Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 listopada 2022 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 listopada 2022 roku

sprawy z powództwa J. S.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w S.

o zapłatę

o r z e k a:

I.  Zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz powoda J. S. kwotę 5 037,20 zł ( pięć tysięcy trzydzieści siedem złotych 20/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 05.02.2020r. do dnia zapłaty.

II.  Oddala powództwo w pozostałej części.

III.  Zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz powoda J. S. kwotę 2 217 zł (dwa tysiące dwieście siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 224/22

UZASADNIENIE

J. S. prowadząca działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą we W. wytoczyła powództwo przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w S. o zapłatę kwoty 5 037,20 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 26 grudnia 2019 roku do dnia zapłaty. Nadto powódka wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że w dniu 26 listopada 2019 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ stanowiący własność K. S. samochód osobowy marki S. (...) o nr rej. (...), należący do segmentu C. Sprawca kolizji objęty był ubezpieczeniem OC w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń. W dniu 27 listopada 2019 roku poszkodowany zgłosił szkodę ubezpieczycielowi. Uszkodzenia powstałe w ww. samochodzie S. (...) spowodowały, że pojazd ten nie nadawał się do dalszego poruszania się nim po drogach, a ubezpieczyciel w toku postępowania likwidacyjnego określił szkodę jako całkowitą. Poszkodowanemu samochód niezbędny był do dojeżdżania do pracy, dlatego w czasie likwidacji szkody korzystał z samochodu zastępczego. W tym celu w dniu 28 listopada 2019 roku poszkodowany zawarł z powódką umowę najmu pojazdu zastępczego. Najem odbywał się po rynkowej stawce dziennej 220 zł netto i trwał do 21 grudnia 2019 roku (sobota), tj. 24 dni. Nadto, zgodnie z umową, poszkodowany zobowiązany był do uiszczenia opłaty za podstawienie mu pojazdu zastępczego poza godzinami pracy wynajmującego (180 zł netto) i za odebranie od niego pojazdu zastępczego w dni wolne od pracy (180 zł netto). W dniu 21 grudnia 2019 roku poszkodowany zawarł z powódką umowę cesji wierzytelności z tytułu ww. umowy najmu pojazdu zastępczego. Powódka wystawiła fakturę VAT za wynajem, podstawienie i odbiór ww. pojazdu zastępczego na łączną kwotę 6 937,20 zł brutto i wezwała ubezpieczyciela do jej zapłaty. Pozwany uznał roszczenie co do zasady i decyzją z dnia 17 marca 2020 roku przyznał i wypłacił powódce kwotę 1 900 zł, uznając za uzasadniony okres najmu wynoszący 20 dni (od 28.11.2019r. do 10.12.2019r., tj. do dnia wypłaty odszkodowania za szkodę całkowitą i dodatkowe 7 dni na zakup nowego pojazdu) i weryfikując dobową stawkę najmu do kwoty 95 zł brutto z uwagi na fakt, że poszkodowany miał możliwość skorzystania z pomocy pozwanego przy organizacji pojazdu zastępczego i został poinformowany o uznanych przez pozwanego stawkach za dobę najmu pojazdu zastępczego obowiązujących w wypożyczalniach współpracujących z pozwanym.

Powódka podniosła, że pozwany nie złożył poszkodowanemu oferty najmu pojazdu zastępczego, w związku z czym poszkodowany skorzystał z oferty powódki uzasadniając swój wybór w złożonym oświadczeniu: brakiem udziału własnego w szkodzie, okresem trwania umowy najmu przez cały okres likwidacji szkody, brakiem limitu kilometrów. Powódka podkreśliła, że stosowane przez nią stawki najmu noszą przymiot rynkowości, a więc obowiązek minimalizacji szkody został przez poszkodowanego spełniony.

Z uwagi na powyższe powódka wskazała, że niniejszym pozwem dochodzi brakującej części odszkodowania za najem pojazdu zastępczego w wysokości 5 037,20 zł (6 937,20 zł – 1 900 zł) i odsetek od tej kwoty liczonych od dnia 26 grudnia 2019 roku do dnia zapłaty. Powołując się na przepis art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych (…), powódka wskazała, że roszczenie o zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego zostało zgłoszone pozwanemu w dniu 27 listopada 2019 roku wobec czego stało się wymagalne po upływie 30 dni od tej daty.

Pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz od powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu, powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego, pozwany zakwestionował zarówno uzasadniony okres najmu, jak i wysokość dobowej stawki najmu, uznając ją za rażąco zawyżoną w stosunku do stawek najmu oferowanych przez wypożyczalnie współpracujące z pozwanym. Podkreślił, że poszkodowany miał możliwość wynajęcia samochodu zastępczego w oparciu o stawkę 95 zł brutto i bez dodatkowych kosztów. Z uwagi na powyższe, w ocenie pozwanego, poszkodowany swoim zachowaniem przyczynił się do zwiększenia rozmiaru szkody, a za skutki takiego działania, zgodnie z art. 361 k.c. pozwany odpowiedzialności ponosić nie może.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 27 listopada 2019 roku w miejscowości Ś. w gminie B. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód osobowy marki S. (...) o nr rej. (...), stanowiący własność K. S. i przynależący do segmentu C. Sprawca zdarzenia nie dostosował prędkości do warunków ruchu, w wyniku czego nie zdążył zahamować i uderzył w tył stojącego na tym samym pasie ruchu samochodu marki S. (...), który to samochód na skutek tego uderzenia, uderzył w tył stojącego przed nim samochodu ciężarowego.

Sprawca zdarzenia objęty był ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów, stwierdzonym polisą wystawioną przez (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w S..

W dniu 27 listopada 2019 roku poszkodowany K. S. zawiadomił ubezpieczyciela sprawcy o szkodzie w pojeździe.

Uszkodzenia powstałe wskutek zdarzenia z dnia 27 listopada 2019 roku w ww. samochodzie marki S. (...), czyniły niemożliwym korzystanie z tego pojazdu. Do czynności dnia codziennego, w tym do dojazdów do pracy, poszkodowanemu niezbędny był samochód zastępczy.

(okoliczności bezsporne; dowód: informacja z Komisariatu Policji w B., mandat karny, dokumentacja fotograficzna uszkodzeń w pojeździe oraz zgłoszenie szkody - znajdujące się w aktach szkody zapisanych na płycie CD k. 74 akt sprawy)

W dniu 28 listopada 2019 roku K. S. zawarł z J. S. prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą we W. umowę najmu pojazdu zastępczego. Poszkodowanemu wynajęty został samochód przynależący do klasy C, tj. F. (...), przy stawce 220 zł netto (270,60 zł brutto) za dobę najmu pojazdu. Nadto, zgodnie z umową, poszkodowany zobowiązany był do uiszczenia opłaty za podstawienie mu pojazdu zastępczego poza godzinami pracy wynajmującego (180 zł netto) i za odebranie od niego pojazdu zastępczego w dni wolne od pracy (180 zł netto).

Pojazd zastępczy został podstawiony w dniu 28 listopada 2019 roku o godzinie 18:00 do miejsca zamieszkania poszkodowanego.

(dowód: umowa najmu pojazdu k. 11; cennik k. 22; zeznania świadka K. S. k. 61-61v)

W nadanym drogą e-mail piśmie z dnia 3 grudnia 2019 roku ubezpieczyciel poinformował poszkodowanego, że naprawa pojazdu może być ekonomicznie nieuzasadniona oraz, że istnieje możliwość wynajęcia pojazdu zastępczego bezgotówkowo z wypożyczalni z nim współpracującej oraz o zasadach zwrotu kosztów najmu. Poinformował także, że skorzystanie z jego oferty nie jest obligatoryjne, natomiast w przypadku wynajęcia pojazdu zastępczego we własnym

zakresie, stawka dobowa zostanie zweryfikowana do stawki obowiązującej w wypożyczalni współpracującej z ubezpieczycielem, właściwej dla segmentu, do którego należał uszkodzony pojazd poszkodowanego, tj. do kwoty 95 zł brutto za dobę najmu pojazdu.

(dowód: pismo z dnia 03.12.2019r. znajdujące w aktach szkody zapisanych na płycie CD k. 74 akt sprawy)

W dniu 10 grudnia 2019 roku ubezpieczyciel poinformował poszkodowanego o uznaniu szkody w pojeździe za całkowitą oraz o wysokości odszkodowania przyznanego i wypłaconego w tym dniu poszkodowanemu.

(dowód: wiadomość e-mail z dnia 10.12.2019r. znajdująca się w aktach szkody zapisanych na płycie CD k. 74 akt sprawy)

W dniu 21 grudnia 2019 roku (sobota) pojazd zastępczy został odebrany przez wynajmującego z miejsca zamieszkania poszkodowanego K. S..

Tego samego dnia pomiędzy K. S., a J. S. prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą we W. zawarta została umowa cesji wierzytelności, na podstawie której K. S. przeniósł na J. S. wierzytelność przysługującą mu względem (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. z tytułu odszkodowania za najem pojazdu zastępczego w ramach polisy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody.

(dowód: umowa najmu pojazdu k. 11; umowa cesji wierzytelności k. 18)

W dniu 29 stycznia 2020 roku J. S. prowadząca działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą we W. wystawiła fakturę VAT nr (...) - obejmującą czynsz najmu pojazdu zastępczego (24 dni x 220 zł netto) oraz opłatę za podstawienie i odbiór pojazdu zastępczego - na łączną kwotę 6 937,20 zł brutto, płatną w terminie 7 dni, tj. do dnia 5 lutego 2022 roku, i wezwała ubezpieczyciela do opłacenia ww. faktury.

Ubezpieczyciel uznał swoją odpowiedzialność co do zasady, przy czym za uzasadniony uznał okres najmu wynoszący 20 dni oraz zweryfikował wysokość dobowej stawki najmu do kwoty 95 zł brutto i w konsekwencji decyzją z dnia 17 marca 2020 roku przyznał i wypłacił J. S. kwotę 1 900 zł brutto (20 dni x 95 zł).

(dowód: faktura VAT k. 15; decyzja pozwanego z 17.03.2020r. k. 26-27; reklamacja k. 28-32; odpowiedź pozwanego na reklamację k. 23-25; pismo z dnia 29.01.2020r. skierowane przez J. S. do ubezpieczyciela, znajdujące się w aktach szkody zapisanych na płycie CD k. 74 akt sprawy)

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Stosownie do treści art. 34 ust. 1 i art. 35 Ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003r., Nr 124, poz. 1152) z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu.

W obowiązkowym ubezpieczeniu komunikacyjnym OC ma zastosowanie zasada pełnego odszkodowania wyrażona w art. 361 § 2 k.c., a ubezpieczyciel z tytułu odpowiedzialności gwarancyjnej wypłaca poszkodowanemu świadczenie pieniężne w granicach odpowiedzialności sprawczej kierowcy pojazdu mechanicznego (art. 822 § 1 k.c.).

Przesłankami odpowiedzialności odszkodowawczej są: zaistnienie zdarzenia, z którym przepis prawny łączy odpowiedzialność odszkodowawczą, powstanie szkody oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem i szkodą. W przypadku wystąpienia wymienionych przesłanek naprawienie szkody przez podmiot do tego zobowiązany, powinno polegać na przywróceniu w majątku poszkodowanego stanu rzeczy naruszonego zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może przewyższać jednak wysokości faktycznie poniesionej szkody.

Okoliczności kolizji drogowej zaistniałej w dniu 27 listopada 2019 roku, odpowiedzialność pozwanego towarzystwa ubezpieczeń za szkodę powstałą w wyniku tego zdarzenia, a także zasadność najmu przez poszkodowanego pojazdu zastępczego, pozostawały poza sporem. Spór koncentrował się na ustaleniu, czy poszkodowany miał obowiązek nająć pojazd zastępczy od firmy współpracującej z pozwanym, oferującej akceptowaną przez ubezpieczyciela stawkę dobową najmu pojazdu, na ustaleniu, czy zastosowana przez powódkę dobowa stawka najmu została zawyżona w stosunku do stawek rynkowych oraz na ustaleniu uzasadnionego czasu trwania najmu pojazdu zastępczego.

W uchwale z dnia 17 listopada 2011r. (III CZP 5/11 OSNC 2012, Nr 3, poz. 28) Sąd Najwyższy wyraził pogląd, iż odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego, niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej, obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego. W uzasadnieniu uchwały wskazano również, że nie wszystkie wydatki, pozostające w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym, mogą być refundowane, istnieje bowiem obowiązek wierzyciela zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów (art. 354 § 2, art. 362 i 826 § 1 k.c.). Na dłużniku ciąży w związku z tym obowiązek zwrotu wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, niedających się wyeliminować w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika. Sąd Najwyższy zauważył, iż nie jest celowe nadmierne rozszerzanie odpowiedzialności odszkodowawczej i w konsekwencji - gwarancyjnej ubezpieczyciela, co mogłoby prowadzić do wzrostu składek ubezpieczeniowych. Za celowe i ekonomicznie uzasadnione mogą być – co do zasady – uznane wydatki poniesione na najęcie pojazdu zastępczego tego samego typu co uszkodzony i na czas niezbędny do naprawy albo zakupu nowego pojazdu. Stanowisko to Sąd Rejonowy w całości podziela.

W kwestii podważanej przez pozwanego stawki za najem ponad kwotę 95 zł brutto za dobę należy zaaprobować pogląd, że poszkodowany co do zasady ma możliwość wyboru dowolnej oferty spośród takich, w których stawka czynszu najmu pozwanego nie przekracza rażąco cen rynkowych (oferowanych na rynku lokalnym) i braku obowiązku poszukiwania oferty najtańszej. W orzecznictwie za ugruntowany należy uznać pogląd, zgodnie z którym odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej pojazdu mechanicznego obejmuje ekonomicznie uzasadnione koszty likwidacji szkody, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku, przy czym kosztami „ekonomicznie uzasadnionymi” są koszty ustalone według cen, którymi posługuje się wybrany przez poszkodowanego warsztat. Nie ma przy tym znaczenia fakt, że ceny te odbiegają (są wyższe) od cen przeciętnych dla określonej kategorii usług naprawczych na rynku (zob. uchwałę Sądu Najwyższego z 13 czerwca 2003 r., III CZP 32/03, OSNC 2004, nr 4, poz. 51) . Poszkodowany co do zasady nie ma bowiem

obowiązku poszukiwania sprzedawcy oferującego najtańsze usługi, ubezpieczyciel powinien zatem pokryć koszty stosowane przez wybrany przez poszkodowanego podmiot, niezależnie od tego, że mogą być one wyższe od cen przeciętnych (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 25 kwietnia 2002 r.. I CKN 1466/99, OSNC 2003, nr 5 poz. 64).

Wprawdzie cytowane wyżej orzeczenia dotyczą kosztów naprawy pojazdu, niemniej, w ocenie Sądu orzekającego w niniejszej sprawie, należy je również odnieść do cen stosowanych na lokalnym rynku przez wypożyczalnie samochodów zastępczych. Niewątpliwie, zgodnie z dyspozycją art. 361 § 1 i 2 k.c., poszkodowany ma prawo do pełnej rekompensaty poniesionej szkody, z drugiej zaś strony ciąży na nim obowiązek współpracy z ubezpieczycielem poprzez przeciwdziałanie zwiększeniu szkody i minimalizowanie jej skutków (art. 354 § 2 k.c.). Obowiązek ten nie może jednak, w ocenie Sądu Rejonowego, być w związku z tym poczytywany za równoznaczny z obligacją do poszukiwania najtańszej oferty najmu samochodu zastępczego. Przypisanie poszkodowanemu naruszenia obowiązku współpracy z ubezpieczycielem jest bowiem możliwe jedynie wtedy, gdy świadomie lub przez niedbalstwo skorzystał on z usług droższych, np. w sytuacji, kiedy zostanie wykazane, że poszkodowany, znając podmiot wynajmujący pojazdy po cenach niższych, wynajął pojazd zastępczy tam, gdzie wynajmowano je drożej. Zarzut uchybienia obowiązkowi z art. 354 § 2 k.c. mógłby zatem wchodzić w grę tylko w razie wykazania świadomości i niedbalstwa poszkodowanego przy skorzystaniu z podmiotu stosującego stawki wygórowane (i to rażąco).

Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie wykazał, że do zgłoszenia szkody przez poszkodowanego pozwanemu doszło w dniu zdarzenia powodującego szkodę, tj. 27 listopada 2019 roku, a do zawarcia przez poszkodowanego z powódką umowy najmu pojazdu zastępczego doszło następnego dnia, tj. 28 listopada 2019 roku. Natomiast do poinformowania poszkodowanego przez ubezpieczyciela o możliwości wynajęcia pojazdu zastępczego w firmie współpracującej z pozwanym, w akceptowanej przez pozwanego stawce za dobę wynajmu, doszło w dniu 3 grudnia 2019 roku, a zatem już po zawarciu przez poszkodowanego umowy najmu pojazdu zastępczego z powódką. Powyższe wprost wynika z umowy najmu pojazdu (k. 11) oraz druku zgłoszenia szkody i pisma z 3 grudnia 2019 roku znajdujących się w aktach szkody zapisanych na płycie CD (k. 74 akt sprawy).

Niezależnie od powyższego, w ocenie Sądu Rejonowego, czynności podejmowane przez pozwanego na etapie likwidacji szkody nie spełniają w żadnym stopniu przesłanki wystosowania do poszkodowanego propozycji co do kwestii

najmu zastępczego. Oświadczenie ubezpieczyciela nie musi wprawdzie zawierać wszystkich elementów ewentualnej umowy zawartej za jego pośrednictwem, musi natomiast wskazywać na pewne elementy, które pozwolą drugiej stronie podjąć określone działania celem minimalizacji szkody. Ubezpieczyciel powinien udowodnić, że propozycja ta określała warunki najmu pozwalające na podjęcie poszkodowanemu decyzji o skorzystaniu z niej. Tym samym nie jest wystarczające powołanie się na samą wysokość stawki, bez podania innych warunków interesujących poszkodowanego. Tymczasem, jak wynika z załączonego do akt sprawy oświadczenia poszkodowanego, przedłożonego pozwanemu w toku postępowania likwidacyjnego, poszkodowanego K. S. interesowały takie warunki jak: brak udziału własnego w szkodzie, czas trwania umowy najmu przez cały okres likwidacji szkody, brak limitu kilometrów (k. 14). Przesłuchany w charakterze świadka K. S. zeznał, że ze strony pozwanego nikt nie kontaktował się z nim ze skonkretyzowaną ofertą najmu samochodu zastępczego.

Reasumując, uznać należy, iż obowiązek współdziałania stron w zakresie dotyczącym likwidacji szkody związanej z najmem zastępczym, wymaga wyraźnej inicjatywy ze strony ubezpieczyciela, większej aktywności, niż aktywność sprowadzająca się do poinformowania o akceptowalnej stawce za najem, szczególnie w przypadku, gdy poszkodowany korzysta już w pojazdu zastępczego zaoferowanego przez inny podmiot.

Jak wskazano wyżej, między stronami zachodził także spór co do czasu trwania najmu i wysokości zastosowanej stawki.

W niniejszej sprawie, rozpoznawanej w trybie uproszczonym, niemożliwe było zasięgnięcie opinii biegłego z uwagi na brak stosownego wniosku strony ale również z uwagi na treść art. 505 ⁷ § 2 k.p.c., zgodnie z którym opinii biegłego nie zasięga się, jeżeli jej przewidywalny koszt miałby przekroczyć wartość przedmiotu sporu.

Pełnomocnik pozwanego podał, że w wypożyczalniach współpracujących z pozwanym, dobowa stawka najmu pojazdu przynależącego do tej samej klasy co uszkodzony pojazd, tj. klasy C, wynosi 95 zł brutto. Na potwierdzenie tych okoliczności strona pozwana nie przedłożyła jednak żadnych dowodów. Natomiast powódka podała, że stosowana przez nią stawka 220 zł netto (270,60 zł brutto) nosi przymiot rynkowości, na dowód czego przedłożyła wydruki cenników z konkurencyjnych firm zajmujących się wynajmem samochodów zastępczych, tj. (...) G. R. w B., (...) Sp. z o.o. we W., (...) (k. 19-21).

Wobec powyższego, opierając się na przepisie art. 228 § 2 k.p.c. Sąd posłużył się informacjami powszechnie dostępnymi, widniejącymi na stronach internetowych firm trudniących się wynajmowaniem pojazdów zastępczych ((...)) i na ich podstawie ustalił, że stawka najmu zastowana przez powódkę jest stawką rynkową nie odbiegjącą od stawek stosowanych przez innego podmioty zajmujące się wynajmem pojazdów zastępczych.

Nie sposób zatem, zdaniem Sądu, przypisać poszkodowanemu naruszenia obowiązku współpracy z ubezpieczycielem i świadomego lub przez niedbalstwo skorzystania z usług droższych.

Odnosząc się natomiast do ustalenia uzasadnionego czasu trwania najmu pojazdu zastępczego, należy wskazać, że w dotychczasowym orzecznictwie Sądu Najwyższego dominującym stanowiskiem było, że okres celowego i ekonomicznie uzasadnionego najmu pojazdu zastępczego w przypadku szkody całkowitej w pojeździe obejmuje okres od dnia wynajęcia pojazdu zastępczego do dnia, w którym poszkodowany mógł nabyć analogiczny pojazd, ale nie później niż do dnia otrzymania świadczenia odszkodowawczego za szkodę całkowitą w pojeździe. Takie stanowisko zaprezentował Sąd Najwyższy np. w wyroku z dnia 8 września 2004 r. sygn. akt IV CK 672/03. Stanowisko to jednak uległo modyfikacji w późniejszych orzeczeniach. W uzasadnieniu uchwały z dnia 17 listopada 2011r. Sąd Najwyższy jako aktualne podtrzymał swoje wytyczne co do zasad i zakresu refundacji kosztów najmu, jednocześnie wskazał, że ma to być okres „niezbędny do zakupu innego pojazdu mechanicznego". Czasem refundowanego najmu pojazdu zastępczego w przypadku szkody całkowitej jest okres od dnia wynajęcia pojazdu zastępczego w związku ze zniszczeniem posiadanego przez poszkodowanego pojazdu do dnia, w którym poszkodowany mógł nabyć faktycznie i obiektywnie odtworzyć możliwość korzystania ze zniszczonej rzeczy poprzez zakup innego pojazdu mechanicznego o podobnej wartości rynkowej. Okres ten może kończyć się wcześniej niż dzień wypłaty odszkodowania za szkodę w pojeździe, może kończyć się w dniu wypłaty tego rodzaju świadczenia odszkodowawczego, może również wykraczać poza dzień wypłaty odszkodowania za szkodę całkowitą w samochodzie. Należy zatem ustalać i badać chwilę, w której możliwe było odtworzenie przez poszkodowanego możliwości korzystania z rzeczy poprzez zakup innego pojazdu mechanicznego.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy Sąd uznał, iż okres najmu wynoszący 24 dni, tj. od dnia 28 listopada do dnia 21 grudnia 2019 roku, był w niniejszej sprawie uzasadniony. W dniu 10 grudnia 2019 roku (wtorek) poszkodowany otrzymał odszkodowanie za szkodę całkowitą w pojeździe w wysokości 11 880 zł. Licząc od dnia następnego, tj. 11 grudnia 2019 roku, z pojazdu zastępczego korzystał jeszcze przez 11 dni. W ocenie Sądu, przez ten czas poszkodowany mógł nabyć faktycznie i obiektywnie odtworzyć możliwość korzystania ze zniszczonej rzeczy poprzez zakup innego pojazdu mechanicznego. Brak jest podstaw do uznania, że czas najmu został przez poszkodowanego bezzasadnie przedłużony.

Dowody przedstawione w niniejszej sprawie, tj.: umowa najmu pojazdu zastępczego wraz ze stanowiącym jej integralną część cennikiem, faktura VAT wraz z umową cesji i zeznania świadka K. S. – świadczą o tym, że w sprawie doszło do zaciągnięcia przez poszkodowanego zobowiązania i powstania długu z tytułu czynszu najmu pojazdu zastępczego.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie powołanych przepisów oraz art. 817 § 1 k.c. i art. 481 § 1 i 2 k.c., Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki dochodzoną pozwem kwotę 5 037,20 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 5 lutego 2020 roku do dnia zapłaty i oddalił powództwo w pozostałym zakresie, to jest w zakresie żądania zasądzenia odsetek od dnia 26 grudnia 2019 roku. Faktem jest, że poszkodowany zgłosił pozwanemu szkodę w pojeździe w dniu 27 listopada 2019 roku. Jednak pojazd zastępczy poszkodowany wynajmował do 21 grudnia 2019 roku, roszczenie o zapłatę należności za najem pojazdu zastępczego powódka zgłosiła pozwanemu pismem z dnia 29 stycznia 2020 roku, zaś z treści wystawionej tego dnia przez powódkę faktury VAT wynika, iż termin płatności faktury upłynął w dniu 5 lutego 2020 roku. Dlatego Sąd zasądził odsetki od tej właśnie daty.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (tj. Dz.U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.) oraz art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Powódka w nieznacznym stopniu przegrała proces, dlatego zasadnym jest obciążenie pozwanego kosztami procesu w całości. W tym przypadku jest to kwota 400 złotych tytułem zwrotu opłaty sądowej od pozwu, kwota 1800 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego i kwota 17 złotych tytułem zwrotu opłaty od udzielonego pełnomocnictwa.