Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 107/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Bolesławcu z dnia 23 listopada 2022 r.sygn. akt II K 569/18

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

I.  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych przez Sąd I-szej instancji za podstawę wyroku, mający wpływ na wynik sprawy,

II.  poprzez ustalenie lakoniczne w uzasadnieniu wyroku (strona 2-3), iż krytycznego dnia „około godziny 8.20 w trakcie obróbki cieplnej doszło do eksplozji w obrębie reaktora”, tj. bez ustalenia - w ślad za opinią pisemną biegłego z zakresu BHP powołanego przez Sąd, iż „Przyczyną wypadku było otwarcie drzwi reaktora R2 w zbyt wysokiej temperaturze i ciśnieniu, reakcja chemiczna powodująca zapłon, który doprowadził do wybuchu oraz wybuch w strefie pracy operatora” (strona 15/22 opinii biegłego A. B.), z dopiskiem, którego dopuścili się pracujący przy pirolizie A. G. i T. F.,

III.  oraz poprzez błędne przypisanie, iż krytycznego dnia bezpośredni i osobisty nadzór nad czynnościami pirolizy sprawował dyrektor M. A., mimo, iż tak w rzeczywistości nie było, a w czasie zdarzenia dyrektor zakładu znajdował się w biurowcu w miejscu codziennej pracy, a nie na terenie prowadzenia pirozlizy, nie wydawał bezpośrednio przed wypadkiem poleceń otwarcia reaktora do pirolizy, zaś wszelkie czynności przy rektorze R2 podjęli pracownicy A. G. i T. F. samodzielnie, przy temperaturze ok. 60 stopni, co wynika z przesłuchań pokrzywdzonych, zwłaszcza na karcie 257 akt sprawy i bezpośrednio w trakcie tych czynności doszło do wypadku przy pracy, a co więcej z zeznań świadka B. G. wynikało ”O długości cyklu obróbki cieplnej decyduje technolog R. W.”. „W przypadku otwierania reaktora decyduje technolog” (chodziło o N. W.),

IV.  ustalenie, iż za stworzenie warunków pracy A. G. i T. F. odpowiadał dyrektor M. A. i to on narażał ich w rozumieniu art. 220§ 1 k.k. na niebezpieczną pracę, podczas, gdy to nie M. A. stworzył te warunki pracy, a nadto nawet nie decydował o uruchomieniu ponownym procesów pirolizy tylko robił to Zarząd (...) SA. w K. oraz dyrektor B. G. na ich polecenie,

V.  brak uwzględnienia przez Sąd w ustaleniach faktycznych okoliczności wynikających z wiadomości e-mail z dnia 3 listopada 2016r. (bodaj karta 889 akt) stanowiących pisemne polecenie służbowe do N. W., M. L. i B. G. oraz wiadomość do Zarządu (...) S.A. w którym dyrektor M. A. wskazuje i poleca, aby proces był prowadzony bezpiecznie zarówno dla pracowników, mienia jak i środowiska” i dalej „Jakiekolwiek wątpliwości związane z bezpieczeństwem pracy muszą skutkować natychmiastowe, automatyczne zatrzymanie procesu ” - dotyczy procesu pirolizy

VI.  - w sytuacji, gdy przy prawidłowo ustalonym stanie faktycznym obejmującym powyższe kwestie z pkt I) - M. A. należało uniewinnić od stawianego mu zarzutu

VII.  II. naruszenie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 5§2 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego przez Sąd, która prowadziła do błędnych wniosków końcowych obarczających oskarżonego M. A. winą za zarzucany mu czyn, podczas, gdy zeznania świadków, w tym pokrzywdzonych, pisemna opinia biegłego z zakresu BHP z 2022r., a także wyjaśnienia oskarżonego M. A., co do warunków pracy i zakresu posiadanej władzy na stanowisku dyrektora, wraz ze zleceniem prowadzenia spraw BHP firmie zewnętrznej, muszą prowadzić do wniosku, iż to nie oskarżony jest winny potencjalnemu narażeniu pracowników A. G. i T. F. na niebezpieczeństwo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, a nadto tylko i wyłącznie działanie samych tych dwóch pracowników doprowadziło do spowodowania wypadku przy pracy, zatem za jego skutki, nawet nieumyślnie nie może odpowiadać dyrektor zakładu M. A..

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy jest częściowo zasadna. Słuszne są podniesione w punktach I a i b oraz w punkcie II zarzuty, dotyczące odpowiedzialności oskarżonego za spowodowanie u pokrzywdzonych skutków w postaci uszczerbku na zdrowiu. W tej materii podnieść należy, że zarówno A. G., jak i T. F. zostali zapoznani z dokumentacją techniczno- ruchową linii do pirolizy gumy (k.316-342), co potwierdzili swoimi podpisami i co potwierdzili w swoich zeznaniach. Z dokumentacji tej wprost wynika, że otwarcie drzwi załadunkowych reaktora możliwe jest tylko wówczas, gdy temperatura w jego wnętrzu spadnie do 40 stopni. W realiach sprawy bezsporne jest, że otwarcie owych drzwi nastąpiło, gdy temperatura we wnętrzu reaktora wynosiła 65 stopni. Wedle pełnej, kompletnej i czytelnej opinii biegłego z zakresu BHP, uzupełnionej w toku rozprawy odwoławczej do wybuchy nie doszłoby, gdyby autoklaw (zwany w aktach sprawy reaktorem) został otwarty przy temperaturze poniżej 40 stopni. M. A. odpowiadałby za spowodowanie eksplozji metanu z autoklawu tylko wówczas, gdyby to on krytycznego dnia sprawował bezpośredni i osobisty nadzór nad prowadzonym przez pokrzywdzonych procesem pirolizy. Wbrew stanowisku Sądu Rejonowego sytuacja taka miejsca jednak nie miała. Racje ma w tym zakresie skarżący wywodząc, że w chwili otwarcia autoklawu oskarżony znajdował się w zupełnie innej części budynku a z żadnego dowodu nie wynika, aby to on polecił pokrzywdzonym otworzyć w danym momencie drzwi załadunkowe do reaktora. Wprawdzie A. G., jak i T. F. zgodnie twierdzili, że M. A. pełnił nadzór nad ich pracą (stąd zapewne ustalenie Sądu Rejonowego), lecz nadzór ten, co także wynika z relacji obu wymienionych pracowników sprowadzał się do wydania polecenia, by poddać obróbce nowy materiał, czyli prowadzić procesy produkcyjne. Żadną miarą czynności nadzorcze oskarżonego nie dotyczyły sposobu prowadzenia pirolizy i rodzaju poszczególnych czynności, jakie pracownicy mieli w związku z tym wykonywać. Decyzje o otwarciu reaktora (autoklawu) podjęli w sposób samodzielny T. F. i A. G. a jako że została ona podjęta i wykonana zbyt wcześnie, przy zbyt wysokiej temperaturze, to stała się przyczyna wybuchu. M. A. nie przyczynił się zatem do eksplozji metanu, w wyniku jakiej obaj pokrzywdzeni ulegli poparzeni, lecz ta okoliczność nie jest wystarczająca do uwolnienia oskarżonego od sprawstwa w zakresie nieumyślnego spowodowania opisanego w zarzucie skutku. Analizie poddać bowiem należy to, czy uchybienia w zakresie bhp, o czym mowa niżej, skutek ów spowodowały lub czy choćby przyczyniły się do jego powstania. Bez związku, co jak się wydaje nie wymaga szerszego komentarza pozostaje kwestia odstąpienia oskarżonego od osobistego nadzoru nad wskazanymi pracownikami. Wszak M. A., co słusznie podniósł w apelacji obrońca, nie znał się- trywialnie rzecz ujmując- na procesie pirolizy. Jego osobisty i bezpośredni nadzór miałby zatem ten skutek, że sam oskarżony zostałby zapewne w wyniku wybuchu poparzony. Również oznaczenie zagrożenia wybuchem na stanowiskach pracy przy linii technologicznej pirolizy i dopuszczenie do obrotu na terenie zakładu pracy należycie opracowanej dokumentacji, dotyczącej oceny ryzyka na stanowiskach pracy zajmowanych przez pokrzywdzonych nie zapobiegłoby wybuchowi w sytuacji otwarcia reaktora przy zbyt wysokiej temperaturze. Z kolei brak należytego przeszkolenia obu pracowników wpływem o jakim mowa mógłby się charakteryzować, gdyby wszakże pracownicy ci nie zostali zapoznani z opisaną wyżej dokumentacją techniczno- ruchową linii do pirolizy gumy. Tak jednak nie było a skoro jedyna przyczyną wybuchu było otwarcie drzwi autoklawu przy zbyt wysokiej temperaturze, to zastosowanie się pokrzywdzonych do wiedzy, jaka w tym zakresie została im przekazana zapobiegłoby eksplozji. Tym samym brak należycie przeprowadzonych szkoleń nie był czynnikiem, stanowiącym nawet pośrednią przyczynę wybuchu. T. F. i A. G. posiadali przy tym doświadczenie w zakresie prowadzenia pirolizy a co za tym idzie zbędne było wyznaczanie osoby, która po kolei instruowałaby ich, jak proces ów należy prowadzić. Z kolei biegły z zakresu bhp miarodajnie podał, że pokrzywdzeni powinni wprawdzie być zaopatrzeni w odzież ochronną I kategorii, lecz nie uchroniłaby ona ani przed powstaniem eksplozji ani nawet przed jej skutkami. Odzież taka co najwyżej obniżyłaby uraz o 10 % a szacunek taki nie pozwala na ustalenie, że w przypadku jej użycia uszczerbek na zdrowiu pokrzywdzonych byłby inny, niż mający miejsce. W konkluzji stwierdzić zatem należy, że żadne działania ani zaniechania ze strony oskarżonego nie przełożyły się w żadnym stopniu na wybuch, ani też na rodzaj i rozmiar doznanych przez T. F. i A. G. obrażeń ciała. Skoro tak, to M. A. za wystąpienie tychże obrażeń nie odpowiada, co obligowało Sąd do wyeliminowania tych elementów z opisu zarzucanego mu czynu.

Apelacja obrońcy jest tylko częściowo zasadna w odniesieniu do tego fragmentu opisanych w części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku zaniechań, jakie dotyczą zespołu ustawowych znamion, opisanych w art. 220 § 1 kk. Poza sporem jest to, że oskarżony był krytycznego dnia dyrektorem oddziału (...) w I.. Bez wątpienia zatem to on odpowiadał za zapewnienie bezpiecznych warunków pracy niezależnie od tego, czy swoje obowiązki wykonywał on na podstawie umowy o prace, czy też innego kontraktu. We wskazanym przepisie chodzi bowiem o bezpieczeństwo i higienę pracy ujętych całościowo, rozumianych jako ogół, warunków w miejscu pracy, co oznacza, że kierownik takiego miejsca pracy- w tym przypadku zakładu jako wyodrębnionej części przedsiębiorstwa- ponosi odpowiedzialność za bezpieczeństwo i higienę pracy w takim zakładzie. M. A. o tym ciążącym na nim obowiązku wiedział, skoro – co bezsporne- zlecał audyt w zakresie BHP, prowadził kontakty z Państwową Inspekcją Pracy i zapoznawał się z istniejącą dokumentacją z zakresu BHP w kierowanym przez siebie zakładzie a także podejmował działania, opisane w punkcie I d apelacji.. Nie budzi przy tym żadnych wątpliwości to, że oskarżony nie dopełnił wynikających z tego tytułu obowiązków. W tym zakresie wprost należy się odwołać do w pełni wiarygodnej i wolnej od określonych w art. 201 kpk opinii biegłego, o jakiej była już mowa. Zbędne jest cytowanie zawartych w niej zapisów tym bardziej, że autor apelacji, zachowując pełną lojalność w odniesieniu do materiału dowodowego, w tym i tejże opinii nie kwestionował jej zasadności. Gwoli prawdzie podnieść należy, że taka negacja niosłaby za sobą tylko ten skutek, że Sąd byłby zobligowany do szerszego odniesienia się do omawianej materii, co oczywiście w żaden sposób nie zmieniałoby sytuacji prawnej oskarżonego. Typ czynu określony w art. 220 § 1 i 2 k.k. jest jednak przestępstwem materialnym, którego skutkiem - należącym do znamion tego przestępstwa - jest narażenie człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub skutków dla zdrowia pracownika, mających postać obrażeń ciała określonych w art. 156 k.k ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 maja 2022 r. V KK 455/21, LEX nr 3446573). Z kolei kwalifikacja zachowania jako umyślnego lub nieumyślnego opiera się na odniesieniu sprawcy do znamienia niedopełnienia - z założenia znanego mu - obowiązku z zakresu bhp oraz okoliczności narażenia w ten sposób pracownika na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Na gruncie przedmiotowej sprawy skutek w postaci narażenia zawężony jest li tylko do dwóch pokrzywdzonych, lecz nie można tracić z pola widzenia tego, że odstąpienie od zapewnienia rozwiązań technologicznych i organizacyjnych zapobiegających wybuchom i zapewniających ochronę przed skutkami wybuchów, dopuszczenie do pracy osób niedostatecznie przeszkolonych i nie zapewnienie oznaczenia zagrożenia wybuchem na stanowiskach pracy przy linii technologicznej pirolizy narażało nie tylko T. F. i A. G., ale wszystkie osoby, które w pomieszczeniu z autoklawami wykonywały swoje obowiązki, w tym także samego M. A., który wszak w pomieszczeniu tym bywał. Już samo to prowadzi do wniosku, że sprowadzenie przez niego bezpośredniego niebezpieczeństwa utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, dotyczące przecież i jego osoby miało charakter nieumyślny. Nie sposób bowiem wyobrazić sobie sytuacji, w jakiej sprawca chce lub godzi się na narażenie własnej osoby na tak wysoce negatywne skutki. Bezsporne jest przy tym, że oskarżony dokonał działań, szczegółowo opisanych w uzasadnieniu apelacji. Skoro jednak, co jest faktem równie niespornym, nie miał on odpowiedniej wiedzy w powyższym zakresie, to jego powinnością było zatrudnienie (rozumiane potocznie) osoby, która bezsprzecznie i niewątpliwie wiedzą taką dysponowała. Wszak produktami pirolizy były gazy i ciecze łatwopalne, zaś sam proces prowadzony był przy wysokiej temperaturze i ciśnieniu przewyższającym ciśnienie atmosferyczne. Obligowało to oskarżonego i to już przy obejmowaniu stanowiska do przeprowadzenia pełnej weryfikacji bezpieczeństwa zastanych warunków, co jednak miejsca nie miało. Biegły słusznie wskazał, że zaniechanie to w oczywisty sposób powodowało opisany w art. 220 § 1 kk skutek, jaki oskarżony mógł bez przeszkód przewidzieć. Skoro zatem M. A. miał świadomość co do swoich obowiązków w odniesieniu do regulacji prawnych wyznaczających zakres jego odpowiedzialności za bezpieczeństwo i higienę pracy a obowiązków tych nie wykonał i skoro mógł on przewidzieć, że zaniechanie to rodzi opisany wyżej skutek w postaci narażenia, to jest on sprawca czynu z art. 220 § 2 kk w zw. z art. 220 § 1 kk.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego M. A. od popełnienia zarzucanego mu czynu i uchylenie pozostałych punktów zaskarżonego wyroku, obciążenie kosztami postępowania Skarbu Państwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wyeliminowanie z opisu popełnionego przez oskarżonego czynu znamion, opisanych w art. 156 § 2 kk oraz ustalenie, że czynu z art. 220 § 1 kk dokonał on nieumyślnie nie może pozostać bez wpływu na kwestie związane z wymiarem kary. Dotychczasowa niekaralność oskarżonego i podejmowanie- acz niewystarczających- działań w zakresie bhp w kierowanym przez siebie zakładzie to okoliczności, jakie uzasadniają powinność orzeczenia kary najłagodniejszego rodzaju z alternatywnie przewidzianych w art. 220 § 2 kk. Odstąpienie od orzeczenia kary pozbawienia wolności obliguje do uchylenia rozstrzygnięć, związanych z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Wymierzona grzywna ma na celu unaocznienie sprawcy naganności jego zachowania rozumianej w ten sposób, że osoba sprawująca funkcje kierownicze posiada nie tylko szereg praw, ale liczne obowiązki, za wykonanie których odpowiada. Postawa M. A., jaka miała miejsce w toku prowadzonego postępowania daje w ocenie Sądu rękojmię przestrzegania przezeń porządku prawnego a co za tym idzie wystarczająca za popełniony czyn jest grzywna samoistna w wysokości 150 stawek dziennych. Bez wątpienia unaoczni ona oskarżonemu w sposób pełny naganność przypisanych mu zaniechań co sprawia, że zbędnym jest orzekanie określonego w art. art. 41 § 1 k.k. zakazu zajmowania stanowiska związanego z wykonywaniem obowiązków w zakresie kierowania pracownikami. Nie budzi wątpliwości to, że M. A. nie tylko zdaje już sobie sprawę z wagi swoich zaniedbań, ale że zostaną one przezeń wyeliminowane. Bez wątpienia przyczyni się to do poprawy warunków bhp w zakładzie w I. a jeśli oskarżony podejmie kierownicze stanowisko w innym przedsiębiorstwie, to zapewni w nim odpowiednie i bezpieczne warunki pracy. Tym samym dalsze pełnienie przez niego kierowniczego stanowiska nie zagraża istotnym dobrom prawem chronionym. Brak jest także podstaw do orzekania na rzecz A. G. i T. F. nawiązek, skoro M. A. w żaden sposób nie jest osobą odpowiedzialna za doznane przez nich uszczerbki na zdrowiu. Marginalnie tylko wskazać należy, że zastosowanie mogą mieć w tym zakresie odpowiednie przepisy w przedmiocie wypadku przy pracy.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Zaskarżony wyrok został utrzymany w mocy w zakresie sprawstwa oskarżonego co do występku z art. 220 § 2 kk w zw. z art. 220 § 1 kk

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody przedstawione zostały wyżej.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Zaskarżony wyrok został zmieniony w zakresie opisu czynu, kwalifikacji prawnej, wymiaru kary i środków kompensacyjnych

Zwięźle o powodach zmiany

Powody przedstawione zostały wyżej.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach procesu za postępowanie odwoławcze stanowi przepis art. 636 § 1 k.p.k. Sąd nie stwierdził podstaw faktycznych, uzasadniających odstąpienie od obciążania oskarżonego tymi należnościami.

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana