Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Rejonowy w Toruniu II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Marcin Czarciński

Protokolant: st. sekr. sąd. Justyna Pabian

przy udziale oskarżyciela

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21.12.2022 r.

sprawy

W. M.

syna M. i B. z d. B.

urodz. (...) w m. (...)

obwinionego o to, że:

W okresie od 24 lutego 2022 roku do 13 maja 2022 roku na żądanie uprawnionego organu jakim jest Policja, nie wskazał komu powierzył do kierowania (...) o nr rej. (...) w dniu 15 września 2021 roku w godzinach 10:00-11:00 na 132,8 km autostrady (...),

- tj. o wykroczenie z art. 96 § 3 kw

o r z e k a :

I.  obwinionego W. M. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego we wniosku o ukaranie, tj. wykroczenia z art. 96 § 3 kw i za to na podstawie art. 96 § 3 kw orzeka karę 500 zł (pięćset złotych) grzywny,

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 zł (pięćdziesiąt złotych) tytułem opłaty sądowej i obciąża go wydatkami w kwocie 120 zł (sto dwadzieścia złotych).

Sygn. akt II W 1620/22

UZASADNIENIE

W. M. został obwiniony o to, że w okresie od 24 lutego 2022 r. do 13 maja 2022 r. na żądanie uprawnionego organu jakim jest Policja nie wskazał komu powierzył do kierowania(...) o nr rej. (...) w dniu 15 września 2021 roku w godzinach 10.00 – 11.00 na 132,8 km autostrady (...), tj. o wykroczenie z art. 96 § 3 kw.

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 15 września 2021 r. ok. godz. 11.00 na 133,8 kilometrze autostrady (...) w kierunku Ł. doszło do zdarzenia drogowego polegające na tym, że w ciągniku siodłowym wraz naczepą o nr rej. (...) wystrzeliła opona po czym kierujący zestawem zjechał na pas awaryjny a w pozostawioną na jezdni oponę wjechał pojazd V. o nr rej. (...). Kierujący pojazdem(...) o nr (...) nie zabezpieczył pozostawionej opony i odjechał z miejsca zdarzenia. Powyższe stało się podstawą wszczęcia czynności wyjaśniających w sprawie popełnienia wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. W ich toku ustalono, że właścicielem pojazdu jest (...) sp. z o.o. a użytkownikiem firma (...) (...) z siedzibą w G. przy ul. (...) (...).

W związku z ujawnionym wykroczeniem popełnionym przez kierowcę samochodu o numerze rejestracyjnym (...) Policja wysłała do firmy (...) wezwanie do wskazania, komu powierzono pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. W odpowiedzi na korespondencję W. M. wskazał, że pojazd V. o nr rej. (...) w dniu 15 września 2021 roku został za zgodą właściciela oddany w użytkowanie podmiotowi trzeciemu, tj. (...) sp. z o.o. (...), ul. (...), (...)-(...) G..

Z uwagi na fakt, iż W. M. nie stawił się na przesłuchanie odstąpiono od przesłuchania obwinionego i skierowano do Sądu wniosek o ukaranie. Obwiniony złożył sprzeciw od wydanego w jego sprawie wyroku nakazowego. Obwiniony nie stawił się również na rozprawę przed Sądem.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie notatek urzędowych - k. 2, pism – k. 8, 44-45, 52-58,63-65, 66-69, informacji – k. 71-73, 78, 99.

Wskazane wyżej dokumenty, wobec braku przeciwdowodów i braku kwestionowania ich przez strony, Sąd ocenił jako odpowiadające prawdzie. Sąd uczynił je podstawą ustalenia stanu faktycznego.

Sąd zważył, co następuje.

Zgromadzony na etapie czynności wyjaśniających materiał dowodowy w postaci notatek urzędowych, fotografii ukazujących popełnione wykroczenie drogowe, wezwań, potwierdzeń ich odbioru bezsprzecznie wskazuje na to, że W. M. popełnił zarzucany mu we wniosku o ukaranie czyn.

Art. 96 § 3 k.w. przewiduje, iż karze grzywny podlega, kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Obowiązek, o którym mowa w tym przepisie wynika z kolei z art. 78 ust. 4 ustawy - Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec. Wykroczenie z art. 96 § 3 k.w. nie jest wykroczeniem powszechnym, a jego sprawcą może być tylko osoba, na której ciąży obowiązek wskazania, na żądanie uprawnionego organu, komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Zachowanie sprawcze wykroczenia art. 96 § 3 k.w. może być popełnione poprzez działanie bądź zaniechanie. Przykładowo może ono polegać na odmowie wskazania osoby, której został powierzony pojazd, wskazaniu osoby bądź kręgu osób w sposób uniemożliwiający ustalenie konkretnego użytkownika pojazdu w oznaczonym czasie, udzielenie odpowiedzi wymijającej bądź zasłonięcie się niepamięcią (podobnie - R. A. S., Wykroczenia drogowe, Lex 2011). Obwiniony wskazał, że w dniu 15 września 2021 roku pojazd V. o nr rej. (...) oddany był za zgodą właściciela w użytkowanie podmiotowi trzeciemu, tj. firmie (...) sp. z o.o. (...) z siedzibą w G. przy ul. (...)..

Jak już wskazano, obowiązek taki, zgodnie z art. 78 ust. 4 Prawa o ruchu drogowym, ciążył na właścicielu (posiadaczu) pojazdu, którym był podmiot W. T. (...) z siedzibą w G. przy ul. (...). Obwiniony, jako właściciel firmy (w tym wspólnik firmy (...) sp. z o.o. (...)), był odpowiedzialny za udzielanie informacji odpowiednim organom.

Ustawa Prawo o ruchu drogowym wskazuje sytuację, w której właściciel lub posiadacz będzie zwolniony z obowiązku poinformowania Straży Miejskiej. Ustawodawca przewidział możliwość niewskazania osoby kierującej jedynie pod warunkiem wykazania, że pojazd ten został użyty wbrew woli i wiedzy właściciela, przez nieznaną osobę, a właściciel nie mógł temu zapobiec. Tylko kumulatywne spełnienie tych właśnie przesłanek zwalnia z odpowiedzialności z art. 96 § 3 k.w. W niniejszej sprawie nie wykazano, aby powyższe przesłanki zostały spełnione.

W niniejszej sprawie obwiniony nie występował wobec Policji jako świadek mający wskazać osobę, która popełniła wykroczenie. Występował jako osoba, na której ciążył określony obowiązek ustawowy wobec uprawnionego organu w zakresie udzielania informacji - komu jako właściciel (posiadacz) powierzył pojazd. Użytkownik samochodu (konkretna osoba) nie został przez obwinionego wskazany. W ocenie Sądu udzielenie odpowiedzi wymijającej ( a taką było wskazywanie spółki jako podmiotu korzystającego z pojazdu) może być uznane za przejaw zachowania sprawczego z art. 96 § 3 kw. Niewskazaniem osoby, której powierzony został pojazd do kierowania lub używania poprzez udzielenie odpowiedzi negatywnej będzie bowiem zarówno niewskazanie tej osoby, jak i stwierdzenie zobowiązanego, że nie wie on, w czyjej dyspozycji pozostawał pojazd w czasie zdarzenia. Poprzez niewskazanie osoby, której powierzono do kierowania lub używania pojazd, sprawca godzi w pierwszej kolejności w porządek w komunikacji, jak również stan bezpieczeństwa w tej sferze życia.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu należało uznać obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego czynu, albowiem jego zachowanie wyczerpuje znamiona wykroczenia przewidzianego w art. 96 § 3 kw. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości w zakresie winy W. M., która została udowodniona. Nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca winę. Należy ponadto podkreślić, że obwiniony był odpowiedzialny za to, aby udzielić odpowiedzi osobiście lub też zlecić tę czynność pracownikom.

Wymierzając karę Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. Sąd wziął również pod uwagę rodzaj i rozmiar szkód wyrządzonych wykroczeniem, stopień winy i zachowanie obwinionego.

Wykroczenie wskazane w art. 96 § 3 kw zagrożone jest karą grzywny, której wysokość zawiera się między 20 zł a 5000 zł. Orzeczona wobec obwinionego kara grzywny w wysokości 500 zł zdaniem Sądu jest odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez obwinionego i stopnia jego zawinienia, i stanowić będzie dolegliwość o charakterze represyjno-wychowawczym, zapobiegającym w przyszłości ponownemu łamaniu przez obwinionego porządku prawnego. Jako okoliczność przemawiającą na korzyść obwinionego Sąd uznał fakt, że obwiniony nie popada w konflikty z prawem. Sąd wziął pod uwagę także możliwości zarobkowe obwinionego. Nie można zatem uznać, że wymierzona kara grzywny oraz obciążenie kosztami postępowania jest dla obwinionego nadmiernie surowe. Należy przy tym podkreślić, że kara ta plasuje się w dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Sąd jest zdania, iż poprzez orzeczenie względem obwinionego kary grzywny, zrealizowane zostaną tak cele prewencji indywidualnej, która ma na celu przede wszystkim powstrzymanie sprawcy od tego typu zachowań w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utwierdzanie jego prawidłowych postaw wobec prawa.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 119 § 1 kpw obciążając nimi obwinionego.