Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 listopada 2022 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie :

Przewodniczący – Sędzia Andrzej Tekieli

Protokolant Agnieszka Telega

po rozpoznaniu w dniu 23 listopada 2022 r.

sprawy T. W. ur. (...) w M.

s. W. i M. zd. K.

obwinionego z art. 92 § 1 kw

z powodu apelacji, wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 11 sierpnia 2022 r. sygn. akt II W 258/22

I.  zmienia zaskarżony wyrok wobec obwinionego T. W. w pkt. I części dyspozytywnej w ten sposób, że na podstawie art. 39 § 1 kw odstępuje od wymierzenia obwinionemu kary;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zwalnia obwinionego od uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

VI Ka 584/22

UZASADNIENIE

T. W. został obwiniony o to, że:

w dniu 10.02.2022 r. ok. godz. 09:50 na ul. (...) w J., będąc kierowcą samochodu marki F. o nr rej. (...), nie zastosował się do znaku drogowego B-36 „zakaz zatrzymywania” urządzając postój tego pojazdu na odcinku jezdni objętym zakazem, a ponadto nie zastosował się do znaku poziomego P-17 „linia przystankowa” parkując na niej w/w pojazdem,

tj. o wykroczenie z art. 92 § 1 k.w.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem zaocznym z dnia 11 sierpnia 2022 r. o sygn. akt II W 258/22:

I.  uznał obwinionego T. W. za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. wykroczenia z art. 92 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 92 § 1 k.w. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) złotych;

II.  zasądził od obwinionego T. W. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70 (siedemdziesięciu) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wymierzył mu opłatę w wysokości 30 (trzydziestu) złotych.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł obwiniony T. W., a z treści sporządzonego przez niego środka odwoławczego wynika, iż zaskarżył on wydany wyrok w całości, polemizując z ustaleniami Sądu I instancji dotyczącymi jego winy oraz stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu wykroczenia.

W uzasadnieniu apelacji obwiniony podniósł, iż nie ma on możliwości zaparkowania samochodu bezpośrednio przez budynkiem, w którym mieszka, a obowiązujący przy ul. (...) znak B-36 „zakaz zatrzymywania się” oraz znak poziomy P-17 „linia przystankowa” uniemożliwiają mu chociażby dostawę drewna czy węgla do piwnicy. Wyjaśnił, iż w dniu 10.02.2022 r. zaparkował samochód bezpośrednio przed budynkiem przy ul. (...), aby naładować akumulator. Jako załącznik do środka odwoławczego obwiniony przedłożył kserokopie orzeczeń o stopniu niepełnosprawności z których wynika, iż jego żona M. W. jest osobą o znacznym stopniu niepełnosprawności, zaś on sam jest osobą niepełnosprawną w stopniu lekkim (k. 33-34). Skarżący oczekiwał od Strażników Miejskich, którzy ujawnili popełnione przez niego wykroczenie, większego zrozumienia jego sytuacji.

Chociaż obwiniony nie sformułował wprost wniosków apelacji, to z treści wywiedzionego środka odwoławczego wnioskować można, iż domagał się on uniewinnienia od popełnienia zarzucanego mu wykroczenia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wywiedziona apelacja okazała się o tyle zasadna, iż skutkowała odstąpieniem od wymierzenia kary za wykroczenie przypisane T. W. zaskarżonym wyrokiem.

W pierwszej kolejności zauważyć jednak należy, iż zgodnie z regulacją art. 1 § 1 k.w., odpowiedzialność za wykroczenie jest konsekwencją popełnienia czynu społecznie szkodliwego, zabronionego przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia pod groźbą kary aresztu, ograniczenia wolności, grzywny do 5000 złotych lub nagany. Z kolei zgodnie z § 2 powołanego przepisu, nie popełnia wykroczenia sprawca czynu zabronionego, jeżeli nie można mu przypisać winy w czasie czynu.

Ze zgromadzonego w badanej sprawie materiału dowodowego wynika, iż obwiniony T. W. miał świadomość, iż wzdłuż ul. (...) w J., przy której zaparkował on swój samochód w dniu 10.02.2022 r. ok. godz. 09:50 obowiązywały znaki B- „zakaz zatrzymywania się” oraz znak poziomy P-17 „linia przystankowa”, które jednak obwiniony świadomie zignorował, ładując akumulator do swojego samochodu. Tłumaczył on strażnikom miejskim, iż jest mieszkańcem budynku przy ul. (...), przed którym zaparkowany był jego samochód, nie zamierzał dźwigać akumulatora 200 m do domu, stwierdził iż nie obchodzą go te znaki (k. 9-10). Odnosząc te ustalenia do treści powołanego art. 1 § 1 k.w., obwiniony dopuścił się czynu społecznie szkodliwego, zabronionego przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia (art. 92 § 1 k.w.) i nie zachodziły okoliczności wyłączające jego winę.

Jednocześnie należy mieć na względzie, iż żona obwinionego - M. W. jest osobą o znacznym stopniu niepełnosprawności, zaś on sam jest osobą niepełnosprawną w stopniu lekkim, co zostało należycie udokumentowane przedłożonymi wraz z apelacją kserokopiami orzeczeń o stopniu niepełnosprawności. Chociaż T. W. starał się o wyznaczenie specjalnego miejsca parkingowego dla osób niepełnosprawnych – tzw. koperty przed budynkiem przy ul. (...) w J., jego wniosek w tym przedmiocie nie został uwzględniony.

Zgodnie z treścią art. 39 § 1 k.w. w wypadkach zasługujących na szczególne uwzględnienie można - biorąc pod uwagę charakter i okoliczności czynu lub właściwości i warunki osobiste sprawcy - zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary albo odstąpić od wymierzenia kary lub środka karnego. W przekonaniu Sądu Odwoławczego taka właśnie sytuacja miała miejsce w badanej sprawie, której okoliczności przemawiają za odstąpieniem od wymierzenia kary T. W. w oparciu o regulację powołanego przepisu. Obwiniony jest osobą w dojrzałym wieku, o lekkim stopniu niepełnosprawności, zaś jego żona jest osobą niepełnosprawną w stopniu znacznym. Istotnie, brak możliwości zaparkowania samochodu bezpośrednio przed zamieszkiwanym przez niego budynkiem stanowi znaczne utrudnienie w codziennym funkcjonowaniu dla niego oraz jego żony. Należy także wziąć pod uwagę, iż T. W. starał się o wyznaczenie dla niego specjalnego miejsca parkingowego w niedalekiej odległości od wyjścia z budynku, który zamieszkuje, jednak zgody takiej nie uzyskał. Dostrzec jednak należy, iż podjął on próbę zgodnego z prawem rozwiązania uciążliwiej dla niego sytuacji. Obwiniony prowadzi przy tym ustabilizowany tryb życia, jest emerytem i stara się przestrzegać obowiązującego porządku prawnego. Z tego względu zarówno wymienione właściwości i warunki osobiste sprawcy, jak i okoliczności popełnienia przypisanego mu wykroczenia przemawiają za odstąpieniem od wymierzenia obwinionemu kary za ten czyn.

Wobec powyższego Sąd II Instancji zmienił zaskarżony wyrok wobec obwinionego T. W. w pkt I części dyspozytywnej w ten sposób, że na podstawie art. 39 § 1 k.w. odstąpił od wymierzenia kary obwinionemu. W pozostałej jednak części zaskarżony wyrok – jako trafny i prawidłowy – podlegał utrzymaniu w mocy, co dotyczy kosztów sądowych za postępowanie przed Sądem I instancji.

Ponadto Sąd Odwoławczy na podstawie art. 121 § 1 k.p.s.w. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. i art. 634 k.p.k., kierując się względami słuszności, zwolnił obwinionego od uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.