Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 września 2022r.

Sąd Rejonowy w Kętrzynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 września 2022 r. w K.

sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko K. S.

o zapłatę

powództwo oddala.

Sygn. akt I C 394/22 upr

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanej K. O. kwoty 4.723,22 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazał, że wierzytelność dochodzona przez powoda wynika z zawartej w dniu 11.06.2019 r. przez pozwaną a (...) sp. z o.o. umowy pożyczki pod marką H. P.. Zgodnie z postanowieniami umowy nr (...) na łączne zobowiązanie do spłaty składa się: kwota pożyczki 5.000,00 zł, opłata przygotowawcza 1.246,50 zł, prowizja za udzielenie pożyczki 3.739,50 zł, odsetki umowne 865,41 zł. Z tytułu umowy pozwana dokonała wpłat w łącznej wysokości 5.879,43 zł. Dalej powód wskazał, że w dniu 15.12.2020 r. pomiędzy (...) S.A. z siedzibą w W. a (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. została zawarta umowa sprzedaży wierzytelności, na mocy której powód nabył wierzytelność pozwanego wynikającą z umowy pożyczki numer (...) wraz z wszelkimi prawami i obciążeniami związanymi z ta wierzytelnością.

W odpowiedzi na pozew K. O. obecnie S. przyznała, że w dniu 11.06.2019 r. zawarła umowę pożyczki z (...) sp. z o.o. W związku z trudną sytuacją materialną zaprzestała spłaty. Zgłosiła gotowość zawarcia ugody, ale pozwany na propozycję tę nie zareagował.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 10.06.2019 r. K. O. zawarła z (...) sp. z o.o. z siedzibą
w W. umowę pożyczki nr (...). Zgodnie z umową K. O. otrzymała pożyczkę w kwocie 5.000,00 zł, jednocześnie zobowiązując się do zwrotu tej kwoty wraz z odsetkami w kwocie 866,95 zł i prowizją w kwocie 3.739,50 zł w 36 ratach miesięcznych, zgodnie z harmonogramem spłat stanowiącym załącznik do umowy.

(dowód: umowa – k. 10-16, harmonogram spłat – k. 17 - 18, potwierdzenie wypłaty – k. 19)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu.

Zgodnie z aktualnie obowiązującymi przepisami prawa materialnego (art. 6 kc) oraz procesowego (art. 232 kpc) postępowanie cywilne ma charakter procesu kontradyktoryjnego, co oznacza, iż obowiązek wskazywania dowodów potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy w zasadzie obciąża strony. Sąd został natomiast wyposażony w uprawnienie, a nie zaś w obowiązek, dopuszczenia dalszych jeszcze, niewskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest - czy też nie jest - dostateczny do jej rozstrzygnięcia (tak np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNP 1997, Nr 3, poz. 29). Rzeczą Sądu nie jest zatem zarządzanie dochodzenia w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa bowiem na stronach (art. 3 kpc), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 kpc) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 kc) - (tak np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/76). Jak wynika z powyższego, naruszenie przez Sąd art. 232 kpc może mieć miejsce tylko wyjątkowo, jeżeli z materiałów sprawy wynika, że dopuszczenie z urzędu dowodów było szczególnie uzasadnione lub oczywiste (tak np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 1998 r., I PKN 194/98, OSNP 1999/13/425).

Zgodnie z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (§ 2 art. 509 k.c.). Na skutek przelewu wierzytelność cedenta (dotychczasowego wierzyciela) przechodzi na cesjonariusza (nabywcę wierzytelności) w takim stanie, w jakim dotychczas istniała. Zasadniczo cesja nie wpływa na kształt wierzytelności, zmienia się jedynie podmiot uprawniony do żądania świadczenia.

Podkreślić należy, że powód, jako strona inicjująca proces, jest zobowiązany do udowodnienia wszystkich twierdzeń pozwu, na których opiera swe roszczenie. Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy powód powinien zatem wykazać swoją legitymacją czynną.

W ocenie Sądu powód w żaden sposób nie udowodnił, że przysługuje mu wierzytelność w stosunku do pozwanej K. S. wynikająca z umowy pożyczki z dnia 10.06.2019r. w wysokości dochodzonej przedmiotowym powództwem.

Powód przedłożył jedynie umowę łączącą pozwaną z (...) sp. z o.o., a także załącznik do umowy ramowej cyklicznego przelewu wierzytelności z dnia 15.12.2020 r. Porozumienie nr 4 z dnia 26.05.2021 r., jednakże umowy ramowej cyklicznego przelewu wierzytelności z dnia 15.12.2020 r., jako dokumentu źródłowego nie przedłożył. Brak jest zatem informacji na jaki okres została zawarta umowa ramowa, jakie są warunki przeniesienia wierzytelności, czy pozwana została zawiadomiona o przelewie wierzytelności.

Jeśli warunkiem przeniesienia wierzytelności była zapłata ceny, powód nie wykazał, że doszło do skutku rozporządzającego umowy przelewu, polegającego na przeniesieniu wierzytelności z chwilą zapłaty całej umówionej ceny przez powoda. W sytuacji cesji wierzytelności, powód powinien wykazać, że została ona skutecznie na jego rzecz przeniesiona.

Dowodem potwierdzającym legitymację czynną strony powodowej mogłaby być wyłącznie kompletna umowa ramowa cyklicznego przelewu wierzytelności, z której wynikałoby nabycie przez stronę powodową wierzytelności dochodzonej pozwem, na określonych w niej warunkach.

Nabycia wierzytelności dochodzonej przedmiotowym pozwem nie dowodzi także, złożone do akt, choć niepotwierdzone za zgodność z oryginałem, wezwanie do zapłaty z dnia 20.12.2021 roku, które co najwyżej mogłyby być potraktowane wyłącznie w kategoriach dokumentu prywatnego. Formalna moc dowodowa takiego dokumentu prywatnego, zgodnie z art. 245 k.p.c., ograniczona byłaby do przypuszczenia, że twórca dokumentu złożył oświadczenie o wskazanej treści. Jedynie w tym zakresie dokumenty te nie budziłby wątpliwości Sądu. Moc dowodowa tych dokumentów nie poparta dokumentami źródłowymi jest niedostateczna do przyjęcia zasadności powództwa. Podkreślić należy, że treść oświadczenia zawartego w dokumencie prywatnym nie jest objęta domniemaniem zgodności z prawdą zawartych w nim twierdzeń - dokument prywatny nie jest dowodem rzeczywistego stanu rzeczy (tak wyrok SN z dnia 25 września 1985 r., IV PR 200/85, OSNC 1986, nr 5, poz. 84).

Trzeba zauważyć również, że z załączonego do pozwu dokumentu nazwanego „Wykaz Wierzytelności do porozumienia nr 4 do umowy ramowej cyklicznego przelewu wierzytelności z dnia 15.12.2020 r. nie wynika, że przelew dotyczy umowy zawartej przez pozwaną z (...) sp. z o.o. Ponadto forma zapisu daty może sugerować, że chodzi o umowę zawartą dnia 06.11.2019 r. Jak wynika jednak z umowy pożyczki nr (...) załączonej do pozwu została ona zawarta w dniu 10.06.2019 r., a nie jak twierdził powód w dniu 11.06.2019r., co może oznaczać, że przedmiotem umowy przelewu wierzytelności było inne roszczenie.

Mając na uwadze powyższe należało uznać, że powód nie udowodnił swoje legitymacji czynnej i powództwo oddalić.

ZARZĄDZENIE

1.  (...);

2.  (...);

3.  (...).

K., (...)