Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 października 2022 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 29 września 2022 r. w Szczecinie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej z siedzibą w S.

przeciwko Towarzystwu (...) w W.

o zapłatę

1.zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) w W. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej z siedzibą w S. kwotę 6.295,14 zł (sześć tysięcy dwieście dziewięćdziesiąt pięć złotych czternaście groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi w stosunku rocznym:

-od kwoty 5.464,89 zł (pięć tysięcy czterysta sześćdziesiąt cztery złote osiemdziesiąt dziewięć groszy) od dnia 13 września 2018 r. do dnia zapłaty,

-od kwoty 830,25 zł (osiemset trzydzieści złotych dwadzieścia pięć groszy) od 12 listopada 2018 r. do dnia zapłaty;

2. w pozostałej części powództwo oddala;

3.zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) w W. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej z siedzibą w S. kwotę 1.287,78 zł (tysiąc dwieście osiemdziesiąt siedem złotych siedemdziesiąt osiem groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.nakazuje pobrać od powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej z siedzibą w S. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 46,20 zł (czterdzieści sześć złotych dwadzieścia groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych;

5. nakazuje pobrać od pozwanego Towarzystwa (...) w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 93,80 zł (dziewięćdziesiąt trzy złote osiemdziesiąt groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt III C 460/20

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 14 kwietnia 2020 roku powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa z siedzibą w S. reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika wniosła o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) z siedzibą w W. kwoty 9.407,04 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwot: 6.701,04 zł od dnia 13 września 2018 roku do dnia zapłaty, 2.701 zł od dnia 12 listopada 2018 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych z uwzględnieniem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Powód w uzasadnieniu żądania pozwu wskazał, że jest wierzycielem pozwanego na podstawie umów cesji z dnia 19 lipca 2018 roku zawartych pomiędzy nim a poszkodowanym P. N.. Podniósł, że w dniu 21 czerwca 2018 roku doszło do uszkodzenia pojazdu marki B. (...) o nr. rej. (...), którego użytkownikiem był P. N.. Szkoda miała charakter całkowity. W wyniku powyższego poszkodowany był zmuszony wynająć samochód zastępczy na okres 29 dni. Koszt najmu wyniósł kwotę 10.701 zł brutto. Poszkodowany skorzystał także z usługi parkingowej przez okres 88 dni, a koszt z tego tytułu wyniósł kwotę 2.706 złotych brutto. Pozwany przyjął zgłoszenie szkody, przeprowadził postępowanie likwidacyjne, przyznał i wypłacił na rzecz poszkodowanego odszkodowanie za szkodę całkowitą oraz częściowo zrekompensował koszty najmu pojazdu zastępczego. Towarzystwo (...) z siedzibą w W. w toku postępowania likwidacyjnego przyznało kwotę 3.999,96 zł tytułem refundacji kosztów najmu pojazdu zastępczego.

W odpowiedzi na pozew z dnia 3 listopada 2020 roku pozwane Towarzystwo (...) z siedzibą w W. reprezentowane przez zawodowego pełnomocnika wniosło o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Pozwany wskazał, że nie kwestionuje swojej odpowiedzialności jako ubezpieczyciela OC sprawcy wypadku, jednak zakwestionował okres i dobową stawkę najmu pojazdu zastępczego oraz okres parkowania uszkodzonego pojazdu. Pozwane Towarzystwo (...) z siedzibą w W. wskazało, że niezwłocznie po uzyskaniu informacji o wystąpieniu szkody skierowało do pełnomocnika poszkodowanego pismo zawierające informację o możliwości zorganizowania najmu pojazdu zastępczego w ramach oferty podmiotów współpracujących, a także informowało o akceptowalnej dobowej stawce pojazdu zastępczego. Pozwany podniósł, że powód w żaden sposób nie wykazał, że przedstawiona przez pozwanego oferta była nieadekwatna do potrzeb poszkodowanego. W ocenie pozwanego, uzasadniony czas trwania najmu pojazdu zastępczego wynosił 20 dni, a stan uszkodzonego pojazdu nie uzasadniał jego przechowania na parkingu strzeżonym.

W toku procesu stanowiska stron nie uległy zmianom.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 czerwca 2018 roku w S. doszło do kolizji drogowej, w której uszkodzeniu uległ samochód marki B. o nr. rej. (...) którego użytkownikiem był P. N..

Sprawcą kolizji był posiadacz pojazdu mechanicznego, który w dacie szkody legitymował się umową obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą z pozwanym Towarzystwem (...) z siedzibą w W..

Szkoda miała charakter całkowity.

Niesporne, a nadto:

-dokumenty zgromadzone w akrach szkody, płyta CD na k. 86.

Szkoda została zgłoszona Towarzystwu (...) z siedzibą w W. w dniu 26 czerwca 2018 roku i została zarejestrowana pod numerem (...). Towarzystwo (...) z siedzibą w W. przedstawiło poszkodowanemu informację dotyczącą najmu pojazdu zastępczego, wskazując na przykładowe oferty wypożyczalni wraz z cennikiem.

Dowód:

- wiadomość elektroniczna z dnia 26 czerwca 2018 r., k. 63;

- potwierdzenie otrzymanie zawiadomienia o szkodzie z dnia 26 czerwca 2018 roku wraz z informacją o dotyczącą najmu pojazdu zastępczego, k. 65;

-druk złożenia szkody, k. 66-68.

W związku z brakiem możliwości korzystania z uszkodzonego pojazdu, w dniu 21 czerwca 2018 roku poszkodowany zawarł z powodem (...) spółką z o ograniczoną odpowiedzialnością spółką komandytową w S. umowę najmu samochodu zastępczego na czas nieokreślony. Przedmiotem najmu był samochód osobowy marki M. o nr. rej. (...), bez limitu kilometrów, z pełnym ubezpieczeniem OC i AC, bez udziału własnego w szkodach. Wysokość czynsz najmu została określona na kwotę 300 złotych netto za dobę.

Pojazd był niezbędny P. N. do załatwiania codziennych spraw, w tym dojazdów do pracy. Dziennie pokonywał ok. 30 kilometrów.

W okresie od dnia 21 czerwca 2018 roku do dnia 19 lipca 2018 roku poszkodowany nie dysponował innym pojazdem, którym mógłby zastąpić pojazd uszkodzony.

Towarzystwo (...) z siedzibą w W. nie przedstawiło poszkodowanemu oferty najmu pojazdu zastępczego.

P. N. nie ma możliwości rozliczenia podatku VAT.

Dowód:

- umowa najmu samochodu z dnia 21 czerwca 2018 roku, k. 23;

- oświadczenie P. N., k. 24;

- zeznania A. N., k. 105-106;

- zeznania P. N., k. 105-106;

-przesłuchanie prezesa zarządu powoda P. H., k. 107.

Poszkodowany korzystał z wynajętego samochodu zastępczego od dnia 21 czerwca 2018 roku do dnia 19 lipca 2018 roku. Koszt usługi wynajmu zamknął się kwotą 10.701 złotych brutto.

W okresie od dnia 21 czerwca 2018 roku do dnia 16 września 2018 roku uszkodzony pojazd stał na strzeżonym parkingu. Koszt usługi parkingowej zamknął się kwotą 2.706 złotych brutto.

Dowód:

- faktura VAT nr (...) z dnia 3 sierpnia 2018 r., k. 25;

- faktura VAT nr (...) z dnia 8 października 2018 r., k. 26;

- zeznania P. N., k. 105-106.

W piśmie z dnia 3 lipca 2018 roku Towarzystwo (...) z siedzibą w W. poinformowała poszkodowanego, że szkoda zostanie rozliczona jako całkowita, a odszkodowanie wyniesie kwotę 5.400 zł. Odszkodowanie zostało wypłacone w dniu 10 lipca 2018 roku.

Towarzystwo (...) z siedzibą w W. przyznało P. N. odszkodowanie za szkodę całkowitą w łącznej wysokości 7.900 zł ( 5.400 złotych, 2.300 złotych i 200 złotych).

P. N. przed otrzymaniem odszkodowania nie dysponował środkami finansowymi pozwalającymi na zakup nowego pojazdu.

Dowód:

-decyzje Towarzystwa (...) z siedzibą w W. z dnia 11 lipca 2018 r., 22 lipca 2018 r., 20 sierpnia 2018 r., k. 17-22

- wiadomość elektroniczna z dnia 3 sierpnia 2018 roku, k. 27;

- pismo Towarzystwa (...) z siedzibą w W. z dnia 3 lipca 2018 r., k. 72;

- dokumenty zgromadzone w akrach szkody, płyta CD na k. 86;

- zeznania P. N., k. 105-106;

- opinia biegłego sądowego z zakresu techniki motoryzacji L. C. z 23 maja 2021 roku, k. 126-131;

- opinia uzupełniająca biegłego sądowego z zakresu techniki motoryzacji L. C. z 23 maja 2021 roku, k. 154-157;

- opinia uzupełniająca biegłego sądowego z zakresu techniki motoryzacji L. C. z 2 kwietnia 2022 roku, k. 177-178.

Umową cesji wierzytelności z dnia 19 lipca 2018 roku P. N. przelał na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej z siedzibą w S. swoją wierzytelność przysługującą mu wobec Towarzystwa (...) z siedzibą w W. w związku z usługą parkingową i holowaniem pojazdu.

Umową cesji wierzytelności z dnia 19 lipca 2018 roku P. N. przelał na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej z siedzibą w S. z siedzibą w S. swoją wierzytelność przysługującą mu względem Towarzystwa (...) z siedzibą w W. w związku z wynajem pojazdu zastępczego.

Dowód:

- umowy cesji wierzytelności z 19 lipca 2018 roku, k. 31-32.

Pismem z dnia 4 sierpnia 2018 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa z siedzibą w S. wezwał Towarzystwo (...) z siedzibą w W. do zapłaty kwoty 10.701 złotych tytułem refundacji kosztów najmu pojazdu zastępczego. Wezwanie zostało odebrane w dniu 13 sierpnia 2018 roku.

Towarzystwo (...) z siedzibą w W. na mocy decyzji z dnia 16 sierpnia 2018 roku przyznała (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością spółce komandytowej z siedzibą w S. z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego kwotę 3.999,96 złotych. Zakład ubezpieczeń uznał za zasadny 20-dniowy okres najmu pojazdu zastępczego (od dnia informacji o szkodzie – 21 czerwca 2018 r. do dnia wypłaty odszkodowania – 10 lipca 2018 r.).

Pismem z dnia 8 października 2018 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa z siedzibą w S. wezwało Towarzystwo (...) z siedzibą w W. do zapłaty kwoty 2.706 złotych tytułem refundacji kosztów usługi parkingowej. Wezwanie zostało odebrane w dniu 12 października 2018 roku.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty z dnia 4 sierpnia 2018 r. z potwierdzeniem doręczenia, k. 9-12;

- wezwanie do zapłaty z dnia 8 października 2018 r. z potwierdzeniem doręczenia, k. 13-16;

- decyzja Towarzystwa (...) z siedzibą w W. z dnia 23 lipca 2018 r., k. 20-21;

Przedstawiono oferty zakupu uszkodzonego pojazdu. Oferty były ważne w okresie od dnia 29 czerwca 2018 roku do dnia 16 sierpnia 2018 roku. W wiadomości elektronicznej z dnia 3 sierpnia 2018 roku poszkodowany zwrócił się do Towarzystwa (...) z siedzibą w W. o wskazanie oferenta na wrak pojazdu, ponieważ nie ma możliwości zbycia pojazdu za wskazaną kwotę.

W dniu 16 września 2018 roku A. N. sprzedał uszkodzony pojazd marki B. (...) o nr. rej. (...) za kwotę 1.500 złotych.

Dowód:

- umowa sprzedaży z dnia 16 września 2018 roku, k. 28;

- oferty zakupu uszkodzonego pojazdu, k. 69-71;

- zeznania P. N., k. 105-106.

Uszkodzony pojazd należał do segmentu (...).

Średnia dobowa stawka czynszu najmu pojazdu zastępczego odpowiadającego klasie pojazdu uszkodzonego w dacie szkody, uwzględniając ceny na lokalnym rynku S. i województwa (...) wyniosła dla warunków wynajmu, jak w umowie z dnia 21 czerwca 2018 roku kwotę 285 złotych netto.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego z zakresu techniki motoryzacji L. C. z 23 maja 2021 roku, k. 126-131;

- opinia uzupełniająca biegłego sądowego z zakresu techniki motoryzacji L. C. z 2 kwietnia 2022 roku, k. 177-178.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

W przedmiotowej sprawie powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa z siedzibą w S. dochodził od pozwanego Towarzystwa (...) z siedzibą w W. zasądzenia kwoty 9.407,04 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwot: 6.701,04 zł od dnia 13 września 2018 roku do dnia zapłaty i od 2.701,00 zł od dnia 12 listopada 2018 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych z uwzględnieniem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Na wstępnie należy podkreślić, że na żadnym etapie postępowania nie była kwestionowana zasada odpowiedzialności strony pozwanej, która opiera się o treść art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 34 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Spór sprowadzał się do zasadności wydatków związanym z najmem pojazdu zastępczego, to jest uzasadnionego okresu najmu oraz wartości dobowej stawki najmu pojazdu, a także zasadności wydatków związanych z usługą parkingową uszkodzonego wraku.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów: dokumentów przedłożonych do akt przez strony, w tym zgormadzonych w aktach szkody (pyta CD) oraz zeznań A. N., P. N. i P. H.. Sąd uznał za wiarygodne dokumenty, z których dowód przeprowadzono w toku postępowania. Ich autentyczność oraz prawdziwość stwierdzonych w nich faktów nie budziła wątpliwości, nie zostały one również zakwestionowane przez strony procesu.

Zgodnie z treścią przepisu art. 509 k.c. w wyniku przelewu wierzytelności cesjonariusz nabywa wierzytelność w takim zakresie i stanie, w jakim istniała w chwili zawarcia umowy o jej przeniesienie. Zgodnie z orzecznictwem w wyniku przelewu wierzytelności na nabywcę przechodzi ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki wiązał go z dłużnikiem. Zatem stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, natomiast zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 września 2001 r., sygn. I CKN 379/00). Legitymacja procesowa po stronie powodowej została wykazana umowami cesji z dnia 19 lipca 2018 roku.

Zgodnie z dyspozycją art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpiecza. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Nie budzi wątpliwości, że aktualnie w orzecznictwie Sądu Najwyższego ugruntowane już jest stanowisko, że odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy OC obejmuje również wydatki poniesione na najem pojazdu zastępczego. Pozostają one w normalnym związku przyczynowym ze zdarzeniem i stanowią stratę określoną w art. 361 § 2 k.c. Co więcej, refundacja tych kosztów jest uzasadniona nie tylko wówczas, gdy uszkodzony pojazd służył do prowadzenia działalności gospodarczej, ale również gdy był przeznaczony jedynie do codziennego użytku i odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń nie jest uzależniona od niemożności skorzystania z komunikacji alternatywnej. W uchwale siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 r. (sygn. III CZP 5/11) wprost stwierdzono, że odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego; nie jest ona uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej. Korzystanie z samochody stało się obecnie standardem cywilizacyjnym i taka jego funkcja będzie się umacniać.

W cytowanej uchwale podkreślono, że na ubezpieczycielu ciąży obowiązek zwrotu jedynie wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych. Za wydatek niezbędny należy uznać wydatek poniesiony na korzystanie z innego pojazdu w takich zakresie, w jakim poszkodowany korzystałby ze swojego środka lokomocji gdyby szkody mu nie wyrządzono. Wydatki ekonomicznie uzasadnione natomiast to wydatki na najem pojazdu zastępczego o podobnej klasie do pojazdu uszkodzonego lub zniszczonego, poniesione w oparciu o stawki czynszu najmu, które obowiązują na danym rynku lokalnym (ceny rynkowe za tego typu usługi) oraz w czasie naprawy pojazdu mechanicznego lub do czasu nabycia nowego.

Podstawą ustalenia okresu wynajmowania pojazdu zastępczego, przy likwidacji szkody całkowitej, nie może być okres naprawy pojazdu uszkodzonego, lecz okres niezbędny do nabycia nowego pojazdu.

Ustalenie czasu niezbędnego do nabycia innego pojazdu w przypadku wystąpienia szkody całkowitej jest sytuacją nieporównywalną do wystąpienia szkody częściowej i nie jest możliwe wyłącznie na podstawie kryteriów obiektywnych. Należy każdy przypadek badać oddzielnie i czynić ustalenia odnośnie do czasu najmu pojazdu pozostającego w adekwatnym związku przyczynowy ze zderzeniem pojazdów, w tym poprzez badanie możności nabycia nowego pojazdu w miejsce uszkodzonego przez konkretnego poszkodowanego z uwzględnieniem wszystkich okoliczności sprawy (dysponowanie odpowiednimi środkami finansowymi, możliwością zagospodarowania wraku, wiedzą o rynku motoryzacyjnym, dostępnością na rynku pojazdów odpowiadających stanem pojazdowi uszkodzonemu, etc.). Przyjęcie poglądu przeciwnego wiązałoby się zatem z przerzuceniem ciężaru naprawienia szkody na poszkodowanego. Zauważyć bowiem należy, że powszechnie przyjęte jest nauce i praktyce prawa cywilnego, ustalanie wysokości szkody metodą deferencyjną, tj. poprzez porównanie majątku poszkodowanego sprzed i po zdarzeniu wywołującym szkodę. Oznacza to, że abstrahowanie od zdolności finansowych poszkodowanego i oczekiwanie na substytuowanie uszkodzonej rzeczy bez wypłaty odszkodowania przez sprawcę szkody lub ubezpieczyciela, wiązałoby się z wymaganiem, by poszkodowany nakładem własnych sił i środków powiększał swój majątek, wyrównując jego stan do daty sprzed szkody (Michał P. Ziemiak, Glosa do uchwały SN z dnia 22 listopada 2013 r., III CZP 76/13, PiP z 2015 r. Nr 8, s. 123-128).

Rozstrzygniecie kwestii spornych w zakresie ustalenia okresu oraz dobowej stawki najmu wymagało wiadomości specjalnych, wobec tego Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków drogowych mgra inż. L. C..

W niniejszej sprawie niesporne było, że szkoda miała charakter całkowity. Poszkodowany P. N. przed otrzymaniem odszkodowania nie dysponował środkami finansowymi pozwalającymi na zakup nowego pojazdu. Jak wskazał biegły, w niniejszej sprawie okres od dnia powstania szkody do dnia jej zgłoszenia ubezpieczycielowi wyniósł 5 dni, okres od dnia zgłoszenia szkody do dnia dokonania oględzin przez przedstawiciela ubezpieczyciela oraz otrzymania przez poszkodowanego informacji o zakwalifikowaniu szkody jako całkowitej wyniósł 7 dni, zaś okres niezbędny na sprzedaż wraku i zakup innego pojazdu to 7 dni (czas na zagospodarowanie części). Wypłata odszkodowania za szkodę całkowitą nastąpiła w dniu 10 lipca 2018 roku. Przy szkodzie całkowitej przyjmuje się 7 dni na zagospodarowanie pozostałości. Skoro pierwsza transza odszkodowania została wypłacona w dniu 10 lipca 2018 roku, to najem pojazdu zastępczego do dnia 17 lipca 2018 roku był zasadny (27 dni). Podkreślić przy tym należy, że dopiero wypłata odszkodowania z tytułu uszkodzenia pojazdu umożliwia poszkodowanemu ewentualne nabycie nowego pojazdu mechanicznego. Nie ma on bowiem obowiązku zagospodarowania własnymi oszczędnościami (których notabene poszkodowany nie posiadał) tak, aby nabyć pojazd.

Biegły ustalił, że średnia dobowa stawka czynszu najmu pojazdu zastępczego odpowiadającego klasie pojazdu uszkodzonego w dacie szkody, uwzględniając ceny na lokalnym rynku S. i województwa (...) wyniosła dla warunków wynajmu, jak w umowie z dnia 21 czerwca 2018 roku kwotę 285 złotych netto, i taką też stawkę Sąd uznał w niniejszej sprawie za uzasadnioną.

Odnosząc się do zarzutów do opinii strony powodowej, to należy wskazać, że średnia dobowa stawka najmu jest także stawką rynkową. Każda stawka obowiązująca na rynku jest stawką rynkową, natomiast w ocenie Sądu przyjęcie średniej dobowej stawki jest sprawiedliwe i nie prowadzi do zwiększenia rozmiaru szkody. Średnia stawka z jednej strony bierze pod uwagę mniejsze stawki, z drugiej zaś również stawki wyższe. Z całą pewnością jednak średnia dobowa stawka jest również stawką rynkową. Jeśli zaś chodzi o zarzut co do stawek najmu przedstawionych, jak dla ofert dla biznesu, to z podanej strony internetowej express.pl wynika, że stawki te są tożsame, jak stawki dla klientów indywidualnych. W każdym razie strona powodowa nie wykazała, że są mniejsze, co by prowadziło do jej pokrzywdzenia.

Na podstawie art. 235 (2) § 1 pkt 5 k.p.c. Sąd pominął dowód z innego biegłego z zakresu techniki samochodowej, albowiem zmierzałby jedynie do przedłużenia postępowania, w którym okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy zostały już dostatecznie wyjaśnione.

Jeśli chodzi o koszt parkingu strzeżonego, to należy zauważyć, że parkowanie uszkodzonego pojazdu ma sens ekonomiczny w warunkach szkody całkowitej do czasu zagospodarowania wraku. W przeciwnym razie wrak mógłby zostać uszkodzony, co zmniejszyłoby cenę sprzedaży. Sąd nie podziela jednak opinii biegłego, że zasadny okres usługi parkingowej na kanwie niniejszej sprawy wyniósł 46 dni, a więc do daty aukcji. Z uwagi na to, że sprzedaż wraku w praktyce nigdy nie następuje w dniu wypłaty odszkodowania, okres parkowania, który powinien być refundowany z OC sprawcy szkody, obejmuje także czas niezbędny na zagospodarowanie i zbycie warku. Zgodnie z obowiązkiem minimalizowania rozmiaru szkody przez osobę poszkodowaną, sprzedaż wraku winna zostać dokonana w ciągu 7 dni od dnia wypłaty odszkodowania. Kuriozalne okazało się wskazanie pełnomocnika strony pozwanej, że fakt zamieszkiwania przez poszkodowanego na osiedlu z tzw. wielkiej płyty powoduje, że pozostawienie wraku na parkingu strzeżonym nie miało ekonomicznego uzasadnia. W niniejszej sprawie Sąd uznał za zasadny 27-dniowy okres parkowania uszkodzonego pojazdu, to jest od dnia wystąpienia szkody do dnia wypłaty odszkodowania, przy uwzględnieniu 7 dni na sprzedaż pojazdu i przy dobowej stawce w wysokości 25 zł netto, która nie była kontestowana przez stronę pozwaną.

Nadto analiza zgromadzonego materiału dowodowego nie daje podstaw do stwierdzenia, iż poszkodowany po wystąpieniu szkody działała rażąco niedbale, bądź w sposób umyślny naruszyła obowiązek minimalizowania szkody w zakresie najmu pojazdu zastępczego, co prowadziło by do uwolnienia się od odpowiedzialności strony pozwanej (art. 826 § 3 k.c.). Wskazać należy, że strona pozwana nie przedstawiła poszkodowanemu oferty najmu pojazdu zastępczego, a nawet jeżeli, by taką ofertę przedstawiła, to nieskorzystanie przez poszkodowanego z oferty najmu pojazdu u podmiotów preferowanych przez ubezpieczyciela nie może stanowić podstawy do obniżenia należnego powodowi z tego tytułu świadczenia do stawek, które oferują współpracujące z ubezpieczycielem podmioty, zwłaszcza w sytuacji, gdy stawki te znacząco odbiegają od średnich stawek za tego typu usługi. Obowiązek minimalizowania szkody nie może być równoznaczny z ograniczeniem możliwości wyboru podmiotu, z którym poszkodowany zawrze umowę najmu, do podmiotów wskazanych przez ubezpieczyciela. Wystarczające do uznania, że poszkodowany z obowiązku tego się wywiązał i ma prawo do zwrotu poniesionych na poczet najmu pojazdu zastępczego wydatków, jest ustalenie, że poniesione przez niego wydatki nie przekraczają średnich stawek dobowych najmu pojazdów zastępczych tej samej klasy co pojazd uszkodzony i są ekonomicznie uzasadnione. Na ubezpieczycielu ciąży obowiązek zwrotu wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, niedających się wyeliminować w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika. Nie jest celowe nadmierne rozszerzanie odpowiedzialności odszkodowawczej i w konsekwencji - gwarancyjnej ubezpieczyciela, co mogłoby prowadzić do wzrostu składek ubezpieczeniowych. Z obowiązku tego należy wywieść wniosek, że ekonomicznie uzasadnione koszty najmu pojazdu zastępczego zamykają się w dolnej granicy średniej dobowej stawki najmu pojazdu zastępczego w wersji bez limitu kilometrów, przy uwzględnieniu pełnego zakresu ubezpieczenia oraz z wykupionym udziałem własnym w szkodach obowiązującej w dacie powstania szkody i na terenie, na którym zamieszkuje poszkodowany. Kwota ta pozwoliłaby bowiem poszkodowanemu na wynajęcie pojazdu zastępczego tej samej klasy, co pojazd uszkodzony.

Podsumowując, Sąd uznał, że zasadny okres najmu wynosił łącznie 27 dni przy dobowej stawce w wysokości 285 złotych netto – łącznie 7.695 zł netto (9.464,85 zł brutto). Natomiast jeśli chodzi o usługę parkingową, to Sąd uznał 27 – dniowy okres przy dobowej stawce w wysokości 25 zł - łącznie 675 zł netto, to jest 830,25 zł brutto.

Łącznie zatem wartość szkody zamyka się kwotą 10.295,10 zł.

Poszkodowany zeznał, że nie miał możliwości odliczenia podatku VAT, stąd stawki zostały uwzględnione w kwotach brutto.

Uwzględniając dotychczas wypłacone odszkodowanie z tego tytułu w wysokości 3.999,96 zł, zasądzeniu podlegała kwota 6.295,14 złotych (10.295,10 zł- 3.999,96 zł brutto), o czym Sąd orzekł w punkcie 1. sentencji wyroku.

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu, o czym
Sąd orzekł w punkcie 2. sentencji wyroku.

Rozstrzygniecie w zakresie odsetek Sąd oparł na treści przepisu art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym wierzyciel ma prawo żądać odsetek w przypadku, gdy dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia. Należało również uwzględnić dyspozycję art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.2021.t.j. z dnia 2021.05.06) zgodnie z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Wezwanie do zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego strona pozwana odebrała w dniu 13 sierpnia 2018 roku, zaś wezwanie do zwrotu kosztów parkingu strzeżonego w dniu 12 października 2018 roku, w konsekwencji należności uboczne zostały przyznane od dnia, odpowiednio:

-od kwoty 5.464,89 zł tytułem kosztów najmu od dnia 13 września 2018 roku do dnia zapłaty;

-od kwoty 830,25 zł tytułem zwrotu kosztów parkingu od dnia 12 listopada 2018 roku do dnia zapłaty;

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie 3. wyroku na podstawie art. 100 k.p.c. Powód wygrał proces w 67 %, a pozwany – w 33 %.

Koszty poniesione przez powoda stanowiły: opłata sądowa od pozwu (500 zł), opłata skarbowa od dokumentu pełnomocnictwa (17 zł), wynagrodzenie pełnomocnika powoda- radcy prawnego (1.800 zł - § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie) oraz 500 zł tytułem wykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego. Łącznie dało to kwotę 2.817 zł.

Koszty poniesione przez pozwanego stanowiły: opłata skarbowa od dokumentu pełnomocnictwa (17 zł) i wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego- radcy prawnego (1.800zł - § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie).

Należne powodowi 67% z kwoty 2.817 zł to 1.887,39 zł, zaś należne pozwanemu 33 % z kwoty 1.817 zł to 599,61 zł. Zatem, po wzajemnej kompensacji ww. kwot, pozwany winien więc zwrócić powodowi kwotę 1.287,78 zł (1887,39 zł – 599,61 zł).

W związku z powyższym, Sąd w pkt 3 wyroku zasądził od pozwanego Towarzystwa (...) w W. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej z siedzibą w S. kwotę 1.287,78 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Na koszty sądowe w niniejszej sprawie złożyły się koszty sporządzenia opinii przez biegłego w łącznej kwocie 640 zł. Koszty te częściowo zostały pokryte z zaliczki uiszczonej przez powoda w kwocie 500 zł.

Skarb Państwa – Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie pokrył brakującą część kosztów sądowych (wynagrodzenie biegłego) w wysokości 140 zł. Na podstawie art. 113 ust. 1 pkt 2 u.k.s.c. w punktach 4. i 5. sentencji wyroku Sąd nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego Szczecin- Centrum w Szczecinie, zgodnie z odpowiedzialnością za wynik sprawy, od powoda kwotę 46,2 zł ( 140 zł x 33%), a od pozwanego kwotę 93,8 zł ( 140 zł x 67%), tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.