Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 kwietnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski (spr.),

Sędziowie: SO Karol Radaszkiewicz,

SO Leszek Wojgienica

Protokolant st. sekr. sądowy Rafał Banaszewski

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Małgorzaty Stypułkowskiej

po rozpoznaniu w dniu 17 kwietnia 2014r.

sprawy R. J.

oskarżonego o przestępstwo z art. 226§1 kk, art. 222§1 kk i art. 224§2 kk w zw z art. 11§2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 6 grudnia 2013r. sygn. akt II K 1080/13

I zaskarżony wyrok zmienia jedynie w ten sposób, że w ramach rozstrzygnięcia z pkt. I sentencji za podstawę wymiaru kary przyjmuje art.226§1 kk i art.35§1 kk i w pozostałej części utrzymuje go w mocy,

II zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt 165/14

UZASADNIENIE

R. J. został oskarżony o to że :

I . w dniu 13 czerwca 2013 r. w D. przy ul. (...) podczas interwencji patrolu policji wielokrotnie znieważył słowami powszechnie uznanymi za obelżywe funkcjonariuszy Policji K. R. i T. M. w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych w postaci podjętej interwencji

tj. o przestępstwo z art. 226 § 1 kk.

II. 13 czerwca 2013 r. w D. przy ul. (...) podczas interwencji patrolu policji w celu zmuszenia interweniujących funkcjonariuszy do zaniechania prawnych czynności służbowych wielokrotnie groził pozbawieniem życia dla funkcjonariusza Policji K. R. i T. M. oraz dokonał naruszenia nietykalności cielesnej policjanta K. R. poprzez zamachnięcie się na niego butelką trzymaną w reku a następnie wielokrotnie kopał go po nogach

tj. o przestępstwo z art. 222 § 1 kk. i art. 224 § 2 kk. w zw. z art. 11 § 2 kk

Sąd Rejonowy w Olsztynie wyrokiem z dnia 6 grudnia 2013r. w sparwie II K 1080/13

I oskarżonego R. J. uznał za winnego popełnienia zarzuconych mu czynów i za to:

- za czyn opisany w pkt I a/o na podstawie art. 226 kk. oraz art. 35 § 1 kk. skazał go na karę 2 ( dwóch ) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu ) godzin miesięcznie

- za czyn opisany w pkt II a/o na podstawie art. 222 § 1 kk. i art. 224 § 2 kk. w zw. z art. 11 § 2 kk. opierając wymiar kary o art. 224 § 2 kk. w zw. z art. 11 § 3 kk. w zw. z art.58§ 3 kk. oraz art. 35 § ł kk. skazał go na karę 4 ( czterech ) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 ( trzydziestu ) godzin miesięcznie;

II na podstawie art. 85, 86 § 1 kk. orzeka wobec R. J. karę łączną w wymiarze 4 ( czterech ) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu ) godzin miesięcznie.

Powyższy wyrok zaskarżył obrońca oskarżonego i zarzucił mu

1) obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a w szczególności : art. 4, 5§ 2 i art. 7 k.p.k , oraz art. 410 k.p.k - polegającą na oparciu orzeczenia tylko na dowodach niekorzystnych dla oskarżonego R. J. i rozstrzygnięciu wszelkich istotnych wątpliwości, co do jego winy na jego niekorzyść, oraz przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów, prowadzącą w efekcie do błędnego ustalenia, że w/w oskarżony dopuścił się zarzucanych mu przestępstw, w sytuacji , gdy R. J. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i tak:

a/ pominięcie dowodów z wyjaśnień w/w oskarżonego oraz zeznań świadków: A. O. i P. K., z których wyraźnie wynika, iż jego zachowanie było spowodowane niezasadnym i wyjątkowo brutalnym potraktowaniem go przez interweniujących funkcjonariuszy w kontekście jego ewentualnej odpowiedzialności w ramach art. 222 § 2 k.k..,

b/ pominięcie okoliczności potwierdzonych przez świadków: T. M. i A. O., iż w trakcie zdarzenia nie widzieli oni, aby oskarżony zamachnął się butelką od piwa w kierunku rzekomo pokrzywdzonego K. R.,

c/ art. 410 k.p.k., polegający na braku odniesienia się Sądu I instancji w pisemnym uzasadnieniu wyroku do wszystkich faktów i dowodów zgromadzonych w sprawie i mających znaczenie dla jej rozstrzygnięcia, a mianowicie:

- ustalenia odległości, która dzieliła funkcjonariusza K. R. od oskarżonego R. J. w chwili rzekomego zamachu butelką w jego kierunku w kontekście relacji świadków T. M. i A O..

- braku wyjaśnienia, w jakich okolicznościach oskarżony doznał obrażeń ciała opisanych w dokumentacji medycznej w związku z treścią art. 222 § 2 k.k..

Podnosząc powyższe zarzuty strażacy wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w

Olsztynie do ponownego rozpoznania

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego nie jest zasadna.

Na wstępie należy zauważyć, iż Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń co do ustalenia sprawstwa oskarżonego odnośnie zarzucanych mu czynów. W tym zakresie ustalenia faktyczne w ocenie Sądu Okręgowego oraz dokonana przez Sąd Rejonowy analiza materiału dowodowego są wnikliwe, jasne i odpowiadają dyrektywom określonym w art. 4 kpk, a przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 kpk i szeroko oraz przekonująco uzasadnione. W istocie zarzuty wskazane w apelacji uznać należy za polemikę z prawidłowymi argumentami Sądu I instancji, która w konsekwencji nie może spowodować uniewinnienia oskarżonego. W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania większości trafnej argumentacji zaprezentowanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i podzielając słuszność przedstawionego tam stanowiska należy jedynie zaakcentować jedynie te okoliczności które wskazują za zawinienie oskarżonego.

Ponadto w tym miejscu w nawiązaniu do końcowej części uzasadnienia apelacji- k.179 podkreślić należy, że przedmiotem rozpoznania nie były kwestie związane z ewentualnymi negatywnymi aspektami zachowania funkcjonariuszy podczas wykonywania czynności służbowych, które jak wynika z wyjaśnień R. J. miały mieć miejsce na posterunku w D.-k.22

Wbrew zarzutowi apelującego podnieść należy, że Sąd Rejonowy w pełni zasadnie nie podzielił tych wyjaśnień oskarżonego, w których wymieniony zaprzeczył aby dopuścił się popełnienia zarzucanych mu czynów. Twierdzenia R. J. stanowiły dowód w sprawie i podlegały wraz z innymi dowodami ocenie. Jego relacja została przez Sąd I instancji trafnie zweryfikowana tak poprzez jej konfrontację z zeznaniami funkcjonariuszy policji jak i zeznaniami osób, które miały potwierdzić jego wersję.

Odnośnie zeznań K. R. i T. M. podkreślić należy, że są one jasne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą logiczną całość. Tym samym w pełni zasadnie Sąd Rejonowy na ich podstawie ustalił stan faktyczny w sprawie. Policjanci, jak to trafnie wskazał Sąd I instancji, podali powód podjętej wobec oskarżonego interwencji a następnie zbieżnie i konsekwentnie przedstawili zachowanie R. J., który uprzednio ( jak sam przyznał-k.22 )spożył znaczną ilość alkoholu. Przyczyną interwencji było spożywanie przez oskarżonego alkoholu przed budynkiem a sam R. J. na widok funkcjonariuszy stał się nerwowy i agresywny. Między innymi nie chciał podać swoich danych a następnie udał się w głąb budynku. Oskarżony nie reagował na polecenia policjantów, zamachnął się trzymaną butelką oraz podczas wyprowadzania kopnął K. R. w nogę. Jednoczenie podczas tej interwencji R. J. wyzywał policjantów wulgarnymi słowami oraz kierował pod ich adresem groźby. W ocenie Sądu Okręgowego brak jest podstaw do zakwestionowania tej relacji funkcjonariuszy, którzy opisali na czym polegało niewłaściwe zachowanie oskarżonego, które doprowadziło do jego zatrzymania i użycia wobec niego siły fizycznej. Podkreślić także należy, że policjanci od samego początku podawali o konieczności użycia wobec R. J. siły fizycznej z uwagi na jego agresywne zachowanie-k.5 odw, k.10.

Sąd I instancji prawidłowo również ocenił zeznania A. O. i P. K., trafnie stwierdzając, że ich relacja w nie może prowadzić do podzielenia stanowiska oskarżonego w zakresie uniewinnienia od popełniania zarzucanych mu czynów. Chybione jest zatem stanowisko skarżącego co do tego, że Sąd I instancji w nadmierny sposób miał wyeksponować drobne różnice w zeznaniach wskazanych świadków.

Przede wszystkim podnieść należy, że A. O. będąc przesłuchanym w toku postępowania przygotowawczego między innymi zeznał, że gdy policjanci podeszli do oskarżonego i zwrócili się o okazanie dokumentów, to oskarżony trzymał w ręce butelkę z piwem a także przyznał, że gdy R. J. leżał na ziemi, to szarpał się z policjantami, nie był do końca spokojny, coś do funkcjonariuszy mówił i się im wyrywał-k.34 odw. W trakcie przesłuchania w toku rozprawy głównej świadek w istocie potwierdził odczytane mu zeznania. Zauważyć jednakże należy, co zaakcentował Sad I instancji, że A. O. podał, że nie jest w stanie stwierdzić co mówił do policjantów oskarżony. Tymczasem ten ostatni nie wykluczył, że mógł się wulgarnie wyrazić przy czym nie kierował tych słów pod adresem funkcjonariuszy. Ponadto zauważyć należy, że w toku postępowania przygotowawczego, będąc przesłuchanym przez prokuratora R. J. nie złożył żadnych wyjaśnień w zakresie uderzenia go o karoserię samochodu –k.22. Tymczasem o tej okoliczności w swoich zeznaniach podawał A. O..

Natomiast jeśli chodzi o twierdzenia P. K., to do jego zeznań należało podejść z dużą ostrożnością a to z uwagi na wysoki stan nietrzeźwości w jakim znajdował się świadek w czasie zdarzenia. P. K. zeznał, że z kolegami uprzednio wypił litr wódki. Wymieniony między innymi odmiennie niż A. O. podał, że według niego oskarżony był spokojny, przy czym podał, że jeden z policjantów uderzył głową R. J. o radiowóz-k.48 odw.

Z tego też powodu wobec niepodzielenia zarzutów apelacji zaskarżony wyrok należało co do zasady utrzymać w mocy.

Jedynie z urzędu poprawiono podstawę wymiaru kary w zakresie rozstrzygnięcia z pkt. I sentencji co do czynu z pkt. I aktu oskarżenia poprzez powołanie art.226 §1 kk (art. 437§2 kpk, art.438pkt.1-3 kpk)

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze Sąd II instancji orzekł na podstawie art.624§1 kpk uznając, że przemawia za tym sytuacja osobista i majątkowa oskarżonego.