Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 453/22

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

A. C. (1), M. B. (1)

A. C. (1)

I. W dniu 12 stycznia 2020 roku w T., przy ul. (...), naruszyła nietykalność cielesną funkcjonariusza Policji -(...) P. R. (1) podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych, w ten sposób, że uderzyła go pięścią prawej ręki w okolice klatki piersiowej oraz podczas i w związku z pełnieniem przez obowiązków służbowych znieważyła go słowami potocznie uznawanymi za obraźliwe,

II. W dniu 11 stycznia 2020 roku około godz. 23:00-00:00 w T. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z M. B. (1) dokonała uszkodzenia drzwi wejściowych do lokalu nr (...) w ten sposób, iż uderzając i kopiąc w drzwi spowodowała zarysowanie powłoki lakierniczej drzwi powodując straty w wysokości 600 zł na szkodę J. R. (1),

III. W dniu 22 stycznia 2020 roku około godz. 23:00-00:00 w T. przy ul. (...) spowodowała naruszenie nietykalności cielesnej M. M. (1) uderzając go z otwartej dłoni w twarz powodując u niego zaczerwienienie i otarcie naskórka

M. B. (1)

I. W dniu 11 stycznia 2020 roku w godz. 23:00-00:00 w T., przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z P. K. i K. W. (1), spowodował uszczerbek na zdrowiu J. R. (2) w ten sposób, iż jednocześnie z wyżej wymienionymi zadawał jej uderzenia po głowie i po całym ciele w wyniku czego doznała obrażeń ciała w postaci złamania kości nosa, czym spowodował naruszenie czynności narządu ciała na okres nie dłuższy niż 7 dni,

II. W dniu 11 stycznia 2020 roku około godz. 23:00-00:00 w T. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z M. B. (1) dokonała uszkodzenia drzwi wejściowych do lokalu nr (...) w ten sposób, iż uderzając i kopiąc w drzwi spowodowała zarysowanie powłoki lakierniczej drzwi powodując straty w wysokości 600 zł na szkodę J. R. (1),

III. W dniu 11 stycznia 2020 roku w godz. 23.00 – 00.00 w T. przy ul. (...) będąc pod wpływem alkoholu kierował groźby pozbawienia życia i zdrowia wobec J. R. (2) wzbudzając w niej uzasadnioną obawę ich spełnienia

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

J. R. (2) jest właścicielem budynku znajdującego się w T. przy ul. (...). Jedno z mieszkań zostało wynajęte A. C. (1), która mieszkała tam z partnerem M. B. (1) i synem. W dniu 11 stycznia 2020 roku w mieszkaniu trwała impreza, w której oprócz A. C. (1) i M. B. (1) uczestniczyli P. W. (1) (wcześniej K.) i K. W. (1). Około godziny 23.00 w mieszkaniu było głośno. Właścicielka poszła do mieszkania sprawdzić co się tam dzieje gdyż wcześniej dochodziło tam do przemocy domowej.

Gdy J. R. (2) zapukała do drzwi otworzyła jej A. C. (1), która była pobudzona, gestykulowała. W trakcie rozmowy zaczęła się być coraz bardziej agresywna. Z uwagi na wykonywane przez nią gesty i machanie rękoma J. R. (2) lekko odepchnęła A. C. (1). Wówczas A. C. (1) zaczęła krzyczeć, że jest duszona, bita. W tym momencie z mieszkania wyszedł jej partner M. B. (1) oraz dwójka ich gości. Pomiędzy osobami wywiązała się krótka rozmowa. Następnie M. B. (1) wraz z gośćmi, tj. P. W. (1) i K. W. (1) zaczęli bić J. R. (2) po całym ciele pięściami. Uderzali ją w głowę, twarz, nos. W trakcie zadawania uderzeń J. R. (2) była wyzywana od(...). W tym czasie A. C. (1) stała z boku i próbowała odciągać te osoby od pokrzywdzonej.

Gdy napastnicy przestali ją bić J. R. (2) udało się odejść na bok i powiadomić policję. W obawie przed napastnikami J. R. (2) udała się do mieszkania syna znajdującego się w tym samym budynku. Za J. R. (2) udała się A. C. (1) wraz z koleżanką P. W. (1), która przez cały czas próbowała szarpać pokrzywdzoną. J. R. (2) udał się dostać do mieszkania syna M. M. (1). Syn wraz z żoną pomógł matce zmyć krew, którą miała na twarzy. W tym czasie A. C. (1) wraz z koleżanką pukały do drzwi mieszkania M. M. (1) i próbowała dostać się do jego mieszkania. W pewnym momencie A. C. (1) uderzyła M. M. (1) ręką w twarz. Po chwili pod drzwi mieszkania podeszli M. B. (1) i K. W. (1). Wówczas wszyscy zaczęli uderzać w drzwi mieszkania M. M. (1) co doprowadziło do ich szkodzenia w postaci zadrapań. W trakcie zdarzenia M. B. (1) krzyczał do J. R. (2) słowa (...)chodź na solówkę, oraz groził jej, że ją zabije. Przed przyjazdem policji napastnicy rozeszli się.

W wyniku pobicia J. R. (2) doznała obrażeń ciała w postaci złamania kości nosa bez przemieszczenia, które stanowiły naruszenie czynności narządów ciała na okres do siedmiu dni.

Gdy na miejsce przyjechał patrol policji w osobach P. R. (1) i S. G. (1). Przed budynek wyszła A. C. (1), która nie miała założonych butów i odzieży wierzchniej. Od razy zwróciła się do P. R. (1) słowami "(...). Policjant wzywał kobietę do uspokojenia się jednak ta nadal była agresywna. W pewnym momencie podeszła do P. R. (1) i uderzyła go pięścią w klatkę piersiową i nadal wyzywała go. Policjanci dokonali zatrzymania A. C. (1), którą umieszczono w radiowozie.

wyjaśnienia A. C.

23-25, 28-29, 310-311

wyjaśnienia M. B.

104-105,106-107,311

zeznanie P. R.

313-314, 311-311v.

zeznanie S. G.

9-11,311v.-312

zeznanie P. W.

88-90,93-94,258,312-312v.

zeznanie K. W.

96,98-99,258-259,312v.

zeznanie J. R.

33-37,328v.-329

zeznanie M. M.

55-59,, 329

protokół zatrzymania osoby

6-7, 74-75

protokół badania stanu trzeźwości

14-17

protokół oględzin osoby

39-45, 46-49

protokół oględzin miejsca

60-63

dokumentacja fotograficzna

124-131

opinia sądowo-lekarska

147-148

dokumentacja medyczna

38

A. C. (1) nie była dotychczas karana sądownie. W toku postępowania sądowego A. C. (1) została poddana badaniom przez biegłych lekarzy psychiatrów, którzy nie stwierdzili u oskarżonej objawów choroby psychicznej lub niedorozwoju umysłowego. Rozpoznano u niej zaburzenia osobowości o cechach osobowości chwiejnej emocjonalnie oraz skłonność do używania substancji psychoaktywnych.

M. B. (1) był karany sądownie.

karta karna

285, 286-287

opinia sądowo-psychiatryczna

305-307

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

wyjaśnienia A. C.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonej A. C. (1) złożonym w postępowaniu przygotowawczym w części w jakiej wskazała, że uderzała w drzwi mieszkania M. M. oraz uderzyła funkcjonariusza Policji P. R.. W tym bowiem zakresie jej wyjaśnienia są zbieżne z innymi dowodami zgromadzonymi w sprawie w tym z jasnymi i spójnymi zeznaniami świadków - pokrzywdzonych, którym Sąd dał w pełni wiarę.

zeznanie P. R.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków P. R. (1) i S. G. (1) albowiem są one jasne, spójne, zgodne i wzajemnie się uzupełniają. Świadkowie w sposób możliwie dokładny przedstawili zachowanie oskarżonej A. C. (1) i stosunek do umundurowanych funkcjonariuszy Policji. Sąd uwzględnił zeznania wskazanych świadków, z których wynikało wprost, że zachowanie oskarżonej miało związek z czynnościami służbowymi. Jak wynika z ich relacji nie było żadnej bezpośredniej przyczyny ze strony funkcjonariuszy, która mogłaby w jakikolwiek sposób usprawiedliwiać zachowanie oskarżonej A. C. (1). Funkcjonariusze w żaden sposób nie sprowokowali oskarżonej do określonego zachowania a podjęcie przez nich interwencji także nie może być traktowane jako przejaw braku profesjonalizmu lub zachowanie naganne. To właśnie zachowanie oskarżonej doprowadziło do zaistnienia przedmiotowego zdarzenia, w tym do podjęcia środków przymusu bezpośredniego wobec zatrzymanej.

Policjanci, dla których oskarżona była jedną z wielu obcych osób, z którymi stykają się podczas wykonywania obowiązków służbowych, nie mieli żadnego interesu w tym, by niezgodnie z prawdą wskazywać, że jeden z nich został przez nią zaatakowany podczas interwencji. W toku postępowania nie ustalono żadnych okoliczności, które wskazywałyby na to, że mieli oni wcześniej jakiekolwiek związki z oskarżoną. W przedmiotowej sprawie nikt, w szczególności oskarżona, która została przez nich zatrzymana, nie zarzucała im też dopuszczenia się nieprawidłowości przy wykonywaniu czynności służbowych, a w świetle wskazań logiki i doświadczenia życiowego nieprawdopodobne było, by do fałszywego oskarżenia mógł ich pchnąć sam fakt, że oskarżona agresywnie zareagowała na ich pojawienie się na miejscu zdarzenia. Policjanci są wszak przyzwyczajeni do tego, że nie spotykają się z wyrazami sympatii ze strony osób, wobec których podejmują interwencje. Kompletnie nieprzekonujące i nielogiczne było, aby z tak błahego powodu P. R. (1) i S. G. (2) zdecydowali się na fałszywe obciążenie oskarżonej. Doprowadzenie do skazania jej za dopuszczenie się niepopełnionego przestępstwa na ich szkodę nie mogło przynieść im żadnej wymiernej korzyści, a wiązałoby się ze znacznym ryzkiem a ujawnienie faktu złożenia przez nich fałszywych zeznań groziło im nie tylko odpowiedzialnością karną, ale i dyscyplinarną, która w razie zapadnięcia wobec nich wyroku skazującego prowadziłaby do utraty przez nich pracy.

zeznanie P. W., K. W.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków P. W. (1) (K.) i K. W. (1), którzy w sposób jasny przedstawili znane im okoliczności zdarzenia oraz udział poszczególnych osób. P. W. (1) potwierdziła, że przy drzwiach gdy uderzała doniczką była z A. C. (1), która też "waliła" w drzwi. Świadek K. W. (1) wskazał, że z uwagi na stan upojenia alkoholowego nie pamiętał zdarzeń, które miały miejsce w mieszkaniu wynajmowanym przez A. C. (1). Świadek potwierdził, że brał udział w imprezie okolicznościowej u oskarżonej. Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania tych zeznań.

zeznanie J. R., M. M.

Sąd dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonych J. R. (2) i M. M. (1), ponieważ były one jasne, spójne i logiczne. Z istoty konsekwentnych zeznań pokrzywdzonej J. R. (2) wynikało wprost, że oskarżony M. B. (1) zachowywał się wobec niej agresywnie i brał udział w jej pobiciu. Pokrzywdzona przedstawiła również w sposób jasny okoliczności związane z kierowaniem wobec niej gróźb karalnych oraz zniszczenia drzwi mieszkania syna. Świadek M. M. (1) również w sposób możliwie dokładny przedstawił okoliczności związane z zachowaniem A. C. (1), która w trakcie awantury uderzyła go w twarz jak i zachowanie pozostałych osób, które brały udział w zniszczeniu drzwi wejściowych do jego mieszkania. Zdaniem Sądu relacja wymienionego świadka zasługuje na wiarę również z tego względu, że była ona wyważona, nie zmierzała do obciążania oskarżonej ponad miarę. Niewątpliwie świadek nie miał interesu, aby pomawiać oskarżonej o zachowania, których się nie dopuściła.

protokół zatrzymania osoby, protokół oględzin, dokumentacja fotograficzna,

Sąd dał wiarę wszelkim przeprowadzonym w sprawie dowodom z dokumentów, na których oparł ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie, w szczególności w postaci danych o karalności, protokołom zatrzymania, oględzin, dokumentacji fotograficznej oraz wszelkim innych dokumentom zebranym w sprawie. Nie ma podstaw, by kwestionować treść powyższych, bowiem dokumenty te zostały pozyskane, sporządzone i przeprowadzone zgodnie z wymogami procedury karnej, a żadna ze stron nie zakwestionowała ich rzetelności ani prawdziwości.

opinia sądowo-lekarska

Sąd podzielił dowód z opinii sądowo-lekarskiej, która jest jasna i spójna. Została ona sporządzona rzez osobę dysponującą wysoką wiedzą fachową. Sąd nie znalazł podstaw do jej kwestionowania.

opinia sądowo-psychiatryczna

Sąd podzielił dowód z opinii sądowo-psychiatrycznej albowiem jest jasna, spójna i logiczna, została sporządzona w sposób fachowy przez osoby dysponujące wysoką wiedzą fachową. Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania jej wniosków.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1

wyjaśnienia A. C.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonych w których nie przyznali się do popełnienia zarzucanych czynów. W tym bowiem zakresie ich wyjaśnienia są sprzeczne ze zgromadzonym w przedmiotowej sprawie materiałem dowodowym, w tym z jasnymi i spójnymi zeznaniami funkcjonariuszy Policji P. R. (1) i S. G. (1) czy pokrzywdzonych J. R. (2) i M. M. (1), którym Sąd dał w pełni wiarę. Sąd uznał, iż fakt nieprzyznania się oskarżonych stanowi próbę uniknięcia odpowiedzialności karnej lub umniejszenia swojej winy.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I

A. C. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Przestępstwo znieważenia funkcjonariusza publicznego albo osoby do pomocy mu przybranej polega na bezprawnej ingerencji w jego cześć bądź osoby do pomocy mu przybranej w ten sposób, że zostaje naruszona godność osobista któregokolwiek z nich. Na gruncie ustalonego stanu faktycznego nie budzi wątpliwości, że oskarżona A. C. (1) wyzywając P. R. (1) obraźliwymi słowami wypełniła znamiona przestępstwa z art. 226 § 1 kk. Oskarżona doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że obraża policjanta - funkcjonariusza publicznego, na co wskazywały okoliczności wykonywania obowiązków służbowych czy rodzaj podjętych przez niego czynności. Funkcjonariusz był umundurowany. Tym samym używanie przez oskarżoną wobec funkcjonariusza słów wulgarnych wypełniło znamiona przestępstwa z art. 226 § 1 kk.

Zachowanie sprawcy, realizujące znamiona czynu zabronionego stypizowanego w art. 222 § 1 kk, zostało natomiast określone jako „naruszenie nietykalności cielesnej”. Sposób w jaki oskarżona zaatakowała P. R. (1) poprzez kilkukrotne uderzenie w okolice klatki piersiowej wskazywały na umyślność jego działania. Tym samym oskarżona wypełniła swoim zachowaniem znamiona przestępstwa z art. 222 § 1 kk.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego okoliczności popełnienia przestępstwa oraz wina oskarżonej nie budzą wątpliwości. Oskarżona swoim zachowaniem dopuściła się jednego czynu, który wypełnił znamiona występku z art. 222 §1 kk i art. 226 §1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

II, VIII

A. C. (1), M. B. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Przestępstwo, którego znamiona zostały określone w art. 288 § 1 kk polega na niszczeniu rzeczy, jej uszkadzaniu lub czynieniu jej niezdatnym do użytku. Szczególnym przedmiotem ochrony tego czynu zabronionego są więc własność i posiadanie rzeczy, przy czym można go popełnić wyłącznie umyślnie, w postaci zamiaru zarówno bezpośredniego jak i ewentualnego. Jeżeli chodzi o znamiona czasownikowe czynu, należy uznać, że zniszczenie jest postacią zaawansowaną uszkodzenia i polega na unicestwieniu rzeczy czego przykładem jest zarówno spalenie, rozbicie, jak i podarcie, a nawet pozbawienie jej właściwości charakterystycznych dla rzeczy danego rodzaju w taki sposób, że zachodzi niemożność przywrócenia rzeczy do stanu poprzedniego. Uszkodzenie rzeczy to tyle co częściowe jej zniszczenie. Uszkodzenie może być trwałe, ale również może mieć charakter przejściowy. Uszkodzenie i zniszczenie rzeczy nie różnią się jakościowo, a tylko ilościowo. Oba zachowania polegają na fizycznym oddziaływaniu na rzecz powodującym zmianę fizycznej struktury tej rzeczy. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności Sąd uznał, iż oskarżeni A. C. (1) i M. B. (1), działając wspólnie i w porozumieniu, są sprawcami czynu opisanego w art. 288 § 1 kk. Oskarżeni uderzając o kopiąc w drzwi wejściowe do lokalu zajmowanego przez M. M. (1) spowodowali ich uszkodzenie.

W niniejszej sprawie Sąd dokonał odmiennej kwalifikacji prawnej zarzucanego oskarżonemu M. B. (1) czynu od tej dokonanej przez oskarżyciela publicznego eliminując z opisu czynu i kwalifikacji prawnej działanie w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 1 kk z uwagi na brak przesłanek ustawowych.

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

III

A. C. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Jak wynika z treści art. 217 § 1 k.k., naruszenie nietykalności cielesnej może nastąpić przez uderzanie człowieka lub dokonanie tego w inny sposób. Chodzi tu o każde oddziaływanie na ciało innej osoby, które nie jest przez nią akceptowane. Forma naruszenia nietykalności nie ma tu większego znaczenia, gdyż ustawodawca wprowadził otwarty katalog zachowań, przez co w znamionach przepisu mieszczą się wszystkie zachowania podjęte w wymiarze fizycznym, a realizujące skutek w postaci naruszenia nietykalności cielesnej [V. Konarska-Wrzosek (red.), Kodeks karny. Komentarz, Warszawa 2020].

Naruszenie nietykalności cielesnej nie musi łączyć się z zadaniem bólu czy też skutkować powstaniem śladów na ciele. Do odpowiedzialności karnej z art. 217 § 1 k.k. wystarczy, aby podjęte przez sprawcę zachowania np. popychanie, szarpanie, ciągnięcia za włosy czy szczypanie spowodowały u pokrzywdzonego przemijające dolegliwości bólowe oraz niewielkie następstwa fizyczne np. siniaki, otarcia, zadrapania.

Działanie podjęte przez A. C. (1) wobec M. M. (1) w postaci uderzenia dłonią w twarz, mieści się w katalogu penalizowanych zachowań na gruncie art. 217 § 1 k.k., a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwolił na przypisanie oskarżonej odpowiedzialności za w/w przestępstwo.

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

VII

M. B. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Przestępstwo określone w art. 157 § 2 k.k. ma charakter materialny, tj. aby je popełnić poza czyn sprawcy konieczne jest doprowadzenie do wywołania określonego w ustawie skutku tego czynu. Realizacja znamion w formie dokonanej wymaga naruszenia dobra, a więc realnego wystąpienia jednego ze skutków w tym przepisie wymienionych. Ustawa karna posługuje się szerokim znaczeniowo znamieniem czasownikowym "powoduje", obejmującym każdą postać zachowania, które może prowadzić do wytworzenia następstw określonych w tym przepisie.

Można przestępstwo to popełnić tylko umyślnie, zarówno w zamiarze bezpośrednim, jak i ewentualnym. Sprawca musi więc przewidywać i co najmniej godzić się na to, iż swoim czynem spowoduje dla zdrowia pokrzywdzonego skutki opisane w tych przepisach. Skutkiem przestępstwa z art. 157 § 2 k.k. jest spowodowanie naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia trwającego nie dłużej niż 7 dni.

Materiał dowodowy zebrany w sprawie pozwolił ustalić, że oskarżony M. B. (1) swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu z art. 157 § 2 kk. Działając wspólnie z innymi osobami, tj. P. W. (1) i K. W. (1) dokonał pobicia J. R. (2) w wyniku czego pokrzywdzona doznała obrażeń ciała skutkujących naruszeniem czynności narządów ciała na okres nie dłuższy niż siedem dni.

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

IX

M. B. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Określone w art. 190 § 1 przestępstwo groźby karalnej godzi w wolność człowieka w sferze psychicznej (wolność od strachu, zastraszenia). Jego treścią jest grożenie innej osobie popełnieniem przestępstwa (zbrodni lub występku) na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej. Dla bytu przestępstwa groźby karalnej nie jest istotny rodzaj przestępstwa, którego popełnieniem sprawca grozi ani cel, w jakim to czyni, a nawet rzeczywisty zamiar spełnienia groźby. Warunkiem przestępności czynu jest, aby groźba wzbudzała uzasadnioną obawę, że będzie spełniona. Jest to więc przestępstwo materialne, przy czym stan uzasadnionej obawy osoby zagrożonej należy traktować jako skutek. Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, iż M. B. (1), wypowiadając w stosunku do pokrzywdzonej słowa, „(...), mające wyraźnie pejoratywne zabarwienie, wypełnił znamiona czynu zabronionego z art. 190 § 1 kk.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

A. C. (1)

I-IV

I-III

Zdaniem Sądu wymierzone oskarżonej za poszczególne czyny kary jednostkowe 10, 8 i 2 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym oraz kara łączna w wymiarze 1 roku i 4 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym jest odpowiednia do stopnia społecznego niebezpieczeństwa czynów oskarżonej a przede wszystkim spełni swą rolę w zakresie prewencji ogólnej i indywidualnej. Sąd uznał, że charakter czynów uzasadniał wymierzenie oskarżonej właśnie kary ograniczenia wolności.

Przy wymiarze kar jednostkowych oraz kary łącznej, Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 53 k.k., w szczególności by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynów oraz celami zapobiegawczymi i wychowawczymi w stosunku do oskarżonej, a także potrzebami w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Po stronie oskarżonej nie zaistniały żadne okoliczności wyłączające winę. Jest to osoba dorosła, która rozumiała znaczenie swoich czynów i mogła pokierować swoim postępowaniem.

Do okoliczności łagodzących zaliczono wcześniejszą niekaralność.

A. C. (1)

VI

II, III

Na podstawie art. 34 § 3 kk w zw. z art. 72 § 1 pkt 7a kk sąd zobowiązał oskarżoną A. C. (1) do powstrzymania się od kontaktowania z pokrzywdzonymi i zbliżania do nich na odległość mniejszą niż 30 metrów. Orzekając w przedmiocie powyższego środka karnego Sąd uwzględnił przede wszystkim stopień ryzyka powtórzenia podobnych zachowań, których dopuściła się A. C. (1) w przyszłości. Sąd miał również na celu przywrócenie pokrzywdzonym poczucia bezpieczeństwa i możliwość normalnego funkcjonowania na co dzień.

A. C. (1)

XIII

I-III

Na podstawie art. 46 § 1 kk orzeczono wobec oskarżonej A. C. (1) środek karny w postaci obowiązku częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych P. R. (1) i M. M. (1) kwot po 500 złotych.

Należy wskazać, iż zadośćuczynienie za krzywdę stanowi formę rekompensaty pieniężnej z tytułu szkody niemajątkowej. Podstawą żądania zadośćuczynienia jest zatem doznana krzywda niemajątkowa w postaci ujemnych przeżyć związanych z cierpieniami psychicznymi i fizycznymi pokrzywdzonego, wynikająca z naruszenia jego dóbr osobistych. W ocenie Sądu kwota 500 zł uwzględnia uszczerbek na zdrowiu fizycznym a także stopień cierpień moralnych pokrzywdzonych wynikających z przedmiotowego zdarzenia. W przekonaniu Sądu wysokość zasądzonej kwoty uwzględnia również sytuację materialną oskarżonego i jest dostosowana do aktualnych stosunków majątkowych w społeczeństwie.

A. C. (1), M. B. (1)

XII

II,

Zgodnie z art. 46 § 1 k.k. w razie skazania sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, stosując przepisy prawa cywilnego, obowiązek naprawienia, w całości albo w części, wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Sąd nałożył na oskarżonych A. C. (1) i M. B. (1) obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę solidarnie na rzecz pokrzywdzonej J. R. (2) kwoty stanowiącej wartość uszkodzeń drzwi.

M. B. (1)

XIV

I,III

Na podstawie art. 46 § 1 kk Sąd nałożył na oskarżonego M. B. (1) obowiązek częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę poprzez zapłatę na rzecz J. R. (2) kwoty 1000 złotych.

W ocenie Sądu kwota 1000 zł uwzględnia uszczerbek na zdrowiu fizycznym a także stopień cierpień moralnych pokrzywdzonej wynikających z przedmiotowego zdarzenia. W przekonaniu Sądu wysokość zasądzonej kwoty uwzględnia również sytuację materialną oskarżonego i jest dostosowana do aktualnych stosunków majątkowych w społeczeństwie.

M. B. (1)

VII-X

I-III

M. B. (1) był wcześniej wielokrotnie karany sądownie. Mając na uwadze charakter czynów i postawę sprawcy, a w szczególności jego właściwości i warunki osobiste, Sąd uznał, iż prawidłowa ocena dyrektyw wymiaru kary winna skutkować wymierzeniem oskarżonemu za przypisane czyny z art. 157 kk i art. 288 kk odpowiednio kar po 6 miesięcy a za czyn z art. 190 kk kary 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary łącznej w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności.

Zdaniem Sądu orzeczona łączna kara pozbawienia wolności jest odpowiednia do stopnia społecznego niebezpieczeństwa czynów oskarżonego a przede wszystkim spełni swą rolę w zakresie prewencji ogólnej i indywidualnej. Sąd uznał, że ich charakter oraz rodzaj wyrządzonej szkody uzasadniały wymierzenie właśnie kary pozbawienia wolności. W przekonaniu Sądu orzeczona kara nie razi surowością, szczególnie biorąc pod uwagę fakt wcześniejszej, wielokrotnej karalności oskarżonego. W przekonaniu Sądu wymierzona kara jest w tym wypadku dostatecznie dolegliwa i wystarczająca dla osiągnięcia celów kary, zarówno w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, jak i wpłynie zapobiegawczo i wychowawczo wobec oskarżonego na przyszłość.

Wymierzając oskarżonemu karę pozbawienia wolności Sąd uwzględnił również wymogi prewencji generalnej, kształtowania wyobrażenia o konieczności przestrzegania obowiązujących norm prawnych i budowania autorytetu porządku prawnego. Biorąc pod uwagę motywację i pobudki działania oskarżonego, godzącego bezpośrednio we własność, zdrowie i wolność człowieka uznać należy, że czyny popełnione przez oskarżonego z jednej strony stanowią wyraz jaskrawego lekceważenia prawa, z drugiej zaś strony wyraz rażącego nieposzanowania dóbr w postaci zdrowia innych osób. Dlatego takie zachowanie oskarżonego spotkać się musi z odpowiednio surową reakcją, mieszczącą się przy tym w granicach wyznaczonych przez stopień winy sprawcy. Orzeczone wcześniejszymi wyrokami kary wolnościowe nie wywarła żadnego wpływu na jego zachowanie i postępowanie w przyszłości. Tym samym brak było podstaw do orzeczenia kary łagodniejszego rodzaju lub w niższym wymiarze. Jako okoliczności obciążające Sąd uwzględnił znaczną społeczną szkodliwość czynu sprawcy, wcześniejszą karalność oraz lekceważący stosunek do obowiązujących przepisów i norm moralnych.

M. B. (1)

XI

I, II

Mając na uwadze fakt, iż w przedmiotowym wyroku skazano M. B. (1) za umyślne przestępstwo przeciwko wolności, ocenić należało, iż zaktualizowały się podstawy do orzeczenia wobec oskarżonego środka karnego, o którym mowa w art. 39 pkt 2b k.k., a zatem należało orzec zakaz zbliżania się do pokrzywdzonej J. R. (2) na odległość mniejszą niż 30 m oraz zakazu kontaktowania się z nią na okres 2 lat. Orzekając zakaz Sąd miał na celu przywrócenie pokrzywdzonej poczucia bezpieczeństwa i możliwość normalnego funkcjonowania na co dzień.

5.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

A. C. (1)

V

I-III

na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary zaliczono okres zatrzymania oskarżonej.

6.  inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

XV-XVII

Sąd zwolnił oskarżonych od obowiązku uiszczenia opłaty, a wydatkami poniesionymi od chwili wszczęcia postępowania obciążył Skarb Państwa, na podstawie art. 624 § 1 kpk, albowiem oskarżeni nie byliby w stanie pokryć ich bez uszczerbku dla kosztów własnego utrzymania.

Na podstawie art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonych solidarnie na rzecz oskarżycielki posiłkowej kwotę 1368 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. W. M. kwotę 1.704 zł powiększoną o należny podatek VAT a na rzecz adw. A. J. kwotę 1.008 zł powiększoną o stawkę podatku VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonym z urzędu, na podstawie § 11 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie.

7.  Podpis