Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 stycznia 2023 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Monika Rosłan - Karasińska

Protokolant: protokolant sądowy Magdalena Adamska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 stycznia 2023 r. w Warszawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko pozwanemu M. H.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 31 maja 2022 r. sygn. akt VI P 355/19

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od pozwanego M. H. na rzecz powódki (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 1.800,00 zł (tysiąc osiemset) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej wraz z odsetkami za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od uprawomocnienia się orzeczenia Sądu II instancji do dnia zapłaty.

Sygn. akt VII Pa 72/22

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 31 maja 2022 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie o sygn. akt VI P 355/19 z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. przeciwko M. H. o zapłatę w punkcie 1. zasądził od pozwanego M. H. na rzecz powódki (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. kwotę 17 987,40 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 6 sierpnia 2019 r. do dnia zapłaty; w punkcie 2. oddalił powództwo w pozostałej części – odsetek ustawowych za opóźnienie; w punkcie 3. zasądził od pozwanego M. H. na rzecz powódki (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. kwotę 3 776,11 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd I instancji ustalił, że pozwany M. H. był zatrudniony w powodowej spółce (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. na podstawie umowy o pracę na czas określony od 6 stycznia 2015 roku do 5 stycznia 2017 roku. Pozwany pracował na stanowisku kierowcy na trasach międzynarodowych w pełnym wymiarze czasu pracy. Średnie miesięczne wynagrodzenie pozwanego wynosiło 2.250,00 zł brutto.

W dniu 5 sierpnia 2016 roku podczas wykonywania swoich obowiązków służbowych w ramach przewozu towarów na trasie Polska - Wielka Brytania pozwany został zatrzymany w trakcie kontroli granicznej w miejscowości C. we Francji. Pracownicy brytyjskiej straży granicznej - B. F. ustalili, że w pojeździe o numerach rejestracyjnych (...)/ (...), powierzonym pozwanemu do wykonywania obowiązków pracowniczych, znajdowało się 9 osób, które ukrywając się w naczepie tego pojazdu, usiłowany nielegalnie przekroczyć granicę Wielkiej Brytanii. Nie zostało wykazane, by pozwany jako pracownik powódki przeprowadzał jakiekolwiek kontrole pojazdu przed wjazdem do strefy granicznej w C.. Lista kontrolna przewozu i kontroli naczepy nie była wypełniona przed wjazdem do Wielkiej Brytanii, nie wykonano kontroli końcowej, nie sporządzono z tych czynności dokumentacji.

W wyniku przeprowadzonej kontroli, na mocy decyzji brytyjskiego organu B. F. z dnia 13 listopada 2018 roku, na M. H. została nałożona kara pieniężna w łącznej wysokości 3.600,00 (...). Na spółkę (...) została nałożona kara pieniężna w wysokości 1.200,00 (...) za każdego z nielegalnych imigrantów, w łącznej kwocie 10.800,00 (...), z uwagi na obciążenie pracodawcy odpowiedzialnością za zawinione naruszenie przez pracownika obowiązków pracowniczych.

Powodowa spółka wniosła sprzeciw od decyzji o nałożeniu kar pieniężnych na nią oraz na pozwanego. Po rozpoznaniu sprzeciwu przez B. F., ten uchylił karę pieniężną nałożoną na powodową spółkę. Nie została uchylona kara nałożona na pozwanego pracownika, który został zobowiązany do jej zapłacenia.

Wobec tego, że pozwany nie uiścił wymierzonej mu kary w wysokości 3.600,00 (...), służby celne zablokowały wjazd pojazdów powódki do Wielkiej Brytanii do czasu uregulowania należności. W celu uniknięcia poniesienia dodatkowej szkody w związku z niemożnością wykonywania przez powodową spółkę przewozów na terenie Wielkiej Brytanii, powódka zapłaciła za pozwanego karę w wysokości 3.600 (...). Na dzień zapłaty czyli 21 lutego 2019 roku kurs wymiany złoty funt wynosił 4,9965 zł za jednego funta.

Pismem z dnia 5 marca 2018 roku pozwana wezwała powoda do zapłaty kwoty 17.987,40 zł tytułem kary uiszczonej służbom kontrolnym B. F..

Sąd I instancji wskazał, że zgodnie z brytyjską ustawą o imigracji i azylu z 1999 roku - Sekretarz S. może wymagać od osoby odpowiedzialnej za osobę nielegalnie przekraczającą granicę zapłacenia kary z tytułu osoby nielegalnie przekraczającej granicę i kary z tytułu każdej osoby ukrywającej się w tym samym środku transportu, co osoba nielegalnie przekraczająca granicę. W przypadku nałożenia kary na kierowcę pojazdu, który jest pracownikiem właściciela lub najemcy pojazdu pracownik i pracodawca będą solidarnie odpowiedzialni za karę nałożoną na kierowcę (niezależnie od tego, czy kara została również nałożona na pracodawcę). W przypadku osoby nielegalnie przekraczającej granicę osobą odpowiedzialną jest: gdy jest to pojazd (ale nie odłączana przyczepa) - właściciel, najemca i kierowca pojazdu, a jeśli jest to odłączana przyczepa - właściciel, najemca i operator przyczepy.

Zgodnie z działem 34 tej ustawy osoba (przewoźnik) nie podlega nałożeniu kary na mocy działu (...)(2) jeśli przysługują jej środki obronne na mocy niniejszej sankcji. Dalej wskazano, że środek obronny dla przewoźnika stanowi także wykazanie, że nie wiedział i nie miał rozsądnych powodów podejrzewać, że osoba nielegalnie przekraczająca granicę ukryła się lub mogła ukryć w środku transportu. Skuteczny system zapobiegania przewozowi osób nielegalnie przekraczających granicę funkcjonował w stosunku do środka transportu i w rzeczonej sytuacji osoba odpowiedzialna za funkcjonowanie tego systemu postępowała właściwie. Do określenia, na potrzeby tego działu, czy dany system jest skuteczny, należy mieć wzgląd na kodeks praktyk wydany przez Sekretarza S. na mocy działu (...). Na mocy działu (...) z kolei Sekretarz S. winien wydać kodeks praktyk, którego przestrzegać mają wszystkie osoby obsługujące system zapobiegający przewozowi osób nielegalnie przekraczających granice.

Pozwany zapoznał się z regulaminem pracy, regulaminem wynagradzania, a także uchwałą zarządu powodowej spółki z dnia 31 lipca 2002 roku pod nazwą „Podstawowe czynności i obowiązki kierowcy wykonującego międzynarodowe przewozy drogowe w (...) sp. z o.o.” wraz z załącznikami. Pozwany zapoznał się z również instrukcją postępowania kierowców przy wykonywaniu przewozu ładunku do Wielkiej Brytanii. Zgodnie z tą instrukcją, wprowadzoną w powodowej spółce, kierowca powinien m. in. upewnić się, że założono linkę celną, założono plombę oraz kłódkę na drzwi naczepy. Linka celna musi być przewleczona przez wszystkie oczka plandeki oraz musi być naciągnięta. Zawsze należy wpisać numer plomby i kłódki w CMR oaz wypełnić Listę Kontrolną Pojazdu. Po każdym postoju pojazdu - należy sprawdzić bezpieczeństwo pojazdu i fizycznie sprawdzić stan linki celnej, plomby i zamknięcia, zewnętrznej powłoki pojazdu/plandeki, a także dachu (pamiętając o własnym bezpieczeństwie) oraz wypełnić Listę Kontrolną Pojazdu. Lista Kontrolna musi być wypełniana na bieżąco, tzn. od razu po załadunku oraz na parkingu po zakończeniu każdego postoju. Dalej w instrukcji wskazano wprost, że przed wjazdem na prom/tunel kierowca powinien zawsze sprawdzić pojazd tak dokładnie jak to tylko jest możliwe, potwierdzając, że plomba/kłódka/linka celna/plandeka nie zostały uszkodzone, oraz wypełnić Listę Kontrolną na określonych przystankach, w tym przed wjazdem. W treści instrukcji pracodawca wskazał również, że w przypadku naruszenia któregokolwiek z punktów tej instrukcji, kierowca będzie zobowiązany do pokrycia kosztów kary za to wykroczenie nałożonych na spółkę.

(...) dotyczące zabezpieczania ładunku i przewozu towarów do Wielkiej Brytanii odbywają się w powodowej spółce dla nowo zatrudnionych pracowników. Dodatkowo w każdym pojeździe znajduje się odpowiednia instrukcja postępowania.

Powyższy stan faktyczny Sąd I instancji ustalił w oparciu o wskazane wyżej dowody z dokumentów, których wiarygodność nie została skutecznie zakwestionowana przez strony. Sąd Rejonowy oparł się również na zeznaniach świadków i stron, różnie jednak oceniając ich wiarygodność.

Odnośnie zeznań świadków J. R., a także członka zarządu powódki P. M., Sąd I instancji uznał je za wiarygodne w całości, są one bowiem zgodne i spójne, a także znajdują potwierdzenie w dokumentach przedłożonych do akt sprawy.

Sąd I instancji wskazał, że strona pozwana nie wnosiła o przesłuchanie jej jako strony, więc Sąd Rejonowy zaniechał dopuszczania takiego dowodu z urzędu mając na względzie fakt, że wszelkie okoliczności niezbędne do dokonania ustaleń zostały już dostatecznie wyklarowane innymi środkami dowodowymi.

Strony nie wnosiły o uzupełnienie materiału dowodowego.

Sąd Rejonowy zważył, że przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie jest roszczenie odszkodowawcze podniesione przez pracodawcę. Zgodnie z art. 114 KP pracownik, który wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych ze swej winy wyrządził pracodawcy szkodę, ponosi odpowiedzialność materialną według zasad określonych w przepisach niniejszego rozdziału. Pracownik ponosi odpowiedzialność za szkodę w granicach rzeczywistej straty poniesionej przez pracodawcę i tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego wynikła szkoda (art. 115 KP). Na pracodawcy spoczywa ciężar udowodnienia wszelkich przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej pracownika, czyli powstania i wielkości szkody, winy pracownika, niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków przez pracownika, a także związku przyczynowego pomiędzy tym niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem obowiązków, a powstaniem szkody.

Z ustalonego w niniejszej sprawie stanu faktycznego wynika, że ostatecznie tylko na pozwanego pracownika została nałożona kara przez brytyjską służbę graniczną B. F. w związku z ujawnieniem przewożonych w naczepie pojazdu kierowanego przez pozwanego nielegalnych imigrantów. Jako szkodę powódka podała kwotę kary, którą uiściła za pozwanego. Nienależyte wykonanie obowiązków pracowniczych przez pozwanego kierowcę miało doprowadzić do nałożenia tych kar, jednocześnie powódka twierdziła, że pozwanemu należy przypisać winę umyślną.

Sąd Rejonowy ustalił w związku z ujawnieniem przewożenia w naczepie imigrantów, że B. F. nałożył na pozwanego karę w wysokości 3.600,00 (...). Dodatkowo wskazał, że powódka wykazała, że nałożona na nią kara został uchylona przez właściwy organ brytyjski, czego pozwany nie kwestionował.

Przechodząc do mandatu nałożonego na pozwanego kierowcę, Sąd I instancji wskazał, że z uzasadnienia przesłanego przez brytyjski organ wynika wyraźnie, że pozwany nie zabezpieczył naczepy w odpowiedni sposób tj. nie dokonał sprawdzenia tzw. checklista. Linią obrony prezentowaną przez pozwanego w toku tego postępowania było kwestionowanie jedynie tego, że powodowa spółka nie powinna za niego płacić kary. Sąd I instancji miał na uwadze co niesporne - że brytyjskie służby wyraźnie wymagały zakładania plomb. Pozwany jednocześnie wiedział i miał świadomość tego, że musi odpowiednio zabezpieczyć naczepę, w tym wypełniać listę kontrolną, przechodził bowiem w tym zakresie wewnętrzne szkolenie. (...), co do sposobu zabezpieczania naczepy oraz wypełniania listy kontrolnej pozwany przeszedł co wykazano w toku postępowania. Niesprawdzenie checklisty, która uchroniłaby go przed wtargnięciem nielegalnych imigrantów obciąża więc pozwanego co do jego odpowiedzialności za nałożenie na niego mandatu. Organ zarzucił pozwanemu, że nie wykonał końcowej kontroli w trakcie podróży oraz przed wjazdem do Zjednoczonego Królestwa (via k. 32 akt sprawy). Z ustaleń Sądu Rejonowego wynika zaś, że pozwany został przeszkolony i powinien po każdym postoju uzupełniać listę kontrolną. Nieuzupełniona lista, pomimo wyraźnego wskazania w materiałach szkoleniowych, przemawia za stwierdzeniem niewykonania przez pozwanego jego obowiązków. Wypełnienie checklisty przy prawidłowym zabezpieczeniu naczepy nie doprowadziłoby do tego, że na naczepie znaleźliby się nielegalni imigranci. Do obowiązków kierowcy należy bowiem dbanie o mienie pracodawcy, a także przestrzeganie wprowadzonych przez pracodawcę w tym celu wewnętrznych regulacji, takich co do których ma wiedzę. Tymczasem pozwany nie zastosował się do przekazanych mu przez pracodawcę instrukcji, czego nawet nie kwestionował w toku niniejszej sprawy. Jednocześnie w ocenie Sądu należy przypisać pozwanemu winę umyślną. Pozwany wiedział o nałożonych na niego wymogach, podpisał instrukcję dotyczącą przewozu ładunku do Wielkiej Brytanii, był uczulony przez pracodawcę co do przestrzegania zasad bezpieczeństwa związanych z polityką imigracyjną tego państwa. Doskonale zdawał sobie sprawę, że powinien sporządzać checklistę w określonych wypadkach po sprawdzeniu zawartości naczepy. Oczywiście nie sposób przypisać pozwanemu zamiaru bezpośredniego co do powstania szkody w majątku powodowej spółki i chęci nałożenia na nią, a także na samego pozwanego, mandatu przez brytyjskie służby. Jednak pozwany, będąc przeszkolony, o czym mowa wyżej, powinien zdawać sobie sprawę z tego, że brak wypełniania listy kontrolnej w przypadku kontroli przez B. F. będzie skutkowało nałożeniem kary na niego i na jego pracodawcę, jeśli na naczepie będą nielegalni migranci. W tej sytuacji Sąd Rejonowy uznał, że pozwanemu należy przypisać zamiar ewentualny, wynikowy, gdyż pozwany wiedział, że narusza przepisy wprowadzone przez pracodawcę i wiedział, że może to skutkować nałożeniem mandatu, z czym się godził, mimo że samego nałożenia mandatu nie chciał i liczył na to, że tego uniknie. To jednak nie zwalnia go z odpowiedzialności za nałożony na niego mandat.

Reasumując Sąd I instancji uznał, że pozwany ponosi odpowiedzialność za nałożoną na niego karę w wysokości 3.600,00 (...). Jednocześnie Sąd miał na uwadze, że karę tę ostatecznie uiściła powodowa spółka, chcąc uregulować wszelkie należności związane z jej flotą samochodową wobec brytyjskiego urzędu, aby móc dalej prowadzić działalność przewozową na terenie Wielkiej Brytanii. Powodowa spółka, aby dalej prowadzić działalność na terenie Wielkiej Brytanii i uwolnić zatrzymany transport przez B. F., musiała zapłacić za pozwanego tę karę będąc solidarnie odpowiedzialną według przepisów prawa brytyjskiego. Wobec tego zachodzi związek przyczynowy pomiędzy nałożeniem kary na pozwanego, a koniecznością jej zapłacenia przez powódkę, co doprowadziło do szkody w jej majątku w kwocie 3.600,00 (...). Jednocześnie w tym przypadku nie sposób mówić o jakimkolwiek przyczynieniu się powódki do powstania tej szkody, jak już wyżej bowiem wskazano, brytyjski urząd zastosował indywidualizację naruszeń i odpowiadającej im kary. Dodatkowo uchylił nałożoną na nią karę po złożeniu sprzeciwu. W ocenie Sądu I instancji jest to szkoda w jej majątku, którą poniosła w wyniku zawinionego w postaci winy umyślnej zachowania pozwanego pracownika, polegającego na niewłaściwym wykonaniu przez niego obowiązków pracowniczych. Spełnione są więc w tym zakresie wszelkie przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego. Jednocześnie, wobec przypisania mu w tym zakresie winy umyślnej, brak jest podstaw do zastosowania ograniczenia wysokości odszkodowania zgodnie z art. 119 KP, ze względu na brzmienie art. 122 KP.

Reasumując, Sąd Rejonowy uznał powództwo zasadne co do kwoty 17.987,40 zł jako równowartości 3.600,00 (...). Odnośnie odsetek Sąd przyznał je od dnia następnego po dniu doręczenia odpisu pozwu pozwanemu. Sąd miał na uwadze, że powódka przedłożyła wezwanie do zapłaty, jednak nie wiadomo kiedy pozwany to wezwanie otrzymał, ani czyje w ogóle kiedykolwiek odebrał, również w toku postępowania powódka nie pytała pozwanego na rozprawie na tę okoliczność. Wobec tego Sąd Rejonowy uznał, że pozwany dowiedział się o roszczeniu dopiero z chwilą doręczenia mu odpisu pozwu, co nastąpiło w niniejszej sprawie w dniu 5 sierpnia 2019 roku, razem z doręczeniem nakazu zapłaty. Wobec tego jako dzień wymagalności należy uznać 5 sierpnia 2019 roku. Tym samym pierwszym dniem naliczania odsetek będzie 6 sierpnia 2019 roku i od tego dnia Sąd przyznał powódce ustawowe odsetki za opóźnienie od zasądzonej kwoty. W pozostałym zakresie, Sąd I instancji oddalił powództwo.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Rejonowy orzekł jak w sentencji wyroku.

W kwestii kosztów postępowania Sąd I instancji orzekł na podstawie art.98, 99 KPC oraz § 9 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015r., poz. 1800, ze zm.) i § 9 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. - Dz. U. z 2018r., poz. 265). Sąd miał na uwadze, że powódka domagała się zasądzenia na jej rzecz kwoty 17.987,40 zł Jednocześnie Sąd miał na uwadze, że powódka poniosła w toku postępowania łącznie koszty w wysokości 1 076,11 zł (176,1 lzł zaliczki na tłumaczenie i 900 zł opłaty od pozwu). Reasumując Sąd Rejonowy przyznał powódce od pozwanego kwotę 2 700 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz 1.076,11 zł tytułem pozostałych kosztów. Po zsumowaniu Sąd I instancji zasądził ostatecznie na rzecz powódki od pozwanego kwotę 3 776,11 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (wyrok – k. 265; uzasadnienie – k. 277-280 a.s.).

Apelację od powyższego orzeczenia wywiódł M. H. , zaskarżając go w całości. W uzasadnieniu swojego stanowiska, pozwany wskazał, że Sąd Rejonowy wydając wyrok w powyższej sprawie opierał się przede wszystkim na przepisach prawnych B. F. i wątpliwych zeznaniach świadków będących pracownikami firmy (...), a nie na faktach. W ocenie pozwanego, kluczowym momentem w przedmiotowej sprawie jest fakt, że B. F. uchylił karę pieniężną nałożoną na Spółkę (...). Jak wynika z powyższego, po tej decyzji Spółka przestała być stroną w spornej sprawie i nie była do niczego zobligowana. Zdaniem pozwanego, nie był więc powodów zatrzymania samochodów firmy (...), gdyż byłoby to działaniem bezprawnym. Jako strona konfliktu M. H. prowadził pisemną korespondencję z B. F. w języku polskim, w której prosił o przedstawienia w języku polskim zarzutów, a po ich otrzymaniu ustosunkowania się do nich. Pozwany wskazał, że całą procedurą prowadzoną przez niego przerwała firma (...) płacąc za nie swoje zobowiązanie. W tej sytuacji to pracownik firmy (...) naraził firmę na szkodę i w ocenie pozwanego, to on ponosi całą odpowiedzialność za pochopną decyzję o zapłacie nie swojego zobowiązania. W konkluzji pozwany wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości (apelacja z dnia 21 lipca 2022 r. – k. 289.; pismo procesowe z dnia 12 października 2022 r. – k. 304).

W odpowiedzi na apelację, powódka (...) Sp. z o.o. wniosła o oddalenie apelacji pozwanego w całości oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania przed Sądem II instancji, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z odsetkami za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od uprawomocnienia się orzeczenia Sądu II instancji do dnia zapłaty (odpowiedź na apelację – k. 308-310).

Na rozprawie w dniu 16 stycznia 2023 r. strona powodowa wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego zgodnie z wnioskiem zawartym w odpowiedzi na apelację, natomiast pozwany nie połączył się, mimo prawidłowego zawiadomienia o terminie rozprawy (protokół rozprawy apelacyjnej – k. 327-328).

Sąd zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego jako niezasadna podlegała oddaleniu.

Sąd II instancji podziela w całości dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne, które znajdują oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym oraz rozważania prawne wskazujące na bezzasadność apelacji M. H.. Zgłoszone w apelacji zarzuty pozwanego nie zasługują na uwzględnienie. Wbrew twierdzeniom apelującego, Sąd I instancji w sposób wszechstronny wyjaśnił okoliczności faktyczne związane z przedmiotem niniejszego postępowania.

Odnosząc się do zarzutów pozwanego, wskazać należy, że powódka i pozwany byli solidarnie zobowiązani do uiszczenia kary w kwocie 3 600,00 (...) nałożonej przez brytyjski organ B. F.. W związku z tym, zauważyć należy, że tak ukształtowana odpowiedzialność wprost wskazuje na możliwości uiszczenia tej kary przez stronę powodową. W części II ustawy o imigracji i azylu z 1999 r. w dziale 32(2) wskazano, iż Sekretarz S. może wymagać od osoby odpowiedzialnej za osobę nielegalnie przekraczającą granicę do zapłacenia kary z tytułu osoby nielegalnie przekraczającej granicę oraz kary z tytułu każdej osoby ukrywającej się w tym samym środku transportu, co osoba nielegalnie przekraczająca granicę. Natomiast w dziale 32(4) podkreślono, iż „pracownik i pracodawca będą solidarnie odpowiedzialności za karę nałożoną na kierowcę (niezależnie od tego czy kara została również nałożona na pracodawcę)”. Słusznie wskazała strona powoda w odpowiedzi na apelację, że treść powyższego przepisu znajduje potwierdzenie także w działaniu B. F., bowiem w piśmie z dnia 13 listopada 2018 r. powódka została poinformowana przez brytyjskie służby bezpieczeństwa, iż jako pracodawca pozwanego pozostaje z nim solidarnie odpowiedzialna w zakresie nałożonej w kwocie 3 600,00 (...), niezależnie od tego czy kara została nałożona również na nią.

Twierdzenia apelującego, jakoby po uchyleniu kary pieniężnej nałożonej na powódkę w kwocie 10 800,00 (...) przez B. F. spółka przestała być stroną w spornej sprawie i nie była do niczego zobligowana, nie zasługują na uwzględnienie. Uchylenie powyżej kary nie miało wpływu na upadek solidarności powódki i pozwanego w zakresie kary nałożonej w kwocie 3 600,00 (...), albowiem obie kary stanowiły niezależne od siebie zobowiązania i na gruncie części II ustawy o imigracji i azylu z 1999 r. nie występują przesłanki, które wskazywałyby na możliwość zniesienia solidarnego charakteru odpowiedzialności kierowcy i pracodawcy w przypadku uchylenia kary nałożonej wyłącznie na pracodawcę. Zauważyć należy, że w piśmie B. F. z dnia 20 grudnia 2018 r. powódka została poinformowana o uchyleniu kary w kwocie 10 800,00 (...) oraz utrzymaniu w mocy kary w kwocie 3 600,00 (...). W tym piśmie powódka został poinformowana, także iż mimo uchylenia jednej z kar, pozostaje solidarnie odpowiedzialna za karę nałożoną na jej kierowcę.

Wbrew twierdzeniom M. H. zatrzymanie przez B. F. pojazdu należącego do powódki, pozostawało w zgodzie z przepisami części II ustawy o imigracji i azylu z 1999 r. W dziale 36 i 36a tego aktu prawnego wskazano, iż brytyjskie służby graniczne mogą zatrzymać pojazd, gdy kara nie została uiszczona przed upływem wyznaczonego terminu, jak i wówczas, gdy istnieje tylko istotne ryzyko, że kara nie zostanie zapłacona w wyznaczonym terminie. Zatem, brak uiszczenia kary przez powódkę skutkowałby zatrzymaniem kolejnym pojazdów spółki, co utrudniłoby powódce prowadzenie działalności gospodarczej.

W dalszej kolejności wskazać należy, że nałożenie na pozwanego kary było konsekwencją zawinionego niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych, co zgodnie z art. 114 k.p. uzasadnia roszczenie odszkodowawcze powódki względem pozwanego. Nadto, zauważyć należy, że pozwany nie przedstawił dowodów na potwierdzenie tezy, że prowadzona przez niego korespondencja z B. F. doprowadziła lub choćby mogła doprowadzić do uchylenia nałożonej kary w kwocie 3 600,00 (...).

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 385 k.p.c., jak
w punkcie 1 wyroku.

O kosztach procesu Sąd II instancji orzekł w myśl art. 98 § 1 k.p.c. w punkcie
2 wyroku. Sąd Okręgowy zasądził od pozwanego M. H. na rzecz powódki (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 1800,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od uprawomocnienia się orzeczenia Sądu II instancji do dnia zapłaty, zgodnie z § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 9 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz. U. z 2015 r., poz. 1800).