Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący

SSA Janusz Sulima (spr.)

Sędziowie

SSA Halina Czaban

SSA Jerzy Szczurewski

Protokolant

Elżbieta Niewińska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 206/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Suwałkach z dnia 10 października 2022 r., sygn. akt II K 27/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

oskarżyciel posiłkowy

oskarżyciel prywatny

obrońca

oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

na korzyść

na niekorzyść

w całości

w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego

zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2. USTALENIE FAKTÓW W ZWIĄZKU Z DOWODAMI
PRZEPROWADZONYMI PRZEZ SĄD ODWOŁAWCZY

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające

znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH

ZARZUTÓW I WNIOSKÓW

Lp.

Zarzut

I.

Apelacja obrońcy oskarżonej:

1. naruszenie prawa materialneg, a mianowicie nieprawidłowe niezastosowanie art. 25 k.k. w sytuacji, gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy oceniony zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego oraz swobodną oceną dowodów nakazuje przyjąć, iż oskarżona działała w ramach obrony koniecznej,

2.obraza przepisów postępowania karnego, mająca wpływ na treść wydanego orzeczenia, a w szczególności:

a) art. 5 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzuść oskarżonej A. U.,

b) art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie zupełnie dowolnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego z jednoczesnym przekroczeniem zasad prawidłowego rozumowania, logicznego myślenia oraz doświadczenia życiowego,

c) art. 410 k.p.k. poprzez oparcie orzeczenia jedynie na dowodach niekorzystnych dla oskarżonej oraz zupełne pominięcie tych dla niej korzystnych,

d) art. 424 k.p.k. poprzez niezawarcie w uzasadnieniu wyroku wszelkich prawem przewidzianych elementów.

3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, w sytuacji gdy miał on wpływ na treść wydanego orzeczenia, a w szczególności ustaleniu, że oskarżona nie zgłaszała problemów, stosowania przemocy ze strony pokrzywdzonego, podczas gdy przeczy temu Niebieska Karta założona w związku z nadużywaniem przez niego alkoholu i podejrzeniem stosowania przemocy.

4.rażącą niewspółmierność kary w stosunku do okoliczności przedmiotowo - podmiotowych zaistniałych w sprawie.

Apelacja prokuratora:

rażąca niewspółmierność kar jednostkowych wymierzonych oskarżonej A. U., a w konsekwencji rażącą niewspółmierność kary łącznej w wymiarze 10 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności w sytuacji, gdy wysoki stopień winy i szkodliwości społecznej popełnionych przez A. U. czynów powinien przemawiać za uwzględnieniem okoliczności dotyczących sądowego ich wymiaru i wymierzenie surowszych kar jednostkowych, a w konsekwencji wymierzenie kary łącznej w wymiarze 25 lat pozbawienia wolności.

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonej.

Na wstępie podnieść należy, że zarzut obrazy art. 25 k.k. jest rażąco błędny. Obrońca będący fachowym przedstawicielem procesowym strony winien wiedzieć, że zarzut obrazy prawa materialnego można stawiać wówczas, gdy nie kwestionuje się poczynionych przez sąd ustaleń faktycznych. Sąd pierwszej instancji zaś w niniejszej sprawie bynajmniej nie ustalił, że oskarżona zadając pokrzywdzonemu ciosy nożem i uderzając go pogrzebaczem broniła się przed zamachem na jej życie i zdrowie. Dopiero gdyby sąd poczynił takie ustalenia i pomimo tego nie zastosował przepisu art. 25 §1 k.k. można byłoby skutecznie twierdzić, że doszło do obrazy prawa materialnego.

Obrońca chcąc wykazać, że oskarżona działała w warunkach obrony koniecznej, powinien był postawić zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, względnie odnoszący się do tej kwestii zarzut obrazy art. 7 k.p.k.

Należy jednakże stanowczo stwierdzić, że wbrew wyrażonemu przez obrońcę stanowisku, zebrany materiał dowodowy nie dawał podstawy do przyjęcia, że oskarżona uderzając pokrzywdzonego broniła się przed zamachem na swoje życie i zdrowie.

Faktem jest, że nie było bezpośrednich naocznych świadków zdarzenia, w wyniku którego doszło do pozbawienia życia M. J. (2). Tym nie mniej nawet same wyjaśnienia oskarżonej nie dają podstawy do przyjęcia, że działała ona w warunkach obrony koniecznej. W śledztwie będąc kilkakrotnie przesłuchiwana przyznawała się do zabójstwa pokrzywdzonego. Jedynie słuchana przez prokuratora w dniu 2 listopada 2021 roku nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów. Najbardziej jednak znamienne są jej ostatnie wyjaśnienia z postępowania przygotowawczego z dnia 8 marca 2022 roku, kiedy zdecydowała się wyjaśniać. Stwierdziła wówczas, że najpierw ogłuszyła pokrzywdzonego pogrzebaczem i zadawała ciosy w różne części ciała, w tym w okolice mostka. Twierdziła też, że była bardzo wzburzona. W ogóle nie mówiła wówczas, że zanim sięgnęła po nóż i pogrzebacz została zaatakowana przez M. J. (2).

Dopiero na rozprawie wyjaśniła, że pokrzywdzony podszedł do niej od tyłu i przystawił nóż do gardła. Zaznaczyła jednocześnie, że pokrzywdzony nie spowodował u niej żadnych obrażeń, powiedział jej jedynie, że ją zabije. To spowodowało, że się obróciła i dźgnęła go nożem w klatkę piersiową. Gdy zostały odczytane jej wcześniejsze wyjaśnienia ze śledztwa, stwierdziła, że nie była wówczas przygotowana na wyjaśnienia i to, że działała w warunkach obrony koniecznej „wyleciało jej z głowy”. Tymczasem po raz ostatni w śledztwie oskarżona składała wyjaśnienia po upływie ośmiu miesięcy od jej zatrzymania w związku z zarzutem zabójstwa. Przez ten czas była tymczasowo aresztowana. Miała zatem mnóstwo czasu na przemyślenia i przygotowanie się do składania wyjaśnień. Okoliczność, że najpierw została zaatakowana przez pokrzywdzonego jest przy tym tak istotna, że nie mogła „wylecieć jej z głowy”. Gdyby tak było, to w śledztwie za każdym razem, kiedy była przesłuchiwana, mówiłaby, że broniła się przed atakiem ze strony pokrzywdzonego. Jej twierdzenia z rozprawy, że pokrzywdzony przystawił jej nóż do gardła, żadną zatem miarą nie mogą polegać na prawdzie.

Podkreślić należy, że krytycznego dnia to oskarżona zachowywała się agresywnie. Świadczy o tym chociażby to zdarzenie pod sklepem (...), kiedy ostrzem noża przeciągnęła po skórze szyi pokrzywdzonego i czego oskarżona w swoich wyjaśnieniach nie kwestionowała.

Twierdzenia oskarżonej, że broniła się przed atakiem ze strony konkubenta, są rażąco sprzeczne z zeznaniami świadków A. T., S. T. i M. T..

A. T. zeznała, że siedząc w ogródku o godzinie 19.20 usłyszała odgłosy kłótni dochodzące z mieszkania pokrzywdzonego i oskarżonej. Głównie jednak słychać było krzyk A. U.. Oskarżona krzyczała do pokrzywdzonego w nienaturalny sposób, mówiąc coś o „konfidentach” i pieniądzach. Jednocześnie było słychać, że M. J. (2) jest mocno pijany, gdyż bełkotał. A. T. dalej zeznała, że w pewnym momencie było słychać odgłosy bicia. Słychać też było, jak oskarżona przewracała sztućce, wypowiadając w tym czasie słowa „zabiję cię”.

S. T. zeznała, że kiedy przebywała wraz z mężem i synową w ogródku około godziny 18.30 zobaczyła wracającą do swego domu wraz z dwójką dzieci sąsiadkę A. U.. Było wyraźnie widać, że oskarżona była zdenerwowana. Po około 5 – 10 minutach usłyszała, jak oskarżona krzyczy: „Oddaj moje 10 zł., bo cię zaje…, wypie…”. S. T. zeznała, że te krzyki trwały około 2 – 3 minut. Potem zaległa na krótki czas cisza. Następnie usłyszała wisk i płacz dzieci. Syn oskarżonej krzyczał: „mamo nie ruszaj tatusia”.

M. T. również słyszał, jak oskarżona krzyczała „oddaj mi 10 złotych”. Świadek twierdził również, że w tym samym czasie dzieci A. U. lamentowały i przeraźliwie płakały.

Z zeznań tych świadków wynika zatem jednoznacznie, że to oskarżona rozpoczęła awanturę z pokrzywdzonym, mając do pretensje, że zabrał jej 10 złotych oraz krzyczała do niego, że go zabije. Zeznania tych świadków całkowicie obalają tezę, że A. U. mogła działać w warunkach obrony koniecznej.

Wskazać też należy, że u oskarżonej nie stwierdzono na ciele żadnych obrażeń. Tymczasem na ciele pokrzywdzonego stwierdzono liczne obrażenia w postaci podbiegnięć krwawych, otarć naskórka oraz ran kłutych i ran tłuczonych w łącznej liczbie trzydziestu trzech. W ocenie biegłego stwierdzone rany powstały w wyniku wielokrotnych silnych uderzeń tępym, względnie tępokrawędzistym, którym mógł być pogrzebacz. Szereg ran powstało od zadziałania narzędzia ostrego, którym mógł być jeden z noży kuchennych zabezpieczonych na miejscu zdarzenia. Rany stwierdzone w obrębie ramion, przedramion i dłoni mogą wskazywać na to, że w chwili otrzymywanych ciosów pokrzywdzony był świadomy i próbował zasłonić się przed uderzaniami.

Umiejscowienie obrażeń na ciele pokrzywdzonego, ich ilość, siła zadawanych uderzeń oraz słowa wypowiadane przez A. U. podczas zadawania ciosów jednoznacznie wskazują na to, że oskarżona chciała zabić swojego konkubenta. Zeznania wskazanych wyżej świadków, wyjaśnienia oskarżonej ze śledztwa oraz opinia biegłego, który przeprowadził sekcję zwłok, jednoznacznie wykluczają lansowaną przez obrońcę tezę, że A. U. zadając pokrzywdzonemu ciosy nożem i pogrzebaczem działała w warunkach obrony koniecznej.

Sąd pierwszej instancji nie naruszył żadnego z powołanych w apelacji obrońcy przepisów prawa procesowego.

Przede wszystkim błędne jest zarzucanie jednoczesnego naruszenia przez sąd pierwszej instancji art. 5 k.p.k. i art. 7 k.p.k. Jeżeli skarżący kwestionuje ocenę dowodów, to takiej sytuacji nie dotyczy art. 5 §2 k.p.k., tylko art. 7 k.p.k. Gdy zaś skarżący podważa prawidłowość ustaleń faktycznych, zarzucając, że sąd nie rozstrzygnął wątpliwości na korzyść oskarżonej albo że takich wątpliwości nie powziął, choć po dokonaniu oceny dowodów nie miał podstaw do odrzucenia wersji zdarzenia korzystnej dla oskarżonej, to wówczas powinien postawić zarzut obrazy art. 5 §2 k.p.k.

W niniejszej sprawie nie ujawniły się jakiekolwiek wątpliwości, które należałoby rozstrzygnąć na korzyść oskarżonej. Sąd był w pełni uprawniony do przyjęcia za niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonej z rozprawy. Jeżeli obrońca chciałby zakwestionować tę ocenę to powinien był wyłącznie postawić zarzut obrazy art. 7 k.p.k. Jak zaś wykazano wyżej, nie można było inaczej niż Sąd pierwszej instancji ocenić dowody. Prawidłowa ocena dowodów może prowadzić wyłącznie do wniosku, że oskarżona nie działała w warunkach obrony koniecznej. Odmienna ocena dowodów byłaby sprzeczna z dyspozycją art. 7 k.p.k. Autor apelacji nie był w stanie wykazać, że ocena dowodów została dokonana bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania lub wskazań wiedzy czy też doświadczenia życiowego.

Żadną miarą nie można tez uznać, że zaskarżony wyrok został wydany z obrazą art. 410 k.p.k. Z naruszeniem tego przepisu mielibyśmy do czynienia jedynie wówczas, gdy sąd pierwszej instancji nie ujawnił wszystkich istotnych w sprawie dowodów lub je ujawnił, ale przy ich ocenie pominął niektóre z nich. Tymczasem Sąd Okręgowy przeprowadził na rozprawie wszystkie istotne dowody i dokonał ich oceny, wskazując którym dowodom dał wiarę, a którym nie dał. W gruncie rzeczy jedynym korzystnym dla oskarżonej dowodem są złożone przez nią na rozprawie wyjaśnienia. Sąd pierwszej instancji szczegółowo wyjaśnił, dlaczego temu dowodowi nie dał wiary i ta ocena nie narusza dyspozycji 7 k.p.k. W świetle wszystkich dowodów brak jest jakichkolwiek racjonalnych podstaw, żeby dać wiarę twierdzeniom oskarżonej, że działała w obronie koniecznej.

Zupełnie bezzasadny jest zarzut obrazy art. 424 k.p.k. Należy zauważyć, że naruszenie przepisu procesowego może stanowić skuteczną podstawę zarzutu odwoławczego tylko wtedy, gdy zostanie przez skarżącego wykazane, że uchybienie mogło mieć wpływ na treść wyroku. Tymczasem uzasadnienie sporządzane jest po wydanie wyroku, a więc nie może mieć wpływu na jego treść. Poza tym obrońca wskazał w apelacji, że uzasadnienie wyroku nie zawiera wszelkich przewidzianych prawem elementów. Obrońca nie wskazał jednakże tych elementów wyroku, których jego zdaniem brakuje. Z urzędu zaś należy stwierdzić, że uzasadnienie zaskarżonego w pełni odpowiada wymogom określonym w art. 424 §1 i 2 k.p.k.

Wbrew twierdzeniom obrońcy Sąd pierwszej instancji prawidłowo ustalił, że zgromadzone dowody nie pozwalają na stwierdzeniem, iż oskarżona była ofiarą przemocy fizycznej i psychicznej ze strony konkubenta. Samo założenie niebieskiej kary z uwagi na podejrzenia stosowania przemocy przez M. J. (2) bynajmniej nie przesądza, że pokrzywdzony dopuszczał się tego rodzaju zachowań. Powtórzyć należy za Sądem Okręgowym, że zebrana w sprawie dokumentacja udzielanej przez MOPS w A. pomocy wskazuje przede wszystkim na niewydolność i bezradność rodziny oskarżonej oraz problem z nadużywaniem alkoholu przez M. J. (2). Podkreślić należy, że z zeznań świadków wynika jednoznacznie, że to oskarżona w dniu zdarzenia zachowywała się agresywnie w stosunku do swojego konkubenta.

Brak jest jakichkolwiek okoliczności wskazujących, że wymierzona oskarżonej kara jest rażąco surowa. Stwierdzona przez biegłych nieprawidłowa osobowość oskarżonej nie jest, wbrew temu co podniósł w apelacji obrońca, okolicznością łagodzącą. Ani młody wiek oskarżonej, ani też jej dotychczasowa niekaralność nie uzasadniają znacznego złagodzenia wymierzonej jej kary. Również to, że oskarżona chce uczestniczyć w wychowaniu swoich dzieci nie może równoważyć szeregu okoliczności obciążających. Poza tym oskarżona wcale nie była wzorową matka, jak starał się ją przedstawić w apelacji obrońca. Faktem przecież jest, że jej władza rodzicielska została ograniczona poprzez poddanie sposobu wykonywania władzy rodzicielskiej nadzorowi kuratora.

Odnośnie apelacji prokuratora:

Zgodzić się należy z oskarżycielem, że wymierzona oskarżonej A. U. kara za zbrodnię zabójstwa jest rażąco łagodna. Nie ma jednakże podstaw do wymierzenia jej kary niemalże eliminacyjnej, to jest dwudziestu pięciu lat pozbawienia wolności.

W niniejszej sprawie natężenie okoliczność obciążających jest znaczące. Nie mogą je równoważyć okoliczności łagodzące takie jak przyznanie się w śledztwie oskarżonej do popełnienia zarzucanej jej zbrodni, młody wiek i dotychczasowa niekaralność.

Stopień zawinienia oskarżonej jest bardzo wysoki. Znaczący jest również stopień szkodliwości społecznej popełnionej przez nią zbrodni. Nie sposób w zbrodniczym działaniu oskarżonej doszukać się jakichkolwiek okoliczności łagodzących. Przede wszystkim podkreślić należy, że działała z zamiarem bezpośrednim zabójstwa konkubenta. Sposób jej działania był makabryczny. Wielokrotnie z dużą siłą zadawała pokrzywdzonemu ciosy pogrzebaczem i nożem. Wielce karygodne jest to, że zrobiła to w obecności swoich małych dzieci, które prosiły ją, żeby zaprzestała bić ich ojca. Jej motywacja była oczywiście błaha. Kierowała się wyłącznie złością i gniewem z powodu tego, że jej konkubent nie zwrócił 10 złotych. W chwili czynu była pod znacznym wpływem alkoholu. Stężenie alkoholu w jej krwi przekraczało jeden promil. W dniu zdarzenia zachowywała się agresywnie. To ona wywołała kłótnię, która doprowadziła do zabójstwa M. J. (2).

W chwili popełnienia czynu ujawniły się cechy oskarżonej wskazujące na znaczącą demoralizację. Nie była w stanie pohamować się przed zabójstwem mimo obecności w mieszkaniu jej małych dzieci.

Te wszystkie okoliczności przemawiają za wymierzeniem jej znacznie surowszej kary niż 10 lat pozbawienia wolności. Wymagają tego zarówno względy prewencji indywidualnej, jak i ogólnej. Stąd też należało podwyższyć wymierzoną oskarżonej karę do 15 lat pozbawienia wolności. Taka kara będzie dla niej wystarczająco dolegliwa, aby spełnione zostały wobec niej wychowawcze i prewencyjne cele kary. Taka kara zapewni też prawidłowe kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa.

Mimo znacznego stopnia zawinienia oskarżonej oraz znacznego stopnia szkodliwości społecznej popełnionego przez nią przestępstwa brak jest podstaw do orzekania wobec niej kary 25 lat pozbawienia wolności. Kara 25 lat pozbawienia wolności ma w przeważającej mierze eliminacyjny charakter, dlatego powinna być stosowana jedynie za najcięższe przestępstwa o ogromnym ładunku społecznej szkodliwości, gdy okoliczności obciążające zdecydowanie przeważają nad łagodzącymi, a stopień winy głęboko zdemoralizowanego sprawcy jest tak wysoki, że kara terminowego pozbawienia wolności nie spełniłaby stawianych przed nią celów indywidualno i generalno-prewencyjnych. Nie można natomiast uznać, że oskarżona nie podda się procesowi resocjalizacji. Brak jest też podstaw do uznania, że jej eliminacja ze społeczeństwa jest konieczna z uwagi na obawę, że po wyjściu na wolność ponownie popełni groźne przestępstwo.

Nadmienić należy, że prokurator w ogóle nie wykazał, że wymierzona oskarżonej kara za występek z art. 157 §2 k.k. jest rażąco łagodna. Tym samym brak było podstaw do podwyższania kary wymierzonej za ten czyn.

Wniosek

Apelacja obrońcy:

o zmianę zaskarżonego wyroku i przy zastosowaniu art. 25 k.k. niewymierzanie kary A. U., ewentualnie zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary, ewentualnie zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie kary pozbawienia wolności w dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

Apelacja prokuratora:

zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonej A. U. za czyn opisany w punkcie I wyroku kary 1 roku pozbawienia wolności, za czyn opisany w punkcie II wyroku - kary 25 lat pozbawienia wolności, kary łącznej 25 lat pozbawienia wolności.

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak było podstaw do uznania, że oskarżona działała w warunkach obrony koniecznej, co z kolei determinowało nieuwzględnienie wniosku obrońca. Stopień winy oskarżonej był na tyle wysoki, że brak było jakichkolwiek podstaw do obniżenie wymierzonej wobec niej kary.

Wniosek prokuratora zasługiwał na częściowe uwzględnienie, gdyż wypadkowa okoliczności obciążających i łagodzących wskazywała na podwyższenie wymirzonej oskarżonej kary do 15 lat pozbawienia wolności. NIe było natomiast podstaw do wymierzania wobec oskarżonej kary o charakterze eliminacyjnym, jaką jest kara 25 lat pozbawienia wolności.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanoa zaskarżony wyrok w mocy w zakresie winy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wina oskarżonej w popełnieniu zarzucanych jej czynów nie budzi żadnych w wątpliwości. Jak wykazano wyżej, brak było jakichkolwiek podstaw do uznania, że oskarżona działała w warunkach obrony koniecznej.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Podwyższono do 15 lat pozbawienia wolności karę za przypisaną oskarżonej zbrodnię zabójstwa i na nowo orzeczono o karze łącznej

Zwięźle o powodach zmiany

Jak wcześniej wykazano, wymierzona oskarżonej za zbrodnię z art. 148 §1 k.k. kara 10 lat pozbawienia wolności jest rażąco łagodnia nieadekwatna do stopnia zawinienia oskarżonej i stopnia szkodliwosci popełnionej przez nią zbrodni zabójstwa. Karą, która spełnie cele wychowawcze i prewencyjne wobec oskarżonej oraz będzie prawidłowo kształtować świadomość prawną społeczeństwa jest kara 15 lat pozbawienia wolności.

Z uwagi na ścisłą łączność podmiotową i przedmiotową popełnionych przez oskarżoną przestępstw karę łączną orzeczono w najniższym możliwym wymiarze.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III i IV

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonej orzeczono na podstawie §11 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2015 poz. 1800 ze zm.) oraz §4 ust.3 rozporządzenia MInistra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t. j. Dz. U. z 2019 r. poz. 18).

Z uwagi na sytuację materialną oskarżona została z mocy art. 624 §1 k.p.k. zwolniona od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

7. PODPIS