Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 maja 2022 roku

Sąd Rejonowy w Sopocie, I Wydział Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Potyraj

Protokolant: Kamila Grzybek

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 maja 2022 roku w S.

sprawy z powództwa (...) Ltd. z siedzibą w L. (Cypr)

przeciwko przeciwko G. S.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 917 (dziewięćset siedemnaście) złotych z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygnatura akt I C 401/21

UZASADNIENIE

Powód (...) Ltd. z siedzibą w L. (Republika Cypryjska) wniósł o zasądzenie od pozwanej G. S. kwoty 3701,59 zł wraz z należnościami ubocznymi:

- maksymalnymi odsetkami za opóźnienie za okres od dnia 21 maja 2021 r. do dnia zapłaty naliczanymi od kwoty 3482,40 zł,

- ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od dnia 21 maja 2021 r. do dnia zapłaty od kwoty 219,19 zł.

Powód wniósł również o zasądzenie od pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kwoty 17 zł tytułem uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od zasądzonych kosztów procesu od dnia uprawomocnienia się orzeczenia od dnia zapłaty.

W uzasadnieniu żądania wskazał, iż podstawą roszczenia jest umowa pożyczki nr (...) zawarta w dniu 24 września 2020 r. pomiędzy (...) Sp. z o. o. a pozwaną. Strona pozwana zobowiązała się mocą tej umowy do zapłaty na rzecz pożyczkodawcy, całkowitej kwoty 4.042,36 zł, na którą składają się: kwota udzielonej pożyczki 3482,40 zł, kwota pozaodsetkowych kosztów pożyczki 539,42 zł, kwota odsetek umownych łącznie 20,54 zł. Strona pozwana uiściła na poczet ww. umowy na rzecz (...) Sp. z o. o. 559,96 zł tytułem opłaty za refinansowanie, co stanowiło warunek skutecznego zwarcia przedmiotowej umowy pożyczkowej. Pozwana zawartej pożyczki nie spłaciła.

Strona powodowa wskazała, że (...) Sp. z o.o. była stroną ramowej umowy o przeniesieniu ryzyka niespłacania pożyczek zawartej dnia 02 stycznia 2018 roku z (...) sp. z o.o. Zgodnie z treścią tej umowy (...) Sp. z o.o. zobowiązała się do spełnienia świadczenia ubezpieczeniowego w razie braku terminowej spłaty wierzytelności przysługującej (...) Sp. z o.o. na rzecz tej spółki. (...) Sp. z o.o. miała w zamian przelać określoną wierzytelność przeterminowaną. W związku z brakiem terminowej spłaty (...) Sp. z o.o. przeniosła wierzytelność wynikającą z przedmiotowej umowy pożyczki na rzecz (...) Sp. z o.o. Następnie 08 kwietnia 2021 roku powodowa spółka zawarła Porozumienie nr 70 do Umowy ramowej przelewu wierzytelności z dnia 18 maja 2018 roku, na mocy którego (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. dokonała cesji wierzytelności na rzecz powoda – w tym wierzytelności wynikającej z przedmiotowej umowy pożyczki.

( pozew - k. 4-15)

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Pozwana zaznaczyła, że łączyła ją z (...) Sp. z o. o. umowa pożyczki nr (...) z 25 lipca 2020 r., na podstawie której uzyskała przysporzenie majątkowe w wysokości 3.000 zł. Wskazana umowa została zrefinansowana przez (...) Sp. z o. o. na podstawie umowy pożyczki nr (...) z dnia 24 sierpnia (...)., co zostało w pozwie pominięte. Następnie celem refinansowania wskazanej umowy pożyczki pozwana dokonała przelewu na kwotę 560,96 zł. Nigdy jednak nie doszło do wykonania przez (...) Sp. z o. o. zawartej z pozwaną umowy refinansującej. Pozwana zarzuciła ponadto pozorność umów pożyczek refinansujących zawieranych z podmiotami (...) Sp. z o. o. i (...) Sp. z o. o., przy których pośredniczyła spółka (...). o. o.; wątpliwości budzi brak swobody wyboru drugiego pożyczkodawcy przez pożyczkobiorcę. Poza tym podmioty (...) Sp. z o. o. oraz (...) Sp. z o. o. refinansowały wzajemnie udzielane przez siebie pożyczki, co wprost wskazuje na próbę obejścia przepisów ustawy o kredycie konsumenckim. Naruszony został również cel nowelizacji z 2016 r. ustawy o kredycie konsumenckim, mający zapobiegać tzw. rolowaniu pożyczek (zaciąganiu kredytu celem spłaty pierwszego, a następnie zaciąganiu kolejnego celem spłaty poprzedniego itd.), a zwłaszcza naliczaniu nadmiernych kosztów pozaodsetkowych związanych z takim procederem. Pozwana wskazała na brak po jej stronie legitymacji biernej. W ocenie pozwanej brak jest dowodów potwierdzających, iżby załączona do akt postępowania umowa cesji obejmowała wierzytelność dochodzoną w przedmiotowym postępowaniu. Pozwana zaprzeczyła także, aby otrzymała zawiadomienie o przelewie wierzytelności oraz przedsądowe wezwanie do zapłaty.

( odpowiedź na pozew - k. 66-68)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana G. S. za pośrednictwem strony internetowej „netcredit” zawarła z (...) Sp. z o. o. umowę pożyczki nr (...) z 25 lipca 2020 r., na podstawie której uzyskała 3.000 zł wypłaconej pożyczki.

(okoliczności bezsporne, nadto dowód: potwierdzenie przelewu – k. 24)

Pozwana, nie będąc w stanie spłacić pożyczonej sumy, skorzystała za pośrednictwem Internetu z widocznej na stronie internetowej netcredit.pl możliwości przedłużenia terminu spłaty pożyczki. Po kliknięciu ikony umożliwiającej przedłużenie terminu spłaty pozwana mogła wybrać okres przedłużenia 14 lub 30 dni i widziała kwotę, jaką będzie musiała uiścić za przedłużenie terminu spłaty w zależności od wybranego okresu przedłużenia. Pozwana wybrała okres przedłużenia spłaty 30 dni. Została przekierowana automatycznie do systemu płatniczego w celu dokonania opłaty za przedłużenie terminu spłaty pożyczki. Dane transakcji płatniczej były automatycznie wypełnione co do kwoty przelewu, odbiorcy przelewu, jego numeru rachunku bankowego i tytułu transakcji. Pozwana nie była uprzedzana, że autoryzacja tego przelewu i wybranie możliwości przedłużenia terminu spłaty oznacza zawarcie kolejnej umowy pożyczki ani nie była informowana o jej warunkach. Pozwana kilkakrotnie korzystała z możliwości przedłużenia terminu spłaty za pośrednictwem strony internetowej „netcredit.pl”. M.in. w dniu 24 sierpnia 2020 roku pozwana dokonała takiego przedłużenia, uiszczając opłatę za przedłużenie terminu spłaty pożyczki w kwocie 560,96 zł. Przelew wymaganej opłaty za przedłużenie terminu spłaty został wygenerowany automatycznie przez system informatyczny i wskazał w tytule wpłaty: (...): (...) Oplata za refinansowanie ID pożyczki (...)”.

(dowód: potwierdzenie przelewu – k. 23, zeznania pozwanej G. S. – k. 95-96; płyta CD – k. 97)

Przedłużając termin spłaty pożyczki w dniu 24 września 2020 rok, pozwana została poinformowana, że warunkiem przedłużenia terminu spłaty jest zapłata kwoty 560,96 zł na wskazany przez pożyczkodawcę rachunek bankowy. Na stronie internetowej widniała stosowna ikona do dokonania przedłużenia spłaty. Po jej kliknięciu pozwana została przekierowana do systemu płatniczego, w którym dokonała płatności kwoty 560,96 zł. Formularz przelewu był automatycznie wypełniony danymi odbiorcy i tytułem wpłaty (...): (...) Oplata za refinansowanie ID pożyczki (...)”. Pozwana nie miała zamiaru zawierać kolejnej umowy pożyczki refinansującej. Była przekonana, że dokonuje wyłącznie czynności przedłużenia terminu spłaty wcześniej zawartej umowy pożyczki.

(...) Sp. z o.o. wygenerował na tej podstawie umowę pożyczki refinansującej nr (...), zgodnie z którą udzielał pozwanej pożyczki w wysokości 3482,40 zł na refinansowanie wcześniej zaciągniętego zobowiązania, a pozwana zobowiązywała się do zapłaty tej kwoty wraz z prowizją w wysokości 539,42 zł oraz odsetkami w kwocie 20,54 zł w terminie do dnia 24 października 2020 roku.

(dowód: potwierdzenie zawarcia umowy pożyczki z załącznikami – k. 17-22; potwierdzenie wykonania transakcji płatniczej - k. 23, zeznania pozwanej G. S. – k. 95-96; płyta CD – k. 97)

W dniu 2 stycznia 2018 r. (...) Sp. z o. o. zawarł z (...) Sp. z o. o. (jako Zabezpieczającym) umowę o przeniesieniu ryzyka niespłacania pożyczek. Zgodnie z treścią tej umowy (...) sp. z o.o. zobowiązała się do spełnienia świadczenia ubezpieczeniowego w razie braku terminowej spłaty wierzytelności przysługującej (...) Sp. z o.o. na rzecz tej spółki. (...) Sp. z o.o. miała w zamian przelać te wierzytelności, których termin zapłaty upłynął, a co do których (...) sp. z o.o. wypłaciła świadczenie. W związku z brakiem terminowej spłaty części wierzytelności i wywiązania się z umowy przez spółkę (...), (...) sp. z o.o. przeniosła przeterminowane wierzytelności na rzecz (...) sp. z o.o. Następnie 16 stycznia 2020 r. powodowa spółka zawarła Porozumienie nr 40 do Umowy ramowej przelewu wierzytelności, na mocy którego (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. dokonała cesji wierzytelności na rzecz powoda wyszczególnionych w załącznikach do porozumienia.

( dowód: umowa o przeniesieniu ryzyka niespłacania pożyczek wraz z dokumentami potwierdzającymi prawo do reprezentacji stron umowy - k. 340-30v; oświadczenie – k. 33-33v; umowa ramowa przelewu wierzytelności wraz z dokumentami potwierdzającymi prawo do reprezentacji stron umowy, k. 35-39v; porozumienie nr 40 do umowy ramowej przelewu wierzytelności wraz z dokumentami potwierdzającymi prawo do reprezentacji stron umowy, k. 42-43; oświadczenie Prezesa Zarządu (...) sp. z o.o. w W. - k. 45)

Pismem z dnia 23 kwietnia 2021 roku pełnomocnik powoda powiadomił pozwaną, że na podstawie Porozumienia z dnia 08 kwietnia 2021 roku do Umowy przelewu wierzytelności zawartej dnia 18.05.2018 r. z (...) Sp. z o.o. w W. przysługuje powodowi wierzytelność wobec pozwanej z tytułu umowy pożyczki nr (...), zawartej w dniu 24 września 2020 roku i wskazał numer rachunku bankowego do dokonywania wpłat na poczet tej wierzytelności.

(dowód: k. 26 – zawiadomienie o przelewie wierzytelności)

Pismem z dnia 23 kwietnia 2021 roku pełnomocnik powoda wezwał pozwaną do uiszczenia na rzecz powoda kwoty 3671,67 zł w terminie do dnia 4 maja 2021 roku pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.

(dowód: wezwanie do zapłaty – k. 25-25v)

Wobec nieuiszczenia żądanej kwoty powód wniósł przeciwko pozwanej pozew o zapłatę w elektronicznym postępowaniu upominawczym, które wobec wniesienia przez nią sprzeciwu, zostało umorzone.

(dowód: wezwanie do zapłaty oraz zawiadomienie o przelewie wierzytelności, k. 25-29; wydrukowane akta postępowania o sygn. VI Nc-e 742316/21 Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie - k. 50-53v)

Sąd zważył, co następuje:

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie dokumentów przedstawionych przez strony. Dokumenty te nie budził wątpliwości Sądu ani stron co do ich wiarygodności. W zakresie wydruków takich dokumentów jak umowa pożyczki refinansującej (potwierdzenie zawarcia umowy) oraz ramowa umowa pożyczki Sąd ustalił na ich podstawie jedynie fakt, że dokumenty takiej treści zostały wygenerowane przez powoda, a nie że w istocie umowa taka została zawarta przez pozwanego, o czym będzie mowa dalej. Niestwierdzenie przez Sąd podstaw do podważenia domniemania autentyczności i prawdziwości pochodzenia dokumentów nie implikuje prawdziwości twierdzeń, które są w nich zawarte (tj. ich merytorycznej treści).

Sąd zważył, że do pozwu załączono (...) z dnia 4 października 2019 roku pełnomocnika (...) Sp. z o.o., w którym potwierdzał on fakt przeniesienia własności wierzytelności z tytułu pożyczek wymienionych w załączniku nr 1 do tego oświadczenia na rzecz (...) Sp. z o.o. w wykonaniu umowy o przeniesieniu ryzyka niespłacania pożyczek z dnia 2 stycznia 2018 roku. Na podstawie tego oświadczenia nie sposób ustalić, że (...) Sp. z o.o. przeniosło w tym trybie wierzytelność z tytułu umowy nr (...) zawartej z pozwaną, bo w załączniku nr 1 do tego oświadczenia nie jest ona wymieniona (k. 33v), nadto Oświadczenie i załącznik są z dnia 4 października 2019 roku, podczas gdy umowa nr (...) miała zostać zawarta w dniu 24 września 2020 roku. Zatem Oświadczenie z dnia 4 października 2019 roku nie mogło dotyczyć wierzytelności dochodzonej pozwem, bowiem w tej dacie ta wierzytelność jeszcze nie istniała. Zatem powyższy dowód (...) z dnia 4 października 2019 roku z zał. (k. 33-33v) był nieprzydatny dla ustalenia istotnych okoliczności faktycznych w niniejszej sprawie.

Analogicznie Porozumienie nr 40 do Umowy przelewu wierzytelności z dnia 18 maja 2018 roku wraz z pustym wyciągiem z załącznika – listy wierzytelności i oświadczeniem z dnia 22 stycznia 2020 roku (k. 42-45) nie dotyczyło umowy nr (...) zawartej z pozwaną. W załączniku do tego Porozumienia nr 40 nie wymieniono wierzytelności z tytułu umowy nr (...), a nadto w dacie zawarcia tego Porozumienia ta wierzytelność jeszcze nie istniała. Sąd mógł jedynie ustalić, że takie porozumienie zostało zawarte. Ale dowody te nie były przydatne dla stwierdzenia przejścia uprawnień wynikających z tej umowy na rzecz (...) Sp. z o.o. w W..

Z kolei załączone do pozwu załączniki do Porozumienia nr 70 (k. 47-49) stanowiące wyłącznie wyciąg z zestawienia niespłaconych pożyczek z dnia 05 stycznia 2021 roku zostały przedstawione bez dokumentu głównego, tj. Porozumienia nr 70. Mimo iż te załączniki wskazują na wierzytelność wobec pozwanej G. S. z tytułu umowy nr (...), to same przez się nie stanowią dowodu przeniesienia wierzytelności wynikającej z tej umowy na rzecz (...) Sp. z o.o. ani na powoda. Te wyciągi z zestawienia niespłaconych pożyczek z dnia 5 stycznia 2021 roku Sąd pominął jako dowody nieprzydatne do ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd poczynił ustalenia również na podstawie dowodu z przesłuchania pozwanej, bowiem w zakresie trybu zawierania umowy pożyczki oraz przedłużenia terminu jej spłaty zeznania te były jasne, szczere i znalazły potwierdzenie w przedstawionych przez strony potwierdzeniach wpłat „opłat za przedłużenie”. W tym zakresie zeznania pozwanej zasługiwały na wiarę. Sąd zważył, iż co do tego, ile razy pozwana dokonywała przedłużenia terminu spłaty, zeznania pozwanej były niepewne, niekategoryczne, pozwana tych okoliczności dobrze nie pamiętała. Dlatego na podstawie samych zeznań pozwanej Sąd mógł jedynie ustalić, że takie przedłużenie miało miejsce kilkakrotnie.

W ocenie Sądu w świetle zgromadzonych dowodów powództwo podlegało oddaleniu.

Zgodnie z art. 720 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Załączona do pozwu dokumentacja zawierająca treść umowy, miała w ocenie powoda odnosić się do zawarcia przez pozwaną umowy na odległość w postaci kredytu konsumenckiego zawartego w rozumieniu art. 5 pkt 13 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (tekt jedn. Dz. U. z 2022 r., poz. 246). Zgodnie z art. 3 tej ustawy przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki (art. 3 ust. 2 pkt 1 ustawy). Natomiast przez kredyt konsumencki zawierany na odległość rozumie się umowę o kredyt konsumencki zawieraną z konsumentem bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość (ww. art. 5 pkt 13 ustawy).

Zgodnie z art. 6 k.c. w zw. z art. 232 zd. 1 k.p.c. – to na powodzie, wobec zakwestionowania przez pozwaną faktu zawarcia umowy pożyczki nr (...), spoczywał ciężar wykazania tej okoliczności.

Na dowód zawarcia przez pozwaną z (...) Sp. z o.o. umowy pożyczki o nr (...) w dniu 24 września 2020 roku powód przedstawił dokument w postaci wygenerowanej automatycznie treści umowy i dowód przelewu kwoty 560,96 zł na rachunek pożyczkodawcy.

Zgodnie z art. 60 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny, w tym również przez ujawnienie tej woli w postaci elektronicznej (oświadczenie woli).

Należy stwierdzić, że strony mogły zawrzeć umowę kredytu konsumenckiego na odległość i do zawarcia tej umowy nie było konieczne zachowanie formy pisemnej. Jednocześnie stwierdzić trzeba, że wola zawarcia umowy mogła być wyrażona przez pozwanego w różny sposób. Tym niemniej fakt wyrażenia przez pozwaną woli związania się „Ramową umową pożyczki” oraz „Umową pożyczki nr (...)” winien był zostać przez powoda wykazany. Tymczasem dokumenty znajdujące się w aktach tej okoliczności w żadnej mierze nie potwierdzają.

Pozwana wskazała, że zawierała umowę pożyczki na kwotę 3000 zł o nr (...), natomiast nie składała oświadczenia, w którym wyraziłaby wolę zawarcia przedmiotowej umowy pożyczki refinansującej o nr (...). Pozwana korzystając z możliwości swojego konta pożyczkobiorczyni na stronie netcredit.pl, wybierała opcję przedłużenia terminu spłaty pożyczki o 30 dni i wyrażała zgodę na dokonanie przelewu wymaganej przy tym opłaty za przedłużenie. Płatność kwoty 560,96 zł, która miała miejsce po wyborze opcji przedłużenia terminu spłaty i była warunkiem złożenia wniosku o przedłużenie terminie spłaty, nastąpiła poprzez system płatniczy, który samodzielnie uzupełnił niezbędne dane, w tym tytuł transakcji. Wobec tego pozwana nie orientowała się na czyj rachunek i z jakiego dokładnie tytułu dokonuje płatności. Wolą pozwanej było dokonanie zmiany warunków pierwotnej umowy pożyczki w postaci terminu spłaty, a nie zawarcie kolejnej umowy pożyczki (refinansującej inną pożyczkę). Taką czynnością nie było złożenie przez Internet wniosku o przedłużenie terminu spłaty, skoro pozwana nie uświadamiał sobie, że związane jest to z zawarciem nowej umowy pożyczki z tym samy lub innym podmiotem. Taką czynnością nie było również dokonanie zapłaty kwoty 560,96 zł. Zapłata stanowiła w odbiorze pozwanej warunek przedłużenia terminu spłaty. Po uzyskaniu informacji o nadaniu nowego numeru umowy pożyczki pozwana nie złożyła żadnego oświadczenia, wyrażającego wolę zawarcie nowej umowy pożyczki czy akceptację jej konkretnych warunków.

Zatem między pozwaną a (...) Sp. z o.o. nie doszło do wymiany zgodnych oświadczeń woli w dniu 24 września 2020 roku, a tym samym nie doszło do zawarcia umowy pożyczki, która miała być źródłem wierzytelności dochodzonej w niniejszej sprawie.

Mając powyższe na uwadze powództwo, jako niezasadne, zostało oddalone w pkt I wyroku w oparciu o przepis art. 6 k.c. w zw. z art. 720 § 1 k.c.

Dodatkowo powód w niniejszej sprawie nie wykazał swojej legitymacji w tej sprawie. Powód twierdził w pozwie, iż nabył wierzytelność przeciwko pozwanej na podstawie Porozumienia nr 70 z (...) Sp. z o.o. w wykonaniu ramowej umowy przelewu wierzytelności między powodem a (...) Sp. z o.o. Do pozwu nie przedłożono jednak dowodu w postaci Porozumienia nr 70, a jedynie Porozumienie nr 40, które nie dotyczyło wierzytelności wobec pozwanej. Z kolei w celu wykazania nabycia wierzytelności wobec pozwanej przez (...) Sp. z o.o. od (...) Sp. z o.o. powód przedstawił umowę o przeniesieniu ryzyka niespłacania pożyczek z dnia 2 stycznia 2018 roku oraz Oświadczenie o przeniesieniu niespłaconych wierzytelności na rzecz (...) Sp. z o.o. w wykonaniu tej umowy z dnia 4 października 2019 roku pełnomocnika (...) Sp. z o.o. Jak wskazano wyżej powyższe Oświadczenie zostało złożone przed powstaniem wierzytelności z umowy o nr (...), a nadto z jego wyraźnej treści wynika, że nie dotyczy ono w/w umowy. Powyższe dowody nie wykazują więc przejścia rzekomej wierzytelności (...) Sp. z o.o. wobec pozwanej z tytułu umowy pożyczki nr (...) ani z (...) Sp. z o.o. na (...) Sp. z o.o., ani z (...) Sp. z o.o. na powoda. Zatem niezależnie od nieistnienia wierzytelności z umowy pożyczki nr (...) (wobec niezłożenia oświadczenia woli o chęci zawarcia takiej umowy przez pozwaną), powództwo podlegało oddaleniu z uwagi na niewykazanie przejścia wierzytelności z pierwotnego pożyczkodawcy (...) Sp. z o.o. na (...) Sp. z o.o., ani z (...) Sp. z o.o. na rzecz powoda – na zasadzie art. 509 k.c. w zw. z art. 6 k.c.

W pkt II wyroku powód, jako strona przegrywająca, został obciążony wszystkimi kosztami procesu powstałymi w sprawie – na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. Skutkiem tego było zasądzenie od niego na rzecz pozwanego zwrotu poniesionych przez pozwaną wydatków w postaci opłaty skarbowej uiszczonej w związku ze złożeniem do akt sprawy dokumentu pełnomocnictwa procesowego oraz kosztów zastępstwa procesowego pozwanej, którego wysokość została ustalona w stawce minimalnej określonej w § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, tj. w kwocie 900 zł. Łącznie Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 917 zł z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego pozwanej. Nadto zgodnie z treścią art. 98 § 11 k.p.c. Sąd zasądził wskazane koszty procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.