Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 grudnia 2022 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Małgorzata Kryńska-Mozolewska

po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2022 r. w Warszawie na posiedzeniu niejawnym w trybie art. 15zzs ² ustawy z dnia 2 marca 2020 roku o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020r., poz. 1842, tekst jednolity.)

sprawy z powództwa D. P.

przeciwko (...) Sp. z o.o. z siedzibą w J.

o odszkodowanie, zmianę świadectwa pracy

orzeka:

1.  oddala powództwo;

2.  nakazuje wypłacić ze Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi –Południe w Warszawie na rzecz kancelarii radcy prawnego T. B. ustanowionego z urzędu kwotę 300,00 złotych (trzysta złotych 00/100) powiększoną o podatek od towarów i usług VAT;

3.  zasądza od powódki D. P. na rzecz pozwanego (...) Sp. z o.o. z siedzibą w J. kwotę 300,00 złotych (trzysta złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego.

Sygn. akt VI P 434/20

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 25 września 2020 roku D. P. wniosła o zasądzenie odszkodowania w kwocie 12.000 zł z powodu nieuzasadnionego rozwiązania umowy o pracę oraz sprostowanie świadectwa pracy. Jako pozwaną wskazała (...) z siedzibą w J. (obecnie (...) Sp. z o.o. z siedzibą w J.). W uzasadnianiu podała, że nie zgadza się z przyczynami wskazanymi w rozwiązaniu umowy o pracę.

(pozew – k. 2-5)

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wnosiła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu argumentowała, że przyczyny wskazane w rozwiązaniu umowy o pracę były rzeczywiste i jako takie mogły stanowić podstawę do złożenia oświadczenia. Dodatkowo strona pozwana nie naruszyła 1 miesięcznego terminu do złożenia oświadczenia od powzięcia wiedzy o naruszeniu obowiązków przez powódkę.

(odpowiedź na pozew – k. 33-40)

Sąd ustalił, co następuje:

Powódka została zatrudniona w pozwanej spółce od 9 kwietnia 2019 roku w pełnym wymiarze czasu pracy. Od 23 czerwca 2020 roku była zatrudniona na stanowisku starszego sprzedawcy.

Wynagrodzenie powódki liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło 3659,04 zł.

(zaświadczenie – k. 48; umowy o pracę wraz z aneksami – k. 55, 57, 58)

Po ogłoszeniu na terenie całej Rzeczypospolitej Polskiej stanu zagrożenia epidemicznego oraz stanu epidemii związanej z pandemią COVID-19, obowiązkiem pracowników w przestrzeniach zamkniętych w tym w sklepie gdzie pracowała powódka było zakrywanie nosa i ust za pomocą maseczki lub przyłbicy.

Powódka w czasie pracy wielokrotnie nie zakrywała nosa i ust maseczką lub przyłbicą. Z tego względu klienci piekarni w której pracowała powódka składali do pracodawcy skargi na jej zachowanie. Powódka nie przestawiła pracodawcy zaświadczenia od lekarza, że ma przeciwskazania do korzystania z maseczki podczas pracy.

K. N. zwracała powódce uwagę, że są na nią skargi iż nie zakrywa nosa i ust i wydała jej polecenie aby to robiła.

Pracownicy zgłaszali pretensje o to że obowiązek noszenia maseczki dotyczy ich, a nie dotyczy powódki. Dodatkowo powódka otwarcie wyrażała swój pogląd, że nie trzeba nosić maseczek w sklepie. Powódka wdawała się w rozmowy z współpracownikami o tym, że nie zgadza się z tym oraz namawiała współpracowników również do nie noszenia maseczek mimo prawnego na tamten czas obowiązku.

(zeznania świadka K. N. – k. 135v-136v; zeznania świadka I. M. – k. 137-137v; zeznania świadka H. M. – k. 137v-137)

Pracodawca zapewniał pracownikom piekarni środki ochrony osobistej w postaci maseczek, przyłbic, płynu do dezynfekcji rąk i powierzchni. Ilość przyłbic była wystarczająca dla pracowników pracujących na jednej zmianę. Po rozpoczęciu zmiany istniała możliwość dezynfekcji przyłbicy przez kolejnego pracownika.

(zeznania świadka K. N. – k. 135v-136v)

W dniu 11 sierpnia 2020 roku powódka została ukarana przez pozwaną karą porządkową upomnienia za brak noszenia maseczki lub przyłbicy. Wskazano, że nie stosuje się do ogólnie przyjętych norm w kraju na podstawie których jest nałożony obowiązek zakrywania ust i nosa w przestrzeniach zamkniętych, a kara jest nałożona z powodu powtarzających się skarg klientów.

Kary upomnienia za nieprzestrzeganie tych obowiązków pracodawca nakładał również na innych pracowników pozwanej. Powódka nie odwołała się od tek kary.

(kara upomnienia – k. 6; kary upomnienia – k. 83-85)

Powódka na portalu F. na swoim zdjęciu profilowym umieściła napis: „ COVID-1984; Zdejmij maskę Dołącz do protestu!”.

W dniu 21 sierpnia 2021 roku powódka umieściła publiczny post na portalu F. ze zdjęciem kary upomnienia z dnia 11 sierpnia 2020 roku oraz napisem ”Taka sytuacja dziś w pracy:-)!!!”.

Post był publiczny i możliwy do negatywnego komentowania zachowania pracodawcy. Na zdjęciu widoczne było kto podpisał karę upomnienia nałożoną na powódkę. Odbiorcy postu zareagowali na niego emotikonami „haha”.

(akt notarialny –k. 82; zeznania członka zarządu pozwanej M. T. – k. 172v-173; zeznania powódki D. P. –k. 173v-174)

B. Ż. przesyłała kilkukrotnie na komputer służbowy piekarni w której pracowała powódka wiadomości mailowe w których przypominała o obowiązku noszenia maseczek w czasie pracy i przestrzeganiu higieny. Podkreślała, że wynika to ze skarg napływających do piekarni, i że za nieprzestrzeganie obowiązku będą wyciągane konsekwencje.

Dodatkowo pracodawca informował, że jeśli brakuje przyłbic i maseczek dla pracowników należy to zgłaszać koordynatorowi. Ponadto informowała, że jeśli pracownik posiada zaświadczenie o niemożności noszenia maseczki z przyczyn zdrowotnych to zaświadczenie ma przekazać koordynatorowi.

Do obowiązków powódki należało zapoznanie się z wiadomościami mailowym przychodzącymi na służbowy komputer do którego miała swobodny dostęp. Informacje o konieczności noszenia maseczek koordynatorzy przekazywali również osobiście w sklepach pracownikom.

(maile – k. 85-93; zeznania świadka K. N. – k. 135v-136v; zeznania świadka I. M. – k. 137-137v; zeznania świadka H. M. – k. 137v-137; zeznania zeznania członka zarządu pozwanej M. T. – k. 172v-173; zeznania powódki D. P. –k. 173v-174)

W dniu 4 września 2020 roku pozwana reprezentowana przez członka zarządu złożyła powódce oświadczenie o rozwiązaniu z nią umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych polegające na:

1.  nienoszeniu maseczki lub przyłbicy przy wykonywaniu czynności służbowych w sklepie oraz przy bezpośredniej obsłudze klientów, pomimo takiego obowiązku. Sytuacje te miałay miejsce każdego dnia,

2.  publikacji w dniu 22 sierpnia 2020 na ogólnodostępnym portalu społecznościowym F. zdjęcia udzielonej 21 sierpnia 2020 roku kary upomnienia za brak noszenia maseczki lub przyłbicy oraz dopuszczenie do publikacji komentarzy osób trzecich, co skutkowało naruszeniem dóbr osobistych pracodawcy, zniesławieniem oraz wykraczało poza dowolną krytykę pracodawcy,

3.  krytykowaniu pracodawcy oraz podżeganiu pracowników do odmowy noszenia przez nich maseczki lub przyłbicy przy wykonywaniu czynności służbowych w sklepie oraz przy bezpośredniej obsłudze klientów.

(rozwiązanie umowy o pracę – k. 7)

W dniu 4 września 2020 roku pozwana wystawiła powódce świadectwo pracy w którym wskazała, że jej stosunek pracy ustał w dniu 4 września 2020 roku na podstawie rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia (art. 52 § 1 pkt 1 k.p.)

(świadectwo pracy – k. 75-76)

Pozwana o naruszeniu przez powódkę obowiązku noszenia maseczki dowiedziała się z dniem 11 sierpnia 2020 roku przed nałożeniem na powódkę kary upomnienia. O tym, że powódka nakłania innych pracowników do nienoszenia maseczek członek zarządu pozwanej dowiedziała się 29 sierpnia 2020 roku. Miało to miejsce podczas rozmowy koordynatora powódki, członków zarządu pozwanej z powódką. W czasie tego spotkania powódka została poinformowana o tym, że pozwana dowiedziała się, że dalej mimo upomnienia nie nosi maseczki na ustach i nosie. Dodatkowo bezpośrednio przed rozwiązaniem umowy o pracę pracodawca dowiedział się o publikacji postów na portalu F.. W trakcie spotkania powódka nie informowała, że posiada zaświadczenia dotyczące przeciwskazań do noszenia maseczki.

(zeznania członków zarządu pozwanej A. J. – k. 171v-172v oraz M. T. – k. 172v-173)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, w tym przedłożonej kopii akt osobowych powódki oraz aktu notarialnego z czynności otwarcia stron internetowych. Nie było podstaw aby kwestionować autentyczność złożonych dokumentów. Sąd ponadto dał wiarę w całości zeznaniom świadków: K. N., I. M. oraz H. M., a także członkom zarządu pozwanego tj. A. J. i M. T. – jako spójnym i logicznym. W zakresie zeznań powódki Sąd dał wiarę w części w zakresie w jakim zeznała, że umieściła posty na portalu F. włącznie ze zdjęciem na profilu oraz, że był to post publiczny. Dodatkowo powódka sama przyznała, że miała wiedzę, że powinna nosić maseczkę lub przyłbicę i miała dostęp do komputera służbowego gdzie przychodziły maile przypominające o obowiązku noszenia maseczki. Nie było natomiast wiarygodne, że koordynatorki w sklepie który odwiedzały sklep nie stosowały się do obowiązku noszenia maseczki. Przeczą temu zeznania koordynatorki K. N.. Wynika z nich, że będąc w sklepie posiadała ona maseczkę ochronną. Niewiarygodne jest również zeznanie powódki, że po otrzymaniu upomnienia od pracodawcy rozpoczęła noszenie maseczki. Nie znajduje to oparcia w zeznaniach świadków, którzy na podstawie skarg klientów mieli wiedzę, że powódka nadal nie stosowała się do ich poleceń.

Nie zachodziła konieczność uzupełnienia materiału dowodowego w tej sprawie, strony nie składały dodatkowych wniosków dowodowych.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Powódka w niniejszej sprawie wnosiła o zasądzenie na jej rzecz odszkodowania za nieuzasadnione rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia. Materialnoprawną podstawą tego roszczenia jest art. 56 § 1 k.p. zgodnie z którym pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy.

Jako przyczynę rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia strona pozwana podała działania powódki polegające na:

1.  nienoszeniu maseczki lub przyłbicy przy wykonywaniu czynności służbowych w sklepie oraz przy bezpośredniej obsłudze klientów, pomimo takiego obowiązku. Sytuacje te mają miejsce każdego dnia,

2.  publikacji w dniu 22 sierpnia 2020 na ogólnodostępnym portalu społecznościowym F. zdjęcia udzielonej 11 sierpnia 2020 roku upomnienia za brak noszenia maseczki lub przyłbicy oraz dopuszczenie do publikacji komentarzy osób trzecich, co skutkowało naruszeniem dóbr osobistych pracodawcy, zniesławieniem oraz wykraczało poza dowolną krytykę pracodawcy,

3.  krytykowaniu pracodawcy oraz podżeganiu pracowników do odmowy noszenia przez nich maseczki lub przyłbicy przy wykonywaniu czynności służbowych w sklepie oraz przy bezpośredniej obsłudze klientów.

W ocenie pozwanego te zachowania stanowiły ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych.

Zarzuty podnoszone przez powódkę odnośnie rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia ograniczały się do podnoszenia, że przyczyny wskazane w oświadczeniu były nieprawdziwe oraz, że nie został zachowanie termin z art. 52 § 2 k.p.

W pierwszej kolejności Sąd odniesie się do tego, czy pozwana zachowała termin z art. 52 § 2 k.p. Przepis ten stanowi, że rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika nie może nastąpić po upływie 1 miesiąca od uzyskania przez pracodawcę wiadomości o okoliczności uzasadniającej rozwiązanie umowy o pracę. Sąd ustalił, że pozwana o nienoszeniu przez powódkę maseczki dowiedziała się na przełomie sierpnia i września 2020 roku kiedy pracodawca nałożył na nią karę upomnienia w dniu 11 sierpnia 2020 roku. Składając oświadczenie o rozwiązaniu z powódką umowy o pracę w dniu 4 września 2020 roku pozwana nie naruszyła przepisu art. 52 § 2 k.p. Odnośnie publikacji na portalu F. z dnia 22 sierpnia 2020 roku to niewątpliwe termin miesiąca był zachowany od dnia 22 sierpnia 2020 roku kiedy nastąpiła publikacja do dnia 4 września 2020 roku minął okres krótszy niż miesiąc. Odnośnie krytykowania pracodawcy i podżegania pracowników do nienoszenia maseczki lub przyłbicy to Sąd ustalił, że również to było czynem ciągłym który trwał, aż do zakończenia stosunku pracy. Więc niewątpliwie nie minął miesiąc skoro trwało to do rozwiązania umowy o pracę.

W tym miejscu sąd przejdzie do ustalania czy wszystkie czyny zarzucone powódce mogą stanowić podstawę do rozwiązania umowy w trybie art. 52 k.p. Z ustaleń Sądu wynika, że powódka nie nosiła maseczki lub przyłbicy w sklepie, a sytuacje te miały miejsce każdego dnia. Obowiązek noszenia maseczki wynikał z § 24 ust 1 pkt 2 lit. d rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 sierpnia 2020 roku w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii. Z przepisu tego wynika, że powódka podczas obsługi klientów w piekarni powinna była nosić maseczkę lub przyłbicę, ale nie robiła tego, mimo że pracodawca udostępnił jej przyłbicę i maseczki. Z ustaleń poczynionych przez sąd wynika, że powódka nie poinformowała pracodawcy o ewentualnych problemach z dostępem do maseczek lub przyłbic. Zatem powódka nie stosując się do nałożonych w związku z pandemia COVID-19 nakazów noszenia maseczki lub przyłbicy stwarzała zagrożenie dla zdrowia innych osób, w szczególności klientów sklepu. W tamtym okresie rosła ilość zakażeń koronawirusem SarsCOV-2 wywołującym COVID-19, wobec czego nienoszenie maseczki przez powódkę mogło wywołać u klientów sklepu obawę o swoje zdrowie.

Powódka tym samym nie przestrzegała przepisów oraz zasad bezpieczeństwa i higieny pracy (art. 100 § 2 pkt 3 k.p.) a także nie dbała o dobro pracodawcy, bowiem nie noszenie maseczki mogło skutkować tym, że klienci mając do czynienia z taką sytuacją mogli zrezygnować z zakupu pieczywa w piekarni, co mogło narazić pozwaną na wymierne straty materialne. Dodatkowo należy wskazać w tym zakresie, że działanie powódki było w pełni zawinione, albowiem miała ona w pełni świadomość tego, że powinna nosić maseczkę lub przyłbice. O tym była informowana osobiście przez koordynatora, a ponadto miała dostęp do komputera co wiązało się z obowiązkiem sprawdzania poczty elektronicznej na którą przychodziły wiadomości od przełożonych powódki przypominające o obowiązku noszenia maski lub przyłbicy. Ponadto powódka twierdziła, że miała przeciwwskazania do zasłaniania nosa i ust z przyczyn medycznych. Jednakże nie przedstawiła zaświadczenia potwierdzającego takie zalecenia lekarskie. W ocenie sądu w jej przypadku nie zaistniały żadne obiektywnie stwierdzone przeciwwskazania do zasłaniania nosa i ust wynikające z rozporządzenia Rady Ministrów.

Reasumując, ta przyczyna się potwierdziła i stanowiła podstawę do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy powódki.

Kolejną przyczyną rozwiązania umowy o pracę w trybie art. 52 kp. była publikacja w dniu 22 sierpnia 2020 na ogólnodostępnym portalu społecznościowym F. zdjęcia udzielonej 11 sierpnia 2020 roku upomnienia za brak noszenia maseczki lub przyłbicy oraz dopuszczenie do publikacji komentarzy osób trzecich, co skutkowało naruszeniem dóbr osobistych pracodawcy, zniesławieniem oraz wykraczało poza dowolną krytykę pracodawcy. Taka sytuacja miała miejsce, a powódka nie kwestionowała tego, że udostępniła taki post na portalu F. zawierający zdjęcie kary upomnienia. Zostało to ponadto potwierdzone aktem notarialnym złożonym do akt sprawy. Kwestia do oceny pozostawała okoliczność czy stanowiło to ciężkie naruszenie podstawowego obowiązku pracowniczego stanowiącego podstawę do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy powódki. Z ustaleń Sądu wynika, że członków zarządu pozwanej spółki publikację na portalu F. odebrali w sposób negatywny, naruszający ich dobre imię jako pracodawcy i spółki ponieważ widać było kto i dlaczego powódce udzielił kary upomnienia Sąd stwierdził, że powódka publikując post na F. publicznie spowodowała że jego odbiorcy zareagowali w sposób negatywny, prześmiewczy stawiając pracodawcę w negatywnym odbiorze. Mało przekonywująca jest argumentacja powódki że zamieściła post pod wpływem emocji. Kara upomnienia została udzielona pismem z dnia 11 sierpnia 2020 roku, a post powódka zamieściła 22 sierpnia 2020 roku czyli po 10 dniach. Wydaje się, że po takim czasie trudno doszukiwać się niekontrolowanych emocji. Powódka nie wyjaśniła dlaczego akurat wtedy miały pojawić się u niej emocje oraz jakiego typu one były. Powódka oczywiście miała prawo publikować dokument jaki otrzymała od pracodawcy, ale powinna go zanonimizować w taki sposób, żeby osoby które przeglądały post nie mogłyby zidentyfikować pracodawcy wydaje się przedstawionego w sposób pejoratywny. Sądowi wiadomo z urzędu, że pozwana spółka ma popularną sieć piekarni, a opublikowanie takiego postu mogło i zniechęcić klientów piekarni do zakupów. Zwłaszcza iż nie wszyscy podzielali pogląd o obowiązku noszenia maseczki czy przyłbic.

Pracownik ma prawo do dozwolonej, publicznej krytyki przełożonego gdy nie prowadzi to do naruszenia jego obowiązków pracowniczych polegających w szczególności na dbaniu o dobro zakładu pracy i zachowaniu w tajemnicy informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę (obowiązek lojalności; nienaruszania interesów pracodawcy - art. 100 § 2 pkt 4 KP), a także na przestrzeganiu zakładowych zasad współżycia społecznego (art. 100 § 2 pkt 6 KP). Pracownik nie może pochopnie, w sposób uzasadniony tylko względami subiektywnymi, formułować negatywnych opinii wobec pracodawcy lub jego przedstawicieli. Chodzi przy tym o obowiązki pracownicze, a więc obowiązki pracownika wobec pracodawcy, a nie wobec osób fizycznych reprezentujących pracodawcę. Dozwolona krytyka musi cechować się rzeczowością, rzetelnością, adekwatnością do konkretnych okoliczności faktycznych oraz zachować odpowiednią formę. Podstawową cechą dozwolonej krytyki jest "dobra wiara" pracownika, czyli jego subiektywne przekonanie, że opiera krytykę na faktach zgodnych z prawdą (przy dochowaniu należytej staranności w ich sprawdzeniu) oraz działa w usprawiedliwionym interesie pracodawcy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2022 r. III PSKP 62/21). W ocenie Sądu publikacja na portalu F. przez powódkę kary upomnienia bez jej anonimizacji mogło stanowić podstawę do rozwiązania umowy bez wypowiedzenia z winy powódki.

Ostatnią przyczyną było krytykowaniu pracodawcy oraz podżeganiu pracowników do odmowy noszenia przez nich maseczki lub przyłbicy przy wykonywaniu czynności służbowych w sklepie oraz przy bezpośredniej obsłudze klientów. Z ustaleń Sądu wynika, że powódka wdawała się w rozmowy z współpracownikami o tym, że nie zgadza się z tym oraz namawiała współpracowników również do nie noszenia maseczek mimo prawnego na tamten czas obowiązku. Powodowało to, że klienci piekarni skarżyli się na powódkę za brak maseczki przy ich obsłudze. Nienoszenie maseczek przez współpracowników za namową powódki mogło powodować zmniejszenie klientów który obawiali się zarażenia od ekspedientek niestosujących środków ochrony indywidualnej. Narażało to pracodawcę na wymierny uszczerbek finansowy, a także wizerunkowy z uwagi na nieegzekwowanie obowiązku zakrywania nosa i ust w okresie pandemii. To również mogło stanowić podstawę do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia.

Reasumując powództwo powódki o odszkodowanie było nieuzasadnione, albowiem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia było zgodne z prawem.

Dodatkowo należy wskazać, że charakter pracy powódki wiązał się z bezpośrednią obsługą klienta w piekarni, a zdarzenia miały miejsce w czasie pandemii COVID-19. W tamtym czasie była rosnąca zachorowalność związana z COVID-19. Istotnym było aby przestrzegano zasad bhp, a także ochrony życia i zdrowia oraz stosowanie masek na usta i nos. Prawodawca wprowadził na tamten czas specjalne przepisy stwarzające obowiązek zasłaniania nosa i ust i miał obowiązek egzekwować ich przestrzeganie wśród zatrudnionych pracowników. Działania powódki polegające na nienoszeniu maseczki lub przyłbicy miały charakter uporczywy, ponieważ mimo nałożenia na nią kary upomnienia nie zmieniła swojego zachowania. Powódka dodatkowo nie zaprzeczała w zeznaniach aby zdarzenia jej zarzucane miały miejsce w sierpniu 2020 roku.

Oddaleniu podlegało również powództwo o sprostowanie świadectwa pracy. Zgodnie art. 97 § 2 ¹ k.p. Pracownik może w ciągu 14 dni od otrzymania świadectwa pracy wystąpić z wnioskiem do pracodawcy o sprostowanie świadectwa pracy. W razie nieuwzględnienia wniosku pracownikowi przysługuje, w ciągu 14 dni od zawiadomienia o odmowie sprostowania świadectwa pracy, prawo wystąpienia z żądaniem jego sprostowania do sądu pracy. W przypadku niezawiadomienia przez pracodawcę o odmowie sprostowania świadectwa pracy, żądanie sprostowania świadectwa pracy wnosi się do sądu pracy. Powódka nie zgadzała się z treścią świadectwa pracy w zakresie przyczyn ustalania stosunku pracy żądając zmiany w tym zakresie. Jak wynika już z ustaleń Sądu, rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika było uzasadnione i zgodne z prawem, a to oznacza, że wskazanie z pkt 4a świadectwa pracy jest zgodne z prawem.

Mając na względzie powyżej Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 1 pkt 1 oraz § 9 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych, albowiem powódka dochodziła odszkodowania (stawka minimalna kosztów zastępstwa procesowego 180 zł) oraz sprostowania świadectwa pracy (stawka minimalna kosztów zastępstwa procesowego 120 zł). Strona pozwana wygrała w całości, więc zasadnym jest zasądzenie kosztów procesu do strony powodowej na rzecz pozwanej.

Sąd nakazał wypłatę na rzecz pełnomocnika z urzędu ustanowionego dla powódki T. B. kwoty 300 zł na podstawie §15 ust. 1 pkt 1 oraz § 15 ust. 1 pkt 3 w zw. z rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, nakazując wypłatę podwójnej stawki minimalnej kosztów zastępstwa procesowego (2 x (90 zł + 60 zł) = 2 x 150 zł = 300 zł).

ZARZĄDZENIE

1.  (...)