Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 października 2021 r.

Sąd Rejonowy w Rybniku I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 1 października 2021 r. w Rybniku na rozprawie

sprawy z powództwa A. B.

przeciwko A. K.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego A. K. na rzecz powoda A. B. kwotę 500,00 (pięćset 00/100) złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 15 grudnia 2019 roku do dnia zapłaty,

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 137,00 (sto trzydzieści siedem 00/100) złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1813/20

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 5 sierpnia 2020 roku powód A. B. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego A. K. kwoty 500,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 15 grudnia 2019 roku oraz zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu pozwu wskazał, iż poręczył pozwanemu pożyczkę udzieloną przez Pracowniczą Kasę Zapomogowo – Pożyczkową KWK (...), a następnie w związku z brakiem spłaty przez pozwanego spłacił pożyczkę w wysokości 7.746,09 zł. Powód wskazał, iż niniejszym pozwem wnosi o zapłatę jedynie części spłaconej kwoty tj. 500,00 zł zaznaczając, że nie zrzeka się pozostałej kwoty roszczenia (k.2-2v).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 26 sierpnia 2020 roku uwzględniono żądanie pozwu (k.13).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany A. K. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu. Pozwany podniósł, iż w grudniu 2018 roku przekazał powodowi kwotę 8.000,00 zł z uwagi na fakt spłaty przez powoda jako poręczyciela części pożyczki zaciągniętej przez pozwanego w Pracowniczej Kasie Zapomogowo – Pożyczkowej KWK (...). W związku z tym roszczenie dochodzone pozwem wygasło wskutek spełnienia świadczenia przez pozwanego. Niezależnie od podniesionego zarzutu spełnienia świadczenia przez pozwanego na rzecz powoda, strona pozwana podniosła zarzut przedawnienia (k.17-19).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód A. B. i pozwany A. K. byli pracownikami KWK (...).

/dowód: zeznania świadka K. B. k.41-42, zeznania świadka I. K. k.41-42, zeznania powoda k.55v-56/

W dniu 3 lipca 2015 roku powód A. B. poręczył pozwanemu A. K. pożyczkę udzieloną przez Pracowniczą Kasę Zapomogowo – Pożyczkową KWK (...). Kwota pożyczki wynosiła 25.000,00 zł i wypłacono ją przez listę płac w dniu 10 sierpnia 2015 roku. Pożyczka miała zostać spłacona w 30 ratach.

/dowód: wniosek o pożyczkę k.6, zaświadczenie k.6v/

Drugim poręczycielem był A. S..

/dowód: zeznania pozwanego k.58-58v/

Powód i pozwany wcześniej zaciągali pożyczki w Pracowniczej Kasie Zapomogowo – Pożyczkowej KWK (...) i wzajemnie je sobie poręczali. Znali się wiele lat, gdyż chodzili do tej samej szkoły. Spotykali w czasie wolnym, po pracy np. urządzali wspólnego grilla, jeździli na wakacje. Darzyli się zaufaniem.

/dowód: zeznania świadka K. B. k.41-42, zeznania świadka I. K. k.41-42, zeznania powoda k.55v-56, zeznania pozwanego k.58-58v/

Pozwany zaprzestał spłacać pożyczkę i w dniu 8 kwietnia 2016 roku powód spłacił zadłużenie pozwanego w kwocie 7.746,09 zł, jako jego poręczyciel.

/dowód: zaświadczenie k.9/

Powód o spłacie pożyczki poinformował pozwanego, który wytłumaczył mu, że ma problemy finansowe, poprosił o czas i zapełnił, że odda całą kwotę.

/dowód: zeznania powoda k.55v-56/

W 2016 roku pozwany został zwolniony dyscyplinarnie z KWK (...). W 2017 roku pozwany wyjechał do pracy do Niemiec. Pozwany zmienił numer telefonu. Pozwany zerwał kontakt z pozwanym oraz rodzinom. Pozwany miał długi, których nie spłacał. Pozwany nie płacił alimentów na rzecz małoletniej córki i jej matka w 2016 roku złożyła wniosek do komornika o egzekucję alimentów. Pierwsze wyegzekwowane od pozwanego alimenty otrzymała dopiero w 2020 roku. Była żona pozwanego I. K. przez 4 lata spłacała zaciągniętą przez pozwanego, w czasie kiedy pozostawali w związku małżeńskim, pożyczkę u ich wspólnych znajomych.

/dowód: zeznania świadka I. K. k.41-42/

W 2016 roku powód zwolnił się z pracy w KWK (...) i wyjechał wraz z rodziną do Anglii. Przebywając w Anglii powód dzwonił do pozwanego i domagał się zwrotu pieniędzy. Pozwany prosił o więcej czasu na spłatę. Po pewnym czasie, gdy powód ponownie dzwonił do pozwanego jego numer telefony był już nieaktywny. Powód próbował nawiązać kontakt z pozwanym przez kolegów z pracy, w tym przez drugiego poręczyciela. Próby okazały się bezskuteczne. Powód zlecił poszukiwanie pozwanego dwóm firmom windykacyjnym, którym nie udało się wyegzekwować od pozwanego jakiekolwiek kwoty na rzecz powoda.

/dowód: maile k.29-32, zeznania świadka K. B. k.41-42, zeznania powoda k.55v-56/

W 2019 roku powód otrzymał od byłej żony pozwanego jego aktualny adres.

/dowód: zeznania świadka K. B. k.41-42, zeznania świadka I. K. k.41-42, zeznania powoda k.55v-56/

Pismem z dnia 5 grudnia 2019 roku pełnomocnik powoda wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 7.746,09 zł wraz z odsetkami w terminie 3 dni od daty otrzymania wezwania. Pozwany wezwanie odebrał dnia 11 grudnia 2019 roku.

/dowód: wezwanie k.7, pełnomocnictwo k.8, dowód nadania k.10, śledzenie przesyłek k.11/

W dniu 27 lutego 2020 roku powód otrzymał od byłej żony pozwanego jego aktualny numer telefonu i wysłał mu smsa z prośbą o zwrot pieniędzy.

/dowód: zeznania powoda k.58v/

Pozwany nie zwrócił poręczycielom A. B. i A. S. żadnych pieniędzy.

/dowód: zeznania świadka K. B. k.41-42, zeznania powoda k.55v-56/

Sąd ustalił stan faktyczny sprawy na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez powoda, zeznań świadków K. B. i I. K. oraz przesłuchania powoda i częściowo pozwanego.

Sąd nie poczynił ustaleń na podstawie zeznań świadka D. S., gdyż nie miała ona wiedzy na temat ustaleń stron dotyczących spłaty zadłużenia oraz nie była świadkiem przekazania przez pozwanego powodowi pieniędzy. Świadek zeznała: „Od pozwanego coś tam słyszałam, że zaciągnął pożyczkę na kopalni. Nic mi niewiadomo, czy ta pożyczka została spłacona” k.42.

Sąd nie dał wiary zeznaniom pozwanego w części w jakiej zeznał, iż spłacił zadłużenie oraz iż nie miał inny zobowiązań. Zeznania te są sprzeczne z zeznaniami świadków i powoda, którym Sąd dał w całości wiarę. Pozwany nie przedstawił poza zeznaniami swoimi i świadka D. S., która jak wyżej wskazano nie miała wiedzy, dowodów na poparcie swoich twierdzeń. Zdaniem Sądu, gdyby pozwany faktycznie oddał powodowi jakiekolwiek pieniądze prosiłby powoda o pisemne potwierdzenie ich odbioru bądź zrobiłby to przy świadkach, czy przelewem, aby mieć dowód na tą okoliczność. Natomiast tłumaczenie pozwanego, iż przekazał powodowi pieniądze w kopercie, na parkingu, bez świadków jest niewiarygodne. W szczególności, iż pozwany nie umiał podać szczegółów tego spotkania. Ponadto pozwany w tym czasie miał jeszcze inne długi np. wobec drugiego poręczyciela i wobec byłej żony. Pozwany również nie umiał logicznie wytłumaczyć, dlaczego nie spłacił innych wierzycieli, a miałby spłacić powoda i to jak wskazał w kwocie 8.000,00 zł.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Zgodnie z art. 876 § 1 k.c. przez umowę poręczenia poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał. Na podstawie, zaś art. 881 k.c. w braku odmiennego zastrzeżenia poręczyciel jest odpowiedzialny jak współdłużnik solidarny. Odpowiedzialność współdłużnika solidarnego w myśl art. 366 k.c. polega na tym, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich, lub od każdego z osobna. W przypadku, gdy poręczyciel wykona swoje zobowiązanie wynikające z umowy poręczenia, to zgodnie z art. 518 § 1 pkt 1 k.c. nabywa wierzytelność do wysokości, w jakiej spełnił dane świadczenie.

Bezspornym w sprawie był fakt, iż strony łączyła umowa poręczenia oraz, iż powód spłacił zadłużenie pozwanego w kwocie 7.746,09 zł, jako jego poręczyciel.

Pozwany podniósł zarzut spełnienia świadczenia przez pozwanego na rzecz powoda oraz zarzut przedawnienia.

Odnosząc się do pierwszego z powyższy zarzutów wskazać należy, iż pozwany nie udowodnił, iż spłacił zadłużenie. Jak już wyżej wskazano pozwany próbował okoliczność tą udowodnić na podstawie zeznań świadka, który nie miał wiedzy na ten temat i swoich zeznań, którym Sąd z wyżej wskazanych przyczyn nie dał wiary. Zgromadzony materiał dowodowy nie potwierdził tych okoliczność, a wręcz im zaprzeczył.

Odnosząc się natomiast do drugiego z zarzutów wyjaśnić należy, iż przepisy o poręczeniu nie przewidują szczególnych rozwiązań dotyczących przedawnienia roszczenia wobec poręczyciela. Mają więc do niego zastosowanie zasady ogólne. W razie jednak, gdy co do zabezpieczonej poręczeniem wierzytelności ustawodawca przewiduje inne terminy przedawnienia, poręczyciel może się na nie powołać (art. 883 § 1). Roszczenie poręczyciela do dłużnika przedawnia się natomiast na zasadach ogólnych.

Zgodnie z art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata.

W związku z brakiem spłat przez pozwanego powód spłacił pożyczkę w wysokości 7.746,09 zł w dniu 8 kwietnia 20016 roku i roszczenie powoda względem pozwanego stało się wymagalne z tym dniem.

Skoro zatem dochodzone pozwem roszczenie podlegało sześcioletniemu przedawnieniu (art. 118 k.c.), a wymagalne stało się w dniu 8 kwietnia 2016 roku, to termin przedawnienia niewątpliwie nie upłynął przed złożeniem pozwu w niniejszej sprawie tj. przed dniem 5 sierpnia 2020 roku.

Ponieważ zgodnie z art. 321 § 1 k.p.c. sąd nie może wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, ani zasądzać ponad żądanie Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 500,00 zł, zgodnie z żądaniem pozwu.

O odsetkach orzeczono po myśli art. 481 k.c. Powód wezwał pozwanego do zapłaty w terminie 3 dni od daty otrzymania wezwania, pozwany wezwanie odebrał dnia 11 grudnia 2019 roku, więc Sąd zasądzi odsetki od dnia następnego tj. 15 grudnia 2019 roku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na zasadzie odpowiedzialności za wynik procesu
tj. na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 137,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 30,00 zł tytułem opłaty sądowej
od pozwu, kwotę 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kwotę 90,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty zgodnie z regulacją z art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

Sędzia Sądu Rejonowego

Agata Mikołajczyk