Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 listopada 2021 roku

Sąd Rejonowy w Mrągowie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 10 listopada 2021 roku w Mrągowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. sp.k. z siedzibą w O.

przeciwko (...) S.A.
z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego A. (...) Towarzystwa (...)
i (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w O. kwotę 2.963,07 zł (dwa tysiące dziewięćset sześćdziesiąt trzy złote i siedem groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 24 kwietnia 2020 roku do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.306,72 zł (dwa tysiące trzysta sześć złotych i siedemdziesiąt dwa grosze) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 900 zł (dziewięćset złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 685/20

UZASADNIENIE

Powód (...) sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w O. domagał się zasądzenia
od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na jego rzecz kwoty 2.963,07 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia
24 kwietnia 2020 roku do dnia zapłaty. Nadto wniósł o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 1 lutego 2020 roku doszło do kolizji pojazdów,
w wyniku której uszkodzeniu uległ należący do A. L. pojazd marki R. (...)
o numerze rejestracyjnym (...). Poszkodowana zawarła z powodem umowę najmu pojazdu zastępczego na okres od dnia 1 lutego 2020 roku do dnia 3 marca 2020 roku,
a z tytułu przedmiotowego najmu powód w dniu 3 marca 2020 wystawił fakturę VAT opiewającą na kwotę 5.414,46 zł brutto. Kolejno wskazał, że sprawca kolizji z dnia 1 lutego 2020 roku ubezpieczony był w zakresie odpowiedzialności cywilnej w (...) S.A. z siedzibą w W., który to podmiot uznał niniejsze roszczenie odszkodowawcze roszczenie co do zasady, wypłacając kwotę 2.451,39 złotych tytułem odszkodowania za najem pojazdu zastępczego. Motywując zasadność kwoty dochodzonej pozwem wskazał, że stanowi ona różnicę pomiędzy kwotą wynikającą z faktury VAT z dnia 3 marca 2020 roku, a dotychczas wypłaconym przez pozwanego odszkodowaniem z tytułu najmu pojazdu. Legitymację czynną w sprawie powód skonkretyzował wskazując, że na podstawie umowy cesji wierzytelności z dnia 3 marca
2020 roku nabył uprawnienia do dochodzenia roszczeń dotyczących szkody z dnia 1 lutego 2020 roku w zakresie zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Pozwany (...) S.A.
z siedzibą w W. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu przyznał, że prowadził postępowanie likwidacyjne dotyczące szkody z dnia 1 lutego 2020 roku, w toku którego wypłacił odszkodowanie z tytułu najmu pojazdu zastępczego w kwocie 2.451,39 złotych brutto. Wskazał, że uznał 31-dniowy okres najmu pojazdu zastępczego, ale dokonał weryfikacji stawki najmu zastosowanej przez powoda. Wyjaśnił, że za pierwsze 4 dni najmu, tj. od dnia rozpoczęcia usługi do dnia poinformowania poszkodowanego o możliwości zorganizowania pojazdu zastępczego przez pozwanego,
tj. do dnia 3 lutego 2020 roku + 1 dzień organizacyjny przyjął stawkę w kwocie 100 zł netto za dobę, zaś za pozostałe 27 dni stawkę w kwocie 59 zł netto. Skonkretyzował, że za pierwsze 4 dni przyjął stawkę 100 złotych, bowiem jest to stawka najczęściej występująca na rynku lokalnym odpowiadającej klasie pojazdu uszkodzonego. Kolejno podał, że poszkodowana zdecydowała się na kontynuowanie wynajmu pojazdu zastępczego za kwotę znacznie wyższą aniżeli zaproponowaną przez pozwanego, a tym samym naruszyła obowiązek przedsięwzięcia wszelkich działań zmierzających do zapobieżenia zwiększania rozmiarów szkody wynikający z art. 354 § 2 kc, art. 362 kc i art. 826 § 1 kc.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 1 lutego 2020 roku miała miejsce kolizja drogowa, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...), należący do A. L.. Odpowiedzialność w zakresie odpowiedzialności cywilnej za powstałą szkodę przyjęło (...) S.A.
z siedzibą w W.. Szkoda została zarejestrowana pod numerem (...).02.

(bezsporne, a nadto dowód: dokumenty z likwidacji szkody – k. 57-58v, akta szkody CD –
k. 64, zeznania świadka R. K. – k. 130-131)

Tego samego dnia A. L. zawarła z (...) sp. z o.o. sp. k. z siedzibą
w O. umowę najmu pojazdu na czas określony od dnia 1 lutego 2020 roku do dnia
3 marca 2020 roku. Przedmiot najmu stanowił samochód osobowy marki R. (...)
o numerze rejestracyjnym (...). W regulaminie najmu wskazano, że opłata za wynajem pobierana jest według cennika znajdującego się na stronie internetowej pod adresem: globalservis.pl.

(dowód: umowa najmu pojazdu wraz z regulaminem – k. 12-12v, cennik – k. 13, pełnomocnictwo – k. 14, zeznania świadka A. L. – k. 92-93, zeznania świadka A. P. – k. 93)

W dniu zawarcia w/w umowy A. L. złożyła pisemne oświadczenie, że jest właścicielem pojazdu marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) oraz poszkodowaną w wyniku kolizji z dnia 1 lutego 2020 roku. Wskazała, że w żaden sposób nie przyczyniła się do kolizji, nie prowadzi działalności gospodarczej oraz nie jest płatnikiem podatku VAT. Nadto upoważniła (...) sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w O.
do zlecenia organizacji pojazdu zastępczego od ubezpieczyciela sprawcy szkody, zawarcia najmu pojazdu zastępczego z wypożyczalnią wskazaną prze zakład ubezpieczeń, wglądu
w dokumenty dot. najmu pojazdu zastępczego, porównania warunków najmu, odbioru pojazdu zstępczego, jak i odmowy wynajęcia pojazdu zastępczego w przypadku
przedstawienia niekorzystnych warunków najmu. Jednocześnie poszkodowana ustanowiła (...) sp. z o.o. sp. k. swym pełnomocnikiem w zakresie kontaktu z towarzystwem ubezpieczeniowym celem pozyskania informacji dot. przebiegu likwidacji szkody numer (...).02. Wówczas też A. L. udzieliła pełnomocnictwa materialnego pracownikowi (...) sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w O. A. P.
do wykonywania wszystkich działań zmierzających do wynajęcia pojazdu zastępczego
za pośrednictwem (...) S.A.
z siedzibą w W., zawarcia i odmowy zawarcia umowy najmu pojazdu
z wypożyczalnią wskazaną przez ubezpieczyciela, jak i analizy warunków najmu pojazdu stosowanych przez wypożyczalnie współpracujące z ubezpieczycielem.

(dowód: pełnomocnictwo – k. 16, oświadczenie – k. 24, pełnomocnictwo materialne – k. 18, upoważnienie stałe – k. 19)

W dniu 3 lutego 2020 roku A. P. w imieniu A. L. dokonał zgłoszenia szkody w (...) S.A.
z siedzibą w W.. Wówczas ubezpieczyciel wystosował na dane poszkodowanej oraz e-mail: „anitka1814@wp.pl” informację o możliwości wynajmu pojazdu zastępczego
w (...) S.A oraz wskazał,
że wybór samochodu zastępczego z innej firmy wiąże się z ryzykiem weryfikacji stawki
do poziomu 59 złotych netto za dobę oraz czasu najmu pojazdu.

(dowód: zgłoszenie szkody – k. 68-70v , przyjęcie zgłoszenia szkody – k. 66-67, umowy
o współpracę – k. 71-87 korespondencja e-mail – k. 64-65, zeznania świadka A. L. – k. 92-93, zeznania świadka A. P. – k. 93)

W dniu 4 lutego 2020 roku A. P. skontaktował się z konsultantem pracującym na infolinii prowadzonej przez A. (...) Towarzystwo (...)
i (...) S.A. z siedzibą w W. celem zorganizowania najmu pojazdu zastępczego na warunkach ubezpieczyciela. Wówczas pracownik ubezpieczyciela poinformował rozmówcę, że zgodnie z wewnętrznymi zasadami spółki w kwestii najmu pojazdu zastępczego ubezpieczyciel może kontaktować się jedynie z poszkodowanym,
a ewentualnie udzielone przez poszkodowanego pełnomocnictwa nie są honorowane. Tego samego dnia A. P. poinformował A. L., że celem minimalizacji szkody podjął w jej imieniu bezskuteczną próbę organizacji najmu pojazdu zastępczego
za pośrednictwem (...) S.A.
z siedzibą w W..

(dowód: nagranie rozmowy płyta CD – k. 7, zeznania świadka A. P. – k. 93, wiadomość e-mail – k. 30)

W dniu 3 marca 2020 roku (...) sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w O. wystawił fakturę VAT nr (...), obciążając A. L. obowiązkiem zapłaty kwoty 5.414,46 złotych brutto tytułem wynajmu samochodu marki R. (...)
o numerze rejestracyjnym (...) za okres 31 dni (od dnia 1 lutego 2020 roku do dnia
3 marca 2020 roku). Przyjęta przez (...) sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w O. stawka dobowa najmu wyniosła 174,66 złotych brutto.

(dowód: faktura VAT nr (...) – k. 22)

Tego samego dnia A. L. zawarła z (...) sp. z o.o. sp. k. z siedzibą
w O. umowę cesji wierzytelności, której przedmiot stanowiła wierzytelność przysługująca jej w stosunku do A. (...) Towarzystwo (...)
i (...) S.A. z siedzibą w W. z tytułu zdarzenia z dnia 1 lutego 2020 roku
w kwocie 5.414,46 złotych, a obejmująca zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego przez okres potrzebny do przywrócenia pojazdu cedenta do stanu sprzed zaistnienia szkody lub
do jej likwidacji w ramach szkody całkowitej.

(dowód: umowa cesji – k. 21)

(...) sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w O. wezwał (...) S.A. z siedzibą w W. do uregulowania należności wynikającej z faktury VAT nr (...) w kwocie 5.414,46 złotych. Przedmiotowe wezwanie do zapłaty zostało skutecznie doręczone pozwanemu ubezpieczycielowi w dniu 24 marca 2020 roku.

(dowód: wezwanie do zapłaty – k. 23-23v, potwierdzenie odbioru – k. 25-26)

Decyzją z dnia 15 kwietnia 2020 roku (...) S.A. z siedzibą w W. wypłacił na rzecz G. (...)
sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w O. kwotę 2.451,39 złotych tytułem zwrotu kosztów wynajęcia pojazdu zastępczego. W uzasadnieniu wskazał, że uznał 31-dniowy czas najmu pojazdu oraz dokonał weryfikacji stawki najmu. Podał, że za pierwsze 4 dni najmu, tj. od dnia rozpoczęcia usługi do dnia poinformowania poszkodowanego o możliwości zorganizowania pojazdu zastępczego przez ubezpieczyciela, tj. do dnia 3 lutego 2020 roku + 1 dzień organizacyjny przyjął stawkę w kwocie 100 złotych netto za dobę, zaś za pozostałe 27 dni stawkę w kwocie 59 złotych netto. Skonkretyzował, że za pierwsze 4 dni uznał stawkę
100 złotych, bowiem jest to stawka najczęściej występująca na rynku lokalnym w klasie odpowiadającej pojazdowi uszkodzonemu. Kolejno podał, że poszkodowana zdecydowała się na kontynuowanie najmu pojazdu zastępczego za kwotę znacznie wyższą niż zaproponowana przez zakład ubezpieczeń, a tym samym naruszyła obowiązek przedsięwzięcia wszelkich działań zmierzających do zapobieżenia zwiększania rozmiarów szkody, wywodzony
z art. 354 § 2 kc, art. 362 kc i art. 826 § 1 kc oraz nie wykazała, aby najem pojazdu za stawkę uwzględnioną w fakturze VAT był celowy i ekonomicznie uzasadniony.

(dowód: potwierdzenie przelewu – k. 27, akta szkody CD – k. 88)

Szacunkowy zakres rynkowych stawek najmu pojazdu zastępczego odpowiadającego klasą pojazdowi uszkodzonemu na rynku lokalnym wynosi od 69,70 złotych brutto
do 202,95 złotych brutto. Stawka najmu pojazdu zastępczego zastosowana przez (...) sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w O. mieści się w granicach stawek stosowanych
na rynku lokalnym.

(dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu rzeczoznawstwa motoryzacyjnego M. P. – k. 102-113)

Na dzień 1 lutego 2020 roku A. L. nie posiadała innych pojazdów mechanicznych. Samochód zastępczy był poszkodowanej niezbędny w czynnościach życia codziennego, w szczególności w celu dojazdu do pracy oraz dowożenia córki do szkoły, jak
i na zajęcia dodatkowe.

(dowód: zeznania świadka A. L. – k. 92-93)

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów, których autentyczność i wiarygodności nie budziła wątpliwości oraz w oparciu dowód
z zeznań świadków A. P. oraz poszkodowanej A. L., a nadto w oparciu
o wiadomości specjalne wynikające z opinii biegłego sądowego z zakresu rzeczoznawstwa motoryzacyjnego M. P.. Zeznania świadków zasługują na wiarę, są bowiem spójne, logiczne oraz znajdują potwierdzenie w dowodach z dokumentów, a drobne różnice
w szczegółach są w pełni zrozumiałe z uwagi na upływ czasu. Opinię biegłego sądowego Sąd uznał za miarodajną, została bowiem sporządzona przez osobę z dużym doświadczeniem
i o odpowiednich kwalifikacjach, a nadto w sposób profesjonalny i z zachowaniem należytych standardów. Zawarte w opinii tezy wyrażone zostały jasno i zrozumiale, a wnioski w sposób logiczny wyciągnięte z poczynionych ustaleń. Strony nie kwestionowały przedmiotowej opinii.

Sąd zważył, co następuje:

Zgłoszone powództwo jest zasadne i zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Na wstępie wskazać należy, że pozwany uznał swoją odpowiedzialność za skutki zdarzenia komunikacyjnego z dnia 1 lutego 2020 roku, stąd też nie wymagają szczegółowego odniesienia kwestie związane z podstawami tej odpowiedzialności. Okoliczność bezsporną
w realiach niniejszej sprawy stanowi bowiem fakt częściowej wypłaty przez pozwanego
odszkodowania z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego w kwocie 2.451,39 złotych. Spór stron skupiał się natomiast na granicach tej odpowiedzialności, sprowadzając się
do odmiennej oceny zasadności przyjętej stawki za wynajem i uzupełnienia dotychczas przyznanego odszkodowania a także kwestii ewentualnego naruszenia przez poszkodowaną obowiązku minimalizacji szkody.

Granice odpowiedzialności za skutki zdarzenia wywołującego szkodę wyznacza
art. 361 kc, który w § 1 stanowi, iż zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (§ 2).

Poddając analizie tę kwestię wskazać należy, że za normalne następstwo zniszczenia pojazdu należy uznać konieczność czasowego wynajęcia pojazdu zastępczego w okresie, gdy szkoda nie została jeszcze naprawiona ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 września
2004 roku sygn. akt IV CK 672/03, publ. LEX nr 146324). Zgodnie z utrwalonym poglądem judykatury możliwość domagania się zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego przez osoby nieprowadzące działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego, tj. wszystkie wydatki pozostające
w związku przyczynowym ze szkodą w granicach obowiązku wierzyciela zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów określonych w art. 354 § 2 kc, art. 362 § 2 kc oraz
art. 826 § 1 kc. Jednocześnie na dłużniku ciąży obowiązek zwrotu wydatków celowych
i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, niedających się wyeliminować w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika ( vide: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 roku sygn. akt III CZP 5/11, publ. OSNC 2018/6/56). Postulat pełnego odszkodowania przemawia za przyjęciem stanowiska
o konieczności zwrotu przez ubezpieczyciela tzw. wydatków koniecznych, potrzebnych
na czasowe używanie zastępczego środka transportu w związku z niemożliwością korzystania z niego wskutek zniszczenia. Termin "wydatków koniecznych" oznacza przy tym wydatek niezbędny dla korzystania z innego pojazdu w takim samym zakresie, w jakim poszkodowany korzystałby ze swego środka lokomocji, gdyby mu szkody nie wyrządzono ( vide: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 roku sygn. akt III CZP 5/11, publ. OSNC 2012/3/28).

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu pozwanego, jakoby poszkodowany nie spełnił ciążącego na nim obowiązku minimalizacji szkody, wskazać należy, że w uchwale z dnia 24 sierpnia 2017 roku sygn. akt III CZP 20/17 Sąd Najwyższy wyraził pogląd,
że wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego, które przekraczają koszty zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania z takiego pojazdu również są objęte odpowiedzialnością z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych wówczas, gdy ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione. Poszkodowany zachowuje przy tym prawo wyboru podmiotu, z którym zawrze umowę najmu pojazdu zastępczego, a czynsz zastrzeżony przez wynajmującego jest ekonomicznie uzasadnionym wydatkiem poszkodowanego, podlegającym pokryciu w ramach ubezpieczenia OC, jeżeli nie wykracza poza stawki występujące na rynku lokalnym ( vide: uchwała Sądu Najwyższego z dnia
24 sierpnia 2017 roku sygn. akt III CZP 20/17, publ. OSNC 2018/6/56). Przy tym okoliczność ta nie ma nic wspólnego z koniecznością poszukiwania przez poszkodowanego najtańszej oferty rynkowej najmu ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 kwietnia 2002 roku sygn. akt I CKN 1466/99, publ. OSNC 2003/5/64).

Wskazać należy, że przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowego wykazało – wbrew twierdzeniom strony pozwanej – iż poszkodowana nie została poinformowana przez ubezpieczyciela o ofercie najmu pojazdu zastępczego i jej ewentualnych warunkach
w sposób, który umożliwiłby jej rzeczywiste zapoznanie się z ofertą. Ubezpieczyciel nie wykazał bowiem skutecznego doręczenia poszkodowanej pisma o przyjęciu szkody, czy też e-maila zawierającego ofertę najmu pojazdu. Nadto jego twierdzeniom przeczą zeznania samej poszkodowanej, która w toku jej przesłuchania stanowczo zaprzeczyła, jakoby kiedykolwiek została jej dostarczona oferta najmu pojazdu zastępczego pozwanego. Wersji ubezpieczyciela przeczy również dowód w postaci nagrania rozmowy odbytej przez A. P. z pracownikiem pozwanego. Z nagrania tego jednoznacznie wynika bowiem, że A. P. działając w imieniu poszkodowanej A. L. na podstawie udzielonego mu wcześniej pełnomocnictwa skontaktował się telefonicznie z przedstawicielem pozwanego celem organizacji najmu pojazdu zastępczego. Pracownik pozwanego poinformował go jednak, że stosownie do wewnętrznych zasad zakładu ubezpieczeń wszelkie kwestie związane z najmem pojazdu zastępczego ustalane są z osobą poszkodowaną,
a ewentualnie udzielone pełnomocnictwa nie są honorowane. Względy te w ocenie Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę pozwalają uznać, że pozwany swoim działaniem pozbawił poszkodowaną możliwości wyboru najmu pojazdu na oferowanych przez niego warunkach. Dobitnie podkreślić przy tym należy, że obowiązująca w zakresie likwidacji szkody zasada współdziałania wierzyciela z dłużnikiem dotyczy obu stron stosunku zobowiązaniowego,
a nie wyłącznie wierzyciela.

W świetle powyższych rozważań prawnych oraz ustaleń, a przede wszystkim wobec zasadniczych rozbieżności stron co do zastosowanej przez powoda stawki najmu zastępczego na uwzględnienie zasługiwał wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu rzeczoznawstwa motoryzacyjnego na okoliczność określenia, czy stawka najmu pojazdu zastępczego zastosowana przez powoda mieści się w ramach stawek stosowanych na rynku lokalnym.

Powołany w sprawie biegły sądowy M. P. wskazał, że szacunkowy zakres rynkowych stawek najmu pojazdu zastępczego odpowiadającego klasie samochodowi uszkodzonemu na rynku lokalnym wynosi od 69,70 złotych brutto do 202,95 złotych brutto. Tym samym stawka najmu pojazdu zastępczego zastosowana przez (...) sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w O. mieści się w granicach stawek stosowanych na rynku lokalnym.

W ocenie Sądu opinia biegłego M. P. była przygotowana w sposób fachowy i poparty rzeczową argumentacją, a nadto nie budziła wątpliwości pod względem formalnym oraz merytorycznym. Pozwany odnosząc się do przedmiotowej opinii wskazał,
że wnioski z niej płynące są całkowicie zbędne dla wyjaśnienia kwestii spornych w sprawie, gdyż jego stanowisko w sprawie zostało skonstruowane na zarzucie braku realizacji obowiązku minimalizacji szkody przez poszkodowaną. Tak sformułowane przez ubezpieczyciela argumenty w świetle dokonanych w sprawie ustaleń i wywodów prawnych uznać należy za chybione i bezzasadne.

W świetle powyższych okoliczności stwierdzić należy, że zasadnym było oparcie się na ustalonych przez biegłego sądowego M. P. wnioskach. Niewątpliwie bowiem – wbrew stanowisku pozwanego – stawka najmu pojazdu zastępczego zastosowana przez powoda nie przekraczała wówczas obowiązujących stawek rynkowych, w konsekwencji czego brak jest podstaw do stwierdzenia, iż poszkodowana nie wypełniła obowiązku wynikającego z treści art. 362 kc i art. 826 § 1 kc. Wobec tego Sąd stanął na stanowisku,
iż ubezpieczyciel obowiązany był wypłacić odszkodowanie z tytułu najmu pojazdu zastępczego w stawce rzeczywistej, co zostało udokumentowane w sposób nie budzący wątpliwości wystawioną przez powoda fakturą VAT nr (...).

Mając zatem powyższe na uwadze – na podstawie art. 805 § 1 i § 2 pkt 1 kc w zw.
z art. 361 § 1 i 2 kc oraz w zw. z art. 509 kc – orzeczono jak w punkcie I wyroku.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 kc, aprobując wskazaną w pozwie datę wymagalności świadczeń objętych żądaniem pozwu.

O kosztach procesu orzeczono jak w punkcie II wyroku – stosownie do jego wyniku –
na podstawie art. 98 § 1, § 1 ¹ i § 3 kpc w zw. z § 2 pkt 3 i § 15 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( tekst jednolity: Dz.U. z 2015r. poz. 1804), zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.306,72 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 900 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego. Wśród udokumentowanych kosztów procesu znalazła się również opłata sądowa od pozwu w kwocie 200 złotych, opłata skarbowa
od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych, zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego w łącznej kwocie 998,76 złotych oraz zaliczka na poczet należności świadka
w kwocie 190,96 złotych.

/-/ sędzia Krzysztof Połomski