portalach społecznościowych przez anonimowych/fake’owych użytkowników. Nadto J. K. musiała w tym czasie mierzyć się z szeregiem niepochlebnych i również anonimowych opinii w sieci internet. Dodatkowo poczucie zagrożenia świadka było w sposób obiektywny narażone poprzez wynajęcie przez żonę T. S., detektywa, który śledził oskarżycielkę posiłkową i jej partnera o czym także wiedziała M. S..

Zeznania oskarżycielki posiłkowej J. K. k. 1-2, k. 51-53, k. 63-72, k. 237-238, k. 355-356

(...) screny dołączone przez oskarżycielkę posiłkową k. 3—6, k. 10, k. 15-17, k. 27-44,53,k.107-121,k.127-143

Dokumentacja medyczna pokrzywdzonej k. 56-57, k. 125, 346-352

Korespondencja przedłożona przez oskarżycielkę posiłkową k. 58-62,k.144-145

Zeznania świadka T. S. k. 93-94, k. 239-240

(...) screeny przedłożone przez świadka T. S. k. 96-102

Nagranie dołączone przez oskarżycielkę posiłkową k. 244

Na skutek działań M. S. J. K. poniosła dość dużą traumę. Ogół wyżej wskazanych sytuacji faktycznych doprowadził do stałej zmiany jej osobowości, obniżenie chęci kontaktów ze światem zewnętrznym. Do tego oskarżycielka wiąże w sposób pośredni stres wywołany zachowaniem M. S. ze stanem zdrowia jej urodzonego w (...) roku syna. Nadto tego rodzaju dyskomfort psychiczny J. K. sprawił, iż od 2020 roku jest ona poddana terapii psychologicznej. Niepożądane kontakty M. S. z J. K. trwały jeszcze przez kilka miesięcy od okresu końcowego wskazanego w skardze oskarżycielskiej. Natomiast aktualnie doszło do deeskalacji rzeczonego konfliktu i strony tego procesu nie utrzymują ze sobą żadnych kontaktów wykraczających poza kontakty przy okazji rozpraw sądowych.

Zeznania oskarżycielki posiłkowej J. K. k. 1-2, k. 51-53, k. 63-72, k. 237-238, k. 355-356

Dokumentacja medyczna pokrzywdzonej k. 56-57, k. 125, 346-352

M. S. ma 61 lat. Oskarżona posiada wykształcenie średnie i pracuje w sądeckim sanepidzie. M. S. z tego tytułu uzyskuje wynagrodzenie w kwocie 3200 złotych netto miesięcznie. Oskarżona jest osobą rozwiedzioną. M. S. jest osobą niekaraną. Aktualnie M. S. leczy się neurologicznie. Niemniej jednak w chwili czynu miała ona zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia czynu oraz pokierowania swoim postępowaniem. M. S. jest też zdolna do prowadzenia obrony w sposób samodzielny i rozsądny. M. S. jest także współwłaścicielką mieszkania o powierzchni 60 m ², a oprócz tego nie posiada innych wartościowych rzeczy ruchomych.

Wyjaśnienia oskarżonej M. S. k. 166-168, k. 236-237 w zakresie danych osobopoznawczych

Karta karna k. 174

Opinia sądowo – psychiatryczna k. 260-261

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

OCena DOWOdów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Wyjaśnienia oskarżonej M. S.

M. S. zarówno w trakcie postępowania przygotowawczego jak i toku rozprawy głównej konsekwentnie nie przyznawała się do zarzucanego jej czynu. W trakcie przesłuchania mającego miejsce 19 stycznia 2020 roku M. P. podała, iż nie zna ona takiej osoby jak J. P. (1), o której wie tylko tyle, że jest kochanką jej syna T. S.. Oskarżona w tym miejscu podkreśliła, iż nigdy nie widziała ona oskarżycielki posiłkowej. Do tego M. S. jednoznacznie zaprzeczyła, iż nie dopuściła się żadnych zachowań opisanych w przedstawionych jej wówczas zarzucie. M. S. podała, iż nigdy nie smsowała z pokrzywdzoną, nie telefonowała do niej. Równocześnie oskarżona wyjaśniła, iż nie nachodziła ona syna i jego partnerki w pracy. Dalej M. S. podała, iż faktycznie korzystała ona z numeru (...), ale nie jest w stanie sprecyzować konkretnego czasookresu, a używała go tylko i wyłącznie do kontaktów z W. P.. M. S. podała także, iż T. S. miał wcześniej nieskrepowany dostęp do tego telefonu Wreszcie oskarżona podała, iż między jej synem i jego żoną toczy się postępowanie rozwodowe i T. S. wielokrotnie próbował wpłynąć na nią chcąc wymusić korzystne nań zeznania, groząć nawet określonymi konsekwencjami w przypadku braku zmiany postawy procesowej. Także w toku postępowania jurysdykcyjnego M. S. kategorycznie zaprzeczyła aby miała dopuścić się inkryminowanego czynu. Oskarżona wówczas w całości potwierdziła swoje poprzednie wyjaśnienia, zaprzeczając aby miała cokolwiek wysyłać pokrzywdzonej. M. S. sugerowała, iż to partner oskarżycielki posiłkowej wysyłał do niej rzeczone wiadomości. M. S. podała także, iż w 2019 roku nie odwiedzała ona kancelarii syna. Jednocześnie M. S. oświadczyła, że nie wie ona kto stoi za profilem na portalu facebook o danych (...). Nadto oskarżona podała wówczas, ze leczy się neurologicznie, co warunkowała dopuszczenie opinii sądowo – psychiatrycznej. Oskarżona zgodziła się także oddać próbkę swoich podpisów na użytek badania przez eksperta od kryminalistycznej analizy dokumentów. Sąd Rejonowy uznał wyjaśnienia M. S. za niewiarygodne, kłamliwe i poczynione jedynie na użytek partykularnej korzyści procesowej w tym procesie, co oczywiście mieści się w zakresie przysługującego jej prawa do obrony. Przede wszystkim należy stwierdzić, iż niewiarygodne są depozycje oskarżonej M. S. w zakresie jakim neguje ona fakt wysyłania do pokrzywdzonej niepożądanych wiadomości tekstowych czy wykonywania połączeń (głuchych) telefonicznych. W tym zakresie zwrócić należy uwagę na print screeny przedłożone przez oskarżycielkę posiłkową, które dokumentują fakt wysyłania tych wiadomości. W tym miejscu należy mieć na względzie, iż faktycznie w pierwszym okresie czasu te wiadomości były wysyłane z telefonu zarejestrowanego na dane T. S.. Niemniej jednak wiadomości i połączenia wykonywane po maju 2019 roku były już czynione z numeru telefonu przypisanego na jej dane osobowe. Dalej oczywiście sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego jest twierdzenie, iż to T. S. miał za pomocą tego numeru nękać jego partnerkę, biorąc chociażby pod uwagę, iż była ona wówczas z nim w ciąży. Następnie warto zwrócić uwagę, iż od grudnia 2018 roku M. S. jest silnie skonfliktowana ze swoim synem ( czego w żaden sposób nie ukrywa), a zatem wątpliwe jest aby pozwoliła mu wówczas swobodnie korzystać z użytkowanego przez nią telefonu. Owa wątpliwość jest tym większa biorąc pod uwagę nagrania przedłożone przez oskarżycielkę posiłkową, gdzie widać, że M. S. brała aktywny udział w awanturach z jej synem, potrafiła mu się postawić, nie wspominając o braku negowania nękania oskarżycielki posiłkowych i słowach o dopiero początku takowej aktywności. Zwrócić należy także uwagę na czas podejmowanych przez oskarżoną kontaktów, które miały miejsce o różnych porach dnia i nocy, a przez to wątpliwe jest aby to T. S. bądź inny członek rodziny oskarżonej korzystali wówczas z jej telefonu. Zwrócić należało także uwagę na twierdzenia M. S. dotyczące rzekomego braku uprzedniego widzenia z oskarżycielką posiłkową. Również te dane nie wytrzymują konfrontacji z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w tym postępowaniu. Tutaj należy zwrócić uwagę na treść samej korespondencji oskarżonej z pokrzywdzoną, gdzie mówi o spotkaniu przy okazji sprawy rozwodowej. Dalej M. S. negowała wizyty w 2019 roku w kancelarii syna. Ów fakt jest rażąco sprzeczny nie tylko z zeznaniami oskarżycielki posiłkowej i T. S., lecz także nagraniem ujawnionym na wniosek oskarżycielki posiłkowej , gdzie wprost widać, jak M. S. awanturuje się ze swoim synem opuszczając mury owej kancelarii. Dalej wizyt M. S. w owej kancelarii nie ukrywała także A. S.. Równocześnie należy wziąć pod uwagę przytaczanie przez T. S. konkretnych zachowań oskarżonej w kancelarii jak np. incydent z ubraniami czy przekroczeniem strefy bezpieczeństwa. Koleino należy zwrócić uwagę, iż M. S. wypierała się także wysyłania do pokrzywdzonej jakiejkolwiek korespondencji. Tymczasem w świetle badań jej próbek pisma i zebranych w sprawie dokumentów jednoznacznie wynika, że to właśnie oskarżona pisała szkalujące J. K. listy, gdzie niektóre spośród nich były adresowane do samej oskarżycielki na adres jej (...) kancelarii. Jednocześnie raz jeszcze należy zwrócić uwagę na owe nagrania znajdujące się na karcie 244 akt sprawy, gdzie M. S. w gruncie rzeczy w sposób dorozumiany przyznaje się do podejmowania tego rodzaju ataków wobec oskarżycielki posiłkowej. Tym samym mając na uwadze tego rodzaju okoliczności wykluczające wiarygodność oświadczeń procesowych M. S. Sąd Rejonowy ustalając stan faktyczny mógł z nich korzystać tylko i wyłącznie w zakresie bezspornym. tj. odnoszącym się do jej danych osobopoznawczych, genezy rzeczonego konfliktu i okoliczności w jakich T. S. odszedł od swojej żony. Dlatego też owe wyjaśnienia miały marginalne znaczenia dla rozstrzygnięcia tego procesu. Na marginesie należy podkreślić, iż co prawda oskarżona przedłożyła zaświadczenia dokumentujące niemożność stawienia się przez nią na rozprawę w lipcu 2021 roku, jednakże na owej rozprawie była obecna osobiście jej obrońca, co spełniało wymogi jej prowadzenia określone w art. 117 § 3 a k.p.k.

Zeznania J. K.

Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne oświadczenia wiedzy złożone w toku całego procesu przez świadka J. K.. Świadek w trakcie tego postępowania karnego zeznawała kilkukrotnie, co charakterystyczne w dochodzeniu świadek opisywała w kolejnych zeznaniach dalszy przebieg agresji psychicznej ze strony oskarżonej. Równocześnie wskazać należy, iż świadek J. K. każdorazowo swoje oświadczenia wiedzy wzbogacała o dowody z print screnów czy korespondencji wysyłanej przez oskarżoną. Co istotne świadek podkreśliła, iż wiele z smsów czy prób połączeń od oskarżonej otrzymała wówczas gdy T. S. był wraz z nią, co wyklucza możliwość uznania za wiarygodną wersje prezentowaną przez M. S.. Równocześnie należy podkreślić, iż depozycje J. K. znalazły swoje potwierdzenie także w dowodach rzeczowych jak chociażby kryminalistycznej analizie korespondencji, która kategorycznie wykazała, iż to M. S. wysyłała w inkryminowanym czasie korespondencje do jej rodziców i współpracowników, gdzie ujawniała informacje z jej życia prywatnego, naruszając przy tym jej dobre imię. Wreszcie należy stwierdzić, iż wiarygodności depozycji J. K. nie przekreśla fakt, iż oskarżała ona M. S. o część zachowań nie wykazanych jej w toku procesu takich jak oczernianie na portalu społecznościowym czy innych miejscach w sieci internet. Tutaj należy zważyć, iż tego rodzaju zachowania rzeczywiście miały miejsce – o czym świadczą przedstawione przez świadka print screeny. Natomiast brak możliwości przypisania tych zachowań wynika immanentnie z istotnych braków postępowania przygotowawczego, gdzie organ je prowadzący nie ustalił danych osób posługujących się kontem o nazwie M. O., a na etapie postępowania przed sądem I instancji brak już było celowości zwracania się o odpowiednie zapisy danych do operatorów telekomunikacyjnych z uwagi na czas ich przechowywania. Dalej zwrócić należy uwagę, iż żaden ze świadków obrony nie miał w zasadzie wiedzy odnośnie przebiegu inkryminowanego zdarzenie, swoją uwagę skupiając na przyczynach owego konfliktu, co może wpływać jedynie na stopień zawinienia M. S.. Do tego raz jeszcze zwrócić należy uwagę, iż wersja forowana przez oskarżoną i niektórych świadków obrony jakoby to T. S. wysyłał inkryminowane sms jest całkowicie sprzeczna z zasadami doświadczenia życiowego oraz przede wszystkim faktem, że owe działania nie ustały także po zmianie przez M. S. numeru telefonu. Dalej należy podkreślić spójność wewnętrzną zeznań J. K. na przestrzeni całego procesu. Równocześnie żaden z dowodów przeprowadzonych w tej sprawie nie podważył wiarygodności jej twierdzeń. Oczywiście Sąd Rejonowy dostrzegł, iż zeznania J. K. charakteryzowały się dużą dozę emocjonalności. Jednakże jest to zupełnie zrozumiałe biorąc pod uwagę charakterystykę rzeczonego występku, a także aktualną sytuacje osobistą J. K.. Jednocześnie należy uznać za wiarygodne oświadczenia J. K. odnoszące się do wytworzenia u niej poczucia zagrożenia i istotnego naruszenia jej prywatności. Tutaj J. K. wprost wskazała na fakty wywołujące ten stan obawy, w szczególności odnosząc się do zdarzenia z maskotka, kiedy to oskarżona za pomocą użytkowanego przez nią numeru telefonu usilnie domagała się dostarczenia przesyłki, dysponując zdjęciami drzwi pokrzywdzonej. Dodatkowo warto zwrócić uwagę, iż J. K. pozostawała wówczas w ciąży, a więc była osobą szczególnie podatną na tego rodzaju oddziaływania. Dalej wskazać należy, iż oskarżycielka była wówczas obserwowana przez detektywa zatrudnionego przez żonę swojego partnera, co pewnie też wpływało na jej poczucie osaczenia. Równocześnie wskazać trzeba, że oskarżycielka swoją traumę przedstawiała w sposób dość wyolbrzymiający, w szczególności brak jest bowiem dowodu, aby nękanie oskarżonej przełożyć na stan zdrowia jej nowonarodzonego dziecka. Podobnie dla rozstrzygnięcia tej sprawy bez znaczenia pozostaje czy T. S. jest z nią związany. Niemniej jednak Sąd Rejonowy stwierdził, iż zeznania J. K. są zasadniczo wiarygodne i przydatne dla odtworzenia stanu faktycznego w tym postępowaniiu.

zeznania złożone przez świadka T. S..

Podobnie Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne zeznania złożone przez świadka T. S.. Świadek ten zeznawał w sposób jasny, spójny i pozbawiony jakichkolwiek zewnętrznych czy wewnętrznych sprzeczności. Jednocześnie w swoich oświadczeniach wiedzy świadek ten starał odnosić się tylko i wyłącznie do danych mających znaczenia dla niniejszej sprawy, nie skupiając się w tym miejscu na swojej sprawie rozwodowej. Co ważne świadek T. S. precyzyjnie opisał okoliczności w jakich jego matka korzystała z karty sim wystawionej na jego dane osobowe. Świadek podał tu kiedy zdecydował się pozbawić matkę korzystania z tego numeru. Co istotne informacje te znalazły swoje potwierdzenie w danych przedstawionych przez operatów telekomunikacyjnych oraz zmianie numeru, z którego nękano pokrzywdzoną. Kolejno trzeba mieć na względzie fakt, że depozycje świadka T. S. odnoszące się do nachodzenia w kancelarii, wywoływania awantur, podnoszenia przez niego apeli o zaniechania nękania jego partnerki, czy też odpowiedzi na te apele w całości znalazły swoje potwierdzenie w nagraniach przedłożonych przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej. W tym miejscu trzeba zaznaczyć, że rzeczone dowody nie były kwestionowane i bardzo mocno wzmacniają one wiarygodność zeznań T. S. czy J. K.. Wreszcie także opinia A. W. zaprzecza tezie oskarżonej aby miała ona w żaden sposób nie kontaktować się z pokrzywdzoną, co jest spójne z ogółem zeznań świadka T. S.. Sąd Rejonowy zwrócić uwagę, iż przedmiotowe zeznania były składane w sposób spontaniczny, świadek nie uchylał się od odpowiedzi na jakiekolwiek pytania. Wreszcie zeznania T. S. były cennym dowodem na okoliczność powstania w pokrzywdzonej stanu obawy i naruszenia jej prywatności. W ocenie Sądu Rejonowego nie negują wymowy zeznań świadka T. S. także zeznania A. S.. Tutaj należy zwrócić uwagę, iż świadek ta przyznała iż była świadkiem wizyt matki oskarżonego w jego kancelarii, co jest sprzeczne z przekazem pokrzywdzonym. Natomiast brak zauważenia przez świadka wspólnych interakcji oskarżycielki i oskarżonej jest wytłumaczalne w dużej mierze zdalnym charakterem pracy J. K. czy brakiem sztywnych godzin jej pracy, o czym zresztą mówi sama A. S.. To wszystko spowodowało, iż Sąd Rejonowy uznał zeznania T. S. za przydatne do ustalenia stanu faktycznego w tym postępowaniu i na także na ich podstawie dokonał rekonstrukcji stanu faktycznego w zakresie czynu zarzucanego aktem oskarżenia.

zeznania świadek P. S.

Bardzo ograniczoną przydatność dla rozstrzygnięcia tej sprawy miały zeznania świadek P. S.. Świadek ta w swoich depozycjach opisała okoliczności związane z wyprowadzką jej męża z domu. Świadek ta podkreślała także rozpacz oskarżonej związane z nagannym w jej ocenie zachowaniem syna, podkreślając w tym miejscu podobne przejścia M. S. w przeszłości. Niemniej jednak świadek ta nie posiadała wiarygodnych informacji odnośnie inkryminowanego czynu. Jej zeznania nie są jednak bezwartościowe, gdyż pozwalają odtworzyć sferę motywacyjną oskarżonej, co ma duże znaczenia dla określenia stopnia jej winy czy możliwości warunkowego umorzenia postępowania karnego. Zarazem stwierdzić należy, iż sam fakt, że świadek P. S. nie miałą wiedzy odnośnie inkryminowanych kontaktów nie może prowadzić do zanegowania sprawstwa oskarżonej. W tym miejscu należy bowiem wykazać, że owe kontakty M. S. z J. K. zostało jak podano wyżej wykazane w sposób bezalternatywny. Godzi się także zwrócić uwagę, iż sam brak wiedzy świadka odnośnie czynu zarzucanego aktem oskarżenia nie może być poczytany jako okoliczność korzystna dla oskarżonej. Tutaj należy zwrócić uwagę, iż kontakty te w przeważającej mierze odbywały się w drodze komunikacji na odległość. Do tego świadek P. S. nie mieszka z oskarżoną. Wreszcie nie sposób pominąć faktu istotnego konfliktu pomiędzy świadkiem, a oskarżycielką posiłkową. Dalej wątpliwe są oświadczenia P. S. jakoby jej mąż w bliżej nieokreślonych momentach miał użyczać na kilka dni telefon oskarżonej, gdyż sam przecież posiadał swój aparat telefoniczny, a w inkryminowanym okresie czasu był on silnie skonfliktowany z matką, o czym świadczą nagrania z awantur rodzinnych. To wszystko sprawiło, iż Sąd Rejonowy uznał, że zeznania P. S. są przydatne tylko i wyłącznie w odniesieniu do określenia motywacyjnego aspektu działania oskarżonej.

zeznania złożone przez świadka A. S.

Częściowo przydatne dla ustalenia stanu faktycznego były zeznania złożone przez świadka A. S.. W tym miejscu należy wskazać, iż świadek jako jedyny występujące w tej sprawie osobowe źródło dowodowe nie jest związana aktualnie z żadną ze stron przedmiotowego konfliktu rodzinnego. Tutaj należy wskazać, że tym samym świadek ta nie miała żadnych interesów w składaniu fałszywych bądź też tendencyjnych zeznań. Niemniej jednak należało zwrócić uwagę, iż świadek nie posiadała istotnej wiedzy w zakresie przydatnym dla tego postępowaniu. Do tego świadek ta w dużej mierze nie pamiętała rzeczonych zdarzeń, co jest naturalne, gdyż od tego czasu minęło kilka lat, a świadek z rzeczonym konfliktem spotykała się tylko marginalnie przy okazji wykonywania swoich obowiązków zawodowych. Tutaj należy wskazać, iż świadek nie pamiętała którego roku dotyczy rzeczona sprawa, czy faktu, że oskarżycielka posiłkowa była wówczas w ciąży, co jest w tej sprawie przecież faktem bezspornym. Niemniej jednak wypada zwrócić uwagę, że świadek potwierdziła wersje T. S., że M. S. przychodziła w tym czasie do kancelarii swojego syna, co przeczy wersji forowanej przez oskarżoną. Natomiast faktu braku ujawnienia kontaktów w tej kancelarii pomiędzy stronami jest zrozumiałe biorąc pod uwagę nikła ich ilość, o czym zeznała sama oskarżycielka posiłkowa, czy wreszcie brak zbieżności ich godzin pracy. To wszystko prowadzi to stwierdzenia, że zeznania A. S. miały jedynie subsydiarne znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego w tej sprawie.

zeznania złożone w lipcu 2021 roku przez świadka J. P. (2)

Podobnie w dużej mierze nieprzydatne były zeznania złożone w lipcu 2021 roku przez świadka J. P. (2). Świadek zeznając w tej sprawie nie ukrywał bardzo negatywnego nastawienia do świadka T. S. przywołując zdarzenia nie mające zupełnie żadnego związku z rzeczonym postępowaniem karnym. Niemniej jednak z zeznań tego świadka można jednoznacznie odczytać, iż w rodzinie S. w grudniu 2018 roku doszło do silnego konfliktu, który trwa do dnia dzisiejszego. Natomiast w odniesieniu do okoliczności mających bezpośredni związek z zarzutem stalkingu, świadek P. wskazywał, iż nie posiada on wiedzy o zarzucanych jego siostrze zachowaniach. Oczywiście ów brak wiedzy nie świadczy o braku wiarygodności owych depozycji, jednakże zarazem czyni je nieprzydatne dla rozstrzygnięcia sprawy. Tutaj należy powielić argumentacje odnoszoną do zeznań P. S. gdzie wskazano, iż to że jakaś osoba nie ma wiedzy o poszczególnych zachowaniach objętych skargą oskarżycielską, nie stanowi dowodu braku takiego faktu, zwłaszcza biorąc pod uwagę charakterystykę przypisanego oskarżonej czynu i faktu ich wykazania nie tylko w oparciu o dowody osobowe, lecz także dowody rzeczowe i opinie. Dlatego też zeznania J. P. (2) miały marginalne znaczenie dla rozstrzygnięcia tej sprawy.

Zeznania A. R.

Wyżej poczynioną argumentacje należy w całości odnieść także do zeznań złożonych przez A. R. tj. siostry P. S.. W odniesieniu do zeznań tej świadek należy wskazać, iż brak jest jakichkolwiek podstaw do podważenia wiarygodności składanych przez nią zeznań. Świadek zeznawała bowiem w sposób jasny, szczery, logiczny. Niemniej jednak A. R. nie posiadała żadnych istotnych dla rozstrzygnięcia tej sprawy informacji. Tu też trzeba podkreślić, iż świadek ta nie miała żadnego kontaktu z oskarżycielką posiłkową, a jej kontakt z M. S. był także bardzo ograniczony. Zarazem wskazać należy, iż brak wiedzy świadka o inkryminowanych działaniach oskarżonej nie może tu stanowić okoliczności dla niej korzystnej. Tak naprawdę jedyną przydatną informacją przekazaną przez A. R. był fakt opuszczenia żony przez T. S., co zresztą w tym procesie było wiedza notoryjną. Zatem zeznania A. R. nie miały istotnego znaczenia w procesie rekonstrukcji stanu faktycznego w rzeczonym postępowaniu.

Zeznania K. P.

Podobnie świadek K. P. nie miała wiedzy przydatnej dla rozstrzygnięcia niniejszego procesu. Świadek ta posiadała bowiem jedynie incydentalny kontakt z oskarżoną i przekazała, że M. S. bardzo ciężko zniosła rozstanie syna z jego żoną. Co ważne K. P. nie posiadała relewantnych informacji dotyczących zarzutów podniesionych w skardze oskarżycielskiej. Podkreślić należy, że świadek ta nie wiedziała także nic na temat użytkowania przez M. S. numeru telefonu komórkowego wystawionego na dane jej syna. Zatem biorąc to wszystko pod uwagę należało stwierdzić, iż zeznania tego świadka nie wniosły nic nowego do rzeczonego postępowania

Opinia biegłego eksperta ds. kryminalistycznej analizy dokumentów A. W.

Sąd Rejonowy uznał za wiarygodną i przydatną do poczynienia ustaleń faktycznych opinię biegłego eksperta ds. kryminalistycznej analizy dokumentów A. W.. Biegły ten jest osobą niezwykle doświadczoną w sporządzaniu tego rodzaju dokumentów procesowych. W przedmiotowej sprawie nie zaktualizowały się jakiekolwiek okoliczności poddające w wątpliwość bezstronność biegłego czy też poziom jego wiedzy specjalnej. Dodatkowo należy wskazać, iż sporządzona przez biegłego opinia spełnia wszystkie wymogi określone w art. 201 k.p.k. Mianowicie opinia ta w pełnym stopniu odpowiada na wszystkie pytania Sądu. Opinia ta posiada także atrybut jasności. Biegły A. W. w sposób rzetelny zaprezentował obraną przez siebie metodologie pracy. Co istotne przedstawił on również wyniki przeprowadzonych badań pisma oraz wskazał na czynniki implikujące przyjęcie, iż korespondencja włączona w poczet materiału dowodowego w tej sprawie została napisana ręką oskarżonej M. S.. Biegły ową konieczność wytłumaczył w sposób zrozumiały dla osób nie posiadających wiedzy specjalnej z zakresu pismoznawstwa. Do tego wyniki przeprowadzonych przez biegłego badań korespondują z jego wnioskami końcowymi. W przedmiotowej opinii brak jest dyskwalifikujących ją sprzeczności. Co więcej przedmiotowa opinia nie spotkała się z jakikimikolwiek zarzutami stron tego procesu. W związku z powyższym to na podstawie pracy A. W. Sąd ustalił, iż to M. S. wysyłała listy do oskarżycielki posiłkowej, jej rodziców czy współpracowników. Zarazem biorąc pod uwagę negacje tego faktu przez samą oskarżoną, rzeczona opinia przysłużyła się także w procesie weryfikacji sprzecznych depozycji oskarżonej i świadków oskarżenia na korzyść zeznań złożonych przez J. K. i T. S..

opinia biegłych psychiatrów M. B. oraz H. B.

W ocenie Sądu Rejonowego w pełni przydatna dla poczynienia ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie była opinia biegłych psychiatrów M. B. oraz H. B.. Konieczność dopuszczenia tego dowodu wynikała z oświadczenia oskarżonej o leczeniu neurologicznym, czy zeznaniom K. P. mówiącej o leczeniu psychiatrycznym M. S.. Przystępując do oceny owej opinii należy wskazać, iż biegli psychiatrzy w sposób kompletny odpowiedzieli na zadane im przez organ procesowy pytania dotyczące zdrowia psychicznego oskarżonej M. S.. Jednocześnie w toku tego procesu nie ujawniła się żadna okoliczność podważająca kompetencje biegłych do sporządzania tego rodzaju dokumentów procesowych jak również brak było podstaw do powzięcia wątpliwości, co do ich bezstronności w tej sprawie. Sąd nie ma także zastrzeżeń odnośnie obranej przez biegłych metodologii badań oraz zgodności opracowanych przez nich wniosków końcowych z wynikami badania ambulatoryjnego. Co więcej żadna ze stron tego procesu w żaden sposób nie kwestionowała treści zawartych w powyższym dokumencie procesowym. Stąd też Sąd Rejonowy ustalając okoliczności wymagające wiedzy specjalistycznej związanej ze zdrowiem psychicznym oskarżonej M. S. oparł się w pełni na opinii sądowo – psychiatrycznej sporządzonej przez biegłych lekarzy M. B. i H. B..

print screenów wiadomości tekstowych dokumentujących przebieg rozmów pomiędzy oskarżycielką, a oskarżoną, korespondencji wysyłanych do niej, jej rodziny czy współpracowników, wpisów na portach społecznościowych, wydruków wykazów połączęń

Bardzo istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia tej sprawy miały natomiast dowody przedłożone przez oskarżycielkę posiłkową J. K. w postaci print screenów wiadomości tekstowych dokumentujących przebieg rozmów pomiędzy oskarżycielką, a oskarżoną, korespondencji wysyłanych do niej, jej rodziny czy współpracowników, wpisów na portach społecznościowych, wydruków wykazów połączęń. W tym zakresie należy nadmienić, iż dopiero całość tych dokumentów tworzy materiał dowodowy o charakterze obiektywnym. Jednocześnie Sąd Rejonowy zważył, iż żadna ze stron nie negowała autentyczności owych dokumentów prywatnych. Toteż całość przedstawionych wydruków została uznana za materiał dowodowy przydatny do rozstrzygnięcia tej sprawy i to na ich podstawie Sąd poczynił znaczną część ustaleń faktycznych. Równocześnie godzi się zauważyć, iż w świetle tych dokumentów zachowanie M. S. cechowało się uporczywością, gdyż pokrzywdzona wielokrotnie apelowała o zaniechanie tych czynności. Podobnie czynił to zresztą (na ujawnionym nagraniu) T. S.. Wreszcie należy zwrócić uwagę na fakt, że M. S. po odebraniu jej możliwości korzystania z poprzedniego numeru owych działań dopuszczała się już z zarejestrowanego na siebie telefonu. Nadto warto zwrócić uwagę na godziny wykonywanych przez oskarżoną połączeń, które to godziny nie tylko świadczą o nękaniu, naruszaniu prywatności J. K. ale także przeciwstawiają się tezie, że za tymi aktami stoją inne/wrogie oskarżonej osoby.

nagrania przedłożone przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej po pierwszym terminie rozprawy głównej

Doniosłe znaczenie dla rozstrzygnięcia tego procesu miały także nagrania przedłożone przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej po pierwszym terminie rozprawy głównej. Tutaj należy stwierdzić, iż dowód z tych nagrań ma charakter rzeczowy. Tym samym dowód ten ma charakter obiektywny. Wreszcie godzi się zauważyć, iż zwłaszcza pliki dźwiękowe oddają całość awantury toczonej między oskarżoną, a T. S., co także dezawuuje obawy odnoszące się do wpływowego ich charakteru. Natomiast odnosząc się do treści tych rozmów należy zwrócić uwagę na wielokrotne apele T. S. o zaniechanie nękania jego partnerki, co potwierdza jego zeznania, które spotkały się ze sprzeciwem oskarżonej i to sprzeciwem świadczącym o chęci dalszej eskalacji owego konfliktu i pośrednio stanowiły przyznanie się M. S. do nękania J. K..

notatki urzędowe, czy karty karnej, a także dokumenty prywatne przedstawione przez oskarżycielkę posiłkową w postaci zaświadczenia psychologicznego czy innej dokumentacji medycznej

Sad Rejonowy uznał za przydatne dla odtworzenia stanu faktycznego w tej sprawie również pozostały dowody wnioskowane do przeprowadzenia na rozprawie głównej w akcie oskarżenia tj. notatki urzędowe, czy karty karnej, a także dokumenty prywatne przedstawione przez oskarżycielkę posiłkową w postaci zaświadczenia psychologicznego czy innej dokumentacji medycznej dowodzącej szczególny stan pokrzywdzonej w chwili inkryminowanego oddziaływania M. S.. Odnosząc się do dokumentów sporządzonych przez podmioty publiczna prawne należało stwierdzić, iż zostały sporządzone przez właściwe osoby w przepisanej prawem formie. Co więcej ich treść nie była w żaden sposób kwestionowana przez strony tego procesu. Natomiast oceniając dokumenty prywatno prawne należało zważyć, iż znajdowały one potwierdzenie w zeznaniach J. K. i nie były kwestionowane przez M. S. i jej obrońcę.

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I

M. S.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

M. S. została oskarżona o to, że w okresie czasu od nieustalonego dnia stycznia 2019 roku do 29 sierpnia 2019 roku w N. uporczywie nękała J. P. (1) poprzez wielokrotnie wysyłanie do niej wiadomości sms, wykonywanie połączeń telefonicznych, śledzenie, nachodzenie w miejscu pracy wszystkie te zachowania wzbudziły w niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia oraz istotnie naruszyły jej prywatność tj. o przestępstwo z art. 190a § 1 k.k.

Na samym wstępie przedmiotowych rozważań należy wskazać, iż w chwili czynu (za którego datę końcową – istotną dla określenia względności ustawy należy wskazać 29 sierpnia 2019 roku – wobec wieloczynowe charakteru występku stalkingu) art. 190a k.k. miał odmienne brzmienie od jego obecnej treści. Mianowicie przestępstwem stalkingu przed marcem 2020 roku polegało na uporczywym nękaniu innej osoby lub osoby jej najbliższej, które wzbudza u niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia lub istotnie narusza jej prywatność podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. Natomiast dopiero po tej dacie jako alternatywne skutki owego nękania konstytuujące znamiona przedmiotowe tego przepisu dodano spowodowanie uzasadnionego okolicznościami poczucia zagrożenia bądź udręczenia. Nie ulega więc żadnej wątpliwości, iż ustawodawca mocą owej noweli w sposób znaczący rozszerzył granice penalizacji tego przestępstwa. Odnosząc się jednakowoż to znamion występku stalkingu w brzmieniu obowiązującym w dacie inkryminowanego czynu należy wskazać, iż przestępstwo to jest typem powszechnym to jest brak było zawężenia podmiotowego po stronie sprawcy. Nie ulega zarazem żadnej wątpliwości materialny charakter owego czynu zabronionego, gdyż owo nękanie musiało powodować poczucie zagrożenia u pokrzywdzonego bądź też istotnie naruszać jego prywatność. Co więcej owego poczucia zagrożenia ustawodawca nie zawęził jedynie do strony subiektywnej, lecz podobnie jak w przypadku przestępstwa groźby karalnej poprzez użycie frazy uzasadnione okolicznościami nadał temu stanowi subiektywno – obiektywny charakter. Nadto także owo naruszenie prywatności musi nieść ze sobą określony ładunek intensywności, gdyż ustawodawca wskazuje na konieczność istotności owego naruszenia. Przechodząc do wykładni znamienia czasownikowego nęka należy odnieść się językowej definicji tego słowa, gdzie przez nękanie rozumie się „ustawicznie dręczyć, niepokoić kogoś” (L. D., E. S., Słownik..., s. 283). Pośród zachowań stanowiących realizację tego znamienia wymienia m.in. się wykonywanie telefonów, wysyłanie SMS-ów, e-maili, nachodzenie, zaczepianie, nagabywanie, wysyłanie niechcianych prezentów, śledzenie. Jednocześnie należy zwrócić uwagę, iż samo nękanie jest niewystarczające do popełnienia tego przestępstwa, gdyż zgodnie z treścią art. 190a § 1 k.k. owe nękanie musi się cechować uporczywością. W tym zakresie należy odnieść się do orzecznictwa sądów powszechnych, gdzie wskazano, iż uprawnione jest przyjęcie, że z uporczywym nękaniem mamy do czynienia dopiero wtedy, gdy sprawca ponawia swoje zachowania mimo sprzeciwu nękanej osoby czy wręcz żądania zaprzestania zachowań wzbudzających poczucie zagrożenia lub naruszających jej prywatność (por. A. Zoll [w:] Kodeks karny..., t. 2, cz. 1, red. W. Wróbel, A. Zoll, 2017, art. 190a, nt 7; J. Lachowski [w:] Kodeks..., red. V. Konarska-Wrzosek, s. 911; wyrok SA we Wrocławiu z 19.02.2014 r., II AKa 18/14, KZS 2014/7–8, poz. 98). Oczywistym jest zarazem stwierdzenie, iż przestępstwo to ma charakter trwały i do jego popełnienia wymagana jest per se wielość zachowań sprawcy. Natomiast odnosząc się do strony podmiotowej tego typu czynu zabronionego należy podać, iż przestępstwo z art. 190a § 1 k.k. znamienne jest umyślnością w zamiarze bezpośrednim, na co wskazuje znamię „uporczywości”. Sprawca musi mieć przy tym świadomość braku zgody pokrzywdzonego, jak również tego, że jego zachowanie może wywołać jeden ze stypizowanych w ustawie skutków (A. Zoll [w:] Kodeks karny..., t. 2, cz. 1, red. W. Wróbel, A. Zoll, 2017, art. 190a, nt 19).

Biorąc pod uwagę wyżej nakreślone ramy teoretyczno prawne Sąd Rejonowy nie miał wątpliwości, iż M. S. swoim zachowaniem dopuściła się wypełnienia znamion zarzucanego jej występku. Tutaj należy podkreślić, iż w inkryminowanym okresie czasu nie tylko wysyłała jej z dużą częstotliwością wiadomości tekstowe, lecz także nachodziła ją w miejscu pracy i wówczas znieważała, wykonywała szereg głuchych połączeń telefonicznych o różnych porach dnia i nocy. Tego rodzaju konglomerat zachowań jest w ocenie Sądu wystarczający aby stwierdzić, iż doszło do wypełnienia znamienia czasownikowego znęca się. Do tego należało zwrócić uwagę, iż M. S. wysyłała także do pokrzywdzonej, jej rodziców oraz współpracowników korespondencje, w których szeroko opisywała jej życie osobiste, naruszając jej dobre imię. Tego rodzaju zachowania w połączeniu z wyżej wymienionymi aktywnościami sprawczymi także stanowiło nękanie pokrzywdzonej. Nie ulega wątpliwości, iż rozpowszechnienie tego rodzaju wiadomości prowadziło pokrzywdzoną w poczucie osaczenia zachowaniem M. S.. Wreszcie wskazać należy, iż owe zachowania nie były jednostkowe lecz były czynione przez okres prawie 8 miesięcy. O braku nękania nie świadczy także nieregularność owych kontaktów, gdyż w szczególności sms i telefony były wykonywane stosunkowo często. Sąd nie ma również wątpliwości odnośnie spełnienia znamienia uporczywości. Tutaj należy zwrócić uwagę na fakt, że sama pokrzywdzona wielokrotnie apelowała do oskarżonej o zaniechanie dalszych kontaktów i w żaden sposób nie odpowiadała na jej wiadomości. Podobnie o zaniechanie takich aktywności bez powodzenia wnosił T. S., co także spotkało się z brakiem poprawy ze strony oskarżonej. To wszystko biorąc pod uwagę pewne natężenie tych niepożądanych kontaktów i rozmieszczenie ich w okresie ponad pół roku bezprawnego odziaływania pozwala stwierdzić, iż owo nękanie cechowało się uporczywością. Podobnie należy stwierdzić, iż w świetle wiarygodnych zeznań J. K. owe czynności sprawcze nie tylko istotnie naruszyły jej prywatność lecz także wzbudziły w pokrzywdzonej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia. Tutaj należy wskazać, iż oskarżona wytworzyła wobec pokrzywdzonej poczucie osaczenia. Swojej aktywności nie ograniczyła tylko do zniesławiających wiadomości lecz także wykonywała połączenia telefoniczne, nachodziła w miejscu pracy, znieważała czy korespondowała na jej temat z osobami dla niej bliskimi. Ów fakt należy połączyć z niecodziennym stanem oskarżycielki, która była wówczas w ciązy, a więc była osobą szczególnie wrażliwą i rozchwianą emocjonalnie. Do tego należy wskazać jeszcze, że pokrzywdzona równolegle była śledzona przez wynajętego przez P. S. detektywa, co także w sposób obiektywny katalizowało poczucie jej zagrożenia. E. doszło zatem do wypełnienia relewantnego na gruncie tego przepisu w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia czynu skutku. Na marginesie należy wskazać, iż nawet stwierdzenie, że owo zachowanie takiego skutku nie wywołało, implikowałoby konieczność rozważenia formy stadialnej usiłowania. Podobnie stwierdzić należało, że oskarżona czynu tego dopuściła się z zamiarem bezpośrednim. M. S. doskonale bowiem zdawała sobie sprawy z braku zgody pokrzywdzonej na tego rodzaju kontakty i pomimo tego decydowała się na powzięcie wyżej opisanych aktywności. Stąd też należało stwierdzić, że M. S. swoim zachowaniem wypełniła znamiona zarzucanego jej przestępstwa z art. 190a § 1 k.k.

Powyższe stwierdzenie aktualizuje konieczność oceny kolejnego elementu struktury przestępstwa tj. stopnia społecznej szkodliwości. Rozpatrując tę problematykę należy stwierdzić, iż ustawodawca w art. 115 § 2 k.k. zawarł zamknięty katalog kwantyfikatorów stopnia społecznej szkodliwości. Zgodnie z tym przepisem Sąd oceniając stopień społecznej szkodliwości danego czynu jest zobowiązany wziąć pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. W ocenie Sądu Rejonowego czyn oskarżoną M. S. był społecznie szkodliwy w rozumieniu art. 1 § 2 k.k. jednakże stopień jego społecznej szkodliwości należy ocenić jako średni. Za powyższym stwierdzeniem leżały następujące okoliczności ; a)zachowanie oskarżonej nie cechowało się szczególnie dużą częstotliwością, także osobiste kontakty stron stanowiły jedynie marginalną część przypisanego M. S. czynu, b) zachowanie oskarżonej miało miejsce w okresie 8 miesięcy, co należy uznać za średniodługotrwały okres inkryminowanego oddziaływania, c) katalizująco na poziom społecznej szkodliwości tego czynu wpływał fakt, że oskarżycielka była wówczas w ciąży, co zwiększało dotkliwość skutków bezprawnego działania M. S., d)natomiast redukująco na stopień społecznej szkodliwości tego czynu wpływały jego okoliczności tj. motywacja oskarżonej związana z chęcią scalenia małżeństwa syna oraz przyczynienie się pokrzywdzonej do wyprowadzki T. S.. To wszystko powodowało stwierdzenie, iż zachowanie M. S. było karygodne w rozumieniu art. 1 § 2 k.k. Jednakże poziom społecznej szkodliwości tego czynu należy ocenić jako średni, a więc nie sprzeciwiający się warunkowemu umorzeniu postępowania karnego.

Sąd Rejonowy uznał także, iż M. S. można postawić relewantny zarzut braku posłuchu dla normy sankcjonowanej w rozumieniu art. 1 § 3 k.k. W tym zakresie należy zważyć, iż oskarżona jest osobą dorosłą, rozwiniętą społecznie, wykształconą i przez to zdającą sobie sprawę z treści normy sankcjonowanej. Wreszcie w świetle opinii biegłych psychiatrów w chwili czynu posiadała ona zachowaną zdolność rozpoznania jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem. Tym samym stwierdzić trzeba było, że czyn ten był zawiniony według normatywnej teorii winy recypowanej w polskim porządku prawa karnego. Jednakże Sąd stopień rzeczonej winy ustalił na niskim poziomie. W tym aspekcie należało zwrócić uwagę na okoliczności niniejszej sprawy, gdzie niespełna miesiąc przed rozpoczęciem bezprawnego oddziaływania T. S. oznajmia oskarżonej iż zostawia on swoją żonę i dzieci, aby wyprowadzić się do oskarżycielki posiłkowej. Tego rodzaju wiadomość musiała stanowić istotny wstrząs dla oskarżonej, zwłaszcza że sama w przeszłości została zostawiona przez męża wraz z małymi dziećmi. Nadto wypada zwrócić uwagę, iż wszystkie wypowiedzi adresowane przez M. S. do oskarżycielki J. K. mają na celu wywołanie powrotu jej syna do P. – S.. Zatem należy stwierdzić, że oskarżona działała w szczególnych warunkach motywacyjnych, ocierających się wręcz o sytuacje anormalną, przez co stopień zawinienia M. S. Sąd określił na niskim poziomie, pozwalającym na zastosowanie dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania karnego.

Jednocześnie z uwagi na treść art. 66 § 1 k.k. Sąd Rejonowy był zobowiązany ocenić czy zastosowanie wobec M. S. instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego okaże się wystarczająca wobec charakteru popełnionego przez nią przestępstwa, a także prognozy kryminalno – politycznej. W pierwszym aspekcie należy wskazać, iż zastosowanie warunkowego umorzenia postępowania jest możliwe w przypadku przestępstw zagrożonych karą pozbawienia wolności do lat 5. W tym wypadku należy wskazać, iż przestępstwo stalkingu do marca 2020 roku było zagrożone karą do 3 lat pozbawienia wolności Natomiast obecnie czyn ten jest zagrożony karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do 8 lat. Jednocześnie należało zwrócić uwagę, iż art. 4 § 1 k.k. nakłada na sąd obowiązek stosowania ustawy obowiązującej w dacie czynu bądź w okresie przejściowym (lex mitior) w sytuacji gdy jest ona względniejsza dla sprawcy. W realiach tej sprawy owa względność wyraża się właśnie w mniejszym zagrożeniu karą, nadto mniejszą gamą potencjalnych skutków, które to mniejsze zagrożenie konstytuowało warunki formalne do zastosowania dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania. Kolejno należy mieć na względzie, iż wbrew niekiedy spotykanemu oglądowi warunkowe umorzenie postępowania jest możliwe w przypadku przestępstw o średnim stopniu społecznej szkodliwości. Ustawodawca nie wymaga bowiem nieznacznego stopnia społecznej szkodliwości i winy dla zastosowania tej instytucji, a jedynie tego aby nie były one znaczne. Natomiast w ocenie Sądu pomiędzy tymi pojęciami mieści się właśnie zakres średniego stopnia winy czy też karygodności danych zachowań. W tym miejscu należy raz jeszcze wskazać, iż uporczywe nękanie J. K. cechowało się średnim stopniem społecznej szkodliwości, a poziom winy M. S. był niski. Zarazem bezsporne w realiach niniejszej sprawy jest stwierdzenie, że oskarżona jest osobą niekaralną. Oczywiście ów fakt nie implikuje pozytywnej prognozy kryminologicznej niezbędnej do skorzystania z tej instytucji. Niemniej jednak wypada zwrócić uwagę, że oskarżona ma już skończone 60 lat i przez przeszło 40 letni okres odpowiedzialności karnej nigdy nie była obiektem zainteresowań wymiaru sprawiedliwości. Przeciwnie przez cały ten okres pracowała ona zawodowo, godząc obowiązki służbowe z samotnym wychowywaniem dzieci. Wreszcie należy zwrócić uwagę, że czyn oskarżonej był podyktowany silnym konfliktem rodzinnym, które aktualnie ulega stopniowemu wygaszeniu. Zatem trzeba stwierdzić, iż w przypadku braku kontaktów oskarżonej z pokrzywdzoną istnieje bardzo wysokie prawdopodobieństwo, że M. S. już nigdy nie wróci na drogę przestępstwa. Jednocześnie kwestia owych kontaktów winna być jednym z obowiązków związanych z okresem próby. Tym samym Sąd Rejonowy uznał, że warunkowe umorzenie postępowania karnego jest w realiach tego procesu wystarczającą reakcją wymiaru sprawiedliwości. Natomiast długość okresu próby Sąd ustalił na okres 2 lat biorąc pod uwagę silnie zantagonizowanie stron tego konfliktu i konieczność bieżącej weryfikacji nałożonych na M. S. obowiązków probacyjnych.

Biorąc pod uwagę wyżej przeprowadzony wywód Sąd Rejonowy w Nowym Sączu w punkcie I uzasadnianego wyroku przyjąwszy w ramach czynu zarzucanego aktem oskarżenia iż oskarżona M. S. w okresie czasu od nieustalonego dnia stycznia 2019 roku do 29 sierpnia 2019 roku w N. uporczywie nękała J. P. (1) poprzez wielokrotnie wysyłanie do niej wiadomości sms, wykonywanie połączeń telefonicznych, wysyłanie naruszających jej prywatność i dobre imię wiadomości do rodziny pokrzywdzonej i jej współpracowników, nachodzenie w miejscu pracy, znieważanie, które to zachowania wzbudziły w pokrzywdzonej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia oraz istotnie naruszyły jej prywatność tj. dopuściła się czynu stanowiącego występek z art. 190a § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed 30 marca 2020 roku na podstawie art. 66 § 1 k.k. w zw. z art. 67 § 1 k.k. w zw. z art.. 4 § 1 k.k. postępowanie karne przeciwko M. S. warunkowo umorzył na 2 (dwu) letni okres próby

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. S.

II

I

Artykuł 67 § 3 k.k. obliguje Sąd do orzeczenia obowiązku naprawienia szkody bądź też zadośćuczynienia za doznaną przestępstwem krzywdy w przypadku wydania wyroku warunkowo umarzającego postępowanie karne. W tym zakresie należy wskazać, iż niewątpliwie J. K. na skutek bezprawnego oddziaływania M. S. doznała naruszeń dóbr osobistych w postaci czci, dobrego imienia – w zakresie zniewag artykułowanych przez oskarżonego, a także wolności, wolności informacji, intymności życia prywatnego. To wszystko powodowało konieczność zasądzenia na rzecz oskarżycielki posiłkowej stosownego zadośćuczynienia. W ocenie Sądu Rejonowego kwotą, która w sposób realnie należała się oskarżycielce posiłkowej była kwota 3000 złotych. Kwota ta nie mogła być niższa z uwagi na wielość dóbr prawnych naruszonych inkryminowanym oddziaływaniem. Kolejno należy zwrócić uwagę iż owe zachowania oskarżonej były rozciągnięte na przestrzeni prawie 8 miesięcy, co również musiało wpływać na wielkość przyznanego zadośćuczynienia. Następnie należało zwrócić uwagę, iż oskarżona działała w sposób ostentacyjny, ignorując prośby oskarżycielki i T. S. o zaniechanie owych bezprawnych kontaktów. Dodatkowo należało uwzględnić fakt, że cierpienie J. K. były tym większe, ze znajdowała się ona wówczas w ciąży i nosiła bądź, co bądź wnuka oskarżonej, co z pewnością dodatkowo naruszało spokój psychiczny oskarżycielki posiłkowej. Co więcej z uwagi na owe działania J. K. była przynajmniej częściowo zmuszona do korzystania z pomocy psychologicznej. Co prawda ową terapię rozpoczęła ona dopiero w 2020 roku, ale fakt ten nie pozbawia częściowego związku przyczynowo skutkowego jej dolegliwości psychicznych z zachowaniem oskarżonej, które jako rozciągnięte w czasie podobne skutku odnosiły w zakresie traumy J. K.. Nadto należało mieć na względzie fakt, iż pomiędzy stronami tego procesu brak jest diametralnej różnicy w stanie majątkowym, która to różnica determinowałaby konieczność miarkowania owego świadczenia. Z drugiej jednak strony nie można pominąć faktu, iż oskarżona M. S. działała w warunkach szczególnej sytuacji motywacyjnej, gdzie jej działania w dużej części były podyktowane troską o rodzinę pierwotnie założoną przez jej syna. Nadto należy zwrócić uwagę, iż J. K. wdając się w związek z T. S., który zostawił dla niej zonę i dzieci, musiała zdawać sobie sprawę, z wrogości do niej jaka może płynąć ze strony najbliższych jej partnera. Wreszcie oskarżycielka posiłkowa w żaden sposób nie wykazała innej szczególnej krzywdy wynikłej z zachowania M. S., pozwalającej przyznać jej wyższą rekompensatę. Nie można tutaj pominąć, że natężenie zachowań oskarżonej nie było tutaj bardzo istotne. To wszystko sprawia, iż w ocenie Sądu żądana przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej kwota 10000 złotych jest nieadekwatna do rozmiaru doznanej przez nią krzywdy. Zarazem obowiązkiem Sądu było określenie terminu zapłaty owego świadczenia. Sąd Rejonowy ów termin określił na okres 3 miesięcy od uprawomocnienia się wyroku. Ten czas jest wystarczający biorąc pod uwagę brak większych zobowiazań finansowych oskarżonej. Zarazem tego rodzaju określenie tego terminu czyni realnym kontrole wykonania przez nią wyroku w kontekście ewentualnej weryfikacji poczynionej wyżej prognozy kryminologicznej. W związku z powyższym Sąd Rejonowy w punkcie II uzasadnianego wyroku orzekł wobec M. S. obowiązek zadośćuczynienia za doznaną przestępstwem krzywdę poprzez zapłatę na rzecz oskarżycielki posiłkowej J. K. kwoty 3000 złotych w terminie 3 miesięcy od uprawomocnienia się wyroku.

M. S.

III

I

Ponadto w ocenie Sądu Rejonowego niezbędne dla weryfikacji poczynionej wyżej prognozy kryminologicznej było nałożenie na oskarżoną M. S. obowiązków probacyjnych. Po pierwsze do pełnej restytucji krzywdy doznanej przez pokrzywdzoną J. K. niezbędne jest jej przeproszenie, zwłaszcza że oskarżona korzystając z prawa do obrony negowała swoje sprawstwo w tym procesie. Sąd Rejonowy ustalił zarazem zgodnie z wymogiem odpowiednio stosowanego art. 74 § 1 k.k. sposób i termin wykonania owego obowiązku. W ocenie Sądu Rejonowego sposób pisemny zapewni transparentność owych przeprosin, a okres miesiąca jest ku temu zupełnie wystarczający. Podobnie mając na uwagę charakterystykę przypisanego M. S. występku niezbędne było zobowiązanie oskarżonej do powstrzymania się od kontaktowania z oskarżycielką posiłkową w sposób sprzeczny z zasadami współżycia społecznego i zobowiązaniem jej do zakazu zbliżania do pokrzywdzonej na odległość mniejszą niż 50 metrów. Z uwagi na łączące te osoby więzi rodzinne, (fakt wspólnego wnuka, prawo do realizacji kontaktów z nim czy też ewentualne pogodzenie się stron) owe zakazy zostały obwarowane naruszeniem zasad współżycia społecznego, gdyż niekiedy niezbędne może się okazać utrzymywanie przez oskarżoną i oskarżycielkę pewnych kontaktów. Jednocześnie wskazać należy, iż dotrzymanie przez oskarżoną owych warunków, którym obwarowano warunkowe umorzenie postępowania karnego w tej sprawie, w zasadzie gwarantuje przestrzeganie przez nią porządku prawnego i zapobiegnie popełnieniu przez nią jakiegokolwiek innego przestępstwa w przyszłości.

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

Sąd zdecydował się oddalić wniosek obrońcy oskarżonej o dopuszczenie dowodu na okoliczność istnienie adekwatnego związku przyczynowo skutkowego pomiędzy niepełnosprawnością syna oskarżycielki posiłkowej, a ewentualnym nękaniem J. K. w okresie ciązy. W tym miejscu wypada stwierdzić, iż dowód ten został wniesiony już po zakreśleniu stosownego terminu i w żaden sposób nie odnosił się do wykazania popełnienia przez oskarżoną zarzucanego jej czynu. Tym samym należy wskazać, iż zmierzał on do przewlekłości postępowania. Tak samo w ocenie Sądu nie mają znacznie dla rozstrzygnięcia sprawy fakty przelewów tytułem alimentów, gdyż kwestia dalszej kontynuacji związku (...) oraz zeznania w tym zakresie oskarżycielki posiłkowej są bez znaczenia dla poczynienia relewantnych dla tej sprawy ustaleń faktycznych.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

Z uwagi na poniesione przez oskarżycielkę posiłkową wydatki i wystosowanie żądania ich zwrotu, niezbędną częścią orzeczenia o kosztach tego procesu było zasądzenie na rzecz J. K. kosztów związanych z ustanowieniem pełnomocnika według stawek minimalnych wynikających z rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie. W tym zakresie Sąd Rejonowy uwzględnił, iż J. K. była reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika zarówno na etapie dochodzenia jak i w trakcie rozprawy głównej. Co więcej należało uwzględnić, iż rozprawa główna zakończyła się po czterech merytorycznych terminach rozprawy. W związku z powyższym w punkcie IV wyroku Sąd Rejonowy działając na podstawie art. 629 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonej M. S. na rzecz oskarżycielki posiłkowej J. K. kwotę 1704 złotych.

V

Natomiast mając na względzie nienajlepszą sytuacje materialną oskarżonej oraz działanie przez nią w szczególnej sytuacji motywacyjne Sąd Rejonowy uznał za celowe zasądzenie do M. S. na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w zakresie opłaty od warunkowego umorzenia postępowania, a w pozostałym zakresie skorzystał z dyspozycji art. 624 § 1 k.p.k. i zwolnił oskarżoną od tego obowiązku. W tym zakresie należało mieć również na uwadze, iż zgodnie z punktem II uzasadnianego wyroku oskarżona została tym wyrokiem w sposób wydatny obciążana finansowo, i poniesienie przez nią kwoty 3000 złotych w terminie 3 miesięcy będzie stanowić dla oskarżonej istotną dolegliwość, związaną jednakże z popełnionym przez nią występkiem.

Podpis