Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 310/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 9 marca 2022 r., sygn. akt XII K 161/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Czyny z pkt I, III i IV a.o.

Naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

art. 7 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego sprawy w postaci wyjaśnień oskarżonego K. Ż., zeznań oskarżycielki posiłkowej, zeznań świadków, a także innych dokumentów zgromadzonych w sprawie,

a w konsekwencji

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na:

a.  uznaniu, że oskarżony K. Ż. doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem N. J. (1) oraz B. K. (1) w sytuacji, kiedy z wyjaśnień oskarżonego wynika, że nie obejmował on swoim zamiarem wprowadzenia w/w pokrzywdzonych w błąd w celu osiągnięcia korzyści majątkowej (czyn I i III);

b.  uznaniu, że oskarżony K. Ż. doprowadził oskarżycielkę posiłkową N. J. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie nie mniejszej niż 220 150,00 zł i 2000 euro, zaś B. K. (1) w kwocie nie mniejszej niż 252 300,00 zł i 3500 dolarów amerykańskich, kiedy z materiału dowodowego - w tym zeznań w/w pokrzywdzonych, zeznań J. K. (1) i dokumentów, w tym przede wszystkim własnoręcznych zapisków N. J. (1) – nie wynika, by oskarżony doprowadzić miał w/w pokrzywdzone do niekorzystnego rozporządzenia mieniem właśnie w takiej wysokości, a w wysokości niższej, przez co błędnie zakwalifikowano popełniony przez niego czyn z art. 294 § 1 k.k. oraz orzeczono obowiązek naprawienia szkody w nieadekwatnej wysokości (czyn I i III);

c.  uznaniu, że oskarżony K. Ż. doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem A. S. (1) w sytuacji, kiedy z wyjaśnień oskarżonego wynika, że nie obejmował swoim zamiarem wprowadzenia w/w pokrzywdzonego w błąd, a ponadto uznaniu, iż kwota, którą otrzymał to więcej niż 500 zł, wbrew wyjaśnieniom oskarżonego (czyn IV).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrazy przepisów postępowania i błędu w ustaleniach faktycznych jest niezasadny.

Odnosząc się do obrazy art. 7 k.p.k. na wstępie wskazać należy, że prawidłowość rozstrzygnięcia sprawy zależy od należytego wykonania przez sąd dwóch podstawowych obowiązków. Pierwszy z nich dotyczy postępowania dowodowego i sprowadza się do prawidłowego - zgodnego z przepisami postępowania karnego – przeprowadzenia dowodów, tak z urzędu jak i na wniosek stron, niezbędnych do wyjaśnienia okoliczności sprawy z punktu widzenia stawianego zarzutu. Drugi obowiązek sprowadza się do prawidłowej oceny całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, co oznacza, że sąd ma obowiązek badać i uwzględnić wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia w zakresie odpowiedzialności karnej oskarżonego. Zatem podstawę wyroku może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, zaś w uzasadnieniu sąd ma obowiązek wskazać jakie fakty uznał za udowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Na sądzie orzekającym ciąży przy tym obowiązek badania oraz uwzględniania w toku procesu okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, a korzystając z prawa swobodnej oceny dowodów, przekonanie o winie w zakresie przypisanego oskarżonemu czynu sąd powinien logicznie i przekonująco umotywować w uzasadnieniu wyroku.

Analizując zaskarżony wyrok z tej perspektywy stwierdzić należy, że Sąd Okręgowy nie uchybił regułom rzetelnego procesu. Sąd I instancji należycie rozważył i ocenił wszystkie dowody przemawiające za przyjętymi ustaleniami faktycznymi trafnie przyjmując, że oskarżony K. Ż. dopuścił się występków z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. (czyny z pkt I i III a.o., a przypisane w pkt 1 wyroku, popełnione na szkodę N. J. (1) i B. K. (1)) oraz z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. (czyn z pkt IV a.o. przypisany w pkt 3 wyroku popełniony na szkodę A. S. (1)).

Wbrew twierdzeniom obrońcy Sąd Okręgowy poddał zgromadzone dowody wszechstronnej analizie, a zaprezentowany w uzasadnieniu wyroku tok rozumowania zasługuje na aprobatę. Ocena materiału dowodowego została dokonana zgodnie z kryteriami, o których mowa w art. 7 k.p.k., Ocena ta jest zgodna z zasadami wiedzy, doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania.

Zarzut obrazy art. 7 k.p.k. nie może ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz powinien wykazać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko wydanemu rozstrzygnięciu. Uwiarygodnienie zarzutu dowolnej oceny dowodów wymaga zatem wykazania w oparciu o fakty i ich pogłębioną logiczną analizę, że rzeczywiście sąd pominął dowody istotne dla rozstrzygnięcia o sprawstwie i winie, że włączył do podstawy ustaleń dowody nieujawnione, że uchybił regułom prawidłowego logicznego rozumowania lub wskazaniom wiedzy lub życiowego doświadczenia ( Komentarz do kodeksu postępowania karnego pod red. J. Skorupki, wydanie z 2015 r., str. 41). W sprawie niniejszej tego rodzaju uchybienia nie zaistniały, co wskazuje na niezasadność podniesionego zarzutu.

Prawem sądu jest danie wiary określonym dowodom i odmówienie tego przymiotu innym, o ile ocena taka jest wynikiem rzeczowej analizy materiału dowodowego, została dokonana w kontekście zarówno dowodów dla oskarżonego korzystnych, jak i niekorzystnych, oraz poprzedzona prawidłowym ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu istotnych dla końcowego rozstrzygnięcia okoliczności sprawy.

Sąd pierwszej instancji prawidłowo ocenił wiarygodność poszczególnych dowodów oraz ich znaczenie dla potrzeb ustaleń. Ocena zeznań pokrzywdzonych N. J. (1), B. K. (1), a także A. S. (1) nie nasuwa zastrzeżeń, jest zgodna z kryteriami, o których mowa w art. 7 k.p.k.

Odnosząc się do zeznań N. J. (1) Sąd I instancji słusznie przyjął te zeznania za podstawę ustaleń, gdyż niewątpliwie wynika z nich fakt przekazywania oskarżonemu pieniędzy w okresie od lipca 2017 r. do kwietnia 2018 r. w łącznej kwocie nie mniejszej niż 220 150 zł, 2000 euro oraz 3500 dolarów amerykańskich po uprzednim wprowadzeniu pokrzywdzonej w błąd co do swojego stanu zdrowia i konieczności poniesienia kosztów leczenia oraz innych wydatków wskazanych w treści zarzutu, a także co do zamiaru i możliwości zainwestowania w przedsięwzięcie związane ze sprzedażą samochodów oraz pieluch. W toku postępowania pokrzywdzona szczegółowo opisała okoliczności związane z przekazywaniem oskarżonemu pieniędzy wskazując, iż czyniła to w przekonaniu prawdziwości podawanych przez niego faktów. Z analizy całokształtu materiału dowodowego wynika, że oskarżony podejmował podstępne zabiegi twierdząc, że jest ciężko chory i wymaga kosztownej, specjalistycznej opieki lekarskiej. W okresie łączącej strony relacji utrzymywał pokrzywdzoną w tym błędnym przekonaniu dążąc do realizacji zamierzonego celu związanego z osiągnięciem korzyści majątkowej.

Wprowadzenie w błąd jako znamię czynności wykonawczej oszustwa polega na doprowadzeniu do rozbieżności między obiektywną rzeczywistością a wyobrażeniem o niej lub jej odbiorem w świadomości pokrzywdzonego, Chodzi o szeroki zakres zachowań kłamliwych jako źródła wprowadzenia w błąd co do okoliczności istotnych, a więc tych które są przyczyną niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Podstępne zabiegi mogą ograniczyć się nie tylko do jednokrotnego kłamstwa, ale mogą też wiązać się z całą gamą zachowań mających na celu wywołanie błędu pokrzywdzonego lub utrzymanie go w błędzie. Podstępne zabiegi mogą występować obok okoliczności prawdziwych lub mogą być powiązane z zatajeniem pewnych, istotnych okoliczności. Wprowadzeniem w błąd może być więc każde zachowanie powodujące błędną ocenę rzeczywistości adresata tych podstępnych zabiegów. Obojętne przy tym jest czy pokrzywdzony mógł sprawdzić prawdziwość twierdzeń sprawcy, czy mógł wykryć błąd przy dołożeniu znikomej nawet staranności. Łatwowierność pokrzywdzonego nie wyłącza karygodności wprowadzenia go w błąd ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 20 października 2011 r., II AKa 145/11, Legalis).

Zachowania podejmowane przez oskarżonego niewątpliwie nosiły znamiona oszustwa. Wbrew twierdzeniom obrońcy zeznania pokrzywdzonej nie ograniczały się do emocjonalnego opisu zdarzeń, lecz stanowiły rzeczową relację z przebiegu zaistniałych faktów. Jak wynika z zeznań N. J. (1) pokrzywdzona przekazywała oskarżonemu własne środki, jak również pożyczała pieniądze od swojej matki, znajomych oraz instytucji finansowych. W sytuacji przekazywania pieniędzy pochodzących od innych osób beneficjentem przysporzenia pozostawał oskarżony, a osobą zobowiązaną do spłaty pokrzywdzona. Zarówno cel przekazania tych kwot, ich wysokość, jak i źródło ich pochodzenia zostały w sprawie prawidłowo ustalone. Ocena wiarygodności zeznań N. J. (1) nie nasuwa zastrzeżeń, stąd też brak jest podstaw do wyeliminowania tego dowodu z podstawy ustaleń. Dodać należy, że okoliczności dotyczące zaciągania pożyczek i przekazywania oskarżonemu pieniędzy na cele, o których wspominała pokrzywdzona w zeznaniach, wynikają także z zeznań świadków B. S., I. M., D. P., M. J.. Myli się zatem obrońca twierdząc, że zeznania N. J. (1) nie znajdują potwierdzenia w obiektywnym materiale dowodowym, gdyż m. in. zeznania w/w świadków wspierają podawaną przez nią wersję przebiegu zdarzenia. Okoliczność, że wspomniane osoby nie były bezpośrednimi świadkami przekazywania pieniędzy oskarżonemu w żaden sposób nie osłabia wiarygodności zeznań pokrzywdzonej.

Nie budzi zatem zastrzeżeń sposób dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny tych dowodów, które wzajemnie ze sobą korespondują tworząc spójną i logiczną całość.

Odnosząc się z kolei do zapisków sporządzonych przez N. J. (1) (k. 59-62) wskazać należy, że dowód ten miał charakter pomocniczy. Brak jest jednak podstaw do kwestionowania rzetelności tego dokumentu i jego waloru dowodowego, skoro pokrzywdzona potwierdziła, że takie zapiski własnoręcznie sporządziła w celu udokumentowania rozliczeń z oskarżonym, a w toku przesłuchania na rozprawie odniosła się szczegółowo do treści tych zapisków (k. 708v, 710-714, 745-746 i 781-781v). Próba wyeliminowania tego dowodu z podstawy ustaleń w oparciu o przywołaną przez obrońcę argumentację nie mogła zatem przynieść oczekiwanego efektu.

Nie można również zarzucić Sądowi Okręgowemu wadliwości w ocenie pozostałych dowodów. Zeznania pokrzywdzonych B. K. (1) i A. S. (1) są spójne, logiczne i zasadniczo konsekwentne. Świadkowie potwierdzili fakt przekazywania pieniędzy oskarżonemu, a podawana przez świadków relacja tak co do wysokości kwot, jak też ich przeznaczenia nie budzi zastrzeżeń. Odnośnie środków przekazanych oskarżonemu przez B. K. jej relacja znajduje potwierdzenie w zeznaniach N. J. oraz świadków B. S., M. J., D. P., I. M., A. K. oraz J. K.. Sąd Okręgowy dokonał prawidłowej oceny zeznań pokrzywdzonych i świadków z uwzględnieniem dyrektyw, o których mowa w art. 7 k.p.k. Dostrzec należy, że obrońca formułując zarzut obrazy tego przepisu czyni to w sposób bardzo ogólny (vide zarzut z pkt 1a), nie wskazując na żadne konkretne uchybienia, które miałyby świadczyć, iż dokonana przez Sąd ocena jest dowolna. Z kolei wyjaśnieniom oskarżonego Sąd pierwszej instancji słusznie odmówił wiary, gdyż są one nielogiczne, odosobnione, a przy tym sprzeczne z pozostałym obdarzonym wiarą materiałem dowodowym. W szczególności nie zasługują na uwzględnienie wyjaśnienia oskarżonego K. Ż., który negując zamiar oszustwa twierdził, że nie podejmował wobec pokrzywdzonych żadnych podstępnych zabiegów, zaś pieniądze, które mu przekazywano stanowiły wkład w planowaną wspólną inwestycję bądź też pożyczki, które zamierzał w całości zwrócić.

Skoro brak jest podstaw do kwestionowania oceny dowodów, to również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych należy uznać za bezzasadny.

Sąd I instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny trafnie przyjmując, że oskarżony działał z zamiarem oszustwa. Zamiar taki może i powinien być oskarżonemu przypisany zważywszy na okoliczności przekazywania pieniędzy po uprzednim wprowadzeniu pokrzywdzonych w błąd. Z relacji świadków wynikają przeciwne fakty w odniesieniu do tych, które próbował wykazać oskarżony. W tych okolicznościach apelacja obrońcy oskarżonego, ograniczająca się do polemiki z ustaleniami Sądu meriti nie może być uznana za zasadną. Z tych samych względów nie podlegają uwzględnieniu zarzuty i argumenty przywołane w osobistej apelacji oskarżonego, która stanowi polemikę wobec trafnych ustaleń Sądu pierwszej instancji.

Wbrew twierdzeniom obrony ustalenia co do okoliczności czynów i sposobu działania oskarżonego, który dopuścił się przestępstwa oszustwa są w pełni prawidłowe. Dotyczy to także elementów strony podmiotowej czynu, a zatem umyślności i kwestii zamiaru. Ustalenia w tym zakresie zostały przez Sąd I instancji poczynione w oparciu o konkretne dowody, w szczególności zeznania N. J., B. K. i A. S.. Okoliczności wynikające z relacji pokrzywdzonych i świadków dają podstawę do ustalenia, że oskarżony działał z zamiarem oszustwa, przy czym odnośnie czynów na szkodę N. J. i B. K. dopuścił się przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w stosunku do mienia znacznej wartości. Zgłaszane przez obrońcę zastrzeżenia co do wysokości szkody są bezzasadne, gdyż po pierwsze Sąd Okręgowy wskazał w uzasadnieniu wyroku na jakich przesłankach oparł te ustalenia, a analiza zgromadzonych dowodów, w szczególności zeznań pokrzywdzonych N. J. i B. K., w powiązaniu ze znajdującymi się w aktach sprawy dokumentami, utwierdza Sąd Apelacyjny w przekonaniu o trafności poczynionych ustaleń.

Ocena zachowania oskarżonego nie nasuwa zatem zastrzeżeń. O zamiarze sprawcy oszustwa nie przyznającego się do winy świadczy całokształt okoliczności podmiotowych i przedmiotowych związanych z popełnieniem określonego czynu, przy czym o zamiarze tym decyduje nastawienie psychiczne sprawcy w chwili przystępowania do działania przestępczego lub powstałe w czasie jego dokonywania ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 7 lipca 2005 r., II AKa 13/05).

Wniosek

Wniosek o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od wszystkich zarzucanych mu czynów, ewentualnie wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej czynów z pkt I i III art. 294 § 1 k.k., a w konsekwencji zmianę wyroku w zakresie kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak zaistnienia wskazanych w apelacji uchybień. Brak przesłanek uzasadniających zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego, względnie poprzez wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej czynów z pkt I i III art. 294 § 1 k.k. i złagodzenie kary.

3.2.

Czyn z pkt II a.o.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść polegający na uznaniu, że oskarżony K. Ż. dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci laptopa oraz żelazka na szkodę N. J. (1) w sytuacji, kiedy oskarżony tej okoliczności stanowczo w swoich wyjaśnieniach zaprzecza (pkt 2d apelacji).

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut w zakresie czynu z pkt II uznano za częściowo zasadny.

Przyjmując za podstawę ustaleń zeznania pokrzywdzonej N. J. (1) i świadka P. O. (1) ( vide uzasadnienie wyroku w części dotyczącej ustalenia faktów – k. 926-926v) i dokonując prawidłowej oceny tych dowodów Sąd pierwszej instancji błędnie ocenił zachowanie oskarżonego przyjmując, iż dopuścił się on kradzieży laptopa i żelazka na szkodę pokrzywdzonej N. J. (1).

Prawidłowa ocena tych ustaleń prowadzi do przekonania, że oskarżony nie dokonał zaboru w/w przedmiotów w rozumieniu art. 278 § 1 k.k., lecz przywłaszczył powierzone mu rzeczy ruchome realizując znamiona występku z art. 284 § 2 k.k.

Analiza materiału dowodowego uprawnia do oceny, że oskarżony K. Ż. wszedł w posiadanie tych przedmiotów legalnie (vide zeznania pokrzywdzonej N. J. (1) - k. 57), a następnie zadysponował tymi przedmiotami zastawiając je w lombardzie za pośrednictwem P. O.. Niewątpliwie oskarżony osiągnął z tego tytułu korzyść majątkową, gdyż uzyskane pieniądze zostały mu przez P. O. w całości przekazane (vide zeznania P. O. - k. 283-284 i 616).

Przedmiotem wykonawczym kradzieży jest cudza rzecz ruchoma, czyli rzecz, którą sprawca obejmuje we władanie wbrew woli jej właściciela. Zgoda właściciela na objęcie we władanie określonej rzeczy dekompletuje znamiona kradzieży. Dokonanie zaboru poprzedza czynność związaną z wyjęciem rzeczy spod władztwa uprawnionej osoby.

Zadysponowanie tymi rzeczami przez oskarżonego nie może być traktowane jako kradzież, lecz jako przywłaszczenie rzeczy powierzonej w rozumieniu art. 284 § 2 k.k.

Powyższe skutkowało zmianą zaskarżonego wyroku w części dotyczącej czynu z pkt II a.o., o czym orzeczono, jak w pkt I.3 wyroku Sądu Apelacyjnego.

Wniosek

Wniosek o uniewinnienie oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględniania wniosku z przyczyn, o których wyżej mowa.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Nie stwierdzono.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Skazanie za czyny z pkt I, III i IV wyroku, prawidłowość kwalifikacji prawnej tych czynów, trafność rozstrzygnięcia o karach jednostkowych, środku kompensacyjnym (pkt 5 wyroku) i zwolnieniu oskarżonego od kosztów procesu.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Prawidłowość rozstrzygnięcia Sądu I instancji w powyższym zakresie. Brak uchybień podniesionych w apelacji obrońcy oskarżonego. Orzeczone kary jednostkowe pozbawienia wolności są adekwatne do stopnia winy oskarżonego i społecznej szkodliwości przypisanych czynów. Kary te nie noszą cech rażącej niewspółmierności. Wobec trafnych ustaleń Sądu I instancji co do rozmiaru wyrządzonej szkody rozstrzygnięcie o środku kompensacyjnym również nie budzi zastrzeżeń.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Jak w pkt I. 1-4 wyroku.

Zwięźle o powodach zmiany

Zmiana zaskarżonego wyroku wynika m. in. ze zmiany opisu i kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego w pkt II a.o., a przypisanego w pkt 2 wyroku i konieczności wymierzenia kary za czyn kwalifikowany z art. 284 § 2 k.k. Sąd Apelacyjny wymierzył oskarżonemu karę 5 miesięcy pozbawienia wolności miesięcy uznając, że kara ta jest adekwatna do wagi popełnionego czynu, stopnia zawinienia sprawcy oraz uwzględnia właściwości i warunki osobiste oskarżonego, który był już w przeszłości karany za występki przeciwko mieniu. Sąd odwoławczy kierował się w tym względzie dyrektywami określonymi w art. 53 § 1 i 2 k.k.

Korekta wyroku obejmuje również wskazanie, że podstawę prawną rozstrzygnięcia stanowią przepisy Kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym do dnia 24 czerwca 2020 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. Z dniem 24 czerwca 2020 r. doszło m. in. do zmiany art. 86 § 1 k.k. w zakresie granic wymiaru kary łącznej, a także dodano przepis art. 57b k.k., który stanowi, że skazując za przestępstwo określone w art. 12 § 1 k.k. sąd wymierza karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia do podwójnej wysokości górnej granicy ustawowego zagrożenia. Kierując się treścią art. 4 § 1 k.k. Sąd Apelacyjny ocenił, że przepisy obowiązujące do dnia 24 czerwca 2020 r. są względniejsze dla oskarżonego.

Z uwagi na zakres zmian uchylono rozstrzygnięcie o karze łącznej z pkt 4 wyroku orzekając tę karę na nowo na podstawie art. 91 § nie 2 k.k. i art. 85 § 1 i 2 k.k. oraz art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 24 czerwca 2020 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. (ustawa względniejsza dla sprawcy) z uwzględnieniem kary orzeczonej za czyn z art. 284 § 2 k.k.

Sąd Apelacyjny orzekł wobec oskarżonego karę łączną w wymiarze 4 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności. Kara łączna ukształtowana na zasadzie asperacji uwzględnia stopień związku podmiotowo-przedmiotowego pomiędzy poszczególnymi czynami, a nadto jest zgodna z dyrektywami, o których mowa w art. 85a k.k. Tak orzeczona kara spełni wobec oskarżonego określone cele zapobiegawcze i wychowawcze. W ocenie Sądu Apelacyjnego tak orzeczona kara łączna nie nosi cech rażącej niewspółmierności, a za takim jej ukształtowaniem przemawiają również okoliczności przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (k. 932-933).

Zasady i dyrektywy orzekania w przedmiocie kary pozostawiają Sądowi pewien zakres swobody w procesie jej wymierzania, a granice tej swobody zakreśla wskazana w przepisie art. 438 pkt 4 k.p.k. rażąca niewspółmierność kary.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.4.1.

----------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt III

Zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy adw. M. J. kwoty 1200 zł, w tym VAT, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym – art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z § 11 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800). W tym zakresie Sąd Apelacyjny miał na uwadze wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 2022 r. w sprawie SK 78/21 (Legalis).

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt IV

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., w związku z sytuacją osobistą oskarżonego, który jest pozbawiony wolności zwolniono w/w od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze w całości, w tym od opłaty należnej za II instancję oraz od wydatków postępowania odwoławczego, którymi obciążono Skarb Państwa.

7.  PODPISY

SSA Anna Zdziarska SSA Katarzyna Capałowska SSO del. Anna Grodzicka

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku - skazanie

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana