Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 402/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 7 kwietnia 2022 r., sygn. akt II K 314/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

F. Z.

Noszenie na co dzień biżuterii przez pokrzywdzoną A. K. c. P.

Fotografie dołączone do apelacji

k.263 - 270

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

----------------------------------------------------

------------

----------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Fotografie dołączone do apelacji obrońcy

Dowody niekwestionowane przez oskarżycieli w toku postępowania odwoławczego, świadczące że pokrzywdzona nosi na co dzień biżuterię, choć z fotografii nie sposób ustalić , że jest to ta sama biżuteria co w zarzucie aktu oskarżenia.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

--------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

  3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. Wystąpienie bezwzględnej przyczyny odwoławczej co do pierwszego czynu, tj. wystąpienia przesłanki z art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 2, 3 i 4 k.p.k. co do A. K. junior.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść, polegający na:

- błędnym przyjęciu, że osobami pokrzywdzonymi są A. K. junior, A. K. senior i P. K., podczas gdy lokal położony przy ul. (...) w J. wraz z jego zawartością w dacie zarzutu stanowił współwłasność niepodzielną S. i J. F.;

- błędnym ustaleniu, że w lokalu położonym przy ul. (...) w J. znajdowały się rzeczy w postaci zegarka i biżuterii łącznej wartości 35.000 zł oraz naczynia, płyty gramofonowe i zegarek stanowiące współwłasność P. i A. K. o wartości 18.729 zł, podczas gdy fakt ten nie wynika z materiału dowodowego, zwłaszcza pod kątem zeznań świadków;

- błędnym ustaleniu, że oskarżony wykonał kopię klucza do lokalu położonego przy ul. (...) w J., podczas gdy wymienił on zamki do wspólnego korytarza;

- braku ustalenia czynników motywacyjnych, które kierowały oskarżonym i dowolne przyjęcie, że oskarżony dopuścił się przestępstwa kierowania gróźb karalnych, podczas gdy z materiału dowodowego nie wynika, by oskarżony w dniu 7 kwietnia 2020 roku w jakikolwiek sposób, jakkolwiek groził pokrzywdzonym;

- przyjęciu, iż oskarżony zachowaniem swoim wyczerpał znamiona czynu z art. 190 § 1 k.k., podczas gdy zgromadzony materiał dowodowy i jego właściwa analiza nie pozwalała na przyjęcie za udowodnioną tezę aktu oskarżenia w tym zakresie, albowiem oskarżonemu w istocie nie towarzyszył na żadnym etapie zdarzenia zamiar (chociażby dolus eventualis);

- przyjęciu, iż oskarżony zachowaniem swoim dopuścił się występku z art. 278 § 1 k.k. powodując szkodę w łącznej wysokości 53.729 zł, podczas gdy zgromadzony materiał dowodowy i jego właściwa analiza – wbrew stanowisku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze – nie pozwalała na przyjęcie za udowodnionej tezy aktu oskarżenia, zwłaszcza że wskazana wyżej wartość nie wynika z żadnego zestawienia finansowego, dokumentów w postaci umów lub zgłoszeń do Urzędu Skarbowego, opinii biegłego ani innych dowodów wskazanych w niniejszej sprawie.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

3. Naruszenie prawa procesowego:

- art. 4 k.p.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uwzględnienie wyłącznie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego, podczas gdy istnieje rażący brak jednoznaczności kradzieży rzeczy, który to brak w połączeniu z zeznaniami świadków oraz dowodami w postaci fotografii nie pozwala na przypisanie oskarżonemu sprawstwa i czynu z art. 279 § 1 k.k.;

- art. 5 § 2 k.p.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, wyrażające się niepowzięciem przez Sąd wątpliwości, a które na podstawie zgromadzonego materiału Sąd powinien dostrzec, co do rzeczywistych rzeczy umiejscowionych w lokalu położonym przy ul. (...) w J., a które to wątpliwości Sąd powinien był powziąć na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, w tym zeznań świadków;

- art. 415 § 1 k.p.k. w zw. z art. 46 § 1 k.k. poprzez nałożenie na oskarżonego obowiązku naprawienia szkody i zapłatę kwoty pieniężnej w wysokości 18 729 zł na rzecz A. K. senior oraz kwoty pieniężnej w wysokości 35 000 zł na rzecz A. K. junior, w sytuacji gdy wartość rzeczy została wyceniona według kryterium subiektywnego;

- art. 200 k.p.k. polegające na nieprzeprowadzeniu dowodu z opinii biegłego w zakresie wystąpienia szkody i jej rozmiarów, w konsekwencji braku rzetelnego ustalenia jej wysokości i przyjęciu twierdzeń pokrzywdzonych za prawdziwe, podczas gdy w niniejszej sprawie wskazywane przez pokrzywdzonych kwoty poszczególnych przedmiotów są wprost nierealne;

- art. 424 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez sporządzenie uzasadnienia wyroku, który jest wewnętrznie sprzeczny, jak również poprzez niewystarczające wyjaśnienie, w jakim zakresie Sąd dał wiarę poszczególnym dowodom, a w jakim – odmówił im waloru wiarygodności.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1

Sąd Odwoławczy nie stwierdził bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art. 439 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 10 k.p.k. co do pierwszego z czynów, w odniesieniu do mienia w kwocie 35.000 zł. należącego do A. K., c. P., chociaż dokonał zmiany opisu czynu przypisanego F. Z. w tej części eliminując zabór tego mienia, co zostanie szczegółowo omówione w dalszej części uzasadnienia. Z chaotycznego, niespójnego uzasadnienia apelacji wynika, że skarżąca obrońca wywodziła brak wniosku o ściganie ( art. 17 § 1 pkt 10 k.p.k. ) w tej części z faktu, że złota biżuteria której zabór A. K. c. P. zarzucała oskarżonemu należała wcześniej do jej babci i brak jest dowodu że babcia dokonała darowizny na jej rzecz. Poza wszystkim wskazać należy że prawo karne kieruje się innymi zasadami niż prawo cywilne, pokrzywdzonymi przestępstwami przeciwko mieniu ( a więc osobami uprawnionymi do złożenia wniosku o ściganie ) bywają nie tylko właściciele rzeczy ale także ich aktualni posiadacze, ponadto przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. jest ścigane na wniosek pokrzywdzonego tylko w przypadku popełnienia na szkodę osoby najbliższej ( art. 279 § 2 k.k. ), którą w chwili czynu A. K. c. P. dla oskarżonego już nie była. Dalsza argumentacja w tym zakresie przedstawiona zostanie poniżej.

Ad. 2

Odnosząc się do zarzutu błędnego określenia pokrzywdzonych czynem z pkt I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku zauważyć należy, iż według zeznań A. K. c. P. przedmioty, które zbrane zostały z mieszkania przy ul. (...) stanowiły darowiznę od dziadków (która co do ruchomych składników majątku nie wymaga zachowania aktu notarialnego, o ile doszło do faktycznego przekazania władztwa nad rzeczą), co potwierdzają zeznania A. i P. K.. Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie, która dotyczy prawnokarnej oceny zachowania oskarżonego, pozostają uwagi skarżącej dotyczące obowiązku złożenia zeznania podatkowego w związku z tą domniemaną darowizną. Nie ulega bowiem wątpliwości, iż pokrzywdzeni dysponowali przedmiotami znajdującymi się w mieszkaniu przy ul. (...), o czym świadczy chociażby okoliczność, iż A. K. c. P. fotografowała je, przygotowując do sprzedaży. Ponadto A. i P. K. na etapie postępowania przygotowawczego składali zeznania w charakterze pokrzywdzonych, a następnie złożyli oświadczenia o występowaniu w sprawie w charakterze oskarżycieli posiłkowych. W przekonaniu Sądu Odwoławczego nie było zatem podstaw do kwestionowania prawidłowości ustaleń Sądu I Instancji co osób pokrzywdzonych przypisanym oskarżonemu przestępstwem z art. 279 § 1 k.k.

Zarzut dotyczący wskazania rzeczy, jakie zostały zabrane przez oskarżonego z mieszkania przy ul. (...) w J. uznać należało za częściowo zasadny. Przedmioty takie jak kielichy, patera, naczynia ze szkła i porcelany oraz kolekcja płyt winylowych zostały udokumentowane na zdjęciach znajdujących się w aktach sprawy, zaś okoliczność, iż przedmioty te znajdowały się w mieszkaniu przed 10 marca 2020 r. potwierdzają nie tylko zeznania pokrzywdzonych, ale i świadków: P. R. oraz S. W.. Szacowana wartość tych przedmiotów znajduje potwierdzenie w przedłożonej wycenie (k. 227) i nie stoi w sprzeczności z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego. Nie było także podstaw do odmowy waloru wiarygodności zeznaniom P. K. co do okoliczności, iż porządkując mieszkanie wraz z córką około 10 marca 2020 r., pozostawił w nim swój zegarek marki F., którego szacowaną wartość potwierdza przedłożona kopia zamówienia (k. 35), dlatego też co do tych przedmiotów Sąd Odwoławczy aprobuje poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne, iż F. Z. dopuścił się ich zaboru po tym, jak dostał się do mieszkania przy ul. (...) przy użyciu klucza dorobionego bez wiedzy i zgody pokrzywdzonych. Wbrew stanowisku skarżącej, w realiach przedmiotowej sprawy nie było konieczności weryfikowania przedstawionej wyceny kielichów, patery, naczyń ze szkła i porcelany oraz kolekcji płyt winylowych w oparciu o opinię biegłego.

Zauważyć jednak należy, iż A. K. c. P. w bardzo ogólny sposób opisała złotą biżuterię, jaka miała znajdować się w mieszkaniu, a jej wycena z k. 36 nie jest poparta – jak przypadku wyżej wymienionych przedmiotów – dokumentacją fotograficzną. Chociaż zeznania A. K. c. P. co do opisu biżuterii pozostawionej w mieszkaniu znajdują częściowe potwierdzenie w zeznaniach jej matki A. K., to jednak ich zeznania nie są spójne w zakresie wyszczególnienia poszczególnych przedmiotów wchodzących w jej skład. Chociaż okoliczność późniejszego zgłoszenia braku biżuterii w odróżnieniu od innych przedmiotów, nie przesądza w sposób jednoznaczny o braku wiarygodności zeznań pokrzywdzonej, to jednak z punktu widzenia zasad wiedzy i doświadczenia życiowego nie wydaje się prawdopodobnym, aby A. K. c. P., która po rozstaniu z oskarżonym wróciła do domu swoich rodziców, pozostawiła w mieszkaniu przy ul. (...) swoją biżuterię o znacznej przecież wartości. Z biżuterii – jak wynika ze zdjęć znajdujących się w aktach sprawy, dołączonych do apelacji obrońcy – pokrzywdzona na co dzień korzysta. Z tego względu Sąd Odwoławczy uznał zgromadzony w sprawie materiał dowodowy za niewystarczający dla przypisania F. Z. zaboru należących do A. K. c. P. zegarka i biżuterii o łącznej wartości 35.000 zł i zmienił w tym zakresie opis czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku.

Z zeznań A. K. c. P. wynika w sposób jednoznaczny, iż po zakończeniu związku z F. Z. w styczniu 2020 r., poprosiła go o zwrot kluczy do lokalu przy ul. (...) w J., w którym wcześniej zamieszkiwała ona razem oskarżonym. Około 10 marca 2020 r. razem ze swoim ojcem porządkowała ten lokal, po czym zamknęła go na klucz. Następnie odkryła, iż w mieszkaniu tym znajdują się przedmioty, które wcześniej znajdowały się w sąsiednim mieszkaniu przy ul. (...) należącym do oskarżonego. Zeznania pokrzywdzonych na temat stanu mieszkania, jaki zastali, znajduje także potwierdzenie w zeznaniach przedstawicielki biura (...) (k. 186). Co istotne, drzwi nie nosiły śladów włamania, a zamek nie został uszkodzony. Opierając się zatem na zasadach logiki i doświadczenia życiowego Sąd Rejonowy słusznie przyjął, iż F. Z. dorobił klucz do lokalu pokrzywdzonej, którym dysponował bez jej wiedzy i zgody. Słuszność tych ustaleń potwierdza także przyznana przez oskarżonego okoliczność, iż wymienił on zamki do wspólnego korytarza łączącego lokale mieszczące się przy ul. (...) (k. 151v-152), więc żadne osoby postronne nie miały dostępu do drzwi mieszkania pokrzywdzonych i stanowi to dowód pośredni sprawstwa oskarżonego.

Za zupełnie oderwany od zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym zeznań świadków uznać należy zarzut braku ustalenia czynników motywacyjnych oskarżonego oraz ustalenia, iż dopuścił się on gróźb karalnych w stosunku do pokrzywdzonych. Z zeznań pokrzywdzonych jasno wynika, iż F. Z. miał roszczenia finansowe w stosunku do rodziców swojej byłej partnerki, A. i P. K., związane z prawem własności telewizora i samochodu. Potwierdzają to wyjaśnienia samego oskarżonego (k. 151v), a także zeznania P. R., który był świadkiem zdarzenia z dnia 7 kwietnia 2020 r., które miało miejsce w D. przed domem pokrzywdzonych (k. 129, 185v).

Chociaż skarżąca polemizowała z ustaleniami, że F. Z. wypełnił znamiona 190 § 1 k.k., to stwierdzić należy w sposób jednoznaczny, iż wypowiadane przez niego w stosunku do A. i P. K. słowa, iż „ich załatwi”, stanowiły groźby, które wywołały u pokrzywdzonych realną obawę ich spełnienia – tym bardziej, iż oskarżony był znacznie pobudzony (przeprowadzone następnie badania wykryły w jego moczu obecność narkotyków), zachowywał się agresywnie, a ponadto wyciągnął z samochodu długi ostry przedmiot – nóż lub maczetę. Pokrzywdzeni byli tak zdenerwowani tą sytuacją, iż mieli problem z wybraniem numeru alarmowego. O tym, iż bali się oskarżonego świadczy także okoliczność, iż wezwali na pomoc nie tylko P. R., ale i patrol policji.

Na marginesie zaważyć należy, iż pkt I części dyspozytywnej zaskarżonego orzeczenia przypisano F. Z. wypełnienie znamion czynu z art. 279 § 1 k.k., nie zaś 278 § 1 k.k., jak wskazała skarżąca w wywiedzionej apelacji, odnosząc się zapewne do pkt 1 części wstępnej wyroku.

Ad. 3

W pierwszej kolejności stwierdzić należy, iż Sąd Rejonowy w badanej sprawie dokonał całościowej i swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zachowując przy tym zasadę obiektywizmu wynikającą z art. 4 k.p.k., czemu dał wyraz w pisemnych motywach wydanego orzeczenia.

Warto przypomnieć również, że wynikająca z art. 5 § 2 k.p.k. zasada in dubio pro reo stanowi dyrektywę dla sądu orzekającego, który w przypadku powzięcia niedających się usunąć wątpliwości powinien je rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego. Zasada ta nie odnosi się jednak do wątpliwości, które to strony uważają za nierozstrzygnięte czy niedające się usunąć. Z pisemnego uzasadnienia wyroku Sądu I instancji nie wynika, aby Sąd ten w toku postępowania powziął wątpliwości, których nie dało się usunąć, a zatem przesłanka stosowania reguły z art. 5 § 2 k.p.k. w badanym postępowaniu w ogóle się nie zaktualizowała.

Wbrew stanowisku skarżącego, Sąd Rejonowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku odniósł się w sposób szczegółowy i wyczerpujący do zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wyjaśniając, które dowody uznał wiarygodne, a którym waloru wiarygodności odmówił i dlaczego. W sposób spójny i logiczny przedstawił przyjęty jako podstawę wydanego orzeczenia stan faktyczny, który w zasadniczej części Sąd Odwoławczy aprobuje. Przepisy art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 k.p.k. statuują zasady, iż zarówno podstawą faktyczną orzeczenia, jak i wyrokowania może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w postępowaniu i mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, co powinno znaleźć także wyraz w pisemnych motywach wydanego orzeczenia. Tak też było w niniejszej sprawie, chociaż obrońca oskarżonego opierając się na swoich subiektywnych przekonaniach wyciągnęła inne, aniżeli Sąd I instancji, wnioski dotyczące sprawstwa i winy F. Z. w zakresie przypisanych mu czynów.

Zarzut naruszenia art. 415 § 1 k.p.k. w zw. z art. 46 § 1 k.k. został uwzględniony częściowo, bowiem Sąd Rejonowy zmienił opis czynu przypisanego F. Z. w pkt I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, eliminując z niego ustalenie, że oskarżony zabrał w celu przywłaszczenia zegarek i biżuterię o łącznej wartości 35.000 złotych należące do A. K.. c. P.. Rzutowało to również na nałożony na oskarżonego obowiązek naprawienia szkody, co znalazło wyraz w pkt I. ppkt 3 wyroku Sądu Okręgowego. W badanej sprawie nie było jednak konieczności przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego, dlatego zarzut naruszenia art. 200 k.p.k. nie został uznany za zasadny.

Wniosek

Zmiana wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od przypisanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Odwoławczy podzielił stanowisko Sądu I instancji, iż oceniony zgodnie z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego materiał dowodowy zgromadzony w badanej sprawie jest wystarczający dla poczynienia nie budzących wątpliwości ustaleń faktycznych, iż F. Z. dopuścił się przypisanych mu czynów z art. 279 § 1 k.k. oraz art. 190 § 1 k.k. (chociaż opis czynu z przypisanego oskarżonemu w pkt I części dyspozytywnej został zmieniony, co rzutowało także na ustalenia rozmiaru wyrządzonej przestępstwem szkody a także w niewielkim zakresie na wymiar kary ). Tym samym nie było podstaw do uwzględnienia wniosku obrońcy o uniewinnienie oskarżonego.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego F. Z. częściowo w pkt I i II części dyspozytywnej, a także w zakresie pkt III, V i VI części dyspozytywnej.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Mając na uwadze całą argumentację przedstawioną powyżej zaskarżony wyrok w wyżej wymienionej części należało utrzymać w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok wobec oskarżonego F. Z. w zakresie pkt I, II i IV części dyspozytywnej.

Zwięźle o powodach zmiany

Jak już wspomniano, zebrany w sprawie materiał dowodowy nie był wystarczający dla poczynienia nie budzących wątpliwości ustaleń faktycznych, iż wśród rzeczy zabranych przez oskarżonego z mieszkania przy ul. (...) w J. była biżuteria i zegarek należące do A. K. c. P. o wartości 35.000 zł.. Z tego względu Sąd Odwoławczy zmienił pkt I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, w którym przypisano oskarżonemu F. Z. wypełnienie znamion czynu z art. 279 § 1 k.k. poprzez wyeliminowanie z opisu tego czynu ustalenia, że oskarżony zabrał w celu przywłaszczenia to mienie.

Zmiana ta skutkowała zmniejszeniem rozmiaru szkody wyrządzonej przestępstwem z pkt I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku. Sąd Okręgowy uznał że powinno to mieć odzwierciedlenie, choć w niewielkim zakresie w wymiarze kary i zmienił także zaskarżony wyrok w pkt II części dyspozytywnej skracając okres warunkowego zawieszenia wymierzonej F. Z. kary pozbawienia wolności do 2 lat. Okres ten wydaje się wystarczający dla zweryfikowania trafności przyjętej w stosunku do osoby oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej.

Dalszą oczywistą konsekwencją zmiany pkt I części dyspozytywnej wyroku mającej wpływ na ustalenie rozmiaru wyrządzonej przestępstwem szkody była konieczność uchylenia rozstrzygnięcia z pkt IV części dyspozytywnej i orzeczenia wobec oskarżonego na podstawie art. 46 § 1 k.k. obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz A. K. i P. K. uprawnionych solidarnie kwoty 18.729 złotych, co znalazło wyraz w pkt I ppkt 3 wyroku Sądu Odwoławczego.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------------------------------------------------------------------------------------

6  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

IV

Sąd Odwoławczy w oparciu o art. 636 § 1 k.p.k. oraz § 11 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie zasądził od oskarżonego F. Z. na rzecz oskarżycieli posiłkowych A. K. i P. K. kwoty po 840 złotych tytułem udziału pełnomocnika z wyboru w postępowaniu odwoławczym. Takiego rozstrzygnięcia Sąd Okręgowy nie wydał w odniesieniu do oskarżycielki posiłkowej A. K. córki P. albowiem w tym zakresie apelacja obrońcy oskarżonego została uwzględniona.

Ponadto na postawie art. 636 § 1 k.p.k. Sąd Odwoławczy zasądził od oskarżonego F. Z. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 320 złotych, w tym wymierzył mu opłatę w kwocie 300 złotych za drugą instancję, której wysokość określono na podstawie art. 8 w zw. z art. 2 ust. 3 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. opłatach w sprawach karnych oraz orzekł ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism w postępowaniu odwoławczym w wysokości 20 złotych, zgodnie z regulacją zawartą w § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym.

PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość rozstrzygnięcia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana