Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 listopada 2022 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 4 listopada 2022 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy

z powództwa (...) spółka akcyjna spółka komandytowa z siedzibą w W.

przeciwko K. K.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 305/22

UZASADNIENIE

Powód – (...) S.A. spółka komandytowa z siedzibą w W., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniósł pozew przeciwko K. K. o zapłatę kwoty 5.189,46 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 6 marca 2022 roku do dnia zapłaty, na którą składają się następujące kwoty, a mianowicie kwota 4.806,95 złotych z tytułu niespłaconego kapitału pożyczki oraz prowizji i 382,51 złotych z tytułu sumy skapitalizowanych odsetek za opóźnienie oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 25 lutego 2021 roku strona pozwana, będąca konsumentem, zawarła z pożyczkodawcą (...) Finanse S.A. umowę pożyczki numer (...). Zgodnie z postanowieniami umowy całkowita kwota pożyczki w wysokości 1.562,00 złotych została udostępniona stronie pozwanej. Forma oraz sposób wypłaty były wyłączną dyspozycją złożoną przez pożyczkobiorcę – stronę pozwaną.

Powód podkreślił, że udzielenie pozwanej pożyczki, dochodzonej pozwem, została dokonane wobec podjęcia przez pożyczkobiorcę kontaktu z pożyczkodawcą, wskutek którego dokonano pierwszej weryfikacji telefonicznej i założenia konta klienta na platformie elektronicznej pożyczkodawcy, w zakresie złożonego wniosku o udzielenie pożyczki. Następnie, wobec wstępnie pozytywnego rozpoznania wniosku o udzielenie finansowania, ze stroną pozwaną podjął kontakt doradca klienta , który dokonał osobistej weryfikacji danych osobowych strony pozwanej, wnioskującej o finansowanie. W obecności doradcy klienta, w dniu 25 lutego 2021 roku została ze stroną pozwaną zawarta umowa pożyczki numer (...), na mocy której zostały przekazane środki finansowe objęte finansowaniem.

Na podstawie zapisów umowy pożyczki strona pozwana zobowiązana była do spłaty zobowiązania w 66 ratach tygodniowych. Strona pozwana zaprzestała dokonywania regularnych wpłat z tytułu objętego pozwem zobowiązania, przez co popadła w zwłokę. W związku z tym pożyczkodawca dokonał wypowiedzenia umowy pożyczki z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia. Zobowiązanie stało się wymagalne w dniu 28 listopada 2021 roku wobec skutecznego doręczenia stronie pozwanej pisma z dnia 22 października 2021 roku oraz upływu okresu wypowiedzenia zobowiązania.

Powód wskazał nadto, że pożyczkobiorca zawierając z pożyczkodawcą aneks do umowy pożyczki lub ugodę restrukturyzacyjną każdorazowo otrzymywał dodatkowe finansowanie zgodnie ze złożoną przez siebie dyspozycją, a zatem każdorazowo zawarł nową umowę pożyczki, w której na nowo ustalony został sposób jej wypłaty, termin zwrotu oraz koszt udzielenia, w tym wynagrodzenie pożyczkodawcy. Udzielone zostało także pełne finansowanie wskazane w pozwie na rzecz pożyczkobiorcy, z tym że jego udostępnienie – wypłata następowała w dwojaki sposób opisany szczegółowo w zapisach umowy. tym samym dochodzona pozwem kwota jest w pełni zasadna i wymagalna.

Pożyczkobiorca zobowiązał się do zwrotu na rzecz pożyczkodawcy kwoty 5.421,45 złotych, na którą składała się kwota pożyczki w wysokości 1.562,00 złotych, opłata przygotowawcza w wysokości 30,00 złotych, prowizja za udzielenie pożyczki w wysokości 294,00 złotych, oplata za obsługę terenową w wysokości 28,00 złotych i oprocentowanie – 195,13 złotych. w konsekwencji łączne zobowiązanie do spłaty (saldo przed aneksem) – 3.311,72 złotych.

Powód zaznaczył, że suma dochodzonego roszczenia obejmuje wszelkie wpłaty dokonywane przez stronę pozwaną. Tym samym wskazania wymaga fakt, że dokonanie wpłaty na poczet zobowiązania umowy pożyczki stanowi jej uznanie, a fakt nieterminowej płatności pozwala jedynie na wskazanie, że roszczenie powoda z tytułu należności ubocznych jest w pełni zasadne i wymagalne.

W dniu 19 stycznia 2022 roku została zawarta umowa sprzedaży wierzytelności przysługującej spółce (...) S.A., będącej pożyczkodawcą, na mocy której spółka (...) S.A. SP.K. stała się następcą prawnym, a tym samym uprawnionym do występowania z wszelkimi roszczeniami przysługującymi cedentowi względem strony pozwanej, która została zawiadomiona o sprzedaży wierzytelności.

Pozwana – K. K. przyznała, że zawierała z firmą (...) dwie umowy, kwestionując jednocześnie wysokość dochodzonego roszczenia. Strona pozwana wskazała, że nie posiada wiedzy jaką kwotę uiściła na poczet pierwszej umowy, natomiast zawierając drugą umowę została poinformowana przez pracownika pożyczkodawcy, że ta druga umowa jest aneksem do umowy i jedna umowa wchodzi w drugą, co spowodowało spłatę pierwszej umowy. Oświadczyła jednocześnie, że na podstawie pierwszej umowy otrzymała kwotę 1.500,00 złotych i nie wie skąd jest ta kwota wskazana w umowie, natomiast na podstawie drugiej umowy kwotę 900,00 złotych. Podkreśliła również, że kwota 1.500,00 złotych została jej przyniesiona do domu przez pracownika pożyczkodawcy.

Pozwana zaprzeczyła aby miała jakikolwiek wpływ na treść zobowiązania, który nie został jej przedstawiony w wersji papierowej albowiem wszystko znajdowało się na tablecie, było w wersji elektronicznej. Zaprzeczyła również aby była informowana o dodatkowych kosztach, w szczególności prowizji i innych opłatach. Przyznała, że pożyczkodawca poinformował ją jedynie o odsetkach. Pozwana nie posiadała również wiedzy na co były zaliczane dokonywane przez nią wpłaty.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 lipca 2018 roku pozwana K. K. zawarła z powodem (...) Finanse S.A. z siedzibą w P., posługującym się znakiem towarowym i zwanym dalej „Bocian pożyczki”, umowę pożyczki pieniężnej numer (...), zwaną dalej (...).

Zgodnie z postanowieniami umowy „Bocian pożyczki” udzieliło pożyczkobiorcy, spełniającemu warunki określone w niniejszej umowie, pożyczki na następujących warunkach: całkowita kwota pożyczki – 2.119,00 złotych, zaś całkowity koszt pożyczki ustalono na kwotę 1.083,32 złotych i obejmował on opłatę przygotowawczą w wysokości 100,00 złotych, prowizję za udzielenie pożyczki – 826,64 złotych, opłatę za dostarczenie środków – 20,00 złotych i opłatę za usługę terenowej obsługi pożyczki w wysokości 44,00 złotych. Opłaty te oraz prowizję i oprocentowanie pożyczkobiorca zobowiązał się spłacić w 44 tygodniowych ratach, przy czym wysokość pierwszej raty ustalono na kwotę 72,95 złotych, zaś pozostałe w wysokości 72,79 złotych.

W przypadku przyjęcia przez „(...)”, reprezentowanego przez doradcę klienta, spłaty raty pożyczki, pożyczkodawca, dokonując pokwitowania przyjęcia wpłaty, pożyczkodawca, dokonując pokwitowania przyjęcia wpłaty, wydaje osobie przekazującej daną ratę pożyczki dowód wpłaty potwierdzającej wysokość dokonanej wpłaty oraz sumy dokonanych wpłat dla pożyczki w układzie narastającym względem pożyczkodawcy dotyczącej spłacanej należności przy dokonaniu tej wpłaty.

Zawarcie umowy pożyczki odbyło się w miejscu zamieszkania pozwanej, która nie miała wpływu na treść umowy pożyczki, albowiem doradca klienta nie poinformował pozwanej o dodatkowych opłatach związanych z zawarciem umowy oraz nie okazał dokumentu w formie papierowej, a jedynie w formie elektronicznej. Podpisanie umowy przez pozwaną nastąpiło natomiast przez złożenie 16 podpisów na tablecie (przyznane).

dowód: umowa pożyczki pieniężnej numer (...) k. 24 – 25.

Na podstawie zobowiązania pozwana otrzymała do dyspozycji kwotę 1.500,00 złotych, która została jej przyniesiona do domu.

przyznane

Na poczet umowy pożyczki pieniężnej z dnia 12 lipca 2018 roku pozwana w dniu 23 lipca 2018 roku uiściła kwotę 73,00 złotych, w dniu 27 lipca 2018 roku – 370,00 złotych, w dniu 3 września 2018 roku – 80,00 złotych, w dniu 10 września 2018 roku – 70,00 złotych, w dniu 21 września 2018 roku – 140,00 złotych, w dniu 28 września 2018 roku – 73,00 złotych i w dniu 10 listopada 2018 roku – 200,00 złotych.

dowód: karta spłat klienta k. 69.

W dniu 25 lutego 2021 roku do umowy pożyczki pieniężnej numer (...) pozwana zawarła aneks (...) nr (...).

Z treści postanowień aneksu wynikało, że na jego podstawie, zgodnie z obowiązującą w dniu jego zawarcia ofertą „Bocian pożyczki” udziela pożyczkobiorcy, spełniającemu warunki określone w niniejszym aneksie, podwyższenia całkowitej kwoty pożyczki wraz z możliwością zmiany czasu trwania umowy, na podanych niżej warunkach dotyczących możliwego przedłużenia lub skrócenia czasu trwania umowy i podwyższenia całkowitej kwoty pożyczki. W konsekwencji całkowita kwota pożyczki wynosiła 1.562,00 złotych, zaś łączne zobowiązanie do spłaty z aneksu kwotę 2.109,73 złotych. Łączna kwota kosztów związanych z pożyczką wynosiła 547,73 złote i obejmowała prowizję za udzielenie pożyczki w wysokości 294,60 złotych, opłatę przygotowawczą w wysokości 30,00 złotych, oprocentowanie w wysokości 195,13 złotych i opłatę za usługę terenowej obsługi pożyczki w wysokości 28,00 złotych.

Opłaty powyższe wraz z oprocentowaniem oraz łącznym zobowiązaniem do spłaty pożyczkobiorca zobowiązał się spłacić w 66 tygodniowych ratach. Wysokość pierwszej raty tygodniowej po podwyższeniu wynosiła kwotę 82,35 złotych, natomiast pozostałe raty wynosiły kwotę 82,14 złotych.

Łączne zobowiązanie do spłaty ustalono na kwotę 3.311,72 złotych, zaś łączne zobowiązanie do spłaty po podwyższeniu – 5.421,45 złotych.

dowód: aneks (...) nr (...) k. 26 – 28.

Na podstawie aneksu pozwana otrzymała do dyspozycji kwotę 900,00 złotych.

przyznane, nadto wyjaśnienia pozwanej 00:02:50 k. 63 – 63v, 00:05:17 k. 63v.

W okresie od dnia 23 listopada 2019 roku do dnia 6 sierpnia 2020 roku pozwana uiściła kwotę 3.689,33 złotych, natomiast w okresie od września 2021 roku do marca 2022 roku kwotę 620,64 zł.

dowód: karta spłat klienta 69, dowód z innych wniosków dowodowych: historia spłat k. 30.

W związku z niewywiązywaniem się przez pozwaną z warunków umowy nr (...) z dnia 12 lipca 2018 roku wraz ze zmieniającymi ją aneksami obejmującymi udzielanie pożyczki oraz usługę obsługi pożyczki w domu, pozwany - (...) S.A. pismem z dnia 22 października 2021 roku wypowiedział umowę zmieniona kolejnymi aneksami z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia, zgodnie z postanowieniami umowy i wezwał do zapłaty zadłużenia w wysokości 4.869,45 złotych, w terminie 30 dni od daty otrzymania pisma.

dowód: wypowiedzenie umowy z dnia 22 października 2021 roku k. 25.

W dniu 19 stycznia 2022 roku pożyczkodawca - (...) S.A. zawarł z powodem umowę cesji wierzytelności, na podstawie której zbył na powoda przysługujące mu istniejące, bezsporne oraz wymagalne lub niewymagalne wierzytelności pieniężne w stosunku do osób fizycznych, nieprowadzących działalności gospodarczej, wynikające z tytułu zawartych umów pożyczek pieniężnych. Integralną częścią umowy był załącznik numer 3 zawierający wykaz wierzytelności do umowy w formie papierowej oraz załącznik numer 3a do umowy w formie zabezpieczonego zapisu elektronicznego utrwalonego na nośniku elektronicznym lub umieszczonym na serwerze sFTP, sporządzonych według stanu na dzień 24 listopada 2021 roku.

Wśród tych wierzytelności znajdowała się również wierzytelność wobec pozwanej – K. K. w łącznej wysokości 4.898,81 złotych, która obejmowała kwotę pozostałą do spłaty (z łącznego zobowiązania do spłaty) w wysokości 4.806,94 złotych i odsetki za opóźnienie w wysokości 91,87 złotych.

dowód: umowa cesji wierzytelności z dnia 19 stycznia 2022 roku k. 15 – 17v, załącznik numer 3 do umowy k. 23.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Pozwana – K. K. przyznała, że zawarła z pożyczkodawcą – poprzednikiem prawnym powoda umowę pożyczki pieniężnej w dniu 12 lipca 2018 roku i aneks do tej umowy. Zakwestionowała jednak wysokość kwoty jaką faktycznie otrzymała do dyspozycji na podstawie tej umowy wskazując, że była to wyłącznie gotówka w wysokości 1.500,00 złotych, natomiast po zawarciu aneksu – jedynie kwota 900,00 złotych.

Pozwana zaprzeczyła również aby miała jakikolwiek wpływ na treść umowy czy też aneksu, jak również aby była informowana przez doradcę klienta o dodatkowych kosztach związanych z zawarciem zobowiązań, w szczególności w zakresie prowizji czy też dodatkowych opłatach. Podkreśliła, że treść umowy znajdowała się na tablecie i w takiej formie została jej przedstawiona do podpisania. Pozwana wyjaśniła nadto, że na chwilę podpisania aneksu (...) do umowy nie została poinformowana w jakiej wysokości posiada zaległość z tytułu umowy pożyczki pieniężnej nr (...), jak również, że nie wszystkie uiszczane przez nią wpłaty były odnotowywane w systemie.

Zatem, skoro powód wywodził swoje roszczenie z umowy cesji wierzytelności, na podstawie której nabył wierzytelność wobec pozwanej – K. K., wynikającą z umowy pożyczki pieniężnej z dnia 12 lipca 2018 roku oraz aneksu (...) nr (...) do umowy pożyczki pieniężnej nr (...) z dnia 25 lutego 2021 roku, zaś pozwana kwestionowała wysokość dochodzonego roszczenia, to zgodnie z treścią art. 6 kc to na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia faktów, z których wywodził on określone dla siebie skutki prawne, a zatem wysokości i zasadności dochodzonego roszczenia. Niewątpliwym bowiem jest, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów i spełnia przy tym dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie, po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003 r.). Oznacza to zatem, że Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Ponadto, zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa, obowiązek wskazania dowodów potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29), ponieważ Sąd został wyposażony jedynie w uprawnienie, a nie obowiązek, dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest - czy też nie jest - dostateczny do jej rozstrzygnięcia (art. 316 § 1 in principio k.p.c.). Dlatego też Sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zd. 2 k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznawany spór jest ich sprawą, a nie sądu. Podkreślić również należy, że zasada kontradyktoryjności winna być całkowicie zachowana zwłaszcza wówczas, gdy strony korzystają z pomocy profesjonalnych pełnomocników.

Zgodnie z treścią art. 509 k.c. przelew wierzytelności należy do czynności prawnych rozporządzających, albowiem przenosi na nabywcę wierzytelność przysługującą zbywcy, tj. prawo podmiotowe wierzyciela do żądania od dłużnika świadczenia. Dlatego też warunkiem skutecznej cesji wierzytelności jest istnienie tego prawa. Należy również podkreślić, że aby wierzytelność mogła być przedmiotem przelewu, musi być w dostateczny sposób zindywidualizowana poprzez dokładne określenie stosunku zobowiązaniowego, z którego wynika. Oznaczenie wierzytelności to wskazanie stron tego stosunku, świadczenia oraz przedmiotu świadczenia. Zatem elementy te w momencie zawierania umowy przelewu powinny być oznaczone lub przynajmniej oznaczalne. Natomiast do chwili przejścia wierzytelności z majątku zbywcy do majątku nabywcy winno nastąpić dokładne sprecyzowanie pozostałych elementów stosunku zobowiązaniowego, w ramach którego istnieje zbywana wierzytelność (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 1999 roku, III CKN 423/99, Biul. SN 2000/1/1).

Zgodnie natomiast z treścią art. 720 k.c., przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki, której wartość przenosi pięćset złotych, powinna być stwierdzona pismem. Z kolei w myśl art. 3 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (tj. Dz. U. z 2014 roku, poz. 1497 ze zm.) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550,00 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, przy czym za umowę o kredyt konsumencki uważa się między innymi umowę pożyczki.

Z powyższego wynika zatem, że przy umowie pożyczki, głównymi świadczeniami stron są, po stronie pożyczkodawcy udostępnienie określonych środków finansowych do korzystania na określony okres czasu, a ze strony pożyczkobiorcy, zwrot tych środków. Umowa pożyczki została przy tym ukształtowana w kodeksie cywilnym w taki sposób, że co do zasady może być zarówno umową odpłatną, jak i nieodpłatną. W przypadku zawarcia przez strony odpłatnej umowy pożyczki, wynagrodzenie pożyczkodawcy winno być wyraźnie określone w umowie.

Wobec powyższego w procesie związanym z wykonaniem umowy pożyczki powód jest zobowiązany udowodnić, że strony zawarły umowę tej kategorii, a także, że przeniósł na własność biorącego pożyczkę określoną w umowie ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku. Biorący pożyczkę powinien zaś wykazać wykonanie swego świadczenia w postaci zwrotu tej samej ilości pieniędzy albo tej samej ilości rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości, przy czym obie strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

W ocenie Sądu zaoferowany w sprawie materiał dowodowy potwierdza jedynie fakt zawarcia przez powoda z pożyczkodawcą – poprzednikiem prawnym powoda umowy cesji wierzytelności w dniu 19 stycznia 2022 roku oraz zawarcia przez pozwaną K. K. z poprzednikiem prawnym powoda umowy pożyczki pieniężnej nr (...) z dnia 12 lipca 2018 roku i aneksu (...) z dnia 25 lutego 2021 roku.

Jednakże z uwagi na kwestionowanie przez pozwaną wysokości dochodzonego roszczenia, w szczególności w zakresie wysokości faktycznie otrzymanych kwot od pożyczkodawcy i obsługi tego zobowiązania oraz braku informacji o dodatkowych kosztach związanych z zawarciem tych zobowiązań, Sąd powziął wątpliwości co do zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia.

Wprawdzie z umowy pożyczki z dnia 12 lipca 2018 roku wynika, że pozwana – K. K. nie otrzymała żadnej gotówki, a jedynie kartę przedpłaconą zasiloną kwotą 2.119,60 złotych, natomiast z aneksu (...), że otrzymała gotówkę w wysokości 200,00 złotych oraz kartę przedpłaconą zasiloną kwota 1.362,00 złotych.

Jednakże, w ocenie Sądu, skoro strona pozwana kwestionowała te okoliczności, to powód winien zaoferować w tym zakresie materiał dowodowy, który w sposób nie budzący wątpliwości potwierdziłby te fakty. Natomiast strona powodowa nie wykazała w toku niniejszego procesu aby faktycznie pozwanej zostały wydane karty przedpłacone zasilone kwotami wskazanymi w umowie i aneksie.

Ma to o tyle istotne znaczenie, że pozwana – K. K. wyjaśniła, że nie miała możliwości dokładnego zapoznania się i przeczytania treści umowy i aneksu albowiem nie została jej przedstawiona wersja papierowa, tylko elektroniczna na tablecie oraz, że miała jedynie złożyć 16 podpisów w miejscach wskazanych przez doradcę klienta, a nadto, że otrzymała w gotowce jedynie kwotę 1.500,00 złotych po podpisaniu umowy i kwotę 900,00 złotych po podpisaniu aneksu. Wyjaśnienia pozwanej w tym zakresie nie były kwestionowane przez powoda, dlatego też Sąd biorąc pod uwagę okoliczności sprawy, uznał je za przyznane w trybie art. 230 kpc.

Odnosząc się natomiast do wysokości dochodzonego roszczenia, to należy zauważyć, że w toku procesu powód celem wykazania wysokości dochodzonego roszczenia przedłożył historię spłat, z której wynika jedynie, że we wrześniu 2021 roku zadłużenie pozwanej wynosiło kwotę 5.335,90 złotych oraz, że w okresie od września 2021 roku do marca 2022 roku na poczet zobowiązania pozwana uiściła kwotę 620,64 zł.

W ocenie Sądu dokument ten pozostaje w sprzeczności z przedłożonymi przez pozwaną – K. K. kartami spłat klienta, z których wynika, że na poczet umowy pożyczki pieniężnej nr (...), w okresie od 23 lipca 2018 roku do dnia 10 listopada 2018 roku uiściła kwotę w łącznej wysokości 1.006,00 złotych, natomiast w okresie od dnia 23 listopada 2019 roku do dnia 6 sierpnia 2020 roku łącznie kwotę 3.689,33 złotych.

Z powyższego wynika zatem, że na chwilę zawarcia aneksu (...) do umowy, to jest na dzień 25 lutego 2021 roku, pozwana uregulowała zobowiązanie w zakresie kwoty 4.695,33 złotych. Dlatego też Sąd powziął wątpliwości co do wysokości łącznego zobowiązania do spłaty po podwyższeniu, które zostało określone w aneksie (...) na kwotę 5.421,45 złotych, a w konsekwencji wysokości roszczenia dochodzonego pozwem.

Powód natomiast nie przedłożył żadnego zestawienia, na podstawie którego Sąd mógłby zweryfikować na co poszczególne wpłaty pozwanej były zaliczane i w jaki sposób powód ustalił wysokość zadłużenia pozwanej.

Wobec powyższego, skoro Sąd powziął wątpliwości co do faktycznej kwoty zadłużenia pozwanej wobec pożyczkodawcy, zaś powód nie zaoferował w tym zakresie materiału dowodowego, z którego w sposób nie budzący wątpliwości wynikałaby wysokość tego zadłużenia, to roszczenie powoda jako nie wykazane co do zasady i wysokości należało oddalić w całości.