Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 kwietnia 2022 r.

Sąd Rejonowy w Brodnicy I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2022 r. w Brodnicy

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa w P.

przeciwko Polskiemu Biuru Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z siedzibą w W.

o zapłatę

1/ zasądza od pozwanego Polskiego Biura Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa w P. kwotę 5.057,20 zł (pięć tysięcy pięćdziesiąt siedem złotych 20/100 groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 12 lutego 2021 roku do dnia zapłaty,

2/ zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.832,41 zł (dwa tysiące osiemset trzydzieści dwa złote 41/100) tytułem zwrotu kosztów procesu,

3/ zwraca powodowi kwotę 84,59 zł (osiemdziesiąt cztery złote 59/100) tytułem nadpłaconej zaliczki,

4/ zwraca pozwanemu kwotę 84,59 zł (osiemdziesiąt cztery złote 59/100) tytułem nadpłaconej zaliczki.

Sędzia

Magdalena Pniewska

Sygn. akt I C 215/21

UZASADNIENIE

Powód (...) Sp. z o.o. sp. k. w P. w dniu 26 kwietnia 2021 roku (data stempla pocztowego) wniósł do tutejszego Sądu pozew o zasądzenie od pozwanego Polskiego Biura Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w W. kwoty 5.057,20 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 12 lutego 2021 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 7 stycznia 2021 roku doszło do zdarzenia drogowego w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki O., będący własnością K. S.. Do zdarzenia doszło z winy osoby trzeciej, która była objęta przez pozwanego obowiązkowym ubezpieczeniem OC. Roszczenia dochodził z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych. W ramach postępowania likwidacyjnego (...) S.A. w ramach usługi tzw. Bezpośredniej likwidacji szkody, przyznało odszkodowanie w wysokości 1.810,81 zł. Kwota ta była jednak rażąco zaniżona. Wskazał, że prawa do wierzytelności nabył w drodze umowy cesji wierzytelności zawartej z poprzednim wierzycielem. Wysokość żądanej kwoty stanowiła natomiast różnicę pomiędzy sporządzoną na jego zlecenie opinią, gdzie koszt naprawy pojazdu wyceniono 6.868,01 zł, a wypłaconym odszkodowaniem (k. 2- 7 akt).

W odpowiedzi na pozew z dnia 14 czerwca 2021 roku pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu. Pozwany nie kwestionował swojej legitymacji biernej w przedmiotowej sprawie. Wskazał natomiast, że wypłacone odszkodowanie było wystarczające, a strona poszkodowana miała też możliwość skorzystania z naprawy pojazdu w jednym z warsztatów sieci partnerskiej ubezpieczyciela (k. 56- 58).

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 07 stycznia 2021 roku doszło do zdarzenia drogowego z winy osoby trzeciej, która objęta była ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przez towarzystwo (...), objęte w (...). Doszło do szkody w samochodzie O. (...) o numerze rej. (...) , stanowiącym własność K. S. i W. S.. Poszkodowani zgłosili szkodę i w sprawie było prowadzone postępowanie likwidacyjne. W postępowaniu tym (...) S.A., działając jako korespondent towarzystwa (...) w ramach Systemu Zielonej Karty, sporządziło kalkulację naprawy, a następnie decyzją z dnia 2 lutego 2021 roku przyznało odszkodowanie w wysokości 1.810,81 zł.

(dowód: akta szkody na płycie CD Rom – k. 68, 84 akt, kopia decyzji i kalkulacji – k. 15 – 25, 62- 64 akt, protokół szkody w pojeździe- k. 65 akt)

W dniu 4 lutego 2021 roku pierwotni wierzyciele K. S. i W. S. zbyli na rzecz D. W. wierzytelność wobec pozwanego wynikającą ze zdarzenia. W dniu 16 lutego 2021 roku D. W. zbył wierzytelność na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w M.. Następnie, w dniu 17 lutego 2021 roku (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w M. zbyła wierzytelność na rzecz (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa w P.. W dniu 18 marca 2021 roku powód zawiadomił pozwanego o cesji, wzywając go do zapłaty.

(dowód: dokumenty związane z cesją – k. 26- 35 akt, wezwanie – k. 42 – 44 akt)

Powód przedłożył do pozwu kalkulację naprawy z dnia 17 marca 2021 roku, z której wynikało, iż koszt naprawy pojazdu to kwota 6.868,01 zł.

(dowód: opinia prywatna – k. 36 - 41 akt)

Uzasadniony i konieczny koszt naprawy uszkodzeń pojazdu marki O. (...) o numerze rej. (...) powstałych w wyniku zdarzenia z dnia 7 stycznia 2021 roku, uwzględniając jakość części zamiennych pozwalających przywrócić jego sprawność techniczną, wartość rynkową i walory estetyczne, jak również uwzględniający średnie ceny usług w warsztatach samochodowych stosowanych na lokalnym rynku wynosił: 6.888,87 zł.

(dowód: opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej Ł. W. – k. 88- 94 akt)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o przedłożone przez strony dokumenty i ich kopie, a także akta szkody na płycie CD ROM, jak również opinię biegłego z zakresu techniki samochodowej Ł. W., która nie była kwestionowana przez strony. Zgromadzone w sprawie dowody stanowiły wiarygodną podstawę ustaleń faktycznych. Wzajemnie się uzupełniały i tworzyły logiczną całość.

W zakresie kosztów naprawy pojazdu Sąd podzielił ustalenia opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej Ł. W., z której wynikało, iż koszt naprawy pojazdu to 6.888,87 zł brutto. Opinia była logiczna i spójna, sporządzona przez profesjonalistę i nie została skutecznie zakwestionowana przez żadną ze stron.

Strony pozostawały w sporze co do wysokości kosztów naprawy samochodu. Zarówno powód jak i towarzystwo ubezpieczeń przed wniesieniem pozwu zlecali sporządzenia kosztorysów napraw, które były rozbieżne.

Zgodnie z przepisem art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Zgodnie z § 2 tegoż przepisu, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Zgodnie z przepisem art. 510 § 1 k.c., umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Umowy cesji nie były kwestionowane przez stronę pozwaną.

Samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody zgodnie z art. 436 § 1 k.c., ponosi odpowiedzialność przewidzianą art. 435 k.c., w myśl którego prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności.

Jednakże z mocy § 2 art. 436 k.c. w przypadku zderzenia się mechanicznych środków komunikacji naprawienie szkody pomiędzy posiadaczami tych pojazdów następuje na zasadach ogólnych, tj. przede wszystkim wynikającym z art. 415 k.c. kreującym odpowiedzialność odszkodowawczą na zasadzie winy. W niniejszej sprawie ten reżim odpowiedzialności deliktowej miał zastosowanie.

Na podstawie art. 34 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tj. z dnia 31 marca 2021 r. (Dz.U. z 2021 r. poz. 854) odszkodowanie z ubezpieczenia obowiązkowego posiadaczy pojazdów przysługuje jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem pojazdów szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

W myśl art. 19 ust. 1 powołanej ustawy uprawniony do odszkodowania za szkodę powstałą w związku z ruchem pojazdu, za którą odpowiedzialność cywilna objęta jest ubezpieczeniem obowiązkowym, może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Polskie Biuro Ubezpieczycieli Komunikacyjnych zgodnie z art. 123 powołanej ustawy odpowiada za szkody będące następstwem wypadków, które miały miejsce na terytorium:

1) Rzeczypospolitej Polskiej i powstały w związku z ruchem pojazdów mechanicznych, zarejestrowanych w państwach, których biura narodowe są sygnatariuszami Porozumienia Wielostronnego;

2) Rzeczypospolitej Polskiej i powstały w związku z ruchem pojazdów mechanicznych, zarejestrowanych w państwach, których biura narodowe podpisały z Biurem umowy o wzajemnym uznawaniu dokumentów ubezpieczeniowych i zaspokajaniu roszczeń, pod warunkiem istnienia ważnej Zielonej Karty wystawionej przez zagraniczne biuro narodowe;

3) państw, których biura narodowe podpisały z Biurem umowy o wzajemnym uznawaniu dokumentów ubezpieczeniowych i likwidacji szkód, jeżeli poszkodowanym jest osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a sprawca posiadał Zieloną Kartę wystawioną przez członka Biura, którego upadłość ogłoszono lub który uległ likwidacji;

4) państw, których biura narodowe są sygnatariuszami Porozumienia Wielostronnego, jeżeli poszkodowanym jest osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a sprawca zawarł umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych z członkiem Biura, którego upadłość ogłoszono lub który uległ likwidacji.

Opierając się zaś na przesłankach obowiązku naprawienia szkody wynikającym z art. 415 k.c., zasadzie związku przyczynowego jako przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej wynikającej z art. 361 k.c. oraz biorąc pod uwagę okoliczności sprawy, Sąd zważył, iż bezsporna była zasada odpowiedzialności pozwanego.

Naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili (art. 363 k.c.).

Dla powstania roszczenia o naprawienie szkody w postaci kosztów naprawy pojazdu nie mają znaczenia późniejsze zdarzenia między innymi w postaci sprzedaży uszkodzonego lub już naprawionego pojazdu. Okoliczność, że poszkodowany nie czekając na wypłatę odszkodowania podejmuje decyzję o sprzedaży uszkodzonego samochodu, nie pozbawia go prawa do odszkodowania w wysokości odpowiadającej hipotetycznym kosztom naprawy, skoro rzeczywista naprawa nie stanowi warunku dochodzenia odszkodowania. W konsekwencji poszkodowany w ramach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, w przypadku szkody częściowej, może żądać odszkodowania w wysokości odpowiadającej niezbędnym i uzasadnionym ekonomicznie kosztom przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego, także wtedy, gdy naprawy nie dokonał (lub dokonał jej częściowo) i sprzedał pojazd w stanie uszkodzonym (tak też: Sąd Najwyższy - Izba Cywilna w wyroku z dnia 3 kwietnia 2019 r., II CSK 100/18, L., (...)

Z opinii biegłego wynikało, iż koszty naprawy pojazdu to 6.888,87 zł brutto, zaś w toku postępowania likwidacyjnego wypłacono 1.810,81 zł, co oznacza, iż pozostawała różnica zawiera się w kwocie dochodzonej pozwem – jest to należne odszkodowanie. Tym samym Sąd w punkcie pierwszym sentencji wyroku zasądził kwotę 5.057,20 zł od pozwanego, na rzecz powoda, wraz z odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 12 lutego 2021 roku, o należnych odsetkach Sąd orzekł w oparciu o art. 481 § 1 k.p.c., który stanowi - jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Orzeczenie o kosztach Sąd oparł o treść przepisu art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 100 § 1 k.p.c., uznając pozwanego za stronę przegrywającą proces i zasądzając od niego, na rzecz powoda kwotę 2.832,41 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym 17 zł tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa, 400 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, 615,41 zł tytułem zwrotu wydatków na poczet opinii biegłego i 1.800 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

W punkcie trzecim i czwartym Sąd na zasadzie art. 84 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych dokonał zwrotu zaliczki nadpłaconej przez strony w kwocie po 84,59 zł każda ze stron.

Sędzia

/Magdalena Pniewska/

Z/

1)  Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego- przez Portal Informacyjny,

2)  Za 14 dni lub z apelacją.

B., 18.05.2022 roku