Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 434/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze z dnia 11 maja 2022 r., sygn. akt II K 615/21

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. obrazę przepisów prawa procesowego, a to art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k., mającej istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, wyrażającej się dokonaniem dowolnej oceny dowodów, nieopartej o całokształt ujawnionego w toku postępowania materiału dowodowego, sprzecznej z logiką, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a to poprzez oparcie wyroku jedynie o część ujawnionego materiału dowodowego, w tym wybiórcze fragmenty zeznań przesłuchanych w sprawie świadków i zaniechanie rozważenia okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, wynikających z przeprowadzonych na rozprawie dowodów, w szczególności wyjaśnień oskarżonego, jak również innych dowodów osobowych, opinii kryminalistycznych z zakresu badań biologicznych oraz z zakresu informatyki.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2. naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a w szczególności art. 7 k.p.k., art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. polegające na niewskazaniu przekonujących przesłanek swego rozstrzygnięcia, opartego na dowolnym, niepełnym i wybiórczo potraktowanym materiale dowodowym, bez odniesienia się do wszystkich istotnych faktów i dowodów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, a skoncentrowaniu się przede wszystkim na wskazaniu argumentacji mającej doprowadzić do przekonania o sprawstwie i winie oskarżonego, a także polegające na nieuwzględnieniu wszystkich okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, w szczególności poprzez:

a) uznanie za wiarygodne zeznań świadków - funkcjonariuszy Policji A. S. (1) oraz B. B. i oparcie na nich ustaleń faktycznych w sprawie, co skutkowało odrzuceniem przeciwstawnych tym zeznaniom zeznań innych świadków oraz wyjaśnień oskarżonego uznanych za niewiarygodne i niespójne;

b) uznanie, iż rozbieżności występujące pomiędzy opisywanym przez w/w funkcjonariuszy Policji przebiegiem interwencji przeprowadzonej w dniu 14.10.2017r. z udziałem pojazdu marki B. o nr rej. (...), w tym usytuowanie świadków A. S. (1) oraz B. B., a także różnice w cechach charakterystycznych pojazdu, m.in. takich jak jego kolor oraz w wyglądzie kierującego, nie mogły mieć wpływu na podważenie wiarygodności ich zeznań.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

3. naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj. art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k., mające wpływ na treść orzeczenia poprzez bezpodstawne oddalenie wniosków dowodowych o:

a) dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka J. S., co skutkowało brakiem istotnych ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie mających na celu ustalenie danych osoby, do której należał aparat telefoniczny marki S. o nr (...), a tym samym zaniechanie ustaleń, co do ewentualnego kierującego - posiadacza w/w aparatu telefonicznego, który w dacie zdarzenia mógł poruszać się pojazdem marki B. o nr rej. (...);

b) dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków A. B. i N. O. - pracowników (...) S.A. w W., tj. osób które udzielały odpowiedzi w imieniu ubezpieczyciela na zobowiązania Sądu, celem ustalenia w jaki sposób wprowadzono do systemu informatycznego ubezpieczyciela informację o sprzedaży pojazdu marki B. nr rej. (...), z wyjaśnieniem dokładnych okoliczności dokonania przedmiotowej czynności, w tym celem ustalenia czy pomimo antydatowania informacji o sprzedaży pojazdu przez K. J. (1) możliwe jest ustalenie faktycznego wprowadzenia w/w informacji oraz ustalenie, czy data załączenia dokumentu w systemie informatycznym (...) S.A. w W. jest tożsama z datą jej wprowadzenia w danym oddziale ubezpieczyciela, a także czy świadek M. G. posiadał możliwość antydatowania w systemie informatycznym ubezpieczyciela wprowadzenia danych dotyczących sprzedaży pojazdu przez K. J. (1) w związku z poziomem kompetencji tego pracownika oraz celem ustalenia czy po wprowadzeniu danych przez pracownika oddziału ubezpieczyciela - M. G., ujawniona informacja o sprzedaży danego pojazdu musiała zostać zatwierdzona przez inną osobę zatrudnioną w (...) S.A. w W., która to dopiero czynność spowodowała jej wprowadzenie do systemu informatycznego, czy też informacja ta widoczna była bezpośrednio po jej wprowadzeniu z poziomu oddziału oraz w jaki sposób wprowadzono do systemu informatycznego ubezpieczyciela informację o sprzedaży pojazdu marki B. nr rej. (...), a tym samym zaniechanie ustaleń, co do poinformowania ubezpieczyciela o dokonaniu przeniesienia prawa własności auta na rzecz osoby trzeciej w sposób zgodny z przyjętą procedurą, a także zaniechanie ustaleń co do daty dostarczenia umowy sprzedaży w/w pojazdu przez K. J. (1) do Oddziału (...) S.A. w W. oraz daty poinformowania o tejże czynności ubezpieczyciela;

c) zwrócenie się do Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad w W. o udzielenie informacji o zmianach lub naprawach bądź modernizacji, jakie były wykonywane w oświetleniu ulicznym drogi krajowej nr (...) przy ul. (...) w L., tj. od wjazdu do dyskontu Biedronka do przejazdu kolejowego od dnia 14.10.2017r. do dnia 03.11.2021r., a tym samym zaniechanie ustaleń w zakresie zmian w oświetleniu ulicznym, co miało istotny wpływ na prawidłowość przeprowadzonego eksperymentu procesowego w kontekście zeznań świadków, którzy w kierującym pojazdem marki B. o nr rej. (...) rozpoznali oskarżonego, a także na ocenę wiarygodności tych zeznań.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

4. naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj. art. 368 § 1 k.p.k. w zw. z art. 170 § 3 k.p.k. poprzez nierozpoznanie wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego złożonego na rozprawie w dniu 23.03.2022r. w przedmiocie dopuszczenia dowodu o zwrócenie się przez Sąd do J. S. o wskazanie i przesłanie dokumentacji dotyczącej zakupu telefonu marki S. o nr (...) celem wykazania pochodzenia w/w telefonu, w tym nabycia prawa jego własności, co skutkowało brakiem istotnych ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie mających na celu ustalenie danych osoby, do której należał przedmiotowy aparat telefoniczny, a tym samych zaniechanie ustaleń, co do ewentualnego kierującego - posiadacza w/w aparatu telefonicznego, który w dacie zdarzenia mógł poruszać się pojazdem marki B. o nr rej. (...).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

5. naruszenie przepisów postępowania, a w szczególności art. 167 k.p.k. w zw. z art 366 § 1 k.p.k., a także art. 193 k.p.k., mające wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a polegające na zaniechaniu wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy poprzez:

a)  zaniechanie dopuszczenia z urzędu dowodu z opinii biegłego informatyka celem dokonania analizy zawartości aparatu telefonicznego marki S. o nr (...), co skutkowało brakiem istotnych ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie mających na celu ustalenie danych osoby, do której należał przedmiotowy aparat telefoniczny, a tym samych zaniechanie ustaleń, co do ewentualnego kierującego - posiadacza w/w aparatu telefonicznego, który w dacie zdarzenia mógł poruszać się pojazdem marki B. o nr rej. (...);

b)  zaniechanie dopuszczenia z urzędu dowodu z zeznań świadka A. R., K. J. (2) oraz K. J. (3), co skutkowało brakiem istotnych ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie mających na celu ustalenie prawa własność pojazdu marki B. o nr rej. (...) w dacie zdarzenia, w tym czy do sprzedaży w/w pojazdu A. S. (2) przez K. J. (1), a następnie A. R. przez A. S. (2) doszło przed datą popełnienia przestępstwa i w czyim posiadaniu pozostawał rzeczywiście w/w pojazd w chwili jego popełnienia, a także czy K. J. (1) oraz A. S. (2) antydatowali umowę sprzedaży pojazdu;

c)  zwrócenie się do Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad w W. o udzielenie informacji o stanie oświetlenia ulicznego drogi krajowej nr (...) przy ul. (...) w L., tj. od wjazdu do dyskontu Biedronka do przejazdu kolejowego w dniu 14.10.2017r., w tym zwłaszcza celem ustalenia czy oświetlenie uliczne w tym miejscu we wskazanej dacie było sprawne i czy w ogóle było zamontowane, co skutkowało brakiem istotnych ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie mających na celu ustalenie czy funkcjonariusze Policji w warunkach panujących na miejscu zdarzenia mogli rozpoznać wizerunek osoby kierującej w/w pojazd w dniu 14.10.2017 r.;

d)  zaniechanie przeprowadzenia z urzędu okazania bezpośredniego/ okazania wizerunku A. S. (2) oraz A. R. funkcjonariuszom Policji - A. S. (1) i B. B., którzy w kierującym pojazdem marki B. o nr rej. (...) rozpoznali oskarżonego, co skutkowało brakiem istotnych ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie mających na celu ustalenie osoby kierującej w/ w pojazdu w dniu 14.10.2017r.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

6. naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a to art. 391 § 1 k.p.k. w zw. z art. 394 § 2 k.p.k., polegającą na uznaniu za ujawnione zeznania świadka K. J. (1) z postępowania przygotowawczego i sądowego, z uwagi na przebywanie świadka na długotrwałym zwolnieniu lekarskim i brakiem możliwości bezpośredniego przesłuchania z powodów nie dających się usunąć, w sytuacji gdy możliwe było bezpośrednie przesłuchanie w/w świadka na kolejnym terminie rozprawy z powodu ustania przeszkód stanowiących podstawę decyzji procesowej Sądu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

7. naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a to art. 442 § 3 k.p.k., polegającą na niewywiązaniu się z zapatrywań i wskazań Sądu Odwoławczego, co skutkowało bezpodstawnym uznaniem sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

8. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na nieuzasadnionym przyjęciu, iż oskarżony G. G. dopuścił się czynów opisanych w części wstępnej zaskarżonego orzeczenia, w sytuacji gdy bezstronna i wnikliwa analiza materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania karnego, w tym w szczególności zabezpieczonego w pojeździe marki B. nr rej. (...) materiału biologicznego, opinii biegłego z zakresu informatyki, zeznań świadków J. P. (1), S. P. (1), T. P., M. G., K. J. (1), A. S. (3), D. W., R. S. oraz wyjaśnień oskarżonego, nie pozwalała na poczynienie wskazanych ustaleń.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1 – Ad. 8

Zarzuty podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego adw. K. F. są bezzasadne. Podzielić należało stanowisko Sądu Rejonowego, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i ustalony na jego podstawie, przy zachowaniu reguł art. 7 k.p.k., stan faktyczny pozwalały na uznanie sprawstwa i winy G. G. w zakresie czynów przypisanych mu w pkt 1 i 2 części dyspozytywnej wyroku. Ustalenia faktyczne w zakresie przyjętego zachowania oskarżonego nie wykraczały poza ramy swobodnej oceny dowodów, bowiem poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej i logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz sędziowskim przekonaniem.

W pierwszej kolejności podkreślenia wymaga, że Sąd I instancji w sposób szczegółowy, wszechstronny, we wzajemnym powiązaniu i z uwzględnieniem pozostałych dowodów zgromadzonych w sprawie ocenił zeznania świadków A. S. (1) i B. B. w pełni zasadnie uznając je za wiarygodne. Wbrew stanowisku skarżącej świadkowie ci byli w swoich kolejnych zeznaniach z postępowania przygotowawczego jak i sądowego w pełni konsekwentni, a ich relacje korespondowały ze sobą i wzajemnie się uzupełniały tworząc logiczną całość i nie pozostawiając wątpliwości co do osoby kierującej pojazdem marki B. nr rej. (...) w dniu 14 października 2017 r. Nie można przy tym zapominać, że są to funkcjonariusze Policji, a więc osoby zaufania publicznego, których zeznania wiązały się w dodatku ściśle z pełnionymi przez nich obowiązkami służbowymi. Ani A. S. (1), ani B. B. nie mieli przy tym najmniejszego powodu, aby fałszywie pomawiać oskarżonego narażając się zarazem na odpowiedzialność za składanie fałszywych zeznań i utratę pracy. Nie pozostawali oni z oskarżonym w konflikcie, a tym samym byli osobami w stosunku do niego w pełni obiektywnymi. To samo dotyczy zeznań funkcjonariusza Policji A. K., która powiązała numery rejestracyjne pojazdu marki B. z osobą oskarżonego, podając, że wielokrotnie widziała G. G. w tym samochodzie w miejscowości M. (k. 145). Należy przy tym wskazać, że podczas eksperymentu procesowego funkcjonariusze ponownie rozpoznali oskarżonego za kierownicą samochodu (k. 367). To, że zeznania świadka A. S. (1) i B. B. podczas kolejnych przesłuchań różniły się od siebie co do odległości, w jakiej dostrzegli pojazd oskarżonego, koloru pojazdu, czy opisu osoby oskarżonego powyższej oceny nie zmienia, tym bardziej, że od zdarzenia z dnia 14 października 2017 r. do czasu złożenia zeznań przez funkcjonariuszy przy ponownym rozpoznaniu sprawy przez Sąd Rejonowy w Kamiennej Górze upłynęły ponad 4 lata. Oczywiście upływ czasu zawsze jest okolicznością, która wpływa na zacieranie się szczegółów i mniejszą dokładność w zapamiętywaniu zdarzeń. Należy mieć jednak na uwadze to, że zeznania funkcjonariuszy były jednoznaczne i konsekwentne co do osoby kierującej pojazdem. W świetle tych zeznań nie było wątpliwości, że tą osobą był oskarżony G. G..

Sąd I instancji również prawidłowo ocenił zeznania świadka A. S. (3) i D. W. oraz uznał je za niewiarygodne i mające stanowić linię obrony oskarżonego twierdzenia, że w chwili zdarzenia A. S. (3) prowadziła pojazd marki B. nr rej. (...). Przede wszystkim wersja zdarzenia relacjonowana przez świadka A. S. (3) była całkowicie nielogiczna i ewoluowała w toku postępowania. W pierwszych chronologicznie zeznaniach świadek podała, że nie prowadziła samochodu w dniu 14 października 2017 r., ponieważ nie ma prawa jazdy (k. 61v), by na rozprawie głównej przyznać, że prowadziła samochód w dacie zdarzenia, ale nie zatrzymała się na polecenie funkcjonariusza Policji, ponieważ nieprawidłowo odczytała jego gesty i uznała, że może jechać dalej, zaś prowadzenia samochodu nauczyła się z instrukcji w internecie (k. 195). Wskazała również, że „…Ja żeby ruszyć samochodem przekręciłam kluczyk, wbiłam sprzęgło, dałam jedynkę…” (k. 196v). Tymczasem faktem powszechnie znanym jest, że automatyczna skrzynia biegów, o jakiej mówiła świadek A. S. (3), a jaka miała być w pojeździe marki B. nie posiada ani sprzęgła nożnego, ani pierwszego biegu co dodatkowo osłabia jej wiarygodność odnośnie prowadzenia przedmiotowego samochodu w czasie objętym zarzutem. Twierdzenie świadka A. S. (3), że nie umiejąc prowadzić samochodu i żadnego powodu do pośpiechu, miała prowadzić pojazd szybciej niż ścigające ją radiowozy (i dodatkowo zatrzymując się na zakupy w sklepie (...)) jest zatem całkowicie niewiarygodne. Co istotniejsze, zeznania te są sprzeczne z relacją wszystkich przesłuchanych w sprawie funkcjonariuszy, którzy stanowczo podali, że kierowcą, który w dniu 14 października 2017 r. nie zatrzymał się do kontroli był mężczyzna, a nie kobieta. Także konfrontacja świadków A. S. (1) i A. S. (3) nie wniosła nic nowego do sprawy, gdyż pozostali oni przy swoich zeznaniach (k. 338). Z tych samych powodów całkowicie niewiarygodne są zeznania D. W.. Zauważyć należy, że świadek nie była na miejscu zdarzenia, a o wypadku miała dowiedzieć się od A. S. (3) podczas rozmowy telefonicznej i następnie pojechać z nią w celu odholowania pojazdu znajdującego się na poboczu (k. 197 i k. 440-440v). Niezależnie zatem od informacji jakie uzyskała świadek D. W. od A. S. (3), podnieść trzeba, że jej zeznania nie mogły być podstawą ustaleń faktycznych.

Nie ma też racji skarżąca, że skoro na zabezpieczonym do badań materiale nie ujawniono DNA oskarżonego, to należy wysnuć wniosek, że nie prowadził pojazdu w dniu objętym zarzutem. Okoliczność, że w samochodzie marki B. ujawniono biologiczne ślady DNA pochodzące od A. S. (3) w próbkach nr 375/18 – fragment filtru papierosa marki (...) i nr 375/18/1 – fragment filtru papierosa marki (...) nie wyklucza sprawstwa oskarżonego. Wszakże świadek A. S. (3) sama przyznała, że jeździła tym samochodem, po jego zakupie przez A. S. (2) jako pasażer (k. 61v). W tej sytuacji okoliczność nieujawnienia na zabezpieczonym materiale śladów biologicznych DNA G. G., niezależnie od przyczyn takiego stanu rzeczy (np. braku odpowiedniego materiału porównawczego, zatarcia śladów), nie ma kluczowego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, bowiem na sprawstwo oskarżonego wskazuje szereg innych dowodów w sprawie wskazanych przez Sąd Rejonowy, które właściwie zostały ocenione przez ten Sąd zgodnie z zasadami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego (głównie zeznania A. S. i B. B.).

Zaaprobować należało stanowisko Sądu I instancji, że wyjaśnień oskarżonego nie uwiarygadniają zeznania świadków K. J. (1) i M. G., jakoby w czasie zdarzenia, oskarżony miał z nimi przebywać w Ś. u J. P. (1) i S. P. (1), a następnie z K. J. (1) w sklepie (...) w M.. Przede wszystkim z relacji świadka K. J. (1) wynikało, że już po tym fakcie od oskarżonego dowiedziała się, że do kierowania samochodem B. miało dojść w czasie, kiedy byli oni w wyżej wymienionym sklepie. Należy przy tym wskazać, że świadek K. J. (1) złożyła wyczerpujące zeznania przy pierwszym rozpoznaniu sprawy (k. 35 i k. 192-193). Chociaż Sąd I instancji dążył do bezpośredniego przesłuchania tego świadka, to z informacji uzyskanej w toku postępowania wynikało, że K. J. (1) przebywa na długotrwałym zwolnieniu lekarskim i z tego względu nie stawiła się z powodu nie dających się usunąć przeszkód (k. 444). Tym samym wskutek decyzji Sądu o uznaniu za ujawnione bez odczytywania protokołów zeznań świadka K. J. (1) nie doszło do naruszenia art. 391 § 1 k.p.k. w zw. z art. 394 § 2 k.p.k. Tymczasem oskarżony na dowód swojej prawdomówności wskazywał, że był u kierownika sklepu (...) w sprawie uzyskania nagrania z monitoringu. Okoliczność ta znajduje oparcie w relacji świadka A. C., która wprawdzie potwierdziła obecność oskarżonego w sklepie, jednak nie potrafiła wskazać kiedy miało to miejsce. Co znamienne, oskarżony w swoich wyjaśnieniach podał, że obawiał się oskarżenia, że to on prowadził pojazd B., a nie zgłosił organom ścigania potrzeby zabezpieczenia monitoringu, co miałoby rzekomo wykazać, że w czasie zdarzenia był on w sklepie. Skoro - jak sam twierdził - obawiał się stronniczego potraktowania ze strony Policji, to mógł złożyć taki wniosek w Prokuraturze Rejonowej w Kamiennej Górze. Nie można przy tym wykluczyć, że oskarżony rozmawiając na temat monitoringu ze świadkiem A. C. mógł budować swoją linię obrony, tak by w późniejszym procesie karnym podnosić tę okoliczność. Jeśli zaś idzie o sam fakt obecności oskarżonego wspólnie z K. J. (1) i M. G. u J. P. (1) i S. P. (2), a następnie u T. P., w sprawie zakupu regałów sklepowych, to mógł on mieć miejsce, jednak nie w czasie zdarzenia objętego zarzutem. Zaznaczyć przy tym należy, że wymienieni wyżej świadkowie nie zapamiętali szczegółowej daty tej wizyty.

Także dowody rzeczowe w postaci fotografii z k. 137 i k. 138 nie potwierdzają obecności oskarżonego u świadka T. P. w czasie zdarzenia. Z opinii biegłego informatyka inż. J. P. (2) wynika, że właściwa ekspertyza w odniesieniu do pliku będącego przedmiotem postępowania może być przeprowadzona wyłącznie na podstawie oryginalnego pliku przekazanego w formie cyfrowej wraz z urządzeniem rejestrującym (k. 335). Sąd I instancji prawidłowo – dostrzegając wskazaną przez biegłego teoretyczną możliwość modyfikacji dat utworzenia przedmiotowego pliku – traktuje datę widniejącą w odniesieniu do pliku będącego przedmiotem postępowania tj. 20171014_210645. Nic nie stało bowiem na przeszkodzie, aby osoba tworząca plik z wyżej wymienionego zdjęcia (czy jego kopii), tak ustawiła datę aparatu, czy komputera, aby wskazywała ona nieprawdziwy obraz tego, że plik został utworzony w dniu zdarzenia. Tym bardziej, że zarówno brat oskarżonego, jak i jego konkubina K. J. (1) byli żywo zainteresowani stworzeniem nieprawdziwego alibi dla oskarżonego, aby ochronić go przed grożącą mu odpowiedzialnością karną.

Nietrafny jest zarzut obrazy art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. Nieuprawnione jest stanowisko, że każda inicjatywa dowodowa winna być bezkrytycznie akceptowana przez sąd. Jest zgoła inaczej, bo oddalenie wniosku dowodowego pozostaje uprawnieniem sądu, które wprost przewiduje art. 170 § 1 k.p.k. Jeśli sąd prawidłowo i przekonująco umotywował swoje stanowisko co do nieprzydatności dowodów wnioskowanych przez obrońcę, a inne uznał za obstrukcję postępowania, to stanowisko takie w żadnym razie nie może dawać podstawy do wysunięcia zarzutu braku uwzględnienia okoliczności sprawy. Sąd I instancji oddalając w dniu 6 maja 2022 r. wnioski dowodowe obrońcy swoje stanowisko prawidłowo, ze wskazaniem właściwych podstaw prawnych uzasadnił. Dowody wnioskowane do przeprowadzenia na rozprawie w zdecydowanej większości dotyczyły okoliczności nie mających żadnego znaczenia dla istoty rozstrzygnięcia i zmierzały do przedłużenia postępowania. Okoliczność, że telefon marki S. o nr (...) mógł być własnością A. S. (4), która weszła w jego posiadanie po otrzymaniu go od siostry – J. S. pozostaje bez znaczenia dla ustalenia osoby kierującej pojazdem marki B. o nr rej. (...) w dacie zdarzenia. Wszak nie można wykluczyć, że przedmiotowy telefon mógł być zostawiony w samochodzie przez A. S. (3). Podobnie należało ocenić wniosek obrońcy o przesłuchanie świadków A. B. i N. O.. Z informacji uzyskanej od ubezpieczyciela (...) z dnia 21 lutego 2019 r. wynika, że istnieje możliwość antydatowania, edytowania wpisów, co jest uzależnione od poziomu danego pracownika (k. 151). Z kolei z treści pisma z dnia 8 czerwca 2021 r. wynika, że pracownik dokonujący przeniesienia praw własności w systemie EVEREST wpisuje dwie daty: datę zamiany własności (wynikającą z dokumentu, który zostaje dołączony do systemu) oraz datę kiedy został o tym poinformowany (k. 328). W tych okolicznościach nie można zatem wykluczyć ewentualnej manipulacji przy wprowadzaniu danych do systemu ubezpieczyciela. Niezależnie od tego, okoliczności dotyczące rzekomego zbycia przedmiotowego pojazdu przez K. J. (1) w dniu 2 października 2017 r. mają znaczenie drugorzędne dla ustalenia sprawstwa oskarżonego. Wobec znajomości oskarżonego z A. S. (2), okoliczność zbycia pojazdu przed dniem 14 października 2017 r., nie dowodzi, że oskarżony nie prowadził tego pojazdu w dacie zdarzenia. Odnośnie wniosku dowodowego o zwrócenie się do Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad, wskazać należy, że ewentualne modernizacje oświetlenia ulicznego na odcinku drogi krajowej nr (...) ul. (...), w L., od wjazdu do dyskontu Biedronka do przejazdu kolejowego pozostają bez wpływu na przebieg eksperymentu procesowego przeprowadzonego z udziałem funkcjonariuszy Policji.

Nietrafny jest również zarzut naruszenia art. 167 k.p.k. w zw. z art 366 § 1 k.p.k., a także art. 193 k.p.k. Uprawnienie do przeprowadzenia dowodów z urzędu w zestawieniu z ciążącym na przewodniczącym obowiązkiem baczenia, by zostały wyjaśnione wszystkie istotne okoliczności sprawy nie oznacza obowiązku przeprowadzenia wszystkich dowodów, jakie hipotetycznie mogłyby cokolwiek wnieść do sprawy. Dowodzenie jakiegokolwiek faktu w procesie karnym musi być uzasadnione rzeczową potrzebą, a nie formalistycznym przeświadczeniem obrońcy, że konieczne jest wykorzystanie wszystkich dostępnych źródeł dowodowych. Za zupełnie chybiony należało uznać zarzut zaniechania dopuszczenia przez Sąd I instancji dowodu z opinii biegłego informatyka celem dokonania analizy zawartości aparatu telefonicznego marki S. o nr (...) na okoliczność ustalenia osoby, do której należał przedmiotowy aparat telefoniczny. Dowód ten był kompletnie nieprzydatny w tej sprawie, bowiem nie można na jego podstawie czynić kategorycznych ustaleń co do osoby kierującej pojazdem marki B. w czasie zdarzenia. Podobnie należało ocenić przydatność dowodu z zeznań świadka A. R., K. J. (2) oraz K. J. (3), skoro sprzedaż pojazdu nie wykluczała sprawstwa oskarżonego. Sąd I instancji dysponował zresztą zeznaniami świadka A. S. (2) i w oparciu o nie prawidłowo wywiódł, że okoliczność sprzedaży przez niego pojazdu A. R. (kilka dniu po jego nabyciu) jest niewiarygodna, zwłaszcza w obliczu niezgłoszenia tego faktu ani w Wydziale Komunikacji, ani w Urzędzie Skarbowym. Niezwrócenie się przez Sąd I instancji do Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad celem ustalenia czy oświetlenie uliczne w miejscu i dacie zdarzenia było sprawne i czy w ogóle było zamontowane nie zmienia oceny eksperymentu procesowego z udziałem funkcjonariuszy, skoro nie było choćby danych co do natężenia oświetlenia we wskazanym okresie, a przy tym zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie budził najmniejszych wątpliwości co do tego, że oskarżony w sposób w pełni świadomy nie zatrzymał się do kontroli drogowej i kontynuował jazdę mimo sygnałów świetlnych i drogowych. Również podniesiony przez skarżącą zarzut niekompletności materiału dowodowego spowodowany nieprzeprowadzeniem przez Sąd bezpośredniego okazania wizerunku A. S. (2) oraz A. R. funkcjonariuszom Policji, jest o tyle nietrafny, że świadek A. S. (1) rozpoznał G. G. na tablicy poglądowej (k. 57v) a swoje spostrzeżenia potwierdził na rozprawie głównej, wskazując, że rozpoznał oskarżonego jako sprawcę zdarzenia (k. 143-144). Także z uwagi na upływ czasu od daty zdarzenia wątpliwym byłaby wiarygodność takiej czynności procesowej. Prawdą jest, że Sąd I instancji nie rozpoznał wniosku dowodowego o zwrócenie się do J. S. o wskazanie i przesłanie dokumentacji dotyczącej zakupu telefonu marki S. o nr (...). Zwrócić jedynie należy uwagę, iż uchybienie to – podobnie jak nie przesłuchanie świadka na okoliczność przekazania tego telefonu A. S. (4) – nie miało żadnego wpływu na treść rozstrzygnięcia.

Wbrew zarzutom skarżącej nie doszło do naruszenia przez Sąd I instancji art. 5 § 2 k.p.k. W rozpoznawanej sprawie nie pojawiły się jakiekolwiek nie dające się usunąć wątpliwości, które należałoby tłumaczyć na korzyść G. G. i w konsekwencji uniewinnić go od zarzucanych mu czynów. Opisane wyżej zeznania funkcjonariuszy Policji A. S. (1) i B. B., nie budziły najmniejszych wątpliwości co do tego, że oskarżony mimo użycia sygnałów świetlnych i dźwiękowych polecających zatrzymanie się pojazdu, nie zatrzymał niezwłocznie pojazdu i kontynuował jazdę a tym samym nie ma wątpliwości co do tego, że jest sprawcą czynu z art. 178b k.k. Prowadząc wyżej wymieniony pojazd oskarżony nie stosował się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Kamiennej Górze II Wydział Karny zakazu wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 6 miesięcy, zawartego w prawomocnym wyroku o sygn. akt II W 112/17 z dnia 21 września 2017 r., uprawomocnionego w dniu 29 września 2017 r., a zatem zrealizował również znamiona występku z art. 244 k.k.

Końcowo należy wskazać, iż nie doszło do naruszenia art. 442 § 3 k.p.k. Sąd I instancji w niezbędnym dla rozstrzygnięcia zakresie zastosował się do wytycznych zawartych w wyroku Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 10 grudnia 2020 r sygn. VI Ka 116/20 w tym przesłuchał świadków, dopuścił opinie biegłych, przeprowadził eksperyment procesowy i konfrontacje między świadkami.

Z tych przyczyn brak było podstaw do uwzględnienia zarzutów obrazy przepisów postępowania i błędu w ustaleniach faktycznych. Sąd I instancji podjął słuszne rozstrzygnięcie co do sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie zarzucanych mu czynów, które też trafnie zakwalifikował.

Wniosek

1. O uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Kamiennej Górze, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad.1

Powody, dla których wnioski obrońcy oskarżonego nie zostały uwzględnione zostały już wyżej omówione w uzasadnieniu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Wyrok został wobec oskarżonego utrzymany w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W sytuacji, gdy zarówno ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę zaskarżonego wyroku nie nasuwają zastrzeżeń co do ich prawidłowości, gdy wątpliwości nie budzi prawidłowość przyjętej przez Sąd Rejonowy kwalifikacji prawnej przypisanych czynów, a orzeczone kary jednostkowe i kara łączna, podobnie jak orzeczony środek karny w postaci łącznego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat są adekwatne do społecznej szkodliwości czynów i stopnia winy oskarżonego, zaskarżony wyrok jako prawidłowy i słuszny należało – w myśl art. 437 § 1 k.p.k. – utrzymać w mocy. Ponadto, w sprawie brak jest okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu na podstawie art. 435 k.p.k., art. 439 § 1 k.p.k., art. 440 k.p.k. i art. 455 k.p.k.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Z uwagi na sytuację osobistą i materialną oskarżonego zwolniono go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu oraz opłaty (art. 624 § 1 k.p.k.)

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego G. G.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Sprawstwo i wina oskarżonego

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana