Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 38/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim wydany w dniu 13 grudnia 2022 roku w sprawie o sygn. akt VII K65/22.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut pierwszy (1) apelacji wniesionej przez prokuratora dotyczył błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść polegający na niezasadnym przyjęciu, że oskarżony L. J. nie dopuścił się zarzuconego mu czynu i brak jest dowodów, aby był jego sprawcą, podczas gdy prawidłowo poczynione ustalenia faktyczne powinny prowadzić do odmiennych wniosków, w szczególności przy uwzględnieniu, że świadek K. B. w dniu 6 maja 2021 r. widział, iż to oskarżony był sprawcą czynu, natomiast pozostali świadkowie przesłuchani w sprawie widzieli, że sprawcą czynu był użytkownik pojazdu, którym poruszał się oskarżony, którym to pojazdem oskarżony poruszał się także w innych datach, a nadto czyn ten został popełniony w pobliżu miejsca zamieszkania oskarżonego, jak również przy uwzględnieniu, że świadkowie po dacie czynu widzieli zachowania L. J. polegające na wyrzucaniu petard hukowych z auta, przy czym oskarżony posiadał motyw takiego zachowania w postaci uprzedniego skonfliktowania się z osobami, którym następnie przeszkadzał w polowaniu, które to okoliczności łącznie pozwalają na stwierdzenie, iż sprawcą czynu był oskarżony.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut pierwszy (1) zawarty w apelacji prokuratora nie zasługuje na uwzględnienie. W ocenie sądu okręgowego zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd I instancji z dowodów ujawnionych w toku przewodu sądowego odpowiada zasadom logicznego rozumowania oraz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego. Fakt ten nie pozwala na przyjęcie, iż w niniejszej sprawie sąd rejonowy przekroczył granice swobodnej oceny dowodów, a tym samym, dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, mogącego mieć wpływ na jego treść. Rację ma skarżący, że oskarżony pozostaje w konflikcie z myśliwymi - członkami Koła (...) (...) w P.. Jest to okoliczność bezsporna, którą potwierdza przeprowadzone postępowanie w sprawie o sygn. akt II Ca 550/21 Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim dotyczące rozpoznania odwołania L. J. od uchwały Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w P. o wykluczeniu go jako członka z koła. W tej sytuacji oskarżony miał motyw, aby przeszkadzać myśliwym w polowaniu rzucając petardy hukowe i płosząc w ten sposób zwierzynę. Z drugiej strony również członkowie koła (...) widząc w nocy podczas polowania poruszający się samochód tej samej marki jakim poruszał się oskarżony, mieli przekonanie, że to tylko on mógł kierować tym pojazdem i rzucać petardy hukowe i nikt inny tego robić nie mógł. Kluczowym zagadnieniem w tej sprawie jest ustalenie jakim samochodem poruszał się oskarżony w okresie objętym zarzutem. Sąd I instancji ustalił, że oskarżony w tym czasie nie korzystał ze swojego samochodu marki F. (...) koloru srebrnego nr rej (...), gdyż miał awarię i był on w warsztacie samochodowym M. J., który go naprawiał. Oskarżony dołączył kserokopię dowodu rejestracyjnego tego samochodu z przeprowadzonym badaniem technicznym w dniu 27 sierpnia 2021 roku - po jego naprawie (powinna być przeprowadzone w lutym 2021 r.), co dodatkowo przemawia za wiarygodnością jego wyjaśnień, iż samochód ten był uszkodzony w okresie objętym zarzutem i nie mógł go oskarżony w terminie poddać kolejnemu badaniu technicznemu. Podnieść należy, iż ustaleń tych nie zakwestionował w złożonej apelacji prokurator wskazując, że oskarżony w okresie objętym zarzutem poruszał się samochodem tej samej marki tylko koloru szarego. Apelant wskazał, że kolory srebrny i szary obu samochodów jakimi dysponował oskarżony w okresie objętym zarzutem są w nocy podobne. Kluczowym dowodem w tej sprawie miały być zeznania świadka K. B. złożone w postępowaniu przygotowawczym, w których zeznał, że widział oskarżonego w samochodzie, z którego rzucano petardy hukowe. Nie dostrzega skarżący, że K. B. w tym czasie, gdy miał rozpoznać oskarżonego jako kierującego srebrnym samochodem marki F. (...), z którego rzucano petardy hukowe jechał jako pasażer jednym samochodem razem z B. W., który nie rozpoznał kierującego samochodem, z którego rzucano petardy hukowe , a jedynie stwierdził, że był to samochód L. J.. Ponadto B. W. zeznał, że ,,skręciłem swoim autem w drogę polną za F. (...). Po chwili przejeżdżając obok posesji L. J. zauważyliśmy, tego F. (...) koloru srebrnego z charakterystycznym orurowaniem na tej posesji L. J.. Przejechaliśmy obok i udaliśmy się dalej wykonywać polowanie. Po około 15 minutach również słyszeliśmy głośne wystrzały" ( k-12v-13). Z kolei K. B. w pierwszych swoich zeznaniach złożonych w postępowaniu przygotowawczym zeznał ,,my naszym autem skręciliśmy za tym autem L. J.. Co jakiś czas wyrzucane były z F. (...) kolejne petardy hukowe. Samochód L. J. w końcu skręcił na posesję L. J. i wygasił światła. My nie zatrzymaliśmy się i pojechaliśmy dalej"

( k-22v). Analizując treść zeznań obu świadków stwierdzić należy, że różnią się one zasadniczo co do istotnych szczegółów. Przede wszystkim K. B. rozpoznał kierującego F. (...) i cały czas miał kontakt wzrokowy z kierowanym przez niego samochodem, aż do momentu zaparkowania go i wygaszenia świateł na posesji oskarżonego. B. W. nie rozpoznał oskarżonego jako kierującego samochodem F. (...) i nie wynika z treści jego zeznań, aby miał cały czas kontakt wzrokowy z pojazdem F. (...), aż do momentu jego zaparkowania na posesji oskarżonego. B. W. składając zeznania na rozprawie w dniu 6 października 2022 roku ponadto wskazał, że jest pewny, że widział samochód oskarżonego, gdyż zna go dobrze nawet po numerze rejestracyjnym ,, jest (...) tam jest na pewno G”. Czyli w dniu zdarzenia oskarżony musiałby poruszać się swoim samochodem F. (...) koloru srebrnego o nr. rej. (...), a z ustaleń sądu I instancji ( których nie kwestionuje apelant) wynika, że był on wówczas w naprawie. Ponadto jest rzeczą oczywistą, że skoro świadkowie K. B. i B. W. jechali razem wówczas jednym samochodem i obserwowali to samo zdarzenie, to musieli rozmawiać na temat tego co widzieli. Niewątpliwie K. B. podzieliłby się informacją z B. W., że wyraźnie widział, iż kierowcą samochodu, za którym jechali był oskarżony, a takiej informacji nie ma w zeznaniach B. W.. Ponadto świadek ten zeznał, że gdy odjechali spod posesji oskarżonego i udali się dalej wykonywać polowanie, to po około 15 minutach również usłyszeli głośne wystrzały. Oznaczałoby to, że oskarżony natychmiast po przyjeździe do swojej posesji opuścił ją, aby rzucać petardy hukowe, co nie jest logiczne. Na rozprawie w dniu 6 października 2022 roku świadek K. B. zeznał, że wówczas gdy był na polowaniu razem z B. W. nie widział osoby kierującego pojazdem, z którego wyrzucano petardy hukowe ( k-107). Po ujawnieniu przez odczytanie zeznań złożonych w postępowaniu przygotowawczym, świadek stwierdził, że nie pamięta, czy oskarżony J. jechał w aucie z którego wyrzucano petardy hukowe. Rozbieżności w swoich zeznaniach wyjaśnił zbyt długim okresem czasu od zdarzenia, aby dokładnie pamiętać kto prowadził samochód, który wówczas obserwował. Wbrew stanowisku prokuratora nie są to zeznania pozwalające na dokonanie ustaleń, że był to na pewno oskarżony. Przede wszystkim rozpoznanie kierowcy auta, z którego rzucano petardy hukowe było najistotniejszym szczegółem, który podał świadek i właśnie ten szczegół powinien pamiętać, tym bardziej, że pierwsze swoje zeznania składał w dniu 29 grudnia 2021 roku, a więc ponad siedem miesięcy od zdarzenia, które opisywał (06.05.2021 r). Skoro świadek po siedmiu miesiącach pamiętał tak ważny szczegół, że rozpoznał oskarżonego jako kierującego samochodem, z którego rzucano petardy hukowe, to ten jeden szczegół powinien także pamiętać składając zeznania w dniu 06 października 2022 roku przed sądem I instancji. Nie oznacza to, że świadek ten zeznał dwukrotnie nieprawdę (co podnosi skarżący w apelacji), gdyż przekonanie świadka, że tylko to mógł być oskarżony było tak duże, że widząc sylwetkę kierowcy był przekonany, że to jest oskarżony, gdyż przede wszystkim tak jak i inni świadkowie skupił swoją uwagę w pierwszej kolejności na samochodzie, którym się poruszał sprawca rzucania petard hukowych. Żaden natomiast z przesłuchanych świadków nie posiadał wiedzy, że oskarżony dysponował dwoma samochodami tej samej marki w różnych kolorach. Każdy ze świadków widząc F. (...), z którego rzucano petardy hukowe od razu skojarzył, że może to być tylko oskarżony, nie dopuszczając innej możliwości. Ocena dokonana przez sąd I instancji zeznań pozostałych świadków także pozostaje pod ochroną art. 7 kpk. Przede wszystkim żaden z przesłuchanych świadków nie rozpoznał oskarżonego jako osoby, która z samochodu rzucała petardy hukowe podczas polowania. Świadkowie P. S. (1) i P. S. (2) nie widzieli oskarżonego jako osoby rzucającej petardy hukowe na polowaniach w dniach 20 kwietnia 2021 roku ( P. S. ) i 13 maja 2021 roku ( P. S.), a jedynie stwierdzili, że rozpoznali samochód oskarżonego, z którego kierujący wyrzucał petardy hukowe. Sąd I instancji szczegółowo dokonał analizy zeznań tych świadków podnosząc przede wszystkim, że dokonane przez nich obserwacje w nocy przez urządzenia termowizyjne, ze znacznych odległości nie pozwalają na przyjęcie, że na pewno widzieli samochód oskarżonego, z którego kierowca wyrzucał petardy hukowe. Niewątpliwie świadkowie ci mogli rozpoznać samochód tej samej marki jaki posiadał oskarżony i stąd ich przekonanie, że to oskarżony rzucał z tego pojazdu petardy hukowe. W przypadku P. S. (1) dodatkowym argumentem za takim przekonaniem był fakt, iż po tym zdarzeniu ( po około 2 miesiącach) miał spotkanie w lesie z oskarżonym, który był samochodem F. (...) i przy nim wyrzucił petardy hukowe. Nie oznacza to jednak, że w czasie zdarzenia objętego zarzutem także na pewno to oskarżony wyrzucał petardy hukowe ze swojego samochodu. Nie ma racji skarżący, że P. S. (1) rozpoznał ten sam samochód, który widział podczas polowania w dniu 13 maja 2021 roku, z którego były wyrzucane petardy hukowe, gdyż świadek ten jedynie mógł rozpoznać samochód tej samej marki, ale nie ten sam samochód. Fakt, iż w pobliżu miejsca polowań mieszka oskarżony i posiada samochody marki F. (...) oraz aplikację do śledzenia terminów polowań również nie przesądza jego sprawstwa, gdyż samochód marki F. (...) w kolorze ciemnym mają także inne osoby, które również mogą śledzić w odpowiedniej aplikacji terminy polowań. Nie koniecznie muszą to jednak być myśliwi, a wręcz przeciwnie mogą to być osoby, które są zagorzałymi przeciwnikami polowań na zwierzęta i to może być motywem ich działania w celu dezorganizacji kolejnych polowań poprzez płoszenie zwierzyny.

Wniosek

O uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro zarzut pierwszy zawarty w apelacji prokuratora nie zasługiwał na uwzględnienie, to brak było podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

3.2.

Zarzut drugi (2) apelacji wniesionej przez prokuratora dotyczył obrazy przepisów postępowania, która mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia, a to:

a) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 § 1 kpk polegającą na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów i sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego ocenie dowodu w postaci:

- zeznań świadka K. B. poprzez uznanie za wiarygodne jego zeznań składanych w dniu 6 października 2022 r. na etapie postępowania sądowego z jednoczesnym odmówieniem wiarygodności zeznaniom złożonym w dniu 29 grudnia 2021 r. na etapie postępowania przygotowawczego oraz poprzez przyjęcie, że świadek ten w toku rozprawy wycofał się z zeznań złożonych w toku postępowania przygotowawczego, iż widział, że w dniu 6 maja 2021 r. oskarżony był sprawcą czynu, podczas gdy świadek ten po odczytaniu jego zeznań z postępowania przygotowawczego nie zaprzeczył, iż widział oskarżonego i nie wycofał się z poprzednich zeznań, zaś rozbieżności w zeznaniach złożonych na różnych etapach postępowania wytłumaczył w ten sposób, iż z uwagi na zbyt długi upływ czasu już nie pamięta, czy widział L. J. w dacie czynu, w konsekwencji czego za wiarygodne należało uznać jego zeznania złożone na etapie postępowania przygotowawczego, które zostały złożone około 7 miesięcy po dacie czynu, tj. w chwili, gdy z uwagi na znacznie krótszy okres pomiędzy datą czynu a datą złożenia zeznań, świadek ten pamiętał przebieg zdarzenia, natomiast zeznania przed sądem zostały złożone po upływie około 1 roku i 5 miesięcy od daty czynu i cechowały się niższym stopniem wiarygodności z uwagi na niepamięć spowodowaną upływem czasu;

- zeznań świadków P. S. (1), B. W., P. S. (2) i K. B., poprzez dmówienie wiarygodności ich zeznaniom, że w dacie czynu widzieli, iż jego sprawcą był użytkownik samochodu, który należał do oskarżonego, z jednoczesnym daniem wiary oskarżonemu, iż nie dopuścił się on zarzuconego czynu i nie dysponował w dacie czynu pojazdem dostrzeżonym przez świadków, podczas gdy analiza materiału dowodowego pozwala przyjąć, że oskarżony po oddaniu do warsztatu pojazdu marki F. (...) koloru srebrnego poruszał się podobnym samochodem tej samej marki i koloru szarego, a nadto świadkowie widzieli oskarżonego w pojeździe także w innych datach niż w dniu czynu i jednoznacznie zeznali, że w dniu czynu rozpoznali pojazd oskarżonego, jak również świadek P. S. (1) widział gdy oskarżony wyrzucał z tego pojazdu petardy hukowe, zeznając następnie, iż był to ten sam pojazd który był użytkowany przez sprawcę czynu, w konsekwencji czego za wiarygodne należało uznać zeznania wymienionych świadków stwierdzające, iż w dacie czynu widzieli, że jego sprawcą był użytkownik pojazdu, który świadkowie rozpoznali jako pojazd należący do oskarżonego;

- wyjaśnień oskarżonego poprzez uznanie za wiarygodne, że został on przez świadków wskazany jako sprawca zarzuconego czynu wyłącznie z uwagi na istniejący pomiędzy nim a świadkami konflikt, który skutkował wykluczeniem oskarżonego z koła łowieckiego, z jednoczesnym pominięciem, że okoliczność ta w świetle całokształtu materiału dowodowego świadczy o motywie działań oskarżonego, który z uwagi na wymieniony wyżej konflikt i uprzednie wykluczenie z koła łowieckiego umyślnie przeszkadzał w polowaniu wyżej wymienionym świadkom;

b) art. 5§ 2 kpk poprzez rozstrzygnięcie wątpliwości na korzyść oskarżonego w sytuacji, gdy materiał dowodowy zgromadzony w sprawie pozwalał na jednoznaczne ustalenie, iż sprawcą czynu był L. J..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut drugi (2) zawarty w apelacji prokuratora nie zasługiwał na uwzględnienie. Aby skutecznie podnosić zarzut naruszenia wynikającej z art. 7 kpk zasady swobodnej oceny dowodów należy wykazać, że ustalenia sądu meriti oraz ocena zgromadzonego w niniejszej sprawie istotnego materiału dowodowego z punktu widzenia postawionego oskarżonemu zarzutu nie została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 kpk), a nadto nie była wynikiem rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk) oraz uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1pkt1 kpk) - zobacz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 1990 r., OSNKW 1991 r., nr 7-9, poz. 41 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 września 1998 r., Prok i Pr. 1999 r., nr 2 poz.6). Sąd I instancji prawidłowo zgromadził w sprawie materiał dowodowy i dokonał jego oceny. Wskazał dlaczego dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego. Ponadto dokonał wnikliwej oceny zeznań świadków P. S. (1), B. W., P. S. (2), K. B. i uzasadnił dlaczego uznał, że zachodzą wątpliwości odnośnie przyjęcia na podstawie tych zeznań, że to oskarżony dokonał zarzuconego mu czynu. Aktualne są rozważania sądu okręgowego zawarte w punkcie 3.1 uzasadnienia. Nie jest trafny argument prokuratora, że skoro sąd I instancji nie dał wiary zeznaniom świadka K. B. to oznacza, że świadek ten dwukrotnie zeznawał nieprawdę, gdyż na etapie postępowania przygotowawczego zeznał, że rozpoznał oskarżonego, a na etapie postępowania sądowego nie pamiętał tego faktu zasłaniając się niepamięcią. Zdaniem sądu okręgowego zeznania K. B. i pozostałych ww. świadków wynikają z ich subiektywnego przeświadczenia, że to na pewno oskarżony rzucał podczas polowań petardy hukowe, gdyż nie dopuszczali innej możliwości rozpoznając samochód marki F. (...), z którego rzucano petardy i posiadając wiedzę, że takim samochodem poruszał się zawsze oskarżony. Wiedzieli także o konflikcie pomiędzy myśliwymi z ich koła i oskarżonym. Trafne są także argumenty podniesione przez sąd I instancji, iż zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa złożono dopiero 30 listopada 2021 roku ( wszczęto postępowanie 03.12.2021 r.), a zatem po ponad 6 miesiącach od zaistniałego zdarzenia w dniu 6 maja 2021 roku , co także mogło mieć wpływ na zeznania świadka K. B.. Również rację ma oskarżony, iż gdyby natychmiast świadkowie K. B. i B. W. powiadomili o zaistniałym zdarzeniu Policję, to istniała możliwość przeszukania jego samochodu, który miał być zaparkowany na posesji oskarżonego pod kątem zabezpieczenia petard hukowych, które powinny się w nim znajdować w dniu 6 maja 2021 roku. Nie jest także trafny zarzut prokuratora, że zaskarżony wyrok został wydany z obrazą przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia tj. art. 5§ 2 kpk poprzez rozstrzygniecie wątpliwości na korzyść oskarżonego w sytuacji, gdy materiał dowodowy zgromadzony w sprawie pozwalał na ustalenie, że sprawcą był L. J.. Podnieść należy, że zarzut naruszenia art.5§2 kpk nie może być stawiany łącznie z obrazą art. 7 kpk, a to z tego powodu, iż naruszenie zasady in dubio pro reo możliwe jest jedynie wtedy, gdy sąd w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe i w sposób zgodny z art. 7 kpk ocenił zgromadzone dowody, a pomimo tego z dowodów uznanych za wiarygodne nadal wynikają co najmniej dwie równoprawne wersje faktyczne i organ procesowy rozstrzyga niedających się usunąć wątpliwości , niezgodnie z kierunkiem określonym w przepisie art. 5 §2 kpk (Postanowienie Sądu Najwyższego -Izba karna z dnia 14.07.2022 r., II KK 263/22, opubl. Prok i Pr. 2022/10/12). Sąd I instancji wyczerpująco wyjaśnił dlaczego w przedmiotowej sprawie zastosował zasadę in dubio pro reo skutkującą wydaniem wyroku uniewinniającego. Sąd II instancji podziela argumenty podniesione przez sąd meriti i ponowne ich przytaczanie jest zbędne.

Wniosek

O uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro zarzut drugi zawarty w apelacji prokuratora nie zasługiwał na uwzględnienie, to brak było podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd okręgowy utrzymał w mocy wyrok sądu meriti, który został zaskarżony na niekorzyść oskarżonego przez prokuratora.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Skoro zarzuty podnoszone w apelacji przez prokuratora nie zasługiwały na uwzględnienie, należało zaskarżony wyrok utrzymać w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt 2 wyroku sądu okręgowego.

Sąd okręgowy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego L. J. kwotę 840 złotych tytułem zwrotu kosztów ustanowionego obrońcy za postępowanie odwoławcze. Wysokość zasądzonej kwoty wynika z §11ust 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz. U z 2015 r., poz. 1800).

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt 3 wyroku sądu okręgowego

O kosztach procesu sąd okręgowy orzekł na podstawie art. 632 pkt 2 kpk, którymi za postępowanie odwoławcze obciążył Skarb Państwa.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Skarżony jest wyrok w całości odnośnie uniewinnienia oskarżonego od dokonania zarzuconego mu czynu.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana