Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

postanowienia z dnia 21 stycznia 2021 roku

W dniu 22 stycznia 2021 r. powód (...) W. złożył oświadczenie o cofnięciu pozwu bez zrzeczenia się roszczenia.

Zgodnie z treścią art. 203 § 1 k.p.c., pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku. Art. 203 § 4 k.p.c. stanowi zaś, że sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa.

Uprawnienie do cofnięcia powództwa stanowi przejaw dyspozycyjności procesu cywilnego. Strona powodowa ma prawo do podjęcia decyzji o rezygnacji z ochrony prawnej, jaka przysługuje jej przed Sądem i poza nadzwyczajnymi okolicznościami, wskazanymi w cytowanym art. 203 § 4 k.p.c., nie podlega kontroli Sądu. W niniejszej sprawie nie sposób dopatrzeć się w czynności powoda sprzeczności z prawem, zasadami współżycia społecznego lub zmierzenia do obejścia prawa. Cofnięcie powództwa stanowi wyraz rezygnacji z dochodzonego roszczenia przez powoda i brak jest okoliczności, które mogłyby wskazywać na istnienie w tym zakresie dodatkowych, wymagających kontroli przez Sąd motywacji po jego stronie.

Stosownie do treści art. 355 k.p.c., sąd umorzy postępowanie, jeżeli powód ze skutkiem prawnym cofnął pozew, strony zawarły ugodę lub została zatwierdzona ugoda zawarta przed mediatorem albo z innych przyczyn wydanie wyroku stało się zbędne lub niedopuszczalne. Skoro więc w niniejszej sprawie doszło do skutecznego cofnięcia powództwa, postępowanie należało umorzyć, o czym postanowiono w punkcie I części dyspozytywnej.

Za stronę przegrywającą sprawę w przypadku cofnięcia powództwa co do zasady uznaje się powoda, chyba że wystąpienie z powództwem było niezbędne dla celowego dochodzenia praw lub celowej obrony, z uwzględnieniem okoliczności istniejących w dacie wytoczenia pozwu. Dotyczy to zwłaszcza sytuacji, gdy cofnięcie pozwu jest konsekwencją zaspokojenia przez pozwanego wymagalnego w chwili wytoczenia powództwa roszczenia powoda (tak: postanowienie SN z 12 kwietnia 2012 r., II CZ 208/11, por. również postanowienia SN z 8 lutego 2012 r., V CZ 109/11 oraz z 7 marca 2013 r., IV CZ 8/13).

W niniejszej sprawie cofnięcie powództwa nie było wynikiem zachowania się przez pozwanego w sposób zgodny z żądaniem pozwu. Tym samym, co do zasady za stronę przegrywającą uznać należy powoda i winien on zwrócić pozwanemu należne koszty procesu.

Wskazać należy, że opiekun prawny pozwanego dokonał spłaty zadłużenia 11 stycznia 2021 r., a zatem przed wydaniem w sprawie nakazu zapłaty, wobec czego nie mógł mieć świadomości wytoczenia przeciwko małoletniemu P. R. powództwa o zapłatę. Co istotne, ustawodawca w art. 187 § 1 pkt 3 położył nacisk na podjęcie przez strony próby pozasądowego rozwiązania sporu – a skazanie na ww okoliczność lub odstąpienie od niej stanowi wymóg formalny pozwu. Niewątpliwie ratio legis tego przepisu jest aby umożliwić stronom rozwiązanie ich sporu bez angażowania aparatu państwowego. Zresztą sam powód na podjętą próbę polubownego zakończenia sporu się powołał, lecz wskazał, niezgodnie ze stanem rzeczywistym, iż pozwany nie wykazał na tym polu inicjatywy i nie ustosunkował się do wezwania. Rzecz jednak w tym, iż pozwany (jego przedstawiciel ustawowy) odebrał wezwanie do zapłaty z zakreślonym 14 dniowym terminie na dobrowolne spełnienie świadczenia pod rygorem wystąpienia na drogę postepowania sadowego w dniu 08 stycznia 2021 roku, co oznacza, iż zakreślony termin upływał dopiero wraz z dniem 22 stycznia 2021 roku i dopiero po tej dacie uprawnione byłoby powoływanie się przez powoda na brak woli pozwanego do dobrowolnego uregulowania zaległości. W sytuacji zaś gdy powód zachował się nielojalnie i przed zakreślonym przez siebie terminem do dobrowolnej zapłaty skierował sprawę na drogę postepowania sadowego, a pozwany po otrzymaniu wezwania do zapłaty uiścił w zakreślonym terminie należność (w niniejszej sprawie było to bezzwłocznie), powinien liczyć się z konsekwencjami wytaczania przedwczesnego powództwa, traktując wymóg formalny pozwu wskazany w art. 187 § 1 pkt 3 instrumentalnie i bez refleksji czemu ów wymóg ma służyć. W realiach niniejszej sprawy nie sposób powoda traktować jako stronę wygrywająca sprawę skoro do zaspokojenia doszło wskutek podjętej przez pozwanego próby polubownego zakończenia sporu i spełnienia świadczenia co czyni wytoczenie powództwa w niniejszej sprawie jako niezasadne.

Wobec tego Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 917 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Na tę kwotę złożyły się: wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika przedstawiciela ustawowego małoletniego pozwanego – radcy prawnego – w stawce minimalnej w wysokości 900 zł ustalonej zgodnie z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu aktualnym na dzień wniesienia pozwu oraz 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od dokumentu pełnomocnictwa. Podstawa rozstrzygnięcia o kosztach jest treść art. 98 kpc i art. 101 kpc.

Mając powyższe na względzie Sąd orzekł jak w postanowieniu.

Zarządzenie: (...)

04-04-2022