Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 maja 2014 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Krzysztof Sajtyna

Protokolant: st. sekr. sądowy Anna Misztal

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Jerzego Piwko

po rozpoznaniu w dniu 22 maja 2014 roku

sprawy H. Z.

oskarżonego o przestępstwo z art. 244 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach

z dnia 13 stycznia 2014 roku sygn. akt XII K 1357/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że wymierzoną oskarżonemu karę pozbawienia wolności obniża do 3 (trzech) miesięcy;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. W. kwotę 516,60 (pięćset szesnaście 60/100) złotych tytułem wynagrodzenia za obronę świadczoną z urzędu oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym;

IV.zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa opłaty za obie instancje i wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt 453/14

UZASADNIENIE

H. Z. oskarżony został o to, że:

22 sierpnia 2013 roku w J. nie zastosował się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Kielcach wyrokami z dnia 08.01.2008 roku w sprawie XII K 2001/07 i z dnia 20.10.2011 roku w sprawie XII K 869/11 zakazu prowadzenia rowerów, przy czym czynu tego dopuścił się w przeciągu 5 lat po odbyciu kary 10 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo podobne będąc skazanym na mocy wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach w sprawie XII K 2001/07, którą odbywał w okresie od 17.01.2008 roku do 15.09.2009 roku,

tj. o przestępstwo z art. 244 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Kielcach wyrokiem z dnia 13 stycznia 2014 roku
w sprawie XII K 1357/13 orzekł, co następuje:

I.  w ramach zarzucanego czynu oskarżonego H. Z. uznał za winnego tego, że w dniu 22 sierpnia 2013 roku w J., kierował rowerem po drodze publicznej nie stosując się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Kielcach w sprawach XII K 2001/07 i XII K 869/11 środka karnego w postaci zakazu prowadzenia rowerów, przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu kary 10 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej w sprawie XII K 2001/07 Sądu Rejonowego w Kielcach za umyślne przestępstwo podobne, którą odbywał w okresie od dnia 11 do 12 kwietnia 2007 roku oraz w okresie od dnia 17 listopada 2008 roku do dnia 15 września 2009 roku, to jest przestępstwa z art. 244 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i na podstawie art. 244 k.k. wymierzył mu karę 7 miesięcy pozbawienia wolności;

II.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. K. kwotę 664,20 złotych, w tym kwotę 124,20 złotych podatku VAT, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu H. Z.;

III.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od H. Z. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 270 złotych tytułem częściowego zwrotu kosztów sądowych, w tym kwotę 180 złotych opłaty od orzeczonej kary pozbawienia wolności, a w pozostałym zakresie zwolnił go od ponoszenia tych kosztów w trybie art. 624 § 1 k.p.k.

Powyższy wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze zaskarżył obrońca oskarżonego, który zarzucił:

rażącą niewspółmierność kary w stosunku do stopnia zawinienia oskarżonego,
a także w stosunku do motywacji sprawcy, postaci zamiaru, rodzaju i rozmiaru ujemnych następstw czynu, polegającą nadto na nieuwzględnieniu dyrektywy prewencji ogólnej i szczególnej oraz zasady ultima ratio kary pozbawienia wolności, skutkującą wymierzeniem oskarżonemu niewspółmiernie surowej kary 7 miesięcy bezwzględnego pozbawienia wolności, zamiast kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 3 lata oraz nałożeniem na oskarżonego obowiązku poddania się leczeniu, o którym mowa w art. 71 § 1 pkt 6 k.k.

i wnosił o :

zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze, poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności
z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 3 lata oraz zobowiązanie oskarżonego do poddania się leczeniu, o którym mowa w art. 71 § 1 pkt 6 k.k.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja częściowo zasługuje na uwzględnienie, a podniesiony w niej zarzut rażącej niewspółmierności kary jest, co do zasady trafny.

Zgodzić się należy ze skarżącą, iż wymierzona oskarżonemu kara
7 miesięcy pozbawienia wolności razi swą surowością. Ta nieadekwatność kary wynika jednak przede wszystkim z przecenienia przez sąd meriti stopnia społecznej szkodliwości czynu. Wprawdzie samo niestosowanie się do orzeczonego zakazu sądowego nosi znaczny ładunek ujemnej społecznej szkodliwości i winno spotykać się ze zdecydowaną reakcją wymiaru sprawiedliwości, to jednak w przedmiotowej sprawie Sąd I instancji niedostatecznie uwzględnił fakt, iż orzeczony zakaz dotyczył pojazdów rowerowych, co do których prowadzenia w ogóle nie są wymagane pozwolenia administracyjne. Oczywiście nie wyklucza to możliwości orzekania zakazu prowadzenia tego rodzaju pojazdów i nie powoduje braku odpowiedzialności osób naruszających zakaz, to niemniej jednak musi to mieć wpływ na ocenę stopnia karygodności takiego zachowania, które jest nieporównywalnie niższe, aniżeli naruszenie innych zakazów.

W konsekwencji zasadnym było znaczne złagodzenie orzeczonej kary pozbawienia wolności i z tego też względu obniżono jej wymiar do 3 miesięcy.

W żadnym razie natomiast nie można przyznać racji apelującej, gdy wskazuje na niewspółmierność z uwagi na brak orzeczenia w trybie art. 69 § 1 k.k. Powołane w apelacji argumenty w żadnym razie nie mogą zadecydować
o przyjęciu po stronie oskarżonego pozytywnej prognozy penitencjarnej. Jak słusznie podkreślił sąd a quo warunkowemu zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności sprzeciwia się wielokrotna uprzednia karalność oskarżonego, działanie w warunkach recydywy, co świadczy o jego całkowitej demoralizacji i nieliczeniu się z obowiązującym porządkiem prawnym.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 456 k.p.k.
w zw. z art. 437 § 1 i 2 k.p.k. i art. 624 § 1 k.p.k. orzekł jak w dyspozytywnej części wyroku.

Wynagrodzenie na rzecz adw. K. W. tytułem nieopłaconej pomocy prawnej przed Sądem Okręgowym zasądzono w oparciu
o § 14 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 2 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 28.09.2002 r. „w sprawie opłat za czynności adwokackie …”

SSO Krzysztof Sajtyna