Pełny tekst orzeczenia

sygn. akt IX Ka 71/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 marca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Toruniu Wydział IX Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Andrzej Walenta

Sędziowie : SO Aleksandra Nowicka

SO Mirosław Wiśniewski (spr.)

Protokolant : st. sekr. sąd. Anna Ryłow

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Toruniu Marzenny Mikołajczak

po rozpoznaniu w dniu 27 marca 2014 r.

sprawy S. K. oskarżonego z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk, art. 270 § 1 kk i art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk;

na skutek apelacji wniesionej przez Prokuratora Rejonowego Toruń Centrum – Zachód w Toruniu

od wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu

z 20 grudnia 2013 r. sygn. akt II K 1209/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że w punkcie pierwszym podwyższa

karę pozbawienia wolności do 6 (sześciu) miesięcy;

II.  w pozostałym zakresie utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy;

III.  zwalnia oskarżonego on ponoszenia kosztów procesu za drugą instancję, obciążając wydatkami postępowania odwoławczego Skarb Państwa.

Sygn. akt IX Ka 71/14

UZASADNIENIE

S. K. został oskarżony o to, że w dniu 19 czerwca 2013 r. w T. usiłował doprowadzić (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że po uprzednim sfałszowaniu zaświadczenia o rozliczeniu kredytów w (...) i (...) posłużył się nimi usiłując doprowadzić (...) Oddział w T. w celu uzyskania kredytu w wysokości 45.000 zł, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na wykrycie fałszerstwa, czym działał na szkodę (...) Oddział w T.

- tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk , art. 270 § 1 kk i art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

Wyrokiem z dnia 20 grudnia 2013 roku Sąd Rejonowy w Toruniu, sygn. akt II K 1209/13, uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to, w myśl art. 11 § 3 kk, na podstawie art. 286 § 1 kk, wymierzył mu karę 5 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie, na podstawie art. 69 § 1 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk, warunkowo zawiesił na okres 2 lat tytułem próby oraz na mocy art. 33 § 2 kk – karę 50 stawek dziennych grzywny po 10 zł każda.

Zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 220 zł tytułem opłaty i obciążył go kosztami sądowymi w kwocie 90 zł.

Wyrok ten zaskarżył w części dotyczącej orzeczenia o karze na niekorzyść oskarżonego oskarżyciel publiczny, zarzucając obrazę przepisów prawa materialnego w postaci art. 286 § 1 kk poprzez orzeczenie na podstawie tego przepisu kary 5 miesięcy pozbawienia wolności, podczas, gdy ustawowe zagrożenie występku oszustwa przewiduje karę pozbawienia wolności w wysokości od 6 miesięcy do 8 lat.

Wskazując na powyższe, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżyciela publicznego okazała się zasadna.

Na tle prawidłowo ustalonego stanu faktycznego i generalnie prawidłowych rozstrzygnięć w ramach „orzeczenia o karze”, sąd odwoławczy uznał potrzebę konwalidowania uchybienia wskazanego przez oskarżyciela publicznego. Zasadnie zarzucił on, iż zaskarżony wyrok skazujący, który wydany został bez przeprowadzenia rozprawy, zapadł z naruszeniem przepisów postępowania regulujących zasady orzekania w trybie art. 335 kpk oraz prawa materialnego.

Wadliwość orzeczenia faktycznie stanowiła konsekwencję uwzględnienia wadliwego - tzn. zawierającego propozycję orzeczenia o karze ukształtowaną niezgodnie z wymogami prawa materialnego - wniosku prokuratora o skazanie oskarżonego bez rozprawy. Okoliczność, że zaskarżony wyrok zapadł w trybie art. 335 kpk nie zwalniała jednak sądu orzekającego od kontroli zgodności zaproponowanego w akcie oskarżenia rozstrzygnięcia z obowiązującym stanem prawnym. Zaakceptowanie wniosku, który zawierał propozycję orzeczenia kary pozbawienia wolności poniżej dolnej granicy zagrożenia ustawowego przewidzianej w przyjętym za podstawę wymiaru kary art. 286 § 1 kk, oznaczało, że do wydania wyroku na posiedzeniu doszło pomimo braku spełnienia warunków określających dopuszczalność orzekania w tym trybie i doprowadziło do naruszenia prawa materialnego.

Mając na uwadze powyższe oraz fakt, że zmiana orzeczenia, mimo, iż skarżący wnosił o jego uchylenie, nie stanowi przekroczenia granic środka odwoławczego (tak też wyrok (...)z dn. 2005.09.14, (...), (...)), sąd odwoławczy dokonał korekty zaskarżonego wyroku poprzez podwyższenie wymiaru orzeczonej w pkt I kary pozbawienia wolności z 5 do 6 miesięcy, dostosowując tym samym orzeczenie do wymogów obowiązującego prawa. Podkreślenia wymaga, że orzeczona kara stanowi najkorzystniejsze dla oskarżonego, który wyraził wolę konsensualnego zakończenia postępowania, dopuszczalne w świetle prawa rozstrzygnięcie.

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się w zaskarżonym orzeczeniu żadnych uchybień mogących stanowić bezwzględne przyczyny odwoławcze, będących podstawą do uchylenia wyroku z urzędu, dlatego też w pozostałym zakresie należało utrzymać go w mocy.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 635 kpk, sąd odwoławczy zwolnił skarżonego od ponoszenia kosztów procesu za drugą instancję, obciążając wydatkami postępowania odwoławczego Skarb Państwa, albowiem przemawiały za tym względy słuszności, gdyż to nie jego postawa przyczyniła się do wszczęcia postępowania odwoławczego.

Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13