Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 maja 2014 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie X Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2014 r. w Olsztynie

sprawy z powództwa (...) 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny w W.

przeciwko A. W.

o zapłatę

I zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.145,73 zł (jeden tysiąc sto czterdzieści pięć złotych i siedemdziesiąt trzy grosze) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 29 maja 2013 r. do dnia zapłaty,

II zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 210 zł (dwieście dziesięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Wojciech Krawczyk

Sygn. akt X C 3932/13

UZASADNIENIE

Powód (...) 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w W. wystąpił w dniu 29 maja 2013 r. do Sądu Rejonowego Lublin - Zachód w Lublinie z pozwem przeciwko A. W. o zapłatę kwoty 1. 145,73 zł z odsetkami ustawowymi, od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Nadto wniósł o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 180 zł.

Powód w uzasadnieniu swojego roszczenia podał, iż pozwany zawarł z (...) S.A. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych, w tym dostępu do Internetu. W dniu 22 sierpnia 2012 r. strona powodowa zawarła umowę przelewu wierzytelności przysługującej względem pozwanego z tytułu wymienionej umowy pierwotnemu wierzycielowi - (...) S.A. Pozwany winien uiścić na rzecz pierwotnego wierzyciela kwotę stanowiącą wartość przedmiotu sporu, będącą ekwiwalentem świadczonych przez niego usług. Powyższy fakt potwierdzają faktury/noty księgowe wymienione w pozwie.

Nadto, powód wskazał, iż wyciąg z ksiąg rachunkowych Funduszu o nr (...) stanowi dokument urzędowy w zakresie dokonania na rzecz powoda przelewu wierzytelności przysługującej względem pozwanego. Stanowi on w myśl art. 244 § 1 k.p.c. dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Zatem prawidłowo wypełniony, należycie opatrzony i podpisany wyciąg z ksiąg funduszu sekurytyzacyjnego stanowi dowód istnienia tej wierzytelności.

Dodatkowo powód wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego księgowego na okoliczność istnienia wymagalnej należności strony pozwanej względem powoda, w przypadku kwestionowania przez stronę przeciwną autentyczności przedłożonych dokumentów, jak również faktu zawarcia przedmiotowej umowy przelewu wierzytelności, a także faktu istnienia i wymagalności zadłużenia.

Na wartość przedmiotu sporu składa się: kwota 966,91 zł stanowiąca nieziszczoną wartość ekwiwalentu za dostarczone usługi telekomunikacyjne, kwota 9,03 zł stanowiąca noty odsetkowe wystawione przez pierwotnego wierzyciela w związku z nieterminową zapłatą należności oraz kwota 169,79 zł stanowiąca skapitalizowane odsetki ustawowe liczone od należności głównej od dnia 20 stycznia 2012r. do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu. Powód domaga się odsetek od niespłaconej kwoty długu – od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Ponadto strona powodowa podała, iż bezskutecznie wezwała pozwanego do dobrowolnej spłaty zadłużenia.

Sąd Rejonowy w Lublinie wydał w dniu 17 września 2013 r. nakaz zapłaty, którym nakazał pozwanemu A. W. zapłacić powodowi kwotę 1. 145,73 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 29 maja 2013 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 210 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (k. 4v.).

Pozwany A. W. w dniu 20 września 2013 r. wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty z dnia 17 września 2013 r., sygn. akt VI Nc-e 1317691/13, w którym wniósł, iż wymienione w pozwie faktury księgowe nie świadczą o wysokości zadłużenia, a zasądzona kwota 1. 145,73 zł jest niezgodna z fakturami wystawionymi przez (...) S.A. (5-5v.). Nadto podał, iż elektroniczne wezwanie do zapłaty (...) S.A. z dnia 07 września 2011 r. przedstawia faktyczny stan zadłużenia na dzień 04 września 2011r. Pozwany w uzasadnieniu sprzeciwu zaprzeczył twierdzeniom zawartym w pozwie oraz wskazał, iż nie zostały zachowane przez powoda procedury informowania o pełnomocnictwie, wykupieniu i wysokości długu oraz wezwania do zapłaty.

Postanowieniem z dnia 30 września 2013 r. Sąd Rejonowy w Lublinie uchylił nakaz zapłaty z dnia 17 września 2013 r. w całości i przekazał sprawę do rozpoznania tutejszemu Sądowi (k. 7).

W nadesłanym do tutejszego Sądu w dniu 15 listopada 2013 r. pozwie, powód podtrzymał swoje dotychczasowe żądanie z tym samym uzasadnieniem. Nadto, strona powodowa w piśmie procesowym z dnia 17 stycznia 2014 r. (data wpływu), uszczegółowiła pozew podając, iż pozwany był związany z pierwotnym wierzycielem - (...) S.A. umową, której przedmiotem było świadczenie usług telekomunikacyjnych. Pozwany winien był uiszczać opłatę abonamentową i opłatę za wykorzystane impulsy i transfer danych. Powód załączył faktury/noty obciążeniowe, które nie zostały opłacone. Powód podtrzymał wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego jedynie w przypadku kwestionowania przez pozwanego faktu zawarcia wymienionej umowy i braku zapłaty kwot wskazanych w fakturach/notach obciążeniowych. Legitymację czynną powoda potwierdza umowa przelewu wierzytelności z załącznikiem oraz wyciąg z ksiąg powodowego Funduszu.

Pismem procesowym z dnia 08 kwietnia 2014 r. (data wpływu) pozwany w uzupełnieniu sprzeciwu złożył oświadczenie, iż uchyla się od spełnienia świadczenia z uwagi na jego przedawnienie.

Powód w piśmie procesowym z dnia 05 maja 2014 r. (data wpływu) ustosunkował się do zarzutu przedawnienia twierdząc, iż doszło do przerwania biegu przedawnienia zgodnie z treścią art. 123 § 1 pkt 1 k.c.,
z uwagi na wniesienie pozwu do Sądu w dniu 29 maja 2013 r.

Na rozprawie pozwany podał, iż na pewno zawierał umowę z (...) S.A. Pozwany przedłożył wydruk elektroniczny - wezwania do zapłaty od (...) S.A. z czerwca i września 2011 r. twierdząc, że kwota z września 2011 r. nie jest opłacona, natomiast podał, iż faktura VAT nr (...) z dnia 29 czerwca 2011 r. została opłacona. Pozwany podał, iż prowadził działalność gospodarczą, ale miał problemy z zafakturowaniem wykonanych prac i był zmuszony zawiesić działalność gospodarczą. Wymieniony przyznał, iż posiadał zadłużenie z różnych tytułów.

Sąd ustalił, co następuje:

Pozwanego łączyła z (...) S.A. umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych.

(przesłuchanie pozwanego k. 60, faktury VAT nr (...) oraz noty odsetkowe nr (...), (...), (...) - k. 24- 35)

(...) S.A. kierowała do pozwanego wezwania do zapłaty - pismami z dnia 07 września 2011 r. oraz z dnia 07 czerwca 2011r.

(wezwania do zapłaty k. 56-59)

W dniu 22 sierpnia 2012 r. zostało zawarte Porozumienie nr 6 do Umowy Ramowej Cyklicznej Sprzedaży Wierzytelności z dnia 28 marca 2012 r. pomiędzy (...) S.A. z siedzibą w W., a powodem.

(porozumienie, umowa i załącznik do porozumienia k. 19-22)

W dniu 17 listopada 2012 r. strona powodowa wezwała pozwanego do zapłaty zadłużenia względem (...) 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w W..

(wezwanie do zapłaty k. 36)

Powód wystawił w dniu 27 maja 2013 r. wyciąg ze swoich ksiąg rachunkowych, w którym zawarł zapis iż przysługuje mu wobec pozwanego A. W. wymagalna wierzytelność w wysokości 1. 145,73 zł, na którą składa się kapitał w kwocie 966,91 zł, odsetki ustawowe naliczone od kwoty należności głównej (z uwzględnieniem ewentualnych wpłat dłużnika) od dnia 20 stycznia 2012 r. do dnia 27 maja 2013 r., w kwocie 169,79 zł oraz noty odsetkowe w kwocie 9,03 zł. Wymienioną wierzytelność powód nabył w dniu 22 sierpnia 2012 r. od (...) S.A.

(wyciąg z ksiąg rachunkowych Funduszu Sekurytyzacyjnego k. 18 )

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na tym, kto z faktu tego wywodzi skutki prawne. Na gruncie prawa procesowego odpowiednikiem art. 6 k.c. jest przepis art. 232 k.p.c., zgodnie z którym strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne . W myśl przytoczonych przepisów, to na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie.

W ocenie Sądu powód udowodnił iż przysługuje mu roszczenie względem pozwanego A. W. w wysokości dochodzonej pozwem.

Powód wykazał, iż jest legitymowany czynnie do dochodzenia od pozwanego A. W. wierzytelności z tytułu umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, zawartej z (...) S.A., załączając umowę sprzedaży wymienionej wierzytelności z dnia 22 sierpnia 2012 r.

Podstawę prawną żądania powoda stanowi przepis art. 509 k.c. Zgodnie z treścią art. 509 § 1 i 2 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Należy w tym miejscu podkreślić, iż wierzytelność stanowiąca przedmiot rozporządzenia powinna być w dostateczny sposób oznaczona (zindywidualizowana). W momencie zawierania umowy cesji wierzytelności strony stosunku, świadczenie oraz przedmiot świadczenia powinny być oznaczone lub chociażby możliwe do oznaczenia. (por. Kodeks cywilny. Komentarz pod red. A. Kidyby, Tom III, Zobowiązania – część ogólna, Lex 2010 r.).

W niniejszej sprawie powód przedłożył Porozumienie nr 6 z dnia 22 sierpnia 2012 r. do Umowy Ramowej Cyklicznej Sprzedaży Wierzytelności z dnia 28 marca 2012 r. zawartej pomiędzy (...) S.A. z siedzibą w W., a powodem. W dokumentach tych wskazano, iż przedmiotem umowy sprzedaży wierzytelności było przeniesienie pakietu udokumentowanych i wymagalnych wierzytelności klientów indywidualnych, określonych szczegółowo w Załączniku nr 1 do porozumienia nr 6 dnia 22 sierpnia 2012 r., w tym wierzytelność pozwanego A. W. w łącznej wysokości 975,94 zł – na dzień 22 sierpnia 2012 r.

Podkreślić należy, iż w przypadku cesji wierzytelności warunkiem otrzymania należności przez nabywcę długu jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi (por . wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12.07.2006 r., sygn. akt V CSK 187/06, publ. MoP (...)). W ocenie Sądu powód wykazał, iż pozwanego łączyła umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych z (...) S.A. – wierzycielem pierwotnym. Powód co prawda nie przedłożył wymienionej umowy, jednakże pozwany na rozprawie potwierdził fakt, iż zawierał umowę z (...) S.A. i częściowo nie dokonał należnych płatności. Sąd częściowo podzielił relacje pozwanego, uwzględniając jednakże fakt, iż jest on stroną postępowania zainteresowaną wynikiem procesu. Pozwany potwierdził, iż nie dokonał spłaty zadłużenia objętego wezwaniem do zapłaty z dnia 07 września 2011 r., tj. faktury VAT nr (...) i noty odsetkowej nr (...), które zostały wyszczególnione w pozwie. Przedstawiony wydruk z informacji pochodzącej od (...) S.A., nadesłany drogą elektroniczną, może jedynie stanowić dowód, iż pozwany opłacił faktury VAT nr (...) oraz notę odsetkową nr (...) - wskazane w wezwaniu do zapłaty z dnia 07 czerwca 2011 r., które z kolei nie są objęte żądaniem pozwu.

Należy w tym miejscu wyjaśnić, iż wyciąg z ksiąg rachunkowych powoda jest dokumentem prywatnym pochodzącym od strony powodowej i w postępowaniu cywilnym utracił charakter dokumentu urzędowego korzystającego z domniemania prawdziwości - na mocy wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 lipca 2011r. w sprawie P 1/2010. Podkreślić jednakże trzeba, iż jako dokument prywatny podlega on swobodnej ocenie dowodów dokonywanej przez Sąd w konkretnej sprawie. W przedmiotowym postępowaniu pozwany nie przedstawił żadnych dowodów na okoliczność, iż dokonał spłaty zadłużenia, przeciwnie przyznał, iż nie spłacił części zadłużenia, a w części w jakiej wskazywał na zapłatę rachunków znalazło to odzwierciedlenie w rozliczeniach pierwotnego wierzyciela i żądaniu pozwu.

Wskazać należy, iż w sprawach cywilnych rzeczą Sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy – obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (por. Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz pod red. A. Zielińskiego, Wydawnictwo C.H. Beck, wyd. 6, Warszawa 2012 r.).

Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał roszczenie powoda będącego nabywcą wierzytelności względem pozwanego za uzasadnione w wysokości dochodzonej pozwem.

Sąd uwzględnił powództwo w całości, zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1. 145,73 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 29 maja do dnia zapłaty.

Podkreślić trzeba, iż zgodnie z przepisem art. 359 k.c odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub z decyzji innego właściwego organu, jeżeli wysokość odsetek nie jest w inny sposób określona, należą się odsetki ustawowe.

W przedmiotowej sprawie powód domagał się przyznania odsetek ustawowych od kwoty 1. 145,73 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Zgodnie z treścią art. 482 § 1 k.c. od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba, że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy. W niniejszej sprawie powód dokonał kapitalizacji odsetek przed dniem wniesienia pozwu, co obrazuje wyciąg z ksiąg rachunkowych powodowego Funduszu. Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd zasądził należne odsetki zgodnie z żądaniem pozwu, przyjmując za datę wniesienia pozwu - 29 maja 2013 r., tj. dzień wniesienia pozwu do Sądu Rejonowego w Lublinie.

Odnosząc się do zarzutu przedawnienia, podniesionego przez pozwanego, w myśl art. 117 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. W przedmiotowej sprawie powód dochodzi roszczenia majątkowego, gdyż domaga się zapłaty określonej sumy pieniężnej od pozwanego. Nadto, zgłoszone roszczenie nie jest objęte żadnym wyjątkiem od zasady przedawniania się roszczeń majątkowych. Terminy przedawnienia roszczeń majątkowych reguluje przepis art. 118 k.c., według którego termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, natomiast roszczeń o świadczenia okresowe oraz związane z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Roszczenie dochodzone w niniejszym postępowaniu przez stronę powodową jest niewątpliwie związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, a zatem termin jego przedawnienia wynosi 3 lata. Wierzytelność pozwanego względem powoda wynika z faktur, przy czym daty płatności zostały ustalone odpowiednio dla każdej faktury wyszczególnionej w pozwie i daty te należy traktować jako terminy wymagalności poszczególnych roszczeń i od tych dat należy liczyć trzyletni termin przedawnienia roszczenia, bowiem w myśl art. 120 § 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne.

Dodatkowo powód zakwestionował podniesiony zarzut przedawnienia twierdząc, iż w związku z wniesieniem do Sądu pozwu w dniu 29 maja 2013 r., nastąpiło przerwanie biegu przedawnienia. Z powyższym należy się zgodzić, gdyż zgodnie z treścią art. 123 § 1 k.c. bieg przedawnienia przerywa m. in. każda czynność przed sądem przedsięwzięta bezpośrednio w celu dochodzenia roszczenia. Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, iż nie nastąpiło przedawnienie dochodzonego przez powoda roszczenia.

W tym stanie rzeczy Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1. 145,73 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 29 maja do dnia zapłaty (punkt I wyroku).

Sąd orzekł o kosztach procesu na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z ogólną zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, jak w punkcie II wyroku. Strona przegrywająca sprawę jest obowiązana zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na koszty procesu zasądzone w wyroku składa się kwota 30 zł tytułem opłaty od pozwu oraz kwota 180 zł tytułem zastępstwa procesowego (§ 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu).

SSR Wojciech Krawczyk