Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 206/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 23.01. 2019 roku, sygn. akt XVIII K 191/15 .

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy – Sąd II instancji nie przeprowadzał postępowania dowodowego

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. 

Apelacja obrońcy A. N. – zarzuty:

1. obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 kpk, art. 4 kpk, w zw. z art. 410 kpk; art. 366§1 kpk, art. 167 kpk, art.. 424§1 i 2 kpk, art.2§2kpk, art. 6 k.p.k., art. 401§1 k.p.k., art. 404§1 kpk, art. 117§2 i 2a kpk

2.błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego wpływ.

Apelacja obrońcy R. K. – zarzuty:

1.obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 kpk, art. 4 kpk, art. 5§2 kpk.

2. obrazy art. art. 7 kpk, art. 4 kpk, w zw. z art. 410 kpk;

3. błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego wpływ;

4. rażącej niewspółmierności kary.

☐ zasadny

☒częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy A. N. i obrońcy R. K..

Obydwaj obrońcy podnosili zarzut niezasadnego przypisania oskarżonym udziału w zorganizowanej grupie zbrojnej. W tym zakresie zarzuty apelacyjne obrońców były zasadne.

O ile zgodzić należy się z Sądem I instancji, iż grupa, której członkami byli oskarżeni miała charakter zbrojny w rozumieniu § 2 art. 258 kodeksu karnego. O tyle stwierdzenie Sądu Okręgowego, że - oskarżeni A. N. i R. K. (1) w świetle ujawnionego materiału dowodowego i okoliczności faktycznych sprawy obejmowali swoją świadomością, iż grupa przestępcza, w której uczestniczą, posługiwała się bronią /str. 25 uzasadnienia/ nie znajduje uzasadnienia. Przywołanie w tym zakresie jedynie fragmentu zeznań G. P. - „ Oczywiście inni członkowie wiedzieli, że na wyposażeniu grupy jest broń” /k. 1494 tom VIII/ to dopiero początek dowodu na tę okoliczność. Nie sposób uznać, że jako jedyny dowód w tym zakresie mógłby stanowić o sprawstwie oskarżonych. Sam świadek nie został dokładnie przesłuchany na tę okoliczność w odniesieniu do świadomości a tym samym i wiedzy oskarżonych co do tego, że grupa przestępcza, której są członkami posługuje się także bronią. W oparciu o zgromadzony w tym zakresie dość skąpy i lakoniczny w treści materiał dowodowy snuć można co najwyżej przypuszczenia i domniemania, które co do zasady nie mogą stanowić podstawy skazania.

W okolicznościach wskazanych powyżej zaskarżony wyrok z zakresie przypisania oskarżonym popełnienia przestępstwa z art. 258§2 k.k. należało zmienić, ustalając, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w sposób nie budzący żadnych wątpliwości daje jedynie podstawę do przypisania im przestępstwa z art. 258§1 k.k.

Wobec takiej zmiany, tj. zastosowanie łagodniejszej kwalifikacji wobec oskarżonych bo z art. 258§1 k.k. Sąd Apelacyjny uznał, że orzeczone za tak przypisany czyn kary pozbawienia wolności wobec oskarżonych należało także złagodzić.

W pozostałym zakresie zarzuty apelacyjne obrońców oskarżonych nie zasługiwały na uwzględnienie.

Apelacja obrońcy A. N..

W punkcie I lit. od a.) do e.) obrońca poddał krytyce ocenę zeznań świadków A. P. (1), E. S. (1), G. P. (2) P. K. i wyjaśnień oskarżonego A. N., której dokonał Sąd I instancji. Zdaniem skarżącego Sąd meriti dopuścił się obrazy art. 7 k.p.k. To stanowisko obrońcy nie znalazło aprobaty Sądu Apelacyjnego. Jak wynika bowiem z treści apelacji skarżący w zgodzie z pełnioną w procesie rolą obrońcy w sposób wybiórczy potraktował każde z depozycji wskazanych powyżej osób i „wybrał” tylko takie elementy, które w konsekwencji przemawiać miałyby na korzyść oskarżonego. Postawa taka nie dziwi, gdyż wynika to z obowiązków obrończych adwokata. Inna jest rola sądu w procesie. Sąd bowiem zobowiązany jest do wszechstronnej i przede wszystkim całościowej oceny materiału dowodowego. W przedmiotowej sprawie Sąd Okręgowy oceny takiej dokonał. Okoliczność ta wynika z argumentacji, wskazanej w uzasadnieniu sporządzonym przez Sąd I instancji. Wbrew zatem zarzutom obrońcy Sąd Okręgowy dokonał prawidłowej oceny zeznań G. P. (2) /str. 19, 20 uzasadnienia/, A. P. (1) /str. 6-8 uzasadnienia/, E. S. (1) /str. 13,18, 20 uzasadnienia/, P. K. /str. 21 uzasadnienia/. Nie budzi także żadnych zastrzeżeń ocena wyjaśnień oskarżonego A. N., której dokonał Sąd I instancji. Podkreślić przy tym należy, iż Sąd Okręgowy w sposób profesjonalny wskazał na poszczególne fragmenty zeznań świadków, które ze sobą korespondowały, jak też wzajemnie się uzupełniały. Nie widząc potrzeby ponownego powtarzania za Sądem I instancji całościowej argumentacji, wskazać należy, iż w całości znajduje ona aprobatę Sądu Apelacyjnego. Konkludując natomiast wskazać należy, iż ocena materiału dowodowego w postaci depozycji wskazanych powyżej osób pozostaje pod ochroną instytucji z art. 7 k.p.k., zatem nie może być mowy o uchybieniu tej normie.

W zarzucie w punkcie I lit. f.) obrońca podnosił, iż w okresie przypisanym oskarżonemu w punkcie 1 wyroku A. N. był pozbawiony wolności przez okres ponad 2 miesięcy. Zdaniem obrońcy, przypisanie oskarżonemu działania w zorganizowanej grupie przestępczej w okresie od maja 2011r. do lutego 2013r. stanowiło naruszenie art. 410 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Także w tym zakresie apelacja obrońcy nie zasługiwała na uwzględnienie. Zauważyć bowiem należy, iż oskarżonemu przypisany został okres około dwóch lat udział w zorganizowanej grupie przestępczej. Nie sposób uznać, że w okresie od 13.06.2012r. do 31.08.2012r. kiedy był pozbawiony wolności poprzez tylko sam ten fakt nie brał udziału w zorganizowanej grupie przestępczej. Innymi słowy - mając na uwadze fakt przynależności oskarżonego do zorganizowanej grupy przestępczej zarówno przed 13.06.2012r., jak też po 31.08.2012r. i stosunkowo krótki okres, w którym A. N. był pozbawiony wolności – uznać należało, że także w trakcie izolacji oskarżony pozostawał członkiem zorganizowanej grupy przestępczej.

Zarzut wskazany w punkcie I lit. g.) apelacji częściowo został uznany za zasadny, tj. w zakresie w jakim odnosił się do braku dowodów na okoliczność, że A. N. miał świadomość przynależności do zorganizowanej zbrojnej grupy przestępczej. Nie zasługiwał jednak na uwzględnienie zarzut apelacyjny, który odnosił się do braku świadomości po stronie A. N. o jego przynależności do „grupy mokotowskiej”. W tym bowiem zakresie Sąd I instancji oparł się na zeznaniach świadków, których ocenę kwestionował obrońca, a które to stanowisko nie zostało podzielone przez Sąd II instancji. Wbrew twierdzeniom skarżącego – zeznania w szczególności A. P., E. S., jak też G. P. stanowiły wystarczające dowody o tym, że A. N. w pełni świadomie i czynnie brał udział i był członkiem zorganizowanej grupy przestępczej.

Zarzut wskazany w punkcie I lit. h.) apelacji także nie był zasadny. Wbrew bowiem twierdzeniom obrońcy Sąd meriti profesjonalnie sporządził uzasadnienie i przedstawił argumentację, która legła u podstaw treści wydanego orzeczenia. Jedynie w zakresie przypisania oskarżonemu świadomości co do zbrojnego charakteru grupy przestępczej treść sporządzonego uzasadnienia budziła zastrzeżenie, co skutkowało zmianą wyroku w tym zakresie.

Co do zasady za chybiony uznać należało także zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, który to błąd miałby być następstwem uchybień przepisom procesowym wskazanym w punkcie I apelacji. Skoro Sąd Apelacyjny nie podzielił zarzutów, w których obrońca podnosił uchybienie przepisom procedury karnej, to naturalną konsekwencją było także nie podzielnie zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, który miałby być następstwem uchybienia przepisom procesowym. Brak przyczyny /uchybienia przepisom procesowym/ skutkował brakiem skutku /błędu w ustaleniach faktycznych/.

W punkcie II lit. od a.) do e.) apelacji obrońca kwestionował ocenę materiału dowodowego w zakresie czynu, który przypisany został oskarżonemu w punkcie 2 wyroku. Skarżący poddał krytyce ocenę zeznań R. K. (2), K. F., M. P. oraz K. M. (1), której dokonał Sąd I instancji. Także tym razem obrońca realizując ustaloną linię obrony wybrał z depozycji wskazanych powyżej osób jedynie te elementy, które mogłyby pozytywnie kształtować sytuację procesową oskarżonego. Nie czyniąc obrońcy zarzutu, że dokonał wybiórczej oceny materiału dowodowego, a przy tym, co oczywiste ocena ta charakteryzuje się subiektywizmem, stwierdzić jednak należy, iż Sąd Apelacyjny nie podzielił stanowiska skarżącego. Prawem, a także obowiązkiem obrońcy jest działanie jedynie na korzyść oskarżonego. W ramach tego obowiązku w sposób oczywisty mieści się subiektywna ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Po stronie sądu natomiast leży obowiązek obiektywnej oceny każdego ze zgromadzonych w sprawie dowodów i w zgodzie z dyrektywą, która wynika z art. 7 k.p.k. Wbrew zatem twierdzeniom obrońcy, depozycje osób wymienionych przez skarżącego ocenione zostały przez Sąd I instancji prawidłowo i całościowo, ocena to pozostaje pod ochroną normy z art. 7 k.p.k. I tak nie sposób zgodzić się z twierdzeniem obrońcy, że zeznania R. K. (2) nie zostały potwierdzone żadnym innym dowodem. Słusznie bowiem wskazał Sąd Okręgowy, że zeznania te znajdowały potwierdzenie w depozycjach K. M. (1). Na marginesie wskazać należy, iż sam obrońca w wywiedzionej apelacji popada w sprzeczność w tym zakresie. Z jednej bowiem strony twierdzi, iż zeznania R. K. (2) nie zostały potwierdzone innymi dowodami /str. 4 apelacji/, a z drugiej podnosi, iż „nawet jeśliby przyjąć, że w zakresie pewnych okoliczności świadek /K. M. – dodano/ potwierdza wersję pokrzywdzonego /R. K. (2) – dodano/” /str. 6 apelacji/. Nie budzi także żadnych zastrzeżeń ocena zeznań K. F., której dokonał Sąd I instancji /str. 20-21 uzasadnienia/, a poddał krytyce obrońca. Argumentacja Sądu Okręgowego jako w pełni profesjonalna zasługiwała na jej podzielenie, zatem zbędnym byłoby jej ponowne przytaczanie. Także ocena zeznań M. P. i K. M. (1) wbrew twierdzeniom obrońcy dokonana została przez Sąd I instancji z najdalej idącym profesjonalizmem, a zatem zgodnie z dyrektywami płynącymi z normy art. 7 k.p.k. Ponownie skarżący kwestionując tę ocenę starał się przedstawić jedynie własne stanowisko w tym zakresie, tj. zgodne z interesem oskarżonego, którego reprezentował, jednakże w żadnym razie nie korespondujące z całością zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Wybiórcze i nakierunkowane na korzystną sytuację oskarżonego wskazanie poszczególnych treści z depozycji świadków nie mogło doprowadzić do skutecznego zakwestionowana stanowiska Sądu I instancji. Wbrew podniesionemu przez obrońcę zarzutowi w punkcie II lit. c.) apelacji, Sąd I instancji był uprawniony do wykorzystania informacji w przedmiotowej sprawie, które posiadał z urzędu /str. 15 uzasadnienia/. W żadnym razie Sąd Okręgowy nie dopuścił się obrazy art. 410 k.p.k. W punkcie II lit f.) apelacji obrońca podnosił, iż Sąd I instancji dopuścił się obrazy art.7 k.p.k. w zw. z art. 424§1 k.p.k. poprzez zaniechanie wskazania w sporządzonym uzasadnieniu wyjaśnienia dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Zarzut ten nie okazał się zasadny. Jak wynika bowiem z treści sporządzonego uzasadnienia, Sąd Okręgowy dokonał całościowej oceny materiału dowodowego, w tym także tych dowodów, które uznał za niewiarygodne /str. 20-21 uzasadnienia/. Wskazać przy tym należy, iż Sąd Okręgowy nie dokonywał zbędnego streszczenia zeznań, a wskazał ich ocenę i argumentację. Za nietrafiony także uznać należało zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, wskazany w końcowej części punktu II apelacji. Skarżący podnosił, iż błąd ten był konsekwencją podniesionych przez niego uchybień, które wskazane zostały w punkcie II apelacji pod lit. od a.) do f.). Nie podzielając zatem tych zarzutów w konsekwencji Sąd Apelacyjny nie podzielił także zarzutu dotyczącego błędu w ustaleniach faktycznych, który podnosił obrońca. Ustalony przez Sąd I instancji stan faktyczny /także w zakresie kwestionowanym przez obrońcę/ nie budzi żadnych zastrzeżeń, gdyż jest on konsekwencją prawidłowo dokonanej oceny całości zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zgodnie z normą art. 7 k.p.k.

W punkcie III lit. od a.) do c.) apelacji obrońca zawarł zarzuty odnoszące się do procedowania przez Sąd I instancji pomimo składania przez oskarżonego, jak tez jego obrońcę wniosków o zarządzenie przerwy, bądź odroczenie rozprawy. Zdaniem obrońcy takie procedowanie przez Sąd Okręgowy naruszyło prawo do obrony oskarżonego.

Powyższe zarzuty uznać należało za oczywiście bezzasadne. Analiza protokołów rozprawy w żadnym razie nie wskazuje na to, aby Sąd I instancji miał naruszyć jedno z podstawowych praw oskarżonego, jakim jest prawo do obrony. Także obrońcy nie wykazał aby Sąd Okręgowy faktycznie naruszenia takiego się dopuścił. Postawa, którą prezentował oskarżony zarówno przed Sądem Okręgowym, jak też przed Sądem Apelacyjnym jednoznacznie wskazywała, iż w sposób oczywisty chciał on doprowadzić do sytuacji, w której jego nieobecność i kwestionowanie obrońców /zarówno tych z wyboru – także autora apelacji, jak tych ustanowionych z urzędu/ doprowadzić miała do swoistej obstrukcji procesowej, a w konsekwencji do niemożności zakończenia przedmiotowej sprawy. Analiza akt nie pozostawia żadnych wątpliwości w tym zakresie. Nie sposób zatem zgodzić się z obrońcą, że fakt nie uwzględnienia jego wniosków o zarządzenie przerwy, czy też odroczenie rozprawy stanowiło „samo w sobie” naruszenia prawa do obrony.

Apelacja obrońcy R. K.:

Zarzuty podniesione w apelacji tego obrońcy okazały się zasadne w zakresie w jakim doprowadziły do zmiany zaskarżonego rozstrzygnięcia, tj. wyeliminowania z przypisanego oskarżonemu czynu udziału w zorganizowanej grupie zbrojnej, o czym była mowa powyżej, gdyż okoliczność ta dotyczyła obydwu oskarżonych. Nadto Sąd Apelacyjny podzielił także stanowisko obrońcy, iż mając na uwadze datę przypisanego oskarżonemu czynu, w szczególności zaś jego obecną postawę, sposób życia i brak informacji, aby obecnie wchodził on w konflikt z prawem- zasadnym było zastosowanie wobec R. K. instytucji warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności. Zdaniem Sądu Apelacyjnego postawa oskarżonego wskazuje na fakt, iż pomimo zastosowania wobec niego instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności będzie on przestrzegał porządku prawnego i w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa. W ocenie Sądu Apelacyjnego 3 – letni okres próby będzie wystarczający dla ugruntowania pozytywnej prognozy wobec R. K.. Oskarżony w okresie próby oddany został pod dozór kuratora. Dodać należy, iż mając na uwadze instytucje z art., 4 §1 k.k. wobec oskarżonego zastosować należało przepisy ustawy karnej w brzmieniu z daty przypisanego mu czynu.

W pozostałym zakresie apelacja tego obrońcy nie zasługiwała na uwzględnienie, gdyż Sąd I instancji nie dopuścił się uchybień procesowych, które podnosił skarżący. Wobec braku wniosku obrońcy o uzasadnienie - uznać należało, iż powyższa zwięzła treść w tym zakresie będzie wystarczająca.

Wnioski

o uchylenie sprawy do ponownego rozpoznania, bądź o zmianę

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania częściowo zarzutów apelacyjnych za zasadne - także wnioski w tym zakresie uznać należało częściowo za zasadne. W pozostałym zakresie, w jakim apelacje nie były zasadne także wnioski uznane zostały za niezasadne.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Nie wystąpiły.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie dotyczy.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Poza tą częścią, która na skutek wywiedzionych apelacji została zmieniona.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wobec nie uwzględnienia apelacji w tym zakresie.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

I. Zmieniono zaskarżony wyrok wobec oskarżonego A. N. w ten sposób, że :

- uchylono rozstrzygnięcie o karze łącznej pozbawienia wolności zawarte w punkcie 5,

- z opisu czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 1 wyeliminowano ustalenie „o charakterze zbrojnym”, kwalifikując ten czyn z art. 258§1 k.k. i na tej podstawie wymierzono oskarżonemu karę roku pozbawienia wolności;

- przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. na podst. art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do 1 lipca 2015 r. połączono karę pozbawienia wolności orzeczoną w punkcie 2 /wyroku Sądu Okręgowego/ oraz orzeczoną przez Sąd Apelacyjny i wymierzono oskarżonemu karę łączną 6 /sześć/ lat i 6 /sześć/ miesięcy pozbawienia wolności;

- na podst. art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej łącznej kary pozbawienia wolności zaliczono oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 27 maja 2014r. do dnia 28 maja 2014 r.,

II. Zmieniono zaskarżony wyrok wobec oskarżonego R. K. (1) w ten sposób, że:

- z opisu czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 1 wyeliminowano ustalenie „o charakterze zbrojnym”, kwalifikując ten czyn z art. 258§1 k.k. i na tej podstawie wymierzono oskarżonemu karę 6 /sześć/ miesięcy pozbawienia wolności;

- na podst. art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70§1 k.k. w zw. w zw. z art.. 73§1 k.k. w zw. z art. 4§1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności wobec R. K. (1) warunkowo zawieszono na okres próby 3 /trzech/ lat, oddając go pod dozór kuratora w okresie próby.

Zwięźle o powodach zmiany

Wobec uwzględnienia apelacji w tym zakresie.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Brak

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.  2.

zwolniono oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając wydatkami Skarb Państwa

7.  PODPIS

Dorota Radlińska

Rafał Kaniok Katarzyna Wróblewska

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego R. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Orzeczenie Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 23.01.2019 r., sygn. akt XVIII K 191/15

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒w całości

☐w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego A. N.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Orzeczenie Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 23.01.2019 r., sygn. akt XVIII K 191/15

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana