Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 11/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może
ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343,
art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie
o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji
zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

Ł. G.

1. o to, że w dniu 04 listopada 2020 roku w C., woj. (...)- (...), poruszając się samochodem osobowym marki O. (...) o nr rej. (...), pomimo wydawania przez osobę uprawnioną do kontroli ruchu drogowego przy użyciu sygnałów dźwiękowych i świetlnych polecenia zatrzymania pojazdu, nie zatrzymał niezwłocznie pojazdu i kontynuował jazdę,

to jest o przestępstwo z art. 178 b kk

2. w dniu 04 listopada 2020 roku w C., woj. (...)- (...), znieważył funkcjonariuszy policji sierż. szt. M. S. i st. sierż. Ł. W. (1) słowami powszechnie uznanymi jako obelżywe, podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych

to jest o przestępstwo z art. 226 § 1 kk

3. w dniu 4 listopada 2020 roku w W. i C., woj. (...)- (...), kierował samochodem osobowym O. (...) o nr rej. (...) w ruchu lądowym, znajdując się w stanie nietrzeźwości zawartości 1,20 promila alkoholu we krwi i nie stosując się do decyzji Starosty (...) nr KM. (...).12.2020.SO z dnia 16 marca 2020 roku, o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdem kat. AM, B1, B, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo z art. 178a § 1 kk, będąc skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 29 września 2009 roku w sprawie II K 200/09 na karę 1 roku pozbawia wolności, który został objęty wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Chełmnie z dnia 25 lutego 2014 roku w sprawie VII K 515/13 za przestępstwa z art. 178a § 1 kk i art. 286 § 1 kk, na karę łączną 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 04 lutego 2015 roku do 12 kwietnia 2016 roku

tj. o przestępstwo z art. 178a § 1 i 4 kk w zb. z art. 180a w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z ar. 64 § 1 kk

4. w okresie od dnia 05 marca 2020 roku do dnia 16 grudnia 2020 roku w miejscowości C., gm. R., woj. (...)- (...) uchylał się od wykonywania ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego ustalonego Wyrokiem Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 26 marca 2018 roku, sygn. akt III RC 83/17 w kwocie 350 złotych miesięcznie na rzecz syna M. Z. (1), przy czym łączna kwota wysokości powstałych zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych

tj. o czyn z art. 209 § 1 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.1.1.1, 1.1.1.2, 1.1.1.3

1. Ł. G. wyrokiem Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 29 września 2009 roku w sprawie II K 200/09 został skazany za przestępstwo z art. 178a § 1 kk na karę 1 roku pozbawia wolności.

Decyzją Starosty (...) nr KM. (...).12.2020.SO z dnia 16 marca 2020 roku cofnięto Ł. G. uprawnienia do kierowania pojazdem kat. AM, B1, B.

W dniu 04 listopada 2020 roku ok. godz. 21.00 Ł. G. swoim samochodem osobowym marki O. (...) o nr rej. (...) pojechał do kolegi P. W., a następnie wraz z nim przyjechał do miejsca zamieszkania swojej konkubiny K. P.. Wówczas do samochodu wsiadły ich dzieci J. G. (1), J. G. (2) i razem pojechali na (...) w W.. Ok. godz. 22:25 na stacji Ł. G. zauważył niebędący na służbie funkcjonariusz Komendy Powiatowej Policji w W. M. Z. (2), który podejrzewając, że posiada on zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych, zawiadomił Policję. M. Z. (2) przekazywał informację, którędy porusza się Ł. G..

Ł. G. prowadząc samochód w ruchu lądowym znajdował się w stanie nietrzeźwości.

Gdy funkcjonariusze Policji sierż. szt. M. S. i sierż. szt. Ł. W. (1) zauważyli prowadzony przez Ł. G. pojazd, podjęli próbę jego zatrzymania go do kontroli drogowej przy użyciu sygnałów dźwiękowych i świetlnych. Mimo to, Ł. G. nie zatrzymał niezwłocznie pojazdu i kontynuował jazdę w kierunku C.. Ł. G. zatrzymał się dopiero przy posesji (...), a zaraz za nim nadjechali funkcjonariusze Policji. Ł. G. wysiadł z samochodu i pobiegł do domu, a za nim jego córka wraz z synem. Bezpośrednio za Ł. G. pobiegł sierż. szt. M. S.. Ł. G. zdążył jednak zamknąć się w domu. Była konkubina oskarżonego K. P. pozostała na zewnątrz.

Nie tracąc Ł. G. z widoku, funkcjonariusze Policji nakłaniali Ł. G., do otworzenia drzwi. Wówczas Ł. G. znieważył ich słowami powszechnie uznanymi jako obelżywe, mówiąc: ,,nie będę z wami, pedały, gadał”, ,,i tak chuja mi zrobicie, pedały”, ,,nie otworze wam, kurwy”. Funkcjonariusze używając siły, pokonując drzwi balkonowe, weszli do środka i dokonali zatrzymania (o godz. 22:50) Ł. G.. Funkcjonariusze wyczuwali od Ł. G. silną woń alkoholu.

Wobec odmowy poddania się badaniu trzeźwości, udano się z nim do (...) w W. w celu pobrania krwi do badania. W próbce pobranej o godz. 23:15 stwierdzono 1,20 ‰, o godz. 00:15 – 0,92 ‰ i o godz. 01:15 – 0,73 ‰.

wyjaśnienia oskarżonego Ł. G. w części

zeznania świadka M. S.

zeznania świadka Ł. W. (1)

zeznania świadka K. P. w części

zeznania świadka J. G. (1) w części

protokół przeszukania

protokół oględzin drzwi balkonowych i dokumentacja fotograficzna

protokoły pobrania krwi

opinie z przeprowadzonych badań płynów ustrojowych na zawartość alkoholu

opinia biegłego sądowego specjalisty medycyny sądowej

kserokopia decyzji Starosty (...) nr KM. (...).12.2020.SO z dnia 16 marca 2020 roku

odpis wyroku Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 29 września 2009 roku, sygn. akt II K 200/09

k. 37-38, k. 83-84, k. 145-146

k. 18, 00:08:56-00:22:57 na k. 188v-189

00:24:40-00:32:22 na k. 189-189v

k. 7v-8v, 00:04:17-00:46:45 na k. 245-246v

00:02:50-00:24:22 na k. 302-303v

k.5-6v

k. 15-16v, k. 40-46

k. 62-62v, k. 65-65v, k. 68-68v

k. 63, k. 66, k. 69

k. 74-75

k. 81-81v

k. 93

1.1.1.4

2. Ł. G. tworzył związek z P. Z., z którego pochodzi M. G., urodziny 09 sierpnia 2016 roku.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie III Wydział Rodzinny i Nieletnich z dnia 26 marca 2018 roku zasądzono od Ł. G. na rzecz małoletniego M. Z. (1) rentę alimentacyjną w kwocie 350 zł, poczynając od dnia 30 czerwca 2017 roku.

Ł. G. w okresie od dnia 05 marca 2020 roku do dnia 16 grudnia 2020 uchylał się od wykonywania ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego, przy czym łączna kwota wysokości powstałych zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych.

wyjaśnienia oskarżonego Ł. G. w części

zeznania świadka P. Z.

zaświadczenie o bezskuteczności alimentów

odpis skrócony aktu urodzenia

pismo z Powiatowego Urzędu Pracy z dnia 18 grudnia 2020 roku

informacja o stanie zaległości w sprawie egzekucyjnej

pismo (...) do Spraw orzekania o Niepełnosprawności w W.

zaświadczenie z Ośrodka Pomocy (...)

pismo z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych

pismo z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa

k. 37-38, k. 83-84, k. 145-146

00:53:11-01:04:07 na k. 247-247v

k. 110

k. 121

k. 122-124

k. 125-126

k. 131

k. 132-133

k. 150

k. 152

1.1.1.3

3.Czynu opisanego w punkcie 3 Ł. G. dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 29 września 2009 roku w sprawie II K 200/09 na karę 1 roku pozbawia wolności, który został objęty wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Chełmnie z dnia 25 lutego 2014 roku w sprawie VII K 515/13 za przestępstwa z art. 178a § 1 kk i art. 286 § 1 kk, na karę łączną 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 04 lutego 2015 roku do 12 kwietnia 2016 roku.

Informacja z Krajowego Rejestru Karnego

odpis wyroku Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 29 września 2009 roku, sygn. akt II K 200/09, postanowienie Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 04 października 2011 roku, sygn. akt Ko 933/11

k. 298-299v

k. 93-94

1.1.1.1, 1.1.1.2, 1.1.1.3, 1.1.1.4

4. Ł. G. był uprzednio karany między innymi także za przestępstwo nie alimentacji.

Ł. G. posiada polskie obywatelstwo, legitymuje się wykształceniem podstawowym, pracuje dorywczo, pozyskuje złom z rozbiórki samochodów i z tego tytułu uzyskuje dochód w wysokości 1000-1500 zł miesięcznie, jest kawalerem, ojcem trojga dzieci, nie ma majątku, nie był i nie jest leczony psychiatrycznie.

Informacja z Krajowego Rejestru Karnego

dane o podejrzanym

k. 298-299v

k. 47, 151

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2. OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1.1.1

1.1.1.2.1

1.1.1.4.1

wyjaśnienia oskarżonego Ł. G. w części

Ł. G. przyznał się do popełnienia czynu opisanego w punkcie 1. Podał, że około godz. 21:00 pojechał swoim samochodem do kolegi P. W.. Potem pojechali do C. 32 i wraz z dziećmi pojechali na stację paliw. Gdy wracali, w pewnym momencie zauważył, że jedzie za nimi radiowóz. Skręcił w polną drogę i wtedy zauważył, że włączono sygnały błyskowe i dźwiękowe. Wskazał, że spanikował, dodał gazu i jechał w kierunku swojego domu. Wjechał na podorówko, zabrał syna i poszedł do domu. Po chwili dojechali Policjanci. Pukali do drzwi, ale im nie otworzył. Wskazał też, że nie pamięta, kiedy P. W. wysiadł z samochodu.

Oskarżony potwierdził zatem, że nie zatrzymał się do kontroli, mimo wydawania przez funkcjonariuszy Policji przy użyciu sygnałów dźwiękowych i świetlnych polecenia zatrzymania pojazdu i kontynuował jazdę. Jego wyjaśnienia w tym zakresie korespondują przede wszystkim ze zeznaniami funkcjonariuszy Policji M. S. i Ł. W. (1) i jego córki J. G. (1).

Oskarżony w swoich wyjaśnieniach podał, że wiedział, że ma zatrzymane prawo jazdy za przekroczenie dozwolonej ilości punktów karnych. Potwierdził też, że był karany za prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości. Wyjaśnienia w tej części nie budzą wątpliwości i znajdują potwierdzenie w dołączonych do akt sprawy dokumentach.

Ł. G. przyznał się do uchylania się od obowiązku alimentacyjnego ustalonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 26 marca 2018 roku, sygn. akt III RC 83/17 (czynu opisanego w punkcie 4). Wyjaśnił, że pieniądze na alimenty wolał przeznaczyć na coś innego. Nadto była partnerka nie chciała, żeby spotykał się z synem. Wskazał, że P. Z. ma nowego partnera i on powinien łożyć na utrzymanie małoletniego. Jego wyjaśnienia odnośnie uchylania się od płacenia alimentów znajdują potwierdzenie zarówno w zeznaniach świadka P. Z., jak w uzyskanych od komornika sądowego informacji o stanie zaległości w sprawie egzekucyjnej.

1.1.1.1.1

1.1.1.2.1

1.1.1.4.1

1.1.1.1.1

1.1.1.2.1

1.1.1.4.1

zeznania świadka M. S.

zeznania świadka Ł. W. (1)

Z zeznań funkcjonariuszy Policji wynika, że usiłowali zatrzymać Ł. G. do kontroli drogowej, jednak kontynuował on jazdę, mimo że włączyli sygnały świetlne i dźwiękowe. W momencie, gdy zatrzymał się, to widzieli, że wybiega z samochodu, z miejsca kierowcy, biegnie w stronę domu i zamyka się w nim. Ł. G. nie chciał otworzyć im drzwi od domu, mieli go jednak cały czas w zasięgu wzroku. Widzieli też jak trzyma butelkę częściowo wypełnioną alkoholem. Nie zauważyli jednak, by alkohol spożywał. Z zeznań funkcjonariuszy wynika też, że w trakcie tych czynności Ł. G. używał wobec nich słów wulgarnych.

Sąd uznał zeznania tych świadków za w pełni wiarygodne, ponieważ były spójne i bezstronne, a Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które mogłyby poddać w wątpliwość prawdziwość ich relacji. Nie ujawniły się też żadne okoliczności mogące świadczyć o tym, by celowo przedstawili wersję niekorzystną dla oskarżonego

1.1.1.1.1

1.1.1.2.1

1.1.1.4.1

zeznania świadka K. P. w części

K. P. jest partnerką Ł. G.. W toku postepowania przygotowawczego zeznała, że gdy Ł. G. wbiegł do domu i zamknął drzwi, to była na podwórku. Nie widziała, by Ł. G. przed zatrzymaniem pił alkohol, widziała go tylko krótką chwilę. Zeznania K. P. w tej części zasługują na danie im wiary. Korespondują one z zeznaniami świadków M. S. i Ł. W. (1), jak i wnioskami zawartymi w opinii biegłego sądowego specjalisty medycyny sądowej.

1.1.1.1.1

1.1.1.2.1

1.1.1.4.1

zeznania świadki J. G. (1) w części

J. G. (1) jest córką K. P. i Ł. G., ma 13 lat. W toku postępowania przygotowawczego zeznała, że była z ojcem, bratem i P. W. na stacji paliw. Gdy wracali, ojciec nie zatrzymał się na wezwanie Policji. Przyjechali do ich miejsca zamieszkania. Po chwili zobaczyła Policję i w tym czasie weszła do domu. Po chwili Policjanci zatrzymali Ł. G.. Zeznania J. G. (1) zasługują na danie im wiary. Korespondują one z zeznaniami świadków M. S. i Ł. W. (1), jak i wnioskami zawartymi w opinii biegłego sądowego specjalisty medycyny sądowej.

1.1.1.4.2

zeznania świadka P. Z.

P. Z. w swoich zeznaniach wskazała, że Ł. G. nie płaci alimentów na rzecz ich małoletniego syna. Obecnie na oskarżonym ciąży obowiązek alimentacyjny w wysokości po 350 zł miesięcznie. P. Z. opisała także swoją sytuację życiową. Jej zeznania nie budzą wątpliwości Sądu.

1.1.1.1.1

1.1.1.2.1

1.1.1.3.1

1.1.1.3.3

1.1.1.4.2

1.1.1.1.4

1.1.1.2.4

1.1.1.3.4

1.1.1.4.4

1.1.1.1.4

1.1.1.2.4

1.1.1.3.4

1.1.1.4.4

1.1.1.1.4

1.1.1.2.4

1.1.1.3.4

1.1.1.4.4

1.1.1.1.4

1.1.1.2.4

1.1.1.3.4

1.1.1.4.4

1.1.1.1.4

1.1.1.2.4

1.1.1.3.4

1.1.1.4.4

protokół przeszukania

protokół oględzin drzwi balkonowych i dokumentacja fotograficzna

kserokopia decyzji Starosty (...) nr KM. (...).12.2020.SO z dnia 16 marca 2020 roku

odpis wyroku Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 29 września 2009 roku, sygn. akt II K 200/09, postanowienie Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 04 października 2011 roku, sygn. akt Ko 933/11

zaświadczenie o bezskuteczności alimentów

odpis skrócony aktu urodzenia

pismo z Powiatowego Urzędu Pracy z dnia 18 grudnia 2020 roku

informacja o stanie zaległości w sprawie egzekucyjnej

pismo (...) do Spraw orzekania o Niepełnosprawności w W.

zaświadczenie z Ośrodka Pomocy (...)

pismo z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych

pismo z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa

Informacja z Krajowego Rejestru Karnego

dane o podejrzanym

Jako wiarygodne Sąd ocenił wskazane dowody z dokumentów. Brak było podstaw do podważenia ich autentyczności oraz informacji w nich zawartych. Dowody te zostały sporządzone zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa. Zdaniem Sądu w sprawie nie zachodziły żadne okoliczności, które mogłyby podważyć ich wiarygodność.

1.1.1.3.1

protokoły pobrania krwi

opinie z przeprowadzonych badań płynów ustrojowych na zawartość alkoholu

Sąd przyjął opinię przeprowadzonych badań płynów ustrojowych na zawartość alkoholu jako w pełni jasny, a co za tym idzie wiarygodny dowód i oparł na niej swoje ustalenia.

1.1.1.3.1

opinia biegłego sądowego specjalisty medycyny sądowej

W niniejszej sprawie dopuszczono dowód z opinii biegłego sądowego specjalisty medycyny sądowej na okoliczność, czy na podstawie rachunku retrospektywnego i prospektywnego możliwe jest określenie stopnia nietrzeźwości Ł. G.. Biegła wskazała, że w niniejszej sprawie próby krwi do badań na zawartość alkoholu etylowego pobrano około 1 godzin od zdarzenia, trzykrotnie w jednogodzinnych odstępach czasu, wyniki badań wskazują, że można je donieść do fazy eliminacji alkoholu z organizmu. Z sądowo-lekarskiego punktu widzenia przyjąć można, że wyniki przeprowadzonych badań krwi na zawartość alkoholu stanowiły rzeczywiste odzwierciedlenie stężenia alkoholu we krwi Ł. G..

Ponieważ Ł. G. miał spożywać alkohol po zdarzeniu przeprowadzenie badań retrospektywnych nie jest możliwe.

Biegła odniosła się do czasu i ilości spożytego alkoholu w kontekście uzyskanych wyników badań. Po dokonaniu obliczeń, biegła wskazała, że ponieważ alkohol miał zostać spożyty w dniu 04 listopada 2020 roku około godziny 22.40 to uwzględniając prędkość procesów wchłaniania i eliminacji alkoholu, należałoby przyjąć, że całkowite wchłonięcie do krwiobiegu nastąpiłoby około godz. 23.40-00.10 i wówczas należałoby się spodziewać maksymalnego jego stężenia. Tymczasem badań krwi wynika, że o godz. 23.15 stężenie alkoholu etylowego we krwi Ł. G. wynosiło 1,20 ‰, a o godzinie 00.15 wykazało już tendencję malejącą (eliminacja) wynosząc 0,92 ‰. Biegła uznała, że podawane przez Ł. G. dane co do alkoholu spożytego po zdarzeniu są niewiarygodne. W tej sytuacji można podjąć się przeprowadzenia obliczeń retrospektywnych, z których wynika, ze w dniu 04 listopada 2020 roku o godz. 22.25 stężenie to mogło wynosić około 1,30 ‰.

Opinia jest w ocenie Sądu jasna i rzetelna. Płynące z w/w opinii konkluzje były należycie uzasadnione, a Sąd przyjął je za prawdziwe w całej rozciągłości. Opinia pozwala oprzeć na niej ustalenia faktyczne, wymagające fachowych wiadomości z tej dziedziny.

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia
dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt
1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---

wyjaśnienia oskarżonego Ł. G. w części

Ł. G. nie przyznał się do kierowania pojazdem w stanie nietrzeźwości i mimo cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdem kat. AM, B1, B. Wyjaśnił, że „cały czas” był trzeźwy, tego dnia wypił dwa piwa w godzinach od 18:00 do 19:00 wracając pociągiem z T.. Gdy jechał samochodem z P. W. i dziećmi, to był trzeźwy. W swoich wyjaśnieniach wskazał, że gdy policjanci wjechali na podwórko, to był już w domu. Policjanci zaczęli pukać do drzwi, ale im nie otworzył. Następnie wziął z barku whisky i zaczął je pić. Robił to przy oknie i policjanci to widzieli. Bardzo się zestresował i musiał napić się alkoholu.

W ocenie Sądu, wyjaśnienia oskarżonego nie zasługują na danie im wiary. Policjanci przyjechali do miejsca zamieszkania Ł. G. tuż za nim, po godz. 22.30. Cały czas mieli go w zasięgu wzroku. Ł. G. co prawda zamknął się w domu, ale przez okna domu był cały czas widoczny. Funkcjonariusze co prawda widzieli jak trzyma butelkę alkoholu, ale nie wiedzieli, by z niej pił. Co więcej, wyjaśnienia Ł. G. co do tego, że był trzeźwy, gdy wracał ze stacji benzynowej nie zasługują na uwzględnienie z uwagi na wnioski zawarte w opinii biegłej specjalisty z zakresu medycyny sądowej. Biegła wskazała, że ponieważ alkohol miał zostać spożyty w dniu 04 listopada 2020 roku około godziny 22.40 to uwzględniając prędkość procesów wchłaniania i eliminacji alkoholu, należałoby przyjąć, że całkowite wchłonięcie do krwiobiegu nastąpiłoby około godz. 23.40-00.10 i wówczas należałoby się spodziewać maksymalnego jego stężenia, przy spożyciu 160 gram alkoholu etylowego – około 2,04 ‰. Tymczasem z badań krwi wynika, że o godz. 23.15 stężenie alkoholu etylowego we krwi Ł. G. wynosiło 1,20 ‰, a o godzinie 00.15 wykazało już tendencję malejącą (eliminacja) wynosząc 0,92 ‰. Opinia ta nie budziła żadnych wątpliwości Sądu i możliwie było na niej oparcie ustaleń faktycznych w sprawie. Dlatego też należy uznać, podawane przez Ł. G. dane co do spożywania alkoholu dopiero bezpośrednio przed zatrzymaniem jako niewiarygodne.

Ł. G. zaprzeczył, że znieważył funkcjonariuszy Policji poprzez wyzywanie ich. Jego wyjaśnienia nie zasługują na danie im wiary w tej części, bowiem są sprzeczne zarówno z zeznaniami policjantów, jak i uznanymi częściowo za wiarygodne zeznaniami K. P..

---

zeznania świadka K. P. w części

K. P. przed Sądem zeznała, że Ł. G. po wejściu do domu wziął koniak z lodówki i zaczął go pić. W butelce było nie więcej niż połowa. Po wypiciu została jedna czwarta butelki. Wskazała, że Ł. G. pił i jednocześnie wyzywał policjantów.

Zauważyć należy, że zeznania K. P. w tej kwestii są sprzeczne z jej zeznaniami złożonymi w postępowaniu przygotowawczym, które zostały obdarzone walorem wiarygodności. W ocenie Sądu mają one wspierać linię obrony Ł. G.. K. P. nie pamiętała szczegółów dotyczących znieważania policjantów, ale jednocześnie dokładnie zapamiętała ilość alkoholu, która miała ubyć z butelki. Nadto, w tym samym miejscu, co K. P., stali funkcjonariusze Policji, a z ich zeznań wynika, że mieli Ł. G. cały czas w zasięgu wzroku. Żaden z policjantów nie widział, by Ł. G. spożywał alkohol w domu. Zeznaniom K. P. przeczą także wnioski zawarte w opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej.

---

zeznania J. G. (1) w części

J. G. (1) przed Sądem zeznała, że gdy weszła do domu, to znajdował się już tam jej ojciec. Trzymał jakiś alkohol w ręce i go pił. Alkohol stał wcześniej w barku w lodówce. Widziała jak pił ze szklanki i z butelki. Wskazać należy, że z zeznań funkcjonariuszy Policji wynika, że mieli Ł. G. cały czas w zasięgu wzroku. Żaden z policjantów nie widział, by Ł. G. spożywał alkohol, tym bardziej ze szklanki, a nie tylko bezpośrednio z butelki. Jej zeznaniom przeczą także wnioski zawarte w opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej.

---

zeznania świadka P. W.

Zeznania świadka P. W. należy uznać za nieprzydatne dla ustalenia stanu faktycznego w sprawie. W czasie zdarzenia był on pod wpływem alkoholu i nie pamięta jego szczegółów.

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Oskarżony

3.1.Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
zgodna z zarzutem

I, III, IV, IX

Ł. G.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Odnośnie czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt 1 aktu oskarżenia

Zgodnie z art. 178b kk, kto, pomimo wydania przez osobę uprawnioną do kontroli ruchu drogowego, poruszającą się pojazdem lub znajdującą się na statku wodnym albo powietrznym, przy użyciu sygnałów dźwiękowych i świetlnych, polecenia zatrzymania pojazdu mechanicznego nie zatrzymuje niezwłocznie pojazdu i kontynuuje jazdę, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Zachowanie sprawcze polega na niezwłocznym niezatrzymaniu pojazdu mechanicznego i kontynuowanie jazdy na plecenie osoby uprawnionej do kontroli ruchu drogowego, poruszającej się pojazdem lub znajdującej się na statku wodnym albo powietrznym, przy użyciu sygnałów dźwiękowych i świetlnych. Polecenie zatrzymania pojazdu musi być wydane przez osobę uprawnioną do kontroli ruchu drogowego. Ponadto polecenie musi być wydane przez uprawnionego poruszającego się pojazdem lub znajdującego się na statku wodnym albo powietrznym oraz przy użyciu sygnałów dźwiękowych i świetlnych. Osoba zatrzymująca musi znajdować się w ruchu. (Art. 178b KK red. Stefański 2019, wyd. 23/R.A. Stefański)

Osoby uprawnione do dawania uczestnikom ruchu poleceń lub sygnałów zostały wymienione w art. 6 ust. 1 p.r.d. Są to m.in. policjant, inspektor Inspekcji Transportu Drogowego, strażnik gminny. Czuwanie nad bezpieczeństwem i porządkiem ruchu na drogach, kierowanie ruchem i jego kontrolowanie należą do zadań Policji (art. 129 ust. 1 p.r.d.), w stosunku do kierujących pojazdami Sił Zbrojnych RP – do Żandarmerii Wojskowej (art. 129 ust. 4); w pewnym zakresie uprawnienia te przysługują również funkcjonariuszom Straży Granicznej (art. 129 ust. 4a), inspektorom Inspekcji Transportu Drogowego (art. 129a), funkcjonariuszom (...) (Miejskiej) – art. 129b, straży parku i strażników leśnych (art. 129c). (Mozgawa Marek (red.), Kodeks karny. Komentarz aktualizowany, Opublikowano: LEX/el. 2019)

Ł. G. - po tym jak poruszający się za nim radiowozem funkcjonariusze Policji sierż. szt. M. S. i sierż. szt. Ł. W. (1) za pomocą sygnalizacji świetlnej i dźwiękowej wydali mu polecenie zatrzymania prowadzonego przez niego pojazdu marki O., nie zastosował się i kontynuował jazdę. Fakt ten wynika bezpośrednio z wyjaśnień samego oskarżonego, który przyznał, że nie reagował na polecenia funkcjonariuszy Policji i kontynuował jazdę aż do miejsca zamieszkania jego dzieci. Wyjaśnienia oskarżonego znalazły także potwierdzenie w zeznaniach policjantów, jak i jego córki J. G. (1), która z nim jechała. Nie ulega wątpliwości, że funkcjonariusze Policji byli osobami uprawnionymi do wydania oskarżonemu za pomocą sygnałów dźwiękowych i świetlnych polecenia zatrzymania się.

Odnośnie czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt 2 aktu oskarżenia

Art. 226 § 1 kk stanowi, że kto znieważa funkcjonariusza publicznego lub osobę do pomocy mu przybraną, podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

Nie budzi wątpliwości, że policjanci M. S. i Ł. W. (1) są funkcjonariuszami publicznymi, o których mowa w art. 226 § 1 kk. Zgodnie z art. 115 § 1 pkt 7 kk, funkcjonariuszem publicznym jest funkcjonariusz organu powołanego do ochrony bezpieczeństwa publicznego albo funkcjonariusz Służby Więziennej. W myśl art. 1 ust. 2 pkt 1 i 2, 2, ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz.U.2021.1882 t.j. z dnia 2021.10.18) do podstawowych zadań Policji należą: ochrona życia i zdrowia ludzi oraz mienia przed bezprawnymi zamachami naruszającymi te dobra, ochrona bezpieczeństwa i porządku publicznego, w tym zapewnienie spokoju w miejscach publicznych oraz w środkach publicznego transportu i komunikacji publicznej, w ruchu drogowym i na wodach przeznaczonych do powszechnego korzystania.

Znieważenie tych osób wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 226 § 1 KK, o ile miało miejsce podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych. Oznacza to, że znieważanie musi nastąpić w czasie pełnienia obowiązków służbowych i mieć z nimi związek. Obie te przesłanki muszą wystąpić łącznie. (Kodeks karny. Komentarz, red. prof. dr hab. R. S., rok 2021, L.)

Niewątpliwie do znieważenia sierż. szt. M. S. i sierż. szt. Ł. W. (1) doszło podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych. Funkcjonariusze Policji podejmowali wobec oskarżonego czynności w granicach swoich uprawnień, dążąc do ujęcia osoby, która nie zatrzymała się do kontroli drogowej.

Znieważenie polega na uwłaczaniu czci drugiego człowieka przez okazywanie mu pogardy, ubliżanie, obraźliwe zachowanie w stosunku do niego. Chodzi o naruszenie godności człowieka. Istotą znieważenia jest okazanie pogardy, która głębiej wyraża ujemny stosunek do wartości jaką reprezentuje człowiek niż lekceważenie (W. Kulesza, Zniesławienie i zniewaga. Ochrona czci i godności osobistej człowieka w polskim prawie karnym – zagadnienia podstawowe, Warszawa 1984, s. 174). Znieważanie jest tożsame z tym określeniem użytym w art. 216 KK. Chodzi o ubliżanie, naruszające godność osobistą oraz obrażanie, obejmujące uchybienie godności poprzez wypowiadanie niepochlebnych opinii, naruszających dobre imię (R.A. Stefański, Zniewaga: pojęcie i kryteria, [w:] M. Mozgawa (red.), Przestępstwa przeciwko czci i nietykalności cielesnej, Warszawa 2013, s. 148). (Kodeks karny. Komentarz, red. prof. dr hab. R. S., rok 2021, L.)

Oskarżony nazwał funkcjonariuszy Policji ,,pedałami”, ,,kurwami”. Zwrócenie się do funkcjonariuszy Policji - w okolicznościach niniejszej sprawy (podczas interwencji, zatrzymania) - poprzez użycie w/w słów stanowiło wyraz lekceważenia i pogardy, braku szacunku. W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, że słowa oskarżonego ubliżały pokrzywdzonym i godziły w ich godność, dobre imię.

Odnośnie czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt 3 aktu oskarżenia

Zgodnie z art. 178a § 4 kk, jeżeli sprawca czynu określonego w § 1 był wcześniej prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego albo za przestępstwo określone w art. 173, 174, 177 lub art. 355 § 2 popełnione w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego albo dopuścił się czynu określonego w § 1 w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego w związku ze skazaniem za przestępstwo, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Przepis art. 178a § 1 kk stanowi, że karze podlega, kto znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym.

Przedmiotem ochrony § 1 i 4 komentowanego przepisu jest bezpieczeństwo ruchu lądowego, wodnego i powietrznego (główny przedmiot ochrony) oraz życie i zdrowie (dodatkowy przedmiot ochrony) (J. Piórkowska-Flieger, [w:] Bojarski, Michalska-Warias, Piórkowska-Flieger, Szwarczyk, Kodeks karny, 2006, s. 320).

Niewątpliwie Ł. G. prowadził pojazd mechaniczny - kierował bowiem samochodem osobowym samochodem osobowym O. (...) o nr rej. (...). Bezsprzecznie też oskarżony poruszając się ulicami w miejscowości W. i C. prowadził pojazd w ruchu lądowym. Oskarżony w chwili popełnienia czynu zabronionego znajdował się w stanie nietrzeźwości. Zgodnie z treścią art. 115 § 16 kk stan nietrzeźwości zachodzi, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. Ł. G. odmówił poddania się badaniu trzeźwości. Wobec tego, udano się z nim do (...) w W. w celu pobrania krwi do badania. W próbce pobranej o godz. 23:15 stwierdzono 1,20 ‰, o godz. 00:15 – 0,92 ‰ i o godz. 01:15 – 0,73 ‰. W złożonych wyjaśnieniach Ł. G. kwestionował to, że znajdował się w stanie nietrzeźwości. Podawał, że alkohol wypił już po tym, gdy dojechał do C. 32 ze stacji paliw. Wyjaśnienia te nie zasługiwały jednak na danie im wiary w świetle zeznań funkcjonariuszy Policji, wyników przeprowadzonych badań krwi, a przede wszystkim wniosków zawarty w opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej. O ile oskarżony spożyłby około godziny 22:40 (o godzinie 22:50 Ł. G. został zatrzymany k. 3) 500 ml whiski (minimalna procentowa zawartość alkoholu w whisky to 40%, najczęściej jednak trunki te posiadające między 43-46% alkoholu), to uwzględniając procesy wchłaniania i eliminacji alkoholu z organizmu, po całkowitym wchłonięciu do krwioobiegu (około godziny 23:40-00:10) stężenie alkoholu we krwi wyniosłoby około 2,04 ‰. Tymczasem z badań krwi wynika, że o godz. 23.15 (25 minut po zatrzymaniu) stężenie alkoholu etylowego we krwi Ł. G. wynosiło 1,20 ‰, a o godzinie 00.15 wykazało już tendencję malejącą (eliminacja) wynosząc 0,92 ‰. W ocenie Sądu nie budzi zatem wątpliwości, że oskarżony kierował samochodem osobowym w dniu 04 listopada 2020 roku znajdując się wstanie nietrzeźwości.

Oskarżony był przy tym skazany za czyn z art. 178a § 1 kk - prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 29 września 2009 roku w sprawie II K 200/09. Skazanie te w dacie orzekania w niniejszej sprawie nie uległo zatarciu. Należy stwierdzić więc, że zachowanie Ł. G. wypełniło znamiona przestępstwa z art. 178a § 4 kk.

Nadto Ł. G. czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo z art. 178a § 1 kk, będąc skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 29 września 2009 roku w sprawie II K 200/09 na karę 1 roku pozbawia wolności, który został objęty wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Chełmnie z dnia 25 lutego 2014 roku w sprawie VII K 515/13 za przestępstwa z art. 178a § 1 kk i art. 286 § 1 kk, na karę łączną 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 04 lutego 2015 roku do 12 kwietnia 2016 roku, wobec powyższego jego zachowanie wypełnia dyspozycję art. 64 § 1 kk.

Art. 180a kk, kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu, prowadzi pojazd mechaniczny, nie stosując się do decyzji właściwego organu o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Przedmiotem ochrony art. 180a kk jest bezpieczeństwo ruchu drogowego odbywającego się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania i w strefie ruchu (J. Lachowski, w: Konarska-Wrzosek, Kodeks karny, 2016, s. 835).

Zachowanie sprawcze polega na prowadzeniu pojazdu mechanicznego przez osobę, której decyzją właściwego organu zostały cofnięte uprawnienia do kierowania pojazdami. (Kodeks karny. Komentarz red. prof. dr hab. R. S., rok 2021, L.)

Decyzją Starosty (...) nr KM. (...).12.2020.SO z dnia 16 marca 2020 roku, cofnięto Ł. G. uprawnienia do kierowania pojazdem kat. AM, B1, B. Decyzja ta stała się ostateczna. W swoich wyjaśnieniach oskarżony podał, że wiedział że ma zatrzymane prawo jazdy za przekroczenie dozwolonej ilości punktów karnych. Ł. G. prowadząc w dniu 04 listopada 2020 roku pojazd osobowy marki O. swoim zachowaniem dopuścił się zatem bezsprzecznie także popełnienia przestępstwa z art. 180a kk.

Odnośnie czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt 4 aktu oskarżenia

W pierwszej kolejności wskazać należy, że Sąd omyłkowo w treści wyroku, powielając błąd znajdujący się na egzemplarzu aktu oskarżenia znajdującym się w aktach sprawy, w którym nie dokonano wykreślenia – jak w jego odpisach, obok art. 209 § 1 kk powołał art. 209 § 1 a kk. Opis czynu zawarty w akcie oskarżenia, jak i treść postanowienie o przedstawieniu zarzutów, brak uprzedzenia stron o zmianie kwalifikacji prawnej czynu przez sąd, jak również brak odzwierciedlenia dodatkowego znamienia w sentencji wyroku - wskazują w sposób nie budzący wątpliwości, że w niniejszej sprawie było prowadzone postępowanie o przestępstwo z art. 209 § 1 kk.

Zgodnie z art. 209 § 1 kk, kto uchyla się od wykonania obowiązku alimentacyjnego określonego co do wysokości orzeczeniem sądowym, ugodą zawartą przed sądem albo innym organem albo inną umową, jeżeli łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych albo jeżeli opóźnienie zaległego świadczenia innego niż okresowe wynosi co najmniej 3 miesiące, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

Zgodnie z art. 209 § 1 kk źródłem stwierdzenia obowiązku alimentacyjnego może być wyłącznie określające co do wysokości zobowiązania orzeczenie sądowe, ugoda zawarta przed sądem albo innym organem albo inna jakakolwiek umowa, której treścią jest zobowiązanie alimentacyjne.

Przestępstwa z art. 209 § 1 kk może zatem dopuścić się tylko ten, kto mógłby wykonać ciążący na nim obowiązek, ale nie czyni tego mimo realnych możliwości. Sprawca nie wypełnia zatem obowiązku, bo nie chce go wypełnić lub ten obowiązek lekceważy (post. SN z 17.4.1996 r., II KRN 204/96, Prok. i Pr. 1996, Nr 11, poz. 4).

Nie budzi wątpliwości, że czyn oskarżonego Ł. G. wypełnia znamiona przestępstwa z art. 209 § 1 kk. Na oskarżonym ciąży obowiązek alimentacyjny na rzecz syna wynikający z wyroku Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 26 marca 2018 roku, sygn. akt III RC 83/17 w kwocie 350 złotych miesięcznie. Oskarżony nie wywiązywał się w żadnym stopniu z tego obowiązku w okresie od dnia 05 marca 2020 roku do dnia 16 grudnia 2020 roku, co zresztą sam przyznał. Zaległość z tego tytułu przekracza zatem równowartość więcej niż 3 świadczeń okresowych. Potwierdzają to zarówno zeznania P. Z., jak i zgromadzone w sprawie dokumenty w postaci zaświadczenia o bezskuteczności egzekucji alimentów dnia 23 października 2020 roku i informacja o stanie zaległości z dnia 17 grudnia 2020 roku, oba pochodzące od Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Wąbrzeźnie. W okresie tym Ł. G. nie korzystał ze świadczeń z pomocy społecznej, nie był zarejestrowany jako osoba bezrobotna ani osadzony w zakładzie karnym. Oskarżony w toku postępowania nie sygnalizował żadnych dolegliwości zdrowotnych. Ł. G. miał zatem obiektywną możliwość pozyskania odpowiednich środków pozwalających na realizację nałożonego na niego obowiązku, jednak z obowiązku tego się nie wywiązywał.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala w ocenie Sądu na przyjęcie, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanych mu czynów umyślnie z zamiarem bezpośrednim.

W niniejszej sprawie nie zachodzą żadne okoliczności wyłączające bezprawność oraz winę, a zatem oskarżonemu można zasadnie można było przypisać sprawstwo w odniesieniu do dokonanych przez niego występów.

3.2.Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

3.3.Warunkowe umorzenie
postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

3.4.Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

3.5.Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE
I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

Ł. G.

III

IV, V

VII

VIII

1-4

1, 3

– przestępstwo z art. 178b kk zagrożone jest karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5

- wymierzając oskarżonemu karę Sąd miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk

- wymierzając oskarżonemu karę Sąd miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk. Sąd miał na względzie stopień społecznej szkodliwości, bacząc przy tym by dolegliwość nie przekraczała stopnia winy oskarżonego. Sąd miał także na względzie cele zapobiegawcze i wychowawcze kary, jak też dyrektywy w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd uwzględnił w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na nim obowiązków a także rodzaj i rozmiar ujemnych następstw popełnionego przestępstwa.

- w ocenie Sądu orzeczona kara 10 miesięcy pozbawienia wolności spełni cele wychowawcze i zapobiegawcze względem oskarżonego. Orzeczona kara będzie stanowiła dolegliwość adekwatną do popełnionego czynu, uświadomi oskarżonemu jego społeczną szkodliwość oraz skłoni go do przestrzegania porządku prawnego. Pozwoli mu przemyśleć swoje dotychczasowe postępowanie i wdroży przez to do przestrzegania porządku prawnego

- w ocenie Sądu wysokość wymierzonej kary jest zasadna i adekwatna do całokształtu okoliczności ujawnionych w sprawie i odpowiada wymogom prewencji ogólnej, spełniając potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa

- Sąd wymierzając karę miał na uwadze znaczny stopień winy oskarżonego. Oskarżony jest osobą dorosłą, nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości co do jego poczytalności, wobec czego w czasie czynu mógł w pełni rozpoznać jego znaczenie i pokierować swoim postępowaniem.

- jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował działanie oskarżonego pod wpływem alkoholu oraz uprzednią karalność

- Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności łagodzących

- na podstawie art. 42 § 1a pkt 1 kk w zw. z art. 43 § 1 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat, bowiem orzeczenie zakazu pojazdu w przypadku skazania za przestępstwo z art. 178b kk jest obligatoryjne,

w ocenie Sądu, w przypadku oskarżonego wyeliminowanie go z ruchu drogowego dla bezpieczeństwa własnego, a przede wszystkim bezpieczeństwa innych użytkowników na okres 3 lat będzie wystarczającym okresem,

- przestępstwo z art. 226 § 1 kk zagrożone jest grzywną, karą ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku

- wymierzając oskarżonemu karę Sąd miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk

- w ocenie Sądu orzeczona kara 6 miesięcy pozbawienia wolności spełni cele wychowawcze i zapobiegawcze względem oskarżonego. Orzeczona kara będzie stanowiła dolegliwość adekwatną do popełnionego czynu, uświadomi oskarżonemu jego społeczną szkodliwość oraz skłoni go do przestrzegania porządku prawnego. Pozwoli mu przemyśleć swoje dotychczasowe postępowanie i wdroży przez to do przestrzegania porządku prawnego

Oskarżony w trakcie interwencji używał wobec funkcjonariuszy Policji słów wulgarnych, obraźliwych. Dał tym samym dowód na to, że nie szanuje powagi funkcjonariuszy publicznych

- jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował działanie oskarżonego pod wpływem alkoholu oraz uprzednią karalność

- Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności łagodzących

- Sąd na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł od oskarżonego na rzecz M. S. i Ł. W. (2) tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę kwotę po 500 złotych,

- Sąd miał na uwadze, że szkody niemajątkowej nie sposób wyrównać za pomocą świadczeń pieniężnych, lecz zadośćuczynienie w orzeczonym zakresie powinno w częściowo złagodzić ujemne przeżycia pokrzywdzonych

- w myśl art. 11 § 3 kk, jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów i wymierza karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu innych środków przewidzianych w ustawie na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów, w związku z czym Sąd wymierzył oskarżonemu karę na podstawie art. 178a § 4 kk, który przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5

- orzeczenie kary pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy wymiarze jest najtrafniejszym środkiem reakcji karnej, jaki można było zastosować wobec Ł. G.

- jedynie kara pozbawienia wolności w orzeczonym wymiarze spełni cele dla niej przewidziane i wdroży oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego w przyszłości. Podkreślić należy, że Ł. G. nie wyciągnął wniosków z poprzedniego skazania za prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości. W ocenie Sądu wysokość wymierzonej kary jest zasadna i adekwatna do całokształtu okoliczności ujawnionych w sprawie i odpowiada wymogom prewencji ogólnej, spełniając potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

-oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd miał na uwadze dyrektywy określone w art. 115 § 2 kk. Sąd uznał, że stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez Ł. G. jest wysoki. Oskarżony dopuścił się przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji. Swoim zachowaniem naraził na niebezpieczeństwo nie tylko siebie, swoje małoletnie dzieci i kolegę, którzy z nim podróżowali, ale też innych uczestników tego ruchu. Sąd wziął również pod uwagę okoliczności zdarzenia, tj. niezatrzymanie się do kontroli drogowej mimo wydawanych poleceń przez funkcjonariusza Policji, wysokość zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu, porę dnia i miejsce popełnienie przestępstwa,

- za okoliczność obciążającą Sąd uznał uprzednią karalność oskarżonego, w tym za przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji. Oskarżony zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach recydywy zwykłej. Poprzednie skazanie za popełnienie przestępstwa z art. 178a § 1 kk ani pobyt w zakładzie karnym nie powstrzymały oskarżonego. Rodzaj naruszonych norm prawnych oraz okoliczności popełnienia czynu stanowią okoliczności obciążające, wskazujące jednocześnie, iż oskarżony jest osobą wysoce zdemoralizowaną.

- Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności łagodzących

- na podstawie art. 42 § 3 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio

- zgodnie z art. 42 § 3 kk sąd orzeka zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio w razie popełnienia przestępstwa określonego w art. 178a § 4 kk, chyba że zachodzi wyjątkowy wypadek, uzasadniony szczególnymi okolicznościami. W niniejszej sprawie taki wypadek nie zachodził.

- na podstawie art. 43a § 2 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 10.000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w W.

- przepis art. 43a § 2 kk wskazuje, że orzeczenie wobec oskarżonego wskazanego świadczenia pieniężnego jest obligatoryjne w sytuacji za przestępstwo z art. 178a § 4 kk

- jego wysokość została orzeczona wobec oskarżonego w najniższym możliwym wymiarze czyli przez zasądzenie od niego na rzecz wskazanego Funduszu kwoty 10.000 zł

- art. 209 § 1 kk przewiduje zagrożenie grzywną, karą ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku

- w ocenie Sądu orzeczona kara 6 miesięcy pozbawienia wolności spełni cele wychowawcze i zapobiegawcze względem oskarżonego. Orzeczona kara będzie stanowiła dolegliwość adekwatną do popełnionych czynów, uświadomi oskarżonemu ich społeczną szkodliwość oraz skłoni go do przestrzegania porządku prawnego

- oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd miał na uwadze dyrektywy określone w art. 115 § 2 kk. Oskarżony swoim zachowaniem godził bezpośrednio w zabezpieczenie materialnych podstaw egzystencji swojego syna

- jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował uprzednią karalność oskarżonego, w tym za przestępstwo niealimentacji

- Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności łagodzących

- Sąd na podstawie art. 85 § 1 kk, art. 86 § 1 kk połączył orzeczone wobec Ł. G. w punktach I, III, VI oraz IX kary pozbawienia wolności i wymierzył mu łączną karę 2 lat pozbawienia wolności;

- Sąd miał na względzie prewencyjne dyrektywy jej wymiaru i związek podmiotowo - przedmiotowy zachodzący pomiędzy czynami,

- pomiędzy przestępstwami popełnionymi przez oskarżonego zachodził generalnie bliski związek czasowy i miejscowy. Czyny oskarżonego skierowane były jednak przeciwko innym dobrom prawnym

- za zastosowaniem zasady asperacji przemawiała potrzeba uwzględnienia prewencyjnego oddziaływania kary, tak w znaczeniu prewencji indywidualnej, jak i ogólnej

- w ocenie Sądu kara w orzeczonym wymiarze jest adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonego, uzmysławiająca oskarżonemu naganność oraz niedopuszczalność podobnych zachowań

- Ł. G. nie wyciągał konstruktywnych wniosków ze swoich poprzednich skazań i dopuścił się popełnienia występków wypełniających znamiona artykułów, za które był już karany. Oskarżony powinien zrozumieć niewłaściwość i bezprawność swych czynów i ponieść odpowiednie konsekwencje prawne

- Sąd na podstawie art. 90 § 2 kk w zw. z art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 kk połączył orzeczone wobec Ł. G. w punktach II oraz VII środki karne zakazy prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i wymierzył mu łączny środek karny zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio, mając na uwadze, że w razie orzeczenia za zbiegające się przestępstwa zakazów tego samego rodzaju, sąd stosuje odpowiednio przepisy o karze łącznej

5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

Ł. G.

XII

1-3

- oskarżony był zatrzymywany do sprawy, dlatego okres ten, na podstawie art. 63 § 1 kk, należało zaliczyć mu na poczet kary

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował
określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez
stronę

7. KOSZTY PROCESU

Punkt

rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

XIII

Mając na uwadze sytuację finansową Ł. G. Sąd na podstawie art. 624 § 1 kpk Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, a wydatkami poniesionymi w sprawie obciążył Skarb Państwa.

8. PODPIS

II K 11/21

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE