Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 kwietnia 2022 roku

Sąd Rejonowy w Kole Wydział III Rodzinny i Nieletnich

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Agnieszka Pietruszka

Protokolant: st. sekr. sąd. Alicja Kleczkowska

po rozpoznaniu w dniu 7 kwietnia 2022 roku w Kole

na rozprawie sprawy z powództwa E. A.

przeciwko J. A.

o podwyższenie alimentów

• I.  Podwyższa alimenty od pozwanego J. A. na rzecz syna E. A. do kwoty po 1000,00 zł (jeden tysiąc złotych) miesięcznie, płatne do jego rąk, do dnia 15 – go każdego miesiąca z góry z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia w terminie płatności, poczynając od dnia 15 grudnia 2021 roku i to w miejsce alimentów zasądzonych wyrokiem Sądu Rejonowego w Kole z dnia 14 kwietnia 2014 roku w sprawie sygnatura akt III RC 62/14.

  II.  Odstępuje od obciążenia pozwanego nieuiszczonymi kosztami sądowymi.

  III.  Wyrokowi w punkcie I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

S ę d z i a :

Agnieszka Pietruszka

Sygnatura akt III RC 285/21

UZASADNIENIE

Powód – E. A. wniósł o podwyższenie renty alimentacyjnej ustalonej wyrokiem wydanym przez z dniu 14.04.2014 r. z kwoty 550 zł miesięcznie do kwoty 1.000 zł miesięcznie, poczynając od dnia wniesienia pozwu. W uzasadnieniu podniósł, iż obecnie jest uczniem Technikum Logistycznego w K., a jego potrzeby znacząco wzrosły, albowiem w styczniu 2019 r. zachorował na cukrzycę. W pierwszym roku choroby konieczne było kupowanie sensorów, które służyły do monitorowania poziomu cukru. Od dwóch lat sensory były refundowane, lecz tylko do chwili uzyskania pełnoletniości przez powoda. Aktualnie jeden sensor kosztuje 300 zł i wystarcza na 14 dni. Ponadto, co miesiąc na insulinę oraz igły wydaje około 200 zł. Kolejne 200 zł wydaje na kremy i maści ze względu na utrzymujący się trądzik. Każdy wyjazd do lekarza to konieczność wynajęcia kogoś z samochodem. Matka powoda podejmuje pracę za granicą. Powód zamieszkuje wraz z matką w należącym do niej mieszkaniu, za które czynsz wynosi 500 zł na miesiąc, prąd 250-280 zł na dwa miesiące, gaz 80 zł butla, ubezpieczenie 40 zł na miesiąc, telefony 60 zł na miesiąc. Do tego dochodzą wydatki związane z zakupem ubrań, obuwia, środków czystości i żywności. J. A. prowadzi dochodową działalność gospodarczą, w ramach której świadczy usługi pomocy drogowej, sprowadza i sprzedaje samochody. Jednocześnie pozwany ma kilka samochodów, kupił kolejną działkę budowlaną. Z powodem nie utrzymuje żadnych kontaktów, płaci jedynie ustalone alimenty. Pozwany ma na utrzymaniu jeszcze jednego małoletniego syna, którym sam się zajmuje, natomiast powód niemal dla niego nie istnieje.

Pozwany – J. A. wniósł o oddalenie powództwa w całości, podnosząc iż do pozwu nie zostały załączone żadne dokumenty na temat obecnego stanu zdrowia powoda. Wszystkie dokumenty są z 2019 r. i dlatego trudno ocenić jaki jest faktyczny stan zdrowia powoda. J. A. wskazał, iż matka powoda nigdy nie prosiła go, aby gdzieś zawiózł syna, czy wykupił leki. Zaznaczył też, że wpłacił na konto matki powoda kwotę 1.000 zł jako prezent na osiemnaste urodziny. Pozwany przyznał, że prowadzi działalność gospodarczą, lecz nie przynosi ona takich dochodów, jak się wydaje matce powoda. Dochody są poza tym nieregularne i w nieprzewidywalnej wysokości. Pozwany sporadycznie świadczy usługi pomocy drogowej, samochodami handluje rzadko ze względu na brak możliwości wyjazdów zagranicę, gdyż sprawuje samodzielnie opiekę nad małoletnim synem H. na którego nie otrzymuje alimentów. J. A. przyznał, że zakupił działkę, lecz częściowo ze środków pochodzących od rodziców, a częściowo z kredytu. Zarazem zaznaczył, iż nie jest już taki młody, bo ma 46 lat. Ma poważne problemy z kręgosłupem, refluks żołądka i przepuklinę przewodu pokarmowego. Razem z synem mieszka we własnym domu. Za energię elektryczną płaci około 460 zł, za internet 40 zł, za telefon syna 50 zł, za śmieci 46 zł, za gaz 80 zł, za podatek od nieruchomości 700 zł, za obiady syna w szkole 70-80 zł. Dodatkowo istotnym wydatkiem jest zakup opału na zimę oraz raty kredytu. Pozwany podniósł, iż matka powoda nie wykazała jakie uzyskuje dochody, czy wystąpiła o przyznanie dodatku mieszkaniowego oraz czy wystąpiła o zasiłek dla syna z tytułu jego choroby. Nie wykazała też jak zwiększyły się koszty związane z uczęszczania przez E. do technikum.

Sąd ustalił co następuje :

Wyrokiem z dnia 14.04.2014 r. Sąd Rejonowy w Kole podwyższył alimenty od J. A. na rzecz małoletniego wówczas syna E. A. do kwoty po 550 zł miesięcznie, poczynając od dnia 18.02.2014 r. w miejsce alimentów zasądzonych wyrokiem Sądu Rejonowego w Kole z dnia 31.10.2006r., a potwierdzonych wyrokiem Sądu Okręgowego w Koninie z dnia 24.05.2011 r.

(dowód: akta III RC 62/14 Sądu Rejonowego w Kole)

W chwili wydania powyższego wyroku E. A. miał ukończone 10 lat i chodził do IV - ej klasy Szkoły Podstawowej w K.. Brał też udział w dodatkowych zajęciach sportowych z piłki nożnej, których koszt wynosił 20 zł miesięcznie. Małoletni z uwagi na intensywny wzrost skarżył się na bóle nóg i miał zalecone w związku z tym maści i środki przeciwbólowe. Ze względu na problemy ortopedyczne nosił specjalne buty i wkładki. E. był także leczony u dermatologa w związku z mięczakiem zakaźny. Od 2011 roku pozostawał również pod kontrolą poradni ortodontycznej. Wizyty kontrolne były wyznaczane co 4-6 tygodni i każda z nich kosztowała 150 zł. Za aparat na zęby, w początkowym okresie leczenia, matka małoletniego zapłaciła 1.000 zł.

(dowód: akta III RC 62/14 Sądu Rejonowego w Kole)

Matka powoda M. C. (1) sezonowo wyjeżdżała do pracy za granicę, gdzie pracowała jako opiekunka osób starszych. Jednocześnie była zarejestrowana jako bezrobotna. Wraz z synem zamieszkiwała u swoich rodziców, którym dokładała się do opłat, przekazując im miesięcznie kwotę około 300 zł. Matka powoda w kwietniu 2014 roku kupiła mieszkanie do generalnego remontu. Środki finansowe na jego zakup miała częściowo z własnych oszczędności a częściowo z darowizny otrzymanej od brata i ojca.

(dowód: akta III RC 62/14 Sądu Rejonowego w Kole)

J. A. pozostawał w nieformalnym związku z A. N. (1). Wspólnie wychowywali ich 2,5 –letniego syna H., a także 8 – letnią córkę A. N. (2). H. miał problemy zdrowotne związane z częstymi infekcjami układu oddechowego, nieżytami nosa. W związku z tym małoletni miał orzeczenie o niepełnosprawności. H. miał przyznany zasiłek rodzinny w kwocie 77 zł miesięcznie. Problemy ze zdrowiem miała również N.. A. N. (1) nie otrzymywała alimentów na córkę, albowiem ojciec N. wychowywał jej starszego brata.

(dowód: akta III RC 62/14 Sądu Rejonowego w Kole)

J. A. oraz jego partnerka byli bezrobotni. Pozwany sezonowo wyjeżdżał do pracy za granicę. We wcześniejszych latach prowadził również własną działalność gospodarczą.

(dowód: akta III RC 62/14 Sądu Rejonowego w Kole)

E. A. obecnie ma ukończone 18 lat. Jest uczniem III – ej klasy czteroletniego Technikum Logistycznego w Zespole Szkół Ogólnokształcących i (...) w K.. Na zakup podręczników do języków obcych przeznaczył 120 zł. Opłacił też składki szkolne. W poprzednich latach nauki w szkole średniej powód korzystał z korepetycji z matematyki.

Po uzyskaniu pełnoletności powód zdał egzamin na prawo jazdy. Kurs kosztował ponad 2.000 zł. Powód dojeżdża do szkoły samochodem, który ze względu na wysokie opłaty jest zarejestrowany na jego dziadka. Samochód kosztował 15.000 zł.

E. A. ponownie gra w piłkę nożną w klubie sportowym (...). We własnym zakresie musi kupić sobie strój treningowy, natomiast strój reprezentacyjny zapewnia klub. Powód nie musi uiszczać żadnych składek.

Powód nie ma kontaktu z pozwanym. Z okazji osiemnastych urodzin dostał od ojca 1.000 zł.

(dowód: zaświadczenie potwierdzające uczęszczanie do szkoły z dnia 10.12.2021 r. k.8, potwierdzenie przelewu z rachunku bankowego k.28, zeznania powoda k.74v)

W okresie od dnia 17.01. do dnia 28.01.2019 r. E. A. był hospitalizowany w Klinice (...) w P. z rozpoznaniem cukrzycy insulino-zależnej z kwasicą ketonową. Jednocześnie stwierdzono u powoda nieprawidłowy poziom innych enzymów surowicy krwi oraz przejściowe podwyższenie poziomu enzymów trzustkowych. Ponadto, E. A. był hospitalizowany w tej samej klinice w październiku 2020 r. W trakcie tego pobytu wykonano badania kontrolne w związku z cukrzycą oraz dokonano modyfikacji insulinoterapii wprowadzając pompę insulinową. Zalecono powodowi także okresowe kontrole w poradniach diabetologicznej i okulistycznej. W dniu 25.10.2021 r. w Klinice (...), Diabetologii, Endokrynologii i Nefrologii SP ZOZ (...) Szpitala (...) w Ł. dokonano u powoda wyrównania metabolicznego cukrzycy, weryfikacji dawek insuliny oraz wykonano badania kontrolne i reedukację zdrowotną. Zalecono opiekę poradni okulistycznej.

E. A. kontynuuje leczenie w ramach NFZ w poradni diabetologicznej szpitala w Ł.. Wizyty kontrolne wyznaczane są co dwa miesiące. Ostatnia wizyta była wyznaczona w styczniu, ale została odwołana. Wcześniej kontrole odbywały się także w K., zaś na badania powód jeździł do P.. Leczenie cukrzycy wymaga intensywnej insulinoterapii, tj. 5-6 wstrzyknięć insuliny dziennie przy pomocy penów oraz ciągłego monitorowania glikemii przy pomocy F. L.. Jedno wkłucie urządzenia wystarcza na okres 14 dni. Do chwili uzyskania pełnoletności powód miał refundowany zakup sensora, natomiast od grudnia ub.r. ponosi pełną odpłatność. Jedne sensor kosztuje 255 zł, przy czy na miesiąc powód wykorzystuje 2 sensory. Koszt zakupu insuliny, mimo że jest częściowo refundowana wynosi około 200 zł miesięcznie.

Z uwagi na cukrzycę powód posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności i otrzymuje świadczenie z pomocy społecznej, w tym zasiłek rodzinny, w kwocie około 380 zł. M. C. (1) do dnia 2.12.2021 r. otrzymywała na syna także świadczenie wychowawcze "500+".

(dowód: zeznania M. C. k.75v, karty informacyjne leczenia szpitalnego k.9-11, k.60-61 oraz k.64-65, zaświadczenie lekarskie z dnia 28.01.2019 r. k.12, wyniki badań laboratoryjnych k.62, zaświadczenie z dnia 4.04.2022 r. k.63, faktury k.66-72, zeznania powoda k.74v)

Powód mieszka z matką, w mieszkaniu będącym jej własnością. Czynsz wynosi około 460 zł, opłaty za energię elektryczną średnio 250 zł. M. C. (1) nie posiada żadnych zobowiązań z tytułu kredytów. Poza mieszkaniem nie ma innego majątku.

(dowód: zeznania M. C. k.75v, zaświadczenie Burmistrza K. z dnia 22.03.2022r. k.36, faktura nr (...) z dnia 30.04.2020 r. k.73, zeznania powoda k.74v)

M. C. (1) nadal wyjeżdża do pracy za granicę jako opiekunka. Jest zatrudniana na podstawie umów zlecenia. Wynagrodzenie otrzymuje w walucie polskiej, przy czym za ostatnie zlecenie wyniosło ono ponad 4.000 zł. Pomiędzy kolejnymi zleceniami nie rejestruje się w urzędzie pracy. Przebywa wówczas w domu przez 6-8 tygodni. W 2021 r. uzyskała przychód w kwocie 2.698,92 zł, natomiast dochód wyniósł 2.233,11 zł.

(dowód: zeznania M. C. k.75v, zaświadczenia z dnia 24.03.2022 r. k.37-40, zeznanie PIT-37 za 2021 r. k.50-51, informacje roczne dla osoby ubezpieczonej k.52-53 oraz k.57, informacje PIT-11 za 2021 r. k.54-56 i k.58-59, zeznania powoda k.74v)

J. A. obecnie prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której świadczy usługi z zakresu pomocy drogowej. Za ostatnio wykonaną usługę otrzymał wynagrodzenie rzędu 300– 500 zł. Pozwany nie zatrudnia pracowników. W 2020 r. przychód z działalności wyniósł 119.500,81 zł, natomiast dochód 15.088,35 zł.

J. A. dwa lata temu kupił działkę za około 20.000 zł, przy czym na ten cel zaciągnął kredyt. Nadto w styczniu 2020 r. wziął kredyt na okres 24 miesięcy w kwocie 11.295,61 zł, a w lutym 2020 r. również na okres 24 miesięcy w kwocie 9.194,35 zł. Zobowiązania wynikające z tych kredytów zostały już uregulowane. Ponadto w 2020 r. pozwany zaciągnął pożyczkę na okres 24 miesięcy w kwocie 11.492,93 zł i spłaca raty w kwocie po 515,65 zł miesięcznie, a termin płatności ostatniej raty przypada na czerwiec 2022 r.

J. A. zamieszkuje z synem H.. Z matką małoletniego nie pozostaje już w związku konkubenckim. Na syna ma przyznane alimenty w kwocie 300 zł miesięcznie, ale matka H. ich nie płaci. H. ma 11 lat i uczęszcza do IV – ej klasy szkoły podstawowej. Małoletni je w szkole obiady co kosztuje około 70 zł miesięcznie. H. nie ma obecnie problemów zdrowotnych. Pozwany pobiera na syna świadczenie wychowawcze "500+" i zasiłek rodzinny. W opiece nad synem pozwanemu pomagają matka i siostra.

Wraz z synem pozwany mieszka w swoim domu. Za energię elektryczną płaci 300 – 350 zł za dwa miesiące, za wodę około 150 zł za dwa miesiące. Z kolei na zakup opału pozwany przeznacz rocznie około 4.000 zł. Ponosi też opłaty za odpady oraz podatek od nieruchomości.

(dowód: zeznanie PIT-36 wraz z informacją PIT/B za 2020 r. k.22-27 oraz k.41-49, harmonogramy spłaty kredytów i pożyczki k.29-31, częściowo zeznania pozwanego k.74v-75)

Za polegające w całości na prawdzie Sąd uznał zeznania powoda, gdyż były szczere, logiczne i rzeczowe, a ponadto znajdowały pokrycie w dokumentach przedłożonych do sprawy oraz zeznaniach M. C. (1).

Za częściowo wiarygodne Sąd uznał zeznania pozwanego. Sąd nie dał im wiary co do tego, że działalność nie jest dochodowa, albowiem w takim przypadku trudno racjonalnie wytłumaczyć dlaczego pozwany tą działalność kontynuuje.

Wartość dowodowa dokumentów zebranych w sprawie nie budzi żadnych wątpliwości, a ponadto nie była przez strony kwestionowana.

Sąd zważył co następuje :

Powód wniósł o podwyższenie alimentów na swoją rzecz. Podstawą zgłoszonego żądania jest art. 138 kro, zgodnie z którym w razie zmiany stosunków można żądać zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego. Przez zmianę stosunków - uzasadniającą podwyższenie alimentów - rozumie się istotne zwiększenie się usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego lub też zwiększenie się możliwości zarobkowych zobowiązanego do alimentacji, które to przesłanki w myśl art. 135 § 1 kro wyznaczają zakres obowiązku alimentacyjnego. Dla stwierdzenia, czy nastąpiła zmiana stosunków w rozumieniu art. 138 kro, należy brać pod uwagę, czy istniejące warunki i okoliczności - na tle sytuacji ogólnej - mają charakter trwały, dotyczą okoliczności zasadniczych, ilościowo znacznych i wyczerpują te przesłanki, które w istotny sposób wpływają na istnienie czy zakres obowiązku alimentacyjnego.

Powód E. A. jest pełnoletni, jednakże obowiązujące przepisy nie zawierają konkretnej granicy istnienia obowiązku alimentacyjnego, przede wszystkim takiej granicy nie stanowi osiągnięcie przez osobę uprawnioną pełnoletności. Istnienie tego obowiązku jest uzależnione głównie od tego, czy uprawniony ma możliwość samodzielnego utrzymania się, z czym w przedmiotowej sprawie z całą pewnością nie mamy do czynienia jeśli się zważy, że powód uczy się w szkole średniej.

W ocenie Sądu, w świetle zebranego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego, niniejsze powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości. W szczególności, trzeba mieć na względzie, iż od momentu ustalenia dotychczasowych alimentów na rzecz powoda minęło prawie 8 lat. Na przestrzeni tego okresu niewątpliwie, wbrew twierdzeniom pozwanego, zwiększyły się usprawiedliwione potrzeby powoda. W momencie wydania wyroku w sprawie III RC 62/14 powód był małoletni, miał ukończone 10 lat i uczęszczał do IV - ej klasy szkoły podstawowej, zaś obecnie jest już pełnoletni i uczęszcza do III – ej klasy czteroletniego technikum logistycznego. Zgodnie natomiast ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, różnica wieku dziecka spowodowana upływem czasu od daty orzeczenia określającego wysokość alimentów, sama przez się uzasadnia wzrost potrzeb związanych np. z uczęszczaniem do szkoły, co z kolei pociąga za sobą konieczność ponoszenia zwiększonych wydatków ( orzeczenie SN z dnia 1.06.1965 r. I CZ 135/64 , nie publ. ).

Zdaniem Sądu, na usprawiedliwione potrzeby powoda składają się wydatki dotyczące jego codziennego utrzymania, tj. wyżywienia, zakupu odzieży, obuwia, środków higienicznych i kosmetyków. Do potrzeb tych niewątpliwie zaliczają się także wydatki związane z leczeniem powoda w związku ze zdiagnozowaną u niego cukrzycą typu I, na które składają się m.in. zakup insuliny, sensorów, igieł oraz koszt dojazdów na wizyty kontrolne i badania. Określenie wysokości świadczeń alimentacyjnych, uwarunkowanych kosztami utrzymania (wyżywienie, mieszkanie , odzież , leczenie) i wychowania, w odniesieniu do dzieci (pielęgnacja , opieka, dbałość o fizyczny i intelektualny rozwój ) jest domeną ustaleń na podstawie dowodów, ale uwzględniającą także zasady doświadczenia życiowego ( Orz. SN z 29.11.1949 r. Wa.C 167/49 , NP. 1951 , nr 2 s.52 ). Uwzględniając te zasady, w ocenie Sądu, miesięczne koszty utrzymania powoda wynoszą około 1.800 zł, przy czym same podstawowe, co miesięczne koszty związane z leczeniem cukrzycy (zakup sensorów, insuliny) wynoszą 700 zł . Zarzut pozwanego, jakoby koszty związane z utrzymaniem powoda nie zostały wykazane należy uznać za chybiony, albowiem jak zaznaczono powyżej, Sąd ma prawo oprzeć się również na zasadach doświadczenia życiowego. Tym nie mniej zauważyć należy , iż w poczet materiału dowodowego została przedłożona dokumentacja medyczna oraz faktury, które w sposób należyty potwierdzają konieczność ponoszenia znacznych wydatków w związku z chorobą powoda.

Wysokość świadczeń alimentacyjnych jest uzależniona również od możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego. Pozwany prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której świadczy usługi za zakresu pomocy drogowej. W 2020 r. J. A. w związku z tą działalnością osiągnął przychód w kwocie 119.500,81 zł, a dochód w kwocie 15.088,35 zł. Wprawdzie za rok 2021 pozwany nie przedłożył zeznania podatkowego, lecz w swoich zeznaniach deklarował, że jego przychód/dochód oscylował na podobnym poziomie jak w roku wcześniejszym. Sąd nie dał jednak wiary zeznaniom pozwanego w tym zakresie. Zauważyć należy, iż J. A. wykazał w 2020 r. dochód na poziomie 15.000 zł, co w przeliczeniu na dochód miesięczny, jeszcze przed potrąceniem składek na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne i podatku, daje kwotę 1.250 zł. W ocenie Sądu trudno uznać, aby kwota ta była satysfakcjonująca dla osoby prowadzącej działalność gospodarczą, skoro kształtuje się on na poziomie zdecydowanie niższym niż płaca minimalna, która w roku 2020 wynosiła 2.600 zł brutto tj. około 1.920 zł netto. W konsekwencji, Sąd uznał, że pozwany nie wykorzystuje w pełni swoich możliwości zarobkowych, podobnie jak miało to miejsce w trakcie sprawy III RC 62/14. Zgodnie natomiast zobowiązującymi przepisami, osoba, na której ciąży obowiązek alimentacyjny względem swojego dziecka niezdolnego do samodzielnego utrzymania się, winna w pełni wykorzystywać swe siły, kwalifikacje i uzdolnienia w celu uzyskiwania dochodów niezbędnych do zaspokojenia jego potrzeb. Jeżeli natomiast zobowiązany nie wykorzystuje posiadanych możliwości i nie podejmuje pracy odpowiedniej do przygotowania zawodowego oraz realnie istniejących w rejonie jego zamieszkania, jego możliwości zarobkowe ocenia się według zarobków jakie osiągnąłby gdyby podjął stosowne zatrudnienie ( t.13 do art. 135 kro „Kodeks rodzinny i opiekuńczy z komentarzem” pod redakcja Janusza Pietrzykowskiego. Wydawnictwo Prawnicze 1993). Mając na uwadze wiek pozwanego, pewne doświadczenie zawodowe, zdaniem Sądu, możliwości zarobkowe pozwanego należy ocenić na poziomie wyższym niż płaca minimalna. Założenie takie jest w pełni uzasadnione jeśli uwzględni się, iż w świetle badań przeprowadzonych w ramach ogólnopolskiego badania wynagrodzeń w 2021 r. ( (...) miesięczne wynagrodzenie osób zatrudnionych w mikroprzedsiębiorstwie (tj. 1-9 pracowników) wynosiło od 3.500 do 5.800 zł brutto, a tzw. mediana wynosiła 4.400 zł brutto (mediana to wartość środkowa, która oznacza iż połowa pracowników zarabia nie więcej niż 4.400 zł). Wynagrodzenie „na rękę” w takim przypadku wyniosłoby natomiast ponad 3.200 zł i na takim poziomie należy realnie ocenić możliwości zarobkowe pozwanego. Jednocześnie podkreślenia wymaga, iż pozwany nie wykazał, aby jego sytuacja zawodowa, finansowa, determinowana była jego sytuacją zdrowotną, na którą powoływał się w odpowiedzi na pozew.

J. A. podnosił, iż poza powodem, ma na swoim utrzymaniu również małoletniego syna H.. Ustalając zakres obowiązku alimentacyjnego, Sąd jest obowiązany uwzględnić tą okoliczność, dla zachowania równowagi między wszystkimi uprawnionymi ( t.5 do art. 135 kro „Kodeks rodzinny i opiekuńczy z komentarzem” pod redakcja Janusza Pietrzykowskiego. Wydawnictwo Prawnicze 1993). Podkreślenia jednak wymaga, że koszty utrzymania powoda, który jest najstarszym i pełnoletnim już dzieckiem pozwanego, realizującym naukę na poziomie szkoły średniej, są wyższe, w szczególności z uwagi na chorobę, z którą powód się boryka. Nie sposób również pominąć, że już w trakcie poprzedniej sprawy o alimenty na rzecz powoda, Sąd uwzględniał tą okoliczność, albowiem już wówczas H. pozostawał na utrzymaniu pozwanego. Obecnie w związku z rozstaniem się z jego matką i samodzielnym sprawowaniem nad nim pieczy, na rzecz małoletniego zostały zasądzone alimenty. Kwota tychże alimentów nie jest wysoka, albowiem A. N. (1) obciążają obowiązki alimentacyjne na dwoje starszych dzieci, którzy obecnie (co Sądowi wiadomo z urzędu) są wychowywani przez ich ojca.

Pozwany podnosił także, iż posiada zobowiązania z tytułu zaciągniętych kredytów i pożyczek, ale okoliczność ta pozostaje bez wpływu na zakres obowiązku alimentacyjnego. Zgodnie bowiem ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z dnia 12.11.1976 r. w sprawie III CRN 236/76 ( Lex nr 7875) zadłużenie bankowe zobowiązanego do alimentacji nie może powodować ograniczenia należnych uprawnionemu środków utrzymania. Osoba, na której ciąży obowiązek alimentacyjny, musi się z tym liczyć przy podejmowaniu wydatków i ich wysokość planować stosownie do posiadanych możliwości z uwzględnieniem wspomnianego obowiązku alimentacyjnego. Należy przy tym podkreślić, iż część zobowiązań została już spłacona, a jeden z kredytów został zawarty w celu uzyskania środków na zakup działki. Skoro zatem pozwany decyduje się na decyzje finansowe w celu powiększenia swojego majątku, nie sposób aby Sąd uznał iż jego sytuacja finansowa jest trudna i nie pozwalająca na podwyższenie alimentów.

W świetle powyższego, Sąd stanął na stanowisku, iż pozwany jest w stanie łożyć alimenty na syna w kwocie po 1.000 zł miesięcznie, a zatem wyższej o 450 zł i dlatego orzekł jak w pkt I wyroku.

Sąd uwzględnił, iż obowiązek alimentacyjny obciąża również matkę powoda, skoro E. A. jest już pełnoletni i nie sposób przyjąć, że wywiązuje się ona z tego obowiązku w całości poprzez osobiste starania o jego utrzymanie i wychowanie. Mając zarazem na uwadze, iż pozwany nie utrzymuje kontaktów z synem, oczywistym jest, iż pozwany powinien ponosić koszty utrzymania syna w większym zakresie. Na marginesie należy jedynie zauważyć , iż M. C. (1) przez ostatnich 8 lat samodzielnie borykała się ze wzrastającymi kosztami utrzymania syna, co zapewne było możliwe również dzięki wprowadzeniu świadczenia wychowawczego „500+”, czy też wprowadzonym zasadom refundacji insuliny i akcesoriów niezbędnych do leczenia. Dopiero, gdy ze względu na ukończenie przez syna 18 lat, gdy z takiej pomocy nie może już korzystać, zainicjowane zostało niniejsze postępowanie o podwyższenie alimentów. W tym kontekście , stwierdzenie zawarte w uzasadnieniu odpowiedzi na pozew, iż matka powoda oczekuje jedynie , aby pozwany przekazywał na syna duże kwoty pieniężne i nie wtrącał się w jego wychowanie, należy uznać za co najmniej niestosowne.

Na podstawie art. 102 kpc Sąd odstąpił od obciążenia pozwanego nieuiszczonymi kosztami sądowymi.

Rygor natychmiastowej wykonalności orzeczono na podstawie art. 333 § 1 pkt 1 kpc.

Sędzia Agnieszka Pietruszka