Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 499/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 20 września 2022 r., sygn. akt VIII K 114/21

Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obrońca oskarżonego narzucił:

I.  obrazę przepisów postępowania, regulujących prowadzenie postępowania dowodowego i ocenę dowodów, mogącą mieć wpływ na treść wyroku w postaci:

1.  art. 7 k.p.k.. oraz 410 k.p.k. poprzez dowolną, sprzeczną z zasadami prawidłowego rozumowania, logicznego myślenia i doświadczenia życiowego i zawodowego ocenę materiału dowodowego, w szczególności wyjaśnień A. B. oraz zeznań świadka A. T. skutkującą:

a)  błędnym przyjęciem, że A. B. działał w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia A. T.,

b)  pominięciem niezwykle istotnego w sprawie faktu, iż A. B. nie tyle „(,,,) podpalił ubrania na wieszaku (…)” (punkt 2 strona 4 uzasadnienia zaskarżonego wyroku), co swoją bluzę, którą później wyciągnął z pomieszczenia i ugasił (co słusznie zauważył Sąd I instancji) – (punkt 2 strona 5 uzasadnienia zaskarżonego wyroku),

c)  błędnym przyjęciem, że zamiar A. B. miał charakter udolny w rozumieniu art. 13 § 1 k.k.,

2.  art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. poprzez dowolną, sprzeczną z zasadami prawidłowego rozumowania, logicznego myślenia i doświadczenia życiowego i zawodowego ocenę materiału dowodowego w postaci opinii biegłego sądowego z zakresu pożarnictwa P. B., skutkującą dowolnym ustaleniem, że „zagrożenie spowodowane przez zainicjowany pożar dotyczyło mienia w pierwszej kolejności, w dalszej kolejności, w krótkim przedziale czasu, dotyczyłoby życia lub zdrowia A. T.” (punkt 3 strona 7 uzasadnienia zaskarżonego wyroku wyraźnie nawiązujący do strony 31 opinii wstępnej nr (...) biegłego sądowego P. B. – karta 154 akt sprawy), mimo, iż biegły sądowy zmienił swoje poprzednie stanowisko i wskazał, że do realnego zagrożenia życia dla A. T. mogłoby dojść wyłącznie w określonym układzie zdarzeń, który nie był objęty ani wiedzą, ani zamiarem oskarżonego A. B.; jak zeznał w trybie art. 201 k.p.k. na rozprawie w dniu 17 września 2021 roku biegły P. B.: „pokrzywdzona znalazła się w stanie realnego zagrożenia dla życia zakładając, że zostałaby w kuchni (…) Będąc w innych dalszych pomieszczeniach, patrząc na czas w jakim straż by zareagowała, pokrzywdzona nie znajdowałaby się w stanie zagrożenia” (str. 10 protokołu rozprawy z dnia 17 września 2021 roku);

3.  art. 424 § 1 i 2 k.p.k. poprzez jego błędną wykładnię i niedokonanie jakichkolwiek rozważań w przedmiocie możliwości przypisania oskarżonemu A. B. usiłowania nieudolnego, w sytuacji w której A. B. w momencie zainicjowania pożaru nie wiedział w jakim pomieszczeniu domu przy ulicy (...) w Ł. znajduje się A. T.;

II.  błąd w ustaleniach faktycznych, mogący mieć wpływ na treść wyroku w postaci uznania, iż „oskarżony nie próbował pomóc pokrzywdzonej w akcji gaśniczej” (strona 23 uzasadnienia zaskarżonego wyroku), mimo prawidłowego zauważenia przez Sąd I instancji, że oskarżony wyciągnął z przybudówki palącą się bluzę (która zainicjowała pożar) i ugasił ją na tarasie (strona 23 uzasadnienia zaskarżonego wyroku);

III.  rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu A. B. kary 10 lat pozbawienia wolności.

Prokurator zarzucił rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego A. B. poprzez wymierzenie za przypisany mu czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zb. z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. kary 10 lat pozbawienia wolności, podczas gdy prawidłowa ocena przesłanek określonych w art. 53 § 1 i 2 k.k., w szczególności stopnia winy i wysokiego stopnia społecznej szkodliwości, sposobu zachowania się oskarżonego, które cechowało się dużą determinacją i impulsywnością, okoliczności, iż popełnił czyn na szkodę osoby starszej, schorowanej i z ograniczoną sprawnością ruchową, czego oskarżony był w pełni świadomy, a także właściwości i warunków osobistych oskarżonego oraz sposobu jego życia przed popełnieniem przestępstwa przy uwzględnieniu jego wielokrotnej karalności i dopuszczenia się po raz kolejny czynu zabronionego w warunkach recydywy wielokrotnej z art. 64 § 2 k.k., nadto sposobu zachowania się oskarżonego po popełnieniu czynu, przy uwzględnieniu celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego oraz potrzeb prewencji generalnej, winna skutkować wymierzeniem oskarżonemu surowszej kary pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Nie są zasadne zarzut obrazy prawa procesowego w postaci obrazy normy art.7 k.p.k. i 410 k.p.k.

1,2

Formułując oba zarzuty skarżący dokonuje zabiegu retorycznego polegającego na wnioskowaniu o określonych faktach z wyabstrahowanych fragmentów dowodów. Ogranicza swoją ocenę przeciwstawioną ocenie Sądu jednie do kilku dowodów, całkowicie pomijając pełny kontekst dowodowy i sytuacyjny.

Tymczasem Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów w powiązaniu ze sobą, uwzględniając zmieniający się ich kształt. Tak właśnie odniósł się do wyjaśnień oskarżonego. Uznał, że wprawdzie oskarżony podczas pierwszego przesłuchania (k. 70) stwierdził, że chciał pozbawić życia A. T., co oznaczałoby przyjęcie zamiary bezpośredniego, to ocenił, że jednak cały przebieg jego przesłuchania odnotowany
w protokole z dnia 08 października 2020 r. wskazuje na to, że A. B. był pobudzony, arogancki wobec przesłuchującego go Prokuratora, prezentował postawę zaczepną i grubiańską. Uznał więc, że z tych okolicznościach nie można jego wypowiedzi, co do zamiaru zabójstwa, potraktować dosłownie jako rzeczywistego, literalnego przyznania, że działał w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia A. T.. Wypowiedź te rozważał na tle relacji pokrzywdzonej, że oskarżony nie wykonał wobec niej najmniejszego, agresywnego gestu; nie popchnął jej, nie uderzył, nie zaatakował fizycznie, zarówno przed wznieceniem pożaru, jak i po wznieceniu pożaru, kiedy miał z nią bezpośrednio do czynienia (str.15).

Kwestionując natomiast zeznania pokrzywdzonej A. T. nie wskazuje, w czym upatruje ich wadliwej oceny, skoro nie kwestionuje ich wiarygodności. Całkowicie niezasadnie twierdzi skarżący, że szczególne znaczenie w sprawie ma fakt, że oskarżony nie poszedł za A. T. do mieszkania, (str.5-6 apelacji) czym sugeruje, że dopiero wtedy miałby wypełnić zamiar zabójstwa. Wywód ten jest o tyle niezasadny, że Sąd zamiar bezpośredni wykluczył. Natomiast z dokonanych ustaleń wynika, że A. T., gdy weszła do domu, zamknęła drzwi na klucz. Co istotne, uczyniła to po agresywnej wypowiedzi oskarżonego w stosunku do niej zawierającej twierdzenie, że czeka na jej śmierć. Stosunek do jej mienia i osoby wynikał też ze słów: „puszczę Cię z dymem, wysadzę w powietrze Ciebie i ta chałupę”. (k.4) W kontekście tej wypowiedzi należy dodać, że podobne treści przytoczone przez Sąd (str.2) w stosunku do pokrzywdzonej oskarżony artykułował już wcześniej – „chorujesz, chorujesz i dlaczego jeszcze nie zdechłaś”, „ty wariatko, ty stara wariatko, czemu jeszcze nie zdechłaś”. Groźby te odpowiadały podjętym działaniom.

Dokonana ocena zamiaru A. B. została dokonana na podstawie uchwytnych, widocznych elementów zachowania jego przy uwzględnieniu istniejących, znanych mu innych okoliczności. Sąd uznał w okolicznościach tej sprawy, że A. B. należy przypisać zamiar ewentualny spowodowania śmierci A. T., przy uwzględnieniu powołanych w uzasadnieniu faktów.

- Oskarżony działał w warunkach pełnej poczytalności w odniesieniu do zarzucanego mu czynu, a wynajmując od lat lokal od pokrzywdzonej miał pełne rozeznanie zarówno co do wyposażenia domu, jak i jej niepełnosprawności i kondycji ruchowej.

- Dokonał wzniecenia pożaru, w domu, którego ściany wyłożone są drewnianą łatwopalną boazerią, gdy pokrzywdzona zamknęła za sobą na klucz drzwi mieszkania.

- W przylegającej do jej kuchni przez cienką ścianę przybudówce odkręcił zawór i wszystkie cztery kurki z gazem propan-butan oraz podpalił ubrania wiszące na wieszaku zamontowanym na ścianie działowej między kuchnią A. T. a przybudówką. Oskarżony działał przy tym z dużą determinacją. Wychodząc bowiem przewrócił szafę stojącą koło drzwi wejściowych przybudówki i dodatkowo zablokował ją taboretem, co uniemożliwiało jej przesunięcie. W ten sposób zasłonił światło otworu drzwiowego.

- Aby wejść do środka z zewnątrz, trzeba było przedostać się niewielką luką, jaka pozostała między podłogą a szafą. Znając stan upośledzenia ruchowego A. T., musiał wiedzieć, że dla niej wejście w celu zakręcenia strumienia gazu i ugaszenia ognia było niewykonalne.

- Wiedział, że drzwi przybudówki wychodzą na taras przez który prowadzi jedyne wejście do mieszkania pokrzywdzonej, a pomiędzy nimi wychodzi na taras okno do jej mieszkania.

- Pożar został wzniecony w pomieszczeniu sąsiadującym przez cienką ścianę z lokalem, w którym pokrzywdzona zamknęła się na klucz.

- Dom miał drewniane wykończenia ścian, zadaszenia tarasu, mebli tarasowych znajdujących się w bezpośrednim sąsiedztwie miejsca, w którym oskarżony wzniecił pożar, a więc otoczenie materiałów łatwopalnych, dodatkowo zabezpieczonych stosownymi chemikaliami (lakiery do drewna lub inne zabezpieczenia powierzchni drewnianych), które tę łatwopalność powiększają.

Dodać trzeba, że niebezpieczeństwo pożaru dla życia związane jest nie tylko przecież ze stanięciem człowieka w płomieniach, czy bezpośrednim działaniem ognia ale też z zatruciem gazami trującymi, które powstają w czasie pożaru, poparzeniem dróg oddechowych, czy oberwaniem przedmiotów lub bezpośrednich skutków wybuchu ulatniającego się gazu (opinia k.144- 145).

W kontekście przytoczonych a ustalonych przez Sąd meriti okoliczności, oskarżony musiał przewidywać możliwość i godzić się ze skutkiem w postaci śmierci pokrzywdzonej w wyniku jego działań we wskazanych okolicznościach, co zresztą pozostaje w koincydencji z jego wypowiedziami wskazującymi na uświadomienia sobie takiej możliwości i zgodę na taki skutek.

Niezasadnie też skarżący kwestionuje dokonaną przez Sąd ocenę opinii biegłego z zakresu pożarnictwa P. B.. Z opinii jednoznacznie wynika, że powyżej opisany stan pożaru wznieconego przez oskarżonego w ciągu kilku minut doprowadziłby do wybuchu. Ulatnianie się gazu, przy jednoczesnym dalszym rozwoju pożaru, spowodowałoby wytworzenie mieszaniny wybuchowej w najbliższej przestrzeni względem kuchenki po kilku minutach. W połączeniu z rozwijającym się swobodnie pożarem doszłoby do wybuchu mieszaniny gazu propan-butan z powietrzem w pomieszczeniu, co skutkowałoby zniszczeniami i gwałtownym rozprzestrzenieniem pożaru poza pomieszczenie (opinia k.151).

Bezpośrednio zagrożone oddziaływaniem pożaru było wnętrze pomieszczenia, w którym zainicjowano pożar. W dalszej kolejności zagrożona była przestrzeń tarasu, w obrębie którego znajdowało się wejście do części budynku, w którym zamieszkiwała A. T.. Tuż obok drzwi do podpalonego pomieszczenia znajdowało się okno do kuchni pokrzywdzonej (k.528). Rozwój pożaru w przestrzeni tarasu utrudniłby, a w pewnym momencie uniemożliwiłby samodzielną, bezpieczną jej ewakuację z budynku. Także po tym czasie realne stałoby się zagrożenie dla życia lub zdrowia A. T. wynikające z pożaru i wybuchu. Zagrożone byłyby też inne osoby znajdujące się w obrębie tarasu po wskazanym czasie.

Zagrożenie spowodowane przez zainicjowany pożar dotyczyło mienia w pierwszej kolejności, w dalszej kolejności, w krótkim przedziale czasu, dotyczyłoby życia lub zdrowia A. T..

Czas od momentu zainicjowania pożaru przy jednoczesnym ulatnianiu się gazu, do momentu wybuchu i gwałtownego rozprzestrzenienia się pożaru oszacowano na kilka minut.

Nie zmieniają tej oceny przytoczone przez skarżącego hipotezy dotyczące podjęcia przez straż pożarną akcji gaśniczej, która zostałaby podjęta „zanim doszłoby do rozprzestrzenienia pożaru do wnętrza budynku zapewne przez okno kuchni, które wychodziło na taras” (k.528). Jej warunkiem byłoby wszak jej wezwanie. To z kolei uzależnione było od zauważenia ognia przez pokrzywdzoną we właściwym czasie i możliwości wezwania pomocy. Skarżący całkowicie pomija, że pokrzywdzona miała bardzo istotne problemy z poruszaniem się, zarówno z uwagi na chorobę nowotworową oraz dolegliwości ruchowe i bólowe w zakresie stawu biodrowego. Jak jednoznacznie wynika z opinii biegłego, stan wznieconego pożaru i odkręcenie wszystkich kurków gazu propan-butan w ciągu kilku minut doprowadziłby do wybuchu a następnie gwałtownego rozprzestrzenienia się ognia poza pomieszczenie. A. T. wyszła z domu wyłącznie dlatego, że usłyszała dźwięk przewracającej się szafy. Dywagacje, jak zachowa się człowiek niepełnosprawny w płonącym swoim domu, z odciętym przez pożar wyjściem, pozostały już poza sferą rozważań i dociekań obrońcy. Pomija też, że biegły stwierdził, że „trudno powiedzieć, jak taka osoba w takim stanie zdrowotnym mogłaby się zachować.” (k.528 v)

1a

Sąd zatem prawidłowo ustalił zamiar oskarżonego i wykazał w jego działaniu brak zamiaru bezpośredniego pozbawienia życia pokrzywdzonej, wykazując jedyne zamiar ewentualny, mimo werbalizowania chęci pozbawienia jej życia. Trafnie stwierdził Sąd, że przyjęcie zamiaru ewentualnego możliwe jest, gdy skutek w postaci śmierci człowieka uświadamiany jest przez sprawcę choćby jako skutek możliwy, który na jego wystąpienie godzi się. Prawidłowo ustalił natomiast działanie w zamiarze i w celu spowodowania pożaru i w taki sposób zniszczenia mienia. Natomiast wykazał w sposób prawidłowy i wyczerpujący, że oskarżony w przyjętym zamiarze ewentualnym pozbawienia życia pokrzywdzonej, zamierzał zabić człowieka konieczne jest ustalenie, aby obejmował taki skutek swą świadomością – bądź jako skutek możliwy, mogący zaistnieć przy realizacji zachowania zmierzającego do osiągnięcia innego celu i skutku. (str. 15-19 uzasadnienia).

1 c

Brak było podstaw, aby przyjąć zaistnienie zamiaru nieudolnego. Jednoznacznie wynika z przebiegu zdarzenia, że odcięcie dopływu gazu nastąpiło w wyniku wczołgania się do pomieszczenia T. J., która przybiegła usłyszawszy krzyki pokrzywdzonej i zakręcenia kurów z gazem, jak też polewania szlauchem wzywającej pomocy pokrzywdzonej.

Jedyne działanie oskarżonego wymienione przez Sąd w postaci ugaszenia jedynie swojej buzy nie mogło powodować zmiany w zakresie ustalenia zamiaru. Z ustaleń Sądu wynika wszak, że nie był to jedyny płonący przedmiot, inne zostały ugaszone w wyniku polewania wodą ze szlauchu.

W tych okolicznościach, wobec podjętych działań A. T. i T. J., prawidłowo ustalił Sąd, że działanie oskarżonego zostało zatrzymane w formie stadialnej usiłowania.

3.

Nie dopuścił się zatem Sąd Okręgowy obrazy normy art. 424§ 1 i 2 k.p.k. poprzez niedokonanie dodatkowych rozważań odnośnie usiłowania nieudolnego, skoro w bardzo obszernym i wyczerpującym wywodzie wykazał zarówno sposób działania, jak i jego następstwa i skutki.

1 b

W kontekście powyższych rozważań, jako zabieg taktyczno - retoryczny potraktować należy twierdzenia, że działanie oskarżonego polegało na podpaleniu swojej bluzy, którą później ugasił. Wbrew twierdzeniu skarżącego, podpalenie ubrań na wieszaku spowodowało, że pożar nie ograniczył się tylko do bluzy, skoro stwierdzono także nadpalony dywan, niewielkie wypalenie ściany lewej oraz na suficie nad wieszakiem. Pożar nie ograniczał się więc do palącej się bluzy, zabranej zresztą już po tym, jak pokrzywdzona ratując swoje mienie polewała je wodą. (k.703)

Fakt ugaszenia bluzy został jednak uwzględniony przez Sąd Okręgowy przy wymiarze kary – str.23 in fine, choć zaznaczył, że nie miało to większego znaczenia dla opanowania pożaru.

II

Nie można uznać za zasadny zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych wyjętego z kontekstu stwierdzenia ze str. 23 uzasadnienia, że oskarżony nie próbował pomóc pokrzywdzonej w akcji gaśniczej, mimo jednoczesnego stwierdzenia przez Sąd, że wyciągnął i ugasił palącą się bluzę.

Użyte stwierdzenie w istocie zawarte zostało na str.23 uzasadnienia w części dotyczącej okoliczności uwzględnionych przy wymiarze kary. Pełne zdanie ze str. 23, z którego pochodzi wymienione stwierdzenie brzmi: „wykazał się dużą determinacją, zablokował szafą wejście do lokalu, w którym wzniecił pożar i odkręcił gaz, wiedząc o poważnych problemach pokrzywdzonej z poruszaniem się; A. T. nie była fizycznie w stanie pokonać tej przeszkody i dostać się do środka aby zakręcić kurki i ugasić ogień; oskarżony nie próbował pomóc pokrzywdzonej w akcji gaśniczej, nad pożarem musiały w tej jego fazie zapanować dwie kobiety w wieku wówczas 64 i 68 lat, nie usunął szafy zagradzającej wejście, uciekł z miejsca zdarzenia.”

III Nie jest także zasadny zarzut rażącej niewspółmierności kary. Sąd Okręgowy we właściwym wymiarze uwzględnił wszystkie okoliczności określone w art.53 k.k., mające kształtować wymierzaną karę, co obszernie odzwierciedlił w uzasadnieniu wyroku na str.20-28. Kara 10 lat pozbawienia wolości zdecydowane zbliżona jest bardziej do dolnego progu ustawowego zagrożenia. Uwzględnia więc zarówno postać zamiaru – ewentualnego, jak i formę stadialną czynu – usiłowania. Dostrzeżone zostały także okoliczności w postaci początkowego przyznania się oskarżonego, jak i późniejsze niekwestionowanie swojego sprawstwa co do wywołania pożaru i odkręcenia kurków z gazem, jak zabranie swojej płonącej bluzy.

Nie sposób zgodzić się z twierdzeniem, że powyższe okoliczności winny skutkować wymierzeniem kary w dolnym progu ustawowego zagrożenia, albo poniżej niego, w wyniku zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary, z uwagi na treść art. 14§2k.k.

Selektywnie przytaczając uwzględnione już przez Sąd Okręgowy okoliczności, skarżący pomija, że kształtując wymiar kar, uwzględniono także szereg okoliczności obciążających, jak stopień determinacji w działaniu oskarżonego, który poza wznieceniem pożaru i odkręceniem kurków zablokował szafą i dodatkowo taboretem wejście do pomieszczenia, które skutecznie uniemożliwiało pokrzywdzonej w jej stanie fizycznym wejście w celu odcięcia gazu. Także stopień zdemoralizowania oskarżonego, dziesięciokrotnie dotąd karanego, który działał w warunkach recydywy specjalnej – a rt.64§2 k.k., w stosunku do starszej, bezbronnego i chorej osoby, która wielokrotnie udzielała mu wsparcia i pomocy.

W świetle wskazanych okoliczności trudno zatem uznać, aby orzeczona kara nosiła cechy rażąco niewspółmiernie surowej.

W sposób uwzględniający indywidualne oddziaływanie kary, sąd orzekł zgodnie z zaleceniami biegłych psychiatrów o wykonywaniu kary w systemie umożliwiającym stosowanie wobec oskarżonego terapii.

Apelacja Prokuratora.

Konsekwencją oceny zarzutu obrońcy A. B. odnośnie kary, niezasadny jest także zarzut apelacji prokuratora.

Uznanie, że wymierzona kara czyni zadość dyrektywom jej wymiaru, powoduje, że nie sposób uznać jej za rażąco niewspółmiernie łagodną. Skarżący prokurator także nie przytacza dodatkowych, poza już uwzględnionymi przez Sąd okolicznościami.

Niecelowe i niesprawiedliwe byłoby zatem, przy uwzględnieniu wszystkich przytoczonych okoliczności wymierzenie oskarżonemu wnioskowanej kary 15 lat pozbawienia wolności.

Wniosek

Obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie z opisu czynu przypisanego oskarżonemu A. B. słów „w zamiarze spowodowania wybuchu gazu oraz gwałtownego pożaru całego budynku wraz z przybudówką, mając świadomość, że A. T. przebywa wewnątrz budynku, działając w zamiarze ewentualnym usiłował pozbawić ją życia”, zaś z kwalifikacji prawnej i podstawy skazania art. 148 § 1 k.k. oraz art. 11 § 2 k.k. i art. 11 § 3 k.k. i skazanie oskarżonego A. B. na podstawie art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. oraz wymierzenie kary oskarżonemu A. B. w dolnych granicach ustawowego zagrożenia za przestępstwo z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k., ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez wymierzenie oskarżonemu A. B. za przypisany czyn kary 15 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Odparcie postawionych zarzutów obu apelacji skutkowało nieuwzględnieniem wniosków apelacyjnych.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot utrzymania w mocy

Skazanie za czyn z 13§1 k.k. w zw. z art. 148§2k.k.w zb. z art288§1 k.k. w zw. z art.64§2 k.k. kary 10 lat pozbawienia wolności, odbywaną w systemie terapeutycznym na poczet której, na podstawie art.63§1 k.k. zaliczono okres tymczasowego aresztowania. Nadto orzeczono nawiązkę w kwocie 5 000 zł na rzecz A. T..

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

A. B.

II

III

IV.  zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adwokata P. R. kwotę 738 złotych, w tym 23% VAT z tytułu wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonego wykonywaną przez Sądem Apelacyjnym;

V.  zwolniono oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze wydatkami obciążając Skarb Państwa z uwagi na trudną sytuację materialną i wysokość orzeczone kary

7.  PODPIS

Adam Wrzosek Ewa Jethon Małgorzata Janicz