Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 marca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie XI Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Arkadiusz Śmiech

Sędziowie: SO Elżbieta Kowalska

SO Ewa Bogusz- Patyra (spr.)

Protokolant: Małgorzata Dubiel

przy udziale Prokuratora Krzysztofa Rubika

po rozpoznaniu w dniu 11 marca 2014 roku

sprawy R. N.

oskarżonego z art. 157 § 2 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Puławach

z dnia 4 listopada 2013 roku sygn. akt II K 638/12

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę R. N. przekazuje Sądowi Rejonowemu w Puławach do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt XI Ka 44/14

UZSADNIENIE

R. N. oskarżony został o to, że w dniu 04 kwietnia 2012 roku w K. woj. (...) spowodował naruszenie czynności narządu ciała i rozstrój zdrowia M. N. w ten sposób, że uderzał ją trzymaną w ręku metalową słuchawką w prawe ramię, szyję i głowę oraz kopał w podudzia powodując u M. N. obrażenia ciała, które spowodowały naruszenie czynności narządu ciała i rozstrój zdrowia trwające nie dłużej niż siedem dni,

tj. o czyn z art. 157 § 2 k.k.

Sąd Rejonowy w Puławach wyrokiem z dnia 4 listopada 2013 roku R. N. uznał za winnego tego, że:

I.  w dniu 4 kwietnia 2012 roku w K., województwa (...), uderzając M. N. metalową słuchawką, szarpiąc ją i kopiąc spowodował u M. N. obrażenia ciała w postaci podbiegnięć krwawych na bocznej powierzchni ramienia prawego, na skórze owłosionej głowy i na obu podudziach oraz otarć naskórka w górnej części ramienia prawego, na bocznej powierzchni barku, na bocznej powierzchni szyi po stronie prawej, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządu ciała i rozstrój zdrowia trwające nie dłużej niż siedem dni, to jest czynu wyczerpującego dyspozycję art. 157 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 157 § 2 k.k. skazał go na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie tak orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu R. N. na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata;

III.  na podstawie art. 71 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego R. N. grzywnę w rozmiarze 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając w oparciu o art. 33 § 3 k.k. wysokość jednej stawki dziennej na 20 (dwadzieścia) złotych;

IV.  zasądził od oskarżonego R. N. na rzecz Skarbu Państwa 220 (dwieście dwadzieścia) złotych opłaty i 950 (dziewięćset pięćdziesiąt) złotych 45 (czterdzieści pięć) groszy tytułem zwrotu poniesionych wydatków.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego, zaskarżając go w całości na podstawie art. 444 k.p.k.

Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 § 1 pkt 2 k.p.k. wyrokowi zarzucił:

1.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na jego treść, a mianowicie art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. poprzez nierozważenie okoliczności sprawy przemawiających na korzyść oskarżonego i opieraniu się jedynie na okolicznościach przemawiających na jego niekorzyść, rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego nie dających się usunąć wątpliwości oraz dowolną, nieuwzględniającą doświadczenia życiowego oraz zasad poprawnego rozumowania ocenę zeznań pokrzywdzonej i świadka J. N. i uznania ich za wiarygodne w sytuacji, gdy są one zarówno wewnętrznie sprzeczne, nielogiczne i nie odpowiadają pozostałemu materiałowi dowodowemu w szczególności zeznaniom świadka K. C. i wyjaśnieniach oskarżonego;

2.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na jego treść, a mianowicie art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. poprzez nierozważenie okoliczności sprawy przemawiających na korzyść oskarżonego i opieraniu się jedynie na okolicznościach przemawiających na jego niekorzyść, rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego nie dających się usunąć wątpliwości oraz dowolną, nieuwzględniającą doświadczenia życiowego oraz zasad poprawnego rozumowania ocenę zeznań K. C. i wyjaśnieniach oskarżonego oraz M. C., pomijając jej zeznania korzystne dla oskarżonego;

3.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na jego treść, a mianowicie art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. poprzez nierozważenie okoliczności sprawy przemawiających na korzyść oskarżonego i opieraniu się jedynie na okolicznościach przemawiających na jego niekorzyść, rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego nie dających się usunąć wątpliwości oraz dowolną, nieuwzględniającą doświadczenia życiowego oraz zasad poprawnego rozumowania ocenę zeznań A. R., B. S. i P. B. uznającą że nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie podczas gdy przedstawili oni prawdziwe oblicze pokrzywdzonej, która jest osobą agresywną, wybuchową, skłonną do konfabulacji i wyolbrzymiania potencjalnych zagrożeń co potwierdzają powyżsi świadkowie.

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. w zw. k.p.k. wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest zasadna i zasługuje na uwzględnienie, bowiem postawiony zarzuty jak i przytoczone na ich poparcie argumenty uznać należy za trafne.

Wobec tego, że skarżący upatruje obrazy przepisów prawa procesowego w naruszeniu art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k. przypomnieć trzeba, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i odmówienie wiary innym pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. tylko wtedy, gdy:

1.  jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.);

2.  stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności, przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego art. 4 k.p.k.);

3.  jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.) /por. OSNKW 1991, z. 7-9, poz. 41/.

Stosownie zaś do uregulowania zawartego w art. 4 k.p.k. ocena prawidłowości ustaleń faktycznych Sądu wyrokującego w pierwszej instancji uzależniona jest od rozważenia przez ten Sąd całokształtu okoliczności mogących mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia o winie oskarżonego. Ponadto w treści tego artykułu zawarty jest postulat, by ustalenia faktyczne odpowiadały prawdzie, co osiągalne jest tylko wtedy, gdy przedmiotem zainteresowania Sądu jest cały zebrany w sprawie materiał dowodowy, bez pominięcia istotnych jego części i gdy całokształt tego materiału stanie się przedmiotem rozważań Sądu zgodnie z art. 410 k.p.k. i art. 424 k.p.k.

Analiza akt sprawy oraz treść pisemnych motywów zaskarżonego wyroku przekonuje, iż Sąd Rejonowy nie sprostał powyższym wymaganiom.

Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy dał wiarę zeznaniom J. N. oraz obdarzył wiarą relację M. C. i K. C.. J. N. w toku całego postępowania wskazywał, że siedział w pokoju w domu u mamy, gdzie przechowuje swoje dokumenty firmowe i gdy przeglądał dokumenty, usłyszał krzyki dochodzące z korytarza. Wyjrzał. Zobaczył jak brat stoi przy mamie w korytarzu przy wiszącym telefonie i trzyma słuchawkę w ręku. Następnie widział jak mama się wyrwała i wyszła na dwór. Dalej przez okno obserwował jak brat biega za mamą wokół domu. Gdy wyszedł i podszedł do brata, ten zaczął go szarpać i chciał go przewrócić. Świadkami tego zajścia mieli być M. C. i K. C. (k 72v, 13v-14).

Rzecz jednak w tym, że nie sposób przyjąć, jak to czyni Sąd I instancji, by zeznania świadków M. C. oraz K. C. były spójne i logiczne skoro K. C. został przesłuchany pobieżnie, a treść jego zeznań jest chaotyczna i niejednoznaczna. Wprawdzie K. C. zeznał, że było coś takiego, że pan R. się szarpał z panem J.. Trochę się wyzywali. Nie widział, aby oskarżony bił matkę. Pani N. przyszła i powiedziała, że syn ją uderzył, płakała. Było tam coś, że została uderzona w głowę. Nie widział żadnych obrażeń, siniaków, krwi. W dalszej części zeznań wskazał jednak, że nie było to w tym samym dniu kiedy szarpali się bracia. Było to wcześniej niż to zdarzenie. Siedzieli na werandzie przed mieszkaniem pana J.. Na werandzie był z panem J., a potem przyszła jego żona.

Tymczasem M. C. zeznała, że ona z mężem i pan J. siedzieli na podwórku. Widziała jak na podwórku szarpali się pan R. N. z bratem i mamę gonił po podwórku. Krzyczeli. Pan J. poszedł żeby zobaczyć co się stało. Bezpośrednio po zdarzeniu nie widziała śladów. Parę dni po zajściu M. N. pokazywała jej ślad, który miała na ręku. Miała na ręce siniaki, było to 2-3 dni po zdarzeniu. Tydzień lub dwa po zdarzeniu oglądała zdjęcia z pobicia u pana J. N. w domu. Były zrobione zaraz po zajściu(k 119-120).

Nadto Sąd Rejonowy obdarzył wiarą zeznania K. L., przeprowadzającego interwencję w dniu 4 kwietnia 2012r., podczas gdy z relacji tego świadka wynika inny przebieg zdarzenia niż opisany przez pokrzywdzoną M. N., której zeznania dały podstawę do poczynienia przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych (k 5-5v,71-71v).

K. L. wskazał, że po przybyciu na miejsce, M. N. oświadczyła, że przed chwilą jej pijany syn R. N. wszczął w domu awanturę, szarpał ją za ubranie oraz uderzył ją w rękę metalową słuchawką od telefonu (k 10v).

Słusznie także podnosi skarżący, że Sąd Rejonowy pominął okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonego, wynikające z zeznań A. R., B. S. i P. B., a dotyczące zachowania M. N..

Już powyższe uchybienia powodują konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy oskarżonego do ponownego rozpoznania.

Ponownie rozpoznając sprawę Sąd Rejonowy przeprowadzi postępowanie dowodowe w zakresie niezbędnym do prawidłowego orzekania, mając na względzie poczynione uwagi i treść apelacji. Przesłucha oskarżonego, o ile nie skorzysta on z przysługującego prawa do odmowy złożenia wyjaśnień i udzielenia odpowiedzi na zadane pytania, prawidłowo stosując art. 389 kpk.

Odtworzy zapis z płyty złożonej przez oskarżonego (k 201).

Przesłucha pokrzywdzoną i J. N. - w razie zachodzących ku temu podstaw także na okoliczności związane z nagraną rozmową- oraz świadków M. i K. C., a także K. L. po uprzednim dołączeniu wpisu w notatniku z dnia 4 kwietnia 2012r., dążąc do możliwie precyzyjnego i chronologicznego odtworzenia przebiegu tych wydarzeń, które mają istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. W zakresie pozostałych dowodów o charakterze osobowym, Sąd Rejonowy może skorzystać z możliwości przewidzianej w art. 442 § 2 k.p.k, chyba że wyniki przeprowadzonego postępowania, mimo wszystko, zrodzą konieczność przeprowadzenia wszystkich dowodów w sposób bezpośredni.

Przeprowadzi dowody nieosobowe, zgodnie z przepisami kpk i ewentualnie inne dowody z urzędu lub na wniosek stron, których potrzeba wyłoni się w toku postępowania.

Zgromadzony materiał dowodowy podda wnikliwej analizie. Oceny wszystkich dowodów dokona zgodnie z zasadami wiedzy, logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, w granicach określonych w art. 7 k.p.k. oraz respektując zasady wynikające z art. 4 k.p.k. Na tej podstawie ustali stan faktyczny, który podda właściwej ocenie prawnej. W razie potrzeby Sąd Rejonowy swoje stanowisko uzasadni, zgodnie z wymogami art. 424 § 1 k.p.k.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy, na zasadzie art. art. 437 § 2 k.p.k. orzekł jak w wyroku.