Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 514/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 23 czerwca 2021 roku

w sprawie D. K. i D. K..

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Apelacja obrońcy oskarżonego D. K.

Lp.

Zarzut

I.

– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść w szczególności błędną ocenę wyjaśnień D. K., w sytuacji gdy wyjaśnienia stanowią jedynie dowód z pomówienia, który powinien być oceniany ze szczególną ostrożnością, który nadto nie znajduje oparcia w żadnym innym dowodzie i któremu przeczy zebrany w sprawie materiał dowodowy, co doprowadziło do błędnego ustalenia, że D. K. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przyjął oraz udzielił pomocy w przeniesieniu posiadania środków pieniężnych pochodzących z korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego;

– obraza przepisów postępowania, które miały wpływ na treść wyroku a mianowicie art. 4 k.p.k. w zw. z art. 366 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 k.p.k. polegająca na niewyjaśnieniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy, poprzez niezbadanie dowodów przemawiających na korzyść oskarżonego, tj. dowodów z przesłuchań świadków I. P. i M. P. oraz wyjaśnień oskarżonego D. K. oraz niewyjaśnienia w sposób nieprzekrywający sposób dlaczego sąd okręgowy dał wiarę wyjaśnieniom D. K. w części, w której pomówił oskarżonego o popełnienie przestępstwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.  Na wstępie wskazać należy, że sąd I instancji rozstrzygał w oparciu o kompletny materiał dowodowy, w uzasadnieniu wyroku odniósł się do jego całokształtu wskazując, które dowody, ewentualnie w jakiej części, uznał za wiarygodne, a którym atrybutu takiego odmówił. Zebrane dowody zostały ocenione prawidłowo, co skutkowało prawidłowością ustaleń faktycznych.

2.  Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, lecz powinien zmierzać do wykazania, jakich konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd przy ocenie materiału dowodowego.

3.  Odnosząc się do podanego zarzutu naruszenia art. 424 § 1 k.p.k. podać należy, w postępowaniu odwoławczym przedmiotem kontroli jest zapadły wyrok będący rezultatem analizy przeprowadzonych dowodów, w tym przekonania sądu, co do ich wiarygodności przy budowaniu podstawy dowodowej, a nie sposób przedstawienia tych czynności w pisemnym uzasadnieniu wyroku. Jest to czynność procesowa sądu o charakterze sprawozdawczym, a nie rozstrzygającym. Uzasadnienie wyroku, z uwagi na to, że ma miejsce po jego wydaniu, nie może mieć wpływu na treść orzeczenia.

4.  Aby skutecznie podnieść zarzut obrazy art. 4 k.p.k. nie wystarczy ogólne stwierdzenie o jego naruszeniu, które oparte jest na wyłącznie subiektywnym odczuciu strony, która wynika z odmiennej oceny materiału dowodowego skupiającej się tylko na korzystnych dowodach. O braku obiektywizmu sądu można natomiast mówić wtedy, gdy zostały naruszone określone przepisy zawierające normy nakazujące lub zakazujące działań na niekorzyść określonej strony postępowania lub gdy w sposób wyraźny i udokumentowany sąd faworyzuje jedną ze stron. Brak precyzyjnego odwołania się do sytuacji procesowej, w której doszło do przekroczenia tych przepisów czyni zarzut oparty na tychże przepisach jako bezzasadny.

5.  Nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 167 k.p.k. w zw. z art. 366 k.p.k. albowiem wbrew twierdzeniom obrońcy sąd wyjaśnił wszystkie istotne okoliczności sprawy, jak również ocenił zeznania I. P., M. P. oraz wyjaśnienia D. K.. To, że obrońca nie zgadza się z oceną dowodów nie powoduje naruszenia przez sąd przepisów odnoszących się do trybu przeprowadzania dowodów, jak też dbania o wyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności spawy.

6.  Odnosząc się do argumentacji przedstawionej w uzasadnieniu apelacji, wskazać należy, że obrońca odnosząc się do błędności ustaleń faktycznych wielokrotnie podnosi to, że wyjaśnienia oskarżonego D. K., który nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, są całkowicie wiarygodne i powinny stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Nacisk obrońcy położony jest na stwierdzenie, że oskarżony jedynie informował D. K. o propozycji złożonej przez R. G., co do przyjęcia środków pieniężnych na swój rachunek bankowy, gdyż sam miał wątpliwości co legalności tych działań i do niczego go nie nakłaniał.

7.  Analizując powyższe nie sposób uznać, by oskarżony D. K. był osobą o niskim stopniu rozumienia czynności, jakie podejmuje. Jak wynikało z jego wyjaśnień był studentem politechniki, potem studentem (...) Akademii (...) na kierunku bazy danych i procesy biznesowe. W dacie czynu był (...) letnim mężczyzną, który nie zgłaszał żadnych dolegliwości związanych z postrzeganiem i rozumieniem podejmowanych czynności. Co więcej sam miał wątpliwości co do legalności działań proponowanych przez R. G., nie chciał ich osobiście podejmować, więc zamiast odmówić i zamknąć temat, zwrócił się z propozycją do swojego ówczesnego przyjaciela D. K.. Poza powyższym jego przyjacielem był V. D., skazany w tym postępowaniu za szereg czynów prania brudnych pieniędzy.

8.  Tłumaczenia o kłopotach R. G. w założeniu konta bankowego i pieniądzach na samochód w żaden sposób nie można uznać za logiczne. Po pierwsze oskarżony podał, że R. G. mieszkając z nim, jego dziewczyną I. P., jej matką nie płacił czynszu, a nie zdziwiło go że zamierza kupić samochód. Podawane przez R. G. powody braku konta „że nie ma umowę o pracę a banki wymagają jakiś danych” (k. 34) nie wydały się oskarżonemu pokrętne, skoro sam miał konto i wiedział, że bank nie wymaga umowy o pracę po to by otworzyć rachunek.

9.  Z początku oskarżony D. K. wyjaśniał, że „Cały czas myślałem, że są to pieniądze legalne, od rodziny dlatego w tym uczestniczyłem, pomagałem. (…) by następnie podać „Ja zorientowałem się, że z tym przelewem jest coś nie tak w momencie jak R. zaproponował mi jakiś procent od przelewu i pytał mnie czy nie znam jakiś osób, które mogły by przyjąć przelew” (k. 107).

10.  Świadomość oskarżonego, co i w jakim celu proponuje D. K. nie budzi żadnych wątpliwości. O ile oskarżony w żaden sposób nie wyjaśnił jaki był cel jego działania, o tyle ustalenie tego celu jest nieskomplikowane, gdy weźmie się pod uwagę wszystkie okoliczności i powiąże je w ramach zasady logicznego łączenia faktów. Celem jego działania była bowiem decyzja o niepopełnienie kolejnego przestępstwa przez siebie, tylko przekazanie przestępczej propozycji R. G. D. K., natępnie wpłynięcie na jego decyzję. Nawet z samych wyjaśnień D. K. wynika, że co do czynu dokonanego finalnie przez D. K. był aktywną osobą, a jego rola nie zakończyła się na informacji o propozycji R. G., jak sugeruje obrońca.

11.  O nakłanianiu D. K. do popełnienia czynu zabronionego świadczą same wyjaśnienia oskarżonego D. K. „ Ja się wahałem, miałem wątpliwości czy przyjąć pieniądze na swoje konto. O całej sytuacji powiedziałem swojemu przyjacielowi D. K..” Na tym nie zakończył swoich działań skoro jak sam wyjaśnił „On też miał różne wątpliwości, zadawał różne pytania. Pytał m.in. skąd te pieniądze, czy będziemy mieć z tego powodu jakieś problemy.” (k. 32), co świadczy o nakłanianiu do popełnienia przestępstwa. Co więcej jak wyjaśnił „Ja jednak powiedziałem D., że skoro on przyjmie ten przelew to również on za wszystko odpowiada” (k. 33). „ byłem jakby pośrednikiem między nimi. (…) R. pytał mnie jakie limity na koncie ma D. (…) ja tę wiedzę przekazałem R..” (k. 107). Tym samym działanie oskarżonego nie ograniczyło się do jedynie do przekazania propozycji R. G., był aktywnym uczestnikiem rozmów z D. K., ale też R. G..

12.  O ile ostateczna decyzja co do popełnienia przestępstwa należała do D. K., to oskarżony D. K. podjął wiele czynności, by ten zgodził się na jego popełnienie, o czym sam wyjaśniał. Takie działania zostały słusznie ocenione przez sąd jako nakłanianie do popełnienia przestępstwa.

13.  Co więcej na tym działalność oskarżonego D. K. się nie zakończyła. „ Nie pamiętam kiedy R. zapytał mnie czy już jakieś pieniądze wpłynęły na konto D.. (…) Pamiętam jak pokazywał mi D. w pobliżu bankomatu plik pieniędzy, że udało mu się wypłacić. Potem razem pojechaliśmy do sklepu po laptopa. Pojechaliśmy tam, w sensie ja pojechałem, ponieważ R. poprosił mnie żebym wybrał jakiegoś dobrego laptopa, bo znam się na tym studiuję informatykę. Na pewno D. chodził ze mną pomiędzy półkami, ja wybierałem laptopa (…) Ja zabrałem laptopa i oddałem go w domu R..” Zakup laptopa był natomiast konsekwencją niemożności wypłacenia wszystkich pieniędzy przekazanych na konto D. K., z uwagi na limity wypłat.

14.  Oskarżony w żaden sposób nie zawahał się by asystować D. K. od samego początku, faktycznie kontrolując na polecenie R. G., podejmowane przez niego działania, od samego początku nakłaniał a potem utwierdzał swojego przyjaciela, by ten przestępstwo popełnił.

15.  Wszystkie te czynności – przekazanie informacji o propozycji R. G., odpowiadanie na pytania co do legalności transakcji, rzekome sprawdzanie z D. K. możliwości takich działań w Internecie, następnie monitorowanie wpływu pieniędzy na konto, asysta przy wypłacie z bankomatu, a następnie wybranie laptopa na polecenie R. G., przekazanie mu pieniędzy i zakupionego sprzętu – miały jeden cel nakłonienie D. K., by ten przyjął pieniądze pochodzące z czynu zabronionego i przekazał R. G..

16.  Odnośnie korzyści majątkowej – zgodnie z treścią art. 115 § 4 k.k. korzyścią majątkową jest korzyść zarówno dla siebie, jak i dla kogo innego. W tym przypadku korzyść taką odniósł D. K., co nie wyklucza winy oskarżonego.

17.  Powyższe wskazuje, że same wyjaśnienia D. K. dowodzą popełnienie przez niego przypisanego mu czynu.

18.  Wyjaśnienia D. K. potwierdzają udział oskarżonego w nakłanianiu go do popełnienia przypisanego mu czynu. O ile ten oskarżony odmiennie wyjaśnia na temat dla kogo były przeznaczone pieniądze (dla D. K.), o tyle ta okoliczność w powiązaniu z wyjaśnieniami samego D. K. w żaden sposób nie wskazuje na błędność przypisania oskarżonemu czynu polegającego na nakłanianiu do popełnienie przestępstwa. Wyjaśnienia tego oskarżonego, jak i wyjaśnienia D. K. zostały prawidłowo ocenione przez sąd jako zasługujące na wiarę w części. Zgadzały się one w zasadniczej części co do przebiegu czynu za jaki został skazany D. K. w punkcie IX aktu oskarżenia. Natomiast każdy z oskarżonych starał się obarczyć główną winą drugiego oskarżonego, umniejszając tym samym swoją.

19.  I. P., jak i M. P. zeznały, że R. G. mieszkając z nimi zwracał się o udostępnienie mu kont bankowych, co uczyniły. To, że R. G. zwracał się do wielu osób, w tym do partnerki D. K. i jej matki o udostępnienie kont powinno wzbudzić u niego dodatkową refleksję na temat legalności działań R. G.. Okoliczność ta wręcz wskazuje dodatkowo na pełną świadomość oskarżonego D. K. co do faktycznego, przestępczego charakteru podejmowanych przez niego działań.

Wniosek

o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutów apelacyjnych i brak podstaw do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, w świetle treści art. 437 § 2 zd. 2 k.p.k.

Apelacja prokuratura

Lp.

Zarzut

I.

Naruszenia prawa materialnego, to jest art. 72 § 1 k.k.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego D. K. zostało warunkowo zawieszone. W związku z powyższym sąd zobligowany był do nałożenia przynajmniej jednego z obowiązków wymienionych w art. 72 § 1 k.k., gdyż jest to obligatoryjne, czego nie uczynił. Tym samym apelacja prokuratora była zasadna, co spowodowało zmianę wyroku sądu pierwszej instancji.

Wniosek

O zmianę wyroku i zobowiązanie oskarżonego do informowania kuratora o przebiegu próby

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zasadność zarzutu apelacyjnego.

Apelacja obrońcy oskarżonego D. K.

Lp.

Zarzut

I.

I. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. przez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej, sprzecznej z zasadami rozumowania i doświadczenia życiowego, oceny zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, nieuwzględniającego okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, a tym samym przesądzenie o sprawstwie oskarżonego, poprzez uznanie wyjaśnień oskarżonego za niewiarygodne w sytuacji, w której oskarżony konsekwentni, od początku nie przyznawał się do zarzucanych czynów, złożył w postępowaniu przygotowawczym wyczerpujące oraz szczegółowe w swojej treści wyjaśniania, w których opisał przebieg wydarzeń w dniu 4 lipca 2018 roku oraz zaprzeczyłaby miał świadomość – do czasu podjęcia pieniędzy z bankomatu – ich przestępnego pochodzenia, a także że zaprzeczył znajomości z mężczyzną o imieniu R.;

II. błąd w ustaleniach fatycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że oskarżony działał w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągniecia korzyści majątkowej, oraz w porozumieniu z innymi osobami, w sytuacji w której że zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego okoliczności te nie wynikają i nie zostały wykazane.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.  Apelacja obrońcy oskarżonego jest całkowicie niezasadna, nie doszło bowiem do naruszenia przez sąd wskazanych w zarzutach przepisów procedury karnej, ani do błędu w ustaleniach faktycznych.

2.  Jak już było wspomniane w części poświęconej zarzutom apelacji obrońcy oskarżonego D. K. – aby skutecznie podnieść zarzut obrazy art. 4 k.p.k. nie wystarczy ogólne stwierdzenie o jego naruszeniu, które oparte jest na wyłącznie subiektywnym odczuciu strony, która wynika z odmiennej oceny materiału dowodowego skupiającej się tylko na korzystnych dowodach. O braku obiektywizmu sądu można natomiast mówić wtedy, gdy zostały naruszone określone przepisy zawierające normy nakazujące lub zakazujące działań na niekorzyść określonej strony postępowania lub gdy w sposób wyraźny i udokumentowany sąd faworyzuje jedną ze stron. Brak precyzyjnego odwołania się do sytuacji procesowej, w której doszło do przekroczenia tych przepisów czyni zarzut oparty na tychże przepisach jako bezzasadny.

3.  Istotą art. 410 k.p.k. jest to, że sąd ferując wyrok nie może opierać się na tym, co nie zostało ujawnione na rozprawie, jak również i to, że wyroku nie można wydawać na części materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które je podważają. Wiązanie art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. jest zasadne tylko wówczas, gdy wykazane zostanie, że uchybienie poprawnej oceny dowodów było spowodowane pominięciem istotnej okoliczności zdarzenia, bądź nieujawnienia jej na rozprawie w sposób niezgodny z procedurą gromadzenia i przeprowadzania dowodów. W przypadku, gdy sąd prawidłowo ujawnił na rozprawie dowody, które pozwoliły na wydanie rozstrzygnięcia w sprawie i poddał je ocenie to zarzut naruszenia art. 410 k.p.k. jest bezpodstawny.

4.  Natomiast przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną procesową, a mianowicie art. 7 k.p.k. wtedy, gdy m.in. stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających tak na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego (przykładowo: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 2011 r., sygn. akt II KK 183/11). Poza powyższym przy stawianiu zarzutów opartych na obrazie art. 7 k.p.k. w przypadku, gdy skarżąca zmierza do podważenia zasadności rozstrzygnięcia sądu poprzez wykazywanie dowolnej oceny dowodów, nie może ograniczyć się do prostego jej zanegowania i stwierdzenia, że za wiarygodne winny być uznane jedynie wyjaśnienia oskarżonego. Obowiązkiem skarżącej jest wykazanie, jakich konkretnych uchybień dopuścił się sąd, a następnie wykazanie, że dowody przeciwne, ocenione swobodnie, winny uzyskać walor wiarygodności. Natomiast dowody, na których oparł się Sąd i poczynił na ich podstawie ustalenia, w świetle zasad określonych w art. 7 k.p.k., są tego waloru pozbawione.

5.  Obrońca argumentując rzekome naruszenie art. 7 k.p.k. opiera się jedynie na tej części wyjaśnień oskarżonego, w których zaprzeczał świadomości przestępnego pochodzenia pieniędzy, a także znajomości z mężczyzną o imieniu R., nie konfrontując ich prawdziwości z pozostałym materiałem dowodowym.

6.  Samo zaprzeczenie przez oskarżonego świadomości pochodzenia środków pieniężnych z czynu zabronionego nie jest jedynym dowodem dla prawnokarnej oceny podejmowanych przez niego działań, gdyż zamiar jest dowodzony nie tylko w oparciu o deklarację osoby oskarżonej, ale w oparciu o powiązanie szeregu okoliczności, które na ten zamiar wskazują.

7.  Odnosząc się do argumentacji wskazującej na prawdziwość wyjaśnień oskarżonego, to jest „dowiedzenia się o rzeczywistej kwocie wpływu na konto oskarżonego dopiero przy bankomacie (wypłacie środków), dostrzeżenia poddenerwowania u oskarżonego K. po dowiedzeniu się że D. K. posiada limit wypłat na koncie i krytycznej postawy oskarżonego wobec zachowania K.” te okoliczność wynikają jedynie z wyjaśnień oskarżonego i są sprzeczne z wiarygodnym materiałem dowodowym.

8.  Pomijając nawet prawidłowo ustalony przez sąd fakt pełnej świadomości oskarżonego o tym, że pieniądze które przyjmuje na swoje konto są przestępczego pochodzenia, już nawet ta część wyjaśnień wskazuje na pełną świadomość przez oskarżonego podejmowanych przez niego działań od początku, to jest od momentu wyrażenia zgody na przyjęcie pieniędzy.

9.  Oskarżony D. K., jak zauważa obrońca, przyznał się do wypłacenia w bankomacie za pomocą karty wydanej do posiadanego przez oskarżonego rachunku bankowego kwoty 3000 zł oraz zapłaty za zakup przenośnego komputera swojego znajomego. Zatem nawet jeżeli przyjąć wersję oskarżonego o uzyskaniu wiedzy o wysokości wpłaconej kwoty, zauważenia poddenerwowania D. K., zauważyć należy, że nie podjął on żadnych działań by do dalszej fazy przestępstwa nie doszło. Wręcz przeciwnie wypłaconą kwotę z bankomatu przekazał koledze, a następnie pojechał z nim do sklepu, by za resztę kwoty kupić sprzęt komputerowy, gdyż wypłata całości pieniędzy w bankomacie była niemożliwa z uwagi na limity wypłat. Wersja ta jest dodatkowo sprzeczna z innym materiałem dowodowym.

1.  Dowodząc pełną świadomość oskarżonego D. K. co do popełnienia przez niego przestępstwa nie sposób pominąć tego, że oskarżony był wówczas (...) letni mężczyzną z wyższym wykształceniem ((...) Instytut (...)), udostępnił koledze swoje konto i nie wzbudziło w nim żadnej refleksji stwierdzenie D. K., że „Jeżeli chcę by wszystko było u mnie w porządku, to żebym nie zadawał pytań” (k.48. k. 53).

2.  Pieniądze, które wpłynęły na jego konto podjął w bankomacie 10 minut po przelewie z konta pokrzywdzonej I. S.. Wypłaty dokonał tak szybko jak mógł, co wskazuje na pełną wiedzę że pieniądze nie mogą pozostawać na jego koncie przez dłuższy czas. Co więcej w czasie poprzedzającym wypłatę z bankomatu (ale także przed zapłaceniem za laptopa) wielokrotnie logował się na swoje konto korzystając z bankowości mobilnej i sprawdzał jego stan. Kwota jak wpłynęła na jego konto znacznie przewyższała tę rzekomo deklarowaną przez kolegę. To udowadnia, że o jej wysokości nie dowiedział się po wypłacie z bankomatu. Co więcej kwota ta nie wpłynęła od rodziny D. K. a od I. S., co także nie wzbudziło w nim żadnych wątpliwości. To oznacza, że oskarżony od momentu wyrażenia zgody na przyjęcie pieniędzy, a nie od momentu wypłaty z bankomatu, miał pełną świadomość faktu, że pieniądze będą pochodzić z czynu przestępczego.

3.  Twierdzenia D. K. odnośnie rzekomej nieznajomości R. G. są również nieprawdziwe, w świetle samych jego wyjaśnień. W trakcie konfrontacji z oskarżonym D. K. po okazaniu zdjęć z marca 2018 roku, na których widnieje D. K. i R. G., spożywający posiłek przy jednym stoliku w restauracji (protokół oględzin telefonu z dnia 18 września 2019 roku), oskarżony potwierdził, że to on jest na zdjęciach, ale nie pamięta tej sytuacji i człowieka na drugim zdjęciu. Z materiału dowodowego nie wynika natomiast by oskarżony, młody w pełni zdrowy człowiek, miał takie problemy z pamięcią, by nie przypominał sobie towarzyskiego spotkania w restauracji i jedzącego z nim mężczyzny kilka miesięcy przed popełnieniem czynu.

4.  Z wyjaśnień D. K. wynika natomiast, że „Ja jestem pewny, że R. G. zna się z D. K.. Przed tą sytuacją związaną z wypłatą pieniędzy z konta D. K. przynajmniej trzy razy D. z R. widzieli się w moim towarzystwie. Raz w restauracji w W. kilka miesięcy przed wypłatą pieniędzy i kilka w restauracji, w której pracowałem razem z D., czyli w restauracji (...) w W.. (…) Z tego co pamiętam mam zdjęcia w swoim telefonie z tego spotkania z restauracji. (…) w której jedliśmy pizzę, były też z nami inne osoby, na przykład S.” (k. 107).

5.  Poza powyższym i pozostałe wyjaśnienia oskarżonego są ewidentnie niespójne i sprzeczne z treścią innych dowodów. Oskarżony tłumacząc powody przyjęcia pieniędzy rzekomo pochodzących od rodziny D. K. stwierdził, że ten albo mówił że nie ma rachunku bankowego, ale „miał jakieś problemy z przyjęciem przelewu” (k. 175). Jak udowodniono oskarżony D. K. wiedział, że oskarżony D. K. posiada rachunek bankowy, gdyż sam mówił mu, żeby założył rachunek celem otrzymywania wynagrodzenia w tej formie. Na pracowej grupie M. podawał numer konta, gdy zbierał na prezent dla kolegi.

6.  Prawidłowo również ustalono, że oskarżony działał w zamiarze osiągniecia korzyści majątkowej. Jak wynika z wyjaśnień D. K. przy podejmowaniu decyzji o przyjęciu pieniędzy na konto „Interesowało go głównie to, że otrzyma za to jakiś procent od kwoty przelewu i w ten sposób zarobi” (k. 107). Z wyjaśnień tego oskarżonego wynika również że oskarżony za popełnienie przestępstwa otrzymał wynagrodzenie.

7.  Reasumując wyjaśnienia oskarżonego D. K. zostały ocenione w sposób zgodny z dyspozycją art. 7 k.p.k. i na ich podstawie dokonano prawidłowych ustaleń faktycznych.

Lp.

Zarzut

II.

III. rażąca niewspółmierność kary polegająca na orzeczeniu kary 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat oraz kary grzywny w wysokości 70 stawek dziennych grzywny po 30 zł każda w sytuacji, w której

a) wyrokiem obecnie zatartym z dnia 1 października 2019 roku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Południe IV Wydział Karny uznał D. K. za winnego podobnego, popełnionego również w dniu (...) roku w (...) (w tym samym czasie), wymierzając oskarżonemu karę rodzajowo łagodniejszą, zdecydowanie łagodniejszą od kary od kary orzeczonej w niniejszym postępowaniu (tj. kary grzywny w wymiarze 300 stawek dziennych po 20 zł każda;

b) wymierzona oskarżonemu kara pozostaje szczególnie dotkliwa że względu na konsekwencje, jakie niesie dla oskarżonego w sferze jego praw i obowiązków na gruncie ustawy z dnia 12 grudnia 2013 roku o cudzoziemcach, tj. w odniesieniu do pobytu na terenie RP, podjętej pracy oraz organizacji spraw życiowych, co powoduje, że w rzeczywistości oskarżony zostaje ukarany podwójnie tj. na gruncie prawa karnego oraz pośrednio, także na gruncie praw administracyjnego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.  Odnosząc się do wskazanego przez obrońcę wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Południe IV Wydział Karny z dnia 1 października 2019 roku podnieść należy, że wbrew jej twierdzeniom wyrok ten nie obejmował tego samego historycznie zdarzenia, albowiem dotyczył czynu popełnionego na szkodę innej osoby, w innej kwocie i został zakwalifikowany jako inny czyn zabroniony, co wynika z przyjętej kwalifikacji prawnej czynu. Jedyna zbieżność to data jego popełnienia.

2.  Odczucia oskarżonego, że zaskarżony wyrok w zakresie kary „podważa w swej istocie zaufania oskarżonego do wymiary sprawiedliwości” a utrzymanie go w mocy „nie będzie budowało u oskarżonego przekonania, że zachowanie zgodne z prawem jest pożądaną przez organy wymiaru sprawiedliwości postawą” nie może spowodować wymierzenia kary w kształcie postulowanym przez jego obrońcę.

3.  Kara wymierzona oskarżonemu w tym postępowaniu jest karą sprawiedliwą i uwzględnia wszystkie okoliczności wymienione w art. 53 k.k. w brzmieniu z daty czynu. Niekaralności oskarżonego nie można uznawać zawsze za okoliczność łagodzącą, bo zachowanie zgodne z porządkiem prawnym należy uznawać za normę. Niekaralność jest standardem społecznym, a karalność odstępstwem od normy, zasługującym na ujemną ocenę.

4.  Odnosząc się do uregulowań prawych zawartych w ustawie o cudzoziemcach jest to obojętne z punktu widzenia decyzji o wymiarze kary, skoro okoliczność ta nie przeszkadzała oskarżonemu w podejmowaniu działań przestępczych na terenie Polski skutkującymi poważnymi konsekwencjami karnymi.

Wniosek

o zmianę i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu

ewentualny

o zmianę kwalifikacji prawnej czynu oskarżonego i uznanie za winnego czynu z art. 299 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i wymierzenie oskarżonemu, przy zastosowanie art. 37a § 1 k.k. grzywny wedle uznania sądu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutów apelacyjnych.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Błąd sądu pierwszej instancji w zakresie ustalenia działania czynem ciągłym.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Sąd odwoławczy w urzędu zmienił wyrok z zakresie czynów przypisanych oskarżonemu, z uwagi na błąd sądu pierwszej instancji co do ustaleń odnoszących się do czynu ciągłego. Oskarżony D. K. w zakresie czynu przypisanego w punkcie II wyroku a zarzucanego w punkcie VIII aktu oskarżenia, to jest w okresie od 20 do 23 czerwca 2018 roku działał z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu.

Natomiast działanie oskarżonego D. K. w zakresie czynu przypisanego w punkcie II wyroku a zarzucanego w punkcie IX aktu oskarżenia oraz działanie oskarżonego D. K. w zakresie czynu przypisanego mu w punkcie III wyroku a zarzucanym w punkcie X aktu oskarżenia w dniu 4 lipca 2018 roku cech takich nie nosiło.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano zaskarżony wyrok w zakresie winy i kary.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność zarzutów apelacji i trafność rozstrzygnięcia Sądu I instancji.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Oskarżony D. K. – działanie czynem ciągłym w zakresie czynu przypisanego w punkcie II wyroku a zarzucanego w punkcie VIII aktu oskarżenia to jest w okresie od 20 do 23 czerwca 2018 roku w ramach czynu ciągłego. Wyeliminowanie działaniem czynem ciągłym w zakresie czynu przypisanego w punkcie II wyroku a zarzucanego w punkcie IX aktu oskarżenia. Zobowiązanie oskarżonego do informowania kuratora o przebiegu próby w okresach co 6 miesięcy.

Oskarżony D. K. – Wyeliminowanie działaniem czynem ciągłym w zakresie czynu przypisanego w punkcie III wyroku a zarzucanego w punkcie X aktu oskarżenia.

Zwięźle o powodach zmiany

Zasadność apelacji prokuratora i błąd sądu pierwszej instancji.

1.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

V.

Zasądzono od oskarżonego od oskarżonego D. K. kwotę 600 zł, tytułem opłaty oraz wydatki za postępowanie odwoławcze w części na niego przypadającej – brak podstaw do zwolnienia z kosztów.

VI.

Zasądzono od oskarżonego D. K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 900 zł, tytułem opłaty oraz wydatki za postępowanie odwoławcze w części na niego przypadającej – brak podstaw do zwolnienia z kosztów.

VII.

Ustalono, że koszty procesu związane z apelacją prokuratora obciążają Skarb Państwa.

6.  PODPIS

Anna Kalbarczyk

Katarzyna Capałowska Anna Grodzicka

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca D. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy – punkt 5

☐

co do kary – punkt I

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca D. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy – punkt 5

☐

co do kary – punkt I

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana