Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 343/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Turku z dnia 26 sierpnia 2022 r., sygn. akt II K 325/20.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. obrazę przepisów prawa procesowego, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 5§2 k.p.k. poprzez niesłuszne jego zastosowanie w sytuacji, gdy nie zostały wyczerpane wszystkie możliwości dowodowe, art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego, art. 201 k.p.k. poprzez zaniechanie wezwania biegłych na rozprawę w sytuacji, gdy zachodziła sprzeczność pomiędzy opinią inż. E. Ł. a opinią zespołową biegłych lekarza weterynarii J. S. i biegłego z dziedziny techniki samochodowej i ruchu drogowego inż. K. B., art. 410 k.p.k. w zw. z art. 167 k..pk. i w zw. z art. 366§1 k.p.k. polegającą na braku inicjatywy dowodowej sądu w sytuacjach braku aktywności stron procesowych i nie dopuszczenie dowoduI z konfrontacji biegłego inż. E. Ł. z biegłymi J. S. i inż. K. B.;

2. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na wyrażeniu poglądu, iż Z. L. zachowaniem swoim nie wyczerpał znamion zarzuconego mu występku, podczas gdy prawidłowo oceniony materiał dowodowy przeczy takiemu ustaleniu

.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja okazała się bezzasadna.

Sąd odwoławczy w toku kontroli apelacyjnej nie dopatrzył się uchybień w ocenie dowodów, którą przeprowadził Sąd I instancji. Ocena dowodów przeprowadzonych w toku postępowania pozostaje pod ochroną prawa procesowego (art. 7 k.p.k.), gdyż została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.).Sąd wydał wyrok na podstawie analizy całokształtu ujawnionych w toku postępowania okoliczności, mających znaczenie dla przedmiotowego rozstrzygnięcia, wobec czego ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie uchybia treści art. 410 k.p.k.

Skarżący niezasadnie zarzuca Sądowi naruszenie art. 5 § 2 k.p.k., który mówi, że niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego. Wątpliwości, o jakich mowa w przepisie art. 5 § 2 k.p.k., odnoszą się do zagadnień związanych z ustaleniami faktycznymi, a więc do sytuacji, gdy z zebranego materiału dowodowego wynikają różne wersje, a żadnej z nich nie daje się wyeliminować drogą dostępnej weryfikacji. Nie należą do nich natomiast wątpliwości związane z problemem oceny dowodów, a więc, który z wzajemnie sprzecznych dowodów zasługuje na wiarę, a który tego waloru nie ma. Jeżeli sąd dokona ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów, odpowiadającej zasadom logiki i doświadczenia życiowego i w zgodzie z przepisem art. 410 k.p.k.- tak jak w przedmiotowej sprawie, a ustalenia te są stanowcze, to nie może zachodzić obraza art. 5 § 2 k.p.k.. Ocena zaprezentowana w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku jest pełna i nie pomija, żadnego dowodu.

Sąd odwoławczy dokonując kontroli odwoławczej podziela zatem stanowisko Sądu meriti, iż materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie pozwala na poczynienie ustaleń prowadzących do wniosku, iż oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona zarzucanego mu czynu. W ocenie Sądu odwoławczego, mimo wykorzystania wszelkich możliwości dowodowych nie udało się usunąć wątpliwości co do winy oskarżonego, zatem należy je tłumaczyć w sposób dla niego korzystny. Wbrew twierdzeniom oskarżyciela publicznego opinii biegłych lekarza weterynarii J. S. i biegłego z dziedziny techniki samochodowej i ruchu drogowego inż. K. B. nie można uznać za niepełną, a wywiedzionych przez nich wniosków za sprzeczne z zasadami logiki. Biegli Ci we wnioskach końcowych opinii wskazali w sposób jednoznaczny, że na podstawie dostępnych materiałów sprawy II K 352/20 potrącenia psa w typie O. niemieckiego w dniu 26 października, który był własnością E. F., było wysoce prawdopodobne pomimo braku potwierdzenia obrażeń psa. Natomiast sam brak badania klinicznego psa w dniu zdarzenia nie wyklucza udziału tego psa w opisywanym zdarzeniu. Biegły z dziedziny weterynarii podał, że brak poważnych obrażeń psa w typie O. niemieckiego po uderzeniu przez samochód marki B., jest możliwy i logicznie uzasadniony typem budowy psa, którego duża elastyczność umożliwia uniknięcie złamań, zwichnięć otarć rany na skórze po kolizji z samochodem osobowym. Podkreślić należy, że biegły z dziedziny weterynarii wskazał, iż oględzin psa dokonał lekarz weterynarii P. M. i mgr Z. K. jedynie z pewnej odległości w kojcu. Opinie wydane na takiej podstawie nie mogą ani potwierdzić ani wykluczyć istnienia obrażeń skóry czy podskórza psa zaistniałych w wyniku zdarzenia z dnia 26 października 2019 roku. Podkreślić bowiem należy, że żaden z nich nie dotykał nawet psa, nie oglądał jego skóry. Oskarżyciel publiczny podnosi, że biegły lekarz weterynarii swoje wnioski oparł jedynie na podstawie posiadanej wiedzy o anatomii owczarka niemieckiego, ale nie przeprowadził żadnych badań tego psa, a w szczególności badania RTG, które mogłoby ujawnić zrosty po złamaniach lub pęknięciach kości. Sąd odwoławczy zauważa, że po tak długim okresie od dnia zdarzenia wszelkie ślady na ciele psa stały się niewidoczne. Wyniki badania RTG po tak długim czasie również nie przesądzałby czy zauważone ewentualne ślady po złamaniach lub pęknięciach powiązane są ze zdarzeniem z dnia 26 października 2019 roku. Jak zauważył biegły weterynarii w celu wykluczenia bądź potwierdzenia obrażeń wewnętrznych typu złamanie, pęknięcie kości miednicy czy kończyn, istnienie krwiaków wewnętrznych, należało by wykonać badanie RTG czy USG. Takich badań bezpośrednio po zdarzeniu jednak nie wykonano.

Odnosząc się do zarzutu iż biegły K. B. nie przeprowadził symulacji kolizji psa z samochodem B., co uniemożliwia określenie toru przemieszczania się psa po zdarzeniu wskazać należy, że biegły w opinii wyjaśnił, iż zakres uszkodzeń samochodu B. pokazany na fotografiach znajdujących się w aktach potwierdza nawet kierunek przemieszczania się psa wskazany przez kierującego samochodem – ze strony prawej na lewą. Wskazują na to szczególnie uszkodzenia kraty dolnej zderzaka – krata przemieściła się zgodnie z kierunkiem ruchu psa. Biegły na fotografii dokonał znaczenia strzałką kierunku przemieszczania kraty zderzaka – w tym samym kierunku biegł pies.

Sąd odwoławczy zgadza się z oceną Sądu I instancji, że opinia biegłych z zakresu ruchu drogowego K. B. i weterynarii J. S. jest pełna, jasna i logiczna oparta przy tym o wiedzę i doświadczenie życiowe. Ponadto biegli udzielili odpowiedzi na wszystkie postawione pytania. Podkreślić należy, że opinia ta uwzględnia istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności. I wbrew twierdzeniom oskarżyciela publicznego w sprawie nie istniały nie było potrzebne przeprowadzanie dalszych dowodów. W szczególności konfrontacji z biegłym E. Ł., która była niepełna już z samego faktu, że nie wsparta opinią biegłego lekarza weterynarii.

W sytuacji zatem kiedy biegli: lekarz weterynarii J. S. i biegły z dziedziny techniki samochodowej i ruchu drogowego inż. K. B. podali, że na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz braku jednoznacznych informacji o powypadkowym położeniu psa nie można wykluczyć, że uszkodzenie samochodu B. o numerze rejestracyjnym (...) mogły powstać w okolicznościach podanych przez oskarżonego, tj. w wyniku wtargnięcia psa pod nadjeżdżający samochód w dniu 26 października 2018 roku, nie można było przypisać oskarżonemu zarzucanego mu czynu. Podkreślić przy tym należy, że oskarżony konsekwentnie, stanowczo i jednoznacznie potwierdził swój udział w zdarzeniu dokonując opisu przebiegu zdarzenia, który wobec wniosków płynących z ww. opinii wydaje się wysoce prawdopodobny.

Wobec powyższego Sąd odwoławczy podziela ocenę Sądu I instancji, iż przywołane dowody nie dają podstaw do oceny, że oskarżony wprowadził w błąd pokrzywdzonego co do okoliczności istotnej dla przyjęcia odpowiedzialności ubezpieczyciela i przyznania odszkodowania.

Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd odwoławczy nie znajdując przy tym uchybień określonych w art. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. orzekł jak w wyroku.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów zawartych w apelacji, a nie znalazł przy tym uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Brak winy oskarżonych oraz rozstrzygnięcie o kosztach postępowania przed

Sądem I instancji.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Kontrola instancyjna potwierdziła, iż materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie pozwalają na przypisanie oskarżonemu czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k., obciążając nimi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

Agata Wilczewska

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wina oskarżonego

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana