Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 października 2022 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący Sędzia Katarzyna Powalska

po rozpoznaniu w dniu 20 października 2022 roku w Sieradzu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa A. K.

przeciwko D. K. (1)

o alimenty

na skutek apelacji obu stron

od wyroku Sądu Rejonowego w Łasku

z dnia 13 czerwca 2022 roku, sygn. akt III RC 50/20

1.  oddala obie apelacje;

2.  znosi wzajemnie pomiędzy stronami koszty postępowania apelacyjnego;

3.  przyznaje adwokatowi P. N. wynagrodzenie za wykonywanie funkcji kuratora dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego w postępowaniu apelacyjnym w wysokości 60 ( sześćdziesiąt ) złotych, które nakazuje wypłacić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Łasku;

4.  przyznaje adwokat D. K. (2) kwotę 369 ( trzysta sześćdziesiąt dziewięć ) złotych brutto tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu w postępowaniu apelacyjnym, którą nakazuje wypłacić ze Skarbu Państwa – Sadu Rejonowego w Łasku.

Sygn. akt I Ca 350/22

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sądu Rejonowego w Łasku z dnia 13 czerwca 2022 r. wydanym w sprawie III RC 50/20 zasądzono od pozwanego D. K. (1) na rzecz małoletniej córki A. K. urodzonej (...) w Ł. tytułem alimentów kwotę po 1.000,00 zł miesięcznie płatną do rąk przedstawiciela ustawowego małoletniego powódki D. K. (3) z góry do 10-go dnia każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w przypadku uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat, poczynając od 01 kwietnia 2020 roku (pkt 1. wyroku) oraz oddalono powództwo w pozostałym zakresie (pkt 2. wyroku). Ponadto, przyznano i nakazano wypłacić wynagrodzenie adwokatowi ustanowionemu z urzędu dla małoletniej powódki (pkt 3. wyroku), przyznano i nakazano wypłacić wynagrodzenie kuratorowi ustanowionemu dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego (pkt 4. wyroku), nie obciążono pozwanego kosztami procesu (pkt 5. wyroku), nie obciążono małoletniej powódki kosztami procesu, od obowiązku uiszczenia których nie była zwolniona z mocy ustawy (pkt 6. wyroku), a nadto wyrokowi w punkcie 1. nadano rygor natychmiastowej wykonalności.

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wnioski,
których istotne elementy przedstawiają się następująco:

Małoletnia A. K. urodziła się (...), jest córką D. K. (3) i D. K. (1), którzy pozostają w związku małżeńskim od 2007 roku. Postanowieniem z dnia 26 listopada 2019 roku Sąd Rejonowy w Łasku w sprawie o sygn. akt III Nsm 407/19 ograniczył władzę rodzicielską D. K. (3) nad małoletnią córką A. K. poprzez nadzór kuratora sądowego, a D. K. (1) do współdecydowania do współdecydowania o najistotniejszych sprawach dziecka takich jak wybór zawodu oraz wyjazdy zagraniczne na czas powyżej 30 dni.

Od 2018 roku z uwagi na stosowaną przemoc przez pozwanego wobec córki i żony oraz nadużywanie przez niego alkoholu D. K. (3) z małoletnią nie mieszka z mężem. Wobec D. K. (1) była założona (...). W 2019 roku matka powódki widziała pozwanego 2-3 razy i od tego czasu nie utrzymuje z mężem kontaktu. A. K. uczęszcza do V klasy szkoły podstawowej. Na wyprawkę, tj. zakup plecaka, zeszytów, przyborów szklonych jej matka wydała około 300 zł, ubezpieczenie wynosi 25 zł, dodatkowe składki to koszt 30 zł za każdą uroczystość. W czerwcu planowano wycieczkę za około 400 zł. K. dofinansowane przez Ministerstwo Edukacji stanowiły wydatek 700 zł oraz kieszonkowe 300 zł. Małoletnia powódka korzystała z pomocy psychologa z fundacji dla osób pokrzywdzonych przestępstwem. Planowane są wizyty u psychologa, gdzie jedno spotkanie kosztuje 180 zł. Powódka choruje co kilka miesięcy, wówczas koszt leczenia wynosi około 100 zł. Za prywatne leczenie stomatologiczne córki D. K. (3) zapłaciła 150 zł - 200 zł.

A. K. raz w miesiącu jeździ na basen i do kina. Koszt jednego wyjazdu wynosi 60 zł. Uczęszcza także na zajęcia gry na gitarze, co stanowi wydatek 120 zł miesięcznie. Na koszty utrzymania powódki składają się ponadto: około 700 zł miesięcznie na wyżywienie, 200-250 złotych na środki czystości, 100 zł kieszonkowego. Matka małoletniej kupiła córce buty sportowe za 89 zł, bluzki, spodnie, bieliznę. D. K. (3) otrzymuje na córkę świadczenie 500+ oraz 500 zł z Funduszu Alimentacyjnego. Małoletnia i jej matka mieszkają wspólnie z dziadkami macierzystymi, prowadzą osobne gospodarstwa domowe. D. K. (3) za prąd płaci 120 złotych na miesiąc, za butlę gazu na dwa miesiące 90 zł, za wywóz śmieci 54 zł miesięcznie, za wodę około 40 zł miesięcznie, do zakupu opału dokłada się po 700 zł raz na dwa miesiące. Za internet płaci 30 zł, wspólny abonament z córką 60 zł miesięcznie. Matka powódki nie posiada prawo jazdy, w razie konieczności korzysta z pomocy siostry, przekazując jej 150 zł - 200 zł na zakup paliwa.

Od 2019 roku D. K. (3) pracowała w restauracji, a w weekendy zajmowała się sprzątaniem domów, zarabiało około 2.500 zł. Obecnie zatrudniona jest na podstawie umowy zlecenia jako osoba sprzątająca, jej dochody wynoszą 1.400 zł miesięcznie. W 2019 roku D. K. (3) osiągnęła dochód 1.741,70 zł, w 2020 roku w kwocie 9.666,57 zł oraz 5.486,70 zł.

W marcu 2020 roku podczas zdalnego nauczania D. K. (3) kupiła dla córki laptopa za gotówkę w kwocie 2.939,58 zł, dodatkowo ubezpieczyła sprzęt. Składka łączna ubezpieczenia wyniosła 896 zł, natomiast raty spłacane przez 10 miesięcy - 89,60 zł miesięcznie. Po wyprowadzce pozwanego D. K. (3) nie zaciągała żadnych kredytów, aby zaspokoić potrzeby córki.

Przed uzyskaniem pieniędzy z Funduszu Alimentacyjnego w utrzymaniu dziecka pomagali finansowo D. K. (3) jej rodzicie. W 2022 roku D. K. (3) zakupiła dla córki biurko za około 500 zł oraz krzesło za ponad 400 zł. D. K. (1) pracuje za granicą. Wie, że prowadzone jest przedmiotowe postępowanie. Pozwany jest świadomy, że do jego siostry przesyłana jest korespondencja sądowa adresowana na jego nazwisko. B. M. przekazuje bratu przesyłki. D. K. posiada wiedzę o postanowieniu Sądu wydanym w niniejszej sprawie w trybie zabezpieczenia.

Pozwany powiedział swojej matce, aby w jego imieniu zgodziła się w sądzie na płacenie alimentów. D. K. (1) nie uiszcza zasądzonych w trybie zabezpieczenia alimentów na rzecz córki, tłumacząc, że pieniądze chciał przekazywać małoletniej powódce, ale jego rodzina nie ma z nią kontaktu.

Prowadzona wobec pozwanego egzekucja komornicza świadczeń alimentacyjnych okazała się bezskuteczna. Matka pozwanego nie wie, gdzie mieszka jej syn. Nie posiada on stałego miejsca zamieszkania, pracował w Danii, Belgii. Gdy przyjeżdża do Polski, przebywa w hotelu lub na stancji. Pozwany obecnie pracuje w Holandii. Od 2019 roku D. K. (1) nie interesuje się córką, nie przekazuje żadnych pieniędzy, nie angażuje się w żaden sposób w wychowanie dziecka. Raz na 2-3 miesiące dzwoni do małoletniej powódki. Nie był obecny na komunii dziecka w 2020 roku, nie odwiedza jej podczas świąt, nie kupuje żadnych prezentów. Pozwany wysyła córce zdjęcia, jak pracuje przy budowie dachów w Holandii, Danii, ostatnio przysłał zdjęcie, z którego wynika, że zmienił samochód na A. (...). Obecnie pozwany poszukiwany jest przez policję. W maju 2022 roku kontaktował się z córką, chcąc się z nią spotkać. D. K. (1) z zawodu jest tkaczem, wykonuje zawód strzecharza. W 2018 roku pracował dorywczo przy studniach głębinowych. Od wielu lat pracuje przy budowie dachów, altanek. Przed wyprowadzeniem się od żony i dziecka zarabiał około 8.000 zł miesięcznie. Pracował na podstawie umowy zlecenia. D. K. (3) pomagała mężowi w prowadzeniu działalności. Jedna altanka kosztowała 50.000 zł - 60.000 zł. W momencie rozstania pozwany nie pracował, rodzina utrzymywała się z dochodów przedstawicielki ustawowej małoletniej powódki. Pozwany nie posiada orzeczenia o niepełnosprawności, ani niezdolności do pracy. D. K. (1) posiada samochód, którego współwłaścicielem jest jego mata. Nie ma żadnych nieruchomości. Pozwany nie posiada innych dzieci oprócz małoletniej powódki. W 2017 roku pozwany doznał udaru, czego skutkiem było niedowład połowiczny prawostronny oraz zaburzenia mowy. W szpitalu w K. przebywał od 5 do 12 września 2017 roku. W trakcie hospitalizacji zastosowano leczenie farmakologiczne. Przy wypisie ze szpitala pozwany był przytomny, logiczny, chodził samodzielnie, pozostał śladowy niedowład prawej kończyny górnej przy wykonywaniu ruchów precyzyjnych. Pozwany po udarze wrócił do pracy w K., następnie podjął pracę w branży budowlanej.

D. K. (1) nie leczył się psychiatrycznie, ani psychologicznie. We wrześniu 2019 roku pozwany doznał ataku padaczki, od tego czasu przyjmuje leki. Dwukrotnie odbył wizyty u lekarza neurologa w Z.. We wrześniu 2019 roku po otrzymaniu skierowania odbył wizytę w Poradni Neurologicznej w P.. W październiku 2019 roku na skutek drgawek był Poradni (...) w P..

Sąd Rejonowy w oparciu o tak ustalony stan faktyczny doszedł do przekonania, że usprawiedliwione koszty utrzymania małoletniej wynoszą około 1.600,00 zł miesięcznie. Biorąc pod uwagę konieczność rozłożenia ciężaru alimentacyjnego na obydwóch rodziców, jak również wziąwszy pod uwagę fakt, że pozwany w żaden sposób nie interesuje się dzieckiem oraz jego możliwości zarobkowe są na wysokim poziomie za sprawą pracy zagranicznej i pomimo występujących w przeszłości problemów zdrowotnych. Ponadto, Sąd uznał, iż przedmiotowe alimenty należą się małoletniej od 01 kwietnia 2020 r. Z tą datą bowiem pozwany powinien był się liczyć z możliwością zasądzenia alimentów, oddalając zarazem żądanie alimentów od 2019 r., albowiem powódka nie wykazała, by z tego okresu pozostawały u niej jakieś niezaspokojone potrzeby.

Apelację od tego orzeczenia wywiódł kurator dla pozwanego nieznanego z miejsca pobytu, zaskarżając je w części, tj. w zakresie pkt 1. i 7. wyroku. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  naruszenie prawa materialnego, a to art. 135 § 1 k.r.o. przez błędną jego wykładnię polegającą na przyjęciu przez Sąd, iż zasądzenie na rzecz małoletniej kwoty 1.000 złotych miesięcznie jest adekwatne do sytuacji majątkowej pozwanego i usprawiedliwionych potrzeb uprawnionej, w sytuacji gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego nie można wywieść takiego wniosku, a wręcz wynika z niego, iż świadczenie w takiej wysokości będzie stanowiło obciążenie pozwanego ponad potrzebę, a więc poprzez nieuwzględnienie interesu obu stron,

2.  naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, a to: a) art. 232 k.p.c. w zw. z art. 233 § 1 k.p.c. polegający na dokonaniu dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów i brak wszechstronnego rozważenia materiału:

- poprzez przyjęcie, że miesięcznie uzasadniony koszt utrzymania małoletniej wynosi co najmniej 1.600 złote oraz uznanie, iż powódka sprostała obowiązkowi wykazania dowodami wysokości żądanego roszczenia, w sytuacji gdy powódka nie załączyła do akt postępowania dokumentacji potwierdzającej wskazywane wydatki poza paragonami, a które to wydatki w ocenie pozwanego są zawyżone,

- poprzez brak uwzględnienia sytuacji osobistej, majątkowej i zdrowotnej pozwanego, w szczególności, iż jest osobą z problemami zdrowotnymi, bezdomną, bez stałego miejsca zamieszkania, w złej kondycji finansowej spowodowanej licznymi długami, w sytuacji gdy nieuwzględnienie tych okoliczności rzutuje na nadmierne obciążenie obowiązkiem alimentacyjnym pozwanego,

- poprzez brak uwzględnienia poprawy sytuacji majątkowej matki małoletniej, tj. podjęcia stałej pracy zarobkowej, w sytuacji gdy nieuwzględnienie tej sytuacji i możliwości zarobkowych matki rzutuje na nadmierne obciążenie obowiązkiem alimentacyjnym ojca małoletniej,

- poprzez bezkrytyczne przydanie waloru wiarygodności zeznaniom przedstawicielki ustawowej powódki, co do ponoszonych przez nią miesięcznych kosztów utrzymania małoletniej, bez zobowiązania przedstawicielki powódki do załączenia dokumentów takich jak wyciągi z kont osobistych, kart kredytowych, bądź chociażby faktur imiennych na ponoszone wydatki, podczas gdy okazanie się przez przedstawicielkę ustawową powódki takimi dokumentami mogłoby dopiero uprawdopodobnić kwoty jakie byłyby adekwatne do zaspokojenia usprawiedliwionych potrzeb małoletniej,

- poprzez uznanie, iż małoletnia znajduje się pod wyłączną opieką matki w związku z czym obowiązek alimentacyjny obciążający pozwanego winien być w odpowiednio wyższej wysokości, w sytuacji gdy pozwany chciał aktywnie uczestniczyć w życiu małoletniej jednakże jest to uniemożliwiane przez matkę małoletniej,

- odmowie przydania waloru wiarygodności obszernym, konsekwentnym i spójnym zeznaniom świadków U. K., M. M. i H. T., dotyczących sytuacji osobistej, majątkowej i zdrowotnej pozwanego, relacji pomiędzy pozwanym a powódką i jej przedstawicielką ustawową,

b) art. 278 § 1 k.p.c. poprzez oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu medycyny pracy, neurologii i kardiologii na okoliczności ustalenia w jaki sposób stan zdrowia pozwanego wpływa na jego możliwości zarobkowe, podczas gdy dowód ten nie powinien zostać pominięty z uwagi na jego istotne znaczenie w przedmiotowej sprawie, a w konsekwencji niemożność prawidłowego ustalenia możliwości zarobkowych pozwanego,

3. a w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych polegający na:

a) przyjęciu, że miesięczny koszt utrzymania pozwanej wynosi co najmniej 1.600 złotych, w sytuacji gdy powódka poza paragonami nie załączyła do akt postępowania dokumentacji potwierdzającej wskazywane wydatki, a które to wydatki w ocenie powoda są zawyżone,

b) przyjęciu, że pozwany jest w stanie uiszczać alimenty w wysokości 1.000,00 złotych miesięcznie bez uszczerbku dla swojego utrzymania, w sytuacji gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego jednoznacznie wynika, iż świadczenie w takiej wysokości obciąży zobowiązanego ponad jego możliwości zarobkowe i majątkowe, i w konsekwencji obciążenie pozwanego ponad potrzebę, a więc nieuwzględnienie interesu obu stron.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty, skarżący pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1. oddalenie powództwa,

2. zawieszenie rygoru natychmiastowej wykonalności,

3. zasądzenie od strony powodowej na rzecz pozwanego kosztów postępowania,

4. zasądzenie na rzecz kuratora z urzędu kosztów pomocy prawnej wg norm przepisanych.

Apelację od powyższego orzeczenia wywiódł również pełnomocnik powódki, zaskarżając wyrok w części oddalającej powództwo, tj. w zakresie punktu 2. co do kwoty 200 zł miesięcznie. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, a to art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie błędnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału procesowego i brak uwzględnienia, iż pozwany powinien w większym stopniu partycypować w kosztach utrzymania małoletniej, z uwagi na fakt, iż całość osobistej opieki nad małoletnią sprawuje jej matka, a pozwany nie uczestniczy w żaden sposób w życiu dziecka i nie ma żadnego wkładu w wychowanie małoletniej,

2.  naruszenie prawa materialnego, a to art. 135 § 3 k.r.o poprzez jego niezastosowanie i uwzględnienie kwoty utrzymywanej w ramach programu 500+ jako stanowiącej składnik dochodów matki powódki.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty, skarżący wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie na rzecz małoletniej alimentów w kwocie 1.200 zł miesięcznie wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat, płatnych do 10-go dnia każdego miesiąca do rąk matki,

2.  przyznanie kosztów pomocy prawnej udzielonej przez pełnomocnika z urzędu w postępowaniu odwoławczym, oświadczając, że koszty te nie zostały pokryte w całości ani w części.

Zarazem w odpowiedzi na apelację kuratora, pełnomocnik powódki wniósł o jej oddalenie w całości i zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Obie apelacje okazały się całkowicie bezzasadne.

Wbrew zarzutom zawartym w apelacjach, a dotyczących naruszenia prawa procesowego – art. 233 § 1 k.p.c., należy stwierdzić, że Sąd I instancji w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe, a na jego podstawie poczynił adekwatne do treści materiału dowodowego ustalenia faktyczne. Ustalenia te Sąd Odwoławczy przyjmuje za własne w myśl art. 387 § 2 ¹ pkt 1 i 2 k.p.c., podzielając także w pełni ocenę prawną wywiedzioną przez Sąd Rejonowy.

Przede wszystkim dla skutecznego postawienia zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. konieczne jest wykazanie, które dowody Sąd ocenił dowolnie i jakie, sprzeczne z zasadami logiki, wnioski, wywiódł ze zgromadzonego materiału procesowego. Tymczasem obie apelujące strony ani w zarzutach, ani w uzasadnieniu apelacji nie przedstawiają żadnych konkretnych zarzutów dotyczących ustaleń Sądu, poprzestając jedynie na przedstawieniu swojej wersji wydarzeń, w zupełnym oderwaniu od zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i oceny dowodów dokonanej przez Sąd I instancji.

Szczególnie istotną rolę w ocenie materiału dowodowego w sprawach z płaszczyzny alimentacji rodziców na rzecz małoletnich dzieci pełni doświadczenie życiowe sądu. Małoletnia A. ma skończone 12 lat, jest dzieckiem prawidłowo rozwijającym się, nie choruje ani nie generuje szczególnych, odróżniających ją od rówieśników, kosztów utrzymania. Spojrzenie na twierdzenia strony powodowej właśnie przez pryzmat doświadczenia życiowego, uwzględniwszy warunki społeczne w jakich funkcjonują strony oraz warunki ogólnopolskie, nie daje podstaw do przyjęcia, że ustalona na 1.600,00 zł kwota miesięcznych kosztów utrzymania A. nie odpowiadałaby usprawiedliwionym potrzebom dziecka, jak również, że kwota 1.000,00 zł miesięcznie zasądzona od pozwanego byłaby nieadekwatna do możliwości zarobkowych pozwanego D. K. (1). W postępowaniu przed Sądem II instancji strona powodowa złożyła nadto dowód, z którego miałoby wynikać, że małoletnia uczestniczy w terapii psychologicznej, która kosztuje 200 zł miesięcznie. Jednak po pierwsze - złożony dowód jest nieczytelny, a po drugie - nie jest jeszcze pewne czy i w jakim zakresie terapia ta będzie trwać w przyszłości. Ponadto, zwrócić należy uwagę na fakt, że w toku rozwoju dziecka – co oczywiste – mogą pojawiać się nowe potrzeby, generujące konieczność ponoszenia incydentalnych wydatków. Tak długo, jak potrzeby te będzie można uznać za usprawiedliwione, co do zasady uprawniona będzie mogła dochodzić ich zaspokojenia w drodze powództwa o podwyższenie alimentów. Nie sposób jednak wymagać od Sądu, aby dokonywał drobiazgowej korekty kwoty alimentów w oparciu o, co chwile przecież mogące się pojawić, nowe wydatki. Zapełnienie zatem chybiony jest zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. polegający na rzekomym dokonaniu przez Sąd dowolnej, a nie swobodnej ocenie materiału dowodowego skutkującej ustaleniem zaniżonych kosztów utrzymania A..

Odnosząc się do innego z zarzutów apelacji strony powodowej – naruszenia prawa materialnego poprzez uwzględnienie świadczenia uzyskiwanego z programu 500+ jako składnika dochodów matki powódki, to zgodzić należy się z apelującym, iż zgodnie z art. 135 § 3 k.r.o. świadczenie to nie powinno wpływać na zakres świadczeń alimentacyjnych. Z ustaleń oraz rozważań prawnych Sądu Rejonowego wyrażonych w pisemnym uzasadnieniu wyroku nic takiego jednak nie wynika. Sąd Rejonowy dostrzegł wprawdzie, że D. K. (3) pobiera to świadczenie, a zatem oczywistym jest, że te pieniądze zasilają budżet domowy uprawnionej i jej matki. Tego faktu nie sposób nie dostrzec, albowiem realnie te kwoty pozostają do dyspozycji matki dziecka. Rzecz jednak w tym, że świadczenie to nie może wpływać na zakres obowiązku alimentacyjnego – co w niniejszej sprawie nie zostało nigdzie wzmiankowane w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia.

Rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania (art. 133 k.r.o.). Zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego (art. 135 § 1 k.r.o.). Wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie może polegać w całości lub w części na osobistych staraniach o utrzymanie lub o wychowanie uprawnionego; w takim wypadku świadczenie alimentacyjne pozostałych zobowiązanych polega na pokrywaniu w całości lub w części kosztów utrzymania lub wychowania uprawnionego. Bezsprzecznym jest zatem, że na D. i D. K. (1) spoczywa obowiązek alimentacyjny względem ich córki. Ponieważ A. przebywa obecnie pod stałą pieczą matki, obowiązek alimentacyjny ciążący na pozwanym wyraża się przede wszystkim w świadczeniu pieniężnym na rzecz małoletniej, do rąk matki sprawującej aktualnie opiekę nad dzieckiem. Co więcej, wobec całkowitego braku zainteresowania córką, obowiązek alimentacyjny ojca wyraża się w niniejszej sprawie jedynie właśnie w drodze łożenia odpowiednich sum pieniężnych. Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Rejonowy przyjął, a Sąd Okręgowy to stanowisko w pełni aprobuje, że koszty utrzymania A. K. należy określić na kwotę około 1.600,00 zł miesięcznie. Nawet uwzględniając możliwości zarobkowe ojca małoletniej na poziomie wyższym aniżeli średnia krajowa to przyjąć należy, że tak ustalona kwota – jak na warunki środowiska w jakim żyje A. – nie jest kwotą niską i w pełni usprawiedliwione potrzeby małoletniej, które powinien (oczywiście w wymiarze materialnym) zaspokajać ojciec.

Całkowicie bezzasadne jest twierdzenie skarżącego kuratora, iż Sąd Rejonowy zbyt wysoko oszacował możliwości zarobkowe pozwanego. Warto jedynie krótko zauważyć, że D. K. (1) pracuje za granicą w szeroko pojętej branży budowlanej. Wiedzą o charakterze powszechnym jest, że w branży tej – zwłaszcza za zachodnia granicą – można uzyskać wysokie honorarium za wykonaną pracę. Jego problemy zdrowotne minęły, zaś problemy „życiowe”, na które wskazywali przywoływani przez skarżącego świadkowie – wynikają raczej z jego decyzji oraz zaniedbań w różnych aspektach funkcjonowania, niż nieszczęścia, siły wyższej czy wspomnianego stanu zdrowia. Zauważyć przy tym trzeba również lekceważący stosunek pozwanego do obowiązku alimentacyjnego i niniejszego postępowania.

Doświadczenie życiowe pozwala na przyjęcie, że możliwości zarobkowe pozwanego na poziomie ustalonym przez Sąd I instancji polegają na prawdzie i zbędne byłoby przeprowadzanie w procesie kolejnych dowodów, które mogłyby nawet wykazać incydentalną możliwość pozyskania wynagrodzenia w wyższej (albo niższej) wysokości, co nie oznaczałoby jeszcze ustalenia, że możliwości zarobkowe pozwanego są trwale wyższe, albo trwale niższe. Jest to bowiem, podobnie jak potrzeby rosnącego wciąż dziecka, okoliczność zmienna w czasie.

Podkreślić jednak w tym miejscu należy, że koszty utrzymania nie mogą obciążać tylko jednego rodzica, albowiem zarówno ojciec jak i matka są zobowiązani do dostarczania środków utrzymania swojemu dziecku. Zważywszy na fakt, że powódka w kapitalnym stopniu realizuje swój obowiązek alimentacyjny w formie opieki i wychowania małoletniej, zasadnym jest obciążenie pozwanego wyższymi kosztami utrzymania A.. Reasumując, kwota 1,000.00 zł miesięcznie tytułem alimentów uwzględnia powyższe czynniki i jest w pełni adekwatna.

Skarżący zarazem nie przytoczyli w apelacjach żadnych innych zarzutów, które uzasadniałyby wzruszenie wyroku Sądu I instancji, z tych względów, obie apelację oddalono jako bezzasadne na podstawie art. 385 k.p.c., o czym orzeczono w punkcie 1. wyroku.

Ponieważ zarówno jedna i druga strona „wygrała” i „przegrała” sprawę w postępowaniu odwoławczym w takim samym zakresie, w punkcie 2. wyroku wzajemnie zniesiono pomiędzy stronami koszty postępowania apelacyjnego, na podstawie art. 100 zdanie pierwsze k.p.c.

W punkcie 3. wyroku przyznano wynagrodzenie kuratorowi reprezentującemu pozwanego z miejsca pobytu. Wysokość wynagrodzenia tegoż kuratora ustalono w oparciu o § 1ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 09 marca 2018 r. w sprawie określenia wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej w związku z § 10 ust. 1 pkt 9 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. Z kolei w punkcie 4. wyroku przyznano wynagrodzenie profesjonalnemu pełnomocnikowi ustanowionemu powódce z urzędu, którego wynagrodzenie ustalono - zważywszy na wartość przedmiotu zaskarżenia 2400 złotych - w oparciu o § 8 pkt 3 w zw. z § 16 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, podwyższając to wynagrodzenie o równowartość należnego podatku od towarów i usług – w myśl § 4 ust. 3 tegoż rozporządzenia.