Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 stycznia 2022 r.

Sąd Rejonowy w Brodnicy- I Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2022 r. w Brodnicy

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej
z siedzibą W.

przeciwko D. S.

o zapłatę

1.  umarza postępowanie w zakresie cofniętego powództwa, tj. co do kwoty 250,00 zł (dwieście pięćdziesiąt złotych),

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 934,48 zł (dziewięćset trzydzieści cztery złote 48/100 groszy) z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP w stosunku rocznym, ale nie wyższymi niż odsetki maksymalne za opóźnienie, liczonymi od kwot:

- 1140,96 zł od dnia 26 stycznia 2021 r. do dnia 1 lutego 2021 r.

- 1084,84 zł od dnia 2 lutego 2021 r. do dnia 25 lutego 2021 r.

- 966,28 zł od dnia 26 lutego 2021 r. do dnia zapłaty

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 38,22 zł (trzydzieści osiem złotych 22/100) tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.

/Sędzia/

Dawid Sztuwe

Sygn. akt. I C 433/21

UZASADNIENIE

(...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W. wystąpiła przeciwko D. S. o zapłatę kwoty 1.184,48 zł wraz umownymi odsetkami oraz wniosła o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu swojego żądania powódka wskazała, że przyznała pozwanemu limit kredytowy w wysokości 1.500 zł i pozwany nie spłacił zadłużenia, co skutkowało wypowiedzeniem umowy
i postawieniem całej wierzytelności w stan wymagalności ( k. 2-6).

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości. Pozwany nie zakwestionował, że zawierał umowę o przyznanie limitu kredytowego. W pierwszej kolejności podniesiono zarzut braku umocowania osób, które podpisały umowę w imieniu banku. Nadto w ocenie strony pozwanej klauzule umowne dotyczące ubezpieczenia były abuzywne, stąd umowa kredytowa była nieważna. Pozwany zakwestionował również inne opłaty i naliczone pozaodsetkowe koszty kredytu oraz sposób wyliczenia należności głównej i odsetkowej. Zdaniem pozwana umowa kredytowa nie została także prawidłowo wypowiedzenia ( k. 47-49v).

W piśmie procesowym z 7 grudnia 2021 r. powódka odniosła się do twierdzeń i zarzutów podniesionych przez pozwanego oraz przedstawiła dodatkowe argumenty na poparcie swojego stanowiska. Cofnięto również pozew co do kwoty 250,00 zł ( k. 58-62).

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 8 maja 2015 r. (nr (...)) D. S. zawarł z (...) Bank (...) Spółką Akcyjną z siedzibą we W. umowę o przyznanie limitu kredytowego i wydanie karty kredytowej. W ramach umowy przyznano D. S. limit kredytowy w wysokości 1.500 zł, który podlegał stosownemu oprocentowaniu. Posiadacz karty zobowiązał się dodatkowo do ponoszenia opłat z tytułu używania karty, za transakcje gotówkowe, za zabezpieczenie transakcji, za generowanie i wysyłanie dodatkowego miesięcznego zestawienia. Opłaty i terminy ich ponoszenia zostały określonego w Tabeli Opłat i Prowizji.

W myśl punktu V.1.§2 Regulaminu posiadacz karty zobowiązał się do spłaty zadłużenia z tytułu wykorzystania limity kredytowego w miesięcznych okresach rozliczeniowych zgodnie z przedkładanym zestawieniem. W umowie zastrzeżono jednak, że posiadacz karty był zobowiązany do spłaty minimalnej.

Dowód:

- regulamin kart kredytowych- k. 23-28

W okresie od 22 maja 2015 r. do 25 lutego 2021 r. D. S. dokonywał licznych transakcji gotówkowych i bezgotówkowych przy użyciu karty wydanej wraz
z zawarciem umowy z 8 maja 2015 r. Jednocześnie w tym samym okresie pobierane były opłaty z tytułu używania karty. Na rachunku bankowym prowadzonym w związku wydaniem karty odnotowano również spłaty zadłużenia w łącznej kwocie (...),40 Ostatnia wpłata miała miejsce 25 lutego 2021 r.

Dowód:

- wykaz operacji na rachunku karty- k. 29-33

W wyciągach z rachunku karty kredytowej D. S. był informowany o utrzymującym się zadłużeniem na karcie kredytowej i braku spłaty kwoty minimalnej.

Pismem z 5 listopada 2020 r. (...) Agricole Bank (...) złożył D. S. oświadczenie o wypowiedzeniu umowy z 8 maja 2015 r. w związku utrzymująca się zaległością w kwocie 1319,45 zł. Oświadczenie zostało doręczone 17 listopada 2020 r. Wypowiedzenie było poprzedzone przesłaniem informacji o konieczności uregulowania zaległości i możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia.

Dowód:

- przedegzekucyjne wezwanie z potwierdzeniem doręczenia- k. 34, 36

- informacje o braku spłaty- k. 10-22

- oświadczenie o wypowiedzeniu umowy z potwierdzeniem doręczenia- k. 35, 37

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dokumenty załączone przez stroną powodową, których autentyczność nie budziła wątpliwości Sądu. Z dowodów przedstawionych przez powódkę wynikało, że pozwany zawarł umowę kredytu, korzystał
i otrzymał przyznane środki. Pozwany nie podnosił z kolei zarzutów odnoszących się do faktu zawarcia umowy lub bezprawnego posłużenia się jego danymi osobowymi celem zawarcia takie umowy.

W myśl art. 69 ust. 1 ustawy Prawo bankowe przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Zawierając umowę o wydanie karty kredytowej i udzielenie kredytu odnawialnego bank udostępnienia kredytobiorcy środki pieniężne, które przeznaczane są najczęściej na bieżące cele konsumpcyjne. Wydatkowanie przyznanych środków pieniężnych następuje przy użyciu karty kredytowej, która pełni funkcję płatniczą, tj. za jej pomocą kredytobiorca płaci bezgotówkowo, ale umożliwia ona również wypłatę środków pieniężnych z bankomatów. Karta kredytowa wydana w związku z umową była zatem kartą płatniczą w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 4 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. 2002, poz. 72, nr 665 ze zm.).

Strony w sprawie niniejszej związane były umową o kredyt odnawialny, który charakteryzuje się tym, że kredytobiorca może korzystać z kredytu określonego przez limit
w miarę swojego zapotrzebowania, jak również likwidować dotychczasowe zadłużenie, bez konieczności podpisywania dodatkowych umów.

W ocenie Sądu roszczenie powoda zasługiwało na pełne uwzględnienie, a zarzuty podniesione przez pozwanego nie znajdowały uzasadnienie w świetle twierdzeń i dowodów przestawionych przez powódkę. Sąd w pełni podziela argumentację strony powodowej bez konieczność jej szczegółowego przytaczania.

Po pierwsze, powódka przedłożyła do akt sprawy informacje o dokonywanych przez pozwanego wpłatach na poczet zadłużenia, stąd należało wnioskować, iż pozwany nie kwestionował zawarcia umowy kredytu. Nie podnosił również, aby wpłaty te nie były przez niego dokonywane, co mogłoby prowadzić do wniosku, iż bliżej nieznane osoby trzecie posłużyły się jego danymi osobowymi celem zawarcia umowy i dodatkowo przez 5 lat realizowały zobowiązania wynikające z tej umowy.

Po drugie, pozwany nie był zobowiązany do uiszczania jakiejkolwiek składki na ubezpieczenie, stąd zarzuty dotyczące nieprawidłowości umocowania pracowników banku były bezpodstawne.

Po trzecie, niezrozumiałe są zarzuty strony pozwanej dotyczące obciążenia nadmiernymi opłatami czy innymi pozaodsetkowymi kosztami kredytu. Pozwany dobrowolnie przyjął na siebie zobowiązania wynikające z umowy. Miał możliwość zapoznania się z opłatami wynikającymi z określonych transakcji. Niektóre opłaty były pobierane za czynności, których pozwany mógł uniknąć, np. opłata za wypłatę gotówki czy sprawdzenie salda w bankomacie. Oczywistym było, że bank w związku z obsługą rachunku bankowego i karty kredytowej mógł pobierać stosowne opłaty. Jednocześnie należy wskazać, że opłaty te nie miały charakteru zawyżonego, albowiem miesięcznie wahały się w granicach 20-30 zł. Trudno byłoby uznać w tych okolicznościach, że klauzule umowne zastrzegającego tego rodzaju opłaty miały charakter abuzywny.

Po czwarte, powódka przedłożyła dowody świadczące o tym, że informacje o zadłużeniu były wysyłane do pozwanego. Wszystkie pisma wysyłane na adres wskazany przez pozwanego, które nie informował banku o zmianie swojego miejsca zamieszkania. Nadto z dokumentów (tzw. tracking) wynikało jasno, że pozwany otrzymał oświadczenie o wypowiedzeniu umowy. Zawierały one również podpisy pozwanego. W oświadczeniu banku w sposób precyzyjny wskazano przyczyny wypowiedzenia umowy, tj. utrzymujące się zadłużenie. Zgodnie z umową bank miał prawo wypowiedzieć umowę w związku z brakiem spłaty zadłużenia.

Po piąte, kwoty składająca się na roszczenie główne i uboczne została bardzo szczegółowo przedstawione w pozwie i piśmie procesowym powoda z 7.12.2021 r. Pozwany nie podważył prawidłowości tych wyliczeń, nie wskazał na błędy rachunkowe.

Reasumując, w ocenie Sąd roszczenie powódki zasługiwało na uwzględnienie. Sąd nie kwestionuje prawa strony do podnoszenia twierdzeń i zarzutów, ale należy pamiętać, iż strona jest zobowiązana dokonywać czynności procesowych zgodnie z dobrymi obyczajami, dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą (art. 3 kpc). Strona pozwana podniosła natomiast szereg zarzutów, które nierzadko miały wręcz charakter blankietowy, tj. bez szczegółowej analizy dokumentów załączonych do pozwu.

Zgodnie z art. 203 § 1 kpc pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia- aż do wydania wyroku. W przypadku cofnięcia pozwu sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania (art. 355 kpc). Cofnięcie pozwu, a w konsekwencji umorzenie postępowania, nie będzie dopuszczalne tylko wtedy, gdy sąd uzna, iż okoliczności sprawy wskazują, że cofnięcie pozwu jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa (art. 203 § 4 kpc).

Cofnięcie pozwu co do kwoty 250,00 zł było połączone z zrzeczeniem się roszczenia, stąd nie było konieczne, aby pozwany wyraził zgodę. Jednocześnie Sąd uznał, że takie cofnięcie nie naruszało normy wyrażonej w art. 203 § 1 kpc, stąd umorzył postępowanie w tej części w punkcie pierwszym wyroku.

Zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). W razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone (art. 100 kpc).

Powódka wygrała proces w 78,89% i przegrała w 21,11%, albowiem żądała ona 1184,48 zł, ale wygranie procesu nastąpiło tylko do kwoty 934,48 zł. W zakresie cofniętego powództwa powódka przegrała proces, albowiem w chwili wnoszenia pozwu nie uwzględniła wcześniejszych wpłat pozwanego, stąd proces w tym zakresie był po prostu zbędny.

Na koszty procesu po stronie powodowej składały się następujące kwoty: 100,00 zł (opłata od pozwu), 17,00 zł (opłata skarbowa od pełnomocnictwa), 3,69 zł (koszt uwierzytelnienia).

Na koszty procesu po stronie pozwanej składały się następujące kwoty: 270,00 zł (wynagrodzenie pełnomocnika).

/Sędzia/

Dawid Sztuwe

ZARZĄDZENIE

1.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego (r. pr. R. D.),

2.  doręczenie przez PI,

3.  załączyć dowód uiszczenia opłaty od wniosku od powoda (100 zł)- wezwanie doręczone
10.03.2022 r.

4.  akta z apelacją lub za 21 dni

B., 7 kwietnia 2022 r.

Sędzia

Dawid Sztuwe