Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 września 2022 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: sędzia Joanna Napiórkowska – Kasa

po rozpoznaniu w dniu 20 września 2022 roku w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa T. K.

przeciwko (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.

o odszkodowanie

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza na rzecz pozwanej (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. od powoda T. K. kwotę 180,00 zł (słownie: sto osiemdziesiąt złotych 00/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VI P 176/20

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 15 maja 2020 roku (data na kopercie) powód T. K. wniósł o uznanie za bezskuteczne wręczonego mu przez pracodawcę wypowiedzenia umowy o pracę, ewentualnie w razie upływu okresu wypowiedzenia o zasądzenie na jego rzecz od pozwanej spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. kwoty 13.860,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty tytułem odszkodowania na podstawie art. 45 § 1 KP. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że przyczyny podane przez pracodawcę w treści wypowiedzenia umowy o pracę są nieprawdziwe.

(pozew – k. 1 – 3)

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu swego stanowiska pozwana wskazała, że przyczyna podana w wypowiedzeniu jest prawdziwa i uzasadniona, a jednocześnie wystarczająco skonkretyzowana.

(odpowiedź na pozew – k. 27 – 33)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód T. K. był zatrudniony w pozwanej spółce (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony od dnia 1 czerwca 2009 roku, na stanowisku inspektora do spraw administracyjnych, a od 1 maja 2013 roku na stanowisku samodzielnego specjalisty do spraw administracyjno – gospodarczych. Średnie miesięczne wynagrodzenie powoda liczone jak ekwiwalent za urlop wynosiło 4.620,00 zł brutto.

(dowód: umowa o pracę – k. 53, odpis z KRS – k. 36 – 39, porozumienie stron – k. 70, zaświadczenie o zarobkach – k. 87)

Powód w ramach swoich obowiązków na zajmowanym stanowisku miał m. in. pobierać opłaty targowe i rezerwacyjne zgodnie z obowiązującymi przepisami i dokonywać wpłat do kasy pozwanej spółki, kontrolować handel zgłaszać wszelkie nieprawidłowości, prowadzić korespondencję w sprawach dotyczących targowisk, nadzorować przestrzeganie regulaminu targowiska.

(dowód: zakres obowiązków – k. 9 – 11)

Dnia 30 kwietnia 2020 roku pracodawca wręczył powodowi oświadczenie w przedmiocie rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem. W jego treści jako przyczynę rozwiązania umowy o pracę pracodawca podał utratę zaufania pracodawcy wynikającą z:

- przekroczenia granic dozwolonej krytyki działań pracodawcy,

- złamania zasady lojalności wobec pracodawcy,

- naruszenia obowiązku dbałości o dobro zakładu pracy,

- dezorganizacji pracy i zaburzenia relacji z osobami prowadzącymi działalność handlową na terenie miejskich targowisk,

- wywołania stanu niepokoju i nieuzasadnionego wzburzenia wśród handlujących na miejskich targowiskach, co skutkowało zniweczeniem celów stawianych przez pracodawcę w ramach prowadzonej działalności.

(dowód: wypowiedzenie umowy o pracę – k. 6 – 7)

Dnia 3 kwietnia 2020 roku powodowi doręczono polecenie pracodawcy datowane na 30 marca 2020 roku, zgodnie z którym pracodawca polecił powodowi bezwzględne przestrzeganie stawek opłaty targowej obowiązujących na terenie gminy W. określnych w załączniku do uchwały nr (...) (...) w W. z dnia 24 listopada 2016 roku. Wcześniej pod koniec marca 2020 roku miało miejsce spotkanie prezesa pozwanej spółki z pracownikami, w tym z powodem, na którym omawiano możliwość funkcjonowania targowisk miejskich w czasie pandemii. W trakcie rozmowy wyszedł też temat wysokości pobieranych opłat targowych. Prezes uzyskał informację o sposobie pobierania opłat i ich wysokości od powoda i uznał, że działanie inkasentów jest niewłaściwe, a opłaty powinny być inaczej naliczane. Chodziło o uwzględnienie asortymentu sprzedawanego towaru, a także zwrócenie uwagi na masę samochodu z którego prowadzona była sprzedaż. Powód wówczas stał na stanowisku, że masa samochodu nie ma znaczenia i pobierał opłaty według innej interpretacji obowiązującego taryfikatora. Powód w trakcie tego spotkania z prezesem pozwanej spółki powiedział, że nie będzie zmieniał sposobu pobierania opłat. Uważał, że co do rozróżniania wysokości opłaty ze względu na masę samochodu jest błąd w uchwale (...) w W..

Po wręczeniu powodowi polecenia z dnia 3 kwietnia 2020 roku powód powiedział prezesowi pozwanej, że nie wyobraża sobie pobierania opłat w sposób niezgodny w jego ocenie z obowiązującym taryfikatorem.

Powód inaczej niż prezes pozwanej interpretował prowadzenie handlu z samochodu w rozumieniu taryfikatora wynikającego z uchwały (...) w W.. Powód wyjaśniał swoje stanowisko prezesowi pozwanej, jednak prezes się z nim nie zgodził.

Dnia 16 kwietnia 2020 roku miała miejsce rozmowa, w której prezes pozwanej spółki prosił powoda, aby ten nie dzielił się z kupcami swoją opinią na temat sposobu pobierania opłat.

Dnia 20 kwietnia 2020 roku doszło do ponownego otwarcia targowisk, zamkniętych wcześniej z powodu pandemii. Na otwarciu był obecny osobiście prezes pozwanej, Wówczas około 100 kupców podeszło do niego i prosili o rozmowę z nim, powiedzieli, że nie rozpoczną handlu dopóki nie wyjaśni, dlaczego zdecydował o podwyżce. Kupcy wskazali, że o podwyżce wiedzą od powoda, który w rozmowie z nimi sugerował, aby się nie zgadzali na decyzję dotyczącą tych opłat i stawili opór. Były sytuacje odmowy dokonywania opłat przez kupców, którzy powoływali się na rozmowy z powodem, który mówił im, że opłaty są pobierane w sposób nieprawidłowy. Kupcy dzwonili również do pozwanej z informacjami, że sprzeciwiają się nowym zasadom poboru opłat, o których dowiedzieli się od powoda.

Powód rozmawiał z kupcami, mówił im, że opłaty targowe są błędnie pobierane przez nowych inkasentów, zachęcał kupców do oporu i pisania pisma do burmistrza w tej sprawie. Takie rozmowy miały także miejsce po rozmowie z prezesem pozwanej, kiedy prezes prosił powoda o powstrzymanie się od komentowania wobec kupców nowych zasad pobierania opłaty targowej.

(dowód: polecenie służbowe z dnia 30.03.2020r. – k. 8, zeznania prezesa pozwanej A. J. – protokół rozprawy z dnia 14.12.2021r. od 00:43:57 do 01:30:25, zeznania powoda T. K. – protokół rozprawy z dnia 14.12.2021r. od 00:12:14 do 00:43:28, zeznania świadka R. U. – k. 183 – 187, zeznania świadka M. O. – k. 199 – 201, zeznania świadka M. G. (1) – k. 203 – 206, zeznania świadka M. B. (1) – k. 228 – 231, zeznania świadka A. B. – k. 236 – 239 verte)

Od dnia 17 kwietnia 2020 roku pracodawca powierzył powodowi na podstawie art. 42 § 4 KP wykonywanie pracy polegającej na utrzymaniu czystości i porządku na administrowanych nieruchomościach oraz na terenie (...) w W.. Jednocześnie pracodawca polecił powodowi wstrzymanie się w tym okresie od wykonywania obowiązków inkasenta na tych targowiskach. Powód zastosował się do tego polecenia i wykonywał polecone mu czynności.

(dowód: pismo z dnia 16.04.2020r. – k. 20, zeznania powoda T. K. – protokół rozprawy z dnia 14.12.2021r. od 00:12:14 do 00:43:28)

Dnia 25 kwietnia 2020 roku kupcy prowadzący handel na (...) w W. przy ul (...) skierowali pismo do (...), w którym prosili o pomoc i interwencję w związku ze zmianami organizacyjnymi wprowadzonymi przez pozwaną spółkę. Wśród wielu zastrzeżeń co do organizacji targowisk kupcy wskazali również, że osoba, która tymczasowo zastępuje kierownika pobiera opłaty niezgodnie z taryfikatorem. Dodali, że prezes pozwanej spółki zdaje się również bardzo mylnie intepretować obecny taryfikator. Kucy poprosili również o wyjaśnienie z jakiego powodu zostali odsunięci od targowiska dotychczasowi pracownicy, w tym powód, a część z nich upokorzona przeniesieniem na niższe stanowiska.

Dnia 20 maja 2020 roku sam powód skierował pismo do radnych (...) w W., w którym wskazał, że od ponownego otwarcia targowiska w dniu 18 kwietnia 2020 roku doszło do drastycznej podwyżki opłat targowych. Powód dalej podał, że na rynku panuje chaos i bezprawie, a nowi inkasenci pobierają opłaty według własnego uznania.

(dowód: pismo z dnia 25.04.2020r. – k. 128 – 133, pismo z dnia 20.05.2020r. – k. 134 – 136)

W dniu 22 czerwca 2017 roku przeprowadzono kontrolę prawidłowości pobierania opłat targowych na targowisku przy ul. (...) w W., nie stwierdzono wówczas żadnych nieprawidłowości w pobieraniu opłat przez inkasentów. Kolejną taką kontrolę przeprowadzono dnia 15 września 2017 roku, dotyczyła ona targowiska przy al. (...) w W., również nie stwierdzono wówczas nieprawidłowości.

(dowód: protokół z dnia 22.06.2017r. – k. 18, protokół z dnia 15.09.2017r. – k. 19)

Taryfikator opłat targowych był uregulowany w załączniku do uchwały nr (...) (...) w W. z dnia 24 listopada 2016 roku w sprawie opłaty targowej. Został on zmieniony uchwałą nr (...) z dnia 28 maja 2020 roku w sprawie wprowadzenia na terenie Gminy W. opłaty targowej, określenia wysokości tej opłaty oraz zarządzenia jej poboru w drodze inkasa.

(dowód: uchwała nr (...) – k. 15 – 17, uchwała nr (...) – k. 138 – 140)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wskazane wyżej dowody z dokumentów, których wiarygodność nie została skutecznie zakwestionowana przez strony w toku postępowania. Sąd oparł się również na zeznaniach świadków i stron, różnie jednak oceniając ich wiarygodność.

Odnośnie zeznań świadka T. S. Sąd miał na uwadze, że świadek nie ma wiedzy na temat istotnych okoliczności w sprawie, świadek przyznała, że nie docierały od niej informacje o zachowaniu powoda po powierzeniu mu innej pracy, a jednocześnie dodała, że bardzo często przebywa poza miejscem zamieszkania. Świadek jednocześnie potwierdziła okoliczności wynikające z dokumentów, czyli, że wcześniejsze kontrole pobierania opłat przeprowadzane w 2017 roku nie wykazały żadnych nieprawidłowości, a także, że powodowi powierzono inną pracę (sprzątanie targowiska).

Odnośnie zeznania świadków M. B. (2) i T. M. Sąd miał na uwadze, że świadkowie ci w ogóle nie mają żadnej wiedzy co do istotnych okoliczności. Świadek M. B. (2) zeznała jedynie, że powód był niezadowolony po powierzeniu mu innej pracy, z kolei świadek T. M. nawet co do reakcji powoda na zmianę jego obowiązków pracowniczych nie posiada żadnej wiedzy.

Co do zeznań świadka M. K. Sąd uznał je za wiarygodne w całości, mając na uwadze, że świadek również nie ma wiedzy co do wielu istotnych okoliczności, podaje jednak, ze faktycznie doszło do sporu pomiędzy prezesem pozwanej, a powodem na tle wysokości pobieranych opłat, a także, że powód przyjął nowe obowiązki przekazane mu od 17 kwietnia 2020 roku i je wykonywał.

Odnośnie zeznania dwóch inkasentów, którzy na miejsce powoda zaczęli pobierać opłaty targowe zgodnie z poleceniem prezesa pozwanej, czyli zeznania świadków R. U. i M. O. Sąd uznał je za wiarygodne co do tego, że powód nie zgadzał się z nowymi zasadami poboru opłat podanymi przez prezesa pozwanej spółki, zostało to bowiem potwierdzone przez samego powoda w jego zeznaniach. Nie są zaś wiarygodne ich zeznania co do tego, że powód używał wobec prezesa pozwanej słów obraźliwych, nie jest to bowiem potwierdzone później w toku postępowania. Wiarygodne są zeznaniach tych świadków w zakresie, w jakim twierdzą, że powód w rozmowach z kupcami kwestionował nowy sposób naliczania opłat targowych, zachęcał kupców do oporu wobec inkasentów. W ocenie Sądu zeznania te są wiarygodne, znajdują bowiem potwierdzenie w zeznaniach prezesa pozwanej, zaś sam opor kupców jest widoczny w postaci pisma z dnia 25 kwietnia 2020 roku skierowanego do Burmistrza W.. Jednocześnie z treści tego pisma wynika, że kupcy ujęli się za powodem i prosili o wytłumaczenie skąd wynik przeniesienie go do innej pracy, co potwierdza pośrednio inspirację powoda co do napisania tego pisma, a także co do organizowania oporu kupców co do nowego sposobu pobierania opłat targowych. Sąd nie dał wiary zeznaniom świadków, że jednymi z osób które powiadamiały ich o zachowaniu powoda byli pracownicy pozwanej spółki M. B. (2) i T. M., one same bowiem przesłuchiwane w charakterze świadków, nie potwierdziły tego.

Odnośnie zeznań świadka M. G. (1) Sąd miał na uwadze, że świadek potwierdził, że powód nie zgadzał się z nowymi zasadami poboru opłat targowych i otwarcie wyraził wobec prezesa pozwanej swoje zdanie na ten temat. Jednocześnie świadek potwierdził, że powód nie godził się na pobieranie opłat w sposób bezprawny. Nie są natomiast wiarygodne zeznania tego świadka co do tego, że powód w rozmowie z kupcami mówił im, że nowi inkasenci pobierają w sposób właściwy opłatę targową oraz, że nie zachęcał kupców do oporu. Wcześniej przy ocenie zeznań świadków R. U. i M. O. Sąd wypowiedział się już bowiem co do wiarygodności kwestii wzywania przez powoda kupców do oporu wobec nowych zasad pobierania opłat targowych. Świadek M. G. (1) potwierdza jednocześnie, że powód tłumaczył kupcom, że mają prawo nie zgadzać się na tak wygórowane opłaty, a najlepszym rozwiązaniem jest powiadomienie (...) i burmistrza, co potwierdza także wiarygodność tezy o inspiracji powoda co do pisma kupców z dnia 25 kwietnia 2020 roku.

Odnośnie zeznania świadka M. G. (2) Sąd uznał, że poza potwierdzeniem braku zgody powoda na nowe zasady pobierania opłat targowych i przeniesienia go do innej pracy, świadek nie ma wiedzy na temat okoliczności istotnych w sprawie. Świadek powołała się na informacje uzyskane od M. B. (2) i T. M., jednak Sąd miał na uwadze, że świadek nie sprecyzowała, co konkretnie te osoby miały jej mówić. Z kolei co do zeznań świadka M. B. (1) Sąd uznał je za wiarygodne co do sprzeciwu powoda wobec nowych zasad pobierania opłaty targowej zaprezentowanych na spotkaniu pod koniec marca 2020 roku przez prezesa pozwanej, znajduje to bowiem potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym. Sąd dał wiarę również zeznaniom tego świadka co do tego, że powód informował innych kupców o podwyższeniu stawek opłaty targowej oraz zachęcał ich do kwestionowania tych stawek, czy też co do tego, że powód został poproszony w kwietniu 2020 roku przez prezesa pozwanej o zaniechanie rozmów na ten temat z kupcami, co również jest potwierdzone w pozostałym materiale dowodowym.

Odnośnie zeznań świadka A. B. Sąd dał im wiarę co do sprzeciwu powoda wobec nowych zasad pobierania opłat targowych, świadek potwierdził też, że kupcy zgłaszali się do powoda, sam powód zaś zachęcał ich do sprzeciwu wobec tych zasad, mówił też o napisaniu pisma do burmistrza, wskazywał kupcom, że prezes błędnie interpretuje uchwałę zawierającą taryfikator opłat targowych. Odnośnie zeznania świadka J. B. Sąd miał na uwadze, że świadek co do informacji o zachowaniu powoda na targowiskach powołuje się na świadków M. B. (2) i T. M., które w toku postępowania nie potwierdziły żadnych zarzutów wobec powoda. Jednocześnie świadek nie ma wiedzy co do zachowania powoda wobec kupców poza informacjami uzyskanymi od wskazanych wyżej dwóch świadków.

Odnosząc się do zeznań powoda T. K. Sąd miał na uwadze, że powód potwierdził, że w rozmowach z kupcami wskazywał im, że nowy sposób pobierania opłat targowych jest błędny, zachęcał kupców do pisania w tej sprawie pisma do burmistrza W.. Jednocześnie Sąd nie dał wiary zeznaniom powoda w zakresie, w jakim twierdzi on, że po dniu 16 kwietnia 2020 roku, kiedy to miał w tej sprawie rozmowę z prezesem pozwanej, nie rozmawiał już z kupcami na temat zasad pobierania opłaty targowej. Sąd miał bowiem na uwadze, że powód w swoich zeznaniach jednocześnie wskazuje, że kupcy podchodzili do niego na targowisku i on wtedy z nimi na temat nowych zasad poboru opłaty rozmawiał, wyrażając swoja opinię. Jednocześnie handel na targowisku został wznowiony już po dniu 16 kwietnia 2020 roku, a więc siłą rzeczy dopiero wtedy kupcy mogli podchodzić do powoda i osobiście z nim rozmawiać. Przemawia to za tym, że również po dniu 16 kwietnia 2020 roku powód komentował wobec kupców i negatywnie oceniał nowe zasady poboru opłaty targowej.

Co do zeznań prezesa pozwanej A. J. Sąd miał na uwadze, że potwierdza on, że faktycznie kupcy oponowali przed nowymi zasadami poboru opłaty i jednocześnie powoływali się co do tego na rozmowy z powodem, prezes pozwanej przyznał też, co potwierdzili pozostali świadkowie, że powód od początku sprzeciwiał się zasadom wprowadzonym przez prezesa pozwanej. Zeznania prezesa pozwanej zostały uznane przez Sąd za wiarygodne w całości, znajdują bowiem potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, w szczególności w zeznaniach wskazanych wyżej świadków.

Jednocześnie Sąd miał na uwadze, że zeznania szeregu świadków, jak i powoda koncentrują się w dużej mierze na prawidłowości pobierania opłat targowych i ich naliczania na podstawie obowiązującego taryfikatora. Jednak dla Sądu nie jest okolicznością istotną rozstrzygnięcie jak powinny być naliczane opłaty, bowiem w wypowiedzeniu brak jest wskazania jako jego przyczynę błędnego naliczania opłat, a chodzi o niepodporządkowanie się powoda poleceniom i prośbom pracodawcy.

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie jest roszczenie odszkodowawcze powoda. Podstawą materialnoprawną dla roszczenia powoda jest regulacja z art. 45 § 1 KP, zgodnie z którą w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu. Z powyższego widać, że przesłankami uznania roszczenia odszkodowawczego za zasadne są uznanie wypowiedzenia za nieuzasadnione, albo za niezgodne z prawem. Z analizy stanowiska powoda w niniejszej sprawie wynika, że oparł on swe roszczenie na twierdzeniu, że wypowiedzenie mu wręczone nie było uzasadnione, bowiem wskazana w nim przyczyna nie była prawdziwa.

Z treści wręczonego powodowi wypowiedzenia umowy o pracę wynika, że jego przyczyną była utrata zaufania pracodawcy do powoda. W orzecznictwie słusznie wskazuje się, że istotna jest nie sama utrata zaufania pracodawcy do pracownika, lecz przyczyny, które ją spowodowały. Utrata zaufania do pracownika sama w sobie nie może być przyczyną wypowiedzenia przez pracodawcę umowy o pracę. Utrata zaufania uzasadnia wypowiedzenie, jeżeli wynika z obiektywnych i racjonalnych przyczyn, które same w sobie usprawiedliwiają wypowiedzenie. Utrata zaufania musi z czegoś wynikać – np. z określonego zachowania pracownika, obiektywnie wadliwego. I to te przyczyny utraty zaufania uzasadniają w istocie wypowiedzenie. Inaczej mówiąc, jeżeli przyczyny utraty zaufania do pracownika są prawdziwe, obiektywne i racjonalne, to mogą uzasadniać wypowiedzenie (wyrok SN z dnia 31 marca 2009 roku, sygn. akt II PK 251/08).

W treści wypowiedzenia pracodawca wskazał jako przyczyny utraty zaufania do pracownika:

- przekroczenie granic dozwolonej krytyki działań pracodawcy,

- złamanie zasady lojalności wobec pracodawcy,

- naruszenie obowiązku dbałości o dobro zakładu pracy,

- dezorganizację pracy i zaburzenia relacji z osobami prowadzącymi działalność handlową na terenie miejskich targowisk,

- wywołanie stanu niepokoju i nieuzasadnionego wzburzenia wśród handlujących na miejskich targowiskach, co skutkowało zniweczeniem celów stawianych przez pracodawcę w ramach prowadzonej działalności.

Z dalszej części uzasadnienia wypowiedzenia wynika, że pracodawca zarzucił powodowi, że wyrażał on w rozmowach z kupcami na miejskim targowisku dezaprobatę co do decyzji pracodawcy odnośnie innego sposobu naliczania opłat za prowadzenie handlu, a także zachęcał tych kupców do stawienia oporu pracodawcy.

W niniejszej sprawie strony skupiły się w dużej części swej argumentacji na wykazaniu, że sposób pobierania opłat na targowisku miejskim przez powoda był prawidłowy (argumentacja powoda) lub nieprawidłowy (argumentacja pozwanego). Jednak Sąd miał na uwadze, że sama kwestia prawidłowości poboru tych opłat nie była w ogóle podnoszona jako przyczyna wypowiedzenia. Na marginesie jedynie można zauważyć, że faktycznie treść uchwały rady miejskiej obowiązująca w chwili wręczenia powodowi wypowiedzenia nie jest jednoznaczna, a sam powód był przekonany, że prawidłowo pobierał opłatę targową, co potwierdzały dotychczasowe kontrole, które nigdy nie wykryły żadnych nieprawidłowości. Jednak istotą sporu nie jest analiza prawidłowości pobierania opłat. Istotą jest kwestia jak do nowych zasad ich naliczania ustosunkował się powód, a w szczególności, czy przekroczył on granice dozwolonej krytyki pracodawcy oraz, czy podburzał kupców na miejskim targowisku do sprzeciwu wobec działań swojego pracodawcy. Należy bowiem zauważyć, że nawet jeśli powód nie zgadzał się z poleceniami pracodawcy, to nie powinien podburzać przeciwko niemu kupców. Takie działanie wykracza poza ramy dozwolonego sprzeciwu pracownika, czy dozwolonej krytyki jego działalności. Jak wskazał SN w wyroku z dnia 23 września 2004 roku, sygn. akt I PK 487/03, utrata zaufania do pracownika jest uważana za usprawiedliwioną przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę, choćby brak entuzjazmu i aprobaty decyzji przełożonego ze strony pracownika wynikał z jego rzeczywistej troski o zakład pracy i najgłębszego przekonania o słuszności swoich racji, może on być przyczyną utraty możliwości porozumienia, a w konsekwencji utraty zaufania.

W niniejszej sprawie powód przekroczył w ocenie Sądu granice dozwolonej krytyki i dopuścił się zachowań, które uzasadniają utratę zaufania do niego przez pracodawcę. Powód w swych zeznaniach złożonych na rozprawie w dniu 14 grudnia 2021 roku potwierdził, że podchodzili do niego handlowcy i pytali o nowe zasady naliczania opłat, a on twierdził w rozmowach z nimi, że wynika to ze złej interpretacji przepisów przez nowego prezesa pozwanej spółki. Sugerował on również kupcom, aby zwrócili się w tej sprawie do urzędu miasta, a konkretnie do burmistrza. Z akt sprawy wynika, że kupcy skierowali takie pismo datowane na 25 kwietnia 2020 roku (k. 128 – 133 akt sprawy). Sąd miał również na uwadze, że powód w swych zeznaniach podał, że po rozmowie z prezesem pozwanej spółki, która miała miejsce w dniu 16 kwietnia 2020 roku już nie komentował wobec kupców kwestii nowych zasad poboru opłat. Nie jest to wiarygodne, gdyż powód wcześniej w swych zeznaniach przyznał, że mówił handlowcom o nieprawidłowych zasadach naliczania opłaty targowej przez nowego prezesa pozwanej spółki, a jednocześnie z niekwestionowanego przez strony w tym zakresie stanu faktycznego wynika, że dopiero 18 kwietnia 2020 roku handel na targowisku został wznowiony, powód więc najwcześniej mógł mieć kontakt z kupcami bezpośrednio na tym targowisku dopiero w dniu 18 kwietnia 2020 roku, a więc już po rozmowie z prezesem pozwanej spółki, w której ten prosił go o niekomentowanie wobec kupców nowych zasad poboru opłaty. Powód zignorował więc polecenie pracodawcy i nadal rozmawiał z kupcami, co prowadziło w istocie do podburzania ich przeciwko pracodawcy powoda. Z zeznań innych świadków wynika, że powód zachęcał kupców do oporu przed pobieraniem opłat przez nowych inkasentów, w rozmowach z kupcami twierdził, że nowa wysokość opłat wynika z błędnego rozumienia uchwały przez prezesa pozwanej spółki. W ocenie Sądu takie działanie powoda stanowi przekroczenie granic dozwolonej krytyki pracodawcy, powód ma prawo nie zgadzać się z pracodawcą co do jego decyzji odnośnie wymiaru opłaty, ale powinien powstrzymać się od zachęcania kupców do niepłacenia tej opłaty. W wyroku z dnia 21 sierpnia 2012 roku, sygn. akt II PK 19/12, SN wskazał, że przyjmuje się dopuszczalność krytyki pracodawcy, o ile jest wyrażona w odpowiedniej formie i nie jest działaniem zagrażającym interesom pracodawcy lub narażającym go na szkodę. W niniejszej sprawie zachowanie powoda, który pomimo rozmowy z pracodawcą na ten temat, aby nie komentował wśród kupców nowej wysokości opłaty, nadal rozmawia z kupcami, podburza ich do niepłacenia opłat, wskazuje, że nowe opłaty wynikają z błędnego rozumienia uchwały przez prezesa pozwanej spółki, może w sposób uzasadniony prowadzić do utraty zaufania pracodawcy do powoda. Powód dopuścił się przekroczenia granic dozwolonej krytyki działań pracodawcy, złamał też zasadę lojalności wobec pracodawcy, gdyż pomimo prośby pracodawcy dalej komentował wysokość opłaty wśród kupców. Powód swoim zachowaniem doprowadził do pewnej dezorganizacji pracy i zaburzenia relacji z osobami prowadzącymi działalność handlową na terenie miejskich targowisk, co wynika z zeznań świadków, którzy zwrócili uwagę na to, że kupcy nie chcieli uiszczać nowych opłat, a powód podburzał ich do niepłacenia tych opłat i skierowania sprawy do władz miejskich. Z kolei odnośnie kwestii wywołania przez powoda stanu niepokoju i nieuzasadnionego wzburzenia wśród handlujących na miejskich targowiskach, co skutkowało zniweczeniem celów stawianych przez pracodawcę w ramach prowadzonej działalności, Sąd miał na uwadze, że nie zostało wykazane, aby cele te faktycznie zostały zniweczone. Sąd bowiem przez przedmiotowe cele pracodawcy rozumie ściągnięcie opłaty w ustalonej wysokości. Z ustaleń Sądu wynika zaś, że jakkolwiek powód zachęcał kupców do oporu i pisania pism, a także niepłacenia opłat w nowej wysokości, to jednak kupcy po początkowych protestach zdecydowali się opłacać opłatę, aby utrzymać swoje miejsce na targowisku. Nie zostało więc wykazane, aby działania powoda doprowadziły do zniweczenia celów pozwanej spółki. Jednak pomimo tego zachowanie powoda może w sposób uzasadniony prowadzić do utraty zaufania do niego przez pracodawcę. Tym samym Sąd uznał, że przyczyna wypowiedzenia w postaci utraty zaufania do powoda jest prawdziwa, co z kolei oznacza, że brak jest spełnienia przesłanek roszczenia odszkodowawczego powoda z art. 45 § 1 KP. Prowadzi to do oddalenia powództwa w całości.

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

W kwestii kosztów postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 i 99 KPC oraz §9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. - Dz. U. z 2018r., poz. 265) kwotę 180,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.