Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lutego 2014 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Leszek Wojgienica

Sędziowie: SSO Karol Radaszkiewicz

SSO Zbigniew Paturalski (spr.)

Protokolant: sekr. sądowy Elżbieta Łotowska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Marii Kuleszy-Chaleckiej

po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2014 r.

sprawy K. S.

oskarżonego o przestępstwo z art. 62 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie

z dnia 13 listopada 2013 r. sygn. akt VII K 1031/13

I.  zaskarżony wyrok uchyla i na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 kpk w zw. z art. 1 § 2 kk postępowanie karne przeciwko oskarżonemu K. S. umarza.

II.  kosztami procesu w sprawie obciąża Skarb Państwa.

VII Ka 33/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 13.11.2013 r. w sprawie o sygn. akt VII K 1031/13 oskarżony K. S. został uznany za winnego tego, że dnia 25.05.2013 r. w O. przy ul. (...) wbrew przepisom ustawy posiadał środki odurzające w postaci marihuany w ilości 0,23 grama, tj. przestępstwa z art. 62 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na mocy tego przepisu został on skazany na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności. W oparciu o art. 69 § 1 i § 2 oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie tej kary zostało warunkowo zawieszone tytułem próby na okres 2 lat, zaś z mocy art. 71 § 1 kk orzeczono wobec oskarżonego karę 30 stawek dziennych grzywny o wysokości jednej stawki w kwocie 10 zł. Na podstawie art. 70 ust. 2 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzeczono również środek karny przepadku zabezpieczonej u K. S. marihuany i zarządzono zniszczenie tego narkotyku.

Wyrok ten zaskarżył oskarżony podnosząc, że posiadał przy sobie bardzo małą ilość marihuany i jest to czyn o wręcz zerowej społecznej szkodliwości. Wymierzona mu za ten czyn kara przekreśli to co do tej pory osiągnął w zakresie wykształcenia w kierunku ratownictwa medycznego i przeszkodzi w kontynuowaniu dalej nauki w innej dziedzinie. Podnosząc te zarzuty oskarżony wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie warunkowego umorzenia postępowania wraz z karą grzywny.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonego zasługuje na uwzględnienie. Okoliczności popełnienia zarzuconego K. S. czynu, do którego on się w pełni przyznał, nie budzą najmniejszych wątpliwości. Bezsporne jest też to, że ta marihuana była przeznaczona na własne potrzeby oskarżonego. Pozostaje zatem do rozstrzygnięcia kwestia najistotniejsza i determinująca możliwość wydania wyroku o określonej treści, tj. stopień społecznej szkodliwości przedmiotowego czynu. Jest oczywiste, że oskarżony posiadał przy sobie bardzo małą ilość marihuany: 0,23 grama, co jest ilością poniżej jednej standardowej porcji handlowej ziela konopi wynoszącej od 0.5 do 1,0 grama. Ta ilość natomiast wystarcza do jednorazowego „nabicia” cybucha szklanej cygarniczki, tzw. lufki (vide opinia biegłego D. H. z k. 129−131). Bez wątpienia oskarżony w ten sposób naruszył zakaz posiadania narkotyku bez wymaganego zezwolenia, lecz w niewielkim stopniu.

Te wszystkie okoliczności przemawiają zdaniem Sądu Okręgowego za przyjęciem, że zarzucony oskarżonemu czyn cechuje znikomy stopień społecznej szkodliwości. Takiej ocenie nie stoi na przeszkodzie to, że K. S. dokonał czynu będącego przedmiotem rozpoznania w tej sprawie, w okresie próby związanej z warunkowym umorzeniem postępowanie o podobny czyn z art. 62 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (vide wyrok Sądu Rejonowego w Suwałkach z dnia 29.10.2012 r. sygn. akt (...) − k. 65). Ta okoliczność stanowiła, jak się wydaje, zasadniczą przyczynę innej dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny stopnia społecznej szkodliwości zarzuconego oskarżonemu czynu, skutkującej skazaniem go na określone kary. Zauważyć przy tym należy, że wśród wymienionych w art. 115 § 1 kk kwantyfikatorów stopnia społecznej szkodliwości czynu, nie znajduje się uprzednia karalności sprawcy, czy też warunkowe umorzenie postępowania, względnie jego dotychczasowy tryb życia.

Przyjęcie, że zarzucony oskarżonemu S. czyn cechuje znikomy stopień społecznej szkodliwości, skutkuje umorzeniem postępowania na podstawie odpowiedniej normy prawnej. W tym zakresie należało rozważyć, czy tą podstawą prawną umorzenia postępowania jest art. 17 § 1 pkt 3 kpk w zw. z art. 1 § 2 kk, czy też art. 62a Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, który dotyczy czynów z art. 62 ust.1 lub ust. 3 tej ustawy, czyli takiego jaki zarzucono oskarżonemu. Nie ulega bowiem wątpliwości, że K. S. posiadał marihuanę w nieznacznej ilości i przeznaczoną na własny użytek (dwie pierwsze ustawowe przesłanki umorzenia postępowania na podstawie art. 62a cytowanej powyżej ustawy).

Następna z tych przesłanek, tj. niecelowość orzekania kary wobec sprawcy czynu świadczy jednak o tym, że ta norma prawna nie może być podstawą umorzenia postępowania przy ustaleniu, że dany czyn cechuje znikomy stopień społecznej szkodliwości. Zgodnie bowiem z treścią art. 1 § 2 kk nie stanowi przestępstwa czyn zabroniony, którego społeczna szkodliwość jest znikoma, co uniemożliwia przecież orzeczenie wobec sprawcy takiego czynu jakiejkolwiek kary lub środka karnego. Rozważanie zatem celowość orzekania określonej kary możne mieć miejsce jedynie w stosunku sprawcy czynu będącego przestępstwem.

Te wymienione powyżej okoliczności przesądzają o tym, że umorzenie postępowania na podstawie art. 62a Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, przy zaistnieniu wszystkich pozostałych przesłanek wymienionych w tym przepisie, jest możliwe tylko wobec sprawcy czynu, którego stopień społecznej szkodliwości jest wyższy, aniżeli znikomy.

W związku z tym zaskarżony wyrok w oparciu o art. 437 § 2 kpk należało uchylić i z mocy art. 17 § 1 pkt 3 kpk w zw. z art. 1 § 2 kk umorzyć postępowanie wobec K. S..

O kosztach procesu w sprawie orzeczono na podstawie art. 634 kpk w zw. z art. 632 ust. 2 kpk.