Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 kwietnia 2014 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze V Wydział Gospodarczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 17 kwietnia 2014 r. w Jeleniej Górze

na rozprawie

sprawy z powództwa H. P. (1)

przeciwko (...) Spółka z o.o. w G.

o zapłatę 12 297,27 zł

oraz

z powództwa wzajemnego (...) Spółka z o.o. w G.

przeciwko H. P. (1)

o zapłatę 12.312,83 zł

na skutek sprzeciwu pozwanego od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 23.04.2013 r. sygn. akt V GNc 727/13, który utracił moc w całości

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 12 297,27 zł (dwanaście tysięcy dwieście dziewięćdziesiąt siedem złotych dwadzieścia siedem groszy) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11.01.2013 r. do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3 032,00 zł tytułem kosztów postępowania, w tym kwotę 2 400,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego,

III.  powództwo wzajemne oddala w całości,

IV.  zasądza od powoda wzajemnego na rzecz pozwanego wzajemnego kwotę 2.400,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt V GC 310/13

UZASADNIENIE

H. P. (1) prowadzący działalność gospodarczą pod firmą Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Usługowo-Handlowe (...) z siedzibą w J. reprezentowany przez adwokata w pozwie skierowanym przeciwko (...) Sp. z o.o. w G. wniósł o zasądzenie kwoty 12.297,27 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 stycznia 2013 r. do dnia zapłaty wraz z kosztami postępowania sądowego, w tym kosztami zastępstwa prawnego w wysokości 2.400,00 zł oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu wskazał, że pozwana spółka zleciła powodowi przebudowę skrzyżowania (etap I) w J. wraz z wykonaniem wjazdu z ul. (...) II oraz z Al. (...) do CH (...). Całość prac była objęta ustną umową zawartą pomiędzy stronami. Zgodnie z nią powód wystawił fakturę VAT nr (...) z dnia 14.12.2009 r. z terminem płatności do dnia 28.12.2009 r. na kwotę 245.945,55 zł. Zgodnie z ustnymi ustaleniami pozwana w dniu 14.12.2009 r. na poczet tejże faktury wpłaciła kwotę 100.000,00 zł, a następnie dnia 08.01.2010 r. wpłaciła na jej poczet kwotę 121.335,47 zł. Z faktury została zatrzymana przez pozwaną kwota 24.610,08 zł na którą składały się m.in.:

-9.953,35 zł tytułem kaucji gwarancyjnej w wysokości 5% liczonej od kwoty brutto 199.067,05 zł wynikającej z pozycji nr 1 z faktury (...) – zatrzymanej na okres 3 lat od dnia odbioru końcowego zleconych robót (odbiór robót nastąpił dnia 11.12.2009 r.),

-2.343,93 zł tytułem kaucji gwarancyjnej w wysokości 5% liczonej od kwoty brutto 46.878,50 zł wynikającej z pozycji nr 2 i 3 z faktury (...) – zatrzymanej na okres 3 lat od dnia odbioru końcowego zleconych robót (odbiór robót nastąpił dnia 11.12.2009 r.). Zdaniem powoda zatrzymana kaucja miała zostać mu zwrócona po upływie w/w okresu a pozostała kwota została między stronami już rozliczona. Powód podniósł, że wzywał pozwaną do zapłaty kwoty dochodzonej pozwem lecz bezskutecznie.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym (k.24) w dniu 23.04.2013 r. orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W wywiedzionym od sprzeciwie w/w nakazu zapłaty (k.28) pozwana reprezentowana przez radcę prawnego wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania. Ponadto wniosła powództwo wzajemne o zasądzenie kwoty 2.359,48 z ustawowymi odsetkami od dnia 31.12.2010 r. i kwoty 9.953,35 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 31.12.2010 r.

W uzasadnieniu sprzeciwu spółka podniosła, że łącznie zapłaciła powodowi kwotę 221.335,47 zł oraz pozostawiła zgodnie z warunkami ogólnymi analogicznych umów podwykonawczych depozyt gwarancyjny w wysokości 24.610,08 zł, który miał po zwolnieniu połowy wartości zabezpieczyć ewentualne roszczenia z tytułu gwarancji w okresie 3 letnim. Ponieważ strony zgodnie postanowiły o wynagrodzeniu prowizyjnym w wysokości 5% wartości robót oraz o 1% kosztów budowy, które miały zostać rozliczone z w/w faktury, pozwana nie żądała dodatkowych kwot kaucji gwarancyjnej. Podniosła, że nie zatrzymała kwoty która umożliwiłaby jej dokonanie kompensaty oraz zatrzymania kaucji na okres 3 lat. Ustalenia stron dotyczyły również skompensowania należności pozwanej z pozostałą wartością kwoty kaucji gwarancyjnej, co też pozwana uczyniła poprzez uwidocznienie na fakturze zapisu „zapłacono”.

W uzasadnieniu powództwa wzajemnego spółka podniosła, że wytacza je z ostrożności procesowej gdyby Sąd nie podzielił argumentacji odnośnie kompensaty wzajemnych należności. W pozwie wzajemnym domagała się zapłaty tytułem faktur VAT (...) z dnia 30.12.2010 o wartości 2.359,48 zł i faktury (...) o wartości 9.953,35 zł. Twierdziła, że kwoty z tych faktur będą wymagalne z dniem 06.06.2013 r.

H. P. w odpowiedzi na sprzeciw i powództwo wzajemne (k.48) podtrzymał dotychczasowe stanowisko w zakresie pozwu głównego oraz wniósł o oddalenie powództwa wzajemnego i zasądzenie w związku z nim kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew wzajemny podniósł, że faktury (...) zostały już pomiędzy stronami w pełni rozliczone.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Strony są przedsiębiorcami.

(wydruk z CEIDG k.9, wyciąg z KRS k.35-36,132-134)

(...) Sp. z o.o. w G. była generalnym wykonawcą obiektu handlowego (...) w J. na podstawie umowy z dnia 12.05.2009 r. H. P. (1) był podwykonawcą w ramach realizacji tegoż zadania inwestycyjnego. Strony zawierały umowy o roboty budowlane w formie pisemnej oraz ustnej.

(...) Sp. z o.o. w G. reprezentowana przez J. M. (1) zleciła powodowi reprezentowanemu przez M. P. (1) przebudowę skrzyżowania (etap I) w J. wraz z wykonaniem wjazdu z ul. (...) II oraz z Al. (...) do CH (...), nadto przebudowę muru oporowego i wykonanie wylewki betonowej pod regały. Prace zlecono w formie ustnej na analogicznych zasadach dotyczących zwrotu kaucji i prowizji jak zawierane przez strony umowy pisemne z uwagi na ich pilność i konieczność otworzenia centrum handlowego (...) przed Świętami Bożego Narodzenia 2009 r.

Prace w/w wykonano zgodnie z umową i ich pozytywny odbiór nastąpił w zakresie zjazdu w dniu 11.12.2009 r., a w zakresie muru oporowego i wylewki betonu przed tym dniem. Obiekt (...) otwarto dnia 15.12.2009 r.

Zgodnie z umową powód po wykonaniu i odbiorze prac wystawił fakturę VAT nr (...) z dnia 14.12.2009 r. z terminem płatności do dnia 28.12.2009 r. na kwotę 245.945,55 zł. W fakturze tej wskazano pod

- pozycją 1 „(...)” o wartości netto 163.169,71 zł,

- pozycją 2 (...)” o wartości netto 28.425,00 zł,

- pozycją 3 „(...)” o wartości netto 10.000,00 zł.

Spółka (...) fakturę zaakceptowała i w dniu 14.12.2009 r. na poczet tejże faktury wpłaciła powodowi kwotę 100.000,00 zł, a następnie dnia 08.01.2010 r. wpłaciła kwotę 121.335,47 zł.

Z tejże faktury została zgodnie w wcześniejszymi ustaleniami stron zatrzymana przez spółkę (...) kwota 24.610,08 zł na którą składały się :

-9.953,35 zł tytułem kaucji gwarancyjnej w wysokości 5% liczonej od kwoty brutto 199.067,05 zł wynikającej z pozycji nr 1 z faktury (...). Kwota ta miała zostać zatrzymana przez spółkę (...) na okres 3 lat i 30 dni od dnia odbioru końcowego zleconych robót (odbiór robót nastąpił dnia 11.12.2009 r.),

-2.343,93 zł tytułem kaucji gwarancyjnej w wysokości 5% liczonej od kwoty brutto 46.878,50 zł wynikającej z pozycji nr 2 i 3 z faktury (...). Kwota ta miała zostać zatrzymana przez spółkę (...) na okres 3 lat i 30 dni od dnia odbioru końcowego zleconych robót (odbiór robót nastąpił przed dniem 11.12.2009 r.),

- 9.953,35 zł tytułem 5% prowizji firmy (...) dla (...) za wjazd z J. P. (2) II i na tę kwotę (...) miał wystawić fakturę na firmę (...),

-2.359,46 zł tytułem 1% kosztów budowy i na tę kwotę (...) miał wystawić fakturę na firmę (...).

Dnia 08.01.2011 r. (...) Sp. z o.o. w G. wystosowała do H. P. pismo do którego wskazując na wzajemne ustalenia stron dołączyła notatkę sporządzoną przez prowadzącą sprawy finansowe powoda małżonkę – L. P. (1) oraz dwie faktury VAT z dnia 30.12.2010 r. nr :

- (...) o wartości 2.359,48 zł,

- (...) o wartości 9.953,35 zł.

W piśmie tym spółka wskazała, że kwota 9.953,35 zł stanowi 5% prowizji dla (...) od wartości robót za wjazd z J. P. (2) II, natomiast 2.359,48 zł to wartość 1% za koszty budowy. W treści w/w faktur wskazano, że zostały zapłacone.

H. P. pismem z dnia 04.01.2012 r. wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 12.297,27 zł. H. P. pismami z dni 28.12.2011 r.,17.12.2012 r. wzywał pozwaną do zapłaty kwoty 7.670,64 zł.

(faktura z VAT k.14, potwierdzenia wpłat k. 15-16, protokół odbioru robót drogowych z 11.12.2009 r. k.17, ostateczne wezwanie do zapłaty k.21-22, notatka sporządzona przez L. P. k.37, pismo z dnia 08.01.2011 z zał. k.11-13, przesłuchanie : H. P. k.88v-90, J. M. k.90-91, zeznania świadka M. P. k.136v-137v)

Strony prowadziły obszerną korespondencję w zakresie wspólnych rozliczeń.

(...) Sp. z o.o. w G. w dniu 15.01.2010 r. przedstawiła ofertę (...) sp. z o.o. w W. na wykonanie robót drogowych dla zadania Budowa ciągu rowerowego na koronie wału – obiekt (...) w J. (zaakceptowano wariant za kwotę 122.289,05 zł netto).

Natomiast pismem z dnia 10.02.2010 r. spółka (...) wniosła do (...) o rozliczenie dodatkowych robót nie objętych dokumentacją projektową obejmujących następujący zakres prac : wykonanie wjazdu na teren (...) od ul. (...) z pasem włączeniowym. Podała, że całkowity koszt wykonania robót wynosi 246.559,21 zł + VAT. Równocześnie oświadczyła, że wszystkie przedstawione roboty dodatkowe zostały rozliczone z podwykonawcami.

(...) Sp. z o.o. w G. dnia 01.03.2010 r. zawarła z (...) sp. z o.o. w W. aneks do Umowy o Generalne wykonawstwo z dnia 12.05.2009 r. na podstawie którego kwota kontraktu została powiększona o 368.559,21 zł + VAT zgodnie z ofertami z dni 15.01.2010 r. i 10.02.2010 r. Roboty te odebrano dnia 05.05.2010 r.

Strony zawierały również umowy o wykonanie prac na w/w obiekcie handlowym z innymi firmami tj. H. P. ze spółką (...) sp. z o.o. w M., spółka (...) ze spółką P.R.S. (...) sp. z o.o. w P. i z (...) sp. z o.o. w M..

(pismo z 09.01.2012 r. k.18-20, wezwania do zapłaty k.38,39, aneks do umowy z (...) k.40, protokół odbioru wykonanych robót k.41, zestawienie wszystkich zobowiązań – należności k.60, oferta z 10.02.2010 r. k.63, wyciągi bankowe k.64-68, potwierdzenia wykonania przelewu k.69-71, faktury VAT k.61,72-74, dokumenty z pismem z 15.01.2014 r. k.104-117 , przesłuchanie : H. P. k.88v-90, J. M. k.90-91, zeznania świadka M. P. k.136v-137v)

Sąd zważył, co następuje :

Powództwo główne podlegało uwzględnieniu w całości.

W ocenie Sądu powód w całości dowiódł w niniejszym postępowaniu za pomocą dowodów z dokumentów, przesłuchania powoda i zeznań świadka zasadność swojego roszczenia zarówno co do samej zasady, jak i co do konkretnej, żądanej kwoty. Wypełnił zatem nałożony nań dyspozycją art. 6 k.c. obowiązek dowodowy. Zgodnie bowiem z tym przepisem ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Dowody z dokumentów zaoferowanych przez powoda były spójne, Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania ich wiarygodności, zresztą nie czyniła tego również strona pozwana. Ich treść odpowiadała zatem prawdzie, nadto była spójna z treścią przesłuchania powoda i zeznań świadka M. P.. Zdaniem Sądu dowód z przesłuchania stron należało w niniejszym postępowaniu potraktować z dużą ostrożnością i przydać walor wiarygodności twierdzeniom reprezentanta spółki (...) oraz H. P. tylko w zakresie w jakim pokrywały się one z wiarygodnymi dowodami z dokumentów i z wiarygodnymi zeznaniami świadka albowiem oczywiste jest, że przesłuchanie stron jest dowodem obarczonym subiektywizmem postrzegania i dążeniem do uzyskania dla siebie korzystnego rozstrzygnięcia.

Powód wywodził swoje roszczenie z umowy o roboty budowlane (art.354 k.c. w zw. z art. 647 k.c i nast.) i wzajemnych ustaleń związanych z wykonaniem tejże umowy z którymi związane było zatrzymanie kaucji gwarancyjnej i prowizji. Dotychczasowa współpraca stron układała się dobrze i darzyły się na tyle dużym zaufaniem, że postanowiły zawrzeć umowę w formie ustnej na analogicznych zasadach jak w przypadku dotychczasowych umów stron w zakresie kaucji gwarancyjnych i prowizji.

Istotnym dla Sądu było, że po wykonaniu prac objętych umową powód wystawił fakturę VAT nr (...) z dnia 14.12.2009 r. z terminem płatności do dnia 28.12.2009 r. na kwotę 245.945,55 zł. W fakturze tej wskazano pod

- pozycją 1 „(...)” o wartości netto 163.169,71 zł,

- pozycją 2 „(...)” o wartości netto 28.425,00 zł,

- pozycją 3 „(...)” o wartości netto 10.000,00 zł.

Niezaprzeczalnym potwierdzeniem zasadności i poprawności wystawienia tejże faktury była okoliczność, że spółka (...) fakturę zaakceptowała, a nadto w dniu 14.12.2009 r. na poczet tejże faktury wpłaciła powodowi kwotę 100.000,00 zł, a następnie dnia 08.01.2010 r. wpłaciła kwotę 121.335,47 zł. Zatem spółka uznała roszczenie powoda. W ocenie Sądu oczywistym jest, że gdyby w dacie wystawienia rzeczonej faktury prace objęte jej treścią nie były wykonane i odebrane to spółka (...) nie dokonałaby płatności. Stan faktyczny sprawy wskazywał jednoznacznie, że pozwana po otrzymaniu rzeczonej faktury, zaksięgowała ją, nie kwestionowała jej zasadności, nie zgłaszała powodowi również żadnych zastrzeżeń co do jej treści. Zważyć przy tym trzeba, że wystawienie faktury, następnie przyjęcie przez kontrahenta, zaksięgowanie bez żadnych korekt i zastrzeżeń daje podstawę do domniemania, że dokonywane w ewidencji księgowej zapisy są odzwierciedleniem rzeczywistego stanu, zgodnie z rzeczywistym przebiegiem zafakturowanej operacji gospodarczej ( vide : wyrok S.A. w Katowicach z dnia 24 października 2002 r. I ACa 219/2002).

Zatem w ocenie Sądu do dalszego rozliczenia pozostała nie zapłacona różnica tj. kwota 24.610,08 zł. Nie została ona wypłacona powodowi albowiem oczywistym jest, że strony umówiły się, iż zostanie zatrzymana przez spółkę (...) i zwrócona na analogicznych zasadach dotyczących zwrotu kaucji i prowizji jak w zawieranych przez strony umowach pisemnych. Zasady te zostały opisane zgodnie z ustaleniami stron w notatce sporządzonej przez prowadzącą księgowość powoda małżonkę – L. P. (1). Wynikało z jej treści, że na kwotę 24.610,08 zł składały się :

-9.953,35 zł tytułem kaucji gwarancyjnej w wysokości 5% liczonej od kwoty brutto 199.067,05 zł wynikającej z pozycji nr 1 z faktury (...). Kwota ta miała zostać zatrzymana przez spółkę (...) na okres 3 lat i 30 dni od dnia odbioru końcowego zleconych robót,

-2.343,93 zł tytułem kaucji gwarancyjnej w wysokości 5% liczonej od kwoty brutto 46.878,50 zł wynikającej z pozycji nr 2 i 3 z faktury (...). Kwota ta miała zostać zatrzymana przez spółkę (...) na okres 3 lat i 30 dni od dnia odbioru końcowego zleconych robót ,

- 9.953,35 zł tytułem 5% prowizji firmy (...) dla (...) za wjazd z (...) i na tę kwotę (...) miał wystawić fakturę na firmę (...),

-2.359,46 zł tytułem 1% kosztów budowy i na tę kwotę (...) miał wystawić fakturę na firmę (...).

Istotne i potwierdzające zasadność powyższych wniosków przy tym jest, że dnia 08.01.2011 r. (...) Sp. z o.o. w G. wystosowała do H. P. pismo do którego wskazując na wzajemne ustalenia stron dołączyła w/w notatkę oraz dwie faktury VAT z dnia 30.12.2010 r. nr : (...) o wartości 2.359,48 zł i (...) o wartości 9.953,35 zł. Spółka wskazała wówczas jednoznacznie, że kwota 9.953,35 zł stanowi 5% prowizji dla (...) od wartości robót za wjazd z (...), natomiast 2.359,48 zł to wartość 1% za koszty budowy. Zatem spółka (...) wykonała częściowo ustalenia ustne stron.

Przydać należało zatem walor wiarygodności twierdzeniom powoda, iż pozostała zatem do rozliczenia kwota 12.297,27 zł na którą składały się :

-9.953,35 zł tytułem kaucji gwarancyjnej w wysokości 5% liczonej od kwoty brutto 199.067,05 zł wynikającej z pozycji nr 1 z faktury (...) – zatrzymanej na okres 3 lat i 30 dni od dnia odbioru końcowego zleconych robót,

-2.343,93 zł tytułem kaucji gwarancyjnej w wysokości 5% liczonej od kwoty brutto 46.878,50 zł wynikającej z pozycji nr 2 i 3 z faktury (...) – zatrzymanej na okres 3 lat i 30 dni od dnia odbioru końcowego zleconych robót.

Rozliczenie tejże sumy miało nastąpić po upływie okresu 3 lat i 30 dni od dnia odbioru końcowego zleconych robót. Zatem należało ustalić datę odbioru końcowego zleconych robót. H. P. twierdził, że odbiór robót nastąpił dnia 11.12.2009 r., natomiast strona pozwana podawała, iż odbioru dokonano dopiero 05.05.2010 r. Sąd podzielił w tym zakresie stanowisko powoda. Oczywistym w ocenie Sądu było, że data odbioru końcowego zleconych robót musi dotyczyć odbioru robót wykonanych przez powoda i musi on w tymże odbiorze uczestniczyć. Takowe kryterium spełnia pozytywny odbiór w zakresie zjazdu dokonany w formie pisemnej w dniu 11.12.2009 r., a w zakresie muru oporowego i wylewki betonu przed tym dniem – co wynikało z zeznań M. P. potwierdzonych faktem, że obiekt (...) otwarto dnia 15.12.2009 r. Ponadto w ocenie Sądu oczywistym jest, że gdyby w dacie wystawienia faktury prace objęte jej treścią nie były wykonane i odebrane to spółka (...) nie dokonałaby płatności. Tymczasem już w dniu wystawienia faktury (14.12.2009 r.) spółka zapłaciła powodowi sumę 100.000,00 zł. Zatem za datę odbioru końcowego rzeczonych prac z pewnością nie mogła zostać uznana data odbioru prac zgodnie z ofertami spółki (...) z dni 15.01.2010 r. i 10.02.2010 r. Dodać przy tym należy, że odbiór ten został sygnowany przez rzeczoną spółkę i (...) sp. z o.o. w W., a nie przez powoda.

Z powyższego wynika, że skoro datą odbioru końcowego prac powoda był dzień 11.12.2009 r. to termin 3 lat i 30 dni liczony od tejże daty upływał z dniem 11 stycznia 2013 r. i w tejże dacie roszczenie powoda o zapłatę kwoty 12.297,27 zł stało się wymagalne. Od tejże daty zgodnie z dyspozycją art. 481 § 1 i 2 k.c. należało również zasądzić odsetki ustawowe.

Zdaniem Sądu pozwana nie dowiodła zasadności swoich twierdzeń wywiedzionych w odpowiedzi na roszczenie powoda. W szczególności brak było dowodów na rozliczenie spornej kwoty na zasadach kompensaty, a przedłożone dowody w postaci potwierdzeń przelewów nie wskazywały na płatności tytułem kaucji gwarancyjnej z faktury (...). Nadto zdaniem Sądu okoliczność, że spółka (...) współpracowała w zakresie wykonania wylewek betonowych ze spółką P.R.S. (...) sp. z o.o. w P. nie mógł dowodzić okoliczności, że H. P. nie wykonał wylewki betonowej pod regały.

Wobec powyższego orzeczono jak w punkcie I sentencji wyroku.

O kosztach postępowania w zakresie powództwa głównego Sąd orzekł w oparciu o treść art. 98 § 1 i 3 k.p.c. stanowiącego o obowiązku uiszczenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego przez stronę przegrywającą spór, co w niniejszym postępowaniu obligowało pozwaną spółkę do ich uiszczenia. Wysokość zasądzonych w punkcie II wyroku kosztów opiewała na łączną kwotę 3.032,00 zł albowiem powód uiścił inicjując niniejsze postępowanie opłatę od pozwu w kwocie 615,00 zł, natomiast na podstawie § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (…) koszty te wynosiły 2.400 zł, opłata od pełnomocnictwa wynosiła 17 zł.

W zakresie powództwa wzajemnego Sąd doszedł do przekonania, że nie zasługiwało ono na uwzględnienie.

Powód wzajemny dochodził zapłaty tytułem faktur VAT (...) z dnia 30.12.2010 o wartości 2.359,48 zł i faktury (...) o wartości 9.953,35 zł.

Sąd miał na uwadze, że zgodnie z przepisem art. 3 k.p.c., strony i uczestnicy postępowania obowiązani są dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody. Przepis ten nie nakłada zatem na sąd obowiązku dążenia do wykrycia prawdy obiektywnej (materialnej) bez względu na procesową aktywność stron. Wręcz przeciwnie, przy rozpoznawaniu sprawy rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Adresatem normy zawartej w art. 3 k.p.c. są strony a nie sąd, a zatem co do zasady nie można zarzucać, iż sąd go naruszył ( vide : wyrok S. A. w Poznaniu z dnia 29 grudnia 2003 r. I ACa 1457/2003). Zważyć przy tym należało, że artykuł 6 k.c. dopuszcza możliwość rozstrzygnięcia przez sąd sporu także wtedy, gdy strona obarczona ciężarem dowodu nie udowodni faktów, z których wywodzi skutki prawne. Sąd nie ma obowiązku działania z urzędu w postępowaniu prowadzonym z udziałem podmiotów profesjonalnie zajmujących się działalnością gospodarczą (tym bardziej gdy są reprezentowane przez zawodowych pełnomocników), co jest zgodne z obecnymi tendencjami w ukształtowaniu kontradyktoryjnego postępowania sądowego ( vide : wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2007 r. II CSK 22/2007).

Zdaniem Sądu zaoferowane przez powoda wzajemnego w niniejszym postępowaniu dowody nie doprowadziły do udowodnienia zasadności jego roszczenia. Pozwany wzajemny przeczył zasadności powództwa wzajemnego i twierdził, że faktury VAT (...) z dnia 30.12.2010 o wartości 2.359,48 zł i (...) o wartości 9.953,35 zł zostały już pomiędzy stronami w pełni rozliczone. W ocenie Sądu twierdzenia H. P. w tym zakresie polegały na prawdzie, albowiem wynika to z treści w/w faktur. Powód wzajemny wskazał bowiem w ich treści jednoznacznie, że zostały już zapłacone (na każdej z nich widnieje zapis „zapłacono”). Nadto wniosek takowy wynika również z pisma powoda wzajemnego do H. P. z dnia 08.01.2011 r. opisywanego już przez Sąd w powyższej części uzasadnienia.

Brak było zdaniem Sądu jakichkolwiek innych wiarygodnych dowodów na zasadność powództwa wzajemnego. Stąd orzeczono jak w punkcie III wyroku.

O kosztach w zakresie powództwa wzajemnego w punkcie IV wyroku Sąd orzekł na podstawie art.98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (…).

Sąd podczas rozprawy w dniu 28 listopada 2013 r. (k.88v) oddalił wniosek dowodowy o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego albowiem zbędne i niecelowe byłoby jego przeprowadzanie w sytuacji kiedy H. P. nie kwestionował okoliczności dotyczących sporządzenia notatki odręcznej (okoliczność przyznana art.229 k.p.c.).

Sąd podczas rozprawy w dniu 17 kwietnia 2014 r. (k.137v) oddalił wnioski dowodowe:

- o przeprowadzenie dowodów z zeznań świadków P. M. oraz ponownego przesłuchania J. M. ponieważ wnioskowane dowody były spóźnione a nadto ich ewentualne przeprowadzenie zbędnie przedłużyłoby postępowanie. Z dowodów z dokumentów w postaci protokołów z dni 11.12.2009 r. i 05.05.2012 r. jasno już wynikało jakie prace zostały objęte ich zakresem.

- o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka D. B. oraz ponownego przesłuchania J. M. albowiem dowody te w ocenie Sądu były spóźnione winny być bowiem wnioskowane w sprzeciwie od nakazu zapłaty i w powództwie wzajemnym. Ostatnie wezwanie Sądu do złożenia wniosków dowodowych dotyczyło wniosków będących ustosunkowaniem się do pisma H. P. z grudnia 2013 r., a nie generalnie do składania wniosków które na obecnym etapie postępowania wykoncypowała spółka, a które nie nawiązują do pisma H. P. z grudnia 2013 r. Tymczasem spółka dowody te przeprowadzić chciała na okoliczności sposobu dokonania rozliczeń stron, zapłacenia kwoty z pozwu. Nadto wszystkie okoliczności sporne zostały już wyjaśnione, a przeprowadzenie ich nadmiernie i zbędnie przedłużyłoby postępowanie.

Sąd podczas rozprawy w dniu 17 kwietnia 2014 r. (k.137v) oddalił kolejne wnioski dowodowe z zeznań świadków P. M., D.i M. C. oraz ponownego przesłuchania J. M. przytaczając argumentację analogiczną jak powyżej. Dodać przy tym trzeba, że okolicznością istotną dla rozstrzygnięcia były ustalenia poczynione przez M. P. z J. M. w zakresie zwrotu spornej kwoty i na te okoliczności obaj byli przesłuchiwani.

W związku z powyższym podkreślenia wymaga, zgodnie z art. 227 k.p.c. przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie. Zgłoszenie dowodów dotyczących ustalenia faktów nie mających istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy należy zdaniem Sądu uznać za działanie zmierzające jedynie do zwłoki postępowania (art. 217 § 2 k.p.c.). Okoliczności sporne w rozumieniu art. 217 § 2 k.p.c. nie dotyczą wszelkich okoliczności podnoszonych przez strony ( vide : wyroki Sądu Najwyższego z dnia 13 lutego 1997 r. I PKN 71/96 oraz z dnia 19 maja 1997 r. I PKN 179/97). Domaganie się przez stronę dopuszczenia dowodów na inne okoliczności niż istotne, nie może być uwzględnione przez sąd orzekający, gdyż prowadziłoby to do przewlekłości postępowania sądowego ( vide : wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 13 kwietnia 2006 r. III AUa 35/2006).

Na marginesie dodać można, że wobec żadnego z w/w postanowień dowodowych z dni 28 listopada 2013 r. i 17 kwietnia 2014 r. nie zostały złożone zastrzeżenia w trybie art.162 k.p.c.