Pełny tekst orzeczenia

[Sędzia Przewodniczący Dereń Tadeusz 00:02:57.512]

Uzasadnienie wyroku. Strona powodowa (...) z siedzibą w Z. (Szwajcaria) wniosła pozew przeciwko A. R. o zapłatę kwoty 6.222 zł 21 gr wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty, a nadto zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu pozwu podała, że stronę pozwaną oraz pierwotnego wierzyciela (...) spółka z o.o. łączyła umowa pożyczki, na której podstawie pozwanej zostały udostępnione środki pieniężne w kwocie i na warunkach określonych w umowie. Pozwana zobowiązała się do zwrotu kwoty udzielonej pożyczki w terminie wynikającym z umowy. W związku z opóźnieniem w spłacie pożyczkodawca podjął względem pozwanej działania windykacyjne lecz nie doprowadziły one do zwrotu pożyczki przez pozwaną. Na podstawie umowy ramowej przelewu wierzytelności z dnia 26 października 2020 r. oraz porozumienia z dnia 26 października 2020 r. do powyższej umowy pożyczkodawca zbył przysługującą mu względem pozwanej wierzytelność na rzecz (...) SA. Następnie na podstawie umowy przelewu tytułem pokrycia wkładu niepieniężnego z dnia 22 września 2021 r. oraz na podstawie umowy cesji portfelowa wierzytelności zagrożonych z dnia 22 grudnia 2021 r. strona powodowa nabyła wierzytelność w stosunku do pozwanej zawartej przez nią umowy pożyczki. Na dochodzoną pozwem kwotę w wysokości 6.222 zł 21 gr składa się niespłacony kapitał w kwocie 5.197 zł 51 gr, niespłacone umowne odsetki kapitałowe maksymalne naliczone przez pożyczkodawcę w łącznej wysokości 746 zł 34 gr oraz odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone przez powoda od dnia następującego po dniu wyceny wierzytelności według stanu na dzień 14 października 2021 r. do dnia poprzedzającego dzień wytoczenia powództwa od kwoty pozostałej do zapłaty kapitału pożyczki w kwocie 278 zł 36 gr. Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym Sądu Rejonowego w Kłodzku nakazano pozwanej, aby zapłaciła na rzecz strony powodowej kwotę 6.222 zł 21 gr wraz z należnymi odsetkami za opóźnienie oraz kosztami procesu. W sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości, a nadto zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu sprzeciwu zarzuciła brak legitymacji procesowej czynnej po stronie powodowej, zarzut nieudowodnienia roszczenia, tak, co do zasady, jak i co do wysokości, jak również zarzuciła, iż umowa pożyczki zawiera klauzule niedozwolone umowne, które winny być jako nieważne na podstawie przepisu art. 385 (1) k.c. Wobec powyższego, zdaniem pozwanej, żądanie strony powodowej jest niezasadne. Sąd ustalił następujący stan faktyczny. W dniu 8 stycznia 2020 r. pozwana A. R. zawarła w formie elektronicznej z firmą (...) spółka z o.o. z siedzibą w W. umowę pożyczki refinansowej o nr. (...) na kwotę 5.197 zł 51 gr, prowizja w kwocie 988 zł 91 gr ze spłatą pożyczki do dnia 7 lutego 2020 r. Pożyczka została zawarta na okres 30 dni, umowa została zawarta przez internet, zaś pozwana zaakceptowała treść umowy. Dowód, umowa pożyczki z 8 stycznia 2020 r. z załącznikami, karta 33 do 36 akt sprawy. Na podstawie umowy ramowej przelewu wierzytelności z dnia 26 października 2020 r. pożyczkodawca zbył wierzytelność pozwanej z tytułu umowy pożyczki z dnia 8 stycznia 2020 r. na rzecz (...) SA z siedzibą w M., a następnie na podstawie umowy przelewu wierzytelności z 22 września 2021 r. przedmiotową wierzytelność nabyła firma (...) spółka z o.o. z siedzibą w M.. Na podstawie umowy cesji portfela wierzytelności zagrożonych z 22 grudnia 2021 r. strona powodowa nabyła wierzytelność pozwanej z umowy pożyczki z dnia 8 stycznia 2020 r. Dowód, umowa ramowa z dnia 26 października 2020 r. z załącznikami, karta 10 do 17 i karta 67 akt, umowa przelewu z dnia 22 września 2021 r. z załącznikami, karta 18 do 20, umowa cesji z 22 grudnia 2021 r. z załącznikami, karta 21 do 28 i karta 32, oświadczenie o zapłacie ceny, karta 31 i karta 69, zawiadomienie o cesji wierzytelności, karta 5. Zadłużenie pozwanej w wysokości 6.222 zł 21 gr obejmuje niespłacony kapitał w kwocie 5.197 zł 51 gr, niespłacone umowne odsetki kapitałowe maksymalne naliczone przez pożyczkodawcę od kwoty udostępnionego kapitału od dnia zawarcia umowy pożyczki do dnia poprzedzającego dzień wymagalności pożyczki oraz odsetki umowne za opóźnienie w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie naliczone przez pożyczkodawcę zgodnie z zawartą umową pożyczki od pozostałej do spłaty kwoty pożyczki od dnia wymagalności pożyczki do dnia wyceny wierzytelności będącej przedmiotem umowy cesji portfela wierzytelności zagrożonych dokonanej według stanu na dzień 14 października 2021 r. w łącznej kwocie 746 zł 34 gr, które zostały nabyte przez powoda w ramach umowy cesji oraz odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone przez powoda od dnia następującego po dniu wyceny wierzytelności będących przedmiotem umowy cesji portfela wierzytelności zagrożonych dokonanej według stanu na dzień 14 października 2021 r. do dnia poprzedzającego dzień wytoczenia powództwa od kwoty pozostałych do zapłaty kapitału pożyczki w kwocie 278 zł 36 gr. Dowód, umowa pożyczki z dnia 8 stycznia 2020 r. z załącznikami, karta 36..., karta 33 do 36. Sąd zważył, co następuje. Zgodnie z przepisem art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy, albo rzeczy oznaczonych tylko, co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy, albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Z umowy z dnia 8 stycznia 2020 r. wynika jednoznacznie, iż jest to umowa pożyczki refinansowej na rzecz (...) spółka z o.o., zaś z oświadczenia firmy (...) spółka z o.o. z dnia 7 listopada 2020 r. oraz dołączonego załącznika nr 1 wynika, że otrzymała od (...) spółka z o.o. kwoty tytułem spłaty pożyczki zaciągniętej przez pozwaną. Odnośnie przelewu wierzytelności to zgodnie z przepisem art. 509 k.c. przelew jest umową mocą, której wierzyciel przenosi wierzytelność na osobę trzecią bez zgody dłużnika i wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Przedmiotem przelewu może być każda wierzytelność, zaś k.c. nie przewiduje, aby umowa przelewu miała być zawarta w szczególnej formie. Warunkiem przelewu nie jest również zapłata ceny. Może więc dojść do skutku umowa przelewu w dowolny sposób i zawarcie umowy cesji jest możliwe przy zachowaniu formy dowolnej. Dołączone do akt sprawy dokumenty w postaci umów przelewu wierzytelności z dnia 26 października 2020 r. z załącznikami z dnia 22 września 2021 r. z załącznikami i z dnia 22 grudnia 2021 r. z załącznikami jednoznacznie wskazują na taką cesję wierzytelności, a tym samym wbrew twierdzeniom pozwanej strona powodowa, zdaniem Sądu, wykazała przejście wierzytelności na jej rzecz, a w związku z tym posiada legitymację czynną do dochodzenia roszczenia i w tym zakresie Sąd uznał zarzuty pozwanej za całkowicie bezpodstawne. Fakt zawarcia umowy pożyczki potwierdza dołączona do akt sprawy umowa pożyczki, w której oznaczono pesel pozwanej, adres zamieszkania, numer telefonu i adres mailowy, i tych okoliczności pozwana nie kwestionowała. Zgodnie z art. 6 k.c. to na pozwanej spoczywał obowiązek wykazania, że dokonała spłaty zadłużenia i wysokości tej spłaty lub że dochodzone roszczenie jest w innej wysokości, czego pozwana jednak nie wykazała. Wskazać też należy, że zgodnie z ogólnymi zasadami wyrażonymi w art. 354 i 355 k.c. pozwana jako dłużnik winna spełnić zobowiązanie zgodnie z treścią umowy w kwotach i terminach wymagalności w niej oznaczonych. Pozwana z tego obowiązku się nie wywiązała, co upoważniało wierzyciela do naliczenia odsetek zgodnie z postanowieniami umowy z dnia 8 stycznia 2020 r. W przedmiotowej sprawie ma zastosowanie przepis art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim z dnia 12 maja 2011 r., tekst jednolity Dz. U. z 2022 r. poz. 246 ze zmianami, który stosuje się do umów o kredyt konsumencki zawarty po 11 marca 2016 r. Przepis ten wprowadził limit wysokości pozaodsetkowych kosztów kredytu i maksymalna wysokość tych kosztów w całym okresie kredytowania nie może być wyższa od całkowitej kwoty kredytu. Do pozaodsetkowych kosztów kredytu nie wlicza się w jednak odsetek. Przedmiotowa umowa pożyczki została zawarta na okres 30 dni, zaś kwota pozaodsetkowych kosztów kredytu wynosiła 988 zł 91 gr, jako prowizja, a zatem powyższa kwota w okresie na jaki została zawarta umowa pożyczki nie przekroczyła ograniczeń, co oznaczało, że w świetle przepisu art. 36a była dopuszczalna, a zatem badanie umowy pod kątem jej abuzywności jest wykluczone. W orzecznictwie utrwalone jest stanowisko, że skoro ustawodawca ustalił maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu to niedopuszczalne jest zbadanie abuzywności postanowień umowy w tym zakresie. Nadto wskazać należy, że roszczenie strony powodowej obejmuje żądanie zwrotu tylko niespłaconego kapitału pożyczki bez prowizji za udzielenie pożyczki, a zatem w przedmiotowej sprawie nie mogą mieć zastosowanie ewentualnie przepisy art. 36a do 36d ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, Dz. U. z 2022 poz. 246. Strona powodowa bowiem dochodzi tylko kapitału pożyczki, natomiast nie dochodzi zwrotu prowizji z tytułu powyższej pożyczki, a do których to pozaodsetkowych kosztów kredytu miałyby ewentualnie mieć zastosowanie przepisy wyżej wymienionej ustawy z art. 36a do 36d. Zgodnie z art. 5 pkt. 13 ustawy o konsumenckim z dnia 12 maja 2011 r. można zawrzeć umowę o kredyt konsumencki bez jednoczesnej obecności obu stron przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość i odnosi się to również do przedmiotowej umowy pożyczki. Zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału i według własnego uznania przy czym ocena ta musi być zgodna z zasadą doświadczenia życiowego i regułami logicznego rozumowania. Wprawdzie wydruki z dokumentów nie stanowią przesłanek pozwalających na uznanie ich za dokumenty, o których mowa w przepisach k.p.c., ale winny być traktowane, jako tak zwane inne środki dowodowe, o których mowa w art. 308 i 309 k.p.c., co potwierdza orzecznictwo Sądu Najwyższego, gdyż wymieniony tam katalog ma charakter otwarty. Do innych środków dowodowych zalicza się także wydruki wiadomości mailowych. W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 2008 r. sygn. akt I CSK 138/08 przyjęto, że nawet jeśli podzielić pogląd, że niepodpisane wydruki komputerowe nie stanowią dokumentu w rozumieniu art. 244 i 245 k.p.c. to należy uwzględnić, że w k.p.c. nie zawarto zamkniętego katalogu środków dowodowych i dopuszczalne jest skorzystanie z każdego źródła informacji o faktach istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, jeśli tylko nie jest to sprzeczne z przepisami prawa. W rachubę wchodzi zatem ewentualność zastosowania przepisu art. 309 k.p.c., który odnosi się do innych niż wyraźnie wymienionych w kodeksie środków dowodowych i tym samym może mieć zastosowanie także do wydruków komputerowych. Ich moc dowodową należy ocenić zgodnie z zasadami określonymi w art. 233 k.p.c. Pozwana nie podważyła mocy dowodowych przedłożonych przez stronę powodową dokumentów, gdyż zarzuty w tym zakresie nie mogą się ostać i nie mogą w żaden sposób podważać merytorycznie przedłożonych przez powoda dokumentów. Wskazać też należy, że zgodnie z art. 77 (3) k.c., który stanowi, iż dokumentem jest nośnik informacji umożliwiający zapoznanie się z jego treścią. A więc zgodnie z wyżej wymienionym przepisem dokumentem w znaczeniu procesowym i materialnym prawa cywilnego jest każdy nośnik, który umożliwia zapoznanie się z zawartą w nim informacją. Może być nim również kserokopia dokumentu. Przedłożone przez stronę powodową kserokopie dokumentów z załącznikami oraz inne kserokopie potwierdzone za zgodność z oryginałem są dokumentami w rozumieniu art. 77 (3) k.c. i jako takie stanowią dowody w sprawie. Natomiast zgodnie z przepisem art. 385 (1) § 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami rażąco naruszając jego interesy tzw. niedozwolone postanowienia umowne. Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron w tym cenę lub wynagrodzenie jeżeli sformułowane zostały w sposób jednoznaczny. W rozumieniu art. 385 (1) § 1 k.c. rażące naruszenie interesów konsumenta oznacza nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym. Natomiast działanie wbrew dobrym obyczajom w zakresie kształtowania treści stosunku obligacyjnego wyraża się w tworzeniu przez partnera konsumenta takich klauzul umownych, które godzą w równowagę kontraktową tego stosunku. Nie dotyczy to jednak jak już Sąd wskazał postanowień określających główne świadczenia stron w tym cenę lub wynagrodzenie. Postanowienie umowy może zatem zostać uznane za niedozwolone po łącznym spełnieniu wskazanej wyżej przesłanki. Wbrew twierdzeniom pozwanej brak podstaw do uwzględnienia by którekolwiek postanowienia umowy pożyczki stron w tym dotyczących m.in. pozaodsetkowych kosztów pożyczki uznać za abuzywne. Ponadto należy wskazać, że zgodnie z przepisem art. 385 (1) k.c. § 4 ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie spoczywa na tym, kto się na to powołuje. Zdaniem Sądu strona powodowa wykazała również wysokość zadłużenia dochodzonej pozwem kwoty w wysokości 6.222 zł 21 gr, która jak wynika z umowy pożyczki obejmuje niespłacony kapitał w wysokości 5.197 zł 51 gr, jak również naliczone zgodnie z umową pożyczki odsetki przez pożyczkodawcę od kwoty udostępnionego kapitału od dnia zawarcia umowy pożyczki do dnia poprzedzającego dzień wymagalności pożyczki oraz odsetki umowne za opóźnienie w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie naliczone przez pożyczkodawcę od pozostałej do spłaty kwoty pożyczki do dnia wymagalności pożyczki w łącznej wysokości 746 zł 34 gr, jak również odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone przez powoda w łącznej wysokości 278 zł 36 gr. Wobec powyższego należało uwzględnić żądanie pozwu w całości, jak w pkt. 1 wyroku z odsetkami ustawowymi od dnia 10 sierpnia 2022 r. do dnia zapłaty na podstawie przepisu art. 481 k.c. O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z przepisami Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, Dz. U. 2015 r. poz. 1804 ze zmianami, i zasądzone koszty w pkt. 2 wyroku w wysokości 2.217 zł obejmują kwotę 400 zł opłaty sądowej od pozwu, 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 1.800 zł kosztów zastępstwa pełnomocnika powoda na podstawie przepisów wyżej wymienionego rozporządzenia. To wszystko, dziękuję.