Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 grudnia 2022 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący Sędzia Katarzyna Powalska

po rozpoznaniu w dniu 30 grudnia 2022 roku w Sieradzu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa M. Ł. (1)

przeciwko B. M.

o alimenty

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Łasku

z dnia 3 października 2022 roku, sygn. akt III RC 135/21

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanej B. M. na rzecz powódki M. Ł. (1) 450 ( czterysta pięćdziesiąt ) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie poczynając od dnia następnego po upływie tygodnia od doręczenia pozwanej odpisu wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I Ca 540/22

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sądu Rejonowego w Łasku z dnia 3 października 2022 wydanym w sprawie III RC 135/21 zasądzono od pozwanej B. M. na rzecz małoletniej córki M. Ł. (1) urodzonej (...) w B. kwoty po 800 zł miesięcznie, płatną do rąk przedstawiciela ustawowego małoletniej powódki M. Ł. (2) z góry do 10-go dnia każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w przypadku uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat, poczynając od 12 sierpnia 2021 roku (pkt 1. wyroku), oddalono powództwo w pozostałym zakresie (pkt 2. wyroku), nie obciążono stron nieuiszczonymi w sprawie kosztami sądowymi (pkt 3. wyroku), zniesiono wzajemnie między stronami koszty procesu w sprawie (pkt 4. wyroku) oraz wyrokowi w punkcie 1. nadano wyrok natychmiastowej wykonalności (pkt 5. wyroku).

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wnioski,
których istotne elementy przedstawiają się następująco:

Małoletnia M. Ł. (1) urodziła się (...), jest córką M. Ł. (2) i B. M..

Wyrokiem z dnia 20 sierpnia 2015 roku Sąd Okręgowy w Łodzi rozwiązał przez rozwód związek małżeński rodziców małoletniej powódki, powierzył wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnią M. Ł. (1) obojgu rodzicom, ustalając miejsca zamieszkania dziecka w miejscu zamieszkania matki. Ponadto zasądzono od M. Ł. (2) na rzecz córki alimenty w kwocie po 550 zł miesięcznie.

Postanowieniem z dnia 06 lutego 2019 roku wydanym w sprawie o sygn. akt III Nsm 26/17 Sąd Rejonowy w Kędzierzynie-Koźlu ograniczył władzę rodzicielską B. M. nad małoletnią córką M. Ł. (1) przez ustanowienie nadzoru kuratora, zobowiązując jednocześnie B. M. do udziału w zajęciach szkoły dla rodziców, poddając realizację tego zobowiązania nadzorowi kuratora.

Sąd Okręgowy w Opolu postanowieniem z dnia 28 września 2020 roku zmienił w/w orzeczenie w ten sposób, że powierzył wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnią M. Ł. (1) jej ojcu M. Ł. (2), zastrzegając B. M. prawo do współdecydowania o istotnych sprawach życiowych dziecka związanych w szczególności ze zmianą miejsca zamieszkania, edukacją, leczeniem, ustalając, że miejscem zamieszkania małoletniej będzie każdorazowe miejsce zamieszkania jej ojca M. Ł. (2).

Małoletnia przebywa u ojca M. Ł. (2) od 16 października 2020 roku.

Postanowieniem z dnia 25 maja 2021 roku wydanym w sprawie o sygn. akt III Nsm 435/20 Sąd Rejonowy w Łasku udzielił zabezpieczenia w ten sposób, że na czas trwania postępowania w sprawie o ustalenie kontaktów z małoletnią oraz o zmianę postanowienia w zakresie władzy rodzicielskiej B. M. będzie przysługiwało prawo kontaktowania się z jej córką M. Ł. (1) w każdą pierwszą oraz trzecią sobotę miesiąca w godzinach od 17.00 do 20.00 w miejscu zamieszkania ojca małoletniej M. Ł. (2) przy jego obecności. Ostatni kontakt matki z małoletnią powódką odbył się w lutym 2022 roku. Wcześniej kontakty miały miejsce w październiku 2021 roku i grudniu 2021 roku. Pozwana bywała u dziecka co miesiąc. Często kontakty były odwoływane z uwagi na stan zdrowia pozwanej.

Małoletnia otrzymuje od matki prezenty, zegarek na komunię, kilka zabawek na święta.

Pozwana nie kontaktuje się ze szkołą, ojciec małoletniej informuje ją o wywiadówkach, dniach otwartych.

B. M. posiada dostęp do dziennika elektronicznego córki.

Małoletnia powódka leczy się u okulisty, ma astygmatyzm, wizyta kosztuje 120 zł 3-4 razy w roku, wymiana okularów stanowi wydatek 450 zł na pół roku. Małoletnia nosi wkładkę ortodontyczną, która jest sfinansowana ze środków z Narodowego Funduszu Zdrowia.

M. Ł. (1) uczęszcza do V klasy szkoły podstawowej. Książki otrzymała ze szkoły. Buty do szkoły kosztowały 170 zł, zeszyty i plecak 250 zł, strój na zajęcia wychowania fizycznego 80 zł-90 zł. W zeszłym roku szkolnym składka na komitet wynosiła 60 zł, prywatne ubezpieczenie 200 zł. Koszt wycieczki szkolnej wyniósł 150 zł. Małoletnia uczęszcza na dodatkowe zajęcia z języka angielskiego, co stanowi wydatek 210 zł miesięcznie oraz na naukę gry na pianinie za 240 zł miesięcznie.

Koszt wyżywienia małoletniej M. Ł. (1) wynosi 900 zł miesięcznie, zakup obuwia 200 zł miesięcznie, zakup ubrania 120 zł miesięcznie, zakup środków czystości 120 zł miesięcznie, telefon 25 zł miesięcznie. Małoletnia otrzymuje co miesiąc 100 zł kieszonkowego. Przyjmuje witaminy i leki wzmacniające, których koszt wynosi 110 zł miesięcznie. Ojciec kupił córce pianino za 3.999 zł i taboret za 360 zł.

Małoletnia powódka wyjechała podczas ferii zimowych na narty, koszt wyjazdu wyniósł 1.100 zł. Wakacje wiążą się z wydatkami rzędu 1.500 zł-2.000 zł. Wakacje nad morzem kosztowały około 720 zł. M. Ł. (1) wyjeżdża także w trakcie weekendów, jeden wyjazd to koszt 300 zł - 400 zł przypadający na dziecko.

M. Ł. (1) wspólnie z ojcem mieszka w domu jednorodzinnym. W osobnym domu mieszka matka M. Ł. (2). Rachunek za prąd wynosi 620 zł za dwa miesiące na trzy osoby, za wodę 250 zł - 300 zł na dwa miesiące, internet to wydatek 79,90 zł, śmieci 210 zł na osobę na kwartał. Wskazane koszty są wspólne dla obu nieruchomości. Ogrzanie domu, w którym mieszka małoletnia powódka wspólnie z ojcem, wynosi 4.500 zł rocznie.

M. Ł. (2) pracuje w firmie telekomunikacyjnej, zarabia około 9.000 zł netto miesięcznie, bez nadgodzin otrzymuje wynagrodzenie w kwocie około 7.000 zł.

Pozwana B. M. z zawodu jest testerem i grafikiem komputerowym.

Postanowieniem z dnia 10 stycznia 2020 roku Sąd Rejonowy w Opolu ogłosił upadłość B. M. jako osoby nieprowadzącej działalności gospodarczej. Do maja 2021 roku zarabiała maksymalnie około 5.000 zł miesięcznie. W styczniu 2022 roku zmieniła pracę i otrzymywała wynagrodzenie około 8.000 zł netto. Z uwagi na nieobecności pozwanej w biurze porozumiała się z pracodawcą i ustaliła, że nie będzie kontynuowała umowy o pracę, natomiast założy własną firmę. Od marca 2022 roku B. M. jest prezesem zarządu (...) sp. z o.o. zajmującej się m.in. doradztwem w zakresie informatyki, działalnością związaną z oprogramowaniem, działalnością usługową w zakresie technologii informatycznych i komputerowych. Pozwana jest dostępna w pracy 3/4 czasu, bywa, że nie może pracować w ogóle. Po odliczeniu kosztów prowadzenia działalności, przy 70% czasu pracy, ma zarabiać około 6.000 zł miesięcznie. W maju 2022 roku pozwana otrzymała ostatni przelew z pracy na kwotę 11.000 zł. Od czerwca 2022 roku pozostawała bez zatrudnienia. 22 sierpnia 2022 roku podjęła pracę jako tester oprogramowania. Za okres od 22 sierpnia do końca sierpnia uzyskała wynagrodzenie w kwocie około 4.000 zł brutto.

Pozwana płaci alimenty na rzecz małoletniej powódki ustalone w trybie zabezpieczenia, ale w niepełnej wysokości. B. M. nie posiada orzeczenia o niepełnosprawności, ani niezdolności do pracy. Choruje na fibromialgię i sibo. Jest osobą wysoko wrażliwą i ma problemy adaptacyjne. Przyjmuje suplementy, których koszt wynosi około 300 zł -500 zł za jednorazową terapię.

Wyżywienie pozwanej kosztuje minimum 20 zł dziennie, chemia domowa około 400 zł. Pozwana mieszka w wynajętym domu w K., najem domu wynosi 1.600 zł miesięcznie, podatek 1.730 zł. Część domu stanowi siedzibę firmy pozwanej. Wcześniej pozwana wynajmowała dom w miejscowości S.. B. M. posiada zaległości wobec właścicielki wynajmowanego lokalu za ogrzewanie w kwocie 1.900 zł, ma także zaległości za najem domu od lipca 2022 roku. Prąd kosztuje 120 zł miesięcznie, 1.000 zł -2.000 zł miesięcznie ogrzewanie eko-groszkiem, 410 zł miesięcznie internet i telefon. Jedna tona eko-groszku kosztuje 3.500 zł. Wyrównanie za prąd wyniosło 272 zł miesięcznie. Pozwana zakupiła także dodatkowy internet za 100 zł miesięcznie. B. M. kupiła pralkę za 1.400 zł i lodówkę za 900 zł.

Pozwana mieszka wspólnie z córką M., która ma 6 lat. Paliwo na dojazdy córki do przedszkola wynosi 500 zł. Wyżywienie poza przedszkolem małoletniej wynosi 400 zł, a w przedszkolu 9,90 zł dziennie. Leczenie małoletniej to 150 zł miesięcznie, diagnostyka małoletniej 800 zł miesięcznie. Pozwana wykupił pakiet prywatnej opieki medycznej za 250 zł miesięcznie, opłaty za trzy miesiące są przez nią nieopłacone. Małoletnia córka pozwanej wymaga leczenia stomatologicznego, które będzie kosztować 2.000 zł - 2500 zł.

Wyrokiem z dnia 14 stycznia 2020 roku Sąd Okręgowy w Opolu rozwiązał związek małżeński B. M. i A. M., powierzając władzę rodzicielską nad małoletnią M. M. (2) urodzoną (...), poddając jej wykonywanie stałemu nadzorowi kuratora sądowego. Od A. M. zostały zasądzone alimenty na rzecz małoletniej M. w kwocie po 700 zł miesięcznie oraz na rzecz B. M. w kwocie 300 zł miesięcznie. Pozwana otrzymuje alimenty na córkę M. w kwocie 500 zł. Posiada samochód R. (...) o wartości 950 zł. Ubezpieczenie auta kosztuje 241 zł na kwartał.

Pozwana posiada zaległości względem biura zajmującego się prowadzeniem księgowości jej firmy na kwotę około 2.500 zł. Zaciągnęła też pożyczkę w P. na kwotę 2.000 zł na bieżące potrzeby.

Koszty prowadzenia spółki pozwanej wynoszą 750 zł na wynagrodzenie księgowej oraz podatek VAT i CIT. Za pierwszy kwartał podatek CIT wyniósł 1.500 zł.

Sąd Rejonowy przyjął, że koszty utrzymania małoletniej M. Ł. (1) kształtują się na poziomie około 1.560.00 zł. Zważywszy na fakt, że matka powódki nie mieszka z nią na co dzień, nie sprawuje codziennej pieczy oraz nie utrzymuje z nią regularnych osobistych kontaktów, w ocenie Sądu I instancji, winna ona ponosić koszty utrzymania córki w około 2/3 części wydatków związanych z zaspokajaniem usprawiedliwionych potrzeb małoletniej. Sąd nie dał wiary przy tym twierdzeniom pozwanej, jakoby chorowała ona na liczne schorzenia, uniemożliwiające jej pracę zarobkową. Sąd biorąc pod uwagę jej duże doświadczenie zawodowe oraz przyzwoite jak na warunki polskie zarobki, nie miał wątpliwości, że kwota 800,00 zł miesięcznie tytułem alimentów na córkę będzie kwota odpowiednią.

Apelację od tego orzeczenia wywiódł pełnomocnik pozwanego, zaskarżając je w części, tj. w zakresie punktu 1 wyroku zasądzającego alimenty na rzecz małoletniej ponad 400 zł. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1)  naruszenie prawa procesowego mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, naruszającej zasady logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego oraz brak wszechstronnej analizy całości materiału dowodowego, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego uznania, mającego wpływ na treść rozstrzygnięcia poprzez:

a)  przyjęcie, że B. M. posiada duże doświadczenie zawodowe, w sytuacji, gdy okoliczności te nie wynikają z materiału dowodowego,

b)  przyjęcie, że zarobki osiągane przez B. M. należy oszacować na kwotę 10000 zł netto miesięcznie, co według Sądu odpowiada zarobkom osiąganym przez ojca małoletniej powódki, pomimo, że B. M. nie ma takich możliwości zarobkowych,

c)  przyjęcie, że zarobki osiągane przez B. M. należy oszacować na kwotę 10000 zł netto, co według Sądu odpowiada zarobkom osiąganym przez ojca małoletniej powódki, pomimo, iż Sąd ustalił zarobki pozwanego na 7000 zł netto (bez nadgodzin) i 9000 zł netto (z nadgodzinami),

d)  przyjęcie, że schorzenia, które pozwana posiada nie uniemożliwiają pozwanej wykonywanie pracy w pełnym wymiarze, pomimo, iż B. M. przedstawiła dokumentację medyczną, odpisy choroby i złożyła w tym przedmiocie zeznania potwierdzające posiadane przez nią okoliczności,

e)  pominięcie dysproporcji pomiędzy zarobkami przedstawiciela ustawowego małoletniej, a możliwościami zarobkowymi pozwanej,

f)  pominięcie przy ustalaniu możliwości zarobkowych pozwanej faktu, iż pozwana na co dzień opiekuje się drugą córką i nie ma żadnej pomocy w opiece nad dzieckiem,

g)  pominięcie faktu, że przychód spółki, której właścicielem jest pozwane nie jest równoznaczny z uzyskiwanym przez nią dochodem.

Powyższe naruszenia w ocenie skarżącego skutkowałyby błędnym ustaleniem stanu faktycznego, co w konsekwencji doprowadziło do naruszenia przepisów prawa materialnego i wydania orzeczenia o zaskarżonej treści;

2)  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 135 § 1 k.r.o. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, nieuwzględnienie stanu zdrowia pozwanej, wpływu stanu zdrowia na jej możliwości zarobkowe, jak również nieuwzględnienie dysproporcji pomiędzy zarobkami przedstawiciela ustawowego małoletniej, a możliwościami zarobkowymi pozwanej.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty, skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanej alimentów na rzecz małoletniej powódki M. Ł. (1) w kwocie po 400,00 zł miesięcznie, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania a także o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za obie instancje.

W odpowiedzi na apelację, pełnomocnik strony powodowej wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja strony pozwanej jest bezzasadna.

Wbrew zarzutom zawartym w apelacji pozwanej a dotyczącej naruszenia prawa procesowego – art. 233 § 1 k.p.c., należy stwierdzić, że Sąd pierwszej instancji w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe, a na jego podstawie poczynił adekwatne do treści materiału dowodowego ustalenia faktyczne. Prawidłowość zastosowania lub wykładnia prawa materialnego może być właściwie oceniona jedynie na gruncie niewadliwie ustalonej podstawy faktycznej wyroku. Skuteczne zatem zgłoszenie zarzutu dotyczącego naruszenia prawa materialnego wchodzi zasadniczo w rachubę tylko wówczas, gdy ustalony przez sąd pierwszej instancji stan faktyczny, będący podstawą zaskarżonego wyroku, nie budzi zastrzeżeń (por. wyrok SN z 26 marca 1997 r. , II CKN 60/97, OSNC 1997/9/128). W niniejszej sprawie dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne dotyczące okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy znajdują odzwierciedlenie w przytoczonych na ich poparcie dowodach. Stąd ustalenia te oraz wyprowadzone na ich podstawie wnioski prawne Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne w myśl art. 387 § 2 ¹ pkt 1 i 2 k.p.c.

Przede wszystkim dla skutecznego postawienia takiego zarzutu konieczne jest wykazanie, które dowody Sąd ocenił dowolnie i jakie, sprzeczne z zasadami logiki, wnioski, wywiódł ze zgromadzonego materiału procesowego. Tymczasem strona apelująca, ani w zarzutach, ani w uzasadnieniu apelacji nie przedstawiła żadnych konkretnych zarzutów dotyczących ustaleń Sądu, poprzestając na przedstawieniu swojej wersji wydarzeń, w zupełnym oderwaniu od zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i oceny dowodów dokonanej przez sąd pierwszej instancji. Szczególnie istotną rolę w ocenie materiału dowodowego w sprawach z płaszczyzny alimentacji rodziców na rzecz małoletnich dzieci pełni doświadczenie życiowe sądu. M. Ł. (1) jest co do zasady zdrowym, niewymagającym szczególnych nakładów finansowych dzieckiem. Spojrzenie na twierdzenia strony pozwanej właśnie przez pryzmat doświadczenia życiowego, uwzględniwszy warunki społeczne w jakich funkcjonują strony, ale też warunki ogólnopolskie, nie daje podstaw do przyjęcia, że ustalona na około 1500-1600 zł kwota miesięcznych kosztów utrzymania M. Ł. (1) nie odpowiadałaby usprawiedliwionym potrzebom powódki, jak również że kwota 800,00 zł miesięcznie zasądzona od pozwanej byłaby nieadekwatna do możliwości zarobkowych B. M.. Zapewne zatem chybiony jest zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. polegający na rzekomym dokonaniu przez Sąd dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego skutkującej ustaleniem zawyżonych kosztów utrzymania małoletniej, oraz – co szczególnie istotne przez pryzmat apelacji – ustalenia wyższych aniżeli rzeczywiste możliwości zarobkowych pozwanej.

Rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania (art. 133 k.r.o.). Zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego (art. 135 § 1 k.r.o.). Wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie może polegać w całości lub w części na osobistych staraniach o utrzymanie lub o wychowanie uprawnionego; w takim wypadku świadczenie alimentacyjne pozostałych zobowiązanych polega na pokrywaniu w całości lub w części kosztów utrzymania lub wychowania uprawnionego. Bezsprzecznym jest zatem, że na M. Ł. (2) i B. M. spoczywa obowiązek alimentacyjny względem ich córki. Ponieważ M. przebywa obecnie pod stałą pieczą ojca, obowiązek alimentacyjny ciążący na pozwanej wyraża się przede wszystkim w świadczeniu pieniężnym na rzecz małoletniej, do rąk ojca sprawującego aktualnie opiekę nad dzieckiem. Sąd Okręgowy – podobnie jak Sąd Rejonowy – podziela argumentację M. Ł. (2), że córka jest w wieku intensywnego dojrzewania, a zauważalny w ostatnim okresie wzrost cen czyni nieaktualnymi koszty utrzymania ustalone w wyroku rozwodowym stron. Bezsprzecznie, utrzymanie dwunastolatki generuje niemałe koszty utrzymania, zaś niektóre wydatki (jak np. na odzież) nie różnią się znacznie w stosunku do osoby dorosłej. W tym kontekście Sąd Okręgowy nie ma wątpliwości, że ustalone kwoty są dość zachowawcze w stosunku do możliwych kosztów utrzymania M., szczególnie gdyby wziąć pod uwagę, że strony jako osoby – jak na realia polskie – przyzwoicie zarabiające, mogą pragnąć utrzymywać nieco wyższą stopę życiową córki aniżeli większość społeczeństwa. Rację ma strona powodowa przywołując zasadę prawa dziecka do równej stopy życiowej z jego rodzicami, ale to nie uzasadnia windowania kosztów utrzymania małoletniej ponad zakres wynikający z poziomu jej usprawiedliwionych potrzeb. Działając zgodnie, wolicjonalnie rodzice małoletniej mogą zaspakajać jej najróżniejsze potrzeby. Jednakże jeśli dochodzi do nałożenia na jedno z rodziców przymusowego finansowania, do czego sprowadza się alimentacja, w grę wchodzi w ramach owej zasady jedynie zakres potrzeb usprawiedliwionych. Wysokość świadczenia alimentacyjnego jest więc skorelowana z możliwościami zarobkowymi zobowiązanych do alimentacji i tego aspektu Sąd w żaden sposób nie pomija. W ocenie Sądu, nawet gdyby bezkrytycznie dać wiarę pozwanej, że z powodów zdrowotnych nie jest ona w stanie w pełni wykorzystać swojego potencjału na rynku pracy (swoich możliwości zarobkowych) to nawet przy zarobkach na deklarowanym przez nią, wątpliwym poziomie około 5.500,00 zł zasądzona kwota alimentów w wysokości 800,00 zł nie może być uznana za nieproporcjonalną w stosunku do możliwości zarobkowych B. M. i usprawiedliwionych potrzeb jej córki. Warto zauważyć, że w wyroku rozwodowym z sierpnia 2015 r. alimenty od ojca na rzecz małoletniej ustalono na poziomie 550,00 zł, a rozstrzygnięcie to zapadło osiem lat temu. Tymczasem o ile potrzeby małoletniej się nie zmniejszyły, a wręcz wzrosły, o tyle zdecydowanie wzrosły koszty utrzymania – co wynika z dorastania dziewczynki, ale i powszechnego wzrostu cen towarów i usług. Doświadczenie życiowe nakazywałoby również przyjęcie, że powinny wzrosnąć możliwości zarobkowe B. M., pracującej w dobrze wynagradzanej przecież branży IT.

Doświadczenie życiowe pozwala na przyjęcie, że możliwości zarobkowe pozwanej na poziomie ustalonym przez Sąd I instancji polegają na prawdzie i zbędne byłoby przeprowadzanie w procesie kolejnych dowodów. Już bowiem przy ustalonym przez sąd meriti poziomie możliwości zarobkowych i majątkowych pozwanej w korelacji z trafnie przyjętym zakresem usprawiedliwionych potrzeb małoletniej broni się wyznaczony poziom alimentacji ze strony matki M.. Zatem te dwie okoliczności (przy uwzględnieniu m. in. faktu najmowanego mieszkania, posiadania również innych dzieci na utrzymaniu) nie dały Sądowi Okręgowemu podstaw do rozstrzygnięcia o charakterze reformatoryjnym.

Podkreślić w tym miejscu należy, że koszty utrzymania nie mogą obciążać tylko jednego rodzica, albowiem zarówno ojciec jak i matka są zobowiązani do dostarczania środków utrzymania swojemu dziecku. Zważywszy na fakt, że powód w większym stopniu realizuje swój obowiązek alimentacyjny w formie opieki i wychowania córki, zasadnym jest obciążenie pozwanej wyższymi kosztami utrzymania M.. Strona powodowa wskazywała w procesie, że partycypacja matki w utrzymaniu córki polega aktualnie wyłącznie na przekazywaniu środków pieniężnych, ponieważ matka utrzymuje jedynie sporadyczny kontakt z córką. Ich osobiste kontakty nie są częste. W takiej sytuacji, siłą rzeczy B. M. ma niewiele okazji do samodzielnego, bezpośredniego zaspokajania potrzeb córki, wydatkując na ten cel pieniądze. Z tych wszystkich względów, zarzut niewłaściwej oceny materiału dowodowego, a w ślad za nim naruszenie prawa materialnego, tj. art. 135 k.r.o. jest zupełnie nietrafiony. Biorąc powyższe pod uwagę, apelację oddalono na podstawie art. 385 k.p.c., o czym orzeczono w punkcie 1. wyroku.

O kosztach postępowania apelacyjnego, należnych od pozwanej na rzecz strony powodowej Sąd Okręgowy orzekł w punkcie 2. wyroku, na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. i art. 391 § 1 k.p.c., tj. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, który pozwana przegrała w instancji odwoławczej w całości. Sąd zasądził więc od pozwanej na rzecz strony powodowej 450,00 zł z tytułu kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu apelacyjnym. Wysokość kosztów profesjonalnego zastępstwa prawnego po stronie powodowej Sąd ustalił w oparciu o § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie.