Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 kwietnia 2014r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Jacek Witkowski

po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2014r. w Siedlcach na rozprawie

odwołania J. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 18 marca 2013 r. (Nr (...) )

w sprawie J. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy dla inwalidy wojennego

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 579/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 18.03.2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. umorzył postępowanie w sprawie ustalenia prawa do renty inwalidy wojennego J. M.. W uzasadnieniu decyzji pozwany ZUS stwierdził, że składając wniosek o to świadczenie, ubezpieczony nie złożył żadnego nowego dokumentu. Organ rentowy wskazał, że o to samo świadczenie toczyło się postępowanie w 2009 r. i wówczas decyzją z dnia 13.05.2009 r. odmówiono J. M. prawa do renty inwalidy wojennego. W niniejszej sprawie postępowanie stało się bezprzedmiotowe.

Odwołanie od tej decyzji złożył ubezpieczony J. M., który zarzucił decyzji błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, polegający na przyjęciu przez ZUS, że do wniosku ubezpieczony nie dołączył żadnych nowych dokumentów świadczących, że niezdolność do pracy powstała w okresie „wrzesień 1939” w sytuacji, gdy już na etapie postępowania przed organem rentowym złożył zaświadczenie lekarskie o stanie zdrowia wystawione przez lekarza psychiatrę z dnia 14.02.2013 r. wskazujące na związek wydarzeń II wojny światowej ze stanem zdrowia ubezpieczonego.

Ponadto w uzasadnieniu odwołania J. M. twierdził, iż lekarz psychiatra w zaświadczeniu wskazał, że w związku z odebraniem go rodzicom w czasie wojny, występują u niego objawy depresyjno-neurasteniczne będące następstwem tego zdarzenia.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wnosił o jego oddalenie. Pozwany argumentował, że decyzją z dnia 13.05.2009 r. został rozstrzygnięty spór o to samo świadczenie. Ubezpieczony nie odwoływał się wówczas od tamtej decyzji. Pozwany ZUS w swoich wywodach podkreślił, iż Komisja Lekarska orzeczeniem z dnia 06.05.2009 r. stwierdziła niezdolność do pracy J. M., ale niezdolność ta nie powstała we wrześniu 1939 r. W dalszej części odpowiedzi na odwołanie pozwany ZUS przytoczył treść przepisów art. 4 ust. 1 i 2 oraz art. 3 ustawy z dnia 12.01.1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz. U. z 2002 r. Nr 42 poz. 371 ze zm.).

Zdaniem organu rentowego odwołanie nie wnosi do sprawy nowych dowodów faktycznych i prawnych, albowiem nie zostały wskazane nowe okoliczności dotyczące niezdolności do pracy ubezpieczonego.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Ubezpieczony J. M. ur. (...) jest uprawniony do emerytury. W dniu 12.01.2009 r. wystąpił on z wnioskiem do pozwanego Oddziału ZUS o przyznanie mu prawa do renty inwalidy wojennego. Do wniosku załączył dokumenty wystawione przez Związek (...) Rzeczypospolitej Polskiej i Byłych Więźniów Politycznych potwierdzające, że jest on członkiem tej organizacji od 2004 r. Do wniosku załączył oświadczenie, w którym opisał losy wojenne swojej rodziny i swoje własne (k. 9 t. I a. r.). Z tego oświadczenia wynikało, iż w listopadzie 1943 r. był wraz z siostrą wieziony przez okupantów z B. w kierunku Niemiec. W czasie transportu J. M. był wykupiony w czasie postoju na terenie S. przez okolicznych mieszkańców i trafił wraz z siostrą do rodziny zamieszkałej we wsi S., gdzie spędził okres do zakończenia wojny. Przeżycia te odbiły się na jego zdrowiu psychicznym. Ubezpieczony załączył do wniosku zaświadczenie lekarskie wystawione przez lekarza psychiatrę M. A. (1) z dnia 09.04.2009 r., tj. po dacie wydania orzeczenia przez lekarza orzecznika ZUS, z rozpoznaniem zespołu neurasteniczno-depresyjnego po przeżyciach w okresie drugiej wojny światowej spowodowane eksterminacją we wrześniu 1939 r. (k. 71 a. l.) Komisja lekarska ZUS w dniu 06.05.2009 r. zdiagnozowała u wnioskodawcy następujące schorzenia: chorobę niedokrwienną serca II CCS, nadciśnienie tętnicze, okresowy zespół bólowy kręgosłupa, zaćmę obu oczu, stan po usunięciu Ca w okolicy skroniowej (k. 74-75 a. l.). Komisja lekarska nie stwierdziła, aby niezdolność do pracy powstała we wrześniu 1939 r.

Komisja nie odniosła się do zaświadczenia lekarza psychiatry. Orzeczenie komisji lekarskiej było podstawą do wydania decyzji z dnia 13.05.2009 r., na mocy której odmówiono ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z pobytem w miejscu odosobnienia na podstawie cytowanej wyżej ustawy z dnia 24.01.1991 r. o kombatantach… (k. 33 t. I a. r. ). J. M. nie odwołał się od przytoczonej decyzji. W dniu 15.02.2013 r. złożył kolejny wniosek o to samo świadczenie i jednocześnie załączył zaświadczenie lekarskie o identycznej treści wystawione przez tego samego lekarza psychiatrę opatrzone datą 14.02.2013 r. (k. 77 a. l.). Pozwany ZUS uznał, że zaświadczenie to nie jest nową okolicznością w sprawie i zaskarżoną decyzją z dnia 18.03.2013 r. umorzył postępowanie na podstawie art. 105 kpa (k. 11 t. II a. r.).

Sąd Okręgowy w toku postępowania odwoławczego przeprowadził dowód z opinii biegłych lekarza psychiatry i psychologa (k. 18-20 a. s.). Biegli po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną oraz po przeprowadzeniu badań przedmiotowych stwierdzili u J. M.: aktualne funkcjonowanie intelektualne w granicach inteligencji niższej niż przeciętna, osłabienie funkcji poznawczych na skutek zmian organicznych w CUN, które w umiarkowanym stopniu wpływają na funkcjonowanie opiniowanego, łagodne zaburzenia funkcji poznawczych, zaburzenia depresyjne, adaptacyjne w wywiadzie. Zdaniem biegłych badania te nie dają podstaw do stwierdzenia, że opiniowany w przeszłości, jak i obecnie był niezdolny do pracy z przyczyn psychiatrycznych, a jego dolegliwości nie miały związku z przeżyciami z okresu wojny.

Na rozprawie pełnomocnik ubezpieczonego popierając odwołanie wnosił o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka lekarza psychiatry M. A. (1) na okoliczność leczenia ubezpieczonego, a także wnosił o wywołanie opinii innych biegłych tych samych specjalności (k. 29 a. s.). W piśmie procesowym pełnomocnik ubezpieczonego zarzucił, iż biegli nie wskazali w uzasadnieniu opinii, na podstawie jakich przesłanek wysnuli wnioski zawarte w opinii ani nie przytoczyli jakie badania przeprowadzili. Ponadto pełnomocnik zarzucił, iż biegli nie odnieśli się do całej dokumentacji medycznej (k. 31-32 a. s.). Na kolejnej rozprawie pełnomocnik popierał wniosek o wezwanie biegłych na rozprawę, jednakże oświadczył, że nie jest w stanie postawić szczegółowych pytań do biegłych (k. 38 a. s.).

Sąd oddalił ten wniosek dowodowy.

W ocenie Sądu zarzuty postawione w piśmie procesowym wobec opinii są gołosłowne. W aktach sprawy znajduje się formularz badań sądowo-lekarskich poprzedzających opinię (k. 18-19 a. s.) W formularzu tym biegli opisali dokumentację medyczną, w tym zaświadczenie lekarza psychiatry M. A., a także wskazali rodzaj badań, które przeprowadzili w trakcie wywiadu lekarskiego. Biegli podkreślili, iż ubezpieczony nie leczy się u lekarza psychiatry, a ponadto brak jest jakiejkolwiek dokumentacji z leczenia psychiatrycznego z lat 60-tych do 90-tych. Zdaniem Sądu opinia biegłych odpowiada wymogom art. 285 kpc. Wnioski biegłych zostały poparte wynikami własnych testów, a także szczegółowego wywiadu lekarskiego. Przedstawione wnioski są logiczne i przekonywujące. Sąd uznał, że wzywanie biegłych na rozprawę, bez wskazania jakie konkretne pytania miałyby być zadane, byłoby niecelowe. Pełnomocnik nie był w stanie sprecyzować, jakie kwestie podlegałyby wyjaśnieniu przez biegłych w ustnej opinii.

Na marginesie należy stwierdzić, iż zaświadczenie lekarskie lekarza psychiatry o identycznej treści wydane w 2009 r. i 2013 r. bez leczenia w tym przedziale czasowym budzą wątpliwości, co do wiarygodności tych dokumentów pod względem medycznym.

Reasumując, Sąd Okręgowy przyjął, iż opinia biegłych jest miarodajnym i obiektywnym dowodem stanu zdrowia psychicznego wnioskodawcy. Sąd podzielając wnioski zawarte w tej opinii uznał, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy z przyczyn psychiatrycznych w związku z przeżyciami wojennymi.

W tej sytuacji Sąd uznał, ze nie została spełniona przesłanka art. 12 ust. 2. pkt 1 w zw. z art. 3 i 4 ust. 1 powołanej wyżej ustawy z dnia 24.01.1991 r. i stąd też z mocy art. 477 ¹⁴ § 1 kpc orzeczono jak w sentencji.