Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 maja 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach

V Wydział Karny Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jacek Myśliwiec

Sędziowie: SSO Janusz Chmiel

SSR del. Katarzyna Gozdawa-Grajewska (spr.)

Protokolant: Monika Szymik

w obecności Janusza Smagi Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 19 maja 2014 r.

sprawy:

K. S. (S.)

syna T. i J.

ur. (...) w W.

oskarżonego o przestępstwo z art. 244 a § 1 kk w związku z art. 12 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku

z dnia 18 grudnia 2013r. sygn. akt IX K 665/12

I.zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 1 w ten sposób, że na zasadzie art. 59 § 1 kk odstępuje od wymierzenia oskarżonemu kary i na zasadzie art. 49 §1 kk orzeka wobec oskarżonego świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu (...)oraz (...) w kwocie 200 (dwieście) złotych tytułem środka karnego;

II.uchyla rozstrzygnięcia zawarte w punkcie 2 i 3 zaskarżonego wyroku;

III. w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

IV. wymierza oskarżonemu opłatę za obie instancje w kwocie 30 (trzydzieści) złotych
i obciąża go wydatkami za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 (dwadzieścia) złotych.

`Sygn. Akt. V Ka 111/14

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Rybniku wyrokiem z dnia 18 grudnia 2013r. sygn. akt. IX K 665/12 uznał oskarżonego K. S. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 244 a § 1 kk w zw. z art. 12 kk polegającego na tym, że w okresie od dnia 17 marca 2012r. do 6 maja 2012r. w C. działając w realizacji z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, nie stosował się do orzeczonego w związku z zakazem wstępu na imprezę masową prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Rybniku sygn. akt III K 940/11 z dnia 14 marca 2012r. obowiązku osobistego stawiennictwa w Komisariacie Policji w C. w czasie trwania imprez masowych w postaci meczów piłki nożnej w udziałem KS (...) SSA, a to nie stawił się w dniach:

-17 marca 2012r. w czasie trwania meczu o mistrzostwo Ekstraklasy pomiędzy (...), a (...) rozgrywanego o godz. 13:30 w Z.,

-23 marca 2012r. w czasie trwania meczu o mistrzostwo Ekstraklasy pomiędzy C. K. a (...), rozgrywanego o godz. 20:30 w K.,

-28 marca 2012r. w czasie trwania meczu o mistrzostwo Ekstraklasy pomiędzy (...) , a (...), rozgrywanego o godz. 18:45 w P.,

-w dniu 1 kwietnia 2012r. w czasie trwania meczu o mistrzostwo Ekstraklasy pomiędzy (...), a (...) rozgrywanego o godz. 14:30 w Z.,

- w dniu 5 kwietnia 2012r. w czasie trwania meczu o mistrzostwo Ekstraklasy pomiędzy (...), a (...) rozgrywanego o godz. 18:45 w Z.,

-15 kwietnia 2012r. w czasie trwania meczu o mistrzostwo Ekstraklasy pomiędzy (...), a (...), rozgrywanego o godz. 17:00 w C.,

- 21 kwietnia 2012r. w czasie trwania meczu o mistrzostwo Ekstraklasy pomiędzy (...) a (...), a rozgrywanego o godz. 15:45 w B.,

-27 kwietnia 2012r. w czasie trwania meczu o mistrzostwo Ekstraklasy pomiędzy (...), a P. B. rozgrywanego o godz. 18:00 w Z.,

-3 maja 2012r. w czasie trwania meczu o mistrzostwo Ekstraklasy pomiędzy (...), a (...) rozgrywanego o godz. 18:00 w Z.,

-6 maja 2012 w czasie trwania meczu o mistrzostwo Ekstraklasy pomiędzy Zagłębie L. a (...), rozgrywanego o godz. 17:30 w L..

Za to przestępstwo Sąd Rejonowy skazał K. S. na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności, na mocy art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt. 1 kk warunkowo zawiesił oskarżonemu wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres 2 lat tytułem próby. Jednocześnie na mocy art. 71 § 1 kk wymierzył oskarżonemu karę grzywny w rozmiarze 30 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 zł. Obciążył oskarżonego również kosztami postępowania.

Powyższy wyrok zaskarżony został apelacją obrońcy oskarżonego. Apelujący zarzucił skarżonemu wyrokowi na podstawie art. 427 par. 2 kpk i art. 438 pkt. 2 i 2 kpk:

1)  Mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku rażącą obrazę prawa procesowego, a mianowicie art. 2 § 1 pkt. 1 oraz art. 4 w zw. z art. 5 § 1 i 2 oraz art. 7 kpk poprzez wydanie orzeczenia skazującego bez dowodów uprawdopodabniających fakt zawinienia oraz poprzez naruszenie podstawowych zasad procesowych określających regułę dowodzenia winy i zastąpienie ich przez domniemanie winy oskarżonego;

2)  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydania zaskarżonego wyroku i mający wpływ na jego treść, a polegający na:

a)  Przyjęciu, iż ujawnione w toku postępowania karnego dowody i ustalone na ich podstawie okoliczności pozwalają na przyjęcie iż stopień społecznej szkodliwości czynu zarzucanego oskarżonemu jest znaczny - w sytuacji kiedy właściwa analiza całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego powinna była prowadzić sąd I instancji do wniosku, iż społeczna szkodliwość tego czynu nie jest znaczna,

b)  Przyjęciu, że czyn jest bez wątpienia zawiniony, oskarżonemu można przypisać winę w czasie jego popełnienia, a niestawiennictwo oskarżonego na dozór orzeczony w związku z zakazem stadionowym wynikało z ignorancji tego obowiązku, podczas gdy uwzględnienie wszystkich okoliczności w jakich doszło do popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu przestępstwa oraz postawa po popełnieniu przestępstwa prowadzą do wniosku iż wina oskarżonego budzi wątpliwości.

Powołując się na treść art. 427 § 1 , 437 par. 1 i 440 kpk wniósł aby Sąd Okręgowy ustalił iż oskarżony K. S. zarzucanego mu przestępstwa nie popełnił, natomiast zaskarżony wyrok odznacza się oczywistą niesprawiedliwością i w oparciu o to wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od postawionego mu zarzutu.

Sąd Okręgowy stwierdził co następuje:

Nie ma absolutnie racji skarżący, gdy zarzuca Sądowi I instancji popełnienie błędu w ustaleniach faktycznych. Ocena materiału dowodowego bynajmniej nie została przeprowadzona wbrew regułom określonym w treści art. 7 k.p.k. W sprawie decydujące znaczenie miały wyjaśnienia oskarżonego, zeznania świadków R. K., D. P. i A. K., a nadto karta ewidencji stawiennictwa osoby ukaranej lub skazanej. Sąd Rejonowy w logiczny i wyczerpujący sposób wykazał w pisemnych motywach uzasadnienia wyroku

dlaczego uznał, iż wspomniane dowody wskazują na sprawstwo i winę oskarżonego. Sąd Rejonowy wskazał powody, dla których uznał, że oskarżony powinien stawiać się na komisariacie policji w trakcie odbywania się imprez sportowych z udziałem klubów wymienionych szczegółowo w wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku sygn. akt III K 940/11 i dlaczego przyjął iż oskarżony miał możliwość dowiedzenia się o sposobie wykonywania nałożonego nań obowiązku. Argumenty Sądu zasługują na uznanie i aprobatę. Słusznie Sąd Rejonowy nie dał wiary w tej części wyjaśnieniom oskarżonego w których twierdził, że nie nikt mu nie wytłumaczył w jaki sposób ma wykonywać nałożony nań obowiązek.

Tak więc analiza dowodów nie budzi jakichkolwiek zastrzeżeń Sądu odwoławczego i jest oceną pełną, przekonującą, zgodną z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, spełnia wszelkie kryteria o jakich mowa w treści art.7 k.p.k.

W świetle prawidłowo ocenionych dowodów nie może być zatem mowy o jakimkolwiek błędzie w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę niniejszego wyroku. Zarzut ten stanowi wyłącznie niczym nieuzasadnioną polemikę ze słusznymi ustaleniami dokonanymi przez Sąd Rejonowy i sprowadza się do samego tylko podważania ustaleń sądu wyrażonych w uzasadnieniu orzeczenia, jak też przeciwstawienia tymże ustaleniom odmiennego poglądu opartego na własnej ocenie materiału dowodowego, który legł u podstaw ustaleń faktycznych. Analiza akt sprawy i przebiegu postępowania przed Sądem I instancji nie wskazuje w żadnym razie na zaistnienie sygnalizowanych przez obrońcę oskarżonej błędu. Sąd Rejonowy procedował prawidłowo, orzeczenie swe oparł na całokształcie materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej (art.410 k.p.k.), we właściwy sposób dokonał oceny zebranych i ujawnionych dowodów, w żadnych razie nie naruszając reguł ich swobodnej oceny i posiłkował się przy tym wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, zgodnie z wymogami, jakie stawia ustawodawca w art. 7 k.p.k. a swoje wnioski w sposób należyty uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia – po myśli art. 424 k.p.k. Trafna jest także kwalifikacja prawna zachowania oskarżonego i przyjęcie, że dopuścił się on występku z art. 244 a § 1 kk.

Nie ma racji skarżący twierdząc w swej apelacji, że czyn którego się dopuściłK. S. jest niezawiniony, jednakże nie ulega wątpliwości że okoliczności niniejszej sprawy, wprost wskazują iż oskarżony dopuścił się czynu z zamiarem ewentualnym , a nie bezpośrednim. Wskazuje na to fakt, iż po ogłoszeniu wyroku, a przed jego uprawomocnieniem zgłosił się na Komisariat Policji gdzie próbował uzyskać informacje w jaki sposób ma wykonywać nałożony na niego środek karny i gdzie w efekcie konkretnej informacji nie uzyskał. O pozytywnym stosunku oskarżonego do nałożonego nań obowiązku świadczą również zeznania kuratora D. P.. Powyższe okoliczności wskazują, iż czyn oskarżonego został popełniony w zamiarze ewentualnym. Nie chciał popełnić kolejnego przestępstwa nie stosując się do orzeczenia Sądu ale liczył się z tym, że może je popełnić. Strona podmiotowa popełnionego przestępstwa , fakt iż ani funkcjonariusz policji, ani kurator sądowy nie potrafili w jasny i precyzyjny sposób wyjaśnić oskarżonemu w jaki sposób ma postępować, by stosować się do orzeczonego środka karnego w istotny sposób obniżają wspomniany stopień do poziomu co najwyżej „nieznacznego”. W tym miejscu należy przywołać orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Gdańsku II AKa 293/12 z dnia 30 sierpnia 2012r. LEX nr 1236125: „Ustalenie postaci zamiaru z jakim działał sprawca, ma istotne znaczenie dla oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu”.

Sąd II instancji nie podważa ustaleń faktycznych Sądu Rejonowego opartych na zgromadzonych w sprawie dowodach jednakże biorąc pod uwagę okoliczności popełnienia tego występku Sąd Rejonowy w odmienny sposób powinien był ocenić kwestię stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego. Realia niniejszej sprawy powinny były skłonić Sąd I instancji do bardziej wnikliwego spojrzenia na kwestię oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu.

W niniejszej sprawie Sąd meriti przyjął, iż oskarżony K. S.umyślnie nie stosował się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy środka karnego w postaci obowiązku zgłaszania się na komisariat policji w czasie gdy rozgrywały się mecze określonych drużyn. Jednakże Sąd Rejonowy nie wziął pod uwagę postawy oskarżonego po ogłoszeniu orzeczenia nakładającego obowiązek, jego pozytywnego nastawienia do niego, faktu, że próbował dowiedzieć się w jaki sposób go wykonywać, i że po okresie zarzutu regularnie wywiązywał się z nałożonego środka karnego. Stopień naruszenia ciążących na oskarżonym obowiązków nie był znaczny, a następstwa niedostosowania się do tych obowiązków nie były duże. Oskarżony po tym jak uzyskał pewne informacje w jaki sposób ma wykonywać środek karny zaczął stawiać się na Komisariat Policji w określone dni gdy odbywały się wskazane imprezy sportowe. Konkretne okoliczności tej sprawy zasługują na wnikliwą analizę stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego i stopnia jego winy. Dokonana właśnie w taki sposób analiza prowadzi do jednoznacznego wniosku, że stopień winy oskarżonego i stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu nie jest znaczny.

Zdaniem Sądu Okręgowego bilans wynikający z oceny wszystkich znamion przedmiotowych i podmiotowych czynu przypisanego oskarżonemu pozwala ocenić, że społeczna szkodliwość przypisanego oskarżonemu czynu nie jest znaczna.

Powyższe spowodowało możliwość odstąpienia od wymierzonej kary i zastąpienia jej orzeczonym samoistnym środkiem karnym. Pozwala na to zagrożenie ustawowe za występek z art. 244a § 1 kk w zw z art. 12 kk Orzeczony bowiem środek karny w postaci świadczenia w wysokości 200 zł na cel społeczny spełni cele kary. Orzeczone świadczenie pieniężne będzie stanowić wystarczającą reakcję na popełniony czyn. Oskarżony jest bowiem osobą młodą, studiuje na Politechnice (...) w G., dotychczas karany jedynie wyrokiem którym orzeczono będący przedmiotem niniejszej sprawy zakaz stadionowy, ma pozytywną opinię w miejscu zamieszkania, nie utrzymuje kontaktów z grupami kibiców. Zatem jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo braku kary będzie on przestrzegał porządku prawnego i nie popełni więcej przestępstwa. W przekonaniu Sądu odwoławczego czyn

przypisany oskarżonemu stanowił incydent w jego życiu , który więcej się nie powtórzy.

Sąd Okręgowy uznał więc, iż w niniejszej sprawie nie byłoby celowe karanie oskarżonego za przypisane mu przestępstwo, dlatego też sięgnięto do instytucji odstąpienia od wymierzenia kary oskarżonemu. Konieczność zapłaty świadczenia pieniężnego w kwocie 200 zł na rzecz (...) i (...)powinno przyczynić się do uświadomienia sprawcy naganności postępowania. W opinii Sądu II instancji – ze względu na okoliczności zdarzenia, osobę sprawcy i cele kary jej wymierzanie byłoby nadmierną restrykcją wobec K. S.. Uchylono - z uwagi na odstąpienie od wymierzenia kary- rozstrzygnięcia w punkcie 2 i 3 zaskarżonego wyroku.

W pozostałym zakresie (odnośnie ustalenia winy oskarżonego) wyrok utrzymano w mocy obciążając oskarżonego opłatą za obie instancje w kwocie 30 zł i wydatkami postępowania odwoławczego w kwocie 20 zł.