Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 lutego 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SA– Maciej Kowalski

Sędzia SA– Aldona Wapińska

Sędzia SO (del.) – Mirosława Kamińska (spr.)

Protokolant: – sekr. sąd. Mariola Frąckiewicz

po rozpoznaniu w dniu 14 lutego 2014 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa Wspólnoty Lokalowej (...) w W.

przeciwko (...) Sp. z o.o. w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 14 grudnia 2012 r.

sygn. akt XXV C 1410/10

uchyla zaskarżony wyrok w punkcie pierwszym w zakresie oddalenia powództwa co do kwoty 70.475,68 (siedemdziesiąt tysięcy czterysta siedemdziesiąt pięć i 68/100) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od tej kwoty oraz w punktach drugim i trzecim i w tej części przekazuje sprawę Sądowi Okręgowemu w Warszawie do ponownego rozpoznania pozostawiając mu rozstrzygnięcie o kosztach procesu za drugą instancję.

Sygn. akt VIACa 980/13

UZASADNIENIE

Wspólnota Lokalowa (...) w W. wniosła o zasądzenia na jej rzecz od pozwanej (...) Sp. z o.o. w W. kwoty 109 200 zł wraz z odsetkami ustawowymi od tej kwoty, liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenia kosztów postępowania. Wskazała, że dochodzona kwota należności głównej przysługuje powódce z tytułu bezprawnego korzystania przez pozwaną z 39 miejsc postojowych, wchodzących w skład części wspólnej nieruchomości przy ul. (...) w W., za okres 7 miesięcy - od dnia 1 lutego 2010 r. do dnia 31 sierpnia 2010 r.

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i przyznanie kosztów postępowania.

W toku postępowania powódka rozszerzyła żądanie pozwu o kwotę 1 236 777,85 wraz z odsetkami ustawowymi od tej kwoty liczonymi od dnia rozszerzenia powództwa do dnia zapłaty rozszerzając jednocześnie czasokres dochodzonego roszczenia od 1 sierpnia 2005 r. - 31 stycznia 2010 r. oraz za okres od 1 września 2010 r. do 31 grudnia 2010r.

Pozwana wniosła o oddalenie rozszerzonego powództwa w całości.

Wyrokiem z dnia 14 grudnia 2012r.Sad Okręgowy w Warszawie oddalił powództwo , nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa - Kasa Sądu Okręgowego w Warszawie od Wspólnoty Lokalowej (...) w W. kwotę 61 839 (sześćdziesiąt jeden tysięcy osiemset trzydzieści dziewięć) złotych tytułem nieuiszczonej opłaty od pozwu oraz zasądza od Wspólnoty Lokalowej (...) w W. na rzecz (...) Sp. z o. o. w W. kwotę 7 217 (siedem tysięcy dwieście siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Rozstrzygniecie Sąd pierwszej instancji oparł na ustaleniu ,że pozwana (...) Sp. z o.o. w W. będąc użytkownikiem wieczystym działki gruntu nr ew. (...) z obrębu (...) o powierzchni 2 300 m2 położonej przy ul. (...) w W., objętej księgą wieczystą oznaczonej nr (...), w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej wybudowała na tej nieruchomości budynek mieszkalno-usługowo-biurowo-handlowy z garażami podziemnymi, oznaczony numerem (...) i budynek ten został oddany do użytkowania w kwietniu 2005 r.

Sad ustalił, że pierwszy lokal w w/w budynku pozwana sprzedała J. M. w dniu 13 maja 2005 r. na podstawie umowy ustanowienia odrębnej własności lokalu oraz sprzedaży tego lokalu wraz ze związanymi z nim prawami, podziału nieruchomości do używania, umowy zlecenia i pełnomocnictwo . Sąd ustalił, że strony ustaliły w umowie m.in., że dokonują podziału do używania części wspólnych budynku, które służą do wspólnego użytku ogółu mieszkańców i działki gruntu, na której się on znajduje i postanawiały, że pozwanej spółce będzie przysługiwało niepodzielnie, z wyłączeniem pozostałych współwłaścicieli, prawo do korzystania z 39 miejsc – postojowych na poziomie „0" oznaczonych numerami od 1 do 39 - § 9 umowy.

Sąd ustalił, że Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie dokonał w dniu 8 lipca 2005 r. w dziale III księgi wieczystej nr (...) wpisu sposobu korzystania z nieruchomości, zgodnie z wnioskiem obu stron umowy.

Sąd uznał w stanie faktycznym , że po dniu 13 maja 2005 r. pozwana sukcesywnie w roku 2005 i 2006 dokonywała wyodrębnienia i zbycia na rzecz innych osób dalszych lokali w budynku przy ul. (...). W zawieranych umowach wyodrębnienia i sprzedaży lokali kolejni nabywcy wyodrębnianych lokali byli informowani o przysługiwaniu pozwanej niepodzielnie wyłącznego prawa do korzystania z 39 miejsc postojowych na poziomie „0", ujawnionego w dziale III księgi wieczystej oraz byli pouczani o treści i skutkach wynikających z przepisów art. 199 i 221 kodeksu cywilnego -m.in., że „czynności prawne określające zarząd i sposób korzystania z rzeczy wspólnej odnoszą skutek także względem nabywcy udziału, jeżeli o nich wiedział lub z łatwością mógł się dowiedzieć" .

Sad I instancji przyjął ,że w wyniku dokonanych przez pozwaną wyodrębnień i sprzedaży lokali, na dzień 25 stycznia 2010 r., w budynku przy ul. (...) znajdowało się 75 lokali, będących przedmiotami odrębnej własności różnych podmiotów - osób fizycznych i prawnych Ustalił także ,że pozwana ostatecznie pozostaje członkiem powodowej Wspólnoty – będąc właścicielem niewyodrębnionego samodzielnego lokalu mieszkalnego .

Sąd ustalił, że Uchwałą nr (...) z dnia 25 stycznia 2010 r. w sprawie zmiany przeznaczenia części nieruchomości wspólnej - poziomu „0" (patio), właściciele lokali - członkowie powodowej Wspólnoty Lokalowej (...) dokonali zmiany przeznaczenia części nieruchomości wspólnej - poziomu „0" (patio) poprzez: likwidację znajdujących się tam trzydziestu siedmiu miejsc parkingowych oraz urządzenie dwóch rotacyjnych miejsc parkingowych 1 służących wyłącznie członkom powodowej Wspólnoty lub najemcom lokali znajdującym się w budynku nr (...) przy ul. (...) w celu załadunku lub rozładunku samochodów przez czas nie dłuższy niż 30 minut.

Sąd pierwszej instancji ustalił, ,że pozwana wytoczyła powództwo o uchylenie tej uchwały i postanowieniem sądu z dnia 30 marca 2010 r. wstrzymano jej wykonania , a następnie postępowanie z tego powództwa zostało umorzone postanowieniem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 19 kwietnia 2011 r.

Sąd I instancji ustalił także ,że powód podjął kolejną uchwałę nr (...) dnia 28 lipca 2010 r. w sprawie zmiany przeznaczenia części nieruchomości wspólnej - patio nieruchomości położonej przy ul. (...) w W., właściciele lokali – członkowie powodowej Wspólnoty:

- dokonali zmiany przeznaczenia części nieruchomości wspólnej – patio nieruchomości położonej przy ul. (...) w W. poprzez:

1. likwidację znajdujących się tam trzydziestu dziewięciu miejsc parkingowych,

2. urządzenie w miejscach zaznaczonych na planie patio, załączonym do uchwały, dwunastu nowych miejsc parkingowych z przeznaczeniem na wynajem przez powodową Wspólnotę zgodnie z cennikiem przyjętym przez zarząd Wspólnoty,

3. urządzenie w miejscach zaznaczonych na planie patio, załączonym do uchwały, 2 dwóch rotacyjnych miejsc parkingowych służących wyłącznie członkom powodowej Wspólnoty lub najemcom lokali w budynku nr (...) przy ul. (...) w W. w celu załadunku lub rozładunku samochodów przez czas nie dłuższy niż 30 minut

- zobowiązali zarząd powodowej Wspólnoty do uchwalenia do dnia 16 sierpnia 2010 r. „Regulaminu korzystania z rotacyjnych miejsc parkingowych znajdujących się na patio nieruchomości położonej przy ul. (...) w W."

- upoważnili zarząd powodowej Wspólnoty do zawierania umów najmu dwunastu nowych miejsc parkingowych znajdujących się na patio nieruchomości położonej przy ul. (...) w W. zgodnie z cennikiem przyjętym przez zarząd Wspólnoty (ust. III uchwały).

- określili, że uchwała wchodzi w życie dnia 16 sierpnia 2010 r. Sąd ustalił ,że pozwana wytoczyła przeciwko powódce sprawę o uchylenie tej uchwały i sprawa została prawomocnie zakończona oddaleniem roszczenia .

Sąd ustalił, że do grudnia 2010 r., trzydzieści dziewięć miejsc postojowych na patio budynku przy ul. (...) pozostawało w dyspozycji i pozostali członkowie powodowej Wspólnoty nie mogli korzystać z tych miejsc .

Czyniąc powyższe ustalenia w zakresie przebiegu wydarzeń Sąd Okręgowy uznał, że współwłaściciel pozbawiony współposiadania rzeczy lub korzystania z niej przez innego współwłaściciela może dochodzić od niego roszczenia o wynagrodzenie za bezprawne korzystanie z rzeczy na zasadach określonych w art. 224 § 2 lub art. 224 § 2 w zw. z art. 225 k.c. Sad uznał, że do momentu zawarcia przez pozwaną i J. M. umowy z dnia 13 maja 2005 r., jedynym właścicielem nieruchomości budynkowej i użytkownikiem wieczystym gruntu przy ul. (...) była pozwana i na skutek zawarcia owej umowy, mocą której wyodrębniono własność lokalu i dokonano jego sprzedaży, wytworzył się stan współwłasności części wspólnych nieruchomości, lecz tylko między pozwaną i J. M.. Przejął, wobec treści umowy, że pozwanej przysługiwało niepodzielnie z wyłączeniem pozostałych współwłaścicieli, prawo do korzystania z 39 miejsc postojowych na poziomie „0". Wyrażona w umowie zgoda na przyjęcie określonego podziału quoad usum tych części, pochodzi od wszystkich współwłaścicieli nieruchomości według stanu na datę zawarcia umowy. Uznał, że nie jest możliwe kwestionować skuteczności owego podziału w oparciu o zarzut braku zgody innych jeszcze współwłaścicieli części wspólnej nieruchomości - takich bowiem innych współwłaścicieli, w chwili zawarcia umowy z dnia 13 maja 2005 r., nie było. Krąg współwłaścicieli części wspólnych nieruchomości uległ rozszerzeniu dopiero później, na skutek zawierania kolejnych umów w przedmiocie wyodrębnienia i zbycia lokali,

Sad uznał, że podział był skuteczny, stosownie do treści art.221 k.c. w stosunku do kolejnych nabywców wyodrębnianych lokali i korzystanie przez pozwaną z przedmiotowych 39 miejsc postojowych na podstawie w/w umowy było uprawnionym korzystaniem z rzeczy, było działaniem zgodnym z prawem, co przesądza o braku obowiązku pozwanej do zapłaty wynagrodzenia za owo korzystanie (art. 224 § 2 k.c. a contrario), dopóki nie doszło do podjęcia stosownej uchwały przez większość właścicieli lokali o zmianie podziału nieruchomości wspólnej do używania.

Sąd uznał ,że podział ten został skutecznie zmieniony dopiero uchwałą nr (...) z dnia 28 lipca 2010 r. w przedmiocie zmiany przeznaczenia części nieruchomości wspólnej, która weszła w życie 16 sierpnia 2010.Sąd przyjął, że korzystanie przez pozwaną w okresie od 16 sierpnia 2010 r. do końca grudnia 2010 r. z przedmiotowych miejsc postojowych nie miało umocowania w żadnej umowie .Podkreślił, iż roszczenie o którym mowa w art. 224 § 2 lub art. 224 § 2 w zw. z art. 225 k.c, przysługiwać może wyłącznie właścicielowi lub współwłaścicielowi rzeczy, zaś powodowa Wspólnota nie jest właścicielem przedmiotowej nieruchomości. Nieruchomość wspólna przy ul. (...) stanowi przedmiot przymusowej współwłasności wszystkich właścicieli lokali ,a nie powodowej Wspólnoty. Sad pierwszej instancji zaprezentował stanowisko ,że wspólnota mieszkaniowa nie jest upoważniona do prowadzenia działalności w szerszym zakresie niż wynika to z zarządu nieruchomością wspólną art. 22 ustawy o własności lokali i wspólnota mieszkaniowa może być tylko i wyłącznie podmiotem praw i obowiązków związanych z zarządzaniem nieruchomością wspólną.

Uznał, że zapłata kwoty pieniężnej jest świadczeniem podzielnym więc każdy właściciel wyodrębnionego lokalu może żądać wynagrodzenia za nieuprawnione korzystanie z rzeczy wspólnej odpowiednio do wielkości swojego udziału w nieruchomości wspólnej za okres gdy był właścicielem lokalu. Uznał, iż powodowa wspólnota nie ma czynnej legitymacji procesowej do dochodzenia wynagrodzenia za bezprawne korzystanie z części wspólnych nieruchomości na podstawie art. 224 § 2 lub art. 224 § 2 w zw. z art. 225 k.c. Przyjął, że legitymacja taka mogłaby powstać wyłącznie w wypadku, gdyby powódka nabyła od swoich członków roszczenia o zapłatę przedmiotowego wynagrodzenia, zwłaszcza w drodze przelewu .

Wskazał, że powództwo podlegało oddaleniu z uwagi na brak legitymacji czynnej powodowej Wspólnoty do dochodzenia wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy wspólnej na podstawie art.224 § 2 w zw. z art. 225 k.c. Przyjmując takie stanowisko Sąd uznał, że bezprzedmiotowe staje się badanie zasadności pozostałych zarzutów podniesionych przez strony i oddalił pozostałe wnioski dowodowe.

Apelacje od wyroku wniósł powód.

W apelacji zarzucił wyrokowi naruszenie prawa materialnego tj.:

1)  art. 224 § 2 kc w związku z art. 225 kc oraz w związku z art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali poprzez błędną ich wykładnię polegającą na przyjęciu, iż wspólnota mieszkaniowa nie ma legitymacji procesowej czynnej do dochodzenia wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z części wspólnych nieruchomości na podstawie art. 224 § 2 kc lub art. 224 § 2 kc w związku z art. 225 kc, gdyż takie uprawnienie przysługiwać może wyłącznie właścicielowi lub współwłaścicielowi rzeczy, a wspólnota mieszkaniowa nie jest właścicielem nieruchomości wspólnej, a ponadto, że zapłata kwoty pieniężnej jest świadczeniem podzielnym, więc każdy właściciel wyodrębnionego lokalu może żądać wynagrodzenia za nieuprawnione korzystanie z rzeczy wspólnej odpowiednio do wielkości swojego udziału w nieruchomości wspólnej za okres, gdy był właścicielem lokalu i że taka legitymacja mogłaby powstać wyłącznie w wypadku, gdyby wspólnota mieszkaniowa nabyła od swoich członków roszczenia o zapłatę przedmiotowego wynagrodzenia, a ponieważ powódka nie nabyła takich roszczeń od swoich członków- powództwo musiało zostać oddalone;

2)  art. 221 kc poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż określone w umowie o podział nieruchomości wspólnej do korzystania (umowa quoad usum) uprawnienia do wyłącznego korzystania z nieruchomości wspólnej nie są związane z udziałem w nieruchomości wspólnej, lecz z osobą współwłaściciela wskazaną w umowie, i że w przypadku sprzedaży właścicielom sukcesywnie wyodrębnianych lokali części udziału, z którym związane było prawo do wyłącznego korzystania z nieruchomości wspólnej właściciele ci nie stają się współuprawnieni do korzystania z nieruchomości wspólnej, lecz prawo to nadal przysługuje osobie współwłaściciela wskazanej w umowie quoad usum i w konsekwencji przyjęcie, iż pomimo nabycia od pozwanej części udziału w nieruchomości wspólnej, kolejni właściciele sukcesywnie nabywanych lokali w budnku przy ul. (...) nie stali się współuprawnieni do wyłącznego korzystania z 39 miejsc postojowych na poziomie „0” nieruchomości przy ul. (...) w W., lecz że prawo to w okresie od dnia 1 sierpnia 2005 r. do dnia 15 sierpnia 2010 r. przysługiwało wyłącznie pozwanej spółce pomimo tego, iż członkowie powodowej wspólnoty nie wyrazili na to zgody.

Powód w apelacji zarzucił wyrokowi również naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy tj.:

3)  art. 227 kpc, art. 232 kpc oraz art. 278 § 1 kpc, poprzez oddalenie wniosku powoda o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu wyceny nieruchomości na okoliczność ustalenia, że w okresie, za który powód dochodzi wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości wspólnej, rynkowa miesięczna stawka czynszu najmu jednego miejsca postojowego na patio nieruchomości przy ul. (...) nie była niższa niż kwota bruto 400 zł i tym samym umożliwienie powodowi wykazania wysokości szkoda;

4)  art. 233 kpc poprzez pominięcie przez Sąd, wbrew treści zebranych w sprawie materiałów dowodowych, mianowicie zeznań świadków M. R. i A. S., że miejsca postojowe znajdujące się na patio nieruchomości przy ul. (...) w W. były wynajmowane osobom trzecim- Agencji (...), (...) oraz (...) oraz że pozwany był beneficjentem opłat z tytułu najmu tych miejsc postojowych.

W oparciu o powyższe zarzuty apelacji, powód wniósł o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania wraz z zasądzeniem od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania za obie instancje.

Pismem z dnia 30.04.2013r.powód ograniczył apelację tak co do czasokresu jak i kwotowo ,ostatecznie wnosząc o uchylenie wyroku w zakresie kwoty 70.451,68zł z tytułu bezumownego korzystania przez pozwanego z 39 miejsc postojowych w okresie od 16 sierpnia 2010 do 31 grudnia 2010 wraz z należnymi odsetkami.

Apelacja powoda w formie ograniczonej przy uwzględnieniu argumentów z apelacji jest zasadna i zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie wskazać należy ,że przy ograniczeniu apelacji kwotowo i w zakresie czasowym zachowują aktualność merytoryczne zarzuty z pkt 1 polegające na przyjęciu, iż wspólnota mieszkaniowa nie ma legitymacji procesowej czynnej do dochodzenia wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z części wspólnych nieruchomości na podstawie .Należy podzielić stanowisko powoda i uznać ,że posiada on legitymację czynną do występowania z roszczeniem wobec pozwanego. Uzasadnienie Sądu pierwszej instancji jest w tym zakresie enigmatyczne bez prezentacji własnej koncepcji w sposób bierny cytujące poglądy z jednego orzeczenia Sądu Najwyższego ,które nie przystają do stanu faktycznego .

Zgodnie z art. 6 u.w.l., pojęcie wspólnoty mieszkaniowej jest używane w ustawie jako synonim ogółu właścicieli lokali.

Wspólnota mieszkaniowa jest podmiotem prawa cywilnego (ułomną osobą prawną), należy jednak podkreślić, że charakteryzuje się cechami różniącymi ją nie tylko od osób prawnych, ale także od innych osób ustawowych, w szczególności od handlowych spółek osobowych. Wspólnota powstaje nie na skutek czynności prawnej, lecz z mocy samego prawa, w chwili wyodrębnienia w danej nieruchomości pierwszego lokalu, którego właścicielem jest inna osoba niż właściciel nieruchomości ,jej istnienie wiąże się wyłącznie ze sprawowaniem zarządu nieruchomością wspólną (art. l ust. l, art. 18 i nast. u.w.l. ). Jej zadaniem jest sprawne zarządzanie nieruchomością wspólną i utrzymanie tej nieruchomości w stanie niepogorszonym.

Wspólnota mieszkaniowa powołana została do sprawowania zarządu nieruchomością wspólną i do tego ograniczają się jej uprawnienia, także w zakresie sądowego dochodzenia roszczeń.

Czynności prawne, czynności faktyczne oraz załatwianie spraw przed urzędami i sądami, odnoszące się do nieruchomości wspólnej, nalezą do kompetencji wspólnoty mieszkaniowej, która reprezentuje interesy właścicieli lokali. Jej uprawnienia w tym zakresie związane są jednak wyłącznie z czynności zwykłego zarządu. Wspólnota w ramach uprawnień dokonuje czynności określonych przykładowo treścią art. 22 u.w.l , który reguluje dokonywanie przez zarząd czynności zwykłego zarządu i czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu. Zgodnie z tym przepisem czynności zwykłego zarządu podejmuje zarząd wspólnoty samodzielnie, natomiast do czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu potrzebna jest uchwała właścicieli lokali wyrażająca zgodę na dokonanie tej czynności oraz udzielająca zarządowi wspólnoty pełnomocnictwa do zawierania umów stanowiących czynności przekraczające zakres zwykłego zarządu w formie prawem przewidzianej.

Wspólnota mieszkaniowa, działając w ramach przyznanej jej zdolności prawnej, może nabywać prawa i obowiązki nawet do własnego majątku. Jest podmiotem stosunków cywilnoprawnych co oznacza, że może posiadać także majątek odrębny od majątków właścicieli lokali .W skład tego majątku mogą jednak wejść jedynie prawa i obowiązki związane z gospodarowaniem nieruchomością wspólną ,

W przedmiotowym stanie faktycznym w dniu 28 lipca 2010 r. uchwałą w sprawie zmiany przeznaczenia części nieruchomości wspólnej właściciele lokali – członkowie powodowej Wspólnoty dokonali zmiany przeznaczenia części nieruchomości wspólnej poprzez likwidację znajdujących się tam 39 miejsc parkingowych zajmowanych przez pozwanego, urządzenie dwunastu nowych miejsc parkingowych z przeznaczeniem na wynajem przez powodową Wspólnotę zgodnie z cennikiem przyjętym przez zarząd Wspólnoty, upoważnili zarząd powodowej Wspólnoty do zawierania umów najmu dwunastu nowych miejsc parkingowych znajdujących się na patio nieruchomości położonej przy ul. (...) w W. zgodnie z cennikiem przyjętym przez zarząd Wspólnoty .

Uchwała była przedmiotem zaskarżenia przez pozwanego w postępowaniu sądowym gdzie doszło do potwierdzenia jej skuteczności. Uznać należy że właściciele mocą uchwały określili na nowo sposób korzystania ze spornych miejsc parkingowych ,a wspólnota realizując uchwałę działała w ramach czynności zwykłego zarządu .Wspólnota ma za zadanie realizować wspólny interes właścicieli, a także innych osób, wyrażający się w utrzymywaniu należytego stanu wspólnej nieruchomości i tak należy rozumieć jej uprawnienia do realizacji tego zadania

Wystąpienie przez wspólnotę przeciwko jej członkowi o zapłatę sumy na rzecz wspólnoty, będącej realizacją uchwały, uznać należy jako czynność zwykłego zarządu.

Wobec powyższych ustaleń za skuteczny uznać należy zarzut apelacji naruszenie art.227 k.p.c ,art.232 k.p.c i 278par1 k.p.c w postaci oddalenie wniosku powoda o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu wyceny nieruchomości .Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd dopuści pominięty dowód celem ustalenia wartości stawki czynszu najmu ,co będzie miało przełożenie na treść wyroku.

Za zasadny należy uznać również zarzut niewyjaśnienia wszystkich okoliczności sprawy poprzez pominiecie zeznań świadków M. R. i A. S. w ustaleniu roli pozwanego w procesie najmu spornych miejsc postojowych ,a które to ustalenia pozwolą na odtworzenie przebiegu wydarzeń i ich przełożenia na podstawę prawną żądania. Rozpoznając ponownie sprawę Sąd dopuści dowód z przesłuchania tych świadków i podda analizie ich zeznania ,a wnioski znajdą odbicie w treści uzasadnienia.

Mając powyższe na uwadze na podstawie art.386par4 k.p.c