Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 października 2022 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 26 października 2022 r. w Olsztynie

na rozprawie

sprawy z powództwa A. S.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w S.

o zapłatę

I.zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. na rzecz powoda A. S. kwotę 80.000 (osiemdziesiąt tysięcy) zł tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami za opóźnienie:

- od kwoty 69.100 zł od dnia 08 czerwca 2021 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 10.900 zł od dnia 05 grudnia 2021 r. do dnia zapłaty,

II. w pozostałym zakresie oddala powództwo,

III. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 10.989,05 zł tytułem kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

sędzia Ewa Oknińska

Sygn. akt I C 1044/21

UZASADNIENIE

Powód A. S. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. kwoty 80.000 zł tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami za opóźnienie:

-

co do kwoty 69.100 zł od dnia 20 maja 2021 r. do dnia zapłaty,

-

co do kwoty 10.900 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

nadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów procesu,
w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu strona wskazała, że w dniu 2 sierpnia 2020 r. kierujący samochodem osobowym umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym i nie stosując się do znaków poziomych, próbując wyprzedzić poruszającego się motorowerem powoda, doprowadził do zderzenia ww. pojazdów.
Wskutek zdarzenia drogowego powód doznał licznych obrażeń, w szczególności: wstrząśnienia mózgu, rany tłoczonej głowy okolicy skroniowej lewej, stłuczenia lewego stawu skokowo-goleniowego, stłuczenia lewego stawu łokciowego, złamania kości krzyżowej po lewej stronie, wieloodłamowego złamania obu gałęzi kości łonowej po lewej stronie, licznych złamań odcinka lędźwiowego kręgosłupa
i miednicy, zmian zwyrodnieniowych zanikowo-wytwórczych kręgów szyjnych oraz powierzchownego urazu brzucha. Decyzją z dnia 2 sierpnia 2020 r. pozwany uznał swoją odpowiedzialność co do zasady i przyznał powodowi kwotę 17.400 zł tytułem zadośćuczynienia oraz 988 zł tytułem odszkodowania. Pozwany mając na uwadze nawiązkę przyznaną przez Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny (sygn. akt 499/20) w wysokości 6.500 zł wypłacił powodowi kwotę 10.900 tytułem zadośćuczynienia. W ocenie powoda przyznana kwota jest rażąco niska
i nieadekwatna do poniesionej przez niego krzywdy. Zadośćuczynienie ma charakter jednorazowy, a więc powinno uwzględniać w sposób całościowy doznane przez niego cierpienia fizyczne i psychiczne. Powód wskazał, że w związku z wypadkiem doznał uszczerbku na zdrowiu w dziedzinie życia prywatnego i społecznego. Nie mógł już prowadzić tak aktywnego trybu życia jak dotychczas, a jego codzienność przez wiele miesięcy ograniczała się do rehabilitacji i walki o powrót do stanu psychofizycznego sprzed wypadku. Do chwili obecnej utrzymują się dolegliwości.

W odpowiedzi na pozew pozwany (...) S.A. z siedzibą w S. wniósł o oddalenie powództwa w całości
i zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że uznał swoją odpowiedzialność co do zasady
i przyznał powodowi zadośćuczynienie w wysokości 17.400 zł. W związku
z zasądzoną na rzecz powoda, w postępowaniu karnym przed Sądem Rejonowym
w K., nawiązką wypłacono powodowi kwotę 10.900 zł tytułem zadośćuczynienia. Nadto wypłacono kwotę 988 zł tytułem odszkodowania. W ocenie strony pozwanej, w okolicznościach niniejszej sprawy, powyższe kwoty zaspokajają roszczenia powoda związane z przedmiotowym zdarzeniem. Żądana przez powoda kwota zadośćuczynienia jest rażąco zawyżona. Pozwany wskazał, że powód przebywał w szpitalu 2 dni, doznawał okresowo przejściowego bólu w okresie 24 tygodni, który doraźnie wymagał zażywania środków przeciwbólowych, jednak nie stwierdzono u niego nieodwracalności następstw oraz nie stwierdzono bólu przewlekłego. Powód doznał jedynie częściowego i czasowego ograniczenia aktywności ruchowej. Według pozwanego dokumentacja medyczna nie potwierdza stanowiska powoda, jakoby nie mógł on prowadzić takiego trybu życia jak przed wypadkiem. Z ostrożności procesowej pozwany podnosi, że zadośćuczynieni za doznaną krzywdę jest wymagalne dopiero z datą wyrokowania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 2 sierpnia 2020 r. w miejscowości P., gm. K., J. K. kierujący samochodem osobowym marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) zderzył się z prowadzącym motorower powodem A. S.. Kierujący samochodem osobowym umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym powodując nieumyślnie wypadek drogowy poprzez niezastosowanie się do znaków poziomych P4 (podwójna linia ciągła), gdzie podjął manewr wyprzedzania skręcającego w drogę gruntową powoda, kierującego motorowerem marki J. nr rej. (...), doprowadzając do zderzenia z powodem. Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Kętrzynie II Wydział Karny z dnia 22 stycznia 2021 r. w sprawie
o sygn. akt II K 499/20, warunkowo umorzono postępowanie karne wobec J. K. na okres próby dwóch lat oraz zasądzono od oskarżonego na rzecz powoda nawiązkę w wysokości 6.500,00 zł.

(dowód: wyrok z dnia 22.01.21 sygn. akt II K 499/20 k. 14)

Sprawca szkody był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego (bezsporne).

Po wypadku powód został przewieziony do Szpitala (...) w K., gdzie z Izby Przyjęć został przeniesiony na Oddział urazowo-ortopedyczny. Powód na oddziale przebywał do dnia 4 sierpnia 2020 roku. Pacjentowi wykonano badania laboratoryjne, TK głowy, CT kręgosłupa szyjnego, CT TK kręgosłupa L-S, USG brzucha oraz badanie radiologiczne. Rozpoznano u powoda złamanie kości krzyżowej po stronie lewej, złamania obu gałęzi kości łonowej lewej, wstrząśnienie mózgu, ranę skóry głowy okolicy skroniowej lewej, stłuczenie stawu kolanowego lewego, stłuczenie stawu skokowego lewego oraz stłuczenie stawu łokciowego lewego.

Podczas leczenia powodowi podawano środki przeciwbólowe. Powód został wypisany do domu z zaleceniem dalszego leczenia w poradni ortopedycznej, chodzeniu o balkoniku z dopuszczalnym obciążeniem kończyny dolnej lewej do 30% masy ciała (tzw. czucie podłoża) przez 6 tygodni. Wydano także orzeczenie o czasowej niezdolności do pracy od dnia 2 sierpnia 2020 roku do dnia 3 listopada 2020 roku.

(dowód: dokumentacja medyczna - k. 16- 50v.)

Po wypadku powód był osobą leżącą przez dwa miesiące, potrzebował pomocy w czynnościach życia codziennego, później poruszał się przy balkoniku.
Przed wypadkiem powód był osobą aktywną. Chodził do pracy, uprawiał ogródek, był komunikatywny. Powód pracował i nadal pracuje jako magazynier. Przez okres pół roku po wypadku był na zwolnieniu. Obecnie powód ma ograniczenia ruchowe, nie może dźwigać, chodzi przy kuli. Ma problemy ze snem, narzeka na częste bóle. W pracy przydzielono powodowi osobę do pomocy. Obecnie powód mieszka z synem, który zajmuje się domowymi obowiązkami. Pomaga mu także córka, która robi zakupy. Powód w chwili obecnej obawia się jeździć motorowerem.

(dowód: zeznania powoda – k. 156, zeznania świadków: I. S. – k. 155 – 155 v. i M. B. k.155 v.)

Na skutek zdarzenia rozpoznano u powoda:

-

złamanie kości krzyżowej po stronie lewej, złamanie obu gałęzi kości łonowej lewej – 15 % trwałego uszczerbku na zdrowiu,

-

wstrząśnienie mózgu – bez trwałego uszczerbku na zdrowiu,

-

ranę skóry głowy okolicy skroniowej lewej – bez trwałego uszczerbku na zdrowiu,

-

stłuczenie kolana lewego – bez trwałego uszczerbku na zdrowiu,

-

stłuczenie stawu łokciowego lewego – bez trwałego uszczerbku na zdrowiu.

U powoda stwierdzono stan po endoprotezoplastyce obu stawów biodrowych i stan po amputacji palca II i III - bez związku z przedmiotowym zdarzeniem.

Biegły stwierdził u powoda znaczny stopień ograniczenia ruchomości podnosząc, że głównie wynika to ze stanu po zabiegach protezoplastyki stawów biodrowych (przebytych w 2018 r.). Okresowe bóle miednicy i kręgosłupa, stan po dwukrotnej protezoplastyce oraz choroba dyskopatyczna kręgosłupa L- S mają wpływ na ogólny spadek sprawności ustroju i trudności w poruszaniu się. Powód nie odzyska pełnej sprawności, gdyż dolegliwości mają charakter utrwalony. U powoda występuje znacznego stopnia upośledzenie funkcji statyczno-dynamicznej ustroju.

(dowód: opinia biegłego z zakresu ortopedii A. M. k. 140-144)

Powód pismem z dnia 12 kwietnia 2021 r. (doręczonym w dniu 19 kwietnia 2021 r.) zgłosił szkodę pozwanemu, żądając zapłaty zadośćuczynienia w wysokości 80.000 zł. Pozwany wskazał, że nie jest w stanie zakończyć likwidacji szkody w terminie 30 dni z uwagi na brak wszystkich potrzebnych informacji. Zażądał od powoda dokumentacji medycznej. W dniu 24 maja 2021 r. powód przesłał pozwanemu dokumentację medyczną.

Decyzją z dnia 2 sierpnia 2020 roku pozwany przyznał powodowi zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w wysokości 17.400 zł. Ponadto przyjął, że przyznaną kwotę zadośćuczynienia należy pomniejszyć o kwotę nawiązki przyznanej przez Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny w sprawie
o sygn. akt II K 499/20. Ostatecznie wypłacił powodowi kwotę 10.900 zł z tytułu zadośćuczynienia.

(dowód: zgłoszenie szkody k.51-51v., pisma pozwanego k. 55, 56-63v., akta szkody – k. 101)

Sąd zważył co następuje:

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego powództwo zasługuje na uwzględnienie w zasadniczej części.

Dokonując powyższego rozstrzygnięcia Sąd oparł się na dokumentach przedłożonych przez strony, których prawdziwości nie kwestionowano.

Sąd uwzględnił zeznania świadków I. S. i M. B., uznając je za wiarygodne i konsekwentne. Zeznania odnosiły się do rozmiaru krzywdy doznanej przez powoda wskutek wypadku. Za wiarygodne przyjęto zeznania powoda.

Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu chirurgii ortopedii w osobie A. M.. W ocenie Sądu opinia jest rzetelna, jasna, nie zawiera sprzeczności ani luk. Biegły w sposób przekonywujący uzasadnił wnioski zawarte w opinii.

Analizując zasadność roszczenia, należy wskazać, że w przypadku szkody wyrządzonej w związku z ruchem pojazdu odszkodowanie z obowiązkowego ubezpieczenia OC ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności jego posiadacza lub kierującego. W razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji, poruszanych za pomocą sił przyrody, posiadacz pojazdu ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie, wyrządzoną przez ruch tego pojazdu na zasadzie winy na podstawie art. 415 kc. w zw. z art. 436 § 2 k.c.

Pozwany w niniejszej sprawie nie kwestionował swojej odpowiedzialność za zdarzenie. Zakwestionował jedynie wysokość żądanego przez powoda zadośćuczynienia.

Dla oceny rodzaju obrażeń, których doznał powód w następstwie wypadku
z dnia 2 sierpnia 2020 r., a także ich następstw na jego zdrowiu oraz intensywności
i zakresu doznanych przez niego cierpień zasadnicze znaczenie miała opinia biegłego specjalisty A. M. (specjalista chirurgii ogólnej, ortopedii i traumatologii) opracowana w niniejszej sprawie.

Biegły ustalił, że powód doznał 15 % trwałego uszczerbku na zdrowiu. W dniu badania powoda stwierdzono u powoda znacznego stopnia ograniczenie ruchomości, okresowe bóle miednicy i kręgosłupa, stan po dwukrotnej protezoplastyce oraz chorobę dyskopatyczna kręgosłupa L-S, które mają wpływ na ogólny spadek sprawności i trudności w poruszaniu się. Biegły wskazał, że w następstwie wypadku powód doznał licznych urazów okolic ciała w tym złamania kości krzyżowej po lewej stronie oraz złamania obu gałęzi kości łonowej lewej. Powód nie odzyska pełnej sprawności, gdyż dolegliwości mają charakter utrwalony.

Opinia, która pozwoliła Sądowi w ustaleniu stanu faktycznego jest przekonywująca, spójna i logiczna. Ponadto nie była kwestionowana w procesie, stąd też Sąd oparł na niej swoje ustalenia.

Odnosząc się do żądania zadośćuczynienia wskazać trzeba, że zgodnie z art. 445 k.c., Sąd może przyznać osobie poszkodowanej w wypadku przewidzianym w art. 444 k.c., tj. osobie, która doznała uszkodzenia ciała lub której zdrowie uległo rozstrojowi, zadośćuczynienie za doznaną krzywdę.

Jak wskazuje się w orzecznictwie, celem zadośćuczynienia pieniężnego jest przede wszystkim złagodzenie cierpień i towarzyszących im ujemnych uczuć związanych z uszkodzeniem ciała i rozstrojem zdrowia. Przy ocenie wysokości zadośćuczynienia za krzywdę należy uwzględnić przede wszystkim nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia oraz konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym (por. orzeczenie SN z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 681/98, OSNAP 2000/16/626).

Zgodnie z przyjętym w doktrynie i ugruntowanym w orzecznictwie Sądu Najwyższego poglądem, zadośćuczynienie winno mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny. Jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać wartość ekonomicznie odczuwalną. Zadośćuczynienie powinno być środkiem pomocy dla poszkodowanego i pozostawać w odpowiednim stosunku do rozmiaru krzywdy i szkody niemajątkowej. Na krzywdę poszkodowanego składają się cierpienia fizyczne w postaci bólu i innych dolegliwości oraz cierpienia psychiczne polegające na ujemnych uczuciach przeżywanych bądź w związku z cierpieniami fizycznymi, bądź w związku z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, zwłaszcza trwałymi i nieodwracalnymi (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1985 r., II CR 94/85).

Wskazać należy, że na skutek zdarzenia rozpoznano u powoda: złamanie kości krzyżowej po stronie lewej, złamanie obu gałęzi kości łonowej lewej, wstrząśnienie mózgu, rana skóry głowy okolicy skroniowej lewej, stłuczenie stawu kolanowego lewego, stłuczenie stawu skokowego lewego oraz stłuczenie stawu łokciowego lewego, co uzasadniało przyznanie 15 % trwałego uszczerbku na zdrowiu. Powyższe ustalenia potwierdza opinia biegłego A. M..

Oczywistym jest, że na zasadność roszczenia powoda wpływ mają także cierpienia wynikające z dolegliwości bólowych w trakcie leczenia jak i po jego zakończeniu. Powód doznał rozległych urazów. Obrażenia, które doznał i zastosowane leczenie wiązało się ze znacznymi dolegliwościami bólowymi. Podnieść należy, że przez okres około 2 miesięcy po wypadku potrzebował pomocy osób trzecich przy zwykłych czynnościach życia codziennego. Powód przed wypadkiem była osobą sprawną fizycznie, pracował, uprawiał ogród, jeździł motorowerem oraz brał czynny udział w życiu społecznym. Obecnie nie jest w stanie wykonywać wszystkich obowiązków domowych. W pracy również potrzebuje pomocy. Jego aktywność życiowa i zawodowa uległa znacznemu ograniczeniu. Ponadto należy wziąć pod uwagę wiek powoda, poszkodowany w chwili wypadku miała 62 lata. Wypadek
i związane z nim przeżycia miały niewątpliwe również wpływ na jego stan psychiczny, co jest uzasadnione już samym faktem uczestniczenia przez nim w wypadku drogowym. Powód do dnia dzisiejszego ma obawy przed jazdą na motorowerze, którym wcześniej regularnie dojeżdżał do pracy.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności kwotą adekwatną do doznanej krzywdy powoda będzie kwota 97.400 zł tytułem zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie w takiej wysokości jest należycie wyważone i pozostaje w odpowiedniej relacji do aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd na podstawie art. 822 k.c. oraz art. 445 § 1 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 80.000 zł tytułem zadośćuczynienia, uwzględniając uprzednio wypłacone przez pozwanego zadośćuczynienie w kwocie 10.900 zł i zapłaconą przez sprawcę nawiązkę w kwocie 6.500 zł.

O obowiązku zapłaty odsetek Sąd orzekł na podstawie art. 817 k.p.c. Zgodnie z treścią powołanego przepisu, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Natomiast, w przypadku, gdy w tym terminie wyjaśnienie okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe.

Powód zażądał w pozwie zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie co do kwoty 69.100,00 zł od dnia 20 maja 2021 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 10.900,00 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Sąd zasądził ustawowe odsetki za opóźnienie od kwoty 69.100 zł od dnia 8 czerwca 2021 r. tj. po upływie 14 dni od dnia doręczenia pozwanemu dokumentacji medycznej niezbędnej do przeprowadzenia likwidacji szkody. Powód zgłosił żądanie zapłaty zadośćuczynienia w kwocie 80.000 zł w dniu 19 kwietnia 2021 r. Pozwany po otrzymaniu dokumentacji w dniu 24 maja 2021 r., dysponował terminem 14 dni, aby wyjaśnić okoliczności zdarzenia i spełnić świadczenie.

Natomiast od kwoty 10.900 zł zasądzono ustawowe odsetki za opóźnienie od dnia 5 grudnia 2021 r. tj. po upływie 30 dni od daty doręczenia pozwanemu odpisu pozwu. Podkreślić należy, że wówczas rozmiar cierpień i krzywdy powoda był znany pozwanemu. Pozwany zaś dysponował dostatecznie długim okresem czasu, aby spełnić świadczenie.

Z powyższych względów na podstawie powołanych przepisów orzeczono jak w pkt I i II wyroku.

O kosztach procesu rozstrzygnięto w pkt III wyroku na podstawie art. 100 k.p.c., mając na względzie że żądanie powoda podlegało oddaleniu tylko w nieznacznej części (w zakresie odsetek za opóźnienie) i dlatego pozwany zobowiązany jest zwrócić powodowi poniesione przez niego koszty procesu. Powód poniósł następujące koszty procesu: opłatę sądową od pozwu w kwocie 4.000 zł, wynagrodzenie pełnomocnika – 5.400 zł, opłatę skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł, wydatki na wynagrodzenie biegłego w kwocie 1.343,34 zł oraz koszty stawiennictwa świadków w wysokości 228,71 zł. Łącznie koszty procesu należne od pozwanego na rzecz powoda wyniosły 10.989,05 zł.

sędzia Ewa Oknińska