II Cz 183/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Wydział:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Korekty wprowadzone przez SAOS:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:17-06-2014
-
Osoba publikująca:Grażyna Żółtek
-
Korektor:Grażyna Żółtek
Pełny tekst orzeczenia
Sygnatura akt II Cz 183/14
POSTANOWIENIE
K., dnia 15 kwietnia 2014 r.
Sąd Okręgowy w Kaliszu, Wydział II Cywilny Odwoławczy
w składzie:
Przewodniczący: SSO. Janusz Roszewski
Sędziowie: SSO. Barbara Mokras
SSO. Wojciech Vogt – spr.
po rozpoznaniu w dniu 14 kwietnia 2014 r. w Kaliszu
na posiedzeniu niejawnym
sprawy z powództwa W. W.
przeciwko M. B.
o zapłatę
od postanowienia Sądu Rejonowego w Ostrowie Wielkopolskim z dnia 20 grudnia 2014 r., sygn. akt (...)
postanawia:
1. oddalić zażalenie,
2. zasądzić od pozwanej M. B. na rzecz W. W. kwotę 600 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego
UZASADNIENIE
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w Ostrowie Wielkopolskim umorzył postępowanie w sprawie. W uzasadnieniu wskazał, że strony na rozprawie w dniu 20 grudnia 2013 r. zawarły ugodę mocą której pozwana zobowiązała się wydać powodowi ciągnik i zapłacić kwotę 4000 zł za korzystanie z ciągnika. Wobec zgodnego oświadczenia stron Sąd uznał, że ugoda jest dopuszczalna i w konsekwencji jej zawarcia umorzył postępowanie w sprawie.
Zażalenie od tego rozstrzygnięcia złożyła pozwana kwestionując istnienie zobowiązania i wskazując, że była zdenerwowana i w szoku po śmierci męża dlatego zawarła ugodę.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Sąd Rejonowy miał podstawy do umorzenia postępowania wobec zawarcia ugody przez strony. Sąd uznał ugodę za dopuszczalną gdyż w świetle okoliczności przedstawionych przez strony zawarcie ugody nie naruszało interesów stron i było dopuszczalne. Gołosłowne stwierdzenie pozwanej M. B., że była zdenerwowana i w szoku i dlatego zawarła ugodę nie może być podstawa uwzględnienia jej zażalenie. Nic nie wskazuje bowiem, że zawierając ugodę znajdowała się ona w stanie wyłączającym świadome i swobodne wyrażenie woli bądź że działała pod wpływem błędu.
Mając na uwadze powyższe okoliczności należało zgodnie z art. 385 w zw. z art. 397 § 2 k.p.c., orzec jak w sentencji. O kosztach orzeczono zgodnie z art. 98 k.p.c.