Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 maja 2023 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny – Sekcja do spraw rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym: Przewodniczący: sędzia Tadeusz Kotuk
Protokolant: st. sekr. sąd. Iwona Górska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 maja 2023 r. w G. sprawy z powództwa Gminy M. G. przeciwko M. S. (1) i S. S. (1)

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanych M. S. (1) i S. S. (1) na rzecz powoda Gminy M. G. kwotę 14.242,35 zł (czternaście tysięcy dwieście czterdzieści dwa złote trzydzieści pięć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 3 listopada 2021 r. do dnia zapłaty, z tym że spełnienie świadczenia przez któregokolwiek z pozwanych zwalnia ich z zobowiązania;

II.  zasądza solidarnie od pozwanych M. S. (1) i S. S. (1) na rzecz powoda Gminy M. G. kwotę 5.947 zł (pięć tysięcy dziewięćset czterdzieści siedem złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I 1 C 142/23

UZASADNIENIE

Stan faktyczny

Gmina M. G. jest właścicielem lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w G..

Okoliczność bezsporna

Najemcami powyższego lokalu (na podstawie umowy z dn. 12.03.2000 r.) byli M. i S. małz. S.. Umowa wygasła z upływem okresu, na który była zawarta (2 lata). Od tego czasu lokal był przez pozwanych zajmowany bezumownie. W 2014 r. zapadł wyrok eksmisyjny m.in. przeciwko pozwanym, w których przyznano im uprawnienie do zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

Okoliczność bezsporna (umowa, k. 9-10)

Z tytułu korzystania z lokalu pozwani nie uiszczają żadnych należności na rzecz właściciela, a za okres od 1.11.2018 r. do 30 czerwca 2021 r. łącznie zadłużenie obejmuje kwotę 13.197,79 zł – należność główna oraz 1.044.56 zł – skapitalizowane odsetki).

Okoliczności bezsporne

Ocena dowodów

Kwestia prawa własności lokalu oraz utraty tytułu umownego do jego zajmowania przez pozwanych nie była sporna.

Kurator pozwanego zarzuciła, że S. S. (1) nie zamieszkiwał w przedmiotowym lokalu w spornym okresie, jednak – poza takim twierdzeniem – nie ma na powyższe w niniejszej sprawie żadnych dowodów. Powód zdaniem Sądu wystarczająco udowodnił fakt zajmowania przez pozwanego spornego lokalu w oparciu o dokumenty (umowa najmu, oświadczenie M. S. z 12 marca 2009 r., 14) oraz niesporne fakty (wyrok eksmisyjny z 2014 r.). Mimo, że dotyczą one przeszłości, to jednak potwierdzają dotychczasowy niezmienny stan posiadania i to nawet wiele lat po wygaśnięciu umowy (wydając w 2014 r. wyrok eksmisyjny sąd musiał potwierdzić posiadanie lokalu przez pozwanych), co oznacza, że pozwani przez kilkanaście lat nie zdołali się przeprowadzić. Zakładając jednocześnie, że powód niczego nie zataił wnosząc pozew – stwierdza się brak u właściciela jakichkolwiek materiałów wskazujących na to, że S. S. się z lokalu wyprowadził wraz ze swoimi ruchomościami. Powyższe oznacza, że to na kuratorze pozwanego ciążył obowiązek dowodowy z art. 6 k.c., w kierunku dowodzenia przeciwieństwa twierdzeń udowodnionych dotychczas przez Gminę.

Na marginesie należy zauważyć, że adnotacja doręczyciela odnotowującego, że S. S. zmarł (k. 41) – jest fałszywa. Nie można wykluczyć, że takie nieprawdziwe informacje doręczycielowi przekazała pozwana, na którą także powołuje się kurator (k. 119). Ponieważ sama pozwana nie stawiła się na przesłuchanie bez usprawiedliwienia – takich informacji nie można było skutecznie zweryfikować w formie dowodu przeprowadzonego bezpośrednio przed sądem, stąd twierdzenia kuratora należy ocenić jako oparte na wysoce wątpliwych podstawach. Powiązanie uprzedniej karalności pozwanego z przekazaną doręczycielowi informacją o jego rzekomym zgonie wskazuje na mataczenie przy pomocy najprawdopodobniej osób najbliższych, w celu uniemożliwienia ustalenia miejsca jego pobytu. Jeżeli w nieformalnej rozmowie z kuratorem pozwana twierdziła, że nie pozostaje w faktycznym pożyciu z pozwanym od wielu lat, to nielogicznym jest to, że jak dotąd nie doszło do formalnego rozwiązania małżeństwa. Powyższe twierdzenie jest więc w okolicznościach sprawy na podobnym (nikłym) poziomie prawdopodobieństwa, jak przekazana doręczycielowi informacja o śmierci pozwanego.

W przypadku pozwanej nie ma wątpliwości, że na co dzień zamieszkiwała i nadal zamieszkuje w przedmiotowym lokalu.

Kwalifikacja prawna

Podstawą odpowiedzialności pozwanych jest „zajmowanie” lokalu bez tytułu prawnego (w rozumieniu art. 18 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów […]), co obejmuje zarówno zamieszkiwanie w nim (bezpośrednie, osobiste korzystanie), jak i przechowywanie w nim swoich rzeczy osobistych oraz dysponowanie środkami umożliwiającymi korzystanie z lokalu (klucze do drzwi wejściowych). Strona powodowa wystarczająco udowodniła tak rozumiane zajmowanie lokalu przez pozwanych w spornym okresie, zaś strona pozwana – nie udowodniła żadnych okoliczności na przeciwieństwo.

Wysokość zadłużenia nie była sporna i została wyliczona przez powoda poprawnie, zgodnie z art. 18 ust. 3a ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w punkcie I. sentencji na mocy art. 18 ust. 1 i ust. 3a ustawy o ochronie praw lokatorów […] w zw. z art. 481 § 1 i § 2 k.c. Należy na marginesie wyjaśnić, że doręczenie wezwania przedsądowego pozwanemu było skuteczne, z uwagi na nieprawdziwość twierdzeń o jego zgonie (art. 61 § 1 k.c.).

Koszty

O kosztach procesu orzeczono jak w punkcie II. sentencji na mocy art. 98 k.p.c., na zasądzone od pozwanych koszty składa się: opłata sądowa od pozwu 750 zł, opłata za czynności radcy prawnego w stawce minimalnej (3.600 zł, § 2 pkt 5 rozp. MS z dn. 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, ze zm.), opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł), zaliczka na kuratora 1440 zł.