Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 stycznia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku

VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Magdalena Graul

Protokolant: st.sekr.sądowy Dorota Laszczuk

po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2014 r. w Gdańsku

sprawy W. W. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania W. W. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

z dnia 30 grudnia 2011 r. nr I- (...)

oddala odwołanie

/na oryginale właściwy podpis/

Sygn. akt VIII U 361/12 UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 grudnia 2011 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ubezpieczonemu W. W. (1) prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, wskazując, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 23 grudnia 2011 roku uznała, że jest on zdolny do pracy. Jednocześnie wskazał, iż ubezpieczony nie posiada stażu niezbędnego do przyznania renty, ponieważ w dziesięcioleciu przed złożeniem wniosku nie udowodnił wymaganego 5 – letniego stażu pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył ubezpieczony W. W. (1) wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu wskazał, iż nie zgadza się z niezaliczeniem do stażu pracy okresów od 1 stycznia 1999 roku do dnia 25 lipca 1999 roku oraz od 21 maja 2009 roku do 21 sierpnia 2009 roku albowiem w tym czasie z przyczyn zdrowotnych musiał zakończyć działalność gospodarczą. Wskazał ponadto, iż dniu 3 lipca 2008 roku lekarz orzecznik ZUS uznał go za niezdolnego to pracy i ta niezdolność trwa do dnia dzisiejszego z powodu pogarszającego się stanu zdrowia. Ciągłość zatrudnienia, wg ubezpieczonego, należy więc liczyć do tego dnia. W dalszej części uzasadnienia wskazał schorzenia, na które cierpi i wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych ortopedy, okulisty, neurologa i reumatologa.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G., w odpowiedzi na odwołanie, wniósł o jego oddalenie, powołując się na argumentację podaną w zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W. W. (1), urodzony (...), z wykształcenia jest elektronikiem. Pracował jako ślusarz, magazynier, monter układów elektronicznych, zestrajacz, asystent R/O szkoleniowego, asystenta pokład. szkoleniowego, elektronik, serwisant oraz prowadził własną działalność gospodarczą w zakresie produkcji, usług, handlu oraz serwisu sprzętu komputerowego.

Na dzień 25 sierpnia 2011 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych uznał, iż W. wykazał 26 lat, 10 miesięcy i 8 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w tym do prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy zaliczono mu 4 lata, 1 miesiąc i 6 dni.

W okresie od dnia 20 lipca 2000 roku do dnia 31 stycznia 2006 roku W. W. (1) zarejestrowany był w Powiatowym Urzędzie Pracy w G. i w okresie od dnia 21 lipca 2000 roku do dnia 17 stycznia 2001 roku pobierał zasiłek dla bezrobotnych. W okresie od 18 stycznia 2001r. do 31 stycznia 2006r. miał przerwę w ubezpieczeniu – nie polegał ubezpieczeniu z tytułu pracy, z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej ani też z tytułu pobierania zasiłku dla bezrobotnych. Od dnia 1 lutego 2006 roku do dnia 21 sierpnia 2009 roku ubezpieczony prowadził działalność gospodarczą pod nazwą (...) s.c.”. W tym czasie w okresie od 26 listopada 2007 roku do dnia 20 maja 2009 roku pobierał zasiłki chorobowe oraz świadczenie rehabilitacyjne. Od dnia 14 października 2009 roku do dnia 20 kwietnia 2010 roku ubezpieczony zarejestrowany był w Powiatowym Urzędzie Pracy w G. i w okresie od 22 października 2009 roku do dnia 20 kwietnia 2010 roku pobierał zasiłek dla bezrobotnych a od 20 kwietnia 2010 roku do dnia 22 września 2011 roku zarejestrowany był jako osoba bezrobotna w Powiatowym Urzędzie Pracy w W. i w okresie od 21 kwietnia 2010 roku do dnia 21 października 2010 roku pobierał zasiłek dla bezrobotnych.

Wyrokiem z dnia 26 października 2010r. Sąd Okręgowy w Gdańsku XV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie XV U 5008/09 oddalił odwołanie ubezpieczonego od decyzji ZUS z dnia 12 października 2009r. oddalającej jego wniosek o przyznanie renty. Wyrok uprawomocnił się 16 czerwca 2011r. w związku z oddalenie apelacji ubezpieczonego w sprawie III AUa 66/11 przez Sąd Apelacyjny w Gdańsku.

Od dnia 06 sierpnia 2012r. ubezpieczony podjął działalność gospodarczą pod nazwą (...) W. P., N. (...) (...)

/dowody::zaświadczenie k. 63, 65 tom I akt ubezpieczeniowych; zaświadczenie k. 11, 15 tom II akt ubezpieczeniowych; decyzja k. 9 akt ubezpieczeniowych tom II; zaświadczenie k. 43 akt ubezpieczeniowych tom II; zaświadczenie k. 47 akt ubezpieczeniowych tom II; decyzja z dnia 1 września 2009 roku zawarta w kopercie dołączonej do akt sadowych na k. 178 , akta XVU 5008/09 k. 11 i 150/

W dniu 25 sierpnia 2011 roku ubezpieczony złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Orzeczeniem z dnia 8 listopada 2011 roku Lekarz Orzecznik ZUS uznał ubezpieczonego za zdolnego do pracy.

Orzeczeniem z dnia 23 grudnia 2011 roku Komisja Lekarska stwierdziła, iż ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Decyzją z dnia 30 grudnia 2011 roku pozwany organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Orzeczeniem z dnia 3 kwietnia 2013 roku W. W. (1) został zaliczony do znacznego stopnia niepełnosprawności.

/dowody: wniosek – k. 1 akt ubezpieczeniowych tom II; decyzja k. 97 akt ubezpieczeniowych tom II; orzeczenie Lekarza Orzecznika k. 75 akt ubezpieczeniowych tom II; orzeczenie Komisji Lekarskiej k. 81 akt ubezpieczeniowych tom II/

W toku postępowania odwoławczego biegła reumatolog A. S. rozpoznała u ubezpieczonego zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa oraz początkowe zmiany zwyrodnieniowe stawów biodrowych, które nie powodują niezdolności do pracy.

Biegły sądowy psychiatra rozpoznał u ubezpieczonego odczyn neurasteniczno – depresyjny nie powodujący niezdolności do pracy.

Biegły sądowy okulista rozpoznał u ubezpieczonego niezborność obu oczu oraz staro wzroczność, które także nie powodują niezdolności do pracy.

Biegły ortopeda A. B. (1) rozpoznał u ubezpieczonego zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatię kręgosłupa lędźwiowego bez istotnego ograniczenia funkcji oraz zmiany zwyrodnieniowe bioder, zwłaszcza prawego, z niewielkim ograniczeniem funkcji. Powyższe zmiany nie powodują niezdolności do pracy.

Biegły neurolog rozpoznał u ubezpieczonego zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa miernego stopnia, zmiany zwyrodnieniowe stawów biodrowych, astygmatyzm oraz zaburzenia neurasteniczno – depresyjne, które także nie powodują niezdolności do pracy.

Biegły urolog rozpoznał u ubezpieczonego niewielki, łagodny przerost gruczołu krokowego nie mający wpływu na zdolność do pracy.

Biegły specjalista chorób wewnętrznych rozpoznał u ubezpieczonego nadciśnienie tętnicze I, częstoskurcz nadkomorowy napadowy, polipy jelita grubego oraz podejrzenie zespołu jelita drażliwego. Schorzenia powyższe nie powodują niezdolności do pracy.

Drugi biegły ortopeda W. Ż. rozpoznał u ubezpieczonego seronegatywne zapalenie stawów, chorobę zwyrodnieniową stawów biodrowych nieupośledzającą oraz entezopatię okolicy krętarzy większych. Potwierdził orzeczenie biegłego ortopedy pierwszego składu, iż ubezpieczony jest zdolny do pracy.

Powołany w sprawie drugi biegły reumatolog rozpoznał u ubezpieczonego seronegatywne zapalenie stawów – postać obwodowa z zajęciem stawu biodrowego prawego i stóp, koksartozę prawostronną – podejrzenie chrzęstniaka kostnego, radiologiczne zmiany zwyrodnieniowe w stawie biodrowym lewym i uznał, iż ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy od dnia 23 lutego 2012r. na okres 24 miesięcy. Datę powstania niezdolności biegła przyjęła w oparciu o badanie MRI z tego dnia , w którym stwierdzono szybko postępujące zmiany destrukcyjne w prawy stawie biodrowym a okres trwania dostosowała do przewidywanego okresu przeprowadzenia endoprotezy prawego biodra. Biegła stwierdziła, iż ubezpieczony wcześniej, tj, na dzień złożenia wniosku o rentę i dzień wydania zaskarżonej decyzji, nie był niezdolny do pracy.

Odnosząc się do powyższej opinii biegły ortopeda drugiego składu podtrzymał twierdzenie, iż ze strony ortopedyczno – urazowej jego badanie nie wykazało zmian powodujących całkowitą lub częściową niezdolność do pracy. Wyjaśnił, iż z ostrożności – bowiem badanie TK ze stycznia 2012r. nasuwa podejrzenie zapalenia przyczepów mięśniowych i wiązadłowych – należałoby wykonać ponowne badanie TK i w zależności od jego wyniku, w przypadku pogłębiania się zmian , istniałyby podstawy do uznania częściowej niezdolności do pracy. Biegły zanegował , by badanie MRI z lutego 2012r. mogło stanowić podstawę do uznania niezdolności , bowiem w badaniu odnotowano prawidłowy sygnał mięśni i ścięgien w otoczeniu stawów biodrowych.

/dowody: opinia biegłego reumatologa A. S. k. 32 – 34, 160; opinia biegłego psychiatry k. 38 – 39, 162; opinia biegłego okulisty k. 42 – 43; opinia biegłego ortopedy A. B. (2) k. 56 – 57v, 142, 151; opinia biegłego neurologa k. 63 – 64, 143, 150; opinia biegłego urologa k. 116 – 117; opinia biegłego specjalisty chorób wewnętrznych k. 120 – 121, 149; opinie biegłego ortopedy W. Ż. k. 208 – 212, 217, opinia biegłej reumatolog W. S. – D. k. 205-206 /

Stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach ubezpieczeniowych i dokumentacji lekarskiej ZUS, bowiem żadna ze stron postępowania nie kwestionowała ich rzetelności i autentyczności. Podstawę ustaleń faktycznych Sądu stanowiły również opinie biegłych sądowych, poza opinią biegłego reumatologa W. D., którym Sąd dał wiarę z uwagi na to, iż zostały sporządzone w oparciu o dokonanie wszechstronnej analizy materiału dowodowego, po wykonaniu stosownych oględzin sądowo – lekarskich i z uwzględnieniem wyników badań.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie W. W. (1), jako niezasadne, nie zasługiwało na uwzględnienie.

Przechodząc do oceny merytorycznej odwołania ubezpieczonego wskazać należy, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy,

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3.  niezdolność do pracy powstała w okresie ubezpieczenia albo nie później niż w okresie 18 miesięcy od jego ustania.

Zgodnie z treścią art. 58 ust. 1 pkt 5 cytowanej ustawy, warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, w myśl art. 57 ust. 1 pkt 2, uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej 5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat. Okres ten powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy (ust.2). Natomiast przepisu ust. 2 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy, o którym mowa w art. 6, wynoszący co najmniej 25 lat dla kobiety i 30 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Zgodnie z treścią przepisu artykułu 5 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ustęp 1 przy ustalaniu prawa do emerytury i renty i obliczaniu ich wysokości uwzględnia się, z zastrzeżeniem ust. 2-5, następujące okresy:

1)składkowe, o których mowa w art. 6;

2)nieskładkowe, o których mowa w art. 7.

Przy ustalaniu prawa do emerytury i renty oraz obliczaniu ich wysokości okresy nieskładkowe uwzględnia się w wymiarze nieprzekraczającym jednej trzeciej udowodnionych okresów składkowych (ust. 2 art. 5 ).

Zgodnie z treścią przepisu art. 12 cytowanej ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast, częściowo zaś niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Z brzmienia art. 12 ustawy wyraźnie wynika, że do stwierdzenia niezdolności do pracy nie jest wystarczające samo występowanie naruszenie sprawności organizmu w postaci określonych schorzeń, lecz naruszenie to musi powodować całkowitą lub częściową utratę zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji i nie rokować odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Jak podkreśla się w judykaturze, częściowa niezdolność do pracy polega na utracie w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Należy podkreślić, iż w konstrukcji częściowej niezdolności do pracy chodzi o ocenę zachowania zdolności do wykonywania nie jakiejkolwiek pracy, lecz pracy „zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji”. Wyjaśnienie treści pojęcia „pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji” wymaga przy tym uwzględnienia zarówno kwalifikacji formalnych, czyli zakresu i rodzaju przygotowania zawodowego udokumentowanego świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami, jak również kwalifikacji rzeczywistych, czyli wiedzy i umiejętności faktycznych, wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej spawy należy uznać, iż przedmiotem ustaleń w niniejszej sprawie winno być rozstrzygnięcie, czy stan zdrowia ubezpieczonego czyni go niezdolnym do pracy zgodnej z jego kwalifikacjami. Cytowane wyżej przepisy wymagają dokonywania ustaleń właśnie w tym zakresie, przy tym wymagają nie tylko oceny pod kątem, czy u ubezpieczonego doszło do istotnego naruszenia sprawności organizmu, które istotnie ogranicza możliwość wykonywania pracy zgodnie z kwalifikacjami, ale także czy naruszenie to nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Spełnienie pozostałych przesłanek przez ubezpieczonego było między stronami bezsporne.

Należy podnieść, iż kwestią sporną było także, czy ubezpieczony spełnia przesłankę legitymowania się co najmniej 5 – letnim okresem składkowym i nieskładkowym w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy.

Odnośnie spełnienia przez ubezpieczonego przesłanki niezdolności do pracy, należy stwierdzić, iż postępowanie dowodowe wykazało, iż ubezpieczony na dzień złożenia wniosku o rentę i wydania zaskarżonej decyzji był zdolny do pracy zgodnej z kwalifikacjami. Biegli, poza biegłą W. D., wykazali powyższe w opracowanych opiniach a uzasadnienie przyjętego przez nich stanowiska znajduje pełne potwierdzenie w opisie stanu przedmiotowego ubezpieczonego.

Należy podkreślić, iż biegli w przeważającej większości stwierdzili, że schorzenia przez nich rozpoznane u ubezpieczonego nie występuje w takim nasileniu objawów, by powodowały ograniczenie zdolności do zarobkowania ubezpieczonego zgodnie z posiadanymi przez niego kwalifikacjami. Jak już wyżej wskazano, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji. Ubezpieczony, w ocenie biegłych, takich ograniczeń nie doznaje i może pracować zgodnie z kwalifikacjami w wyuczonym zawodzie elektronika mechanika.

Odnosząc się do opinii biegłej reumatolog drugiego składu, uznającej częściową niezdolność do pracy od 23 lutego 2012r. na podstawie wyniku badania MRI, wskazać należy, iż biegły reumatolog A. S. badająca ubezpieczonego w dniu 15 czerwca 2012r. w uzasadnieniu do swojej opinii ustaliła, iż ruchomość kręgosłupa i stawów ubezpieczonego jest prawidłowa, stawy są niebolesne i bez obrzęków a objawy rozciągowe ujemne. Sprawność układu ruchu oceniła jako dobrą jednocześnie stwierdzając, iż brak jest cech choroby zapalnej stawów w badaniu ubezpieczonego i w badaniach radiologicznych. Zmiany zwyrodnieniowe stawów biodrowych oceniła jako początkowe. Tożsame stanowisko zajęli dwaj biegli ortopedzi. Powyższe wyniki badań przedmiotowych przeczą wnioskom biegłej reumatolog drugiego składu wysnutym na podstawie wyniku badania MRI. Podstawowe znaczenie ma bowiem zawsze stan kliniczny badanego a nie obraz radiologiczny, który zresztą – jak podniósł biegły ortopeda drugiego składu - nie może stać się podstawą uznania niezdolności do pracy, bowiem nie wykazuje cech ją uzasadniających.

Sąd zatem nie uznał stanowiska biegłej reumatolog drugiego składu za przekonujące.

Niezależnie od powyższego należy podnieść, iż nawet uznanie opinii biegłej reumatolog drugiego składu za dowód w sprawie i uznanie częściowej niezdolności do pracy od dnia 23 lutego 2012r. nie daje podstaw do przyznania ubezpieczonemu prawa do renty, albowiem na dzień wskazanej przez biegłą daty ubezpieczony nie wykazał wymaganego ustawą okresu 5 lat w dziesięcioleciu liczonym wstecz od tego dnia .( dowód: pismo k. 234 i 235 )

Jeśli chodzi o pozostałe schorzenia, należy wyjaśnić, iż biegły psychiatra wykazał, iż badanie sądowo – psychiatryczne nie ujawniło zaburzeń psychotycznych ani innych zakłóceń czynności psychicznych – w tym objawów zespołu depresyjnego. Stwierdził występowanie jedynie zaburzeń czynnościowych o odczynie neurasteniczno – depresyjnym o miernym nasileniu. Przebieg zaburzeń jest łagodny, ma charakter czynnościowy. W opinii uzupełniającej biegły podkreślił, iż rozpoznane zaburzenia nerwicowe w formie odczynu neurasteniczno – depresyjnego nie ograniczają zdolności do pracy, lecz wymagają intensywniejszego leczenia specjalistycznego jak i zastosowania psychologicznych form terapii.

Biegły sądowy okulista w uzasadnieniu do swej opinii wskazał, iż u ubezpieczonego rozpoznano wadę wzroku małego stopnia i objawy związane z wiekiem upośledzenia akomodacji. Zmiany te jednakże nie powodują niezdolności do pracy, albowiem problemy z adaptacją do okularów cylindrycznych, jakie stwierdzono u ubezpieczonego powszechnie występują u innych ludzi.

Biegły ortopeda pierwszego składu w uzasadnieniu swej opinii wskazał, iż zmiany w układzie ruchu ubezpieczonego są o niewielkim nasileniu, w stawie biodrowym prawym zaznaczone są objawy ograniczenia funkcji i opisywane są zmiany zwyrodnieniowe. Nasilenie tych zmian jest niewielkie i kwalifikuje jedynie do leczenia objawowego i fizykalnego. Także stopień ograniczenia funkcji ruchowych jest nieznaczny i nie daje podstaw do uznania niezdolności do pracy ubezpieczonego. Wskazał, iż także chorobę chrząstki stawów kolanowych ubezpieczonego można leczyć w ramach zwykłego zwolnienia lekarskiego.

Biegły neurolog wskazał, iż u ubezpieczonego nie stwierdzono ograniczenia ruchomości stawów kręgosłupa, ani tez objawów świadczących o uszkodzeniu ośrodkowego i obwodowego układu nerwowego. Ubezpieczony, w ocenie biegłego, jest sprawny ruchowo w stopniu nieograniczającym zdolności do wykonywania pracy, mimo licznych dolegliwości nie stwierdzono u niego poważnych, nasilonych schorzeń uniemożliwiających podjęcie pracy zgodnej z kwalifikacjami. Biegły podniósł, iż lekarze leczący ubezpieczonego opisują brak objawów neurologicznych i ortopedycznych uzasadniających skargi badanego. Także wykonane badanie głowy i EEG nie wykazują zmian patologicznych a stwierdzone badaniami dodatkowymi zmiany w układzie kostno – stawowym bioder i kręgosłupa wymagają doraźnego leczenia rehabilitacyjnego, w tym intensywnej terapii ruchem. Biegła wskazała również, iż sugerowany przez wnioskodawcę wielokrotnie zespół tętnicy rdzeniowej, jak dotychczas nie został u wnioskodawcy rozpoznany (brak udokumentowanych objawów klinicznych i potwierdzenia diagnostycznego). Biegły neurolog stwierdził ponadto, iż opisane badaniem MRI kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego zmiany spowodowane są naturalnym i zgodnym z wiekiem biologicznym procesem starzenia się organizmu. Jednocześnie wskazał, iż wymagają ewentualnie konsultacji neurochirurgicznej i rozważenia leczenia operacyjnego przepukliny krążka między kręgowego na poziomie L5/S1. Zgodnie zaś z zasadami medycznymi leczenie takie odbywa się w ramach okresowej niezdolności do pracy.

Biegły urolog po dokonanych oględzinach i badaniu ubezpieczonego uznał, iż łagodny i niewielki przerost gruczołu krokowego z objawami częstszego niż normalnie oddawania moczu zarówno w dzień jak i w nocy jest leczony prawidłowo i zachowawczo przez specjalistę urologa

Biegły specjalista chorób wewnętrznych wskazał, iż nadciśnienie występujące u ubezpieczonego jest dobrze kontrolowane farmakologicznie, bez istotnych powikłań w układzie sercowo – naczyniowym związanym z nadciśnieniem. W ostatnim badaniu sądowo – lekarskim dna oka nie stwierdzono zmian naczyniowych charakterystycznych dla źle kontrolowanego ciśnienia. Dolegliwości przewodu pokarmowego przebiegają bez upośledzenia odżywiania. Od 1982 roku ubezpieczony nie korzystał z pomocy oddziału szpitalnego lub izby przyjęć z powodu napadu częstoskurczu. Podniosła także, iż z karty informacyjna leczenia szpitalnego w Klinice (...) z 2013r.wynika, iż przeprowadzone badania wykluczyły reaktywne zapalenie stawów a przeprowadzone badania na obecność boreliozy są ujemne.

Drugi biegły ortopeda W. Ż. w uzasadnieniu do swojej opinii stwierdził zaś, że z przyczyn narządu ruchu nie ma podstaw do stwierdzenia całkowitej ani częściowej niezdolności do pracy u ubezpieczonego. Choroba reumatoidalna nie jest upośledzającą a seronegatywne zapalenie stawów nie powoduje niezdolności do pracy. Jednocześnie wskazał, iż jeżeli w opisie dodatkowo wykonanego badania TK znalazłoby się stwierdzenie, iż zmiany są postępujące to można by rozważyć możliwość orzeczenia częściowej niezdolności do pracy ubezpieczonego.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, iż ubezpieczony nie spełnia warunków do uznania jego prawa do renty, bowiem nie występują istotne ograniczenia, które powodowałyby jego częściową niezdolność do prac, do których posiada niezbędne wykształcenie i kwalifikacje. Co więcej, nawet ewentualne uznanie jego częściowej niezdolności na dzień wskazany przez biegłą reumatolog drugiego składu, nie dawałoby mu prawa do renty, bowiem nie jest w stanie wykazać 5 lat okresów składkowych i nieskładkowych.

Sąd nie neguje, iż u ubezpieczonego występują określone schorzenia, które niewątpliwie powodują pewne dolegliwości, jednakże to nie sam fakt występowania schorzeń i odczuwania dolegliwości może powodować niezdolność do pracy, powodem niezdolności może być jedynie taki stopień ich zaawansowania, który istotnie ogranicza zdolność do pracy zgodnej z kwalifikacjami.

Należy podkreślić, iż w niniejszej sprawie biegli dysponowali bogatym materiałem dowodowym w postaci licznych wyników badań, wypisów i innych dokumentów przedkładanych przez ubezpieczonego. Biegli zapoznali się z całością dokumentacji, brali pod uwagę zarówno skargi ubezpieczonego zgłaszane pisemnie wprost do biegłych przed badaniami, jak i skargi i zastrzeżenia kierowane do nich po badaniach. Wyjaśniali swoje stanowisko i omawiali przedłożone dokumenty sporządzając opinie uzupełniające.

Sąd uznał opinie biegłych, prócz opinii biegłego reumatologa drugiego składu ( z przyczyn podanych wyżej ) za wiarygodne a wnioski w nich zawarte są wyczerpujące, logiczne i prawidłowo uzasadnione. Weryfikowanie opinii biegłej reumatolog drugiego składu Sąd uznał za zbędne skoro i tak przyjęcie jej stanowiska nie dawałoby ubezpieczonemu prawa do renty.

W tym miejscu wskazać należy, iż ubezpieczony nie zgodził się z opiniami biegłych. Składał liczne zastrzeżenia i uwagi, które były – jeśli nie pokrywały się z uwagami zgłaszanymi przez badaniami – przedkładane biegłym celem odniesienia się do nich.

W ocenie Sądu zarzuty ubezpieczonego sprowadzają się wyłącznie do niepopartej przekonywującą argumentacją i dokumentami polemiki z wnioskami zawartymi w opiniach. Zdaniem Sądu, subiektywne przeświadczenie ubezpieczonego o niezgodnej ze stanem faktycznym ocenie stanu jego zdrowia, nie mające poparcia w obiektywnych wynikach badań przedmiotowych, nie mogą skutecznie podważyć opinii biegłych.

Sąd nie znalazł podstaw do poddawana w wątpliwość fachowości biegłych i ich bezstronności, zatem podzielił wyrażone przez większość z nich stanowisko i przyjął je jako miarodajne dla dokonania ustaleń faktycznych w sprawie. Jednocześnie Sąd na mocy przepisu art. 217 §3 k.p.c. pominął wnioski dowodowe ubezpieczonego o powołanie kolejnych biegłych lekarzy sądowych, albowiem zgromadzona w sprawie dokumentacja lekarska jest bardzo szczegółowa, jak również w sprawie zostało powołanych wielu biegłych, kolejno wypowiadających się w sprawie i, w ocenie Sądu, sprawa została dostatecznie wyjaśniona. Tym samym powoływanie kolejnych biegłych uznać należy za zbędne i zmierzające do przedłużenia postępowania sądowego.

Jednocześnie jeszcze raz wskazać należy, iż w sytuacji gdyby którykolwiek z biegłych sądowych w swej opinii podzielił stanowisko biegłej reumatolog drugiego składu lub uznał, że ubezpieczony był częściowo niezdolny do pracy na dzień złożenia wniosku, to świadczenie w postaci renty z tytułu niezdolności do pracy i tak ubezpieczonemu nie należałoby się, albowiem ubezpieczony nie legitymuje się co najmniej 5 – letnim okresem składkowym i nieskładkowym w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę i uznaną przez biegłą reumatolog datą powstania niezdolności do pracy.

Podnieść należy, iż na rozprawie w dniu 22 stycznia 2014 roku ubezpieczony ostatecznie podał, iż nie kwestionuje zaliczenia przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych wszystkich okresów zatrudnienia w ostatnim dziesięcioleciu. Ubezpieczony w toku procesu podnosił jednakże, iż do wymaganego 5 – letniego okresu powinny mu zostać zaliczone wszystkie okresy, w których korzystał z zasiłku chorobowego oraz pobierał świadczenie rehabilitacyjne. Podnieść jednakże należy, iż zgodnie z treścią przepisu art. 7 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych okresy te są okresami nieskładkowymi, które z mocy art. 5 ust. tejże ustawy uwzględnia się w wymiarze nieprzekraczającym jednej trzeciej udowodnionych okresów składkowych. Nie ma natomiast podstaw do uznania okresów pozostawania bez pracy, okresów nie prowadzenia działalności gospodarczej i nie pobierania zasiłków jako okresów składkowych bądź nieskładkowych. Tym samym nie można uwzględnić wszystkich okresów, o których uwzględnienie wnosił ubezpieczony.

Stwierdzić zatem należy, iż Zakład Ubezpieczeń Społecznych prawidłowo ustalił okres składkowy i nieskładkowy, jakim legitymuje się ubezpieczony ubiegając się o rentę z tytułu niezdolności do pracy.

Należy nadmienić, iż Sąd wziął pod uwagę orzeczenie o niepełnosprawności strony, jednakże nie ma ono zasadniczego znaczenia dla orzeczenia o niezdolności do pracy. Przedmiotem sporu jest bowiem niezdolność do pracy w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych a orzeczenie o stopniu niepełnosprawności wiąże zaliczenie do stopnia niepełnosprawności z niezdolnością do wykonywania zatrudnienia, a nie z niezdolnością do pracy. Niepełnosprawność oznacza nie tylko naruszenie sprawności organizmu, ale również utrudnienie, ograniczenie bądź niemożność wypełniania ról społecznych jako elementu uczestnictwa w życiu społecznym (vide: wyrok SN z 20.08.2003 r. II UK 386/02, OSNP 2004/12/213). Nie każda osoba niepełnosprawna jest jednocześnie osobą niezdolną do pracy (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 23.06.2006r., sygn. akt III AUa 1493/05, Pr. Pracy 2006/11/43).

Sąd rozpoznający niniejszą sprawę w całości podziela stanowisko reprezentowane w wyżej wymienionych wyrokach w związku z czym z całą mocą podkreśla, iż orzeczenie o stopniu niepełnosprawności nie może mieć charakteru przesądzającego sporne zagadnienie.

Reasumując, należy stwierdzić, że ubezpieczony nie spełnia przesłanek koniecznych dla przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy, w związku z czym zaskarżona decyzja pozwanego jest prawidłowa i odpowiada prawu.

W konkluzji z przytoczonych wyżej względów Sąd Okręgowy, na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. w zw. z cytowanymi wyżej przepisami, orzekł jak w sentencji wyroku.

Sędzia SO Magdalena Graul