Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 126/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie sygn. XVIII K 88/21 z dnia 9.01.2023 r.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

x obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

x w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

x

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Nie dotyczy

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Nie dotyczy

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1/

Obrońcy osk. Ł. B. (1) pkt 1 obrazy przepisów postępowania tj. art. 7 kpk, art. 4 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, sprzeniewierzające się zasadzie swobodnej oceny dowodów oraz zasadzie obiektywizmu, a polegające na odmowie przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego Ł. B. i zeznaniom świadka D. I. (1) w zakresie, w jakim osoby te opisały końcowy przebieg zdarzenia zakończonego zgonem Z. I. (1), w szczególności w zakresie podduszania oskarżonego przez pokrzywdzonego, a także nadziania się przez Z. I. na trzymany przez Ł. B. nóż, w sytuacji gdy biegła K. nie była w stanie stwierdzić, czy rana kłuta w ciele Z. I. powstała w wyniku ruchu ciała o narzędzia czy narzędzia do ciała.

☐ zasadny

x częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Podzielić należy konsekwentne poglądy orzecznictwa, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku /tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.04.2018 r. sygn. IV KK 104/18, lex nr 2498022/. W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego Ł. B. (1) a nadto generalnie właściwie ocenił materiał dowodowy, mając na uwadze treść art. 7 kpk, a ocena ta wymagała jedynie pewnej korekty. Oparł się przy tym na całości przedstawionego mu materiału dowodowego oraz wobec tego odnośnie poczynionych ustaleń – za wyjątkiem błędnego ustalenia co do zadania ciosu nożem i pominięcia próby duszenia oskarżonego - nie naruszył art. 410 kpk, ponieważ uchybienie normie zawartej w przepisie art. 410 k.p.k. może nastąpić jedynie w wypadku nieuwzględnienia przy wyrokowaniu całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, a nie poprzez nieuwzględnienie czegoś, co potencjalnie dopiero mogłoby zostać na tej rozprawie ujawnione /tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26.03.2014 r. sygn. III KK 396/13, lex nr 1451526/. Dotyczy to zaś tylko istotnych kwestii. Natomiast art. 4 kpk zawiera ogólną dyrektywę nakazującą uwzględniać okoliczności tak na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, a więc jego naruszenie nie może stanowić samodzielnie podstawy zarzutu apelacyjnego i należy je wiązać z uchybieniem konkretnym regulacjom.

b/ Nie doszło do obrazy art. 4, art. 7 ani art. 410 kpk czy innych przepisów, która uniemożliwiałaby instancyjną kontrolę prawidłowości wyroku bądź nakazywała jego zmianę co do sprawstwa i winy oskarżonego Ł. B. (1), niezależnie od częściowej zasadności apelacji. Skarżący nie wykazał uchybień, które miałyby tak istotny wpływ na treść wydanego wyroku. Zatem wnioski obrońcy o uniewinnienie oskarżonego czy inną zmianę wyroku są w oczywisty sposób bezzasadne, natomiast celowe było częściowo odmienne przyjęcie, że oskarżony ugodził nożem pokrzywdzonego.

c/ Skarżący stara się podważyć ocenę szerokich wyjaśnień oskarżonego Ł. B. i zbieżnych zeznań jego matki D. I. (1) w powiązaniu z opinią biegłej M. K.. Nie można odmówić racji obrońcy, że niesłusznie przyjęto, iż oskarżony zadał cios nożem i pominięto, że pokrzywdzony uciskał jego szyję. Wyjaśnienia oskarżonego co do przebiegu wydarzeń są naturalne, logiczne i zasadniczo spójne, odzwierciedlają też jego przekonanie co do zachowania własnego i pokrzywdzonego. W świetle opinii biegłych psychiatrów i psychologów co do częściowej niepamięci brak jest powodów do uznania, że pewne zauważone odmienności są instrumentalne i stanowią wyłącznie linię obrony. Nie wpływa to jednak na prawidłowe przypisanie Ł. B. w wyroku sprawstwa i winy odnośnie pozbawienia życia Z. I. w zamiarze ewentualnym.

d/ Oskarżony nie przyznał się do winy, ale od 10.02.2021 r. składał szerokie wyjaśnienia. Podał, że mówił matce, że Z. I. (1) nakrzyczał na niego i nie panuje nad sobą. Z. I. miał być pod wpływem alkoholu. Oskarżony wszedł do pokoju i powiedział, że ostatni raz tak się do niego odezwał. Chciał podkreślić, że nie da sobie „skakać po głowie”. Z. I. wyzywał go, poderwał się i ruszył w jego kierunku z rękami, groził mu. Doszło do kłótni między nimi. Matka powstrzymywała Z. I. /k.61, 68v, 353/. Matka płakała i oskarżony wybiegł do salonu, wyciągnął z plecaka nóż i pałkę teleskopową. Pobiegł do sypialni, gdzie byli matka i Z. I. /k.61, 354/. Matka leżała na łóżku, Ł. B. krzyczał, aby wezwać pogotowie, matka nie chciała tego. Z. I. nie pozwalał mu podejść do matki, odpychał go. Wtedy oskarżony uderzył go 3-4 razy pałką w rękę, którą ten zasłaniał twarz i podniósł do ciosu /k.61, 63, 68v, 354/. Oskarżony pałkę miał w prawej ręce a nóż w lewej, rozłożył je /k.63, 68v/. Z wyjaśnień oskarżonego wypływa, iż Z. I. widział nóż w jego ręce /k.354/. Z. I. złapał go, wyciągnął go na korytarz i przycisnął do ściany. Matka próbowała ich rozdzielić. Oskarżony nie wie, w jakiej pozycji trzymał nóż, ale na wysokości pasa i ostrze było skierowane w stronę brzucha Z. I.. Lewą ręką odpychał w/w. W pewnym momencie oskarżony miał wrażenie, że Z. I. nabił się na nóż i gwałtownie odsunął się /k.61, 63, 69, 354/. Oskarżony nie uderzył celowo nożem w jego brzuch /k.70/. Na ostrzu nie było śladów krwi /k.62, 69, 354/. Oskarżony pobiegł do kuchni, pałkę i nóż położył na blacie i chciał zadzwonić po pogotowie do matki. Usłyszał krzyk matki, aby zadzwonił po pogotowie do pokrzywdzonego. Zobaczył, że Z. I. siedzi na krześle i na brzuchu ma plamę krwi. Położył go na łóżku i uciskał ranę. Drugą ręką trzymał telefon i wezwał pogotowie. Dociskał ranę /k.62, 69, 355/. Przyjechała straż pożarna, policja i ratownicy medyczni a po jakimś czasie stwierdzili zgon. Oskarżony od 12.02.2021 r. uzupełnił, że pokrzywdzony próbował dusić go za szyję a on odpychał go lewą ręką, w której trzymał nóż do góry, zdołał także uwolnić prawą rękę i zadać uderzenie pałką w głowę Z. I. /k.69, 354, 357/. Uznanie tego uzupełnienia za niewiarygodne nie przekonuje w kontekście opinii psychiatryczno-psychologicznej i zeznań D. I., co słusznie podniósł obrońca. Nadto oskarżony nie twierdził, że w/w próba pozostawiła ślady na jego szyi i nie musiały one powstać.

e/ D. I. (1) potwierdziła, że syn poskarżył się jej na zachowanie pokrzywdzonego. Syn przyszedł do pokoju i powiedział do Z. I., że ostatni raz na niego krzyczał, nie pozwoli na to /k.22v, 361/. Z. I. wyzywał i zaatakował oskarżonego, a jej zrobiło się słabo. Syn mówił, że nie wytrzyma /k.22v, 362/. Oskarżony przyniósł palkę i nóż. Pokrzywdzony podduszał przedramieniem za gardło Ł. B., który miał pałkę w prawej ręce i uderzył go. Z. I. w pewnym momencie odszedł /k.22v, 362/. Wedle D. I. (1), Z. I. chyba nadział się na nóż /k.22v/ i nie widziała ona lewej ręki oskarżonego w czasie zwarcia z pokrzywdzonym /k.362/. Jej relacja jest wiarygodna, ale dość ogólna i nie zawiera zbyt wielu szczegółów.

f/ Nie budzi wątpliwości i nie jest to kwestionowane w apelacji, że obrażenia skutkujące zgonem Z. I. spowodował nóż, który trzymał oskarżony Ł. B.. Pokrzywdzony doznał rany kłutej zlokalizowanej w obrębie prawej części brzucha z kanałem długości 12-13 cm wnikającym do jamy otrzewnej z uszkodzeniem m.in. miąższu wątroby i żyły śledzionowej, co skutkowało masywnym krwotokiem wewnętrznym i wstrząsem krwotocznym. Od dolnego końca w/w rany odchodziła dodatkowa powierzchowna rana skóry. Kanał rany przebiegał od przodu ku tyłowi, skośnie od strony prawej do lewej i od dołu do góry. Dodatkowy element rany ciętej wskazuje na zmianę kierunku ostrza narzędzia i usztywnienie ręki, w której było trzymane narzędzie /tak rzetelna opinia biegłej M. K. (2) k.128-138, 470-473/. W ciele ofiary nie stwierdzono alkoholu etylowego. Wedle biegłej, nie można mówić o tym, aby rany powstały w sposób przypadkowy i nie są typowe dla przypadkowego nadziania się na narzędzie. Wystarczająca była stosunkowo niewielka siła, gdyż uszkodzono tkanki miękkie. Natomiast samo trzymanie narzędzia w ręku nie powoduje takiego ufiksowania, które pozwalałoby na przypadkowe nadzianie się. W razie przypadkowego nadziania się kanał rany powinien mieć przebieg prosty i prostopadły do ciała. Okoliczności podane przez oskarżonego nie w pełni odzwierciedlają to, co zostało stwierdzone sekcyjnie. Tu doszło do usztywnienia ręki, w której był trzymany nóż /k.472/. Zatem nie chodzi tu o zadanie ciosu nożem przez sprawcę – w tym zakresie rację ma obrońca, że ustalenie Sądu Okręgowego jest błędne, gdyż nie wynika z materiału dowodowego -, ale o ugodzenie w brzuch ofiary tym narzędziem poprzez jego trzymanie i skierowanie ostrzem w ciało. Nie zmienia sytuacji zdanie biegłej, że nie jest w stanie odpowiedzieć, czy do powstania rany doszło wskutek ruchu narzędzia czy ruchu ciała w stronę narzędzia /k.473/, gdyż obie sytuacje nie zwalniają oskarżonego od odpowiedzialności.

g/ Dodatkowo zeznania policjantki M. K. (3) /k.29v/ oraz strażaków K. O. /k.12, 393/, A. Ł. /k.114/, M. W. (1) /k.7v/ i B. W. (1) /k. 118v/ świadczą, że na miejscu zdarzenia oskarżony mówił o ugodzeniu nożem w brzuch pokrzywdzonego w trakcie szarpaniny. Pozostali świadkowie nie posiadają istotnej wiedzy. Przy tym M. W. przekazał dosłowną odpowiedź oskarżonego „Chyba wujek dostał nożem” a wedle B. W., chodziło o to, że oskarżony nie wykonywał ruchów nożem tak, jakby pokrzywdzony nadział się na nóż. Zatem nie wyklucza to wyjaśnień oskarżonego i opisanego przez niego przebiegu zdarzenia.

h/ Jednakże podzielić należy stanowisko Sądu I instancji, że analiza dowodów świadczy o celowym, umyślnym użyciu noża przez Ł. B.. Z wyjaśnień oskarżonego wynika, że udał się po pałkę i nóż w sytuacji konfliktowej z Z. I., a następnie użył ich względem pokrzywdzonego. Takich działań oskarżonego nie można uznać za obronę niezależnie od tego, że pokrzywdzony uciskał jego szyję, gdyż Ł. B. również stosował siłę fizyczną – a zachowanie stron, które wzajemnie zadają sobie uderzenia i szarpią się, wyklucza uznanie ich za obronę konieczną. Zauważyć należy, że wyjaśnienia Ł. B. zostały zweryfikowane z obrażeniami stwierdzonymi u pokrzywdzonego i opinią biegłej M. K.. Jednoznacznie biegła wskazała, że nóż znajdował się w usztywnionej ręce sprawcy i nie można mówić o przypadkowym nadzianiu się ofiary. Taka sytuacja w kontekście wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadków, którzy słyszeli od niego, co się stało, dowodzi, że to Ł. B. ugodził trzymanym w lewej ręce nożem w brzuch Z. I.. Tłumaczenia o nadzianiu się na nóż nie usprawiedliwiają sprawcy. Brak jest tu podstaw do zakwestionowania ustalenia, że oskarżony działał z zamiarem ewentualnym pozbawienia życia pokrzywdzonego. O ile w pełni wiarygodne jest, że nie chciał godzić w jego życie /brak zamiaru bezpośredniego/, to sposób, w jaki użył noża względem ofiary wprost przemawia za przyjęciem, że godził się na możliwy skutek w postaci jej śmierci, do czego w rezultacie doszło – skierował przecież długie ostrze w tak wrażliwe miejsce, jak brzuch, skupiający ważne dla życia naczynia i organy. Za przekonujące uznać trzeba rozważania Sądu Okręgowego w tym zakresie. Nie zwalnia Ł. B. z odpowiedzialności kwestia napierania na niego przez Z. I. – to oskarżony uderzył go pałką, trzymał w ręku nóż i go użył, nie zrezygnował też z jego użycia aż do momentu spowodowania znacznych obrażeń. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, sprawca umyślnie powoduje rany na ciele ofiary także wtedy, kiedy używa ostrego narzędzia wobec np. przytrzymywanego czy poruszającego się człowieka, jeśli celowo nie odsuwa od ciała ofiary trzymanego przez siebie noża i nie musi zadawać jej ciosów. Bez wątpienia zaś oskarżony użył noża celowo wobec ofiary. Zatem niezależnie od opisywanego zachowania się pokrzywdzonego możliwe jest przypisanie Ł. B. odpowiedzialności za czyn z art. 148 § 4 kk, przy uwzględnieniu sposobu, miejsca i charakteru spowodowanych obrażeń oraz ustalonego przez Sąd I instancji działania w stanie silnego wzburzenia usprawiedliwionego okolicznościami.

i/ Stosownie do niekwestionowanej i rzetelnej opinii sądowo-psychiatryczno-psychologicznej wydanej po obserwacji oskarżonego /k.455-461, 650-704, 851-852/ u Ł. B. (1) nie stwierdzono deficytów poznawczych, choroby psychicznej, upośledzenia umysłowego ani innych zaburzeń psychicznych. Stwierdzono zaś w czasie czynu silną reakcję emocjonalną, u podłoża której leżały czynniki w postaci struktury jego osobowości i sytuacji, w jakiej się znajdował. Zachowanie samego pokrzywdzonego skutkowało eskalacją silnych emocji. Oskarżony działał w afekcie fizjologicznym /tj. silnym wzburzeniu/ w rozumieniu art. 148 § 4 kk – stwierdzono jego narastanie, zryw emocjonalny i następnie spadek napięcia emocjonalnego, a podjęte działanie nie było zgodne z wcześniej obserwowanymi jego skłonnościami i systemem wartości. Dla osób, które przeżyły tak silne emocje, ich własne zachowanie w czasie czynu może być niezrozumiałe.

Lp.

Zarzut

2/

Obrońcy osk. Ł. B. (1) pkt 2 błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na uznaniu, iż:

a/ oskarżony zadał cios nożem pokrzywdzonemu Z. I., w sytuacji gdy brak jakichkolwiek dowodów w aktach sprawy pozwalających na takie stwierdzenie;

2/ oskarżony obejmował swoją świadomością w chwili zdarzenia skutek w postaci zabicia Z. I..

☐ zasadny

x częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Zarzut dotyczący błędnych ustaleń w sprawie w rzeczywistości odwołuje się do wadliwej oceny dowodów tj. naruszenia przepisów postępowania, który to zarzut jest pierwotny w stosunku do zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Wobec tego odesłać należy do rozważań w pkt 1 dotyczących obrazy przepisów postępowania.

b/ Powtórzyć można, że stosownie do przeprowadzonej analizy dowodów nie można odmówić racji obrońcy co do dowolnego przyjęcia, iż oskarżony zadał cios nożem pokrzywdzonemu Z. I., gdyż nie świadczy o tym bezspornie żaden dowód /zasadny zarzut z pkt 2a/. W szczególności stwierdzone obrażenia u pokrzywdzonego i opinia biegłej M. K. dowodzą, że wystarczające było, aby nóż znajdował się w celowo usztywnionej ręce sprawcy, czyli godził on tym ostrym narzędziem w ciało ofiary. Tak więc oskarżony nie musiał zadać ciosu nożem, aby spowodować w/w obrażenia, czyli nie podważono prawdziwości jego wyjaśnień o zbliżeniu się i napieraniu na niego przez pokrzywdzonego – co jednakże nie zwalnia Ł. B. z odpowiedzialności za umyślne spowodowanie zgonu Z. I..

c/ Chybiony jest zarzut pkt 2b dotyczący uznania, że oskarżony obejmował swoją świadomością w chwili zdarzenia skutek w postaci zabicia Z. I. – gdyż w tym zakresie nie podważono analizy Sadu Okręgowego. Niewątpliwie Ł. B. niezależnie od swojego stanu emocjonalnego, godząc celowo usztywnionym długim na 13 cm ostrzem w niechroniony brzuch pokrzywdzonego, musiał liczyć się ze spowodowaniem u niego znacznych obrażeń i możliwym zgonem, który nastąpił. Nie występują żadne okoliczności, które wskazywałyby na nieszczęśliwy wypadek i nieumyślne działanie ze strony oskarżonego – nie jest nim także stwierdzony afekt fizjologiczny. Nie doszło do błędnego ustalenia co do stanu psychicznego oskarżonego w chwili czynu.

Wniosek

Obrońca osk. Ł. B. (1) wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1/ uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu;

2/ zmianę opisu zarzucanego czynu poprzez wyeliminowanie z opisu fragmentów „z zamiarem ewentualnym pozbawienia życia Z. I. (1)” i „dokonał zabójstwa w/w, w ten sposób, że zadał mu cios nożem” i zastąpienie ich słowami „spowodował nieumyślnie śmierć Z. I. (1) powodując, przy użyciu noża, ranę kłutą prawej strony brzucha pokrzywdzonego”;

3/ zmianę kwalifikacji prawnej zarzucanego czynu na czyn z art. 155 kk;

4/ wymierzenie oskarżonemu za czyn z art. 155 kk łagodnej kary;

5/ odstąpienie od obciążania oskarżonego kosztami postępowania przed I instancją;

6/ obciążenie Skarbu Państwa kosztami postępowania w II instancji.

☐ zasadny

x częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

a/ W świetle analizy zarzutów apelacji przeprowadzonej w pkt 1-2 nie zasługują na uwzględnienie wnioski o: zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego Ł. B. od zarzucanego czynu, postulowaną zmianę opisu czynu oraz zmianę kwalifikacji prawnej na czyn z art. 155 kk i wymierzenie oskarżonemu za taki czyn łagodnej kary.

b/ Natomiast zasadne było odstąpienie od obciążania oskarżonego kosztami postępowania w sprawie, o czym niżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie dotyczy

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

W pkt II - utrzymano w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej tj. niezmienionej części w stosunku do oskarżonego Ł. B. (1).

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody wskazano w części 3 – tj. niepodważenie przez obrońcę analizy dowodów i ujawnionych okoliczności przeprowadzonej przez Sąd Okręgowy, za wyjątkiem błędnego ustalenia, że oskarżony zadał cios nożem i pominięcia, że pokrzywdzony próbował go dusić.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

W pkt I zmieniono zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego Ł. B. (1) w ten sposób, że:

a) w punkcie 1 w opisie przypisanego czynu sformułowanie „zadał mu cios” zastąpiono sformułowaniem „ugodził go” i obniżono wymierzoną za ten czyn karę pozbawienia wolności do 4 lat;

b) w punkcie 3 zwolniono oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie w sprawie, obciążając wydatkami Skarb Państwa.

Zwięźle o powodach zmiany

a/ Zastąpienie wskazanego sformułowania - wynika z analizy w części 3.

b/ Obniżono wymierzoną za czyn z art. 148 § 4 k.k. karę pozbawienia wolności do 4 lat z uwagi na niedocenienie i częściowe pominięcie przez Sąd Okręgowy okoliczności łagodzących. O ile w zaskarżonym wyroku na korzyść oskarżonego uwzględniono jego zachowanie po popełnieniu czynu tj. wezwanie pomocy i tamowanie krwawienia z rany pokrzywdzonego, to nie nadano jej wystarczającego znaczenia. Ponadto niesłusznie uznano dotychczasową niekaralność za okoliczność obojętną przy wymiarze kary – niewątpliwie należy ją traktować jako świadczącą pozytywnie o postępowaniu i (...). B., co do którego – poza przypisanym czynem - brak jest jakichkolwiek negatywnych informacji. Pominięto zaś częściowe przyznanie się oskarżonego do istotnych okoliczności, w tym do zadawania uderzeń pałką pokrzywdzonemu i trzymania noża. Wymieniony przez Sąd I instancji stopień winy także nie jest na tyle znaczny, aby przemawiał za tak surową karą – oskarżony działał przecież w stanie silnego wzburzenia usprawiedliwionego okolicznościami, w zamiarze ewentualnym. Natomiast okolicznościami obciążającymi są wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu, sposób działania oskarżonego oraz godzenie przez niego pałką teleskopową i nożem z ostrzem długości 13 cm w ciało ofiary, jak też spowodowanie obrażeń jamy brzusznej skutkujących zgonem pokrzywdzonego.

c/ W rezultacie karą adekwatną do przypisanego czynu jest kara w wysokości 4 lat pozbawienia wolności. Jest ona odpowiednia i właściwa dla osiągnięcia celów kary wobec oskarżonego – przy czym przewidziana przez ustawodawcę kara z art. 148 § 4 k.k. wynosi od 1 roku do 10 lat. Brak jest podstaw do uznania, że w krótszym okresie cele wychowawcze kary zostaną osiągnięte i że oskarżony zrozumie rozmiar zła, które wyrządził. Obrońca nie wskazał okoliczności, które należałoby dodatkowo uwzględnić przy wymiarze kary - nie jest ona nadmiernie surowa a jej ukształtowanie czyni zadość potrzebom prewencji indywidualnej i generalnej oraz odpowiada dyrektywom zamieszczonym w art. 53 § 1 i 2 kk. Całokształt okoliczności sprawy przekonuje, że tylko taka kara jest właściwa i celowa, a w konsekwencji sprawiedliwa. Brak jest jakichkolwiek podstaw do dalszego złagodzenia wymiaru sankcji karnej.

d/ Zwolnienie oskarżonego w punkcie 3 od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie w sprawie i obciążenie wydatkami Skarb Państwa – wypływa z trwającego pozbawienia wolności i trudnej sytuacji majątkowej Ł. B.. Oskarżony podał, że pracował w fabryce i osiągał dochód w wysokości około 3000 zł miesięcznie /k.351/, co nie uzasadnia obciążenia go tak wysokimi kosztami, skoro dochody musiał przeznaczać na utrzymanie własne i bliskich, a od daty osadzenia nie pracuje.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

Nie dotyczy

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

Nie dotyczy

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

4.1.

Nie dotyczy

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczono oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 9.02.2021 r. godz. 17.40 do dnia 21.06.2023 r.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV.

Z uwagi na aktualny brak dochodów i złą sytuację majątkową oskarżonego Ł. B. oraz długotrwałe pozbawienie wolności, na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolniono go od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

7.  PODPIS

Przemysław Filipkowski

Anna Kalbarczyk Piotr Maksymowicz

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca osk. Ł. B. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty 1-3 wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

x w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

x

Zmiana