Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lutego 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach

Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 11 lutego 2016r. w Katowicach

sprawy z odwołania W. Z. (W. Z. )

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji ubezpieczonego W. Z.

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie

z dnia 7 stycznia 2015r. sygn. akt IV U 1526/14

1.  zmienia zaskarżony wyrok i poprzedzającą go decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w C. w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu W. Z. prawo do stałej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy poczynając od 1 kwietnia 2014r.

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w C. na rzecz ubezpieczonego W. Z. kwotę 210 zł (dwieście dziesięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

/-/SSA A.Kolonko /-/SSA W.Nowakowski /-/SSA W.Bzibziak

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt III AUa 551/15

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C.,
w oparciu o ocenę komisji lekarskiej, odmówił W. Z. przyznania prawa
do renty z tytułu niezdolności do pracy, bowiem niezdolność do pracy powstała u niego
po upływie 18-tu miesięcy od ustania ubezpieczenia.

W odwołaniu W. Z. wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wraz z odsetkami, ewentualnie uchylenie decyzji i skierowanie go do lekarza orzecznika celem ponownego rozpatrzenia stanu jego zdrowia oraz zasądzenia od organu rentowego na jego rzecz kosztów procesu.

Na uzasadnienie podniósł, że w dniu 23 grudnia 2012 r. rozpoznano u niego przemijające mózgowe napady niedokrwienia, które samowolnie ustąpiły w czasie leczenia szpitalnego, a załączona dokumentacja neurologiczna nie uzasadniała stwierdzenia u niego wówczas długotrwałej niezdolności do pracy. W związku z powyższym podjął pracę jako przedstawiciel handlowy. W dniu 12 grudnia 2013 r. ponownie jednak trafił do szpitala, gdzie stwierdzono u niego udar niedokrwienny mózgu oraz niedowład połowiczny lewostronny. Wyjaśnił, iż objawy przemijającego ataku niedokrwiennego (TIA) oraz udaru mózgu są podobne, z tym że TIA ustępuje w ciągu 24 godzin. Często opisuje się go jako miniudar
i uważa się go za zwiastun właściwego udaru mózgu.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie z przyczyn, które stanowiły podstawę wydania zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy w Częstochowie ustalił, że urodzony (...) W. Z. uzyskał wykształcenie wyższe jako mgr inż. hutnik, pracował jako technolog, kierownik działu, mistrz wydziału, a ostatnio jako przedstawiciel handlowy.

W dniu 14 marca 2013 r. złożył pierwszy wniosek o przyznanie prawa do renty, który załatwiony został odmownie decyzją z dnia 23 kwietnia 2013 r. (niezdolność powstała w dniu 23 grudnia 2012 r., tj. po upływie 18-tu miesięcy od ustania okresów ubezpieczenia).

Kolejny wniosek o rentę ubezpieczony złożył w dniu 28 stycznia 2014 r. Decyzją
z 11 marca 2014 r. organ rentowy ponownie odmówił przyznania świadczenia
(z analogicznych przyczyn jak w decyzji z dnia 23 kwietnia 2013 r.).

W dniu 29 kwietnia 2014 r. W. Z. złożył kolejny wniosek o rentę
z tytułu niezdolności do pracy. Orzeczeniem lekarza orzecznika z 16 maja 2014 r. został uznany za częściowo, okresowo niezdolnego do pracy, do 31 maja 2017 r. Jako datę powstania niezdolności do pracy wskazano 23 grudnia 2012 r. Komisja lekarska w dniu
2 czerwca 2014 r. wydała orzeczenie tej samej treści.

Ubezpieczony wykazał 30 lat, 10 miesięcy i 21 dni okresów składkowych oraz 5 lat,
5 miesięcy i 14 dni okresów nieskładkowych.

Ostatnie ubezpieczenie ubezpieczonego, przed chorobą, ustało z dniem 26 czerwca 2010 r. Następnie od 1 czerwca 2013 r. podjął zatrudnienie w charakterze przedstawiciela handlowego, które ustało z dniem 29 stycznia 2014 r.

W ocenie biegłego neurologa u ubezpieczonego rozpoznaje się przemijające zaburzenia krążenia mózgowego - 23 grudnia 2012 r., udar niedokrwienny mózgu - grudzień 2013 r., niedowład połowiczny lewostronny oraz zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa lędźwiowego bez objawów korzeniowych. Ubezpieczony jest częściowo, trwale niezdolny do pracy od 23 grudnia 2012 r. z pogorszeniem stanu zdrowia od 12 grudnia 2013 r. Brak podstaw do uznania niezdolności do pracy przed 26 grudnia 2011 r.

Strony nie kwestionowały wniosków opinii biegłego.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd Okręgowy wskazał dyspozycje: art. 57 ust. 1 i 2, art.12 ust.1, 2 i 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jedn. tekst Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 z późn. zm.)
i stwierdził, że w niniejszej sprawie sporne pozostawało, czy niezdolność do pracy W. Z. powstała w okresach ubezpieczenia lub w ciągu 18-tu miesięcy od ich ustania. Z uwagi na to, iż ostatnie ubezpieczenie wnioskodawcy przed zachorowaniem ustało z dniem 26 czerwca 2010 r., aby warunek z art. 57 ust. 1 pkt 3 ustawy został spełniony, niezdolność do pracy ubezpieczonego musiałaby powstać najpóźniej do 26 grudnia 2011 r.

Jednak biegły neurolog nie znalazł podstaw do ustalenia wcześniejszej niż 23 grudnia 2012 r. daty powstania niezdolności do pracy. Przed 23 grudnia 2012 r. ubezpieczony leczył się jedynie z powodu dolegliwości bólowych kręgosłupa lędźwiowego. Nie leczył się on natomiast z powodu innych schorzeń. Dopiero w grudniu 2012 r. miał zdrętwienie lewej kończyny górnej i został przyjęty na oddział neurologii, gdzie przebywał w okresie
od 23 grudnia 2012 r. do 29 grudnia 2012 r. i został wypisany z diagnozą przemijających zaburzeń krążenia mózgowego. Obecnie badaniem przedmiotowym neurologicznym stwierdza się chwiejną próbę Romberga i osłabienie siły mięśniowej kończyny dolnej lewej oraz asymetrię odruchów głębokich. Opisany stan zdrowia, przy uwzględnieniu wieku badanego, daje podstawy do orzeczenia częściowej trwałej niezdolności do pracy
od 23 grudnia 2012 r., z istotnym pogorszeniem stanu zdrowia w zakresie częściowej niezdolności do pracy od 12 grudnia 2013 r., tj. od wystąpienia udaru niedokrwiennego.

Sąd Okręgowy nie znalazł żadnych podstaw do kwestionowania wniosków zawartych w opinii biegłego, jedynie na marginesie wskazał, iż ubezpieczony nie spełnia warunków do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy, z wyłączeniem warunku określonego
w art. 57 ust. 1 pkt 3 ustawy, tj. wykazania daty powstania niezdolności do pracy w okresach ubezpieczenia lub w ciągu 18-tu miesięcy od ich ustania, albowiem pomimo legitymowania się przez niego co najmniej 25-letnim stażem rentowym, nie został on uznany za całkowicie niezdolnego do pracy. Ubezpieczony nie kwestionował ustalonego przez lekarzy orzeczników ZUS jak również przez biegłą sądową stopnia niezdolności do pracy.

Z tych przyczyn odwołanie zostało oddalone.

Apelację od wyroku Sądu Okręgowego wniósł pełnomocnik ubezpieczonego, zarzucając:

- naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy tj. art. 233 § 1 kpc przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów przeprowadzonych w sprawie, dokonanej wybiórczo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, polegającej na nieuwzględnieniu, że stan zdrowia ubezpieczonego uległ znacznemu pogorszeniu w dniu
12 grudnia 2013 r., co w konsekwencji doprowadziło do błędnych ustaleń, że data postania częściowej niezdolności do pracy to dzień 23 grudnia 2012 r., a nie dzień 12 grudnia 2013 r.,

- sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego materiału dowodowego, któremu Sąd dał wiarę, polegającą na przyjęciu, że stan zdrowia przy uwzględnieniu wieku badanego daje podstawy do orzeczenia częściowej trwałej niezdolności do pracy od dnia 23 grudnia 2012 r. z istotnym pogorszeniem stanu zdrowia w zakresie częściowej niezdolności do pracy tj. od 12 grudnia 2013 r. tj. od wystąpienia udaru niedokrwiennego, co prowadzi do wniosków, że częściowa niezdolność do pracy powstała od dnia 12 grudnia 2013 r.
tj. w okresie podlegania pracowniczym ubezpieczeniom społecznym.

Wniósł o uzupełnienie postępowania dowodowego, ponieważ przeprowadzone
w postępowaniu pierwszoinstancyjnym dowody, a w szczególności opinia biegłego sądowego neurologa dr med. M. R. z 10 września 2014 r., nie dały jednoznacznych podstaw do stwierdzenia, czy w okresie podlegania pracowniczym ubezpieczeniom społecznym nastąpiło pogorszenie się stanu zdrowia ubezpieczonego w takim stopniu, który uniemożliwia mu wykonywanie pracy w dotychczasowym, ograniczonym zakresie.

Ponadto wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez orzeczenie, że ubezpieczonemu przysługuje renta z tytułu niezdolności do pracy oraz o zasądzenie od organu rentowego na rzecz ubezpieczonego kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia - przy uwzględnieniu kosztów postępowania odwoławczego z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego.

Na uzasadnienie skarżący podniósł, że Sąd I instancji oparł swoje rozstrzygnięcie wyłącznie na opinii biegłego sądowego wydanej w toku postępowania nie rozpatrując gruntownie okoliczności sprawy.

W dniu 23 grudnia 2012 r. ubezpieczony trafił do Miejskiego Szpitala (...)
w C. z powodu incydentu osłabienia kończyn lewych. Rozpoznano u niego przemijające mózgowe napady niedokrwienia (kod choroby (...)). Objawy trwały kilkanaście minut i samowolnie ustąpiły w czasie leczenia szpitalnego, bez trwałych następstw, a załączona dokumentacja leczenia neurologicznego nie uzasadnia stwierdzenia długotrwałej niezdolności do pracy. Ubezpieczony podjął pracę w charakterze przedstawiciela handlowego. W dniu 12 grudnia 2013 r. roku ubezpieczony ponownie trafił
do Wojewódzkiego Szpitala (...) im. (...) w C., gdzie rozpoznano u niego udar niedokrwienny mózgu, niedowład połowiczny lewostronny (kod choroby (...)). Są to dwie różne jednostki chorobowe.

Sąd I instancji uznał, że orzeczona niezdolność do pracy ubezpieczonego powstała
po upływie 18 miesięcy od ustania ubezpieczenia. Z powyższym twierdzeniem nie sposób się zgodzić. W. Z. 23 grudnia 2012 r. doznał przemijających mózgowych napadów niedokrwiennych, które wymagały leczenia szpitalnego. Po opuszczeniu szpitala w związku
z utrzymującymi się dolegliwościami neurologicznymi był pod opieką poradni neurologicznej. W związku z faktem, iż dolegliwości pozostawiły ślady na zdrowiu, które uniemożliwiały prawidłowe funkcjonowanie organizmu w dniu 14 marca 2013 r. złożył wniosek o przyznanie prawa do renty w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych
w C.. Po badaniu lekarza orzecznika stwierdził on, iż jest częściowo niezdolny
do pracy od 23 grudnia 2012 r. do 31 grudnia 2013 r., jednak decyzją z dnia 23 kwietnia
2013 r. ZUS w C. odmówił przyznania renty argumentując, iż co prawda jest on częściowo niezdolny do pracy, legitymuje się ponad 30-letnim stażem pracy, jednak częściowa niezdolność do pracy powstała po upływie 18 miesięcy od ustania wymaganych okresów ubezpieczenia tj. ostatnie ubezpieczenie przed chorobą ustało z dniem 26 czerwca 2010 r.

Z uwagi na powyższą decyzję w związku z nieprawidłowym funkcjonowaniem organizmu spowodowanym problemami neurologicznymi ubezpieczony podjął dalsze leczenie w Poradni Neurologicznej. Posiadane schorzenie wymagało stałego odpoczynku, braku przeciążania organizmu i stałego przyjmowania przepisanych leków neurologicznych. Ponieważ stan jego zdrowia w wyniku podjętego leczenia poprawił się na tyle, że mógł normalnie funkcjonować, wobec braku jakichkolwiek dochodów i środków do życia (małżonka również jest osobą bezrobotną) od dnia 1 czerwca 2013 r. podjął pracę
w charakterze przedstawiciela handlowego w firmie budowlanej (umowa na czas określony
1 roku). Pomimo posiadanego wykształcenia - magister inżynier hutnik i kompetencji ubezpieczony podjął pracę poniżej posiadanych kwalifikacji, jednakże taką, na której wykonywanie pozwalał aktualny stan zdrowia, co zostało potwierdzone przez lekarza medycyny pracy w wystawionym zaświadczeniu, że jest zdolny do wykonywania pracy na stanowisku przedstawiciela handlowego. W okresie od 1 czerwca 2013 r. do 12 grudnia
2013 r. a więc niemalże pół roku ubezpieczony pozostawał w stosunku pracy i w tym zakresie odprowadzał składki na ubezpieczenie do ZUS w C..

W dniu 12 grudnia 2013 r. stan zdrowia ubezpieczonego gwałtownie się pogorszył, będąc poza miejscem zamieszkania po zakończeniu pracy doznał on częściowego porażenia lewej dolnej i górnej kończyny, na miejsce wezwano Pogotowie Ratunkowe i tylko szybka pomoc oraz nowoczesne zastosowane w Szpitalu leczenie uchroniło ubezpieczonego od całkowitego paraliżu lub nawet zgonu. Po specjalistycznych badaniach okazało się bowiem, że doznał udaru niedokrwiennego mózgu wraz z niedowładem połowicznym lewostronnym. Leczenie w Szpitalu trwało 8 dni i pozostawiło na zdrowiu ubezpieczonego trwałe pogorszenie stanu zdrowia takie jak powracające zawroty i bóle głowy oraz porażenie lewej kończyny dolnej uniemożliwiające prawidłowe poruszanie się związane z utratą równowagi oraz uniemożliwiające samodzielne funkcjonowanie bez pomocy innych osób. W tym zakresie konieczne było dalsze leczenie w Poradni Neurologicznej. Pomimo 6-miesięcznego leczenia stan zdrowia ubezpieczonego nie poprawił się, pozwalając na samodzielne funkcjonowanie.

W związku z brakiem jakichkolwiek środków do życia, które były konieczne chociażby na zakup niezbędnych leków, których zakup finansowali członkowie najbliższej rodziny, ubezpieczony w dniu 28 stycznia 2014 r. złożył kolejny wniosek o rentę do ZUS
w C.. Decyzją z dnia 11 marca 2014 r. ZUS w C. ponownie odmówił żądanego świadczenia z analogicznych przyczyn jak w decyzji z dnia 23 kwietnia 2013 r., pomimo że ubezpieczony spełniał bowiem wszystkie warunki określone w art. 57 ust. 1
tj. został uznany za częściowo niezdolnego do pracy, miał wymagany okres składkowy
i nieskładkowy - powiększony o okres pracy jako przedstawiciel handlowy, niezdolność do pracy powstała w dniu 12 grudnia 2013 r., a więc w okresie o którym mowa w art. 57 ust. 1 pkt 3 tj. okresie pracy. W związku z powyższym ZUS rażąco naruszył przepisy, gdyż w myśl art. 57 ust. 1 renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił w/w warunki.

Z uwagi na fakt, iż stan zdrowia ubezpieczonego w dalszym ciągu nie uległ poprawie, a w związku z decyzją z dnia 11 marca 2014 r. nie wyczerpano drogi odwoławczej, w dniu
28 kwietnia 2014 r. ubezpieczony ponownie złożył wniosek o przyznanie renty do ZUS
w C.. Orzeczeniem lekarza orzecznika z dnia 16 maja 2014 r. badany uznany został za częściowo niezdolnego do pracy okresowo do 31 maja 2017 r., jako datę powstania niezdolności do pracy wskazano 23 grudnia 2012 r., całkowicie pomijając fakt, doznanego
12 grudnia 2013 r. udaru mózgu, który w sposób istotny i trwały pogorszył stan zdrowia ubezpieczonego. W wyniku rozpoznania sprzeciwu komisja lekarska ZUS Oddział
w C. w dniu 2 czerwca 2014 r. wydała orzeczenie tej samej treści co lekarz orzecznik ZUS w C.. Decyzją z dnia 5 czerwca 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych
w C. odmówił ubezpieczonemu przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy podniósł, że ubezpieczony orzeczeniem komisji lekarskiej uznany został za częściowo niezdolnego do pracy od 23 grudnia 2012 r., jednakże niezdolność ta powstała po upływie 18 miesięcy od ustania ubezpieczenia.

W związku z powyższym ubezpieczony złożył odwołanie do Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie. W wyniku prowadzonego badania, wywiadu oraz analizy dostarczonej dokumentacji medycznej biegła sądowa w opinii z dnia
10 września 2014 r. rozpoznała u ubezpieczonego przemijające zaburzenia krążenia mózgowego z dnia 23 grudnia 2012 r., udar niedokrwienny mózgu wraz z niedowładem połowicznym lewostronnym z 12 grudnia 2013 r., i wypowiadając się na temat stanu jego zdrowia, stwierdziła, iż jest częściowo niezdolny do pracy od 23 grudnia 2012 r.
z pogorszeniem stanu zdrowia od 12 grudnia 2013 r. na trwałe. Stwierdziła jednocześnie,
że opisany stan zdrowia przy uwzględnieniu wieku badanego daje podstawy do orzeczenia częściowej trwałej niezdolności do pracy od 23 grudnia 2012 r. z istotnym pogorszeniem stanu zdrowia w zakresie częściowej niezdolności do pracy tj. od 12 grudnia 2013 r.
tj. od wystąpienia udaru niedokrwiennego. Powyższa opinia wg ubezpieczonego jednoznacznie wskazuje, iż do istotnego pogorszenia stanu zdrowia ubezpieczonego doszło
12 grudnia 2013 r. tj. w trakcie opłacania składek na ubezpieczenie społeczne i po złożonym wniosku o rentę w 2013 r.

W związku z tym Sąd 1 Instancji winien uwzględnić jako datę powstania częściowej niezdolności dzień 12 grudnia 2013 r., kiedy to ubezpieczony doznał udaru mózgu.
Na poparcie tej tezy należy przytoczyć wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 sierpnia 2014 r., sygn. akt II UK 513/13, gdzie Sąd Najwyższy stoi na stanowisku, że ubezpieczony uznany za częściowo niezdolnego do pracy spełnia warunki art. 57 ust. 1 pkt 3 ustawy o emeryturach
i rentach z funduszu ubezpieczeń społecznych jeżeli w okresach wymienionych w tym przepisie nastąpiło u niego istotne pogorszenie stanu zdrowia w ramach tego samego stopnia niezdolności do pracy powodujące samodzielnie utratę zdolności do pracy zgodnej
z poziomem kwalifikacji uzyskanych w wyniku przekwalifikowania zawodowego, do którego doszło w czasie prowadzenia działalności stanowiącej tytuł podlegania ubezpieczeniom społecznym.

Jednym z warunków przyznania wnioskowanego świadczenia jest powstanie niezdolności do pracy w okresie ubezpieczenia lub w okresach określonych przez ustawodawcę, a w sytuacji gdy choroba wniesiona jest do okresu ubezpieczenia, koniecznym jest ustalenie czy w tym czasie doszło do istotnego pogorszenia stanu zdrowia skutkującego pogłębieniem niezdolności do pracy w ramach tego samego stopnia (częściowej niezdolności do pracy) lub prowadzące nawet do zmiany stopnia niezdolności do pracy na całkowitą. Stanowisko to znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie. Już w wyroku z dnia 19 lutego 2002 r., II UKN 115/01 (OSNP 2003/24/598) Sąd Najwyższy wskazał, że dla spełnienia warunku określonego w art. 57 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. nr 162, poz. 1118 ze zm.) przez osobę częściowo niezdolną do pracy przed podjęciem zatrudnienia i wykonującą pracę odpowiednią do jej możliwości zdrowotnych wymagane jest pogorszenie się stanu zdrowia w stopniu uniemożliwiającym wykonywanie pracy w dotychczasowym, ograniczonym zakresie. Natomiast Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 11 marca 2003 r., III AUa 162/03 (OSA 2003/8/30) uznał, że zgodnie z art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z FUS (Dz. U. nr 168, poz. 1118 ze zm.), możliwe jest nabycie prawa do renty
z tytułu niezdolności do pracy, jeżeli niezdolność do pracy powstała od dzieciństwa
a następnie w okresie zatrudnienia uległa pogorszeniu nawet w ramach tego samego stopnia niezdolności.

Tym samym dla prawidłowego rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy należało odpowiedzieć na pytanie, czy w okresie podlegania przez ubezpieczonego pracowniczym ubezpieczeniom społecznym nastąpiło pogorszenie stanu jego zdrowia w stopniu uniemożliwiającym wykonywanie dotychczasowej pracy zgodnie z jego możliwościami zdrowotnymi, nawet w ramach, istniejącej już od co najmniej od grudnia 2012 r., częściowej niezdolności do pracy.

W okresie wymienionym w art. 57 ust. 1 pkt 3 ustawy emerytalnej, tj. w okresie podlegania pracowniczym ubezpieczeniom społecznym (art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej), od dnia 1 czerwca 2013 r. nastąpiło pogorszenie stanu zdrowia w ramach, stwierdzonej co najmniej od grudnia 2012 r., częściowej niezdolności do pracy, w stopniu uniemożliwiającym ubezpieczonemu wykonywanie pracy w dotychczasowym, ograniczonym zakresie, jak również, iż co najmniej od dnia 12 grudnia 2013 r. naruszenie sprawności jego organizmu czyni go trwale, częściowo niezdolnym do pracy.

Oceniając ten stan faktyczny pod kątem spełnienia warunków określonych w art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, od których uzależnione jest prawo do renty, ubezpieczony spełnia warunek
w punkcie 3. Dla spełnienia warunku określonego w art. 57 ust. 1 pkt 3 przez osobę częściowo niezdolną do pracy przed podjęciem zatrudnienia i wykonującą pracę odpowiednią do jej możliwości zdrowotnych wymagane jest pogorszenie stanu zdrowia w stopniu uniemożliwiającym wykonywanie pracy w dotychczasowym ograniczonym zakresie. Jeżeli nie nastąpiła istotna zmiana w stosunku do stanu istniejącego przed podjęciem zatrudnienia, wymieniany warunek nie jest spełniony. Z karty informacyjnej pobytu ubezpieczonego
w szpitalu wynika, że trafił on do szpitala nie w ramach tej samej jednostki chorobowej, stan zdrowia ubezpieczonego uległ znacznemu pogorszeniu i ubezpieczony wymagał hospitalizacji, co jest uznane za pogorszenie stanu zdrowia powodujące ustalenie z innych przyczyn częściowej niezdolności do pracy o jakiej mowa w art. 12 ust. 3 ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Ubezpieczony do dnia 31 maja 2014 r. z powodu przebytego udaru mózgu przebywał na zwolnieniu lekarskim, w dalszym ciągu pozostaje pod opieką lekarza neurologa, który nie wyraża zgody na jakąkolwiek pracę, gdyż jej podjęcie w obecnym stanie zdrowia powoda grozi trwałym kalectwem tj. paraliżem ciała lub zgonem. Od tego dnia jest również osobą bezrobotną bez prawa do zasiłku i pozostaje na utrzymaniu dzieci.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

apelacja jest zasadna.

Sąd Okręgowy przeprowadził prawidłowe postępowanie dowodowe, lecz nietrafnie ocenił jego wyniki, stąd rozstrzygnięcie nie mogło się ostać.

Nie budzi wątpliwości Sądu Apelacyjnego, iż wobec niekwestionowanych wniosków opinii biegłego lekarza neurologa dr n med. M. R. (2) (vide k.26-27 a.s), W. Z. jest osobą częściowo niezdolną do pracy od 23 grudnia 2012 r. (taką datę powstania niezdolności do pracy ustalił także organ rentowy). Co więcej, od 12 grudnia 2013 r.
w związku z udarem niedokrwiennym mózgu, nastąpiło istotne pogorszenie stanu zdrowia ubezpieczonego w zakresie częściowej niezdolności do pracy. Poza sporem pozostawało przy tym, że ostatni okres ubezpieczenia, poprzedzający powstanie niezdolności do pracy, ustał
z dniem 26 czerwca 2010 r., zaś od 1 czerwca 2013 r. W. Z. pozostawał
w stosunku pracy trwającym do 29 stycznia 2014 r.

W tych okolicznościach trafnie zarzuca skarżący, iż zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa Sądu Najwyższego, ubezpieczony wypełnia również przesłankę określoną
w art.57 ust.1 pkt 3 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Jeszcze pod rządami ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. Nr 40 poz.267 z późn. zm.) w uchwale z dnia 12 czerwca 1984 r., sygn. akt III UZP 24/84, OSNC Nr 1 z 1985 r. poz.6), Sąd Najwyższy stwierdził, że spełnia warunki z art. 32 pkt 3 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin pracownik, który podjął zatrudnienie jako inwalida trzeciej grupy, jeżeli w okresach wymienionych w tym przepisie nastąpiło u niego istotne pogorszenie stanu zdrowia w ramach tej samej grupy inwalidów, uniemożliwiające kontynuowanie dotychczasowego zatrudnienia.

Pogląd ten zachowuje aktualność również w obecnym stanie prawnym aktualność, na co trafnie wskazał skarżący, powołując się na wyroki Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2002 r. (sygn. akt II UKN 115/01, OSNP Nr 24 z 2003 r. poz.598) i z dnia 6 sierpnia 2014 r. (sygn. akt II UK 513/13, LEX nr 1539469).

Także w ocenie Sądu Apelacyjnego, mimo że ubezpieczony stał się osobą częściowo niezdolną do pracy poza okresami ochronnymi wymienionymi w art.57 ust.1 pkt 3 ustawy
z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, to jednak następnie wykonywał pracę odpowiednią do swych możliwości zdrowotnych a w stanie jego zdrowia nastąpiło, w ramach częściowej niezdolności do pracy, istotne pogorszenie,
w stopniu uniemożliwiającym wykonywanie pracy w dotychczasowym, ograniczonym zakresie.

Wobec powyższego W. Z. wypełnił łącznie wszystkie przesłanki wymagane do nabycia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy według art.57 ust.1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych: jest osobą częściowo niezdolną do pracy w rozumieniu art.12 ust.3 ustawy, (bezspornie) wykazał wymagany okres składkowy i nieskładkowy) a w stanie jego zdrowia (w okresie,
o którym mowa w art.6 ust.1 pkt 1 ustawy), nastąpiło w ramach częściowej niezdolności
do pracy, istotne pogorszenie, w stopniu uniemożliwiającym wykonywanie pracy
w dotychczasowym, ograniczonym zakresie.

Z tych przyczyn, od daty złożenia wniosku (art.129 ust.1 cytowanej ustawy), winien uzyskać prawo do spornego świadczenia.

Mając na uwadze powyższe, po myśli art.386 § 1 kpc orzeczono, jak w punkcie 1 sentencji.

O zwrocie kosztów procesu za obie instancję orzeczono (w punkcie 2) z mocy art.98
§ 1 i 2 kpc oraz art.108 § 1 kpc a także§ 11 ust.2, § 12 ust.1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (jedn. tekst Dz. U. z 2013 r. poz.490 z późn. zm.). Na kwotę 210 zł składają się: zwrot kosztów zastępstwa procesowego za I instancję w kwocie 60 zł,
zwrot kosztów zastępstwa procesowego za II instancję – 120 zł, oraz zwrot opłaty od apelacji – 30 zł.

/-/SSA A.Kolonko /-/SSA W.Nowakowski /-/SSA W.Bzibziak

Sędzia Przewodniczący Sędzia

ek