Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 kwietnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Andrzej Ziębiński

Sędziowie SSO Grażyna Tokarczyk (spr.)

SSO Dariusz Prażmowski

Protokolant Marzena Mocek

przy udziale Marka Dutkowskiego

Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 8 kwietnia 2014 r.

sprawy F. R. ur. (...) w K.,

syna M. i B.

oskarżonego z art. 286§1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 23 października 2013 r. sygnatura akt IX K 1034/12

na mocy art. 437 kpk, art. 438 kpk, art. 634 kpk

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- w punkcie 1 ustala, że przypisanego mu występku oskarżony dopuścił się działając w K., a czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi i wyczerpuje znamiona art. 286 § 3 kk i za to na mocy art. 286 § 3 kk i art. 33 § 2 kk wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 30 (trzydzieści) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 15 (piętnaście) złotych;

- ustala, że orzeczenie zawarte w punkcie 2 odnosi się do kary pozbawienia wolności orzeczonej powyżej;

2. w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

3. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki poniesione w postępowaniu odwoławczym w kwocie 20 (dwadzieścia) złotych i wymierza mu opłatę za obie instancje w kwocie 105 (sto pięć) złotych.

sygn. akt VI Ka 57/14

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 23 października 2013 r. sygnatura akt IX K 1034/12 uznał F. R. za winnego tego, że w dniu 13 sierpnia 2012 roku w K. i w K., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wystawiając do sprzedaży na internetowej (...) handlowej (...) poprzez aukcję nr (...) grę na konsolę X-B. (...) wprowadził w błąd W. B. co do zamiaru sprzedaży wyżej wymienionego przedmiotu, czym doprowadził W. B. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 57 złotych, to jest występku z art. 286 § 1 kk – i za to na wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 30 stawek dziennych, wysokość jednej stawki ustalając na kwotę 20 złotych; wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 5 lat; na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego W. B. kwoty 57 złotych.

Prokurator zaskarżył wyrok w części orzeczenia a karze na niekorzyść oskarżonego, powołując przepis art. 438 pkt 4 kpk, zarzucił niesłuszne zastosowanie wobec oskarżonego środka probacyjnego w postaci warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec niego kary 6 miesięcy pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 5 lat w sytuacji, gdy przeciwko zastosowaniu wskazanego środka probacyjnego przemawia to, iż nie będzie to wystarczające dla osiągnięcia celów kary i nie pozwoli na zapobieżenie powrotowi oskarżonego do przestępstwa.

Prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uchylenie rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 2 wyroku a tym samym wymierzenie oskarżonemu F. R. kary 6 miesięcy pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenie jaj wykonania na okres próby wynoszący 5 lat.

Sąd Okręgowy zaważył, co następuje.

W wyniku rozpoznania apelacji Prokuratora Sąd odwoławczy dostrzegł potrzebę zmiany zaskarżonego wyroku aczkolwiek niezgodnie z kierunkiem wniesionego środka odwoławczego.

Po pierwsze podkreślić wypada, że Sąd I instancji przeprowadził pełne postępowanie dowodowe, zgromadzone dowody poddając następnie wnikliwej ocenie zgodnej z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, w oparciu o którą dokonał prawidłowo ustaleń w zakresie stanu faktycznego, a także prawnej oceny zachowania oskarżonego o ile chodzi o wypełnienie znamion oszustwa.

Sąd odwoławczy w świetle ujawnionych w sprawie okoliczności doszedł jednak do przekonania, że zachowanie F. R. zakwalifikować należało w typie uprzywilejowanym tego czynu zabronionego, a zatem jako wypadek mniejszej wagi z art. 286 § 3 kk.

Sąd ustalił też, że przypisanego czynu oskarżony dopuścił się działając w K.. Zgodnie z art. 6 § 2 kk czyn zabroniony uważa się za popełniony w miejscu, w którym sprawca działał lub zaniechał działania, do którego był obowiązany, albo gdzie skutek stanowiący znamię czynu zabronionego nastąpił lub według zamiaru sprawcy miał nastąpić. Owszem skutek działania oskarżonego nastąpił w K. niemniej działał w K. i tak należało ustalić miejsce popełnienia przestępstwa, gdy nie budziło to wątpliwości, w pierwszej bowiem kolejności tak właśnie oznaczać należy miejsce popełnienia przestępstwa.

Przy ocenie, czy zachodzi wypadek mniejszej wagi w danej sprawie, należy brać pod uwagę przedmiotowo-podmiotowe znamiona czynu, kładąc akcent na te elementy, które są charakterystyczne dla danego rodzaju przestępstw. Wypadek mniejszej wagi jest to bowiem uprzywilejowana postać czynu o znamionach przestępstwa typu podstawowego, charakteryzująca się przewagą łagodzących elementów przedmiotowo-podmiotowych (wyrok SN z dnia 9 października 1996 r. sygn.V KKN 79/96).

Wśród znamion strony przedmiotowej istotne znaczenie mają w szczególności: rodzaj dobra, w które godzi przestępstwo; zachowanie się i sposób działania sprawcy; użyte środki; charakter i rozmiar szkody wyrządzonej lub grożącej dobru chronionemu prawem; czas, miejsce i inne okoliczności popełnienia czynu oraz odczucie szkody przez pokrzywdzonego. Niewątpliwie zamiar oskarżonego w niniejszej sprawie jest tym wymaganym dla spełnienia znamion typu zabronionego, czyli bezpośredni, przestępstwo kierunkowe, naprowadzona przez sprawcę motywacja w postaci sytuacji życiowej łagodzi jednak ocenę jego zachowania, jak i przede wszystkim wartość przedmiotu przestępstwa, a tym samym spowodowanie niewysokiej szkody- 57 zł. Elementy te w odniesieniu nawet do przeciętnego sprawcy przestępstwa oszustwa wymagały zróżnicowania postawy F. R. właśnie poprzez przyjęcie wypadku mniejszej wagi i zakwalifikowanie jego zachowania z art. 286 § 1 kk.

Wymierzając karę za tak kwalifikowany czyn Sąd Okręgowy miał w polu widzenia okoliczności łagodzące w postaci przyznania się przez oskarżonego do winy oraz złożenia wyjaśnień i stosunkowo młodego wieku, z drugiej zaś uprzedniej i następczej karalności.

W takich warunkach kara 3 miesięcy pozbawienia wolności jest współmierną do stopnia winy i społecznej szkodliwości zachowania oskarżonego, które ocenić należy, jako umiarkowane, spełni też swe zadania w zakresie indywidualnego oddziaływania, wykazując, że nawet zachowanie skierowane do mienia o niewysokiej wartości pociąga za sobą karę, kara ta realizuje również wymogi prewencji ogólnej. Podobnie cele swe spełni wymierzona obok kary pozbawienia wolności grzywna w rozmiarze 30 stawek dziennych, a wysokości stawki ustalonej na kwotę 15 zł.

Oceniając z jednej strony właściwości i warunki osobiste oskarżonego, jego dotychczasowy tryb życia, a także podniesione w apelacji, Sąd Okręgowy uznał, że oskarżonego można poddać próbie dając szansę na powrót do społeczeństwa i przestrzeganie porządku prawnego. Istotnie oskarżony był karany przed popełnieniem czynu objętego niniejszym postępowaniem, niemniej, jak wynika z danych o karalności, szeregu przestępstw podobnych dopuścił się w podobnym czasie, co sugeruje zbliżony proces motywacyjny. Zatem dla spełnienia celów niniejszej kary podobnie, jak wcześniej orzekanych i zweryfikowania postawy oskarżonego celowym jest zastosowanie względem niego środka probacyjnego w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności i poddanie go długiemu okresowi próby- pięcioletniemu.

Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że ustalił, iż przypisanego mu występku oskarżony dopuścił się działając w K., a czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi i wyczerpuje znamiona art. 286 § 3 kk i za to na mocy art. 286 § 3 kk i art. 33 § 2 kk wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 30 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 15 złotych, ustalając, że orzeczenie zawarte w punkcie 2 odnosi się do kary pozbawienia wolności orzeczonej powyżej. W pozostałej części Sąd odwoławczy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy, orzekając o kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze na zasadach ogólnych.